Η αλήθεια είναι πως όχι. Κι επίσης, ποτέ δεν ήμουν τόσο μη εγωιστής-ευάλωτος και αδύναμος όπως τώρα.Quote:
Originally Posted by Πες το μου και αυτό
Printable View
Η αλήθεια είναι πως όχι. Κι επίσης, ποτέ δεν ήμουν τόσο μη εγωιστής-ευάλωτος και αδύναμος όπως τώρα.Quote:
Originally Posted by Πες το μου και αυτό
Χαχαχα! Σωστά, Eurovision και Φουρειρα! Επρεπε να το φανταστώ!Quote:
Originally Posted by Lanis
Και αυτό με τους φανταρους από ταινια βγαλμενο! :p
Λες πως καταπιεζεσαι και με το ταξιδι του και σε πιανει μια θλιψη γενικότερα... Μα δεν συνειδητοποιείς πως ήταν απλά χειριστικος και σχεδον κακοποιητικος μαζι σου?
Πιστευεις πως ερωτευτηκες τον πραγματικο του εαυτο, ή την όμορφη ιδέα που ειχες πλάσει, πως δυνητικά, αν δεν ηταν κωλοπαιδο, θα γινοτανε καλος συντροφος?
Δεν αλλάζει αυτος φιλε.
Και εσυ ερωτευτηκες ενα πλασματικο προσωπο και μια ιδεα.
Τώρα, αν βρηκε νεο θυμα και ζηλευεις, τι να σου πω... Μπορεις να κοιταξεις τη φατσα σου στο καθρεφτη και να πεις " Εγώ θελω πάλι να είμαι το κοροιδο! Δεν μου φτασε, θελω και αλλη εκμεταλλευση! "
Σπουργίτι, ξέρεις υπάρχει ένα δυστύχημα.
Ενώ γνωρίζω ότι από τη φράση'σχεδόν κακοποιητικός' το σχεδόν μπορεί να παραλειφθεί, για να αποδώσει την αλήθεια, από την άλλη δεν είμαι σε θέση να εμπεδώσω αυτό που μόλις διατύπωσα. Ακόμα.
Πιστεύω ότι ερωτεύτηκα την κατάσταση να έχω έναν τέτοιον άνθρωπο (ας μείνουμε και στο εμφανισιακό) στη ζωή μου. Ναι, ερωτεύτηκα αυτό το πρόσωπο που έπλασε η ιδέα μου -με τη συμβολή του ίδιου του προσώπου, των διηγήσεων του, της αυθάδειας του, του κωλοπαιδισμού του-και το ερωτεύτηκα επειδή ήταν τόσο διαφορετικό από εμένα...
Δυστυχώς.
Δε διαφωνώ, λοιπόν, απλά πονάω :(
Τι να πω, είναι κρίμα να βλεπεις εξυπνους ανθρωπους να γινονται θυματα.
Με καθε επιφυλαξη, μιας και δεν ειμαι ψυχιατρος, κανε εναν κοπο να δεις τα χαρακτηριστικά των ναρκισσων και δες αν βλεπεις κοινα με τον πρωην σου.
Πιστευω πως όπως σωστα εψαξες εσυ τη βοηθεια σε εναν θεραπευτη, ετσι θα επρεπε και αυτος να ζητησει βοηθεια.
Τελος παντων, τωρα μόνο το τι κανεις εσυ εχει σημασία. Καταλαβε τον όσο μπορεις γιατί κανει ότι κανει, σκεψου γιατι εσυ κανεις ότι κανεις και σου ευχομαι πραγματικα να καταφερεις να βρεις τη δυναμη σου συντομα. <3
Σ ευχαριστώ, σπουργίτι.
Έχεις δίκιο, αυτό με τα χαρακτηριστικά των νάρκισσων μου το είχε αναφέρει φίλη που γνωρίζει κάποια πράγματα, χωρίς να είναι ειδικός, και επιβεβαιώνεσαι για μια φορά ακόμη.
Τέλος πάντων, είναι κρίμα. Αρχές Σεπτέμβρη, εγώ φάντασμα, αυτός συνέχιζε πιθανόν με άλλον, όπως υπέθεσαν οι φίλοι μου, που μου έδειξαν αναρτήσεις του (ιστορίες) στο Ίνσταγκραμ.
Μικρός, φουσκωτός και μπάρμαν. Κοντά στα δεδομένα του, δηλαδή, σε αυτά για τα οποία μου έπρηζε το συκώτι.
Δεν είναι κακό να είσαι 'λαϊκός'. Κάθε άλλο. Να είσαι φτηνιάρης είναι το θέμα.
Δυστυχώς, πλήρωσα πανάκριβα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- έναν φτηνιάρη...
Μετά την προτροπή του σπουργιτιού, διάβασα μερικά άρθρα για τους ναρκισσιστές. Τα στοιχεία που συγκέντρωσα και ο παραλληλισμός με την εν λόγω κατάσταση ήταν εκκωφαντικά.
