Ποια κατρακύλα καλέ;;;;
Printable View
Ποια κατρακύλα καλέ;;;;
η διατροφικη κατρακυλα
Σάρα έχεις σκεφτεί ποτέ πως ίσως ο οργανισμός σου να θεωρεί ότι τα τωρινά κιλά σου είναι τα "ιδανικά" για αυτόν???εκ πείρας θα σου πω ,πως πριν πολλά χρόνια είχα φτάσει με σκληρή δίατα από τα 95 στα 60 σε μικρό χρονικό διάστημα ,ότι και αν είχα κάνει από εκεί κ πέρα καθώς με θεωρούσα ακόμα χοντρή δεν κατάφερα να πέσω ούτε γραμμάριο παρά κάτω!ίσως επειδή ακριβώς είναι θέμα ματαιοδοξίας η επιπλέον απώλεια κιλών για αυτό να μην τα καταφέρνεις
Μπορει να ειναι τα ιδανικα κιλα για τον οργανισμο μου, αλλα δεν ειναι για τα προτυπα μου. Με IBM 23,7 λες οτι εχω περιθοριο να χασω μερικα κιλα ακομη + ειμαι ακομη στο xl σε πολλα ρουχα και μαλιστα δε μου στεκει και καλα. Προχθες ειχα παει για ψωνια κι ετυχε να δοκιμασω το ιδιο φορεμα με μια αλλη κοπελα και βρεθηκαμε διπλα διπλα στον καθρεπτη. Αυτης 1 νουμερο μικροτερο απο αυτο που φορουσα εγω και να πεφτει χυτο πανω της, ενω εγω να φοραω το μεγαλυτερο νουμερο και να φαινεται απο μεσα το σουτιεν που με εσφιγγε και η κοιλιτσα να κολλαει πανω στο υφασμα,
Οποτε οχι, δεν μπορω να δεχτω οτι τα 65 ειναι τα ιδανικα κιλα για μενα
Για άλλη μια φορά εδώ. Πάνω από το λάπτοπ να αναλογίζομαι τη ζωή που γλυστρά μέσα από τα δάχτυλά μου. Έχοντας πάρει την ανηφόρα (της ζυγαριάς). Έχοντας μια ερωτική απογοήτευση πίσω μου (ή μάλλον μέσα μου)-όχι δεν τη χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία, είναι όμως η γενικότερη διάθεση εγκατάλειψης και αυτολύπησης που νιώθω για τον εαυτό μου.
Θέλω να αλλάξω τη ζωή μου; Μπορώ; Οκ, το ξέρω ότι το να χάσω κιλά δεν είναι πανάκεια αλλά είναι μία αρχή για να αποκτήσω μια καλύτερη σχέση με τον εαυτό μου, καθώς τα μεγαλύτερα κόμπλεξ μου οφείλονται στα περιττά κιλά που κουβαλάω ανέκαθεν.
Πρόσφατα, ο Τασος, αν δεν κανω λαθος, αναφερθηκε στον εαυτο του με τον ορο ελαττωματικο ατομο και οφειλω να ομολογησω οτι το σκεφτομαι χρονια για τον εαυτο μου αυτο. Και για να προλαβω τις αντιδρασεις, το ελαττωμα το εντοπιζω καθαρα στο διατροφικο κομματι. Δεν ειμαι απο τα ατομα που χορταινουν με μικρες ποσοτητες, ουτε απο τα ατομα που οταν στενοχωριουνται τους κοβεται η ορεξη και σιγουρα δεν ανηκω στην κατηγορια των ατομων που τρωνε του σκασμου και δεν παιρνουν δραμι!!!
Λοιπον, τι κανουμε τωρα, Σαρα; Πώς αντιμετωπίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό;
Τρίτη μέρα δίαιατας, διατροφής (όπως θέλετε πέστε το) και αντί να νίώθω χαρά που ξεκίνησα καλά, αντί να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία (πώς τα λέω η άτιμη!), νιώθω πιο τεράστια από ποτέ.
