Ξανα

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by weird
...............................το οριο που θετει απο τις αντοχες που εχει ο ιδιος, ενοψει και του ανθρωπου με τον οποιο σχετιζεται.
.......................

---

Εδώ είναι όλο το κλειδί.....να ορίζουμε τις αντοχές μας, γιατί μερικές φορές πιστεύουμε πως αντέχουμε αλλά υπερτιμούμε τις δυνάμεις μας με αποτελεσμα να εξαντλούμαστε και να σπαταλάμε ΄χρόνο και ψυχική δύναμη για να επουλώσουμε τα τραύματα μας.

---

Συμφωνω,
θελει πολλη δουλεια, και σιγουρα σταδιακα μαθαινουμε να εκτιμουμε σωστα το ποσο αντεχουμε σε ορισμενη κατασταση αλλα και να λειτουργουμε σε συμφωνια με την αντοχη μας αυτη...αρκει να υπαρχει η θεληση.
Ε την μια φορα θα το πετυχεις, την αλλη οχι.
Βοηθανε οι μακροχρονιες σχεσεις στο θεμα των οριων, πολυ. Προσφερονται για παρατηρηση και βελτιωση.

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by weird
Πιστευω οτι η κακια ειναι μια μορφη εκδηλωσης της ανθρωπινης αδυναμιας Κρινε.


οντως, οπως και αρκετες αλλες εκφανσεις της ζωης μας.



Απο την αλλη, ο καθενας εχει απο πισω του και μια θλιβερη ιστορια.
Τι θα γινοταν αν ολα τα δικαιολογουσαμε?



δεν δικαιολογω τιποτα, ακομα και αν πρεπει.
Μπορω ομως να κατανοω.



Το τι θα ανεχεται ο καθενας ειναι προσωπικη επιλογη, το που θα θεσει τα ορια.



σωστο.



Επιλογη που εχει να κανει και με το ποιον θα ανεχτει και με τις εσωτερικες του αντοχες...
Το ιδεατο θα ηταν κανενας να μην χρειαζοντα να δικαιολογησει κανεναν εφοσον ολοι αναλαμβαναν συνολικα την ευθυνη του εαυτου τους...
Αλλα, δεν ζουμε στον παραδεισο, σωστα?



μωρε και η κολαση μην σου πω οτι εχει γινει τουριστικος προορισμος....


Με επιασε η ορεξη για κουβεντα.
οσο για το οτι θα βολεψουν οι συνθηκες και οι περιστασεις, ειναι φυσικο! Ροδα ειναι και γυριζει:P



το μονο που χρειαζεται ειναι καλο γρασαρισμα...



Γι αυτο ειναι κριμα να αφηνεις να σε οριζουν και στιγματιζουν ατυχεις περιστασεις και ανθρωπινες συμπεριφορες που πηγαζαν απο αδυναμια.



οντως καποιες στιγμες πρεπει να πετρωνεις και ενω αντιλαμβανεσαι την αδυναμια του αλλου, εν τουτοις να μην την αφηνεις να σε ακουμπαει.

---

Ειμαι πολυ προσεκτικος στην κακια γυρω μου, προσπαθω να την χωνεψω αλλα οχι να την αφησω να επηρεασει την ζωη μου.
Αν θες μπορεις να τα εκλαβεις ολα αυτα σαν μια αμυνα του εαυτου μου...

---

Αμυνες εχουμε ολοι:))
Το δυσκολο ειναι και να τις χειριζομαστε σωστα, να τις χρησιμοποιουμε κι οχι εκεινες εμας.
Προτιμω στη θεση της αμυνας να βαλω τα ορια, την αποσταση, την μεριμνα για τον εαυτο μου..

Το θέμα είναι να πατάς κάπου φρένο στη ζωή σου και να δίνεις χώρο στον εαυτό σου να την παρατηρήσει. Οι περισσότεροι, (και γω μέσα), δεν το κάνουμε. Μας παρασύρουν οι καθημερινοί στόχοι και αφηνόμαστε να μαζεύουμε μικρούς κόκκους άμμου που στο τέλος γίνονται βουνό και δεν μπορούμε να τους κουνήσουμε από κει. Κάπως έτσι ξεκινά το αναγκαστικό σκάψιμο του καθένα, που τις περισσότερες φορές είναι εξαιρετικά οδυνηρό.....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Το θέμα είναι να πατάς κάπου φρένο στη ζωή σου και να δίνεις χώρο στον εαυτό σου να την παρατηρήσει. Οι περισσότεροι, (και γω μέσα), δεν το κάνουμε. Μας παρασύρουν οι καθημερινοί στόχοι και αφηνόμαστε να μαζεύουμε μικρούς κόκκους άμμου που στο τέλος γίνονται βουνό και δεν μπορούμε να τους κουνήσουμε από κει. Κάπως έτσι ξεκινά το αναγκαστικό σκάψιμο του καθένα, που τις περισσότερες φορές είναι εξαιρετικά οδυνηρό.....

