Αυτή σου η κουβέντα τα λέει όλα!!!!!!!Quote:
Originally posted by Nora
δεν ξέρεις από που να πιαστείς.
Printable View
Αυτή σου η κουβέντα τα λέει όλα!!!!!!!Quote:
Originally posted by Nora
δεν ξέρεις από που να πιαστείς.
και οπως το βλεπω εγω απο τα γραφομενα σου,δεν εισαι στις προτεραιοτητες του φιλου σου.Η το δεχεσαι,παυεις να το σκεφτεσαι η να γκρινιαζεις με αυτο και συνεχιζεις με τη συναισθηματικο επιπεδο του φιλου σου,η το παιρνεις αποφαση πως αυτος ο ανθρωπος δεν μπορει αν σου δωσει αυτο που αναζητας.σκεφτηκες ποτε οτι μπορει να θελει να χωρισει και δεν θελει να σε πληγωσει;παντως οι αντρες γενικα μερικα πραγματα τα βλεπουμε διαφορετικα,δηλαδη,αν αυτη τη στιγμη εχει ζορι οικονομικης επιβιωσης,τοτε βαζουμε σε δευτερη προτεραιοτητα τα συναισθηματικα μας.αν μπορειτε να συμπαρασταθειτε και να δεχτειτε την κατασταση τοτε συνεχιζουμε,αν δεν μπορειτε τοτε υπαρχει αναγκαστικος χωρισμος.Αλλα δεν ξερω ο φιλος σου ποια ακριβως σκεψη κανει απο τις 2
Ηταν πάντα το χειρότερο σενάριο που μπορούσα να σκεφτώ, όταν μόνη σε ένα σπίτι μακριά από όλους και όλα ένιωθα την απόρριψη ...Quote:
Originally posted by Empneustns
.σκεφτηκες ποτε οτι μπορει να θελει να χωρισει και δεν θελει να σε πληγωσει;
Ομως από την άλλη δε μπορώ να ξεχάσω ότι όσες φορές ήμαστε μαζί, μόνοι η με παρέα, η ευτυχία ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό του από ένα μόνιμο τεράστιο χαμόγελο.
Πράγμα που δε συνέβαινε όταν ήταν ας πούμε στην ταβέρνα όσο χαλαρός ή πιεσμένος και αν ήταν...
Και πολλες φορές πέταξε ένα \"κουράστηκα\" ή \"βαρέθηκα\" αναφερόμενος στην κατάσταση της ταβέρνας-μάνας-οικογένειας...
Τα συμπεράσματα δικά σας...
θα ελεγα να αφησεις μια βδομαδα να περασει χωρις να παρεις τηλ.Αν δεν παρει τοτε ασχημα τα πραγματα,αν παρει το ξανασυζηταμε.Ολοι εχουμε νοιωσει την απορριψη,ξερουμε πως ειναι,αλλα ειναι και αυτο μεσα στη ζωη.καποτε απερριψες ,καποτε θα απορριφθεις,το δεχεσαι και προχωρας...
Όντας ερωτευμένη, δεν μπορείς να δεις ξεκάθαρα
Κουράστηκε, βαρέθηκε την κατάσταση ταβέρνα-μάνα-οικογένεια και επέλεξε σαν λύση να χωρίσετε?
Ναι ακριβώς αυτό συνέβη...
σε όλο αυτό και εγώ να του ζητάω χρόνο για μας...
Εσπασε προς μία κατεύθυνση και αυτή ήμουν εγώ.
Ήμουν η πιό ανώδυνη;
Η πιό \"σωστή\" ;
Η πιό προφανής;
Επειδή θα πάρει σίγουρα κάποια στιγμή με πρόφαση κάτι αντικείμενα τύπου φωτογραφίες, δώρα αρραβώνων κλπ... και επειδή τον ξέρω, αν ανοίξει παράθυρο από εκεί θα το ανοίξει...Quote:
Originally posted by Empneustns
αν παρει το ξανασυζηταμε....
Εμένα εκεί ποιά η θέση μου;
Να περιμένω να δω ξεκάθαρη θέση \" έλα να μιλήσουμε\" ή να πάρω εγώ πρωτοβουλία;
Μάλλον το πρώτο ε;
Προφανώς είχε παράπονα από εσένα
Μου κάνει εντύπωση να πάει να διαλύσει κάτι το οποίο δεν είχε σχέση με το τρίπτυχο που αναφέρεις
Όταν τον απομυθοποιήσεις (θέμα χρόνου) θα δεις και θα ζυγίσεις διαφορετικά
Ναι, ότι γκρίνιαζα και ήμουν απαιτητική και δε σεβάστηκα τις επιλογές τουQuote:
Originally posted by Nora
Προφανώς είχε παράπονα από εσένα
Οκ αστον να βρει τον δρόμο του λοιπόν, αφού επέλεξε να χωρίσετε
Καλύτερα να μην έχετε επικοινωνία για να σκεφτείτε και να ηρεμήσετε εκατέρωθεν
Το να σου πούμε τώρα τι να κάνετε όταν μιλήσετε είναι άτοπο
Γιατί δεν ξέρεις αν θα επικοικωνήσει μαζί του, σε τι διάθεση θα είναι, με ποιο τρόπο θα επικοινωνήσει, ΠΟΤΕ θα το κάνει και το κυριότερο από όλα...ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΟΤΑΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ
Προσωπικά κάθε φορά που έκανα ολόκληρα πλάνα για τέτοιες περιπτώσεις, πάντα έπεφτα έξω, γιατί πάντα συνέβαινε ένας από τους παραπάνω εξωτερικούς παράγοντες
Χμμμμ...μα εντελώς ίδια περίπτωση ρε παιδί μου;;;;;;;;; Όλοι από το ίδιο μαγαζί \"ψωνίζουμε\"; Τί να πω... :P
Λοιπόν άκου τώρα τί αγαπάς και για τί ακριβώς κλαις και οδύρεσαι: Αγαπάς κλαις και οδύρεσαι για κάτι ιδεατό που έχεις πλάσει στο μυαλό σου. Πώς θα ήσασταν ΑΝ δεν δούλευε τόσο, πως θα ήταν η ζωή σου ΑΝ δεν ήσουν συνέχεια μόνη χωρις αυτόν σε τέσσερις τοίχους, πως θα ήσουν ΑΝ δεν ήταν αρκετά κουρασμένος-απορροφημένος για να κάνετε πράγματα, πως θα ήσουν ΑΝ υπολόγιζε εσένα περισσότερο από την δουλειά του ή ακόμη περισσότερο την μαμά του κ.ο.κ και ξεχνάς την πραγματικότητα δηλαδή το πώς είναι και θα είναι ΟΤΑΝ...!
Όταν λοιπόν αγαπάς κάποιον κινείς βουνά εγώ αυτό ξέρω κι ας ακούγομαι απόλυτη. ΟΤΑΝ αγαπάς κάποιον, λαχταράς να πας σπίτι να χωθείς στην αγκαλιά του. ΌΤΑΝ θέλεις να μοιραστείς την ζωή σου μ έναν άνθρωπο όλοι οι άλλοι περισσεύουν ακόμη και αυτοί που σε γέννησαν. Όλα τα άλλα που σου λέει συγγνώμη αλλά είναι μόνο ....μ....κίες!
Γιατί ΟΤΑΝ θα έκανες οικογένεια μαζί του δεν θα τον έβλεπες ποτέ ούτε εσύ ούτε το παιδί σας. Δεν θα κάνατε πράγματα ούτε μαζί ούτε με το παιδί σας. Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο δεν θα τον είχες ούτε εσύ, ούτε αυτός ούτε το παιδί σας. Και κάπως έτσι ανάμεσα σε 4 ντουβάρια, έναν άνθρωπο μόνιμα αδιάφορο και κουρασμένο και ενδεχομένως ένα παιδί που θα ζητούσε αλλά θα είχε μόνο από την μαμά να λαμβάνει ή που θα τον κεράτωνες ή που θα χωρίζατε και με ένα μωρό στην πλάτη. Με λίγα λόγια δεν θα είχες καμία αγάπη απέναντί του και θα σου έμενε μόνο ο κλαυθμός και ο οδυρμός αλλά αυτή την φορά για την δική σου ζωή και όχι για εκείνον.
Μην κοιτάς το τώρα, πόσο πονάς κλαις και χτυπιέσαι.
Κοίτα το μέλλον σου.
Αν ο πόνος ήταν αφόρητος δεν θα έφευγες. Για να το κάνεις σημαίνει πως ο πόνος της μοναξιάς μέσα στην ίδια σου την σχέση είχε πολύ μεγαλύτερο κόστος και θα είχε και ακόμη μεγαλύτερο στο μέλλον.
Για μένα δεν φταίει κανένας εξωτερικός παράγοντας (μιας που εμείς τους αφήνουμε να εισβάλλουν τις περισσότερες φορές) αλλά μόνο εσείς οι δύο. Εκείνος που συζούσε με την μαμά του και την ταβέρνα κι εσένα που το δεχόσουν.
Βγες κορίτσι μου να χαρείς που κάθεσαι και κλαις για κάποιον που θέλει να κάνει οικογένεια με την μαμά, την ψησταριά και τον λαντζέρη!