Ο νάρκισσος πιστεύει ότι έχει πάντα δίκιο και έχει γνώμη επί παντός.
Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και θεωρεί εαυτόν άξιο μόνο για σπουδαία πράγματα, κατακτήσεις, οικονομικές απολαβές.
Έχει έντονη επιδειξιμανία και του αρέσει να προκαλεί με το σώμα, τη συμπεριφορά του και να θαυμάζεται.
Θέλει να μιλά για τον εαυτό του, τις εμπειρίες του και να τα μεγεθύνει.
Θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους και δεν παραλείπει να τους μειώνει, προκειμένου να δειχθεί ο ίδιος.
Σπάνια ζητά συγγνώμη.
Επινοεί καταστάσεις ή λεγόμενα, που αποδίδει στον άλλον, προκειμένου να υπερασπιστεί τη θέση-απόψεις του.
Εκνευρίζεται εύκολα.
Υποστηρίζει ότι αναζητεί τη σταθερότητα, αλλά η εναλλαγή των ερωτικών συντρόφων είναι διαρκής.
Ενδιαφέρεται για την εμφάνισή του έντονα.
Δε νοιάζεται για τις ανάγκες των άλλων, αλλά για να εξασφαλίζει τα καλύτερα για τον εαυτό του, γι'αυτό και αδυνατεί να συνδεθεί συναισθηματικά.
Κι όλα αυτά ανάγονται σε προσωπικές του ανασφάλειες.
Όοολα αυτά τα στοιχεία τα συγκέντρωνε ο εν λόγω και με το παραπάνω. Δυστυχώς, έκλεινα τα μάτια, θυματοποιούμουν, συγχωρούσα κι επέμενα να είμαι μαγεμένος. :(
Τελικά, στη γιατρό του πήγαινε μόνο για συνταγογράφηση zanax, και τίποτα παραπάνω, και κατηγορούσε εμένα για διαταραχές.
Μερικες φορές δεν προχωράμε μετά από εναν χωρισμό γιατί μας πνίγουν τα γιατί.
Να διαβάσεις και τι γίνεται με τα άτομα που έχουν σχεση με νάρκισσο, πιστευω πως σε πολλά στοιχεία θα αναγνωρισεις τον εαυτο σου.
Ισως αυτά που θα διαβάσεις σου χαρισουν λίγη διαυγεια για τη κατάσταση. Να μας γραφεις που και που πως εισαι, πιστευω κάποια στιγμή θα κάνεις το κλικ μεσα σου και θα ηρεμήσεις επιτελους από αυτα που σε βασανίζουν.
Σπουργίτι, ευχαριστώ για το ειλικρινές ενδιαφέρον.
Σίγουρα θα μελετήσω σχετικά και θα γράφω εδώ.
Για την ώρα απλά βασανίζομαι λίγο ακόμα, γιατί δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως πώς είναι δυνατόν να πληγώνομαι ακόμα για ένα ανάξιο και (δυνάμει, αν όχι σίγουρα) ψυχικά διαταραγμένο άτομο, που και τώρα που μιλάμε εδώ, ποιος ξέρει τι κάνει, αντί να πώ ΓΛΙΤΩΣΑ...
Για την ώρα, καλό βράδυ :)
Lanis μου εγώ θα σου έλεγα να μην κάνεις καμία κίνηση να ξαναβρεθείς με αυτό το άτομο ούτε να του γράψεις ούτε τίποτα. Όλα αυτά είναι ίσως προφάσεις για να ξαναέρθεις σε επαφή. Δες το αλλιώς. Δεν έχεις κάτι να εξηγήσεις εσύ. Σε παράτησε. Από την εμπειρία μου στη ζωή θα σου πω ότι όσο κι φωνάξεις σε έναν άνθρωπο, όσο κι αν του τα φέρεις μέσα στα μούτρα τα λάθη του αν μόνος του δεν τα συνειδητοποιήσει δεν γίνεται τίποτα. Δεν θα διορθώσεις εσύ τον στραβό άνθρωπο.
Όπως γράφεις μου θυμίζεις τον εαυτό μου στην ανάλογη περίπτωση. Όπως σου είπα και σε άλλο μήνυμα κάποια στιγμή (δεν μπορώ να στην προσδιορίσω) θα τα σκέφτεσαι και θα γελάς. Εγώ προχτές έπεσα πάνω στον κακοποιητικό πρώην. Έχει τύχει κι άλλες φορές να μου συμβεί. Μάλιστα πρόσφατα πάλι τον είδα από το αμάξι που έτρεχε στη γειτονιά μου. Έχει τύχει να τον δω στη γειτονιά μου με άλλη (επίτηδες το έκανε, δεν είχε λόγο να έρθει προς τα εδώ). Η αντίδραση μου ήταν πάντα η ίδια. Γύρισα το κεφάλι από την άλλη. Δεν με ενόχλησε. Έχει κι αυτός δικαίωμα να βρίσκεται πάνω στη Γη κι ας είναι σκουπίδι. Κάπως έτσι θα είσαι κι εσύ κάποτε.
