με ποιο τροπο αντιμετωπισατε τα υπερφαγικα??

αυτο ακριβως που γραφει η fairy_ προσπαθω να καταφερω..αστο πισω σου...προπαθω να μην επιτρεπω στα λαθη μου να με τρωνε, να μην δικαζω τον εαυτο μου και τελικα να μη τον καταδικαζω...δυσκολο...αλλα εδω ημαστε για να το παλεψουμε

γεια σας..δεν ξερω αν γραφω στο σωστο τοπικ αλλα ανα μερες με πιανει ταση υπερφαγιας τρωω μεγαλες ποσοτητες χωρις να το απολαμβανω απλα μπουκωνοντας το στομα μου για να μην σκεφτομαι...
ολο λεω να κανω διαιτα και ολο το χαλαω...δεν κανω εμετους γι αυτο και δεν εχω σκεφτει την βουλιμια...εχετε να μου πειτε κατι??Δεν ξερω και γω σε τι ζηταω απαντηση

o tropos που εγω αντιμετωπισα τα βουλιμικα ειναι τα 5 γευματα τη μερα 1 πρωινο 1 μεσημεριανο 1 βραδυνο κ 2 σνακ.Πηγαινε στο τοπικ δυαδες κ τριαδες η παρε τη ''διατροφικη νοημοσυνη''.νΟΜΙΖΩ ΠΩς ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ α διαβαστει θα σωσει κοσμο.

Quote:

---

Originally posted by lessing
o tropos που εγω αντιμετωπισα τα βουλιμικα ειναι τα 5 γευματα τη μερα 1 πρωινο 1 μεσημεριανο 1 βραδυνο κ 2 σνακ.Πηγαινε στο τοπικ δυαδες κ τριαδες η παρε τη ''διατροφικη νοημοσυνη''.νΟΜΙΖΩ ΠΩς ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ α διαβαστει θα σωσει κοσμο.

---

+1

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ! ΕΙΜΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΩ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΤΕ!!
ΠΡΟΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΕΡΙΟΔΟ, ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΑ ΕΝΝΟΩ : ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΠΟ ΤΑ 90 ΚΙΛΑ ΣΤΑ 53, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΓΥΡΩ ΣΤΑ 70 ΜΕ ΠΤΩΤΙΚΗ ΤΑΣΗ ΠΑΛΙ.
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ, ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΠΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΥΠΕΡΦΑΓΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΕΙΟ; ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΙΣΘΗΣΗ ΜΕΤΡΟΥ : ΑΝ ΑΝΟΙΞΩ ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΜΠΙΣΚΟΤΑ, ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ Κ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΤΑ ΦΑΩ ΟΛΑ ... ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΙΝΑΩ, ΨΑΧΝΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΣΙΜΠΗΣΩ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ... ΞΕΧΝΑΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ!!... ΜΗΠΩΣ, ΤΕΛΙΚΑ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟ ΨΥΧΟΛΟΓΟ;;
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!! :spin: :bouncy:

PS ΑΣΧΕΤΟ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΗΣΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ <<ΦΤΙΑΞΩ ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ>> ΜΟΥ, ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΚΙΛΑ ... ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!! <3 :crazy:

Για το τικερ δες εδώ, νομίζω θα καταλάβεις
http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=2533

για το προφιλ και για την υπογραφη πας στον πινακα ελεγχου

για τους ειδικους ψυχ.υγειας υπαρχει τοπικ
http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=3252

καλη σου επιτυχια κ καλη κατηφορα ... :smilegrin:

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!!!!!! <3

μετά από τόσο καιρό ταλαιπωρίας, πιστεύω ότι η καλύτερη αντιμετώπιση-μιλάω καθαρά από πρακτικής άποψης,είναι να είσαι όσο μπορείς έξω από το σπίτι, είτε δια δουλειά, είτε για μάθημα,είτε για καφέ, και όταν τρως να είσαι με κάποιον. επίσης το βασικότερο όλων, να κοιμάσαι νωρις. ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΝΩΡΙς..το θεωρώ απίστευτα βασικό. εγώ το 90% των βουλιμικών τα κάνω χαράματα, γιατί έχω πρόβλημα με τον ύπνο και με πιάνουν λιγούρες...ή βαρεμάρες!!! ακόμη δεν το χω διορθώσει βέβαια, αλλά ελπίζω!!!

Έχω και εγώ τέτοια προβλήματα... έκανα δίαιτα για 4 μήνες και είχα χάσει όλα τα κιλά που ήθελα όταν ξαφνικά ήρθαν οι πανελλήνιες και άρχισα να πλακώνω τις σοκολάτες και τα πάντα όλα για να μπορώ να αντέξω να διαβάζω από τις 6 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ.... τα κατάφερνα αλλά έβαλα 3 κιλά (ακομα δεν ξέρω πως καταφερά να βάλω ΜΟΝΟ 3 κιλά σε σύγκριση με αυτά που έτρωγα) τεσπα, από τη στιγμή που τελείωσαν οι πανελλήνιες το πάλευα να επανέλθω χωρίς αποτέλεσμα μέχρι και μερικές βδομάδες πριν. Το θέμα είναι ότι από τότε έχω και εγώ αυτά τα υπερφαγικά επεισόδια... πριν κανά δύο βδομάδες τα ξερνούσα όλα όλα όλα, πλέον το έχω κόψει λέγοντας στον εαυτό μου ότι αφού ήθελα και έφαγα καλά να πάθω και να υποστώ τις συνέπειες, έτσι το καταπίνω και συνεχίζω κανονικά δίαιτα από την επόμενη.