Εγώ πάλι ούτε ανάξιο τον θεωρώ τον φίλο σου, ούτε ότι σε αγαπάει λιγότερο, μπορεί να συμβαίνει δηλ., αλλά δεν το διακρίνω από την συμπεριφορά που αναφέρεις, δεν πιστεύω σε διλλήματα τύπου «αν σε αγαπούσε θα κανε το α ή το β» γιατί καθένας αγαπά διαφορετικά. Τον βρίσκω απλά διαφορετικό από εσένα, με άλλες προτεραιότητες και άλλη καθημερινότητα, και σε κάποιο βαθμό παίζει ρόλο και η ηλικία σας, όχι η διαφορά των 4 χρόνων, αλλά η φάση ζωής στην οποία βρίσκεστε τώρα. Η δική μου γνώμη είναι πως όταν αγαπάμε, δεν χάνουμε τον άλλο κόσμο γύρω μας, την οικογένεια, τους φίλους, τις σπουδές-δουλειά μας, βρίσκουμε βέβαια χώρο και χρόνο μέσα κι έξω μας για τον άνθρωπό μας, αλλά δεν έρχεται να διαγράψει την υπόλοιπη ζωή μας, τώρα το πόσο χώρο και χρόνο θα καλύψει…αυτά είναι τελείως υποκειμενικά και έχουν να κάνουν και με τον χαρακτήρα μας, όχι μόνο με το επάγγελμά μας ή τις όποιες υποχρεώσεις μας. Υπάρχουν όμως πολύ απαιτητικά επαγγέλματα που εφόσον επιλέγεις να είσαι με αυτόν που τα ασκεί μαθαίνεις να ζεις με αυτό ή…καταλαβαίνεις ότι δεν σου πάει και αποχωρείς. Νομίζω ότι η απόφαση περί χωρισμού δεν είναι αποκλειστικά δική του, φαινομενικά ίσως είναι έτσι, αλλά οι αιτίες του χωρισμού υπήρχαν και σε σένα, ήθελες παραπάνω χρόνο, απόλυτα σεβαστό για τα δικά σου δεδομένα, αλλά δεν πήρε αυτός μόνο την απόφαση, το ότι ένας εκ των δύο την εκφράζει μερικές φορές είναι τυπική λεπτομέρεια, που ίσως μας κάνει να νιώθουμε απόρριψη, ενώ αν το δούμε καλύτερα θα δούμε ότι δεν είναι έτσι αλλά κάτι αμφίπλευρο. Προσωπικά, επειδή όλοι μου οι φίλοι είναι στην δημιουργική ηλικία των πάνω κάτω 30 και προσπαθούν να «φτιαχτούν» επαγγελματικά και δουλεύουν πολλές ώρες, γνωρίζω πολλά ζευγάρια που χώρισαν γι αυτό τον λόγο και άλλα τόσα όμως που έμειναν μαζί, βρήκαν κοινούς κώδικες και είναι πολύ καλά…με αυτό θέλω απλά να πω πως δεν είναι εκείνος λάθος και εσύ σωστή, ούτε το αντίστροφο, εάν είναι τόσο αγεφύρωτη η καθημερινότητά σας απλά έχετε διαφορετική οπτική, αλλά δεν νομίζω πως αυτή η διαφορετικότητα είναι και η ζυγαριά για το αν αγαπάς ή όχι κάποιον…
Στέλλα μου δεν μίλησα για την διαφορετικότητα σαν ζυγαριά αγάπης, ίσα ίσα που συμφωνώ πως το διαφορετικό δεν αναιρεί τα αισθήματα αλλά....Quote:
Originally posted by stella78
Εγώ πάλι ούτε ανάξιο τον θεωρώ τον φίλο σου, ούτε ότι σε αγαπάει λιγότερο, μπορεί να συμβαίνει δηλ., αλλά δεν το διακρίνω από την συμπεριφορά που αναφέρεις, δεν πιστεύω σε διλλήματα τύπου «αν σε αγαπούσε θα κανε το α ή το β» γιατί καθένας αγαπά διαφορετικά. Τον βρίσκω απλά διαφορετικό από εσένα, με άλλες προτεραιότητες και άλλη καθημερινότητα, και σε κάποιο βαθμό παίζει ρόλο και η ηλικία σας, όχι η διαφορά των 4 χρόνων, αλλά η φάση ζωής στην οποία βρίσκεστε τώρα. Η δική μου γνώμη είναι πως όταν αγαπάμε, δεν χάνουμε τον άλλο κόσμο γύρω μας, την οικογένεια, τους φίλους, τις σπουδές-δουλειά μας, βρίσκουμε βέβαια χώρο και χρόνο μέσα κι έξω μας για τον άνθρωπό μας, αλλά δεν έρχεται να διαγράψει την υπόλοιπη ζωή μας, τώρα το πόσο χώρο και χρόνο θα καλύψει…αυτά είναι τελείως υποκειμενικά και έχουν να κάνουν και με τον χαρακτήρα μας, όχι μόνο με το επάγγελμά μας ή τις όποιες υποχρεώσεις μας. Υπάρχουν όμως πολύ απαιτητικά επαγγέλματα που εφόσον επιλέγεις να είσαι με αυτόν που τα ασκεί μαθαίνεις να ζεις με αυτό ή…καταλαβαίνεις ότι δεν σου πάει και αποχωρείς. Νομίζω ότι η απόφαση περί χωρισμού δεν είναι αποκλειστικά δική του, φαινομενικά ίσως είναι έτσι, αλλά οι αιτίες του χωρισμού υπήρχαν και σε σένα, ήθελες παραπάνω χρόνο, απόλυτα σεβαστό για τα δικά σου δεδομένα, αλλά δεν πήρε αυτός μόνο την απόφαση, το ότι ένας εκ των δύο την εκφράζει μερικές φορές είναι τυπική λεπτομέρεια, που ίσως μας κάνει να νιώθουμε απόρριψη, ενώ αν το δούμε καλύτερα θα δούμε ότι δεν είναι έτσι αλλά κάτι αμφίπλευρο. Προσωπικά, επειδή όλοι μου οι φίλοι είναι στην δημιουργική ηλικία των πάνω κάτω 30 και προσπαθούν να «φτιαχτούν» επαγγελματικά και δουλεύουν πολλές ώρες, γνωρίζω πολλά ζευγάρια που χώρισαν γι αυτό τον λόγο και άλλα τόσα όμως που έμειναν μαζί, βρήκαν κοινούς κώδικες και είναι πολύ καλά…με αυτό θέλω απλά να πω πως δεν είναι εκείνος λάθος και εσύ σωστή, ούτε το αντίστροφο, εάν είναι τόσο αγεφύρωτη η καθημερινότητά σας απλά έχετε διαφορετική οπτική, αλλά δεν νομίζω πως αυτή η διαφορετικότητα είναι και η ζυγαριά για το αν αγαπάς ή όχι κάποιον…
Άλλο έχω διαφορετική καθημερινότητα άλλο επιδιώκω να λείπω 150 ώρες την ημέρα εφόσον δουλεύω σε δικό μου μαγαζί και όχι σε μαγαζί ξένου.
Όταν η επιχείρηση είναι της μαμάς σου θεωρώ πως έχεις μεγαλύτερη ευχέρεια να κάνεις εσύ τον όποιο προγραμματισμό, σε αντίθεση με την εργασία σε έναν άγνωστο που θα σε επιβαρύνει και με 2 ώρες παραπάνω.
Επομένως όταν έχεις τέτοια \"ευχέρεια\" αλλά παρόλα αυτά λείπεις ολημερίς είτε αδυνατείς να επιβληθείς στην / επηρρεάζεσαι από την μαμά ή όλο αυτό αποτελεί πρόσχημα γιατί δεν κόβεις και φλέβα.
Διότι με την λογική της δικής του καθημερινότητας, ο άνθρωπος αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ να κρατήσει μια σχέση εξ αποστάσεως....ε, δεν νομίζω, εκτός αν πάει να μονάσει!
Άμα του έλειπε η κοπέλα του, επιζητούσε την επαφή μαζί της και δεν ήθελε να την χάσει μια χαρά θα ρύθμιζε τα επαγγελματικά του (ιδίως όταν είναι μέρος των οικογενειακών σου!).
Προφανώς ο άνθρωπος έθεσε τις προτεραιότητές του και η φίλη μας δεν ήταν καν στην πρώτη πεντάδα...κι αυτό έλλειψη αγάπης δεν είναι;
Κορίτσια ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Να σας ενημερώσω για τις εξελίξεις.
Εχει φύγει επαρχία στους παππούδες για να μαζέψει τις ελιές. Διανύουμε την 3η εβδομάδα που απουσιάζει από την ταβέρνα (αν αυτό σας λέει κάτι).
Μετά από 2-3 τηλεφωνικές επικοινωνίες (πάντα από δική μου πρωτοβουλία κινήσεων) και αφού του γύμνωσα την ψυχή μου και την καρδιά μου για άλλη μία φορά και λέγοντάς του πως όταν υπάρχει αγάπη και κατανόηση όλα λύνονται, πως θα τα βάλουμε κάτω, τι θέλει και τι θέλω και θα βρούμε τη χρυσή τομή, πως άλλα ζευγάρια αντιμετωπίζουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα αλλά καταφέρνουν να είναι μαζί, έλαβα ένα ξερό \"θα βρεθούμε να μιλήσουμε μόλις γυρίσω\".
