Δηλαδη εσυ ας πουμε οταν βγαινεις τσικνοπεμπτη και βλεπεις παρεες ολοκληρες αντρες ντυμενους γυναικες και μαζι και τις κοπελες τους στην παρεα να περνανε καλα, σκεφτεσαι αααα κοιτα ρε κατι κρυφογκεη.Quote:
Originally Posted by Xfactor
Printable View
Δηλαδη εσυ ας πουμε οταν βγαινεις τσικνοπεμπτη και βλεπεις παρεες ολοκληρες αντρες ντυμενους γυναικες και μαζι και τις κοπελες τους στην παρεα να περνανε καλα, σκεφτεσαι αααα κοιτα ρε κατι κρυφογκεη.Quote:
Originally Posted by Xfactor
όχι αλλα σκέφτομαι ολο και καποιος από αυτους θα ειχε κρυφη επιθυμια να ντυθεί γυναικα και να που την πραγματοποιησεQuote:
Originally Posted by savatage
Αποψη μου είναι ότι αν δεν γίνει ένα πραγματικά τραγικό γεγονός, δύσκολα θα μπουν στην διαδικασία αμφότεροι οι γονείς σου να καταλάβουν έστω και λίγο, ότι κάτι έκαναν λάθος κατά την διαπαιδαγώγιση των παιδιών τους. Θα σου πω μια ιστορία που διαδραματίστηκε σε κάποια μακρινή χώρα που λέγεται Ελλάδα.Quote:
Originally Posted by savatage
Ηταν κάποτε 2 αδέρφια που είχαν διαφορά μεταξύ τους 2 χρόνια. Ο μεγαλύτερος ήταν πάντα ο αντιδραστικός, αυτός που ήταν πιο ζωηρός, που έκανε ζημιές, που έπρεπε συνεχώς οι γονεις να είναι πάνω απο το κεφάλι του για να κάνει "σωστά" τα πράγματα και να τον "συνετίσουν"..
Αυτός που πάντα έτρωγε όλο το ξύλο και ο μικρός αδερφός έβλεπε όλα τα σκηνικά που γινόταν και μάλλον σκεφτόταν ότι θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ να είναι "καλό" παιδί, να μην στεναχωρεί τους γονείς, ότι οι γονείς τους αγαπάνε και γιαυτό όταν δεν κάνουν κάτι καλά, τρώνε ξύλο και ότι θα έπρεπε να μην είναι σαν τον μεγαλύτερο αδερφό ώστε να μην πάθει τα ίδια.. Ο μεγάλος αδερφός πήγε στο δημοτικό σχολείο, φάνηκε η αδυναμία που είχε με τα γράμματα, έκανε την "αμαρτία" να είναι αριστερόχειρας, να έχει προβλήματα με την συγκέντρωση προσοχής του και κινήσεις του σωματός του και το ξύλο και οι φωνές συνεχίστηκαν. Ο μικρός φοβόταν την ημέρα που θα πήγαινε σχολείο και τι θα γινόταν αφού και αυτός τύχαινε να είναι αριστερόχειρας. Ομως οι γονείς βλέποντας ότι η μέθοδος διαπαιδαγώγισης δεν απέδωσε καρπούς στον μεγαλύτερο, άφησαν τον μικρότερο ελεύθερο να κάνει ότι θέλει.
Και ο μικρός ήδη ήξερε τι να κάνει. Να προσπαθήσει να είναι το τέλειο παιδί για να μην στεναχωρεί τους γονείς και ίσως για να μην πάθει ότι και ο μεγάλος του αδερφός του. Και τα κατάφερε πολύ καλά για μερικά χρόνια. Αριστος μαθητής, κοινωνικός, με φίλους, παρέες, το καμάρι της οικογένειας. Φαινόταν ότι προοριζόταν για μεγάλα πράγματα. Σε αντίθεση με τον μεγάλο αδερφό που πάντα κινούνταν σε χαμηλά εώς μέτρια επίπεδα και πάντα άκουγε φωνές και υφίστατο ψυχολογική πίεση πια μιας και η σωματική είχε σταματήσει πια.