---

Εχεις τεραστιο δικιο Θεοφανια, και χαιρομαι γιατι αυτο δειχνει οτι μεσα σου τα πραγματα κινουνται.
Η αυτοπαρατηρηση, ο απολογισμος της στασης μου, το να αφουγκραζομαι το μεσα μου.
Ποσος χωρος και χρονος υπαρχει στις ζωες μας για να κατσουμε σιωπηλα και να συνατηθουμε με τον εαυτο μας? να επεξεργαστουμε σκεψεις και συναισθηματα, να τα βαλουμε σε μια σειρα και να πουμε, αυτος ειμαι, αυτο μου συμβαινει, αυτο εχω αναγκη.
Πολλες φορες αγνοουμε τα καλεσματα τουτα, θαβουμε τα αγχη μεχρι που αναγκαζονται να σωματοποιηθουν μπας και μπορεσουν και τραβηξουν την προσοχη μας.
Οδυνηρη διαδικασια.

Ποσες φορες παταμε φρενο?
οταν ομως με καθηλωνει ο πανικος,
καθομαι ακινητη και ψαχνω να βρω ολα τα στραβα.
Ας μαθουμε να ζουμε πιο πολυ σε επαφη αληθινη με εμας και τους αλλους, και τοτε ολοι οι πανικοι, θα ειναι περιττοι:))

δεν θελω να βαλω κανενα προτυπο ζωης και να το αναδειξω ως πρεπον....
Μακρια απο μενα αυτες οι εξιδανικεύσεις.

Απλα για μενα πλεον εχει καταντησει σαν τροπος επι-βιωσης και οχι μονο σαν τροπο ζωης.
Δεχομαι και κανω αρκετα σκληρη κριτικη (αρχιζωντας απο τον εαυτο μου και τελειωνωντας οπου αναπτυσεται ενας διαλογος) και καποιες στιγμες εισαι αναγκασμενος να προστατευσεις τον εαυτο σου.
Οφειλω να θετω ορια (ηθικα η οχι) και αν εχει νοημα να τα κανω γνωστα, αλλιως οτι βρισκεται πισω μου, θα περασει απο πανω μου.
Το τελευταιο σημερα στις κοινωνικες σχεσεις, εχει γινει απο τα πιο κλασικα ζητουμενα της εποχης μας.

Quote:

---

Originally posted by weird

Ας μαθουμε να ζουμε πιο πολυ σε επαφη αληθινη με εμας και τους αλλους, και τοτε ολοι οι πανικοι, θα ειναι περιττοι:))

---

κατ εμε,
δεν υπαρχει κανενας λογος να ζω διαφορετικα.
Σε παραπέμπω στην υπογραφη μου, η οποια συνοψιζει το πως κινουμε στην ζωη μου.


ΥΓ.... καλα εξυπναδα ειπα και τωρα το ειδα,
μιας και δεν ειχα ποτε πανικους αλλα ο συσχετισμος που ηθελα να κανω ηταν το αλλο κομματι.

Quote:

---

Originally posted by krino
δεν θελω να βαλω κανενα προτυπο ζωης και να το αναδειξω ως πρεπον....
Παρερμηνευσες τον εσφαλμενο μου πληθυντικο. Δεν θελω να κανω τον κυρηκα σε κανεναν ουτε να του δωσω συνταγη. Τα οσα εκφραζω ειναι τα οσα εχω μαθει απο την προσωπικη μου εμπειρια και με βοηθουν εμενα στο να ζω τη ζωη μου οπως την θελω. Ο καθενας δινει το δικο του σχημα στην υπαρξη, τη δικη του φιλοσοφια. Σαν γενικη αποψη πιο αφαιρετικα θα καταθεσω οτι πιστευω πως θα ηταν ωφελιμο να ειχαμε/αφιερωναμε περισσοτερο χρονο στις ζωες μας να επενδυσουμε στην ανθρωπινη επαφη.
Μακρια απο μενα αυτες οι εξιδανικεύσεις.

Απλα για μενα πλεον εχει καταντησει σαν τροπος επι-βιωσης και οχι μονο σαν τροπο ζωης.
Το να θετεις τα ορια?
Δεχομαι και κανω αρκετα σκληρη κριτικη (αρχιζωντας απο τον εαυτο μου και τελειωνωντας οπου αναπτυσεται ενας διαλογος) και καποιες στιγμες εισαι αναγκασμενος να προστευσεις τον εαυτο σου.
Αρκετες πιστευω...Οφειλω να θετω ορια (ηθικα η οχι) και αν εχει νοημα να τα κανω γνωστα, αλλιως οτι βρισκεται πισω μου, θα περασει απο πανω μου.
Το τελευταιο σημερα στις κοινωνικες σχεσεις, εχει γινει απο τα πιο κλασικα ζητουμενα της εποχης μας.