Ήμουν λίγο πιο ήρεμη μετά από αυτό. Μετά από 3 μέρες που πάλι ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω , έτσι μόνο για να τον ακούσω, δεν ήθελα λύσεις και απαντήσεις, του ξανατηλεφώνησα βρέθηκα αντιμέτωπη με μία αδιάφορη συμπεριφορά, υπεροπτική κλπ. Σκέφτομουν ότι δεν είναι ο άνθρωπος που γνωρίζω, που αγάπησα και λάτρεψα, ένας ξένος, κακός εκδικητικός, αμείλικτος άνθρωπος έχει πάρει τη θέση του.
Τον ρώτησα αν όλες αυτές τις μέρες ένιωσε καθόλου την ανάγκη να μου μιλήσει, και αν ναι γιατί δεν το έκανε. Μήπως προσπαθεί να με πονέσει;
Η απάντησή του ήταν, πως ναι, και γι αυτό (ΝΑ ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΙ)!
Να με πονέσεις κι άλλο;, του είπα. Υπάρχει λόγος;
Ρώτησα αν πιστεύει πως αυτή η συμπεριφορά αρμόζει σε μένα και ακόμα για ποιό λόγο έχω βρεθεί απολογούμενη ή κατηγορούμενη ή δεν ξέρω και γω τι...
Η απάντηση ήταν \"δε μπορώ να μιλήσω τώρα , πρέπει να κλείσω...\"
Ούτε θα σε πάρω εγώ, ούτε πάρε με αργότερα, ΤΙΠΟΤΑ!
Μετά από όλο αυτό και αφού έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου, του έστειλα μήνυμα πως δε χρειάζεται να βρεθούμε όταν γυρίσει, πως αν ενδιαφερόταν θα είχε φανεί ήδη, πως ακόμα και αν ο εγωισμός του δεν τον αφήνει τώρα, δεν πρόκειται ποτέ να τον αφήσει να μου δείξει πως νιώθει για μένα .
Τέλος πως λυπάμαι πολύ που άφησα τον εαυτό μου να τον αγαπήσει γιατί δεν άξιζε ούτε τα μισά από όσα έδωσα!
Φυσικά δεν απάντησε ούτε τότε ούτε ακόμα ( 4 μέρες τώρα )
Το κακό είναι πως ενώ βλέπω οτι αυτά δεν είναι συστατικά για μια υγιή σχέση,- ρε κορίτσια, πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος;- πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να τον ξαναπάρω και να κουβεντιάσω μπας και άλλαξε γνώμη και με δυσκολία αντιστέκομαι!
Δε με αναγνωρίζω πια...
Μάλλον αρνούμαι να πιστέψω πως αδιαφορεί!
Δε μπορώ να δεχτώ ότι έκανα τόσο μεγάλο λάθος.
Οτι επένδυσα σε έναν άνθρωπο τόσο παρτάκια και σκληρό σαν πέτρα, υπολογιστή και αδιάλλακτο, που δε λυγίζει ούτε στα δικά του συναισθήματα!!!!!!
Η μοναξιά είναι τόσο σκληρή. Το κενό τόσο μεγάλο!!!!!!
Απουσιάζει από την ταβέρνα, αλλά πάλι με κάτι \'οικογενειακό\' ασχολείται... Επειδή όπως σου είπα έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση από πολύ κοντά, τα ίδια ακριβώς πράγματα συνέβαιναν και στη φίλη μου, δηλαδή ο καλός της συμφωνούσε το πρόγραμμά του αποκλειστικά και μόνο με την οικογένεια. Το εστιατόριο, οι ελιές, άλλοτε να φτιάξουν το σπίτι στο χωριό και πάει λέγοντας. Με τη φίλη μου χώρισαν, αλλά εκείνος στην πορεία βρήκε άλλες κοπέλες που ταίριαζαν στη λογική της δικής του καθημερινότητας.
Ο φίλος σου μάλλον αποφάσισε ότι δεν ταιριάζεις μέσα στο πλαίσιο της ζωής του και λογικά, αφού κι εσύ δεν ήσουν ευχαριστημένη. Το γιατί πήρε την απόφαση να απομακρυνθεί....ίσως κουράστηκε, βαρέθηκε, διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε όσα ζητάς. Το δικό σου λάθος ίσως είναι ότι ενώ έβλεπες πως μια κατάσταση δεν \'τραβούσε\', πιεζόσουν, έκανες θυσίες, ήλπιζες ότι τα πράγματα \'θα\' αλλάξουν.
Η μοναξιά είναι σίγουρα πολύ άσχημη, αλλά όπως λες κι εσύ, βλέπεις πως εκείνος δεν ενδιαφέρεται πλέον και πως δεν υπάρχουν τα συστατικά για μια υγιή σχέση. Παρόλο που η απόρριψη πονάει, ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να μην κάνει πίσω σε μια απόφαση που έχει πάρει. Λες πως είναι κακός, εκδικητικός, σκληρός, αδιάλλακτος κλπ, αλλά από την πλευρά του μπορεί να νιώθει πως εξάντλησε τα περιθώρια των διαπραγματεύσεων και δεν έχει άλλο τρόπο να σου περάσει αλλιώς το μήνυμα ότι δεν θέλει άλλο. Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες να νιώσεις ότι νοιάζεται και νοιαζόταν, αλλά άστον στις επιλογές του και προχώρα μπροστά. Μπορείς σίγουρα να βρεις έναν άνθρωπο που θα νοιάζεται και θα σου ταιριάζει. :)
Μαρίνα, εντελώς ενημερωτικά, ο άνθρωπος που αναφέρεις πόσο ετών ήταν; Και ακόμα, εξακολούθησε να λειτουργεί με τους ίδιους ρυθμούς ακόμα και όταν χώρισε με τη φίλη σου; Ή κάποια στιγμή αντιλήφθηκε πως θέλει να ζήσει και άρχισε να προσέχει και τον εαυτό του;
Αν πάντως σας λέει κάτι, η εξήγηση που δίνω για τη συμπεριφορά του δικού μου είναι η εξής:
Ξέρει πως έχω δίκιο, λαχταράει και εκείνος να ζήσει και να διασκεδάσει, θέλει να είναι ανεξάρτητος, ΑΛΛΑ
από τη μία φοβάται την απόρριψη από τους γονείς του ( ίσως και τη μικρή κοινωνία του χωριού ) αν αποφασίσει να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει,
από την άλλη αρνείται να μου δώσει οποιοδήποτε δίκιο και έχει κακιώσει μαζί μου ειδικά επειδή εναντιώθηκα σε εκείνους!
Ήταν πάνω από 30!... Και ναι εξακολούθησε να λειτουργεί έτσι, αλλά κάποια στιγμή, όταν βρήκε μια κοπέλα που ενέκριναν και τα σόγια, και διακοπές πήγαινε μαζί της και βράδια έβγαινε κι απ\' όλα.... Τελικά δουλεύουν μαζί στο μαγαζί.
Ο φίλος σου πάντως, μπορεί να λαχταράει να ζήσει, να διασκεδάσει, να είναι ανεξάρτητος, ΑΛΛΑ δεν θέλει να το κάνει μαζί σου ή δεν θέλει να το κάνει τώρα. Γενικά θέλω να πω πως για κάθε άνθρωπο υπάρχει η κατάλληλη στιγμή και ο κατάλληλος άνθρωπος. Δυστυχώς για τον δικό σου ή δεν έχει έρθει αυτή η στιγμή ή δεν σε θεωρεί το κατάλληλο άτομο, ή και τα δύο μαζί.
αν μη τι αλλο ο τιτλος που εβαλες δεν ισχυει πια...
τελειωσαν και οι θεοι και οι ημιθεοι....
Εγω αυτο που βλεπω ειναι οχι οτι πληγωθηκες (καθε σχεση που διαλυεται ειναι φρικτη εμπειρια) αλλα το ποσο λαθος ειχες τοποθετηθει.
Πιστευω οτι θα επρεπε να πας πιο πισω και να δεις τον εαυτο σου.
Μαντευω οτι εχεις κανει πολλα λαθη και οτι θα επρεπε να σε βαλουν σε σκεψεις ετσι ωστε να βρεις
τους λογους που υπηρξε ολη αυτη η κατασταση.
Τελος μην ασχοληθεις αν ο αλλος ηταν σκληρος η οτι.
Ο καθε αλλος μπορει να ειναι οτι θελει.
Το ζητουμενο ειναι εσυ τι εισαι - τι κανεις και με ποιο σκεπτικο κινείσαι.
Αγαπητή φίλη, μας γράφεις
\"Έχω χτίσει όλα μου τα όνειρα, όλη μου τη ζωή μαζί του, δε μπορεί να έχω πέσει τόσο έξω...
πως επένδυσα συναισθηματικά σε έναν άνθρωπο ανάξιό μου?
(Εδώ κλαίω!!!!!!! Ανάξιος ο άνθρωπός μου; ο Θεός μου; η μεγάλη αγάπη μου; δε μπορεί... δε γίνεται.... )
Και από τότε ζω με την ανάμνηση των πρώτων μηνών της σχέσης μας , όπου γνώρισα έναν άνθρωπο κοινωνικό, της παρέας, έξω καρδιά, του χαβαλέ και της υπερβολής, όχι ένα πιόνι της κάθε πονεμένης μανούλας...