Ωσπου ήρθε μια στιγμή όπου ο μικρός αδερφός έφτασε 16 χρονών και δεν άντεξε πλέον να είναι το "καλό" παιδί. Αρχισε και εκείνος να φέρεται αντίθετα, πιο αντιδραστικά, πιο επιθετικά. Οι γονείς στον κόσμο τους. Ο μεγάλος αδερφός 19 χρονών πλέον φεύγει απο την πόλη που μεγάλωσαν και πάει να μάθει μια τέχνη σε κοντινή πόλη. Εκει βρίσκει για καλή του τύχη και μια δουλειά και μένει εκεί. Μετά πάει στρατό, απολύεται και γυρίζει στην άλλη πόλη και συνεχίζει την δουλειά του. Προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί απο την οικογένεια του. Δε θέλει να έχει πολλά-πολλά μαζί τους και ο μικρός αδερφός τον κατηγορεί γιατί είναι έτσι και "στεναχωρεί" τους γονείς. Μια ζωή άλλωστε απο τότε που άρχισε να μιλάει και να καταλαβαίνει, υποστήριζε τους γονείς και όχι τον αδερφό του. Ο μεγάλος αδερφός έφταιγε που δεν μπορούσε να είναι προσεκτικός, να είναι καλύτερος μαθητής, πιο καθαρός στον χώρο του, πιο οργανωμένος, πιο, πιο, πιο
Πέρασε λίγος καιρός ακόμη και ο μικρός αδερφός έφτασε 21 χρονών και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να γίνει εκείνο ο άνθρωπος που ονειρεύτηκαν οι γονείς. Ετσι την Μ. Τετάρτη το απόγευμα, πήγε στο δωμάτιο του μεγάλου του αδερφού που είχε παράθυρο που έβλεπε στον ακάλυπτο και απο τον 2ο όροφο, βούτηξε στο κενό..
Η μητέρα του αγοριού, μετά απο λίγη ώρα τον αναζήτησε και μπαίνοντας στο δωμάτιο του αδερφού του, βλέπει ανοιχτό το παράθυρο και κοιτώντας κάτω παθαίνει σοκ.. Φωνάζει τον πατέρα, καλούν ασθενοφόρο, παίρνουν τηλέφωνο και τον μεγαλύτερο αδερφό ο οποίος έτρεξε άμεσα να δει τι συμβαίνει. Το παιδί έμεινε 1,5 μήνα στην εντατική και μετά 2 μήνες στην ψυχιατρική κλινική και οι γιατροί έψαχναν να βρουν τι του συμβαίνει. Του έβγαλαν διάφορες διαγνώσεις, του έδωσαν διάφορες "καραμέλες" όπως τις έλεγε και μέχρι να πετύχουν την αγωγή, έγιναν διάφορα σκηνικά. Μανιοκατάθλιψη η τελική διάγνωση μετά απο κάποια βαρβάτα επεισόδια που έκανε και που το τελευταίο πριν 8 χρόνια κατέληξε σε εγκλεισμό με τα χέρια και πόδια δεμένα σε γνωστή ψυχιατρική κλινική της Αθήνας. Τώρα πια ο μικρός αδερφός μένει σπίτι με τους γονείς, παίρνει το επίδομα, ουσιαστικά επιβιώνοντας και όχι ζώντας και συνεχίζει να θεωρεί ότι απογοήτευσε τους γονείς, φοβάται την ημέρα που θα τους χάσει απο την ζωή, μαλώνει ακόμη τον μεγάλο όταν "στεναχωρεί" τους γονείς και παράλληλα τον θαυμάζει και τον επαινεί, τον θεωρεί ήρωα που παρά τα όσα πέρασε στην παιδική του ηλικία και απο τους γονείς και απο το σχολικό περιβάλλον, συνεχίζει να μπορεί να βγαίνει έξω, να κάνει βόλτες, να δουλεύει και γενικά να πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός που μπορεί να κάνει περήφανους τους γονείς!
Και ο μεγάλος αδερφός απορεί για τον θαυμασμό του μικρού, πιστεύει ακόμη ότι ο μικρός μπορεί να ζήσει την ζωή του, κινείται όπως πάντα στην μετριότητα, δεν θεωρεί "χρέος" του να κάνει περήφανους τους γονείς και θέλει να τους ξεχέσει πατόκορφα για όλα αυτά αλλά όταν πήγε να το κάνει, ο μικρός αδερφός τον σταμάτησε λέγοντας του, να έχει σεβασμό προς τους ανθρώπους που έκαναν τα πάντα για να τον μεγαλώσουν σωστά, ότι εκείνος ήταν το πρώτο παιδί και λογικό οι γονείς να μην ήξεραν πως να τον μεγαλώσουν και τέλος ότι αν πάθουν κάτι και πεθάνουν απο την ταραχή που θα τους προκαλούσε ο μεγάλος, θα αυτοκτονήσει και ο μικρός γιατί τους έχει ανάγκη.