---

Quote:

---

Originally posted by weird
Ποσες φορες παταμε φρενο?
οταν ομως με καθηλωνει ο πανικος,
καθομαι ακινητη και ψαχνω να βρω ολα τα στραβα.
Ας μαθουμε να ζουμε πιο πολυ σε επαφη αληθινη με εμας και τους αλλους, και τοτε ολοι οι πανικοι, θα ειναι περιττοι:))

---

Διορθωση:
Οταν όμως ζω πιο πολυ σε επαφη με εμενα και τους αλλους, τοτε ολοι οι πανικοι μου αρχιζουν να γινονται περιττοι.

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by weird

Ας μαθουμε να ζουμε πιο πολυ σε επαφη αληθινη με εμας και τους αλλους, και τοτε ολοι οι πανικοι, θα ειναι περιττοι:))

---

κατ εμε,
δεν υπαρχει κανενας λογος να ζω διαφορετικα.
Σε παραπέμπω στην υπογραφη μου, η οποια συνοψιζει το πως κινουμε στην ζωη μου.


ΥΓ.... καλα εξυπναδα ειπα και τωρα το ειδα,
μιας και δεν ειχα ποτε πανικους αλλα ο συσχετισμος που ηθελα να κανω ηταν το αλλο κομματι.

---

Ενταξει, εχω συνηθισει στις εξυπναδες σου, τις βρισκω χαριτωμενες:PP
Και συμπληρωματικα, αναφερομουν καθαρα στην αποψη μου για τον τροπο αντιμετωπισης των πανικων, ενα θεμα που οντως φαινεται να μην σε αφορα.
Να προσεχεις με το υπεραμυνεσθαι ε?

[quote]Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by krino
δεν θελω να βαλω κανενα προτυπο ζωης και να το αναδειξω ως πρεπον....
Παρερμηνευσες τον εσφαλμενο μου πληθυντικο. Δεν θελω να κανω τον κυρηκα σε κανεναν ουτε να του δωσω συνταγη. Τα οσα εκφραζω ειναι τα οσα εχω μαθει απο την προσωπικη μου εμπειρια και με βοηθουν εμενα στο να ζω τη ζωη μου οπως την θελω. Ο καθενας δινει το δικο του σχημα στην υπαρξη, τη δικη του φιλοσοφια. Σαν γενικη αποψη πιο αφαιρετικα θα καταθεσω οτι πιστευω πως θα ηταν ωφελιμο να ειχαμε/αφιερωναμε περισσοτερο χρονο στις ζωες μας να επενδυσουμε στην ανθρωπινη επαφη.



οκ πασο...



Μακρια απο μενα αυτες οι εξιδανικεύσεις.

Απλα για μενα πλεον εχει καταντησει σαν τροπος επι-βιωσης και οχι μονο σαν τροπο ζωης.
Το να θετεις τα ορια?



αφενως να δειχνω καλη θεληση και ανοικτα αυτια οταν πρεπει και να δινω τον εαυτο μου στον αλλο εφοσον ξερει τι πρεπει να παρει και να δωσει και αφετερου οταν δω οτι εισπρατω κατι που δεν μου αντιστοιχει εαν και εφοσον πρεπει να το κανω περα και αν χρειαζεται να το τσακισω κιολας.
Μερικες φορες δεν πρεπει να δειχνεις κανενα ελεος γιατι δυστυχως στην ζωη υπαρχουν εγωιστικες καταστασεις που σε αναγκαζουν να λειτουργεις \"ο θανατος σου - η ζωη μου\"

---

Τι να πω ρε συ Κρινο,
μου φαινεται εκπληκτικα ισορροπημενο αυτο που περιγραφεις ως σταση ζωης απεναντι στους αλλους.
Εφοσον το εχεις καταφερει, μου δειχνεις οτι ειναι εφικτο...
Βρισκομαι στο σταδιο που μαθαινω, ακομα:)

Quote:

---

Originally posted by weird


Ενταξει, εχω συνηθισει στις εξυπναδες σου, τις βρισκω χαριτωμενες:PP
Και συμπληρωματικα, αναφερομουν καθαρα στην αποψη μου για τον τροπο αντιμετωπισης των πανικων, ενα θεμα που οντως φαινεται να μην σε αφορα.
Να προσεχεις με το υπεραμυνεσθαι ε?

---

ε οκ οι εξυπναδες μου ειναι κομματι του εαυτου μου....
Γιατι λες οτι δεν με αφορα??
Με αφορα απλα οχι σε προσωπικο επιπεδο.

Το υπεραμυνεσθαι με εχει κανει κλειστο ανθρωπο οντως...

Quote:

---

Originally posted by krino



οκ πασο...





