Μια χαρα εισαι με τισ ανασφαλειουλεσ σου μια χαρα ετσι ειμαστε ολοι
Printable View
Μια χαρα εισαι με τισ ανασφαλειουλεσ σου μια χαρα ετσι ειμαστε ολοι
Καλημέρα Εξουθενωμένε ,αν δε το έχεις ήδη κάνε διάβασε σε παρακαλώ αρχικά το βιβλίο της Alice Miller The drama of the gifted child και ψάξου έπειτα προς εκείνη την πλευρά ...Διάβασα κάποια ποστ σου και έχω την εντύπωση ότι είσαι αρκετά έξυπνος.Νομίζω τα βιβλία της συγκεκριμένης ταιριάζουν καρμπόν στην περίπτωση σου .Προσωπικά με βοήθησαν πολύ στο να καταλάβω τα αίτια των θεμάτων μου...
Καλημερα εξουθενωμενε! Γιατι δεν γινεσαι συγγραφεας; Θα βγαλεις πολλα λεφτα!!
Ναι .... παρα πολυ πιθανο.Quote:
Originally Posted by homebod
Μονο που εκεινη την στιγμη που συμβαινει, δεν το αντιλαμβανομαι καθολου.
Ισως μετα απο ωρα. ΟΧΙ ομως εκεινη την στιγμη.
Δεν ξερω ποτε ακριβως στραφηκα εναντιον μου. Πρεπει να ηταν κατι που συνεβη
παρα παρα παρα πολυ αργα. Βαθμιαια και σταδιακα. Σαν την σταγονα που κανει
σταλακτικτες και σταλαγμιτες μεσα σε ενα σπηλαιο. Γιαυτο και δεν μπορω τωρα
να το μαζεψω αυτοστιγμει. Παντως, ΑΝ χτυπαω τον εαυτο μου .... αυτο πρεπει
να συμβαινει ΑΦΟΤΟΥ εφυγα απο το σπιτι μου, την οικογενεια μου. Το οποιο ειναι
και μεγαλο οξυμωρο σχημα. Δεν ειχα την πιεση που ειχα πριν. Για την ακριβεια,
τα τελευταια 20 χρονια εχω μηδενικη πιεση (ελεγκτικη και τιμωρητικη).
Ομως ..... καθε μερα νιωθω οτι εκκρεμει δικη εις βαρος μου και δεν προκειται
να την αποφυγω. Αυτην την δικη, την περιμενω απο 18 ετων. Δεν ξερω ποτε
σκατα θα ρθει ...... στα 70 μου, στα 80 μου, στα 90 μου ?
Pretty fucked up mind .... ξερω τοσα για μενα και ομως .... δεν μπορω να
πειραξω τιποτα ! Το παραμικρο !
Νομιζω οτι το γραψα (καπου εδω μεσα). Αν δεν το γραψα το λεω τωρα.Quote:
Originally Posted by Talented
Καθε φορα που βλεπω βιβλιο, θυμαμαι βαθμους και επιδοσεις. Και καθε φορα
που αισθανομαι επιδοσεις και βαθμολογησεις .... κλαιω και τσιριζω απο μεσα.
Δεν εχω ανοιξει βιβλιο Talented, τα τελευταια 34 χρονια (εκτος απο κομικς).
Οτι γραφω ειτε κατεβαινει απο την καουκα μου (...) ειτε το χω διαβασει
καπου στο internet. Το internet για καλη μου τυχη, πολυ καλη μου τυχη,
ΔΕΝ συνδεθηκε με βαθμους και επιδοσεις και εξετασεις και σχολεια και
απογοητευσεις ... και το κυριοτερο ... δεν συνδεθηκε με απορριψεις !
Ουτε να σε βαθμολογησει μπορει, ουτε να σε κριτικαρει μπορει (δεν εννοω
τα fora, εννοω τα links που σε ενημερωνουν για κατι οτιδηποτε), ουτε να
σε βαλει σε καποιο κουτακι. Ειδικα το τελευταιο. Την μια μερα γουσταρω να
το παιζω αστροφυσικος, την αλλη μερα φιλοσοφος, την αλλη ηδονοβλεψιας,
την αλλη παρεϊτσας, την αλλη επαναστατημενη χιονοστιβαδα, την αλλη ....
ονειροπολος .... ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ....
Και ειναι ακριβως αυτο που δεν θα αντεχε ο πατερας μου. Το να γινει
πολυπλευρος. Γιατι ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕ να γινει πολυπλευρος. Εριξε ολη
του την ενεργεια, την προσοχη, το παθος, την λογικη, την αντοχη,
την συνεση και την δυναμη στο να γινει ..... αξιωματικαρα του ΕΣ.
Θα τρελλαινοταν με την πολυμορφικοτητα του Internet. Θα γαυγιζε.
Και αυτο (υποσυνειδητα) με φτιαχνει αφορητα. Οτι κανει Τουρκο τον
πατερα μου, κανει ευτυχισμενο εμενα.
Βεβαια .... το internet απο μονο του .... ειναι μια απιστευτη αποδραση.
Δεν χρειαζεται να κοντραριστεις με κανεναν ... για να σε ωφελησει.
Ομως, υπαρχει και μια αληθεια πικρη (τουλαχιστον για μενα) στο net.
Η αναγνωση σελιδων (αποσπασματικα) οπου ο καθενας μαγειρευει την
δικη του αληθεια και θεωρηση ... δεν ειναι το ιδιο με την αναγνωση
ενος βιβλιου, με αρχη μεση και τελος, οπου ο συγγραφεας σκεφτηκε
οτι θα τον διαβασουν και σοβαροι ανθρωποι (και οχι pagehit counters).
Το ξερω οτι χανω ..... αλλα το βουρκωμα στα ματια μου μπροστα απο
ενα βιβλιο (οποιδηποτε) απλα δεν παλευεται σε μενα. Game over for
book reading !
Δεν πουλαει η μαυριλα μου ... παρα μονο σε αυτοχειρες !Quote:
Originally Posted by λουλούδι
Και μην σκεφτεις οτι μπορω να ψαλιδησω την μαυριλα
για να μεινει μονο η ασπριλα (οση και αν ειναι αυτη).
Το ροδο παει με τα αγκαθια του !