Γιατί; Είναι που μπαίνω στη διαδικασία του να παραδεχτώ τα έξτρα κιλά που έχω, και γι αυτό επιτέλους ξεκίνησα και δίαιτα; Είναι ένα τριπάκι που πέφτουν όλοι όσοι ξεκινάνε μια νέα προσπάθεια; Είναι κάτι άλλο; Νιώθει κανείς το ίδιο; Ή είμαι μόνο εγώ η παράταιρη;
μηπως υπερβαλεις? Ειμαι τα διπλασια κιλα σου, ΕΙΜΑΙ πιο τεραστια απο ποτε, κι ομως δε νιωθω ετσι. Οχι οτι αυτο που νιωθω εγω ειναι σωστο κι αυτο που νιωθεις εσυ ειναι λαθος. Λεω απλα μηπως υπερβαλεις...
Προφανώς και είναι υπερβολικό αυτό που νιώθω, αλλά το νιώθω. Αυτό είναι το προβλημα!
Πρέπει να βρεις εναν τροπο να συμφιλιωθεις με το κεφαλάκι σου, και να προσεξεις μην πας στο άλλο άκρο!
Αν αλλο ακρο εννοεις την ανορεξια, αυτο δεν παιζει.
Θα μου πεις ποτε μη λες ποτε, αλλα αφου υστερα απο τοοοσες διαιτες και 2 φορες πετυχημενες (δηλαδη απωλεια 20 κιλων και διατηρηση τους για μικρο εστω χρονικο διαστημα) δεν παρουσιασα τετοιες τασεις, θεωρω οτι δυσκολα θα αποκτησω τωρα και μαλιστα σε αυτη την ηλικια.
τωρα, οσον αφορα τη συμφιλιωση ειναι μια μεγαλη κουβεντα και δυσκολος ο δρομος
Σημερα εκλεισα επιτυχως 1 βδομαδας διαιτα! Σπουδαια νεα, θα μου πειτε... Ειναι για μενα, καθως παντα ξεκινουσα διαιτα Δευτερα και το Σ/Κ την χαλαγα.
Ζυγιστηκα μολις και ειμαι 65,6 (αν και η ζυγαρια μου κανει νερα οποτε δεν ξερω κατα ποσο ισχυει) με ρουχα, φαγωμενη + περιοδο.
Επρεπε να χαιρομαι, αλλα...
Με πιανει παλι η βιασυνη μου να ξεφορτωθω γρηγορα τα κιλα που μου περισσευουν. Σκεφτομαι οτι θα τα χαλασω παλι στο συνηθες πλαφον μου (γυρω στα 62 κ). Σκεφτομαι οτι και να χασω τα κιλα που θελω, δε θα εχω καλες αναλογιες. Σκεφτομαι οτι δεν εχω υπομονη να προχωρησω. Σκεφτομαι οτι αγωνιζομαι κοντρα στον εαυτο μου. Με κοιταζω στον καθρεφτη και σκεφτομαι οτι ποτε δε θα μου αρεσω...
Σημερα δε σιχαινομαι ολους και ολα, μονο τον ιδιο μου τον εαυτο
εμενα μου αρεσω, μολις βρηκα χρονο για μενα κι εκανα μπανιο 1 ωρα. Μου εκανα μασαζ, αποτριχωση, απολεπιση, μασκες, εβαλα κι ενα καρο κρεμες (απορω πραγματικα πως τις βαζουν αλλες κοπελες καθε μερα) και νιωθω σουπερ. Πεινασα κι εφαγα. εφαγα αυτο που ηθελα στην ποσοτητα που ηθελα. Χωρις τυψεις. Μου αρεσω και οπως ειμαι. Ισως να μπορουσα να μεινω για παντα ετσι. ισως θα με βολευε. Ομως μου αρεσουν τα δυσκολα, ειπα να ξεβολευτω, να κουνησω τον πωπω μου με γυμναστικη και να μπω σε διατροφη. Να μη ξαναγγιξω το ΑΒ της διαιτας, ψητα βραστα κρεατικα. Ειχα σιχαθει τον εαυτο μου με τις διαιτες και τα ψητα και τα βραστα. Ναι τοτε δε μου αρεσα, ισως ειχα την εικονα που ηθελα αλλα η σταση ζωης μου απειχε παρα πολυ απο αυτο που ηθελα για μενα και μου ταιριαζε. Ετσι με αλλαξα. Μου αρεσω ετσι. Ομως θα μου αρεσα πιο αναλαφρη, πιο δυνατη, πιο ευκαμπτη, ευλιγιστη = πιο αδυνατη.