αφενως να δειχνω καλη θεληση και ανοικτα αυτια οταν πρεπει ( θελει εμπειρια και εγρηγορση να κρινουμε καθε φορα αν πρεπει)και να δινω τον εαυτο μου στον αλλο εφοσον ξερει ( θα πρεπει να εχω παλι καθαρη κριση, να μην εθελοτυφλω, να ειμαι διατεθειμενος να χασω τον αλλον αν δεν μου κανει κτλ. τι πρεπει να παρει και να δωσει και αφετερου οταν δω( απαιτει κι αυτο μια ικανοτητα) οτι εισπρατω κατι που δεν μου αντιστοιχει εαν και εφοσον πρεπει ( αλλη μια σταθμιση που απαιτει αυτογνωσια, αυτο πεποιθηση, καθαρη ματια)να το κανω περα και αν χρειαζεται να το τσακισω κιολας.
Μερικες φορες (που αντε να κρινεις ποιες)δεν πρεπει να δειχνεις κανενα ελεος γιατι δυστυχως στην ζωη υπαρχουν εγωιστικες καταστασεις που σε αναγκαζουν να λειτουργεις \"ο θανατος σου - η ζωη μου\"

Τελικα σε τι εκγειται το ρισκο στις ανθρωπινες σχεσεις? Στο ενδεχομενο μιας λανθασμενης σου( οχι δικης σου προσωπικα, του καθενος) εκτιμησης?

---

[/quote]

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by weird


Ενταξει, εχω συνηθισει στις εξυπναδες σου, τις βρισκω χαριτωμενες:PP
Και συμπληρωματικα, αναφερομουν καθαρα στην αποψη μου για τον τροπο αντιμετωπισης των πανικων, ενα θεμα που οντως φαινεται να μην σε αφορα.
Να προσεχεις με το υπεραμυνεσθαι ε?

---

ε οκ οι εξυπναδες μου ειναι κομματι του εαυτου μου....
Γιατι λες οτι δεν με αφορα??
Με αφορα απλα οχι σε προσωπικο επιπεδο.

Το υπεραμυνεσθαι με εχει κανει κλειστο ανθρωπο οντως...

---

Δεν σε αφορα τοσο προσωπικα ωστε να αμυνεσαι ετσι, εννοουσα.
Αν κρινεις ως περισσοτερο ωφελιμο το να εισαι κλειστος, εμας δεν μας πεφτει λογος:))

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by krino



οκ πασο...





αφενως να δειχνω καλη θεληση και ανοικτα αυτια οταν πρεπει ( θελει εμπειρια και εγρηγορση να κρινουμε καθε φορα αν πρεπει)και να δινω τον εαυτο μου στον αλλο εφοσον ξερει ( θα πρεπει να εχω παλι καθαρη κριση, να μην εθελοτυφλω, να ειμαι διατεθειμενος να χασω τον αλλον αν δεν μου κανει κτλ. τι πρεπει να παρει και να δωσει και αφετερου οταν δω( απαιτει κι αυτο μια ικανοτητα) οτι εισπρατω κατι που δεν μου αντιστοιχει εαν και εφοσον πρεπει ( αλλη μια σταθμιση που απαιτει αυτογνωσια, αυτο πεποιθηση, καθαρη ματια)να το κανω περα και αν χρειαζεται να το τσακισω κιολας.
Μερικες φορες (που αντε να κρινεις ποιες)δεν πρεπει να δειχνεις κανενα ελεος γιατι δυστυχως στην ζωη υπαρχουν εγωιστικες καταστασεις που σε αναγκαζουν να λειτουργεις \"ο θανατος σου - η ζωη μου\"

Τελικα σε τι εκγειται το ρισκο στις ανθρωπινες σχεσεις? Στο ενδεχομενο μιας λανθασμενης σου( οχι δικης σου προσωπικα, του καθενος) εκτιμησης?

---

---

[/quote]



ολες οι παρενθεσεις σου απαιτουν καλη εκπαιδευση στα μαθηματα της ζωης, ανοικτα αυτια, υπομονη και αποψη ζωης οτι δεν τα ξερει ολα κανεις.


Χμμμ θα ελεγα ολα αυτα που με χαρακτηριζουν εν ολιγεις...
:P:P:P:P:P

Quote:

---

Originally posted by weird
Τι να πω ρε συ Κρινο,
μου φαινεται εκπληκτικα ισορροπημενο αυτο που περιγραφεις ως σταση ζωης απεναντι στους αλλους.
Εφοσον το εχεις καταφερει, μου δειχνεις οτι ειναι εφικτο...
Βρισκομαι στο σταδιο που μαθαινω, ακομα:)

---

Φυσικα και ειναι εφικτο...
θα σου απο την αλλη, οτι ακομα και αν εχω φτασει εδω που εχω φτασει, δεν ειμαι ικανοποιημενος απο τον εαυτο μου.
Ειναι μερικες φορες που ακομα βρισκω λαθη και αδυναμιες μου.
Και ναι αυτες τις στιγμες οταν το καταλαβαινω, εκνευριζομαι με τον εαυτο μου.