Οχι απο αλαζονεια και χαιρεκακια, αλλα απο οξειδωση ψυχης.
Εξουθενωμενε ειπες το ροδο. Αρα υπαρχουν θετικα στοιχεια. Μην μαυριζεις ετσι χωρις λογο εχεις τη ζωη σου προσπαθησε να τη φτιαξεις και οχι να το βαζεις κατω.Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
Ναι βρε Λουλουδακι ... εχω και θετικα στοιχεια.
Αλλα δεν εχουν να κανουν με ανθρωπους και σχεσεις.
Εχουν να κανουν με ονειρικα, υπερβατικα, αϋλα πραγματα
που δεν βρισκονται καν σ'αυτον τον κοσμο.
Σάυτον τον κοσμο ... "ολοι εσεις ειστε η κολαση μου" -
νομιζω ο Σαρτρ το ειπε ! Σε υποσυνειδητο επιπεδο παντα.
Σε συνειδητο, μια χαρα σας κανω παρεα και γουσταρω κιολας
... αλλα κατω βαθια ... πολυ βαθια ... στα γνωριμα αγνωστα
Συνανθρωπος = Βραδυκαυστη Προδοσια !
Φίλε μου Εξουθενωμένε ειλικρινά με έχεις συγκινήσει με ότι γράφεις .Η συγκεκριμένη ψυχολόγος έκανε μεγάλη επανάσταση στον χώρο της καθώς ήταν η 1η που έβλεπε τα αίτια της δυστυχίας πολλών ανθρώπων στους γονείς τους και στον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσαν.Στο συγκεκριμένο βιβλίο έχει περιπτώσεις ανθρώπων ακριβώς σαν εσένα ,ανθρώπων δηλαδή που δεν έβρισκαν στόχους στη ζωή τους και σε όλους υπήρχε από πάνω ένας η δύο καταστροφικοί γονείς .Έχω την εντύπωση πως νομίζεις ότι το κακό στη δικιά σου περίπτωση ξεκίνησε κάπου στην εφηβεία ενώ στην πραγματικότητα ξεκίνησε από τη 1η μέρα που ανέλαβαν να σε φροντίσουν οι γονείς σου .Ψάξε τουλάχιστον στο διαδίκτυο τη συγκεκριμένη συγγραφέα ,θα ανακουφιστείς σε μεγάλο βαθμό 1000%.Θα ακούσεις και θα έχεις ακούσει πολλούς άσχετους να πετάνε κουταμλαρες δυστυχώς όσον αφορά την πηγή των προβλημάτων σου ,αλλά πίστεψε με δε μπορούν ούτε να σε νιώσουν οι περισσότεροι ούτε να μπουν στη θέση σου αν δεν έχουν ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ σε τόσο καταπιεστικό περιβάλλον .Διάβαζα σε ένα άλλο ποστ την εμπειρία του άλλου στο στρατό και μου ερχόταν να σπάσω την οθόνη .Απλά δε ξέρουν,μην ακούς κανένα !Κάνε μια καινούρια αρχή στη ζωή σου ψάχνοντας κείμενα τουλάχιστον της συγκεκριμένης !Θα περιμένω νεότερα!
Σ'ευχαριστω Talented για τα θερμα σου λογια.
Ισως καποια στιγμη ψαξω την εν λογω ψυχολογο στο net.
Αν εχει βγαλει και κανα γιουτουμπι η ιδια ... ακομα καλυτερα.
Εχω το κακο συνηθειο να ψαχνω αν ο αλλος παθιαζεται απο
αυτα που λεει (που μπορει να μην ειναι επιστημονικο, αλλα
εγκρινω αφορητα ως συνειδηση). Αλλα και να μην υπαρχει
γιουτουμπι .... thanks a million !
Δεν ξερω αν το κακο με μενα ξεκινησε στην εφηβεια, στην
παιδικη ηλικια η νωριτερα. Η μνημη μου μπορει να φτασει
μεχρι Εκτη Δημοτικου. Παραπισω .... εξαιρετικα χλωμο !!!
Εως αδυνατο ....
Η συγκεκριμένη δεν νομίζω ότι πολυυπάρχει στο youtube και στο διαδίκτυο γενικότερα ,αλλά θα σου πω ένα πράγμα.Για μένα αποτελεί ημέρα ορόσημο στην ζωή μου ,η μέρα που τυχαία ενώ βρισκόμουν στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία κοντά στη Νομική ,έπεσε στα χέρια μου τυχαία το βιβλίο της The Drama of Being a Child ...Πρόσεξε τι θα σου πω...Από το εξώφυλλο και μόνο που διάβασα έγινε ένα μεγάλο κλικ μέσα μου και αισθάνθηκα ότι πέφτει φως στο τούνελ !Ναι από το εξώφυλλο όσο παράδοξο και αν ακούγεται!Ειλικρινά, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και κάνε την αρχή να αγοράσεις το συγκεκριμένο βιβλίο όσο δύσκολο και να σου φαίνεται γιατί η ανταμοιβή θα είναι υπερκαταστοπλάσια της προσπάθειας που κατέβαλες .Τα προβλήματα σου δε ξεκίνησαν ούτε στο γυμνάσιο ,ούτε στο λύκειο και το γεγονός ότι πιστεύεις κάτι τέτοιο είναι μέρος του προβλήματος που δεν μπορείς να λύσεις ,δηλαδή την ακριβή ρίζα του κακού στα θέματα σου .Ειλικρινά εύχομαι να μπορέσεις να φωτίσεις και εσύ το τούνελ σε κάποιο βαθμό όπως εγώ ,όμως αυτό προυποθέτει να βρεις τη ψυχική δύναμη να ξεκινήσεις από κάπου!!Σου μιλά ένας άνθρωπος που δεν έβρισκε και αυτός για καιρό νόημα στην ζωή του και ενέργεια για την καθημερινότητα του και που μεγάλωσε όπως και εσύ σε καταπιεστικό περιβάλλον ,(πολύ λιγότερο βέβαια σε σύγκριση με το δικό σου!!)