Ντρέπομαι πολλές φορές για τις πράξεις μου...
... Διαφορετικά δε θα είχα μείνει σε μια τέτοια κατάσταση αν ήταν όπως σήμερα από την αρχή
…..δεν ξέρω αν υπάρχει απέναντί μου ο άνθρωπος που γνώρισα κάποτε
Σκέφτομουν ότι δεν είναι ο άνθρωπος που γνωρίζω, που αγάπησα και λάτρεψα, ένας ξένος, κακός εκδικητικός, αμείλικτος άνθρωπος έχει πάρει τη θέση του.
Τέλος πως λυπάμαι πολύ που άφησα τον εαυτό μου να τον αγαπήσει γιατί δεν άξιζε ούτε τα μισά από όσα έδωσα!\"
Το κυριότερο θέμα που βλέπω εγώ είναι η ΕΝΟΧΗ. Απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Πρέπει να βρεις τρόπο να συγχωρέσεις τον εαυτό σου …. να κατευνάσεις τον εγωισμό που εξεγείρεται….
Αλλά είναι και κάτι ακόμα που βλέπω…. πόσο πολύ βιωμα υπήρχε σε αυτή τη σχέση και πόση πολλη προσμονη για κατι άλλο, διαφορετικό ?
ΜΗΠΩΣ, μια υπόθεση κάνω, αυτός ο ξένος που είδες τελικά,
ήταν αυτός που τόσο καιρό ανέβαλες να δεις σε όλες τις πλευρές του? Που έβλεπες επιλεκτικά ότι ήθελες, με βοηθούς σου σε όλο αυτό το επίπλαστο, τις λίγες ώρες που αλληλεπιδρούσατε, την καλή πρωτη εντύπωση και ανάμνηση, την αναγκη σου να πιστεψεις σε εσενα και στις επιλογές σου?
Μαρίνα καλά όλα αυτά, ο άνθρωπος φαίνεται πως δεν ενδιαφερόταν, πως βαρέθηκε, πως του τέλειωσε χίλια δυο.Quote:
Originally posted by marina38
Απουσιάζει από την ταβέρνα, αλλά πάλι με κάτι \'οικογενειακό\' ασχολείται... Επειδή όπως σου είπα έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση από πολύ κοντά, τα ίδια ακριβώς πράγματα συνέβαιναν και στη φίλη μου, δηλαδή ο καλός της συμφωνούσε το πρόγραμμά του αποκλειστικά και μόνο με την οικογένεια. Το εστιατόριο, οι ελιές, άλλοτε να φτιάξουν το σπίτι στο χωριό και πάει λέγοντας. Με τη φίλη μου χώρισαν, αλλά εκείνος στην πορεία βρήκε άλλες κοπέλες που ταίριαζαν στη λογική της δικής του καθημερινότητας.
Ο φίλος σου μάλλον αποφάσισε ότι δεν ταιριάζεις μέσα στο πλαίσιο της ζωής του και λογικά, αφού κι εσύ δεν ήσουν ευχαριστημένη. Το γιατί πήρε την απόφαση να απομακρυνθεί....ίσως κουράστηκε, βαρέθηκε, διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε όσα ζητάς. Το δικό σου λάθος ίσως είναι ότι ενώ έβλεπες πως μια κατάσταση δεν \'τραβούσε\', πιεζόσουν, έκανες θυσίες, ήλπιζες ότι τα πράγματα \'θα\' αλλάξουν.
Η μοναξιά είναι σίγουρα πολύ άσχημη, αλλά όπως λες κι εσύ, βλέπεις πως εκείνος δεν ενδιαφέρεται πλέον και πως δεν υπάρχουν τα συστατικά για μια υγιή σχέση. Παρόλο που η απόρριψη πονάει, ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να μην κάνει πίσω σε μια απόφαση που έχει πάρει. Λες πως είναι κακός, εκδικητικός, σκληρός, αδιάλλακτος κλπ, αλλά από την πλευρά του μπορεί να νιώθει πως εξάντλησε τα περιθώρια των διαπραγματεύσεων και δεν έχει άλλο τρόπο να σου περάσει αλλιώς το μήνυμα ότι δεν θέλει άλλο. Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες να νιώσεις ότι νοιάζεται και νοιαζόταν, αλλά άστον στις επιλογές του και προχώρα μπροστά. Μπορείς σίγουρα να βρεις έναν άνθρωπο που θα νοιάζεται και θα σου ταιριάζει. :)
Το \"γαμώτο\" της υπόθεσης είναι πως όχι μόνο δεν το παραδέχεται ανοιχτά αλλά το θράσσος είναι που προσπαθεί να μεταθέσει το φταίξιμο στην κοπέλα του.
Δηλαδή έφταιγε η φίλη μας αν εκείνος έβαζε την ταβέρνα, την μαμά και τις ελιές πάνω από την ίδια;
Θα μου πεις \"τί σημασία έχει αν το παραδεχτεί;\". Καμία σημασία για έναν άνθρωπο αναίσθητο.
Όταν όμως ο άλλος πονάει, πως μπορείς και του φορτώνεις κι εσύ από πάνω την δική σου ευθύνη;
καλημέρα,
είναι μέρες που δυσκολεύομαι να σηκωθώ από το κρεβάτι. (σήμερα ήταν μία από αυτές)
Η απουσία του είναι πιο αισθητή τα βράδια, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ...
Μόνη μου, χωρίς την αγκαλιά του, χωρίς τη γνώριμη μυρωδιά του...
Τα πάντα στο χώρο μου τον θυμίζουν, ό,τι άγγιξε, ότι αγάπησε, δώρα που μας έκαναν για την κοινή μας ζωή...
Κατά βάθος ελπίζω (δεν ξέρω γιατί) πως θα κάνει μια κίνηση να με προσεγγίσει...
Δεν τολμάω να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου πως μάλλον δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει...
Οι μέρες δε βοηθάνε, το κλίμα της \"ευτυχίας\" είναι αδυσώπητο για μένα ...
Προσπαθώ να βγώ , να διασκεδάσω, να ξεχαστώ...
οταν γυρίσω σπίτι, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: το κενό της απουσίας του,
δεν το αντέχω...
Ντρέπομαι για μένα...
Λυπάμαι για μας...
καλημέρα, επέστρεψα πάλι....
νομίζω πως απο αυτό περνάμε όλοι....και οι μέρες όντως δεν βοηθούν....δεν ξέρω να υπάρχει κάποια συνταγή, κάποια φόρμουλα για να περάσει όλο αυτό ανώδυνα...δυστυχώς....
ποιός ο λόγος να ντρέπεσαι? δεν το καταλαβαίνω αυτό...
το να το παραδεχτείς μάλλον είναι το πρώτο βήμα....
αυτό να συνεχίσεις να κάνεις, να προσπαθείς να βγαίνεις, να διασκεδάζεις...
απο την στιγμή που οι κινήσεις του δείχνουν πως δεν θέλει να επιστρέψει, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι έναν απολογισμό των λαθών σου και να προχωρήσεις παρακάτω...
θα το αντέξεις, όλοι μας το αντέξαμε....και περάσαμε και βγήκαμε ζωντανοι και πιο δυνατοί...αυτό θα κάνεις κι εσύ....θα βγεις πιο δυνατή και πιο σίγουρη για σενα και έτοιμη για το επόμενο βήμα...
Το κυριότερο θέμα που βλέπω εγώ είναι η ΕΝΟΧΗ. Απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Πρέπει να βρεις τρόπο να συγχωρέσεις τον εαυτό σου …. να κατευνάσεις τον εγωισμό που εξεγείρεται….
Αλλά είναι και κάτι ακόμα που βλέπω…. πόσο πολύ βιωμα υπήρχε σε αυτή τη σχέση και πόση πολλη προσμονη για κατι άλλο, διαφορετικό ?
ΜΗΠΩΣ, μια υπόθεση κάνω, αυτός ο ξένος που είδες τελικά,
ήταν αυτός που τόσο καιρό ανέβαλες να δεις σε όλες τις πλευρές του? Που έβλεπες επιλεκτικά ότι ήθελες, με βοηθούς σου σε όλο αυτό το επίπλαστο, τις λίγες ώρες που αλληλεπιδρούσατε, την καλή πρωτη εντύπωση και ανάμνηση, την αναγκη σου να πιστεψεις σε εσενα και στις επιλογές σου?
Θελω επίσης να σου πω κατι ακόμα, μια πιο πρακτική συμβουλή.
Δεν ξέρω αν σε βοηθάει, αλλα φαντάσου, οτι είσαι μια εξαρτημένη που χρειάζεται την δοση της.
Φαντάσου ένα εθιστικό ναρκωτικό, όπως η ηρωίνη.....
Καπως έτσι είναι πιστευω η κατάσταση όταν χωρίζουμε απο κάτι χωρίς το οποίο νίώθουμε πως δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Ειναι λοιπόν εύκολη η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ???
Οχι φυσικα! Αυτοί που καταφερνουν να περάσουν την διαδικασία και να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο παλευουν πολυ.