Quote:

---

Originally posted by weird


Αν κρινεις ως περισσοτερο ωφελιμο το να εισαι κλειστος, εμας δεν μας πεφτει λογος:))

---

Τι να σου πω,
δεν ξερω αν ειναι αυτο που θα ηθελα.
Μερικες φορες ο εαυτος μας προκυπτει καπως απο μονος του.
Ετσι ναι μεν εχω καταφερει να εχω λυσει καποια ζητημα, ωστοσο προεκυψαν καποια καινουρια.
Δυστυχως δεν εχω ακομα την απαραιτητη δυναμη να λειτουργω αλλιως σε αυτο το επιπεδο.
Το δουλευω ομως....

\"αποψη ζωης οτι δεν τα ξερει ολα κανεις\".
Μου αρεσει αυτο, εχω πολυ εχθρικες σχεσης με την κατασταλλαξη που κατανταει παρωπιδα και σε κλεινει σε ενα καλουπι, ενα ακινητο πραγμα που ερχεται σε κοντρα με τη μεταβαλλομενη ροη και φυση των πραγματων.
Μηπως λοιπον σε αυτο εγκειται και το ρισκο στις ανθρωπινες σχεσεις?
Ποτε δεν θα ξερω τα παντα, αρα παντα κατα ενα μερος θα ρισκαρω...κατα το λοιπο μερος, θα χρησιμοποιω τις οποιες γνωσεις μου.

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by weird
Τι να πω ρε συ Κρινο,
μου φαινεται εκπληκτικα ισορροπημενο αυτο που περιγραφεις ως σταση ζωης απεναντι στους αλλους.
Εφοσον το εχεις καταφερει, μου δειχνεις οτι ειναι εφικτο...
Βρισκομαι στο σταδιο που μαθαινω, ακομα:)

---

Φυσικα και ειναι εφικτο...
θα σου απο την αλλη, οτι ακομα και αν εχω φτασει εδω που εχω φτασει, δεν ειμαι ικανοποιημενος απο τον εαυτο μου.
Ειναι μερικες φορες που ακομα βρισκω λαθη και αδυναμιες μου.
Και ναι αυτες τις στιγμες οταν το καταλαβαινω, εκνευριζομαι με τον εαυτο μου.

---

Αν αυτος ο εκνευρισμος σε καθηλωνει, αλλαξε τον. Αν ωστοσο σε εξελισσει, συνεχισε ετσι, αλλα παιρνε και μια ανασα που και που. Ετσι κανω δηλαδη με τους δικους μου εκνευρισμους.

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by weird


Αν κρινεις ως περισσοτερο ωφελιμο το να εισαι κλειστος, εμας δεν μας πεφτει λογος:))

---

Τι να σου πω,
δεν ξερω αν ειναι αυτο που θα ηθελα.
Μερικες φορες ο εαυτος μας προκυπτει καπως απο μονος του.
Ετσι ναι μεν εχω καταφερει να εχω λυσει καποια ζητημα, ωστοσο προεκυψαν καποια καινουρια.
Δυστυχως δεν εχω ακομα την απαραιτητη δυναμη να λειτουργω αλλιως σε αυτο το επιπεδο.
Το δουλευω ομως....

---

:))
Παντα θα υπαρχουν κομματια αδουλευτα και κομματια δουλεμενα! Καλη θεληση να υπαρχει και μια ζωη θα βρισκουμε λαθη και αδυναμιες να διορθωνουμε, λογους για περεταιρω εξελιξη.

Μηπως λοιπον σε αυτο εγκειται και το ρισκο στις ανθρωπινες σχεσεις?


οι ανθρωπινες σχεσεις ηταν και θα ειναι οπως φαινεται ενα ρισκο...
το προβλημα ειναι οτι αρκετες απο αυτες ειναι καταναγκαστικες η καλυτερα μπορω να πω,
ψυχαναγκαστικες.

Παω να φαω.
Μου αρεσουν οι συζητησεις, θα συνεχισουμε αλλη φορα, σε αυτο η σε αλλο θεμα.
bye!

Quote:

---

Originally posted by weird



Αν αυτος ο εκνευρισμος σε καθηλωνει, αλλαξε τον. Αν ωστοσο σε εξελισσει, συνεχισε ετσι, αλλα παιρνε και μια ανασα που και που. Ετσι κανω δηλαδη με τους δικους μου εκνευρισμους.

---

Πιστευω οτι με καθηλωνει αλλα οπως σου ειπα ειναι ζητημα προς αναθεωρηση σιγα σιγα...
Εχει και μπολικο ηλιο οποτε.... κατσε να δροσισει...

Κατα τα αλλα θεωρω θετικο να εκνευριζομαι με τον εαυτο μου τον οποιο τον γνωριζω, οχι με τον υπολοιπο κοσμο.