Το κλειδί είναι να καταλάβεις ότι ακόμη και μια σφαλιάρα που σου έριξε ο πατέρας σου στα 4 σου χρόνια ,συσσωρεύει τόσο θυμό και πίκρα μέσα σου που σίγουρα θα προκαλέσει πολλές καταστρεπτικές συνέπειες για τη ζωή σου αν δε συνειδητοποιήσεις ποτέ τα αισθήματα και τον εξευτελισμό που ένιωθες όταν δεχόσουν τη σφαλιάρα!!!
Σχετικα με ξυλο ... post #324
https://www.psychology.gr/forum/thre...9%CE%AC/page22
Θυμηθηκα φαση και ξεκαρδιστηκα ....
28 ετων, παμε με το τερας για το δευτερο μαθημα οδηγησης (σε μια αλανα εξω απο την πολη).
Καποια στιγμη, παλιο το αμαξι, σπανε τα ακρομπαρα. Η μπροστινη δεξια ροδα βλεπει τα χωραφια
ενω η αριστερη κανονικα, ισια μπροστα. Πως γυρναμε πισω ? Το αμαξι φρεναρει απο την λοξη δεξια.
Η αποσταση απο το σπιτι, περιπου 14 χιλιομετρα. Και να ψιλοβρεχει ....
Τερας : Δεν ειμαστε ασφαλισμενοι, εφυγα απο την ΕΛΠΑ, κλωτσα με το ποδι την δεξια ροδα,
καθε φορα που στραβωνει, μεχρι να φτασουμε σπιτι.
Αυτος μεσα, να τιμονιαζει το ακρομπαρο που δεν εσπασε (δηλαδη την αριστερη ροδα).
Στον δρομο να μας βλεπουν και να ξεκαρδιζονται. Καποια στιγμη ..... περναει ενας καφρος
με την τζιπαρα του και φωναζει στο τερας "ετσι να σε πηγαινει η πεθερα σου, μαλαααακαααα"
και εξαφανιζεται. Φτασαμε σπιτι μετα απο δυο ωρες και κατι .... μουσκεμα και το ποδι τουμπανο.
Εχω ξεκαρδιστει .... ο τζιπατος, που ποτε δεν ξαναειδα, ηταν τοοοοοσοοοοοο ευστοχος !
Μετα απο 24 χρονια και χωρις πεθερα (η γυναικα στην ζωη μου) .... με εχει πιασει σπαστικο.
Τι ηθελα και γω ο μαλακας τα μαθηματα και διπλωματα οδηγησης ? Εχω κανα αυτοκινητο ?
Αλλα η ατακα ..... ΦΟΝΙΚΗ ! Απλα ανεπαναληπτη. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ! ΑΘΑΝΑΤΗ .....
Το τερας, ο στουρνος, εκανε πως δεν το ακουσε .... "ελα, αστους αυτους ... κλωτσα,
ισιωνε, ισιωνε ...."
Έχεις νοιώσει ποτέ ένα αίσθημα,Εξουθενωμένε,ότι όλες οι πράξεις που κάνουν οι άνθρωποι,όλα αυτά που λένε,όλες οι έγνοιες τους,όλα αυτά που τους κινούν και τους ωθούν στην δράση είναι κάτι εντελώς έξω και ξένο απ'αυτούς?...Εγω το βιώνω αυτό πολλές φορές και με τις αισθήσεις,όχι μόνο εγκεφαλικά,είναι ένα αίσθημα σαν deja-vu αλλά στην deja-senti εκδοχή του...Είναι σαν μας κινούν αόρατα νήματα...Σαν να είμαστε μαριονέτες, χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα για τίποτα...ούτε επίγνωση των πράξεών μας, ούτε φυσικά βούληση...
Δεν ξέρω, σε εμένα σαν αίσθηση αυτό είναι κάτι το ευνουχιστικό...Μας ευνουχίζει από τις ευθύνες των πράξεών μας.
Αν το έχεις αισθανθεί ποτέ αυτό,δεν είναι αρκετό για να ''ευνουχίσεις'' τον πατέρα σου ως σύμβολο εξουσίας πάνω σου ακόμα και μετά θάνατον?...Αφού το λές και μόνος σου...Τον χαρακτηρίζεις στούρνο!...Δεν ήταν δικές του οι πράξεις του...Δεν είχε την παραμικρή ιδέα...Όπως δεν έχουμε και εμείς.
Ακόμα και η χριστιανική εκδοχή της συγχώρεσης δεν σε συγκινεί έστω και λίγο?
Άφες αυτόν,exhausted....Άφες αυτόν για να ''αφεθείς'' και εσύ.
Δεν ξέρω,εγώ έχω πολλά και έντονα και ανάκατα πράγματα και συναισθήματα μέσα στην ψυχή μου,αλλά μίσος δεν έχω για κανέναν και για τίποτα...Ίσως επειδή ξεχνάω εύκολα...Ή ίσως επειδή τίποτα(πραγματικά τίποτα,δυστυχώς τίποτα) δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα για να κρατήσει το ενδιαφέρον και την προσοχή μου.
Τον Χριστο τον εκανα ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ ΜΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟ (αν διαβασες καπου αλλου)
επειδη βαθια μεσα μου ξερω οτι ενα Oρκ δεν προκειται ΠΟΤΕ να το συγχωρησω.
Ενα Ορκ και μια Αραχνη. Το Ορκ μου εκοβε ποδια και χερια (οσης αυτοεκτιμησης
μπορουσα να μαζεψω) και η Αραχνη τα ξανακολαγε και με τυλιγε στον ιστο της
για να μαλακωσω για να μου πινει αργα-αργα αιμα και μεδουλι (της περηφανειας
και αυτοπροσδιορισμου και της αποδρασης μου απο την "αγαπη" της).
Ειμαι με το ενα ποδι στην κολαση (απο την φωτια μισους που κουβαλω απο
τοτε που μπορω να θυμηθω τον εαυτο μου). ΔΕΝ μπορεις να εισελθεις σε
καμια βασιλεια ουρανων, εαν βραζεις στο μισος. Ακομα και αν εχεις ΟΛΟ
το δικιο με το μερος σου.
Ο Χριστος ειναι το μοναδικο ΦΩΣ που θα δω (οσο δω) μεσα σ'αυτην την ζωη.
Μετα, μολις δω τον Αγιο Πετρο .... - "Ειναι και αυτος εδω μεσα ?" - "ΝΑΙ" -
- "Καλα να περνατε, παω κατω".