Ετσι κι εσυ χρειαζεται να δώσεις την δική σου πάλη.
Προς το παρόν ο χρόνος είναι ο εχθρός σου. Μα όσο αντέχεις και δεν κανεις καποια κίνηση για να πάρεις την δόση σου ( τηλεφωνο, μηνυμα, αδιεξοδη κουβεντα, οποιαδηποτε προσεγγιση) , τόσο ο χρόνος θα γίνεται σύμμαχός σου και θα περάσεις στο επόμενο στάδιο της απεξάρτησης....
Στο στάδιο του μαθαίνω να στέκομαι στα πόδια μου και να απέχω απο παρόμοιες εξαρτήσεις ( δηλ. αγαπω τον εαυτό μου κι εχω αυτον ως κέντρο) = πρόληψη.
Δεν σου μιλώ σαν ειδικός μα σαν άνθρωπος που έχει περάσει απο παρόμοια φάση.
Κουράγιο!
Quote:
Όταν όμως ο άλλος πονάει, πως μπορείς και του φορτώνεις κι εσύ από πάνω την δική σου ευθύνη;
Πολλοί το κάνουν αυτό προκειμένου να αποποιηθούν τις ευθύνες.Ποιος έχει τα κότσια να πει ¨ΕΦΤΑΙΞΑ\" ή \"ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ\" στα ίσα?
Αλλά εντέλει όπως σωστά είπες...έχει σημασία?
Το αποτέλεσμα μετράει...
Από την στιγμή που ο άλλος δεν είναι δίπλα σου τα λόγια και οι πράξεις είναι περιττά
Αγαπητη μου MDASK
οταν διαβασεις την δικη μου ιστορια ..........................
ειμαι 25 χρονων και μετρω 7 μηνες που παντρευτηκαμε με τον συζυγο μου................
ειμαστε μαζι σχεδον 8 χρονια.
οταν γνωριστηκαμε ερωτευτηκαμε ο ενας τον αλλον παραφορα.δεν χαναμε στιγμη να περασει χωρις να ειμαστε μαζι.
ημασταν το τελειο ζευγαρι που ποτε δεν θα χωριζε.που ολοι ζηλευαν.αγορασαμε πριν 3 χρονια ενα μικρο διαμερισματακι με δανειο φυσικα και με πολυ κοπο.
εδω και 1.5 χρονο ειχαμε καποια προβληματα λογω της δουλειας του που επειδη ειναι αστυνομικος δουλευε απο τις 4 το απογευμα εως τις 4 το πρωι.ειχα συνηθισει αυτο γιατι εδω και 7 χρονια ειναι αστυνομικος αλλα το ειχε συνδιασει και με μια αλλη δουλεια που και εκεινη ειχε πολλες ωρες και ευθυνες.
υπεφερα αρκετα γιατι ειχαμε απομακρυνθει παρα πολυ.σε σημειο που περνουσε βδομαδα και δεν βρεθομασταν.η βρεθομασταν 1-2 ωρες.
με πολλους τσακωμους μειωσε τις ωρες του στην δευτερη δουλεια και βρηκαμε καπως χρονο.αλλα πιστευω πως η μαγεια ειχε χαθει.φυσικα οταν εισαι 8 χρονια με καποιον σιγουρα η μαγεια θα χαθει.μενουν λιγα..........
μετρω 2 μηνες που αρχισε να δειχνει εκεινος το προβλημα στην επιφανεια ενω κατα καιρους του ελεγα πως δεν βλεπω να με αγαπας οπως παλια και μου ελεγε πως δεν ειναι ετσι.
εβλεπα τωρα τελευταια μια συμπεριφορα περιεργη,σαν να ηταν αλλος ανθρωπος.σαν να με μισουσε.σαν να ημουν η τελευταια γυναικα που θα κοιταζε.μου μιλουσε ασχημα.με μειωνε.
αρχισε να κανει αυτα που τον ευχαριστουσαν τις πολυ λιγες ωρες που ειχαν μεινει για εμας,τοτε αρχισαμε παλι τους τσακωμους.τσακωνομασταν αλλα εκανε αυτα που ηθελε τελικα.ειχαμε φτασει στο σημειο να κοιμομαστε σε διαφορετικα κρεβατια.μου ειχε πει θα συζητουσαμε μια νυχτα και καλεσε την οικογενεια του για φαγητο για να αποφυγει την συζητηση.μαλιστα ηρθε σπιτι και μου εδειχνε ποσο με αγαπα και μου ειχε πει πως το δωρο των χριστουγεννων για εμενα θα ηταν ενα μωρακι.
και ετσι μια νυχτα μου ειπε πως εμεις οι δυο δεν εχουμε μελλον μαζι και παμε να γινουμε σαν τους δικους του(ειναι παντρεμενοι ζουνε μαζι αλλα ειναι σαν χωρισμενοι,απλα συζουνε).ντυθηκε μεσα στα μεσανυχτα εκλεισε το τηλεφωνο του και με αφησε μονη να αναρωτιεμε τι συνεβη ακομα.
εμεινα ξυπνια μεχρι το πρωι βαζοντας καθε μια ωρα το ραδιο αφου ανησυχουσα απο την συμπεριφορα του και δεν ηξερα ουτε καν που κοιμηθηκε.
ξημερωσε και πηρα την μητερα του τηλεφωνο μηπως και ειχε κοιμηθει εκει.αφαντος.ανησυχησε και αυτη.
λιγες ωρες μετα τον ειχε βρει και με ειχε παρει η μητερα του να ερθει σπιτι μου να μου μιλησει.
ηρθε εκει και μου ειπε πως τον καταπιεζω μονο αυτο ελεγε.τον επιασα τηλεφωνο και ηρθε στο σπιτι μας να μιλησουμε.
μου ειπε πως δεν νοιωθει τιποτα για εμενα και πως δεν με αγαπα και πως θελει να φυγει απο σπιτι να παει να μεινει στην μαμα του να σκεφτει.ηθελε να του δωσω χρονο.
θα σας αφησω στην αγωνια γιατι θελω ακομα σιγουρα πολλες ωρες να σας πω πως εξελιχθηκαν............................ ......
Χθές όταν γύρισα σπίτι δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω...
Αφού έκλαιγα για μια ώρα περίπου με λυγμούς, αποφάσισα να τον πάρω τηλ.
Δεν ηθελα να τον παρακαλέσω, δεν ήθελα να ζητήσω εξηγήσεις, ήθελα μόνο να κουβεντιάσω μαζί του.
Τον πήρα, μιλήσαμε, εγώ βέβαια κάποιες στιγμές ανάμεσα σε κλάματα και λέγοντάς του πως πονάω πολύ όχι για να με λυπηθεί, αλλά για να μου συμπαρασταθεί, έτσι όπως θα το έκανε μια φίλη μου...
Ηταν συγκαταβατικός, ευσυγκίνητος, δε μου κρατάει κακία για τίποτα, είπε πως αν φάνηκε κάποιες στιγμές έτσι ήταν γιατί νόμισε πως θα μου το έκανε πιό εύκολο να το πάρω απόφαση, πως μου καταλογίζει μόνο ότι δε μπόρεσα να κάνω υπομονή αλλά αναγνωρίζει ότι προσπάθησα.
Τον ρώτησα πως θα πορευτεί από εδώ και μπρος, μου είπε πως θα αγοράσει το μαγαζί και θα ασχοληθεί με αυτό. Και από αγάπη , ρώτησα. Και απάντησε πως σε 2-3 χρόνια θα ασχοληθεί και με αυτό, θα έρθει είπε στην ώρα του.
Το σίγουρο είναι πως ηρέμησα πολύ μετά το τηλεφώνημα... Δεν άντεχα τη σκέψη πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου ή πως δεν πονάει και εκείνος. Ειλικρινά γαλήνεψα, ξέροντας πως δεν έκανα λάθος που τον αγάπησα...
Ρώτησα πώς είναι το σπίτι μας ( γύρισε από τις ελιές , δεν το ήξερα όταν του τηλεφώνησα ) και απάντησε κρύο και άδειο. Εκεί μου ανέφερε κιόλας: \"Θα το αφήσω το σπίτι\" πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ, αν μου το λέει για να μου δώσει προθεσμία σαν να με παρακινεί να κινηθώ και να συμβιβαστώ πριν είναι αργά; Ή απολογείται κατά κάποιο τρόπο; Δεν ξέρω τί να υποθέσω...
Ξέρω πως αν χειριστώ την κατάσταση θα μπορέσω να τον ξανακερδίσω... Ειλικρινά όμως δεν ξέρω αν μπορώ να συμβιβαστώ με τα πάντα.
Δε μπορώ να παραδοθώ άνευ όρων...
Του πρότεινα να βρεθούμε μόνο για να \"περάσουμε καλά\", μου απάντησε θα δούμε... Το έχω και το έχει ανάγκη, είμαι σίγουρη πως θα δεχτεί.
Δεν ξέρω τι θέλω, σίγουρα δεν μου αρκεί μόνο αυτό, ίσως όμως έρθει πιό ανώδυνα ο αποχωρισμός. Να ζω και να ζει τη ζωή του , να ξέρω όμως πως είναι καλά, να παίρνω λίγη τρυφερότητα ώσπου ίσως να βρεθεί κάτι άλλο ή για μένα ή για εκείνον...