καλη κινηση...
με τουτα και με εκεινα πεινασα και εγω...
μιαμμμμ,
:cool:

καποτε εσπασα ενα ποτηρι.Προσπαθησα να το κολησω αλλα ματαια,μου αρεζε,ηταν το αγαπημενο μου.1 μηνα στεναχωριομουν για την απωλεια του.Δεν θα το ειχα ποτε ξανα.Δεν βαριεσαι,σημερα πηρα αλλο οχι σαν εκεινο,πολυ καλυτερο ολοι μου το λενε.Δυστηχως ειναι λιγο πιο ψηλο σε σχεση με το αλλο,αλλα τωρα που το καλοσκεφτομαι,ετσι με βολευει πιο πολυ.Μου αρεσει και το χρωμα του,το αλλο ηταν λευκο,αυτο πρασινοπο.Λες το προηγουμενο να ηταν καλυτερο?Μα μου αρεσει το πρασινο.στο κατω κατω αυτο δεν με κοβει οταν πινω,εχει ομαλες ακρες.Ουφ,σταματω τις συγκρισεις,ναι μεν το παλιο το ειχα συνηθισει αλλα εσπασε και δεν προκειται να το ξαναδω,ΤΟ ΠΗΡΑ ΑΠΟΦΑΣΗ,με ΓΕΙΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ μου ποτηρι,χιλιες φορες καλυτερο.Και αμα ξανασπασει,παλι θα βρω καλυτερο .....

Το αγαπησες το καινουργιο σου ποτηρι ε?
Καποτε φοβηθηκα, μην με το ποτηρι που χε σπασει, ειχα σπασει κι εγω μαζι...

καποτε φοβηθηκες,μετα αντεδρασες....οσο πιστευες πως εισαι ενα με το ποτηρι,ειχες σπασει και εσυ.Σημερα ομως.... Τα χρονια που εζησες δεν θα τα ξεχασεις,ειναι βιωματα σου.αλοιμονο αν τα ξεχνουσες.Ουτε εγω εχω ξεχασει τα δικα μου.Τα βιωματα μας μας χαρακτηριζουν σαν ατομα και τα αναπολουμε.Και αλλοτε μας λειπουν και αλλοτε δεν θελουμε να τα θυμομαστε.Το κεντρο ομως ειμαστε εμεις,οχι τα βιωματα μας.Και αν χασαμε κατι καλο ετσι ειναι η ζωη,γιατι να μην ξαναβρουμε κατι καλο,καλο με διαφορετικη εννοια απο το προηγουμενο σε αλλες διαστασεις .... Ηδη εχεις την ικανοτητα να βλεπεις καθαρα μεσα σου και να ερμηνευεις αυτα που νοιωθεις.Νομιζεις πως μπορουν να το κανουν πολλα ατομα αυτο?Παιξε με τον χρονο και ολα θα πανε καλα.(Σαν τα δεντρα και μεις,καποτε μας εσπασαν,το σημαδι εμεινε δεν φευγει,αλλα εμεις βρηκαμε τροπο να μεγαλωσουμε να φτασουμε ψηλα και να βλεπουμε το σημαδι εκει χαμηλα,ειναι τα σημαδια των εμπειριων μας.Η κληρονομια μας.

Εχεις δικιο, αλλο εγώ κι άλλο το ποτήρι..
Κι επειδή ΕΝΙΩΣΑ σπασμένη, δε σημαίνει πως ΕΣΠΑΣΑ στα αλήθεια:)
Δεν μπορούμε να διαγράψουμε το παρελθόν και ούτε θα έπρεπε. Χωρίς αυτό, δεν θα υπήρχε ούτε το παρόν μας.
Και τις πληγές απο το σπασμένο γυαλί, εμείς μόνο και ο χρόνος θα τις γιάνει.
Οι τρίτοι, δεν μπορούν να βοηθήσουν σε αυτο, εκει κατέληξα τελικα.
Σ ευχαριστώ εμπνευστή:)

εγω σε ευχαριστω ....

:) μεγαλο και μεσα απο την καρδια.

wierd ακριβως η ιδια ιστορια μα ακριβως ομως ετυχε μολις πριν 2 μηνες και σε εμενα. ποναει πολυ γσμωτο και να γανταστεις εγω ειμαι στο σταδιο που ο πονος ειναι πολυ δυνατος. αν και στη δικια μου περιπτωση εγω ειμαι αντρας και αυτη ενα κακομαθημενο κοριτσακι που της αρεσει να περναει καλα και να πεζει. τι να πο εγω πιστευω πως τετοιες πληγες ποτε δεν κλεινουν γιαυτο ειναι καλητερα να μην εχεις και πολλες. καλη δυναμη!!!

Άγνωστέ μου φίλε,
κανέις δεν μπορεί να περάσει καλά και να παίξει μαζί σου, αν δεν τον αφήσεις....
Οι πληγές κλείνουν καποτε, όταν μπορεσουμε να συμφιλιωθούμε μαζί τους και να λάβουμε το μάθημα απο αυτες. Ένα μάθημα εξέλιξης.

Αληθεια, αγνωστε,
πως εισαι?
Εσυ απο που αντλεις δυναμη για αυτό που περνάς?