Ο μονος παραδεισος που υπαρχει για μενα τρεμοπαιζει ως φλογα, ως μυνημα,
για αλλα 20-30 χρονια ... μετα, ΤΕΛΟΣ. Το περασμα του χρονου (34 χρονια)
που υποτιθεται μαλακωνει και λειαινει ακμες ... με εκανε ακομα πιο σκληρο
και ακομα πιο αιχμηρο. Οχι με σας ! Με μενα ... το Ορκ ... και την Αραχνη.
https://media1.tenor.com/images/9a45...itemid=3597313Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
Τι ωραιο τζιφακι :o
Thanks !:)
Tελος εποχης !
Για το αλλο το φορουμ (που εμπαινα σχεδον καθημερινα, επι δεκα χρονια).
Με απομονωσαν εντελως, ακομα και αυτοι που σχεδον παντα συμφωνουσαν με αυτα που εγραφα.
Δεν κακολογω κανεναν (η απομονωση συνεβη σιγα-σιγα, πολυ σταδιακα, τα τελευταια δυο χρονια).
Η μαυριλα, η ματαιοτητα, το ψυχοπλακωμα στην οπτικη των οσων εγραφα ηταν WAY ΤΟΟ ΜUCH
για τους συμφορουμιτες μου. Ακομα και ατομα με παρομοια μαυριλα στην οπτικη δεν με αντεχαν.
Τωρα (δυο μηνες κοντα) οτι και να γραψω ... κανεις δεν απαντα (ουτε συμφωνει, ουτε διαφωνει).
Κανενας, φυσικα, δεν ξερει τιποτα απ'οσα εχω γραψει σε σας εδω μεσα. Γιατι δεν ειναι site για
ατομα με ειδικες (ψυχολογικες) αναγκες. Αλλα ακομα και να ηξεραν ... τι μπορουσαν να κανουν !!!
Τι φορουμ ειναι
Πριν 20 χρονια εγινε το ιδιο και τωρα καταλαβαν οτι ειναι αδερφεσ σε 20 χρονια θα καταλαβετε οτι ειστε μπετοβλακεσ μπετον η βλακεια μπετο
Δεν θελω να αποκαλυψω.Quote:
Originally Posted by elis
Μικρος ο κοσμος .....
Θα ήθελες να αλλάξεις την κατάσταση που βιώνεις και να εγκαταλείψεις όσα έχτισες όλα αυτά τα χρόνια; Αυτή είναι η βασικότερη ερώτηση για εμένα, γιατί χωρίς πραγματική θέληση τίποτα δεν γίνεται..
Γράφεις πως δεν έχεις δουλέψει ποτέ, κάτι που προσωπικά για εμένα είναι αδιάφορο, αλλά φαίνεται να σε επηρεάζει αρκετά αυτό ως προς την αυτο-αξία σου, γιατι;
Επιπλέον γράφεις πως κατά καιρούς έχεις ασχοληθεί με την τέχνη αλλά για κάποιο λόγο αισθάνεσαι πως η τέχνη είναι ένα νεανικό καπρίτσιο ( ; ) που δεν αρμόζει στη ζωή ενός μεσήλικα, και κάπως με μπερδεύει αυτό.. Από πότε η τέχνη είναι μόνο για τους νέους;
Και πως επιλέγεις την Ελευθερία, όταν κατακρίνεις ή σνομπάρεις κάθε νέο ξεκίνημα;
Κατά την προσωπική μου κρίση πάντα, η προσκόλλησή σου στο παρελθόν, οι ώρες στο ίντερνετ, η άρνησή σου να ασχοληθείς με δημιουργικότητα, η κοινωνική απόσυρση (παρά τους όποιους φίλους) και το αυτο-μαστίγωμα είναι όλα συμπτώματα μια ύπουλης και υποτιμημένης διαταραχής, της Αδράνειας. Αν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε την αδράνεια σαν πνεύμα σκέψου πως όλα αυτά που περιγράφεις θα σου έλεγε.. Και όλη αυτή η οργή που αισθάνεσαι για τους γονείς είναι ο τελειότερος σύμμαχος της Αδράνειας. Μια αδράνεια που εξελίσσεται μέσα στα χρόνια θέλει πολύ θάρρος ώστε να γίνει το επώδυνο βήμα να απελευθερωθείς.
Βέβαια το να τα βλέπεις όλα ανουσία ώστε να προσπαθήσεις για κάτι είναι αναμενόμενο αλλά πάντα όταν μπαίνεις στο χορό καταλαβαίνεις και αισθάνεσαι..
Eχω προσπαθησει σε ορισμενους τομεις (οχι Internet) και κατι εχω βαλει σε δρομο ... νομιζω.
Ομως ειναι κατι που συμβαινει μια φορα τον χρονο. Με γεμιζει μονο εκεινη την ημερα !
Και αυτο ειναι ολο (δηλαδη, πολυ λιγο). Δεν μπορω να σου πω περισσοτερα γιατι οπως ειπα
και στον Elis ... "μικρος o κοσμος".
Δεν νομιζω να πασχω απο αδρανεια γιατι ανακυπτουν (αραια) κρισεις υπερδραστηριοτητας.
Δηλαδη, επιτηδες αφηνω υποχρεωσεις να συσσωρευτουν ΟΛΕΣ μαζι σε δυο (η τρεις) μερες
και μετα βαζω στοιχημα με τον εαυτο μου αν θα τα καταφερω. Ξεκιναω εντελως "νικημενος"
δηλαδη "κατσε φατα τωρα, δεν προλαβαινεις με τιποτα ... μαλακα" και κατορθωνω να τα
τελειωσω ΟΛΑ την δευτερη (η τριτη μερα). Ενω θα πρεπε να πανυγηριζω απο μεσα μου
(εκεινη την ημερα) βγαινει η στεντορια φωνη του πατερα μου "απλα ησουν τυχερος ....
την επομενη φορα θα φας χωμα" .... και δεν νιωθω τιποτα ! Καμια ικανοποιηση !!! Μηδεν !
Γιατι πρεπει να μπαινει ενα στοιχημα καθε φορα ?