Το σταλκάρισμα που κάνεις δεν ξέρω αν σε βοηθάει αλλά σίγουρα συνειδητοποιείς πιο καθαρά με τι είχες να κάνεις. Βλέπω όμως ότι ίσως προσπαθήσεις ακόμα να το εκλογικεύσεις όλο αυτό. Περνάς κάτι πολύ ψυχοφθόρο. Δαπανάς πολύτιμο χρόνο ζωής για να εκλογικεύσεις ένα άχρηστο ον.
Θα ακουστώ μακάβρια αλλά σκέψου το εξής: αν αύριο τα φέρει η ζωή και μας αφήσεις για άλλους κόσμους θα ήθελες να έχεις περάσει την τελευταία μέρα σου σκεπτόμενος ένα άτομο που δεν σου προσέφερε τίποτα; Γιατί ούτε καν συντροφιά δεν σου προσέφερε. Ήσουν μονίμως με την ψυχή στο στόμα όπως τα λες. Άρα;
Χρόνος Lanis μου.
Πόσο ωραία τα λες, phantom.
Ξέρεις, είναι ανακούφιση να αισθάνεσαι ότι κάποιος σε καταλαβαίνει και συμπάσχει, δυνάμει, μαζί σου.
Η λέξη κακοποιητικός με αγγίζει απόλυτα. Ανακάλυψα, με τη βοήθειά σας, και την καθοδήγηση του θεραπευτή μου ότι πρόκειται για άτομο πάσχον από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, συνδυαζόμενη με ή οφειλόμενη σε, κοινωνιοπάθεια. Πόσο άφωνος έμενα κάθε φορά που εντόπιζα στοιχεία τόσο ταιριαστά με την περίπτωση, λες και οι οδηγοί ψυχικών παθήσεων και τα άρθρα γράφτηκαν για εμένα και την περίπτωσή μου.
Όμως, δυστυχώς και ανεξηγήτως πώς, έχω ακόμα ώρες ώρες μια έντονη επιθυμία να τον ξαναδώ, να μάθω τα νέα του, να περπατήσω μαζί του, μετά από όλα αυτά κι ενώ ο επίσημος ψυχιατρικός χαρακτηρισμός με κατατάσσει ως 'επιζώντα' - θύμα ναρκισσιστή. Γιατί;;
'Βρέθηκα' με 2 άτομα τις τελευταίες μέρες. Το ένα, μάλιστα, λέει πως θα με περιμένει όσο χρειαστεί και άλλα τέτοια. Ξέρεις πόσο φρικτό είναι να είσαι σωματικά εκεί και νοητικά-πνευματικά να σκέφτεσαι τον άλλον; Να σε κρατάνε αγκαλιά κι εσύ να δακρύζεις γιατί δεν το μοιράζεσαι με τον άλλον; :(
Ναι, ήμουν διαρκώς με την ψυχή στο στόμα, ναι, έδινα τα πάντα, τη σκέψη, τα συναισθήματα, τον χρόνο, τα χρήματά μου σε ένα άτομο που γνωρίζει μονάχα να παίρνει και να ικανοποιεί το τερατώδες του εγώ. Και τώρα, αισθάνομαι παρατημένος και θλιμμένος.
Αυτό με την τελευταία μέρα της ζωής το έθεσε ως παράδειγμα και ο κολλητός μου με την υπόδειξη, μάλιστα, να προσέχω γιατί αν φάω καμιά φρίκη ζωής και θανάτου θα αντιληφθώ τι σημαίνει απώλεια και πρόβλημα. Έχει δίκιο, αλλά αισθάνομαι ότι το μυαλό μου έχει το πάνω χέρι σε βαθμό απόλυτο και δεν μπορώ να αξιολογήσω λογικά αυτά τα επιχειρήματα. Δυστυχώς!
Πόσο θα ήθελα, phantom, να φτάσω στο σημείο της ήρεμης και υπεράνω αντιμετώπισης της κατάστασης, στο οποίο βρίσκεσαι ήδη. Θα αργήσει πολύ;;
Καλημέρα Lanis!
Στα ερωτήματα σου δεν έχω απαντήσεις. Μακάρι να είχα...
Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες όμως. Έχω βρεθεί στη θέση σου. Εμένα μου πήρε δύο χρόνια (ίσως και παραπάνω) για να συνέλθω. Θεωρώ πως είναι στον άνθρωπο. Αυτό που περιγράφεις ότι δεν ελέγχεις το μυαλό σου συμβαίνει σε πολλούς από εμάς εδώ μέσα και όχι μόνο για ερωτικής φύσεως θέματα. Πιστεύω ότι η ψυχοθεραπεία και ένας καλός επαγγελματίας μας βοηθά πρώτα από όλα να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια τάξη.
Έτσι κι εσύ σιγά-σιγά θα το κάνεις. Τώρα ίσως ακόμα είσαι στην φάση της συνειδητοποίησης. Θα δώσεις στον εαυτό σου όσο χρόνο χρειαστεί. Μη βιάζεσαι, μην πιέζεσαι και κυρίως μην νιώθεις άσχημα που είσαι σε αυτή τη φάση.