Μετά από αυτό ο μεγάλος αδερφός έκανε πίσω και δεν ασχολήθηκε άλλο. Και οι γονείς άλλωστε έχοντας περάσει όλα αυτά τα χρόνια με το ένα τους παιδί νεκροζώντανο μέσα στο σπίτι συν τις ταραχές απο τα μανιακά επεισόδια και το άλλο τους παιδί να τους κρατά σε ελεγχόμενη απόσταση, φάνηκε ότι μετανιώνουν για πολλά πράγματα. Αλλά για να το παραδεχθεί η μητέρα ότι μπορεί να έκανε κάποια λάθη κατά την διαπαιδαγώγιση των παιδιών της, έπρεπε να συμβούν όλα αυτά.
Koz, ο μεγαλος αδελφος ειναι ικανοποιημενος μετα την απομακρυνση του? Βρηκε τη γαληνη ή τον τρωνε οι ενοχες,τα μηπως και τα αν?
savatage έχω μετανιώσει για άλλα πράγματα στην ζωή μου αλλά όχι γιαυτή μου την απομάκρυνση. Αλλωστε όταν με χρειάστηκαν σε περιπτώσεις πχ ασθενειών που πρόεκυψαν όλα αυτά τα χρόνια και προσφάτως στους γονείς μου που είναι 78 και 73 χρονών αντίστοιχα πατέρας και μάνα, πάντα πήγα και βοήθησα. Και για τον αδερφό μου έτρεξα και ότι τους συμβεί θα ξαναπάω αλλά δεν θέλω πολλά-πολλά και συνεχώς μαζί τους.
Την ηρεμία μου και την γαλήνη σε ότι αφορά το συγκεκριμένο κομμάτι την έχω βρει.Στην ζωή μου γενικότερα δεν την έχω βρει αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Καλωστον.
Με καλυψε η απαντηση σου, σ' ευχαριστω πολυ.
Εσύ δηλαδή έχεις τύψεις που δεν έγινες η κόρη που ήθελαν οι γονείς σου?
Με βασανιζουν συνεχεια τα αν και τα μηπως. Αν εχουν δικιο, μηπως φταιω εγω, αν πρεπει να κανω αυτο που θελουν, μηπως το παρακανω, αν αυτη τη φορα κοψω τις αντιδρασεις μηπως πανε καλυτερα τα πραγματα και πολλα άλλα τετοιου ειδους μηπως και αν μαζι και ενοχες.Quote:
Originally Posted by kozchr
Λογικό αυτό. Εγώ το ένιωθα μικρός στο σχολείο αυτό. Αλλά απο ένα σημείο και μετά συνειδητοποίησα ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Ειδικά όταν μεγάλωσα περισσότερο και άρχισα να παρατηρώ την συμπεριφορά της μητέρας μου είδα πολλά απο τα συμπτώματα βάσει των οποίων ο ψυχίατρος που με εξέτασε στα 20 μου, με διέγνωσε με ΔΕΠΥ (μέχρι τότε δεν είχα ακούσει τον όρο αλλά ένιωθα διαφορετικός, άλλωστε μεγάλωσα σε μια περίοδο που το νετ,τα smartphones, η εύκολη πρόσβαση στην πληθώρα πληροφοριών από όλο σχεδόν τον πλανήτη,δεν υπήρχε ακόμη) απενοχοποιήσα τα πάντα μέσα μου, σε αυτό το κομμάτι.
Νιώθω πια ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα
Οταν πλεον ησουν 20 ετων, τι συμπτωματα ΔΕΠΥ ειχες σαν ενηλικας και πηγες να κανεις το τεστ?
Τα συμπτώματα που είχα από πάντα. Αδυναμία συγκέντρωσης, "χάσιμο" του χρόνου μου, αναβλητικότητα, ανοργανωσιά, ελλειπείς κοινωνικές δεξιότητες και άλλα που οι γονείς μου δεν έβλεπαν και δεν θέλουν να δουν μέχρι σήμερα.
Και όχι μόνος μου δεν πήγα να κάνω το τεστ. Πάντα έλεγα όταν περάσω τα 18 μου θα πήγαινα και τελικά το ανέβαλλα και πάλι όταν ήρθε αυτή η ώρα. Ισως γιατί δεν ήθελα να ξέρω την αλήθεια. Ισως γιατί δεν ήθελα την επίσημη επιβεβαίωση ότι διαφέρω απο τους άλλους ανθρώπους.