Γιατι αν απλωσω τις δουλειες μου σε περισσοτερες μερες , τοτε ειναι σαν να επιβραβευω
την επιμελεια και μεθοδικοτητα της μανας μου "της νυχτας την δουλεια, την βλεπει η μερα
και γελα", "των φρονιμων τα παιδια, πριν πεινασουν μαγειρευουν" και "μαζευε και ας ειναι ρωγες".
Αρα .... πρεπει κατι να γινει, να συμβει, να διεκπεραιωθει χωρις να επιβραβευθει
ουτε ο ενας ουτε ο αλλος. Οποτε και σχιζομαι (για λιγες μερες τον μηνα η το τριμηνο).
Σημασια ΔΕΝ εχει ο στοχος αλλα η επιτευξη με ριψοκινδυνο τροπο ωστε να κανω τουρκους
τους γονεις μεσα μου. ΣΕ ΟΛΑ !
Βασικα ολοκληρη η ζωη μου δεν εχει νοημα ... παρα μονο να τους κανω να θελουν να
με ροκανισουν απο αγανακτηση. Οποτε, φιλε Art Phil, τα πραγματα ειναι πιο συνθετα
απο οτι φαινονται (on post). Αλλωστε, περιπου στο ιδιο συμπερασμα κατεληξαν και
οι τρεις ψυχολογοι που πηγα τα τελευταια 23 χρονια (καθε δεκα χρονια και ενας).
Τολμω να πω οτι δεν ειναι ΚΑΝ μια σκετη καταθλιψη. Ειναι μισος και οργη
που το συμπαν ολοκληρο θα λαμπαδιαζε.
(και κατι ακομα .... οι γονεις μου ΠΟΤΕ δεν δεχθηκαν να κανουν ψυχαναλυση μαζι με μενα,
ηταν θεμα κυρους, πρεστιζ και αλανθαστου τροπου ζωης και επιλογων ... end of discussion)
Καταρχάς για το μίσος που λες, όλοι έχουν μίσος μέσα τους, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν περάσει δυσκολίες και όλοι είναι ικανοί για εγκλήματα. Άρα μη λες ότι θα χάσεις σίγουρα τον παράδεισο επειδή σκέφτεσαι να κάνεις άσχημα πράγματα στους γονείς σου.
Όσο για το ότι είσαι τεμπέλης και δεν έχεις δουλέψει... Εντάξει, κιεγώ βαριεστημένος τύπος είμαι (κοίτα τα θέματά μου) και δεν την παλεύω στο γραφείο και φοβάμαι κιεγώ ότι δε θα μπορέσω να δουλέψω 35 χρόνια που χρειάζεται για να πάρω σύνταξη εκτός αν κάνω το μοναδικό επάγγελμα που μου αρέσει. Έχω κιεγώ πολύ οργή για τους γονείς μου αλλά δεν το πολυσκέφτομαι. Πάντως ακόμα και τώρα να αρχίσεις να δουλεύεις δεν είναι αργά!
Όσο για τις γυναίκες, δεν είναι όλοι φταιιαγμένοι για σχέση και για να κάνουν οικογένεια. Εγώ μπακούρι μια ζωή θα μείνω αλλά δε με πειράζει (πλέον). Αν μπορέσεις να βρεις όμως έστω μια γυναίκα φίλη θα ήταν θετικό.
Έφτασα ως την σελίδα 76. Αυτές οι δυο φωνές δεν μπορούν να εκριζωθουν μόνον να τους μειωσεις την ένταση μπορείς και αυτό με διάθεση να σε βοηθησεις. Πιστεύω πως αυτό που βίωσες και μπόρεσες να διατυπώσεις με ποιητικό λυρισμό ( πως θα αντέξει η ψυχή; κατ'εμε λυρισμό = προσεγμένη επιλογή της κάθε λέξης με έμφαση σε παρομοιώσεις οι οποίες έχουν το ανάλογο χρώμα και βάθος * όχι δεν είμαι φιλολογος) είναι μια τεράστια αλήθεια γονέων στιγματισμενων από τις εμπειρίες τους. Η σκληρότητα, η έλλειψη ορίων, ο μηδενισμος όταν δεν υπάρχει τελειότητα... και η απουσία στοργής από τη μάνα για να μην θυμώσει ο σύζυγος έχει αφήσει τόσα κλαδακια στην Ελληνική Παραδοσιακη Οικογένεια!!! Έγραψες πως περιμένεις τα 70 για να φύγεις από αυτόν τον κόσμο. Σε διάβασα και έχω την εικόνα ενός μικρού αγοριού. Ένα αγόρι που αγαπάει να ανακαλύπτει. Αγαπάει να μαθαίνει. Με καθαρά μάτια. Αυτό το αγόρι στα 19 κουράστηκε να μάχεται την βαναυσότητα. Αντί να βρει αγκαλιά για να ξανά βγει στην σκληρότητα πιο προετοιμασμένο και όχι αυτό τιμωρουμενο του έριξαν άλλη μια για να πέσει στην άβυσσο. Το μίσος είναι η άλλη όψη της αγάπης. Κλισέ ε; Δεν μπορώ και δεν θέλω να σχολιάσω ότι το μίσος σου δίνει κουράγιο... Ίσως επειδή υπάρχουν εκκωφαντικες σιωπές και το μίσος θυμίζει Ζωή. Δεν κατάλαβαν....... Δέσμιοι δικών τους φοβιων ψυχαναγκασμων αγανάκτησης για τη ζωή. Η μάνα τότε γινόταν μάνα επειδή παντρευόταν... Έπρεπε να είναι Νοικοκυρά Παράδειγμα προς μίμηση και να υπακούει πάντοτε τον Άνδρα αλλιώς θα την έδιωχνε, αν έφευγε δεν θα μεγάλωνε σωστά το/τα παιδιά της. Δεν έφταιγες. Κανένα παιδί δεν φταίει. Έχεις σκεφτεί ποτέ να μπεις σε κάποιον σύλλογο για κακοποιημένα παιδιά; Κακοποιημένες μητέρες; Να βοηθήσεις εθελοντικά σε κάποιο τμήμα που να μπορείς; Τι σου γράφω τώρα Ε; Μπορεί να λειτουργουσε θεραπευτικά μέσα σου η βοήθεια σε παιδιά που σκοτώνουν την αθωότητα τους
Bρηκα μια γυναικα φιλη .... πριν 13 χρονια (το 2006). Για την ακριβεια, αυτη με βρηκε.Quote:
Originally Posted by Eagle guy
Μεσα απο ενα εντελως ασχετο (με σχεσεις) site. Παντρεμενη και καθολου ομορφη.