Θα σου πω κάτι για να σου αναπτερώσω ίσως λίγο το ηθικό. Κάποτε ο δικός μου κακοποιητικός πρώην με πλησίασε πάλι. Το έκανε αρκετές φορές και μέσω μηνυμάτων και σε κάποια έξοδο που έτυχε να βρεθούμε στον ίδιο χώρο. Αρχικά ήμουν φοβισμένη. Ξέρεις όταν ένας άνθρωπος έχει τόση δύναμη πάνω σου, είναι τόσο χειριστικός, σε κάνει ότι θέλει, κάπου αρχίζεις και φοβάσαι. Κάπου αρχίζεις και νιώθεις "κούκλα" του που σε παίρνει και σε κάνει ότι θέλει. Νιώθεις πράγμα δηλαδή.
Την πρώτη φορά ήταν έτσι λοιπόν. Την επόμενη είχα απλά αμφιβολία. Την τελευταία φορά έφαγε πόρτα. Και είμαι περήφανη για αυτό. Ξέρεις έναν άνθρωπο μπορεί να τον αγαπάς οκ. Το ότι αγαπάς κάποιον δεν σημαίνει ότι θα θυσιάσεις τον εαυτό σου. Δεν σημαίνει ότι θα τον βάλεις πάλι σε σκοτεινά μονοπάτια. Πλέον το μυαλό σου γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ικανός να σου κάνει. Πίστεψε με κάποια στιγμή θα έχεις τόση δύναμη που δεν θα το πιστεύεις! Θα λες "μα πώς εγώ το κλαδάκι που αυτός με λύγισε πώς τα κατάφερα;" κι όμως θα τα καταφέρεις!
Κι εγώ τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο. Και τον αγαπάω ακόμα. Κι ας είναι στραβός. Κι ας έχει όλα όσα μισώ (και δεν αναφέρομαι μόνο σε στοιχεία χαρακτήρα αλλά και σε άλλα πολύ πιο σοβαρά "κουσούρια"). Αυτό δεν με καθιστά υποχρεωμένη να δεχτώ τίποτα από αυτόν πλέον. Ούτε συγγνώμη ούτε καν μια καλημέρα στο δρόμο. Τίποτα.
Θα φτάσεις εκεί. Δεν είμαι ούτε πιο δυνατή ούτε πιο έξυπνη από εσένα. Αφού το κατάφερα εγώ θα το καταφέρεις κι εσύ, να είσαι σίγουρος!
Πόση αισιοδοξία μού δίνουν τα λόγια σου, phantom.
Η αλήθεια είναι πως, οκ, κατανοώ ότι δεν είναι ότι νιώθω άσχημα επειδή περνάω μια φάση, αλλά επειδή καμιά φορά αισθάνομαι πως αυτή η φάση θα με εμβάλει σε μια διαρκή μελαγχολία ενώ η ζωή θα περνά από δίπλα μου :(
Φοβάμαι να σκεφτώ π.χ.το διάστημα της διετίας που ανέφερες, δε διαχειρίζεται εύκολα τόσο βάρος.
Με τη βοήθεια του ειδικού εντόπισα και ταυτοποίησα τόσο τη ναρκισσιστική όσο και τη βαθύτερη αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας που αντιμετωπίζει, και λυπάμαι α.για το πόσα σκατά έφαγα, β.γιατί δε γνώριζα τίποτα για αυτές τις διαταραχές, γ.γιατί μου περνά από το μυαλό η σκέψη πως αν γνώριζα, θα μπορούσα να τον αντιμετωπίσω διαφορετικά και ίσως να τον έχω ακόμα.
Δεν ξέρω, πλέον, τι αισθάνομαι. Όχι αγάπη, σίγουρα όχι μίσος. Μια γεύση πικρή και μια αναπόληση. Κι αναρωτιέμαι γιατί να το περάσω όλο αυτό, προτιμούσα να μη γνωρίζω την ύπαρξή του, αν και ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ήρθα πιο κοντά με φίλους, ξεκίνησα θεραπεία, ανοίχτηκα. Όμως, πονάει παρ'όλα αυτά.
Μου ανοίγουν μια ωραία οπτική τα λόγια σου. Μακάρι να έρθει η μέρα που θα είναι μια απλή ανάμνηση ούτε θετικά ούτε αρνητικά σημασιοδοτημένη, όπως π.χ.θυμάμαι απλά πως κάποια στιγμή της ζωής μου πήγα στον στρατό, χωρίς να στεναχωριέμαι για κάποιες δυσκολίες που τότε αντιμετώπισα και χωρίς η ανάμνησή τους να μου δημιουργεί οιοδήποτε συναίσθημα. Κάτι που περνά απ'το μυαλό και σβήνει σχεδόν αμέσως.