Η εξέταση λοιπόν που μου έδωσε την διάγνωση αυτή ήταν στα 20 μου όταν κατατάχθηκα στον Ε.Σ. Εκει λοιπόν χωρίς να το επιδιώξω, ήμουν απλά εγώ ο ευατός μου όπως πάντα άλλωστε, με είδαν οι υπεύθυνοι στο κέντρο πως ήμουν, πως φερόμουν και μετά απο 2 ημέρες με έστειλαν για εξέταση στην ψυχιατρική πτέρυγα του στρατιωτικού νοσοκομείου. Εκει λοιπόν έμεινα περίπου 2 εβδομάδες και μετά απο καθημερινή εξέταση που μου έκανε ο εκεί ψυχίατρος μου έδωσε την διάγνωση Διάσπαση προσοχής και ελαφριάς μορφής ΙΔΨ. Η πρόταση του ήταν να πάρω αναβολή και μετά πάλι αναβολή και γενικά να το κυνηγήσω για Ι5 απαλλαγή.
Η μητέρα μου με το που της τηλεφωνώ ότι βρίσκομαι εκεί πέρα, ήταν σαν να έπεσε απο τα σύννεφα. Μου έλεγε ότι κάποια βλακεία έκανες και σε πήγαν εκεί, ότι είσαι μια χαρά και δεν έχεις τίποτε και άλλα τέτοια. Τότε υπόψιν ότι ο αδερφός μου είχε αρχίσει ήδη να καταρρέει αλλά δεν είχε κάνει ακόμη την απόπειρα. Εγώ όμως ήξερα ότι απλώς ήμουν ο εαυτός μου και τίποτε παραπάνω ή λιγότερο
Εν τέλει αφού μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο ότι θα αυτοκτονήσει, ότι και εγώ ο ίδιος με Ι5 καταστρέφω την ζωή μου για πάντα, ο ψυχίατρος μου είπε να μου δώσει Ι4Ψ και αν αντέξω έχει καλώς και έτσι υπηρέτησα άοπλος. Η μάνα μου συμφώνησε σε αυτό και πάντα μου έλεγε να κρύβουμε από φίλους και συγγενείς ότι συνέβη αυτό για να μην με απορρίψουν (λες και ήδη δε με απόρριπταν στα σχολικά μου χρόνια με το bullying που δεχόμουν καθώς και οι ίδιοι μου οι γονείς ένιωθα να απορρίπτουν αφού όταν ήμουν μικρός ποτέ δε δέχθηκαν να με δει κάποιος ειδικός μπας και "σωζόταν" κάτι και με έλεγαν μάλιστα και "τεμπελάκο" που δεν προσπαθώ παραπάνω για καλύτερους βαθμούς) και έτσι και εγώ όταν απολύθηκα έζησα απο τα 22 και μετά μια ζωή που ήμουν ταυτόχρονα και μέσα στον κόσμο και έξω απο αυτόν..
Και ξύπνησα μια μέρα κάπου στα 35 μου και απλά φρίκαρα. Ειπα τι σκατά κάνω? Τι σκατά κάνεις ρε φίλε με την ζωή σου? Πόσο ακόμη θα πάει έτσι? Πόσο ακόμη θα ζεις στο ίδιο μοτίβο?
αυτά τα τρια τα εχω κ εγω....λες να είναι από καποια διαταραχή?Quote:
Originally Posted by kozchr
Καταλαβαινω πώς μπορει να φανει η ΙΔΨ και να σε στειλουν για εξεταση, αλλα τα συμπτωματα της ΔεπΥ σε ενηλικες δεν καταλαβαινω πώς μπορει να τα αναγνωρισει και να τα υποπτευθει ενας παντελως ασχετος.Quote:
Originally Posted by kozchr
Ειχα διαβασει σε ενα αλλο ποστ που περιεγραφες την επαγγελματικη σου πορεια και ειναι αξιοθαυμαστο το γεγονος οτι δεν τα παρατας ποτέ. Για αυτο και σου ξαναλεω αυτο που σου ειπα, με εντελως λαθος ατομο νομισες οτι ταυτιζεσαι.