Απεχουμε παρα πολυ σε κιλα αλλα σου καταθετω τη δικια μου εμπειρια, που ξερεις μπορει να το δεις με αλλο ματι.
(παντως αυτο που ειπε η Σκαρλετ για το αλλο ακρο κι γω θα στο ελεγα)
Ρε συ, μην κολλάς στις αναλογίες! Ενα σωμα εχουμε και κανουμε οτι καλυτερο μπορουμε γι αυτο αλλά να το αλλάξουμε ΕΝΤΕΛΩΣ δεν γινεται! Πρεπει να συμβιβαστείς με αυτό καλό μου.....
Αν ειχα συμβιβαστει, δε θα βρισκομουν σε αυτο το φορουμ...
Δυστυχως μου ειναι δυσκολο. Θεωρω οτι εχω κανει σαφη βηματα προς το καλυτερο αλλα ακομη ειναι μακρυ το ταξιδι...
και φτανει αλλη μια μερα που εχω την αναγκη να γραψω σε αυτο το θεμα...
εσπασα το φραγμα το 64 κιλων (για καποιο λογο στο μυαλο μου αυτα ειναι τ κιλα που μπορω να επιτυχω, αν και εχω φτασει μεχρι τα 61,5-αλλα δεν τα κρατησα) κι αρχισα παλι να νιωθω πως μεσα στα κιλακια μου και στην γκρινια μου ειμαι ασφαλης. πως δεν ειμαι φτιαγμενη να ειμαι κατω απο 64 κιλα. πως δε θα αντεξω, δε θα αντεξει ο οργανισμος μου (μπορει να ειναι και αληθεια-για να διατηρηθω στα 61-62 πρεπει να πειναω). Θελω να χασω τα κιλα που εχω βαλει στοχο, αλλα...σκαλωνω. κολλαω. φοβαμαι. Δεν ξερω τι φοβαμαι. μαλλον οτι μετα δε θα εχω δικαιολογια να μιζεριαζω.
Αποτελεσμα: εφαγα 3 κουταλιες (του γλυκου ευτυχως-ας ειρωνευτω την αδυναμια μ) μερεντα. Θα προσπαθησω να μην το παρω βαρια, ουτε να κανω βλακειες με τη διατροφη μου. Θα προσπαθησω απλως να συνεχισω κανονικα την προκαθορισμενη διατροφη μου σημερα, ισως ελαφρως μειωμενες ποσοτητες (10-20 γραμμαρια λιγοτερο κοτοπουλο, ισως μισο τοστ αντι για 1 το βραδυ κι ως εκει).
Γραφω και δεν ξερω τι γραφω. Βαρεθηκα να φοβαμαι και να σαμποταρω τον εαυτο μου. Εχω ενα στοχο: Ως τα Χριστουγεννα θα προσεχω τη διατροφη μου και στις γιορτες δε θα παρω κιλα. Θα φαω τοσο οσο να το ευχαριστηθω. Θελω να τα καταφερω! Το ακους? Το θελω!
κλαιω κλαιω κλαιω... οκ για χαζομαρες το ξερω, αλλα ειμαι στο παρατσακ να τσακισω τα σοκολατακια!
τώρα το είδα!ελπίζω να μην τα τσάκισες!!Κ εγώ δεν είμαι στα καλά μου αυτές τις μέρες αλλά όσα προβλήματα και να έχουμε δεν πρέπει να δίνουμε στον εαυτό μας και άλλο ένα πρόβλημα!Τα πας πολύ καλά! Κρίμα να το χαλάσεις!
ψιλολυγισα, αλλα αν εμενα εδω θα ηταν καλα. το κακο ειναι οτι ειμαι καλεσμενη σε τραπεζι αποψε και δεν ξερω πως θα αποφυγω τα "αμαν πια! ολο εισαι σε διαιτα, ολο δεν πινεις".