Με φοβίζει, ωστόσο, μια ατονία που ακόμα παραμένει και η ανάγκη της συντροφικότητας που δεν ξέρω αν, πότε, πώς θα καλυφθεί :(
Αν σκέφτεσαι ότι θα γίνει αυτό, θα γίνει. Αν δηλαδή σκέφτεσαι ότι θα πέσεις σε βαθιά μελαγχολία αυτό θα γίνει. Ότι σκεφτόμαστε το έλκουμε λέει μια κλισεδιά κι αν το καλοσκεφτείς δεν είναι ανυπόστατη.
Θα σταθώ και σε κάτι ακόμα. Λες ανέλυσες διάφορα για την συμπεριφορά του με τον ψ. Στον ψ όμως πάμε για να μιλήσουμε για εμάς κυρίως και πώς το βιώνουμε εμείς το θέμα μας. Μην το ξεχνάς αυτό. :)
Ως προς τα τελευταία που λες αυτά τα νιώθουν όλοι οι άνθρωποι. Κι εγώ αυτόν τον καιρό τα νιώθω κι ας είμαι σε σχέση. Με καλύπτει; Πώς θα ήθελα να βιώσω την συντροφικότητα; Πώς θα ήταν το ιδανικό;
Προσπάθησε να κάνεις όνειρα. Σου ανοίγεται μπροστά σου το μέλλον. Έχεις πολλές δυνατότητες. Μία δυνατότητα σίγουρα είναι να ΜΗΝ ξαναπεράσεις τα ίδια με κάποιον άλλον. Η επιλογή είναι στα χέρια σου. Αν θέλεις να φτάσεις σε αυτό, να το θυμάσαι χωρίς να σε πνίγουν συναισθήματα, εκεί θα φτάσεις. Σου είπα, ούτε πιο έξυπνη είμαι ούτε καλύτερη σου. Το ίδιο είμαστε. Μπόρεσα εγώ άρα μπορείς κι εσύ.
Το γεγονός ότι έκανες μια κακή επιλογή (με επιφύλαξη το "κακή" γιατί είχες κάποιο λόγο που την έκανες τότε, κάτι σε έσπρωξε μέσα σου προς τα εκεί για να καλύψεις μια ανάγκη) δεν σημαίνει ότι στο μέλλον δεν θα κάνεις καλές επιλογές. Πώς θα ήθελες εσύ να καλυφθεί λοιπόν αυτή σου η ανάγκη; Κάτσε και γράψε σε ένα χαρτί αν σε βοηθά. Κάνε όνειρα, διατύπωσε τις επιθυμίες σου.
Ευχαριστώ, για το ενδιαφέρον και τις συμβουλές, phantom. Όλα λειτουργούν υποβοηθητικά, νομίζω, και εύχομαι να τα καταφέρω, όπως εσύ μπόρεσες και προχώρησες.
Σίγουρα δε θα ήθελα να προσελκύσω ό, τι αρνητικό σκέφτομαι, δε θα με κατέτασσα, βέβαια, στην κατηγορία των φύσει αισιόδοξων, αλλά κατανοώ πως η λογική ενατένιση των πραγμάτων σε συνδυασμό με τον χρόνο βοηθούν την ψυχική κατάσταση να βελτιωθεί. Ο χρόνος, όπως πολλοί μου είπαν σε αυτήν τη συζήτηση στο forum, βοηθά. Το νιώθω, αλλά πολλές φορές με πιάνουν οι μαυρίλες και με πνίγουν οι αναμνήσεις. Και, καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας, σαν ένα χαλί πάνω στο οποίο βαδίζω, υπάρχει η ανάμνηση και η θλίψη όλων αυτών των γεγονότων και του συμβάντος που βίωσα. Δεν έχω πάψει να ρωτώ τον γιατρό για αγωγή, γιατί πραγματικά μέσα στη μέρα υπάρχουν στιγμές που νιώθω να πνίγομαι και να καταρρέω.
Κάνω πολλές συζητήσεις με τον ειδικό, νομίζω πως η αποκάλυψη των διαταραχών του άλλου με βοήθησε λιγάκι να χωνέψω κάποια πράγματα και να τα δω πιο ρεαλιστικά, ίσως και πιο διαχειρίσιμα.
Μια απορία, που διατυπώνουν κάποια άτομα που συζητώ, είναι η εξής. Πώς γίνεται μια σχέση λίγων μηνών (7), χωρίς να ζούμε καθημερινά μαζί, στο ίδιο μέρος, στο ίδιο σπίτι κ.λπ. να με έχει ρίξει σε τέτοια ψυχική περιπέτεια;
Εδώ, τι απαντήσεις μπορούν να δοθούν; Τι πιστεύετε;
Καλά κάνετε με τον ψυχολόγο και συζητάτε για την συμπεριφορά του συγκεκριμένου γιατί αυτή σε έριξε. Με την συζήτηση θα καταλάβεις πως η στάση του έχει να κάνει αποκλειστικά με αυτόν και όχι με εσένα.. Αυτό θα σε βοηθήσει στο να σταματήσεις να σκέφτεσαι "αν φερομουν τότε έτσι, ίσως να μην είχαμε αυτή την κατάληξη" κτλ. Συνήθως μετά από ένα χωρισμό προσπαθούμε να βρούμε εξηγηση για όλα.. Και δυστυχώς πάντα το μερίδιο το ρίχνουμε σε εμάς. Είναι ένα από τα στάδια όμως που περνάνε όλοι μέχρι να το αποβάλλουν όλο αυτό.