Τα τελευταια 3 χρονια φαινεται να εχεις ανοιξει παρα πολυ τους οριζοντες σου και πιστευω οτι ετσι θα συνεχισεις και οσο πιο πολυ ανοιγεις το μυαλο σου, τοσο θα ανοιγουν και οι επιλογες και οι ευκαιριες. Και δεν το λεω για παρηγορια, ειναι μια προσωπικη εκτιμηση μου, εφοσον σε εχω διαβασει.
xfactor βλέποντας το άλλο σου θέμα που γράφεις για κόκα, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω. Αυτά που λες από πότε τα είχες? Πριν ή μετά? Ζητώ συγνώμμη αν θεωρείς που σου την "λέω" αλλά...
Και όχι απο μόνα τους αυτά δεν θεωρώ πως λένε κάτι. Η ΔΕΠΥ είναι ολόκληρη "φιλοσοφία" ζωής.. Δεν μπορώ να βρω την κατάλληλη λέξη για το πως το εννοώ αυτό το τελευταίο αλλά είναι κάτι διαφορετικό από απλή αδυναμία συγκέντρωσης.
Savatage ποιον θεωρείς άσχετο? Εγώ πάντως τον ψυχίατρο που με εξέτασε, δεν τον θεωρώ άσχετο. Δε μου έδωσε την εντύπωση του άσχετου.Quote:
Originally Posted by savatage
Και η ΔΕΠΥ δεν σημαίνει ότι είσαι χαζός. Γιατί δηλαδή να μην μπορώ να έχω και εγώ μια κλίση σε κάποιον τομέα? Και που πάλι τις μαλακίες μου τις κάνω όταν δεν πρέπει απλά επειδή σκέφτομαι πολυδιάστατα και κρατώ όλη την επιχείρηση στο τεχνικό κομμάτι και κάνουν και οι άλλοι μαλακίες (εγώ απο αφηρημάδα, εκείνοι απο βαρεμάρα και φαινεται αυτό και υπάρχει διαφορά μεταξύ των 2) μου συγχωρούνται οι όποιες βλακείες.
Εχμ... τωρα με προκαλεις.Quote:
Originally Posted by Xfactor
Εσυ εχεις καψει εγκεφαλικα κυτταρα απο τις καταχρησεις και τις κρεπαλες. :)
Οχι εννοουσα τους στρατιωτικους που σε παρεπεμψαν για εξετασεις σε ψυχιατρο. Ασχετοι δεν ηταν?Quote:
Originally Posted by kozchr
και πριν τα ειχα από μικρος.....Quote:
Originally Posted by kozchr
αδυναμια συγκέντρωσης εχω μονο όταν πρόκειται για μαθηματα...δεν μπορω να συγκεντρωθώ πανω από 10 λεπτα....
ναι δλδ αμα δεν σε προκαλουσα δεν θα το ελεγς :PQuote:
Originally Posted by savatage
Οχι δεν ήταν άσχετοι με την έννοια που το θέτεις. Ειδαν οι άνθρωποι ότι δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τους υπόλοιπους. Εχω ήδη αναφέρει και σε άλλα μου ποστ την αδεξιότητα στις κινήσεις μου. Ναι δεν μπορούσαν να πουν αυτοί hey ο kozchr έχει ΔΕΠΥ και δεν το είπαν φυσικά. Είδαν όμως ότι κάτι τρέχει και προφανώς δεν ήθελαν να πάρουν την ευθύνη και καλώς δηλαδή να το αγνοήσουν και να μου συμβεί κάτι και μετά να τρέχουν...Quote:
Originally Posted by savatage
ΟΚ τωρα το καταλαβαινω καπως καλυτερα. Μιλαμε για κατι που φαινεται δηλαδη στην κινησιολογια και στη συμπεριφορα. Δεν ειναι απλως ανοργανωσια και αναβλητικοτητα, ειναι κατι πιο εντονο.Quote:
Originally Posted by kozchr
Και δεν το παιρνεις κι εσυ ειδηση, εχω να συμπληρωσω...Quote:
Originally Posted by savatage
Ενας κακοποιητικος η εστω βασανιστικος γονιοςπου εχει ομως και γλυκες και τρυφερες πλευρές, ειναι αυτος που σε μπλεκει στα διχτυα του περισσοτερο απο εναν ξεκαθαρα σκληρο γονιο, γιατι οντας μεσα στο προβλημα απο ΠΑΝΤΑ, δυσκολευεσαι παρα πολυ να τον αναγνωρισεις σαν "εχθρο".