Βρεθηκαμε (πανω στον χρονο) και μολις την ειδα εψαχνα εξοδο κινδυνου. Πληγωθηκε
ανεπανορθωτα. Πιστευα οτι δεν θα ξαναεπικοινωνουσαμε. Και ομως, μετα απο μερικους
μηνες, ηρε την σιγη ασυρματου (αυτη η ιδια). Διαμορφωσαμε (σιγα-σιγα, παρα πολυ
αργα) μια ιδιοτυπη φιλια που μονο αναμεσα σε αντρα και γυναικα μπορει να επιτευχθει.
Τηλεφωνικη φιλια. Ειναι λιγο αντρακι στον τροπο που περιγραφει τις ζοχαδες της και
αυτο μου αρεσε. Λιγο Μπουμπουλινα. Απο την αλλη, μολις ακουσε τα μισα απο οσα
εχω γραψει εγω σε σας (για τους γονεις μου) επαψε να μιλα σαν Μπουμπουλινα.
"Λιγο να συγχωρουσαν την διαφορετικοτητα σου, θα ειχες παρει τον κοσμο ολο απο
τα μαλλια" ... η χαρακτηριστικη ατακα της.
Καποια στιγμη (περσι-προπερσι, δεν εχει σημασια) πηγε να μου παρει τον αερα για
το πως πρεπει να ντυνομαι (οντως ντυνομαι σαν 25αρης φοιτητης) και της ειπα πολυ
αποτομα ... "δεν θα μου ξαναπεις πως να ντυνομαι, εκτος αν θες να χεις την τυχη
της μανας μου". Δεν μιλησαμε για ενα χρονο (ισως και περισσοτερο). Καποια στιγμη
της εστειλα sms και της ζητησα συγνωμη αλλα και "καλυτερα που απομακρυνθηκες,
ΠΑΝΤΑ θα καραδοκει ο μουργος ο πατερας μεσα μου, και θα σε πληγωνει ανεπανορ-
θωτα". Εκεινη, 13 χρονια, ποτε δεν μου μιλησε ετσι. Η αν μου μιλουσε ετσι, αφηνε
ταυτοχρονα να εννοηθει (απο το υφος της) οτι επαιζε μαζι μου. Δεν το εννοουσε.
Ομως ΕΓΩ .... σε ανυποπτο χρονο .... βγαζω εναν ΜΟΥΡΓΟ (απο μεσα μου) !
Μου χει ξανατυχει μια ακομα φορα (με την αδελφη μου). Και στις δυο φορες
ηταν απο την ιδια διαπιστωση : καποιος νοιαζεται και με εχει αναγκη !!!!!!!!!!!
Ο πατερας μου δεν αφησε ΠΟΤΕ κανεναν να τον πλησιασει τοσο ωστε να κλαψει
η να πληγωθει. Ηταν ορισμος ΣΙΦΕΡΟΦΡΑΚΤΟΥ και ΒΛΟΣΥΡΟΥ στρατιωτικου.
Αυστηρου, ατεγκτου και ανευ συγχωρεσης. Ακομα και οι υπολοιποι στρατιωτικοι
τον φοβοντουσαν.
Ε ... κατι απο ολη αυτη την μουργιλα ... εχει περασει στο υποσυνειδητο μου
και βγαινει στην επιφανεια ΜΟΝΟ οταν κατι ειναι πολυ καλο για να δεχτω οτι
ειναι αληθινο, οτι συμβαινει και σε μενα. ΖΕΙ και ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ μεσα μου ...
.. Ο ΜΟΥΡΓΟΣ !
(προσπαθησαν τρεις ψυχολογοι να τον εκριζωσουν .. τα παπουτσια τους πηραν)
Αφου εφτασες στην σελιδα 76 .... τα σεβη μου ! Τα πιο ειλικρινη μου ΣΕΒΗ !Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Εχεις πολυ μεγαλη υπομονη και προσηλωση. Εγω δεν εχω τοση. Σ'ευχαριστω !
Θα μπορουσα να βοηθησω καποιους ... αλλα οχι παιδια. Ακομα και σημερα, οταν
μας επισκεπτονται οι δυο ανιψουλες μου, δεν ξερω τι να τους πω. Μιλαω υπερβολικα
σοβαρα για να με καταλαβει ενα παιδι. Θα μπορουσα να βοηθησω απο εφηβους και
πανω (ισως, εικαζω, δεν ειμαι σιγουρος). Μεσα μου (και στον γραπτο μου λογο)
νιωθω παιδι. ΣΩΣΤΑ καταλαβες. Ομως αν δεις την εξωτερικη μου εμφανιση ....
μονο παιδι δεν θυμιζω. Υπαρχει μια χαωδης διαφορα αναμεσα στον φαινοτυπο μου
και αυτο που νιωθω. Οποιος με βλεπει ξεκιναει με δεδομενο οτι εχει να κανει με εναν
ωριμο τυπο. Γιαυτο και αποφευγω συνομιληκους (γιατι συντομα αποκαλυπτεται ποσο
ριζοσπαστικος και ατιθασος ειμαι και φευγουν τρεχωντας). Με ηλικιες κατω των 30
αλλα και 25 ... ΔΕΝ γινεται να πλησιασω γιατι (αυτονοητα) αναρωτωνται (αυτοματα)
"τι δουλεια εχει αυτος μαζι μας". Και εχουν και δικιο.
Αρα .... ειμαι μονος ....
σε ενα κορμι και οψη 53χρονου ... και μια καρδια και πνευμα 14χρονου !
Σε ολα τα υπολοιπα που σχολιαζεις (για τους γονεις μου) δεν εχω τιποτα να
προσθεσω.