νιωθω αποκλεισμενη απο την παρεα...
Βρε συ Σάρα τα πας περίφημα!!!!! Προσπάθησε όσο μπορεις, κι αν πάρει λιγο παραπάνω καιρο, ε δεν χάθηκε κι ο κόσμος :)
Με τις παρέες είναι λίγο θέμα, γιατί ή για φαγητό θα είναι η για ποτό!Αλλά ρε παιδί μου δεν χρειάζεται και να δικαιολογείσαι.. Κ στο ποτό απλά μπορείς να πίεις λίγο κρασάκι έτσι για την παρέα αλλά σε νορμάλ πλαίσια..δεν τους πέφτει και λόγοςQuote:
Originally posted by sarah1989
ψιλολυγισα, αλλα αν εμενα εδω θα ηταν καλα. το κακο ειναι οτι ειμαι καλεσμενη σε τραπεζι αποψε και δεν ξερω πως θα αποφυγω τα "αμαν πια! ολο εισαι σε διαιτα, ολο δεν πινεις".
νιωθω αποκλεισμενη απο την παρεα...
Ή ένα τζιν τόνικ!
Κ εγώ εχω πρόβλημα καμιά φορά με φίλους, σαν να πάνε να σε σαμποτάρουνε , Αλλά νομιζω το καλύτερο είναι να μην ανακοινώνεις είμαι σε δίαιτα.Απλά κάνε τα δικά σου. Δεν λεω να μη φας και να μην πιείς καθόλου απλά κάνε καλές επιλογές.. :)
ΔΙκιο έχεις, καλύτερα είναι να μην το "ανακοινώνεις". Εμενα δεν μου αρεσε ποτέ η αντιμετώπιση που έχω όποτε λέω "είμαι σε διατροφή".
Ναι αλλα απο τη στιγμη που βγαινω καθε μερα δεν με παιρνει να πινω ενα ποτο καθε βραδυ. Ασε που επειδη με ξερω, δε θα πιω μονο θα φαω κ μεσε η πατατακι...
Ξαναγραφω εδω γιατι αυτο το θεωρω το "θεμα" μου. Το μερος οπου μπορω να γραφω ολες μου τις σκεψεις, τους φοβους, τις ανασφαλειες.
Λοιπον, για αλλη μια φορα φτανω σιγα σιγα στα κατωτερα νουμερα που με εχει δειξει ποτε η ζυγαρια. Και για μια ακομη φορα πιανω τον εαυτο μου να θελει να αυτοσαμποταριστει. Ξερω, οτι θελω να φτασω τον στοχο μου, αλλα επισης ξερω οτι με το που δω το 62-63 στη ζυγαρια θελω να πεσω με τα μουτρα στο φαγητο. Το γιατι δεν ξερω.
Φοβαμαι? Νιωθω οτι οταν φτασω στο στοχο μου θα απογοητευτω και δε θα ειναι οπως το περιμενα?
Σκεφτομαι οτι με το που θα πιασω τα 58 κιλα θα ειμαι παλι χαμενη διατροφικα καθως δε θα εχω ενα συγκεκριμενο προγραμμα να ακολουθω αλλα θα πρεπει να κανω ελευθερες επιλογες?
Σκεφτομαι οτι δε μου αξιζει να φτασω το στοχο μου? Αν ναι, γιατι?
Μ αρεσει απλως να εχω για κατι να γκρινιαζω και να παραπονιεμαι?
Ειναι κατι αλλο?
δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει, δες απλά τι μπορείς να κάνεις για να το σώσεις αυτή τη φορά!
Πχ μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα στα 62-63 κιλά σαν να ήταν αυτός ο στόχος σου. Δηλαδή να προσπαθήσεις να συντήρηθείς σ αυτά τα κιλά... να δεις πόσο πρέπει να τρώς για να συντηρηθείς.
Μετά από λίγες βδομάδες ξαναξεκινάς.. τι λες?