Έχω παρατηρήσει ότι τα υπερφαγικά μου μειώνονται. Και σε ποσότητα και σε συχνότητα. Εκεί που περνούσαν βδομάδες που μπορεί να έτρωγα τουλάχιστον 5000 θερμίδες χτες ας πούμε κατάφερα και τις περιόρισα μόλις στις 1600 παραπάνω, έτσι πήρα μόνο μισό κιλό.

Αυτό που με βοηθάει να τα καταπολεμάω όπως πολλοί από εσάς είπατε είναι να έχω κάτι να κάνω για να μην το σκέφτομαι. Πάντα κάποια δραστηριότητα, πάντα κάτι διαφορετικό. Επίσης είμαι άτομο που επηρεάζεται εύκολα από τις τύψεις, έτσι ένα χαρτάκι πάνω στην πόρτα του δωματίου μου (το οποίο βλέπω κάθε φορά που βγαίνω) γράφει "Θυμίσου τις συνέπειες και τον λόγο για τον οποίο παλεύεις" με αποτέλεσμα να βγαίνω από το δωμάτιο σκεφτόμενη "Ναι ναι ξέρωωω δεν θα φάω αμάν" και έτσι δεν τρώω! Εμ... τι άλλο?! Επίσης αν είσαι (είστε) άτομα που έχετε κάποιο πρότυπο (όπως εγώ τραγουδιστές κτλ) τότε βοηθάει πολύ να τους έχετε παντού μπροστά σας αλλά κυρίως στο μυαλό xD Ε και εντάξει, εγώ πλέον το σκέφτομαι έτσι, και αν μου την βαρέσει και φάω μια μέρα λίγο παραπάνω πολύ απλά την επόμενη μέρα θα φροντίσω να φάω λίγο λιγότερο για να το ισοσταθμίσω (δεν θα ψωφίσω της πείνας βέβαια αυτό θα έχει άσχημες επιπτώσεις το έχω κάνει και αυτό) και θα φροντίσω να πάω μια μεγάλη βόλτα!

Αυτά πάνω κάτω... έχω την εντύπωση ότι τα έγραψα πολύ μπερδεμένα sorry xD

Όσον αφορά αυτό που είπατε, Μαράκι και Νανάμι, εμένα καθόλου δεν με βοηθάει το να γεμίσω τη μέρα μου και να είμαι συνεχώς έξω από το σπίτι, γιατί ξέρω...δεν πάει να είμαι έξω όλη μέρα, δεν πάει να γυρίζω σπίτι πτώμα...αν θέλω να κάνω υπερφαγικό θα το κάνω, ο κόσμος να χαλάσει, ακόμα και να είμαι με το ένα μάτι κλειστό. Και το να προσπαθώ πάντα να γευματίζω με κόσμο...αχ αυτό λειτουργεί ακόμα χειρότερα, αισθάνομαι τεράστια καταπίεση, οπότε με την πρώτη ευκαιρία που θα μείνω μόνη μου, θα έχω στο νου μου μόνο αυτό: ΝΑ ΦΑΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Και τα δικά μου υπερφαγικά (προ επέμβασης) είχαν τα χαρακτηριστικά όσων περιγράφει η koukoutsi. Μόνη μου, όσο αργά ή νωρίς, μακριά από ενοχλητικά βλέμματα, έκανα τα υπερφαγικά μου, τεράστιες ποσότητες σκουπιδοφαγητών...Δεν με βοηθούσε τίποτα, ούτε οι βόλτες , ούτε οι διάφορες ενασχολήσεις.. Κορίτσια, στην ουσία τρώμε ό,τι μας λείπει..Τρώμε γιατί μας λείπει.. Τρώμε γιατί το φαγητό είναι ο ασφαλής μας σύντροφος, που δεν πληγώνει, δεν εκπλήσσει δυσάρεστα, δεν μας "κρεμάει" ποτέ, είναι εκει για μας βρέξει χιονίσει..Θυμάμαι, κάποια στιγμή στην τελευταία σχέση μου, ένα βράδυ που είχαμε ραντεβού με τον λεγάμενο, έθεσα στον εαυτό μου το δίλημμα: τι θέλεις, να βγεις μαζί του απόψε ή να κάτσεις σπίτι με τβ και μισό κιλό ηλιόσπορους? Φυσικά η απάντηση ήταν η δευτερη επιλογή..