Ξανά...
Νιώθω την ανάγκη να γράψω ξανά, να ανοίξω την ψυχή μου ξανά.
Μου έχουν σταθεί τόσοι και τόσοι άνθρωποι απο εδώ μέσα, στα διάφορα θέματά μου τα οποία άνοιγα κατά καιρούς.
Θέλω να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκείνους τους γνωστούς - αγνώστους που μου στάθηκαν.
Ανατρέχω τώρα στα παλιά μου θέματα και παρατηρώ τον εαυτό μου, αυτά που γράφω, αυτά που με συμβουλεύουν με άλλο μάτι.
Πολύτιμο άλμπουμ μνήμης το φόρουμ και εργαλείο.

Έχοντας εξελίξεις σε κάποια θέματά μου κι έχοντας εδώ και καιρό σταματήσει την ψυχοθεραπεία, ήθελα να γράψω σε αυτόν τον χώρο, με την ελπίδα να με διαβάσουν και να μοιραστώ με όλους εκείνους που κάποτε μου στάθηκαν ( η Θεοφανία, η Φοίβη, η Μαρίνα, η Στέλα, η Ανώνυμη, η μαριαfound, η στρουμφίτα, ο Εμπνευστής, ο Λεφ, ο Κρίνος, και τόσοι τόσοι άλλοι που με άκουσαν υπομονετικά) το σήμερά μου.

Κοιτώντας πίσω.

Όντως η μεγαλύτερή μου δυσκολία ήταν να ελέγξω το ξεγλύστρημά μου στο παρελθόν.
Με τα κατάλληλα ερεθίσματα, έχανα την επαφή και μεταπηδούσα σε μια συναισθηματική κατάσταση που με χαρακτήριζε σε εποχές παλιότερες.
Αυτό το μπροστά - πίσω ( η ηλικιακή εσωτερική παλινδρόμηση) είναι κάτι που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ελέγχω πλήρως αλλά το παρατηρώ με πιο ανοιχτά μάτια και χάνω λιγότερο την επαφή.

Ξανασυνάτηθήκαμε λοιπόν, τυχαία, με την πρώτη μου αγάπη.
Και όμως, δεν ένιωσα όπως παλιά.
Τα συναισθήματα πίκρας, θυμού και προδοσίας έχουν καταλαγιάσει.
ΠΛέον μπορώ να τα βλέπω με τα μάτια του ενήλικα.
Ναι, νιώθω άβολα μπροστά του, ναι με πνίγουν οι μνήμες όταν αλληλεπιδρούμε, μα πλέον, δεν μου είναι σημαντικό να του αποδώσω καμία κατηγορία, να του αποδείξω το οτιδήποτε.

Είμασταν μικροί.
Κι εγώ πλήγωσα εκείνον κι εκείνος εμένα, όλοι κάναμε τα λάθη μας.
Κι η κατάσταση ήταν δύσκολη.
Μια κοινή μας φίλη στην μέση, την οποία πριν απο μένα έβλεπε ερωτικά.
Δύσκολη η οριοθέτηση των σχέσεων, δύσκολη η ισορροπία μεταξύ μας τότε και ήμασταν ανώριμοι και ανέτοιμοι να το διαχειριστούμε.
Μπλεκόμασταν μεταξύ μας όλο και περισσότερο και η αρμονία των τριών μας αδύνατη.

Σε αυτό το τριαδικό σχήμα, για ότι πήγαινε στραβά, ο καθένας είχε την ευθύνη του. -
Και στην σχέση μου με τον τότε φίλο μου, πάλι καθένας είχε την ευθύνη του.

Κι αν δεν μπορούσα να φύγω γιατί ήμουν εξαρτημένη, αν και κάποια πράγματα στην στάση του με ενοχλούσαν, δικό μου θέμα ήταν.

Κάτι μέσα μου ακόμα επιμένει να λέει οτι εγώ φέρθηκα πιο έντιμα, οτι εγώ υπήρξα το μεγαλύτερο θύμα που τους έχασα και τους δύο.
Το ακούω, αλλά δεν του δίνω τόση σημασία πια, ούτε το πιστεύω χωρίς αμφιβολία.
Εξάλλου, το ποιός έφταιξε περισσότερο, όντως, τι σημασία έχει πιά?

Έτσι λοιπόν, όταν βγήκα με αυτόν τον άνθρωπο που κάποτε, στο παρελθόν, αγάπησα με την αγνότητα της νιότης μου και δόθηκα, όπως κι εκείνος δόθηκε, μιλήσαμε και ήταν..περίεργα.

Εμένα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να είμαι μαζί του φιλική, να μην του επιτεθώ για τα παλιά...γιατί έμμεσα το έκανα τις προηγούμενες φορές, έβγαζα μια πνιγμένη στην συγκατάβαση πίκρα.
Βέβαια καταλήξαμε στο να μου την πέσει, πράγμα που με νευρίασε ( πώς τολμάει να ισοπεδώνει έτσι ότι είχαμε! φώναξε απο μέσα μου το \"παιδί\" που υπήρξα κάποτε) αλλά μετά κατέληξα να το πάρω κάπως πιο χαλαρα λέγοντας: άντρες... τι να πεις.