Είμαι σίγουρη πως σας φαίνεται λάθος, όμως δε μπορώ να απαγκιστρωθώ από αυτόν τον άνθρωπο...
Δεν αντέχω έτσι ξαφνικά να τα εγκαταλείψω όλα...
Τι να πω, πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας...
μπρος γκρεμος και πισω ρεμα ε?
σε καταλαβαινω απολυτα, αλλα το να τρυγιρνας γυρω απο το εγκλημα δεν θα αναστησεις το σκοτωμενο....
Απο την αλλη δεν εχει νοημα να πιεστεις, κανε οτι αντεχεις.
Εστω και αν σε οδηγησει σε αδιεξοδο (που για εκει πας) τουλαχιστον θα εισαι ο εαυτος σου.
Εγώ πάντως πιστεύω πως εκτός από τον έρωτα, υπάρχει και κάτι που λέγεται σωστό timing, που κι αυτό παίζει ρόλο στις σχέσεις μας, να είσαι δηλ. σε ανάλογη φάση ζωής με τον άλλο. Προφανώς ο φίλος σου έχει θέσει άλλες προτεραιότητες αυτή την περίοδο, δεν λέω ότι αυτό είναι κάτι αμετακίνητο, αλλά χρειάζεται πολύ προσπάθεια και πολύ θέληση και από τους δύο κι όταν κάτι χαλάει, δεν νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο με τον πραγματικό χρόνο που αφιερώνει κάποιος, αλλά με κάτι γενικότερο. Τώρα για το ότι μπορείς να τον ξανακερδίσεις, ναι…πολύ πιθανό, αλλά αν είστε πάλι με τους ίδιους ρυθμούς ζωής θα νιώθεις καλά; Σίγουρα όταν θες κάποιον θες να σαι μαζί του, αλλά από την άλλη είναι ψυχοφθόρο να είσαι μαζί αλλά να μην περνάς καλά και να γεμίζεις παράπονα. θέλω να πω με αυτό πως αν όντως θες να προσπαθήσετε πάλι, και το θέλει και κείνος βέβαια, θα πρέπει να κάνετε έναν επαναπροδιορισμό της σχέσης και των απαιτήσεων που έχετε και οι δύο, ο ένας από τον άλλο, ώστε να λειτουργήσει η σχέση.
Οσο για το αν είναι λάθος να βρισκόσαστε, σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει σωστό και λάθος…σε μένα πχ έτσι θα ερχόταν πιο επώδυνα και όχι πιο ανώδυνα ο χωρισμός, δεν ξέρω καν αν θα συνειδητοποίούσα ότι υπάρχει χωρισμός ή αν θα γέμιζα ελπίδες κτλ. αλλά εάν θες εσύ να το ζήσεις να το κάνεις, κριτήριο σε αυτά σίγουρα δεν είναι μόνο το πόσο θα πονέσουμε.μόνο εσύ μπορείς και πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις ή...όπως είπε κι ο κρίνο τί αντέχεις να κάνεις. Πάντως, πέρα από όλα τα άλλα, εγώ θα προσπαθούσα να του αφήσω χώρο, ψυχικά εννοώ κυρίως, φαίνεσαι να σε έχει κατακλύσει το συναίσθημα και ίσως αυτό να εισπράττεται σαν πίεση…και εξάλλου νομίζω πως και σε σένα θα κάνει καλό να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις και να αποφεύγεις χαρακτηρισμούς που σε κάνουν χειρότερα, όπως ότι δεν άξιζε κτλ., δέξου την επιλογή σου ακόμα κι αν δεν αποβεί σε βάθος χρόνου σωστή, ήταν σωστή για όσο υπήρχε στην ζωή σου, τα αισθήματα και οι στιγμές που περνάμε με κάποιον δεν ακυρώνονται αναδρομικά. Νομίζω δηλ. ότι σε κάποια σημεία πονάς εσύ η ίδια τον εαυτό σου, ενώ μπορεί πολύ απλά να είσαστε σε άλλη φάση ζωής ή ακόμα και να άλλαξε κάτι, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε ποτέ. Καταλαβαίνω ότι δεν είσαι σε εύκολη στιγμή, κι όταν είμαστε έτσι δύσκολα σκεφτόμαστε ψύχραιμα, αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο άσπρο-μαύρο, ειδικά όταν δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι την αποφασιστικότητα να τα δούμε έτσι.
Δεν εχει σημασια αν μας φαινεται σωστο η λαθος αλλα τι ειναι καλυτερο για σενα.Κ μαλιστα σκεψου το μακροχρονια.Γιατι μπορει να νιωθεις καλυτερα τωρα αλλα μετα να ξαναφτασετε στα ιδια κ να πληγωθεις περισσοτερο γιατι θα εχεις ξαναενισχυσει τις ελπιδες αλλαγης του.Δεν ειναι ομως πολυ \'λογικο\' να λεει πως θα ασχοληθει με την αγαπη μετα απο 2-3 χρονια?Προγραμματισμο στην αγαπη κανει?Σε καταλαβαινω παντως.Σκεψου τη ζωη σου με αυτον τον ανθρωπο στο μελλον οπως ειναι κ οχι οπως τον φανταζεσαι πως θα αλλαξει.Μπορεις να αντεξεις μια ζωη μαζι του ετσι?Νομιζω πως καπου απαντησες οχι.Κ καπου ειπες πως δεν εβλεπες τα σημαδια.Δες τα τωρα ξανα.Για να μη χασεις το χρονο σου κ ξαναπληγωθεις ξανα.Κατσε σκεψου τα κ αν δεν αντεχεις τιποτα δεν ειναι κακο κ να ξαναπληγωθεις τουλαχιστον θα εισαι ο εαυτος σου που λεει κ ο krino.
Εγω mdask,
το εχω ξαναπει και αλλου:
Ειμαι υπερ του να ακολουθουμε τα παθη μας....
Κανενα συμβιβασμο πουθενα.
Απο κει και περα κανε οτι νομιζεις.
Τι πάει να πει ότι θα ασχοληθεί με την αγάπη σε 2-3 χρόνια?
Και τόσα χρόνια μαζί τι κάνατε? Κουκιά σπέρνατε?
Εσύ τον ξέρεις καλύτερα από όλους
Αν τον θες, κυνήγησε τον αν υπάρχουν περιθώρια
Ας μου επιστρέψει η φίλη μας να κάνω εδώ μια παρένθεση: Κωνσταντίνα συγγνώμη που θα το πω αλλά όλες αυτές οι ενδείξεις, τρίτο πρόσωπο μου θυμίζουν...μακάρι να πεφτω έξω!Quote:
Originally posted by costantinap84
Αγαπητη μου MDASK
οταν διαβασεις την δικη μου ιστορια ..........................
ειμαι 25 χρονων και μετρω 7 μηνες που παντρευτηκαμε με τον συζυγο μου................
ειμαστε μαζι σχεδον 8 χρονια.
οταν γνωριστηκαμε ερωτευτηκαμε ο ενας τον αλλον παραφορα.δεν χαναμε στιγμη να περασει χωρις να ειμαστε μαζι.
ημασταν το τελειο ζευγαρι που ποτε δεν θα χωριζε.που ολοι ζηλευαν.αγορασαμε πριν 3 χρονια ενα μικρο διαμερισματακι με δανειο φυσικα και με πολυ κοπο.
εδω και 1.5 χρονο ειχαμε καποια προβληματα λογω της δουλειας του που επειδη ειναι αστυνομικος δουλευε απο τις 4 το απογευμα εως τις 4 το πρωι.ειχα συνηθισει αυτο γιατι εδω και 7 χρονια ειναι αστυνομικος αλλα το ειχε συνδιασει και με μια αλλη δουλεια που και εκεινη ειχε πολλες ωρες και ευθυνες.
υπεφερα αρκετα γιατι ειχαμε απομακρυνθει παρα πολυ.σε σημειο που περνουσε βδομαδα και δεν βρεθομασταν.η βρεθομασταν 1-2 ωρες.
με πολλους τσακωμους μειωσε τις ωρες του στην δευτερη δουλεια και βρηκαμε καπως χρονο.αλλα πιστευω πως η μαγεια ειχε χαθει.φυσικα οταν εισαι 8 χρονια με καποιον σιγουρα η μαγεια θα χαθει.μενουν λιγα..........
μετρω 2 μηνες που αρχισε να δειχνει εκεινος το προβλημα στην επιφανεια ενω κατα καιρους του ελεγα πως δεν βλεπω να με αγαπας οπως παλια και μου ελεγε πως δεν ειναι ετσι.
εβλεπα τωρα τελευταια μια συμπεριφορα περιεργη,σαν να ηταν αλλος ανθρωπος.σαν να με μισουσε.σαν να ημουν η τελευταια γυναικα που θα κοιταζε.μου μιλουσε ασχημα.με μειωνε.
αρχισε να κανει αυτα που τον ευχαριστουσαν τις πολυ λιγες ωρες που ειχαν μεινει για εμας,τοτε αρχισαμε παλι τους τσακωμους.τσακωνομασταν αλλα εκανε αυτα που ηθελε τελικα.ειχαμε φτασει στο σημειο να κοιμομαστε σε διαφορετικα κρεβατια.μου ειχε πει θα συζητουσαμε μια νυχτα και καλεσε την οικογενεια του για φαγητο για να αποφυγει την συζητηση.μαλιστα ηρθε σπιτι και μου εδειχνε ποσο με αγαπα και μου ειχε πει πως το δωρο των χριστουγεννων για εμενα θα ηταν ενα μωρακι.