Όσο για τα ερωτήματα σου. Αυτό που σε στεναχωρεί είναι οι προσδοκίες που είχες για αυτόν και όχι για την ίδια την σχέση. Και οι προσδοκίες δεν έχουν να κάνουν με το ποσό καιρό εισαι με κάποιον ή και πόσο συχνά τον βλέπεις. Έχει να κάνει με τις ανάγκες που είχες όσο αφορά τον συγκεκριμένο. Επειδή δεν ανταποκριθηκε νιώθεις ότι νιώθεις. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Έτσι είναι οι σχέσεις (φιλικές, ερωτικές). Απλά πρέπει να δώσεις χρόνο και να αρχίσεις να ασχολησε και με ανθρώπους που σου αξίζουν και όχι με ανθρώπους που δεν κοιτάνε πέρα από την μύτη τους. Αυτοί κάποια στιγμή θα φάνε τα μούτρα τους.
George, έχεις δίκιο ως προς το ό, τι η συζήτηση με τον ειδικό με βοηθά να καταλάβω πως ολόκληρη, τελικά, η 'σχέση' είχε να κάνει με αυτόν αποκλειστικά και όχι με μένα και, σαφώς, και η κατάληξη και ο τρόπος του αποχωρισμού και όλα τα σχετικά. Όμως, αν και καταλαβαίνω την ψυχοπαθολογική φύση τέτοιων ατόμων, γιατί δεν μπορώ να τη χωνέψω και αισθάνομαι, ώρες ώρες, να μου λείπει παρ'όλα αυτά; Είμαι πολύ άρρωστος, μάλλον :(
Ήθελα να κάνω πράγματα μαζί του. Και, ξέρεις, αυτά δεν ήταν κυρίως τα μεγαλεπήβολα (ταξίδια, εκδρομές, διασκεδάσεις) όσο τα απλά, τα καθημερινά. Μια βόλτα με το κατοικίδιό του, μια εκδρομή με το μεταφορικό μέσο (που του χάρισα), να ξυπνάμε και να σχεδιάζουμε παρέα τη μέρα...
Αυτές μπορεί να είναι οι προσδοκίες που είχα από αυτόν -όπως λες- δεν ξέρω, είμαι οπαδός του 'θεού των μικρών πραγμάτων' και ας ήθελα να του προσφέρω και τα 'μεγάλα'. Του είπα, το τελευταίο βράδυ, όλα αυτά τα 'μικρά' που ήθελα να κάνουμε μαζί. Κούνησε το κεφάλι. Απλά. Και μου είπε 'θα πάμε και βόλτα'. Πόσο ψέμα και παρηγοριά στον άρρωστο.
Έχεις δίκιο για τους ανθρώπους που μου αξίζουν και για αυτούς που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Γιατί, στο διάολο, δεν μπορώ να δω πέρα από τη δική μου μύτη και να καταλάβω τις αληθινές του διαστάσεις, το πόσο ελάχιστος ήταν για μένα; Αν έτσι ειναι ο 'έρωτας' δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να τον ξαναβιώσω :(
Αυτό που είπα για την μύτη το έλεγα γιαυτον.. Όχι για σένα. Όταν αποφασίζουμε να είμαστε με κάποιον δεν ξεχνάμε τον εαυτό μας. Εσύ τον έβαλες στην άκρη και έκανες ότι μπορούσες για να μην σου φύγει. Αυτό είναι ένδειξη απελπισίας... Έχεις κάνει λάθη επειδή ήθελες όλα αυτά που έγραψες πιο πάνω. Δεν είναι κακό να έχουμε ανάγκες ή να περιμένουμε από τον άλλον να φερθεί όπως τα έχουμε στο μυαλό μας. Κακό είναι όταν δεν το κάνει να απογοητευομαστε. Αυτός ο άνθρωπος μπήκε στην ζωή σου, κράτα τα καλά από αυτόν να τα θυμάσαι και τα κακά για να μην ξεχνάς πως οι άνθρωποι δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Κάποιοι για να επιβιώσουν κοιτάνε μόνο την καλοπέραση τους και πατάτε επί πτωματων. Μίλησε με κάποιον ειδικό, φτιάξε την αυτοπεποίθηση σου, αγάπησε τον ευατο σου και μην αφήσεις όλο αυτό να σου φάει την ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι φτάνει να τους δώσουμε την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε.. Δεν θα βρεις ποτέ τον τέλειο άνθρωπο. Όλοι έχουμε τα θέματα μας.. Αλλά σίγουρα θα βρεις κάποιον που θα σέβεται εσένα και τις ανάγκες σου (κάτι που δεν έκανε αυτός).