όσο για το όταν φτάσεις το στόχο σου και πάλι σε πρόγραμμα θα είσαι.. συντήρησης!Μέχρι να συνηθήσει το σώμα κ το μυαλό στο τι και πόσο πρέπει να τρως για να διατηρηθείς. Μηπως λοιπόν να δοκιμάσεις να το σπάσεις σε κομμάτια?Πήγες από 68 αν θυμάμαι καλά στα 62-63 , διαλλειμμα να συνηθίσει ο οργανισμός και μετά τα υπόλοιπα..
Πριν 2 χρονια ημουν στα 84, επεσα στα 64 και εδω και εναμιση χρονο κυμαινομαι αναμεσα στα 67 και τα 62.
Ισως το διαλειμμα να ειναι μια καλη ιδεα. Απλα επειδη παντα κολλαω στα 62 κιλα (οχι σταματαω να χανω, απλα εγω σταματαω την προσπαθεια, σαν να μου πατας διακοπτη και να σβηνω...) θα ηθελα να καταφερω να ξεπερασω αυτο το εμποδιο. Θα ηθελα να με δω στα 60 κιλα, στα 58 και στο κατω κατω αν δε μου αρεσω παιρνω 1-2 κιλα (το μονο ευκολο).
Αν κανω τωρα διαλειμμα, φοβαμαι πως θα γινει αυτο που γινεται παντα: θα παρω τουλαχιστον 1-2 κιλα (κατι που ουτως η αλλως συμβαινει με το που αρχισω να τρωω κανονικα) και θα πρεπει να ξεκινησω παλι απο την αρχη
Οταν λέει διάλειμμα εννοεί συντήρηση όχι διάλειμμα απο την διατροφή!!!
καταλαβαινω τι εννοει. Αλλα δεν ξερω πως να κανω συντηρηση. ακομη το δουλευω (κ ψυχολογικα)Quote:
Originally posted by Scarllet_D
Οταν λέει διάλειμμα εννοεί συντήρηση όχι διάλειμμα απο την διατροφή!!!
Γενικά συντηρηση μου είχε πει η διατροφολόγος που πήγαινα, πως κάνουμε αυξανοντας σταδιακά θερμίδες. τωρα πως ακριβως γινεται θα σε γελάσω :/ Μηπως να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό γι αυτό;
αυτο σκοπευω να κανω, γι αυτο θελω πρωτα να χασω τα τελευταια (εδω και μηηηηηηνες) 5 κιλα.
σημερα εβαλα μια στενη φουστα της αδερφης μου και κοιταχτηκα στον καθρεφτη.... Ειναι δυσαναλογα μεγαλη η κοιλια και το στομαχι μου και πολυ αδυνατα τα ποδια... Ξερω! Γυμναστικη!
Να ανοιξει ο καιρος, να αρχισω το περπατημα (για αρχη) και ελπιζω να αλλαξει κατι (αν και πολυ αμφιβαλλω)
Γιατί δεν ξεκινάς κάτι πιο ενδιαφέρον;; Χορό π.χ;;; :D
Σιχαινομαι το χορο + δουλευω ποοολες ωρες την εβδομαδα (καθε απογευμα και σ/κ) και μου μενουν μονο 3-4 ωρες κενες τα πρωινα
Δεν υπάρχει κάτι που να σε ενδιέφερε να κάνεις 2-3 φορές την βδομάδα; ίσως πολεμικές τέχνες π.χ;
ειχα ξεκινησει ταε-κβο-ντο αλλα οι προπονησεις ειναι μονο απογευμα και δεν μπορω να τις παρακολουθω
Μπορεις να ξεκινησεις κατι άλλο που να εχει και πρωί :D
Και για αλλη μια φορα βρισκω καταφυγιο στο thread που ανοιξα εγω για μενα, για τις σκεψεις μου, τις ανασφαλειες μου, τις εμμονες μου, τις γκρινιες μου.
Ως ποτε θα το χρειαζομαι? Ποτε θα στηριχτω στα ποδια μου?
Λοιπον, σημερα απλα μια δηλωση:
Τελος, τελος σε ο,τι με βαραινει (οχι μονο διατροφικα). Απο σημερα με καινουρια προσηλωση στο στοχο...