Εχεις για πολλα χρονια την αναγκη να παίρνεις την τρυφεροτητα του κι ας εχει και βομβες το πακετο...
Οταν περιγραφεις την συμπεριφορα του στα παιδικα σου χρονια, δεν μιλας καθολου για μητερα. Μεγαλωσες μονο μαζι του, κι αν οχι εκεινη τι σταση ειχε απεναντι σου αφενος, κι οταν έβλεπε αυτα που εκανε ο πατερας, αφετερου;
Μην απαντας για την σταση της μητερας. Τωρα ειδα οτι το σχολιασες αναλυτικα.
Δεν ξερω αν νοιωθει κανεις ανακουφιση και μονο να " τα πει" .
Νομιζω οτι τετοιοι ανθρωποι εχουν τοσο μεγαλη αρνηση να παραδεχτουν που εσφαλαν , ωστε να μην γκρεμισουν το βαθρο του καλού γονιου που εχουν στησει για τον εαυτο τους, που μονο εκνευρισμο προσφερουν τετοιες συζητησεις η στην χειροτερη καποια μεγαλη συγκρουση , χωρις κανενα απολυτως αποτελεσμα.
Νομιζω οτι η απελευθερωση (μας) προκύπτει μονο οταν συνειδητοποιησουμε οτι εχουμε δικιο χωρις να χρειαζομαστε την "ομολογια" τους γι αυτο, κι οτι οι γονεις, τοσο μπορεσαν, τοσο εκαναν, μεχρι εκει εφτανε το μυαλο τους και οι δυνατοτητες τους και να το προσπερασουμε, να ΤΟΥΣ προσπερασουμε χωρις να περιμενουμε τπτ παραπανω απο αυτους.
Τα αδερφια με ιδιες αποψεις γι αυτους, βοηθανε παρα πολυ. Καλυτερα συζητα με την αδερφη σου τα παραπονα σας κι ασε τον πατέρα σου στην καρακοσμαρα του..
Οι δικοί μου γονείς πάντως έχουν παραδεχθεί πολλές από τις βλακείες που κάνανε όταν ήμασταν μικρά. Ειδικά η μητέρα μου που για να αναγνωρίσει τις δικές της βλακείες έπρεπε να δει πρώτα τις βλακείες που κάνανε οι δικοί της σε εκείνη την ίδια και μετέφερε με την σειρά της σε μας, θεωρώ οτι έκανε μεγάλη πρόοδο.Quote:
Originally Posted by Remedy
Ισως παίζει ρόλο και το μέγεθος των "σφαλμάτων" δεν ξέρω, ίσως όσο πιο χοντρό είναι άρα μεγαλύτερες συνέπειες έχει, τόσο πιο δύσκολο να είναι να δεχτεί κανείς το φταίξιμο μετά...
Παρόλα αυτά εγώ δεν εννοούσα να μιλήσει κανείς στους δικούς του περιμένοντας την μεταμέλεια τους (που μπορεί να μην έρθει και ποτέ), εννοούσα να μιλήσει για να κάνει καλό στον ίδιο τον εαυτό του, να εξωτερικεύσει τον θυμό που κρατά και τον πνίγει, να ακούσει τον εαυτό του να τολμά να αρθρώνει στους ίδιους που του φόρτωσαν όλες τις ευθύνες πως δεν είναι δικές του, πως κακώς του τις φορτώσανε. Φυσικά τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν πιστέψουμε οι ίδιοι πως έχουμε δίκιο έτσι κι αλλιώς, αλλά θεωρώ πως σαν πρώτο βήμα βοηθάει.
Δεν αναφερομουν σε αυτο που ειπες εσυ, αλλα στην περιγραφη που εκανε η σαβ για το ποσο αναγνωριζει ο πατερας της οτι καπου εσφαλε.Quote:
Originally Posted by elisabet
Ισως να παιζει ρολο το μεγεθος του σφαλματος αλλα νομιζω τον βασικο ρολο τον παιζρι το ποσο ανοιχτος η περιχαρακωμενος ειναι ο αλλος ασχετως μεγεθους.
Θεωρωοτι αν εχει επιχειρησει καποιος να πει τα παραπονα του και συναντησε τοιχο η αρες μαρες απαντησεις, δεν εχει νοημα να επαναλαμβανεται με την ελπιδα να δικαιωθει η να αποφορτιστει.
Ο καθενας απο μια ηλικια και μετα ξερει πολυ καλα αν εχει πιθανοτητες να εισακουστει απο εναν μεσηλικα η υπερηλικα γονιο.