Ναι, george, κατάλαβα πως το έλεγες γι'αυτόν, χρησιμοποίησα απλά την έκφραση, για να αποδώσω τη δική μου κατάσταση.
Έβαλα στην άκρη τον εαυτό μου και έκανα τα πάντα να μην τον χάσω, γιατί πίστεψα πως βρήκα κάτι πολύ καλό και, κυρίως, γιατί απελπιζόμουν σκεπτόμενος τη 'ζωή μετά', αυτό δηλαδή που βιώνω τους τελευταίους μήνες (το οποίο συνέβη εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας).
Κάποιοι, πράγματι, νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους, για το τομάρι τους, που λένε, δεν ξέρω αν είμαι διατεθειμένος-σε αυτήν τη φάση-να κρατήσω κάποιο καλό της σχέσης, ίσως ο καιρός να βοηθήσει σε αυτό. Οψόμεθα. Και δεν έχω τη διάθεση, γιατί ό,τι τον αφορά σκεπάζεται τώρα από μαυρίλα (και νοσταλγία, περίεργο αλήθεια!!).
Απευθύνομαι σε ειδικό και ξέρω πως δεν είναι δυνατόν να αφήσω όλο αυτό να μου φάει τη ζωή. Το αρνητικό, ωστόσο, είναι πως 4 μήνες μετά, η βελτίωση δεν είναι τόσο αλματώδης, όσο θα ήλπιζα και θα περίμενα. :(
Θέλει χρόνο. Σε αυτή την σχέση αφιερωνες χρόνο και ενέργεια. Τώρα αυτά δεν τα δίνεις οπότε νιώθεις το κενό. Κάπως πρέπει να γεμίσεις αυτό το κενό και να βγάζεις αλλού αυτή την ενέργεια. Το να μένεις σπίτι να κλαις δεν σε βοηθάει κάπου. Απλά ανακυκλώνεις όλο αυτό. Ζεις και ξανά ζεις τα ίδια πράγματα και συναισθήματα. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν θες να προχωρήσεις θα πρέπει να κάνεις βήματα. Αν όχι θα μείνεις εκεί στάσιμος και να ελπίζεις. Γιατί αυτό νομίζω. Ότι ελπίζεις.
Ευχαριστώ, george, είναι σωστό ότι αφιέρωσα σε αυτήν τη σχέση πολλά, ίσως παραπάνω από αυτά που έπρεπε ή μπορούσα να δώσω.
Για το αν ελπίζω. Καλή παρατήρηση. Μέχρι πριν 1 και κάτι μήνα, μάλλον ναι. Είχα ελπίδα! Τώρα, δεν είναι τόσο ελπίδα, όσο ένα αίσθημα απουσίας. Και κάποιες στιγμές, βράδια κυρίως, μια επιθυμία να επικοινήσω, να μάθω νέα του, δεν ξέρω, ένα περίεργο πράγμα.
Έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους, κάνω κάποια βήματα, αλλά επίσης θέλω να πω πως αισθάνομαι μόνος. Ένα, εν πολλοίς, αδικαιολόγητο αίσθημα, που δε με είχε προβληματίσει μέχρι πρόσφατα, ασχέτως αν δεν είχα σχέση κ.λπ.
Και κάτι ακόμα, που μου κάνει εντύπωση. Δεν μπορεί το μυαλό μου να τον απομυθοποιήσει πλήρως και να πει "ξύπνα, τι δουλειά είχες εσύ με αυτόν;"
Ευχαριστώ, πάντως, που με ακούτε
πηγαινε παρακατω... δεν εχει νοημα!!
Δεν αξίζει, αλλά κι εγώ δεν αντέχω, πλέον, να βιώνω όλο αυτό. Δεν ξέρω. Υποφέρω πολύ, η λογική μου ξεθωριάζει.
φιλε μου σε καταλαβαινω ο πονος ειναι μεγαλος αλλα οτι και να σου πουν οτι και αν κανουν οι αλλοι, πρεπει μονος σου να καταφερεις να σηκωθεις!!!κατα τη γνωμη μου εφαγες κολλημα με την απορριψη!! και εχεις παθει εμμονη!!