και ετσι μια νυχτα μου ειπε πως εμεις οι δυο δεν εχουμε μελλον μαζι και παμε να γινουμε σαν τους δικους του(ειναι παντρεμενοι ζουνε μαζι αλλα ειναι σαν χωρισμενοι,απλα συζουνε).ντυθηκε μεσα στα μεσανυχτα εκλεισε το τηλεφωνο του και με αφησε μονη να αναρωτιεμε τι συνεβη ακομα.
εμεινα ξυπνια μεχρι το πρωι βαζοντας καθε μια ωρα το ραδιο αφου ανησυχουσα απο την συμπεριφορα του και δεν ηξερα ουτε καν που κοιμηθηκε.
ξημερωσε και πηρα την μητερα του τηλεφωνο μηπως και ειχε κοιμηθει εκει.αφαντος.ανησυχησε και αυτη.
λιγες ωρες μετα τον ειχε βρει και με ειχε παρει η μητερα του να ερθει σπιτι μου να μου μιλησει.
ηρθε εκει και μου ειπε πως τον καταπιεζω μονο αυτο ελεγε.τον επιασα τηλεφωνο και ηρθε στο σπιτι μας να μιλησουμε.
μου ειπε πως δεν νοιωθει τιποτα για εμενα και πως δεν με αγαπα και πως θελει να φυγει απο σπιτι να παει να μεινει στην μαμα του να σκεφτει.ηθελε να του δωσω χρονο.
θα σας αφησω στην αγωνια γιατι θελω ακομα σιγουρα πολλες ωρες να σας πω πως εξελιχθηκαν............................ ......
Ένα μέλος εδώ (δεν θυμάμαι όνομα) μίλησε για το πόσο έντονη είναι η ενοχή που νιώθεις.Quote:
Originally posted by MDASK
Χθές όταν γύρισα σπίτι δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω...
Αφού έκλαιγα για μια ώρα περίπου με λυγμούς, αποφάσισα να τον πάρω τηλ.
Δεν ηθελα να τον παρακαλέσω, δεν ήθελα να ζητήσω εξηγήσεις, ήθελα μόνο να κουβεντιάσω μαζί του.
Τον πήρα, μιλήσαμε, εγώ βέβαια κάποιες στιγμές ανάμεσα σε κλάματα και λέγοντάς του πως πονάω πολύ όχι για να με λυπηθεί, αλλά για να μου συμπαρασταθεί, έτσι όπως θα το έκανε μια φίλη μου...
Ηταν συγκαταβατικός, ευσυγκίνητος, δε μου κρατάει κακία για τίποτα, είπε πως αν φάνηκε κάποιες στιγμές έτσι ήταν γιατί νόμισε πως θα μου το έκανε πιό εύκολο να το πάρω απόφαση, πως μου καταλογίζει μόνο ότι δε μπόρεσα να κάνω υπομονή αλλά αναγνωρίζει ότι προσπάθησα.
Τον ρώτησα πως θα πορευτεί από εδώ και μπρος, μου είπε πως θα αγοράσει το μαγαζί και θα ασχοληθεί με αυτό. Και από αγάπη , ρώτησα. Και απάντησε πως σε 2-3 χρόνια θα ασχοληθεί και με αυτό, θα έρθει είπε στην ώρα του.
Το σίγουρο είναι πως ηρέμησα πολύ μετά το τηλεφώνημα... Δεν άντεχα τη σκέψη πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου ή πως δεν πονάει και εκείνος. Ειλικρινά γαλήνεψα, ξέροντας πως δεν έκανα λάθος που τον αγάπησα...
Ρώτησα πώς είναι το σπίτι μας ( γύρισε από τις ελιές , δεν το ήξερα όταν του τηλεφώνησα ) και απάντησε κρύο και άδειο. Εκεί μου ανέφερε κιόλας: \"Θα το αφήσω το σπίτι\" πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ, αν μου το λέει για να μου δώσει προθεσμία σαν να με παρακινεί να κινηθώ και να συμβιβαστώ πριν είναι αργά; Ή απολογείται κατά κάποιο τρόπο; Δεν ξέρω τί να υποθέσω...
Ξέρω πως αν χειριστώ την κατάσταση θα μπορέσω να τον ξανακερδίσω... Ειλικρινά όμως δεν ξέρω αν μπορώ να συμβιβαστώ με τα πάντα.
Δε μπορώ να παραδοθώ άνευ όρων...
Του πρότεινα να βρεθούμε μόνο για να \"περάσουμε καλά\", μου απάντησε θα δούμε... Το έχω και το έχει ανάγκη, είμαι σίγουρη πως θα δεχτεί.
Δεν ξέρω τι θέλω, σίγουρα δεν μου αρκεί μόνο αυτό, ίσως όμως έρθει πιό ανώδυνα ο αποχωρισμός. Να ζω και να ζει τη ζωή του , να ξέρω όμως πως είναι καλά, να παίρνω λίγη τρυφερότητα ώσπου ίσως να βρεθεί κάτι άλλο ή για μένα ή για εκείνον...
Είμαι σίγουρη πως σας φαίνεται λάθος, όμως δε μπορώ να απαγκιστρωθώ από αυτόν τον άνθρωπο...
Δεν αντέχω έτσι ξαφνικά να τα εγκαταλείψω όλα...
Τι να πω, πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας...
Και μόνο με την φράση \"δεν έκανα λάθος που τον αγάπησα\" είναι προφανές...ποιός σου είπε πως όταν αγαπάμε-ακόμη και τον χειρότερο άνθρωπο- σφάλουμε;
Η αγάπη δεν είναι λάθος. Οι επιλογές κατόπιν συγκεκριμένων καταστάσεων είναι λάθος. Το να τον παίρνεις τηλέφωνο ενώ σου μιλάει λες και βαριέται κι όλας είναι λάθος. Αυτό σε κάνει χειρότερα διότι μπαίνεις από μόνη σου στην διαδικασία να επιβεβαιώνεις καθημερινά την απόρριψη εκείνου που αγαπάς.
Ξέρω καλά πως είναι να έχεις έναν άνθρωπο στην ζωή σου, όχι 3 αλλά 6 χρόνια, πως είναι να θες να τρέξεις να του πεις τα νέα σου και να ζήσετε ξανά την καθημερινότητά σας....αλλά...
...εμένα για παράδειγμα αυτό εδώ \"είπε πως αν φάνηκε κάποιες στιγμές έτσι ήταν γιατί νόμισε πως θα μου το έκανε πιό εύκολο να το πάρω απόφαση\" με έκανε έξω φρενών.
Ξέρεις ο σεβασμός απέναντι στον άνθρωπό μας κρίνεται κυρίως στον χωρισμό και όχι μόνο στον δεσμό.
Εκείνος, πώς ακριβώς τίμησε εσένα και τα 3 χρόνια που ήσασταν μαζί;;;;
Με το να προσπαθήσει να σου δείξει πως δεν σε θέλει αντί να συζητήσει μαζί σου και να στο πει ευθέως;;;;
Με το να προσπαθήσει να σου το δείξει για να πάρεις εσύ μια δική του απόφαση;;;;
Με το να προσπαθήσει να σου το δείξει για να μην αναλάβει την \"ευθύνη\";;
Κι αν εσύ έκανες το κορόιδο, θα συνέχιζε να είναι εκεί μέχρι και σήμερα με κάποιον που δεν θέλει, μέχρι αυτός να \"ξεκουβαλήσει\";;;;
Και το αποκορύφωμα;;;;;; Λέει πως δεν σου κρατάει κακία!!!
Πλάκα μας κάνει; Εκείνος θα έπρεπε να κρατήσει κακία σ εσένα ή εσύ σ εκείνον;;;;
Εμένα αυτό μου δείχνει έναν άνθρωπο \"πληγή\" για το μέλλον σου και όχι για το παρόν σου.
θελω να πω πως αντιμετωπίζουμε το παλικαρι της υπόθεσης σαν να τα εχει ολα λυμενα και απλα να ταλαιπωρεί τη σνυτροφο του..
το γεγονός οτι και αυτός δεν εχει τίποτα λυμμενο και το παλεύει να βγει από το αδιέξοδο γιατι το περνάμε στο ντουκου? ... λογικα και αυ΄τος βασανίζεται.
Όσο για το \'\'θα ασχοληθώ με την αγάπη σε 2-3 χρόνια\'\' ..γιατι το βρίσκετε τοσο τραγικό?
Εγώ εχω βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση.. Οταν μετά απο μακροχρόνια σχέση ,δεν θελεις να ασχοληθείς με τον ερωτα ειναι καπως φυσιολογικό... με την εννοια : \'\'δεν ψάχνομαι, δεν ψάχνω να βρω την τέλεια αγάπη, δεν θα φτιαχθώ για να κερδίσω εντυπώσεις.. θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου\'\' .--------> για μενα αυτό εννοουσε οταν είπε οτι δεν θα ασχοληθεί με τον ερωτα για 2-3 χρόνια.. όσο για το αν ερθει απρόσμενα ο ερωτας ,φυσικά και δεν μπορεί να κανει κατι, απλα δεν θα τον επιδιώξει.. δεν θα πει \'\'θέλω να ερωτευτώ,οπότε παραδίνομαι στα χέρια σου\'\'
----αυτή η μικρή παρένθεση μου¨----- μακάριολα να σου πανε καλά.