Διάβασα πως έχεις συνδυάσει την ανάγνωση με την αρνητική κριτική ( Μητέρα) επίσης έχεις κατορθωσει να διοχετευσεις καλλιτεχνικά πρακτικά αισθήματα και σκέψεις. Άρα εύλογα η υπομονή δεν χρειάζεται :) Σε εφήβους γιατί όχι; κυκλοφορούν παιδιά με μυαλό σε αναζήτηση τροφής και έχουν ανάγκη να ακούσουν να μάθουν... Βέβαια ζούμε σε καιρούς που για όλα και όλοι είμαστε καχύποπτοι. Εγώ τουλάχιστον είμαι άρα δεν απολυτοποιω το " είμαστε ". Εθελοντικά και μόνον μέσω συλλόγων ή αυθόρμητα σε μια σύναξη κάπου πιστεύω πως έχει τόσο γνώθι εις εαυτόν που έχεις να προσφέρεις !!! Οχυρωθηκες αλλά έχεις αφήσει ακόμα μια μικρή έξοδο μην την κλείσεις και αυτήν. Μπορεί η όψη όπως γράφεις να παραπέμπει αλλού αλλά τα φαινόμενα απατούν. Όποιος ψάχνει βαθύτερα την ζωή αυτό το γνωρίζει καλά!!!
Με αφορμη καποιο αλλο ποστ, θυμηθηκα επιτελους και μια ΠΟΛΥ ομορφη αναμνηση
απο την παιδικη μου ηλικια (την ΜΟΝΑΔΙΚΗ περιοδο που οι γονεις μου με συγχωρουσαν).
Ηταν εορταστικο τετραημερο, Παρασκευη, Ανοιξη, μπηκαμε στο αυτοκινητο και πηγαμε
σε καποιο υψωμα γεματο λουλουδια. Τρεχαμε με την σκυλιτσα μας, εγω και η αδερφη μου
πανω κατω. Ολο χαδια και αγκαλιες και φιλια και τρεχαλητα. Μετα πηγαμε κοντα σε μια
λιμνη και φαγαμε καραβιδες. Και μετα γυρισαμε πισω, ταισαμε την σκυλιτσα μας, και
ειδα την αγαπημενη μου σειρα επιστημονικης φαντασιας στην TV. Επεσα να κοιμηθω
χωρις να θελω τιποτε αλλο, χωρις καν διαθεση να ονειρευτω ... ΤΑ ΕΙΧΑ ΟΛΑ !
Ολοκληρος ο κοσμος ... ηταν συναρπαστικος, μαγικος και απεραντος.
Κανενα συνεφακι στον οριζοντα. Ολα οσα εμελλε να συμβουν θα ηταν
κατι παραπανω απο μαγικα ... θα ηταν ανηκουστα (σε ομορφια και χαρα).
Πρεπει να ημουν Πεμπτη Δημοτικου. Δεν ξαναεζησα αυτο το ηλιολουστο συναισθημα
πληροτητας και απεραντοσυνης ... ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ... αφου μετα ηρθε η εφηβεια και οι
απανωτες απογοητευσεις και περιορισμοι ... και καπου στα 19 η αποπειρα αυτοκτονιας
... "πεθανα" για πρωτη φορα ... ο ηλιος ντυθηκε με συννεφα και βροχες.
Κι εγώ έχω κάποιες τέτοιες ωραίες αναμνήσεις από τα προεφηβικά χρόνια, αλλά και από τα φοιτητικά! Λοιπόν εγώ νομίζω ότι η μεγάλη υπέρβαση στη ζωή σου θα είναι να βγάλεις αυτό το σκληρό μούργο από μέσα σου. Δεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει να προσπαθίσεις. Ώστε λοιπόν είσαι πάνω από 50 με ψυχή παιδιού? Δεν έχεις φίλους δηλαδή, είτε συνομηλίκους είτε μικρότερους? Ντύνεσαι ακόμα σαν 20αρης? Ααυτό θα μου άρεσε και εμένα, αλλά δε θα το δεχόταν ούτε ο περίγυρος ούτε (κυρίως) οι γονείς μου. Αλλά γενικά πιστεύω στο κάζουαλ ντύσιμο, αποφεύγω τα μέρη που πρέπει να ντυθείς επίσημα και- όταν μπορώ- αποφεύγω ακόμα και τις καφετέριες και αράζω σε πλατείες, παρά το ότι είμαι 33!Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
Δεν ειναι μονο ο μουργος,
ειναι και η τελειομανια (της μανας μου) που ΠΟΤΕ δεν βρηκε να πει κατι σωστο για μενα
(μην το παρω πανω μου ... και τι γινεται μετα). Ποτε δεν ειδε στραβο σε αλλους, μονο σε μενα.
Και η γλωσοκοπανια της ... απλα απαλευτη. Αν ο μουργος παρομοιαζεται με εναν κεραυνο,
η γλωσοκοπανα παρομοιαζεται με την συνεφια ολογυρα.
Εχω φιλους (λιγους) αλλα ... ΟΛΟΙ παντρεμενοι. Εχω δυο γνωστους, που βγαινουμε μια φορα
την εβδομαδα (ισως και σπανιοτερα) αλλα ΔΕΝ τους γουσταρω ιδιαιτερα, ουτε ταιριαζουμε.
Απλως ειμαστε μπακουροι (ανυπαντροι), πανω απο 45 ... και ακαπνοι (δεν καπνιζουμε).
Ομως ..... οοοοοολααααα αυτα .... δεν κατορθωσαν να μας δεσουν, 20 χρονια τωρα.
Εχουμε τοσο διαφορετικη θεωρηση και αντιληψη .... σχεδον σε ολα.
Ειμαστε χλωρινη, μαρμαρο και λιβας (ο λιβας ειμαι εγω).
Το ντυσιμο ειναι Κ-Υ-Ρ-Ι-Ο-Λ-Ε-Κ-Τ-Ι-Κ-Α το τελευταιο που με ενδιαφερει.
Ισως γιατι ποτε δεν χρειαστηκε να δουλεψω .... η να γκομενισω.
Βαζω οτι βρω μπροστα μου (συνηθως τζηνς και μπλουζες).
Δε χρειάστηκε να δουλέψεις? Έχεις εισοδήματα δηλαδή? Πού βγαίνετε με αυτούς και δε σε ενδιαφέρει το ντύσιμο? Αράζετε πλατείες? Κι εγώ σε 20 χρόνια με βλέπω το ίδιο να συνεχίζω να κάνω, όπως τώρα (αν και καμιά φορά ντύνομαι πιο επίσημα για καφετέρια ή μπυραρία).