Το θέμα είναι να καταλαβαίνουν έγκαιρα οι γονείς ότι κάτι παίζει. Μετά δυστυχώς είναι αργά. Ε οκκκ και οι δικοί μου γονείς κατάλαβαν και παραδέχθηκαν αρκετά πράγματα αλλά γιατί να έπρεπε πρώτα και τα 2 παιδιά τους να περάσουν από την πόρτα του ψυχιατρείου? Ο αδερφός μου σε πολύ πιο σοβαρή φάση και εγώ όταν μπήκα στον Ε.Σ.?
Η φάση είναι ότι μετά την απόπειρα του αδερφού μου κάθε φορά που η μάνα μου, μου τηλεφωνεί πάντα μα πάντα μου υπενθυμίζει πόσο πολύ με αγαπάει, ότι θέλει το καλό μου και άλλα τέτοια.. Οκκκ... Ας το σκεφτόταν όταν έπρεπε. Ας μου έλεγε σ`αγαπάω όταν έτρωγα το ξύλο για να μάθω να γράφω με το δεξί χέρι. Οταν δεν ήμουν καλός μαθητής και με συνέκρινε με τους άλλους.. Τώρα την αγάπη της, την γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι
δυστυχως...σου εκανε μεγαλο κακο χωρις να το ξερει...Quote:
Originally Posted by kozchr
δωσε της αφεση αμαρτιων..πιστευω θα σε βοηθησει και εσενα να προχωρησεις
Η άφεση αμαρτιών θα έρθει μόνο με χρονομηχανή. Γιατί απο το νηπιαγωγείο ήδη με θυμάμαι να έχω διαφορετική συμπεριφορά απο τα άλλα παιδάκια και σηκωνόμουν και έφευγα και με έψαχναν. Και ενός κακού μύρια έπονται και δε θα επεκταθώ περισσότερο σε αυτό..
Ακόμη και αν καταφέρω κάποτε στο μέλλον να πετύχω τους προσωπικούς μου στόχους, πάλι δε θα συγχωρέσω τα συγκεκριμένα άτομα. Γιατί τίποτε δε θα μου δώσει πίσω τα χαμένα χρόνια και να μου σβήσει τον πόνο που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια. Και αν ποτέ καταφέρω να πετύχω όλα όσα θέλω, πάλι δε θα συγχωρέσω όσο δεν ανασταίνεται ο παλιός καλός μου αδερφός.
Ισα-ισα αν έχω προχωρήσει στην ζωή μου είναι γιατί έκανα ότι ήταν δυνατόν για να φύγω απο εκείνη την κωλοπόλη και εκείνο το κωλόσπιτο
Και κλείνω εδώ ζητώντας συγνώμη απο την savatage που καταχράστηκα το θέμα της.
Δεν ξερω αν και πώς ερχεται ποτε αυτη η απελευθερωση, αν δηλαδη ποτε σταματαει κανεις να περιμενει την παραδοχη και τη δικαιωση, με πραξεις κυριως. Το προσπαθω ομως και θα το προσπαθησω κι αλλο.Quote:
Originally Posted by Remedy
Η αδελφη μου ειναι πλεον στο αντιπαλο στρατοπεδο. Απο τη στιγμη που εκανε παιδι, βασιζεται κατα το μεγαλυτερο μερος πανω τους οικονομικα, οποτε εχει αλλαξει και συμπεριφορα, τον εχει πολυ απο κοντα τον πατερα μου, την εξυπηρετει και επειδη ο πατερας μου οπως ξαναειπα ειναι φαινομενικα πολυ γλυκος, αστειος, παιχνιδιαρης κλπ τα παει παρα πολυ καλα με την ανηψια μου που ειναι ακομα μικρουλα και χαριτωμενη και του ανεβαζει την αυτοπεποιθηση και τον εγωισμο βεβαιως βεβαιως.
Επισης, η αδελφη μου δεν εχει φαει την τρομοκρατια και τις τιμωριες που ειχα φαει εγω, εκεινη ηταν το καλο υπακουο παιδι, εγω ημουν η αντιδραστικη.
Φυσικα τους κατηγορει για την επικριτικοτητα, την αδιαφορια, τις συγκρισεις, την ελλεψη ενθαρρυνσης και ελευθεριας εκφρασης, την καταπιεση, αλλά πρακτικα ειναι πλεον πολυ μαζι τους.