και συμφωνώ στο να ακολουθήσεις τα πάθη σου, και ειτε πληγωθείς είτε αγγίξεις την ευτυχία ,θα ξέρεις οτι το προσπάθησες και οτι ηταν επιλογή σου.. :-) καλές γιορτές
epsy το παλικάρι της υπόθεσης επέλεξε-και συνεχίζει να επιλέγει παρά τις προσεγγίσεις της φίλης μας-να μην τα έχει όλα λυμένα και να θέτει τον εαυτό του σε αδιεξοδο. Οπότε ακόμη κι αν κάποιος σκεφτεί πως κι εκείνος υποφέρει, στην τελική το διάλεξε...ακριβώς όπως διάλεξε να μην \"ανακοινώσει\" τους προβληματισμούς του και απλά να τους υπονοήσει!Quote:
Originally posted by epsy
θελω να πω πως αντιμετωπίζουμε το παλικαρι της υπόθεσης σαν να τα εχει ολα λυμενα και απλα να ταλαιπωρεί τη σνυτροφο του..
το γεγονός οτι και αυτός δεν εχει τίποτα λυμμενο και το παλεύει να βγει από το αδιέξοδο γιατι το περνάμε στο ντουκου? ... λογικα και αυ΄τος βασανίζεται.
Όσο για το \'\'θα ασχοληθώ με την αγάπη σε 2-3 χρόνια\'\' ..γιατι το βρίσκετε τοσο τραγικό?
Εγώ εχω βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση.. Οταν μετά απο μακροχρόνια σχέση ,δεν θελεις να ασχοληθείς με τον ερωτα ειναι καπως φυσιολογικό... με την εννοια : \'\'δεν ψάχνομαι, δεν ψάχνω να βρω την τέλεια αγάπη, δεν θα φτιαχθώ για να κερδίσω εντυπώσεις.. θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου\'\' .--------> για μενα αυτό εννοουσε οταν είπε οτι δεν θα ασχοληθεί με τον ερωτα για 2-3 χρόνια.. όσο για το αν ερθει απρόσμενα ο ερωτας ,φυσικά και δεν μπορεί να κανει κατι, απλα δεν θα τον επιδιώξει.. δεν θα πει \'\'θέλω να ερωτευτώ,οπότε παραδίνομαι στα χέρια σου\'\'
----αυτή η μικρή παρένθεση μου¨----- μακάριολα να σου πανε καλά.
και συμφωνώ στο να ακολουθήσεις τα πάθη σου, και ειτε πληγωθείς είτε αγγίξεις την ευτυχία ,θα ξέρεις οτι το προσπάθησες και οτι ηταν επιλογή σου.. :-) καλές γιορτές
Δεν είναι κακό να δηλώνεις πως θέλεις να ασχοληθείς με τον έρωτα σε 2-3 ή 153 χρόνια.
Το κακό είναι να το δηλώνεις από την μια μέρα στην άλλη και κυρίως να μην κάνεις τέτοιες δηλώσεις από μόνος σου αλλά να σου τις βγάζει ο σύντροφός σου με το τσιγκέλι!
Καλημέρα φίλοι μου, Χρόνια Πολλά
Βρεθήκαμε παραμονή Πρωτοχρονιάς, σε ένα όμορφο ξενοδοχείο.
Το μόνο που θέλω να σας πω είναι πως αισθανόμασταν και οι δύο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα από όλα αυτά.
Γελάσαμε κάποιες φορές, κλάψαμε κάποιες άλλες, αγκαλιαστήκαμε όσο ποτέ, εκδηλώσαμε την αγάπη μας στο έπακρο.
Κάναμε έναν ας πούμε απολογισμό της σχέσης μας, συμφωνήσαμε πως είμαστε θύματα μιάς κατάστασης, πως παλέψαμε αλλά δεν αντέξαμε...
Εξέλιξη καμία...
Δεν θέλησα να κάνω τέτοια κουβέντα γιατί τον είχα διαβεβαιώσει πως δεν επρόκειτο περί αυτού η συνάντηση.
Μόνο για να τον δω και για να νιώσω λίγο όμορφα και τρυφερά. Όπως και πραγματικά νιώσαμε και οι δύο
Εκείνος από τη μεριά του δεν έκανε καμία νύξη για επανασύνδεση - αν και εδώ που τα λέμε δεν περίμενα κιόλας να το κάνει ...
Από τότε πάλι καμία επικοινωνία...
Σας έχω κουράσει, είμαι σίγουρη.
Δε θέλω να τον ξαναπάρω τηλέφωνο, θέλω να δω αν θα προσπαθήσει...
Σίγουρα όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τη στάση του...
Quote:
Originally posted by MDASK
Δε θέλω να τον ξαναπάρω τηλέφωνο, θέλω να δω αν θα προσπαθήσει...
Σίγουρα όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τη στάση του...
Αν δεν καταλαβαινεις την σταση του τοτε δεν θα μπορεσεις να τον κερδισεις και να συνεχισεις μαζι του.
Βεβαιως δεν μπορω να ξερω τι ζορια τραβαει ο ανθρωπος, αλλα αν δεν τα ξερεις και εσυ, ποιος αλλος θα μπορουσε απο εδω??
Ειμαι υπερ του να υπερασπιζομαι την σχεση μου οταν βρισκομαι με ενα ανθρωπο και με αγαπαει.
Με οσα εχεις γραψει διαπιστωνω κενα επικοινωνιας και οτι κρυβοσαστε πισω απο την κουρτινα.
Το λεω αυτο γιατι μου φαινεται αδιανοητο εαν υπαρχει αγαπη, ερωτικη ελξη και νορμαλ υλικες συνθηκες να μην μπορει να στεριωσει μια σχεση.
Λες οτι δεν θα τον παρεις τηλεφωνο να δεις τι θα κανει.
Σαν τι να κανει δηλαδη??? δεν θα σε παρει και αυτος και σχολασε ο γαμος.
Αυτο θες??
Σκυψατε ποτε πανω απο τα προβληματα σας με ειλικρινεια και να συζητησετε τις ανασφαλειες σας και τις σκεψεις που σας κατατρεχουν??
Μπηκες ποτε στην διαδικασια οτι ο ο συντροφος σου μπορει να εχει πραγματα στο κεφαλι του που τον εμποδιζουν να νιωθει ανετα με το να ειναι μαζι σου??
Εσυ τι κανεις απεναντι σε ολα αυτα??? τον ξορκιζεις που δεν απελευθερωνεται να ζησετε τον ερωτας σας??
Δυστυχως (η ευτυχως) σε μια σχεση οι ευθυνες και οι εννοιες ειναι μοιρασμενες εξισου. Οι αμφιβολιες που εχει στο κεφαλι του - ασχετως αν δεν σε αφορουν αμεσα - ειναι και δικο σου θεμα προς επιλυση.
Ειναι εμφανες οτι δεν σε εμπιστευεται οτι μπορει να ακουμπησει πανω σου με ασφαλεια και σε αυτο δεν ξερω να εχεις και εσυ ευθυνη.
Τουλαχιστον απο ολα αυτα βγαινει ενα συμπερασμα, οτι μια σχεση δεν ειναι μονο \"μωρο μου σε αγαπω\" και ολα θα πανε κατ ευχην. Χρειαζεται πολλα παραπανω να γινουν και αρκετη υπομονη και προσπαθεια.
Δεν ξερω αν θα μπορουσα να σου πω κατι παραπανω, γιατι δεν ξερω αν καταλαβαινεις το πνευμα των οσων γραφω....
Καλημέρα και χρόνια πολλά!
Συμφωνώ σε όλα με όλα με τον κρίνο.
Μην περιμένεις πια κίνηση του για να δεις τι θα κάνεις.
Κάνε εσύ ότι νομίζεις και αντέχεις.
Βάλε στην άκρη εγωισμούς κτλ και άνοιξε του την καρδιά σου.
Ρώτησε τον τι θα μπορούσες εσύ να κάνεις για να βελτιώσετε την σχέση σας.
Δείξε του ότι τον αγαπάς, δείξε του ότι είσαι εκεί και ότι έχεις διάθεση να παλέψεις για την σχέση σου και πάνω από όλα ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ.
Να είσαι προετοιμασμένη να ακούσεις πράγματα που ίσως ποτέ δεν τα περίμενες.
θα προσθεσω και μια αλλη προταση σαν αποσταγμα σκεψης,
\"αν βρεις ενα ανθρωπο και τον αγαπας πολυ και σε αγαπα και αυτος εξισου,
μην τον αφησεις για κανενα λογο να σου φυγει....
τουμπαρε την γη αναποδα, κανε τα παντα, αλλα συνεχισε να περπατατε μαζι.
Αντιθετα αν εισαι με ενα ανθρωπο που ολα αυτα δεν ισχυουν, χαλαρωσε και γυρνα το βλέμμα σου αλλου.\"