Τώρα, μετά την επέμβαση πώς αντιμετωπίζεις τη "λύσσα" για φαγητό, αν υπάρχει ακόμα;

Μετά την επέμβαση, θες από το σοκ και την ταλαιπωρία που περνάει το σώμα, θες γιατί δεν άντεχα άλλο τον εαυτό μου και τα καμώματα μου, δεν με έχει πιάσει λύσσα για τίποτα. Είναι τόσα τα θέματα προσαρμογής στη νέα κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσεις , που μάλλον ξεχνιέσαι...Για να καταλάβεις , δεν έχω φάει γλυκό ακόμα. Μόνο κάτι digestive μπισκοτάκια που και που.
Τις πρώτες μετεγχειρητικές μέρες ψιλολύσσαξα γιατί είχα τον πανικό μήπως και δεν μπορέσω να ξαναφάω γενικά στη ζωή μου οπότε όλο ονειρευόμουν τις παλιές μου αγαπημένες λιχουδιές με τις οποίες περνούσα τα βράδια μου παρέα..
Τωρα είμαι κουλ, φυσικά δεν εχει ξεριζωθεί ως δια μαγείας η διατροφική διαταραχή από μέσα μου αλλά είναι εργαλείο το χειρουργημένο στομάχι που σε βοηθάει πρακτικά να ξεκολήσεις και σιγά σιγά να διευθετήσεις μεσα σου το θέμα που έχεις με την πρόσληψη τροφής.
Το ξέρω, όμως, θα πάρει χρόνο, να είμαι και πιο λεπτή αλλά και ευτυχισμένη..

Τουλάχιστον δείχνεις να έχεις λύσει αρκετά πρλαγματα κ να είσαι σε καλό δρόμο για τα υπόλοιπα. καλή συνέχεια και καλή επιτυχία σε ότι θέλεις να γίνεις ;);)

Σε ευχαριστω, το ίδιο εύχομαι και σε σένα:thumbup:

νομιζω απλα με το να εκλογικευω το συμπτωμα....δηλαδη προσπαθω να το δω οχι ως πεινα-λαιμαργια αλλα ως συμπτωμα μιας ασθενειας που πρεπει να το υποστω....αν απο την αλλη δεν κρατιεμαι καθολου προσπαθω να ενδωσω σε οσο το δυνατον πιο ακακους πειρασμους...στρεφομαι σε λαιτ προϊοντα κ χαμηλες θερμιδικα επιλογες....

Αχ αυτά τα υπερφαγικά ... Ποτέ δεν κατάλαβα που οφείλωνται ... Ο τρόπος που εχω βρεί εγώ να ξεγελάω τον εαυτό μου : Λεω <<τι θέλω πραγματικά να φαω τωρά>> ; Πολλές φορές δεν υπάρχει απάντησημ οπότε το εκλογικεύω. Οταν όμως λέω πχ <<θέλω πραγματικα μια κρέπα>>, ας πούμε, τότε υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι την άλλη μέρα θα ( φάω την κρέπα αλλά κανονικά, για μεσημεριανο, που συνήθως έχω καθαρό μυαλό (!) και δεν την παραγγέλνω πολύ παχυντική. Οπότε δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα .

Βέβαια, όταν δεν είμαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση, δεν μπορώ να το τηρήσω αυτό.

Επίσης, μία φορά την εβδομάδα, εαν είμαι <<καλό κορίτσι>> όλη τη βδομάδα , κάνω και μια ατασταλία, ενα γλυκό, ένα παγωτό. Περιποιημένο.

Και μια εξτρα συμβουλή : οι δίαιτες με πολύ χαμηλές θερμίδες, οι εξαντλητικές, σε οδηγούν με μαθηματικλη ακριβεια στα υπερφαγικά. Πεινάει και το μυαλό, και το σώμα ...

Οσο γι αυτό που λέτε παραπάνω, για τα μπισκότα μεσα στο σπίτι, ελπίζω κάποια στιγμή να είμαι σεθέση να το καταφέρω. Προς το παρόν δεν έχω αίσθηση του μέτρου ...

Αυτο που επισης βοηθαει<εμενα τουλαχιστον>στην αποφυγη των υπερφαγικων ειναι την ωρα που θελω να το κανω να καταπιανομαι και να διαβαζω ενα βιβλιο σχετικα με τις Δ.Π.Τ ή μπαινω εδω στο φορουμ και διαβαζω...Εμενα αυτο με συγκρατει καθως σκεφτομαι εδω ειμαι για να το παλεψω με ενα υπερφαγικο θα χασω ακομα μια μικρη νικη που θα με φερει πιο πισω στην θεραπεια της ιασης.Η γνωση ειναι μεγαλη δυναμη,ετσι πιστευω εγω...Αν μαθαινεις πραγματα για τις αναγκες του οργανισμου και του σωματος σου που δεν γνωριζες τοτε μαθαινεις σιγα-σιγα να τον προστατευεις,να τον φροντιζεις και μετα απο πολυ δουλεια ακομα και να τον αγαπησεις.

Πως ξεχωρίζετε την πραγματική πείνα από τη συναισθηματική? Σήμερα το μεσημέρι ενώ είχα φάει κανονικά τα μπιφτεκάκια, τη σαλατούλα, το τυράκι, το ψωμάκι μου συνέχιζα να πεινάω και μάλιστα γουργούριζε η κοιλιά μου..