Σε διαβάζω, σε ξαναδιαβάζω.... έχεις συγγραφικό ταλέντο.Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
Οχι ακριβως !Quote:
Originally Posted by Eagle guy
Ειχα ανελεητο κυνηγητο απ'τους γονεις μου (αποκλεισμο, απο ενα σημειο και μετα) επι 20 ετη.
Η καλη μου η γιαγια μου προσφερε ενα διαμερισματακι (σαραβαλιασμενο σε ελεεινη οικοδομη
που ακομα και οι φοιτητες το αδειαζαν σε 6 μηνες) για να μην συμβει το φονικο (αναμεσα σε
μενα και τον μουργο). Πηγαινα και στην ΑΓΙΑ φοιτητικη λεσχη επι 15 χρονια (με εμαθε απ'εξω
ο χοντρος στην εισοδο, μια μερα μου ειχε πει "καλα, Καθαρα Δευτερα σημερα, τι μου ρθες εδω ?
οικογενειες δεν εχετε ?") και με το μισο ενοικιο απο το υπολοιπο διαμερισμα (2αρι, 40 τμ), αφου
ειχα συγκατοικο επι μονιμου βασεως, που ανερχονταν καπου στις 12μισυ χιλιαδες δραχμες (1988)
εβγαζα ολα τα υπολοιπα εξοδα. Καπου μετα τον θανατο του μουργου (2002), τα εισοδηματα μου
ανεβηκαν στα 400 ευρω (ενοικια που διαχειριζονταν η μανα μου) και καπου στο 2010 ... στα 680.
Αλλα μετα το 2015 ξανακατεβηκαν στα 560 λογω πτωσης τιμων ενοικιων παντου.
Για εξαιρετικα μεγαλο χρονικο διαστημα, την εβγαζα με ενα ταβλι ... και ενα σινεμα (το 15θημερο).
Ε μετα, το 2002 .... μπορεσα να κανω λιγα περισσοτερα. Οπως ας πουμε να ανακαλυψω Χαλκιδικη
(για ΠαρασκευοΣαββατοΚυριακα, οχι παραπανω). Μετα το 2010, μου παραχωρηθηκε κανονικο
διαμερισμα (με θερμανση και ψυξη !!!!!!) απο την μανα και κατα καποιο τροπο χλυαρεψε η καψα
τους μισους μου και προς εκεινη. Αλλα, το Μοντε Καρλο να μου δωσει ... δεν προκειται να σβησθουν
αυτα που συνεβησαν καποτε. Απλα, συνυπαρχουμε χωρις οξυνσεις και χασματα. Το οποιο εκεινη
επιδιωξε (θα μπορουσα ανετα να αφεθω στην καλυβα του μπαρμπα Θωμα, στο 2αρι, αν το ηθελε).
Και σιγουρα θα εμενα αν ζουσε ο ΜΟΥΡΓΟΣ. Αυτος ηταν ετοιμος να τα αφησει ΟΛΑ στα αδερφια του
στο εξωτερικο ... και την αδερφη μου. Ουτε ... παγκακι ... σε μενα (ρεμαλι, γαρ). Απο ευνοια της
τυχης και καποιες τυψεις της μανας μου ("λετε να το αδικησαμε αυτο το ρεμαλι ?") εχω οτι εχω !
Ευχαριστω !Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Στην φοιτητική λέσχη τί έκανες; δηλαδή; Ήσουν φοιτητής 15 χρόνια;Quote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
Θα μπορούσες να γίνεις συγγραφέας.
H Φοιτητικη Λεσχη (καποτε, δεν ξερω σημερα) αφηνε και ΜΗ φοιτητες να φανε.Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Ηταν θεσμος για απορους. Βοηθoυσε παρα πολλους. Οι φοιτητες απαρτιζαν μονο το 80%
των προσερχομενων. Το υπολοιπο 20% ηταν οτι μπορεις να φανταστεις. Δεν γινοταν ελεγχος
στην εισοδο. Η μαλλον ηταν πολυ τυπικος (και χαλαρος). Εχω φαει πολυ καλο φαγητο,
αλλα εχω φαει και πολυ μαπα φαγητο εκει μεσα. ΟΛΑ ... τζαμπα (φυσικα).
Μιλαμε για εποχες 1988 με 2002.
Καποτε ... σταματησε αυτη η χαλαροτητα. Γιατι φτασαν στο σημειο να βγαζουν
12 με 16 χιλιαδες μεριδες σε ενα μεσημερι (ας πουμε, κοτοπουλο με πουρε)
και περνουσαν μονο 6 χιλιαδες κοσμος. Οτι περισσευε ... στα σκουπιδια !!!!
Εκπληκτικη σπαταλη !
Καποτε ανοιξαμε κουβεντα με εναν γυρα (στην παλια μου γειτονια) ...
- Τι λεει ? Περασε κοσμος σημερα ?
- Ψοφια πραγματα ...
- Ε θα περασει μετα ...
- Ποτε ... στις 11 το βραδυ ?
- Αφου 12 το κλεινεις ...
- Δυο χρονια εδω, δεν μπορω να καταλαβω.
- Τι να καταλαβεις ?
- Τοσες πολυκατοικιες τριγυρω, δεκα φοιτητες σε
καθε οικοδομη, στην ξεφτιλα 200-300 φοιτητες που τρωνε ?
- Α ... στην λεσχη !
- Ποια λεσχη ?
- Την φοιτητικη. Σημερα ειχε κοτοπουλο με πουρε ... δεν ξερεις ?
- ........ (κοκκινος, ετοιμος να εκραγει) .......
- Πες μας οτι τωρα το μαθες ?
- Γμ τον Φελεκη μου, για ποιον βαραω 14ωρα εδω μεσα,
μου φαινεται θα πεταξω την σουβλα στον δρομο, στα διαλα ολα,
εχω παρει αναποδες, τωρα εχω παρει αναποδες .... φευγατε ολοι !
- Ψυχραιμια, ψυχραιμια αφεντικο ... τα λεμε αυριο !
(φοβηθηκαμε εκεινη την μερα .... χαχαχαχα .... αλλα επρεπε να τον βλεπατε)