Ωστόσο για να πω την αλήθεια, μου έδωσε και μια αίσθηση επιβεβαίωσης και ικανοποίησης δεν θα το κρύψω.
Κι αν και μου άνοιξε πόρτες για την ζωή του, δεν βλέπω κανέναν λόγο επανασύνδεσης.

Δεν θα ήταν εύκολο. Νομίζω οτι το κάθε πράγμα πρέπει να είναι στην θέση του και ένα τέτοιο κομμάτι απο το παρελθόν δεν έχει θέση στο παρόν μου.

Κάποια μέλη, θα θυμούνται και τα όσα έχω γράψει κατά καιρούς για την σχέση με τον πατέρα.
Το πόσο ανήμπορο παιδάκι γινόμουν μπροστά του, πόσο τον φοβόμουν.

Βλέπω οτι δεν φοβάμαι πια μην τον χάσω, φοβάμαι πιο πολύ μην χάσω εμένα.

Έτσι, έχοντας πάρει υγιείς αποστάσεις, κοιτώ να χαράξω τον δρόμο μου όπως τον θέλω εγώ.

Κάποια στιγμή, στο άμεσο μέλλον, έχω σκοπό να του μιλήσω, να τον αποχαιρετήσω ουσιαστικά γιατί το πιθανότερο είναι οτι δεν θα με δεχθεί αν κάνω αυτά που εμένα με γεμίζουν κι έτσι όπως τα θέλω εγώ και στον χρόνο που τα θέλω, και θέλω όταν τον αποχαιρετώ να βρώ το θάρρος να το κάνω ως ενήλικη κι όχι ως παιδί.
Με διάυγεια και καθαρότητα νου.

Ένιωσα την ανάγκη για μια μοιρασιά.
Ευχαριστώ :)

Weird μου (διαβάζω αυτό το forum πολύ καιρό παρ\'οτι δε συμμετέχω ενεργά και είσαι ένα άτομο που πραγματικά εκτιμώ μέσα από τα γραπτά του και αισθάνομαι δικό μου εξ\'ου και το \"μου\"), χαίρομαι πάρα πολύ που διαβάζω αυτά που μόλις έγραψες. Είσαι ένας άνθρωπος που πιστεύω ότι έχει προσπαθήσει σκληρά για να φτάσει στην αυτογνωσία και να δεχτεί τις κακές πλευρές του. Έχεις φτάσει εδώ που βρίσκεσαι γιατί πάλεψες και να ξέρεις ότι σου αξίζει. Σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι, κοιτώντας μπροστά και πετώντας τα βάρη που σε κρατάνε πίσω.
Φιλιά, melissa

Quote:

---

Originally posted by melissa
Weird μου (διαβάζω αυτό το forum πολύ καιρό παρ\'οτι δε συμμετέχω ενεργά και είσαι ένα άτομο που πραγματικά εκτιμώ μέσα από τα γραπτά του και αισθάνομαι δικό μου εξ\'ου και το \"μου\"), χαίρομαι πάρα πολύ που διαβάζω αυτά που μόλις έγραψες. Είσαι ένας άνθρωπος που πιστεύω ότι έχει προσπαθήσει σκληρά για να φτάσει στην αυτογνωσία και να δεχτεί τις κακές πλευρές του. Έχεις φτάσει εδώ που βρίσκεσαι γιατί πάλεψες και να ξέρεις ότι σου αξίζει. Σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι, κοιτώντας μπροστά και πετώντας τα βάρη που σε κρατάνε πίσω.
Φιλιά, melissa

---

Σε ευχαριστώ για την καλή σου κουβέντα, με συγκίνησε:)

Μελίσσα,
ξέρεις, πάνω σε αυτά που λες, ναι, είναι δύσκολο το να αποδέχεται κανείς τις κακές πλευρές του ( και όμως, ο μόνος δρόμος για την αλλαγή περνά μέσα απο την αποδοχή),
μα, ενίοτε, και το να αποδέχεται τις όμορφες, καλές και φωτεινές πλευρές του, είναι εξίσου δύσκολο.
Να σαι καλά και να παλεύεις,
αυτό είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτε.

Πολύ σημαντικά αυτά που λες weird...

Weird μου τωρα τα διαβασα ολα....με συγκινησε το τελευταιο ποστ σου και μου εδωσε δυναμη οτι και εγω καποια στιγμη θα τα βλεπω πολυ πιο χαλαρα...σε ευχαριστω!!!

http://www.youtube.com/watch?v=oMEWfIM9u3k

http://www.youtube.com/watch?v=-xGjlUeFv64


Σε ανάμνηση...
Σε όλες τις αναμνήσεις.
Τελεία;