Εγω ειμαι σε σχεδον μονιμο πολεμο.
Μάλιστα. Και εσύ η "τυχερή" ήσουν όπως και εγώ. Τώρα μένεις ακόμη μαζί τους;
Στάλθηκε από το LEX820 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Σε εμας ηταν αντιστροφα ομως. Εγω ημουν η μικροτερη.Quote:
Originally Posted by kozchr
Ναι, γυρισα πριν 2 χρονια γαμω την κριση γαμω.
Κρίμα. Και εμένα με χτύπησε η κρίση, είχα γράψει παλιότερα ένα θέμα όπου απο την δουλειά είχαμε φτάσει να μας χρωστάνε κοντά στα 15000€ και δουλεύαμε με προκαταβολές αλλά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, πληρώνομαι κανονικά και οι άλλοι με προκαταβολές.. Απείλησα ότι θα φύγω και το εννοούσα και επειδή ξέρουν ότι η επιχείρηση στο τεχνικό κομμάτι χωρίς εμένα δεν γίνεται, έκαναν το σ..ο τους παξιμάδι και με πληρώνουν κανονικά.
Εννοείται ότι τα παλιά δεν έχουν ξεχαστεί και κάαααααποιααα στιγμή και καλά θα τα πάρουμε αλλά δεν το νομίζω..
Πάντως αν κλείσει η επιχείρηση που δουλεύω τώρα (δε θα έλεγα ότι είναι επικερδής ο κλάδος τα τελευταία χρόνια και η πρώτη φορά αριστερόστροφη φασιστερά,πάει να βάλει ταφόπλακα με τον τρόπο της, υπηρετώντας και καλά την νομιμότητα) στους γονείς μου δεν πρόκειται να γυρίσω. Θα ψάξω για άλλη δουλειά και αν δε βρώ,θα πουλήσω το σπίτι μου εδώ πέρα και με όσα χρήματα έχω μαζέψει μέχρι τότε, θα φύγω προς άγνωστη κατεύθυνση. Στη τελική προτιμώ άστεγος στην πλατεία Αριστοτέλους ή στην ομόνοια να ταϊζω τα περιστέρια, παρά να γυρίσω στους γονείς μου
Ειναι πολυ καλο που εχεις δικο σου σπιτι, το ενοικιο ειναι παντα τεραστιο προβλημα. (Α! και η ΔΕΗ οφ κορς)
Υψωσες αναστημα και στη δουλεια και στο σπιτι και παντου, κοζ. Μιλαμε για τεραστια αλματα.
Οσα άλματα και αν έχω κάνει, όσο δεν καταφέρνω να νιώσω εντάξει στον ερωτικό τομέα, δε μπορώ να νιώσω ικανοποιημένος. Οσο θα ερωτεύομαι, θα μιλάω και θα τρώω τα μούτρα μου δεν μπορώ να νιώσω ικανοποιημένος με εμένα.Quote:
Originally Posted by savatage
Ακόμη και αν αύριο πχ μου ερχόταν έμπνευση και έκανα μια καινούρια ανακάλυψη στον πλανήτη που θα μου επέφερε δόξα και χρήματα, αν δεν έβρισκα τον αμοιβαίο έρωτα πάλι δε θα ένιωθα ικανοποιημένος.
Εχεις δικιο, ειναι μεγαλος καημος. Δεν αναιρει τις νικες σου στους αλλους τομεις, αλλα κατανοω οτι ειναι μεγαλος πονος.
savatage ο γραπτός λόγος κάποιες φορές είναι εύκολα παρεξηγήσιμος και έτσι όπως το γράφεις και ειδικά απο την πρώτη σου πρόταση, μου δημιουργείται η εντύπωση ότι με ειρωνεύεσαι.. Θα θεωρήσω ότι δεν το κάνεις αλλά και να το κάνεις, οκκκ για γέλια ή για κλάματα είμαι έτσι και αλλιώς..
σε κανεναν μην επιτρεπεις να σε ειρωνευεται. Το ότι εισαι για γελια που λες πηγαζει από την χαμηλη αυτοεκτιμηση.κανενας δεν είναι για γελια...Quote:
Originally Posted by kozchr
Οχι, απλα εισαι προκατειλλημενος. Σοβαροτατα το ειπα, σαν γεγονος. Μαλλον θεωρεις τη λεξη "καημο" γελοια, εγω παντως οχι.Quote:
Originally Posted by kozchr
Οκ πάμε παρακάτω. :)