Ναι, πρέπει μόνος μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Αυτό με την απόρριψη το έχω συζητήσει με δικούς μου, είχαν παρόμοια άποψη, για μένα δεν είναι ο θιγμένος εγωισμός, αλλά όλα αυτά που ένιωσα για τον άνθρωπο αυτόν, η τρυφερότητα-πατρικότητα που μου έβγαλε, το πώς αισθανόμουν πλάι του, η εξωτερική ομορφιά που αντίκριζα (ή νόμιζα πως), όλα αυτά που τώρα μου λείπουν και αναπολώ και, καμιά φορά, συχνά δηλαδή, σα να μην ελέγχω τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου! :(
Η απορριψη αν το ψαξεις ειναι ενα αρχεγονο συναισθημα που ισοδυναμουσε με θανατο στις αρχαιες κοινωνιες (απορριψη απο κοινωνικη ομαδα) και εχει περασει στο DNA μας και εννοειται οτι το πενθος σου ειναι μεγαλο γιατι ενιωσες πραγματικα συναισθηματα, τωρα για την πατρικοτητα εχω τους ενδιασμου μου, ενω μας λες οτι σ εκμεταλευτηκε οπως και οπου μπορουσε, μαλλον εσυ θελεις να το βλεπεις ετσι!! και δυστυχως ουτε τα δωρα ουτε η δοτικοτητα μας, μπορουν να επιρεασουν την αγαπη καποιου αν δεν του βγαινει αυθορμητα. Τα εχω περασει και ξερω απολυτα πως νιωθεις... μονος σου μπορεις να βρεις τη λυση με συμμαχο το χρονο και τον ευατο σου! και βεβαια μ ανθρωπους που σε νοιαζονται πραγματικα!
Πάντως αν το δείτε... Εσείς περίπου είστε στην ίδια φάση.. Στην ίδια κατάσταση. Ίσως είναι καλό που συζητάτε.. Δύο άνθρωποι που περνάνε περίπου τα ίδια ίσως βρουν μαζί τους λόγους να πάνε παρακάτω γιατί νιώθει ο ένας τον άλλον.
στο περιπου ναι... αν και η καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη, στη δικη μου περιπτωση τα δεδομενα αλλαζουν!!!
Μπα.. Τα δεδομένα είναι τα ίδια. Και το ξέρεις φίλε μου. Όταν ένας άνθρωπος σε βλέπει με τον ίδιο τρόπο και εσύ με τον ίδιο.. Τα δεδομένα δεν αλλάζουν.
Αυτό με τα πατρικά μου αισθήματα το νιώθω αλήθεια και μπόρεσα να το εξηγήσω και με την καθοδήγηση του θεραπευτή μου. Αν ένα παιδί είναι κακομαθημένο και χειριστικό δε σημαίνει απαραίτητα ότι παύει να αγαπιέται από τον πατέρα του ή να παίρνει ό,τι ζητήσει. Εννοώ, δηλαδή, πως αυτό δε μειώνει το λεγόμενο 'πατρικό φίλτρο'. Έτσι ακριβώς ένιωθα. Ότι ήταν ο 'ακριβός' μου.Quote:
Originally Posted by aris45
Τώρα, γιατί εγώ επέλεξα να αφανίσω τον εαυτό μου υπακούοντας στα κελεύσματα αυτού του ατόμου είναι ακόμα ένα πεδίο προς διερεύνηση.
Προς το παρόν, καθώς πλησιάζουν οι γιορτές και συμπληρώνεται χρόνος από την πρώτη μας επικοινωνία και κατόπιν τη γνωριμία, η ανάμνηση μού δημιουργεί θλίψη, αισθάνομαι ότι δε θέλω καν να έρθουν τα Χριστούγεννα, μου φαίνονται ανούσια όλη αυτή η χαρά και οι εορτασμοί και, προφανώς, δεν είμαι τόσο δυνατός ή αποφασισμένος να βοηθήσω τον εαυτό μου.
καταλαβα εσυ λειτουργουσες ως πατερας.... θεωρησα το αντιθετο!! κοιτα ο χρονος ολα τα γιατρευει, αρκει να βοηθησουμε και εμεις τον εαυτο μας
Καλημέρα σας και καλό μήνα.
Θυμάμαι είχε γράψει η phantom, σε προηγούμενή της ανάρτηση σε αυτό το θέμα, πως δεν είναι καλύτερη ή εξυπνότερη από εμένα και πως εφόσον η ίδια τα κατάφερε, σε παρόμοια περίπτωση, μπορώ κι εγώ.
Περνά ο καιρός και καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν είναι το ίδιο δυνατοί ή 'διατεθειμένοι' όλοι οι άνθρωποι :(
Δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο.. Έχει να κάνει με το τι θες. Αν θες να μείνεις κολλημένος θα μείνεις. Αν θες να βγεις από μια κατάσταση τότε κάνεις πράγματα για να βγεις. Αλλιώς μένεις εκεί και πνιγεσαι
Lani συμφωνω μαζι σου οτι δεν εχουν ολοι την ιδια δυναμη να απεμπλακουν συναισθηματικα απ αυτο που τους βασανιζει, στη δικη σου περιπτωση θεωρω οτι εισαι ακομα στο σταδιο της αρνησης, για καλο δικο σου ο τυπος στο ξεκοψε τελειως και εισαι τυχερος γιατι καποια στιγμη θα το παρεις αποφαση... φανταζεσαι να σου εκανε κρυο ζεστη, θα βασανιζοσουν για χρονια!!
Θυμάσαι μια παλιά διαφήμιση σαμπουάν; Έχω δοκιμάσει τα πάντα, μα δε γίνεται τίποτα!Quote:
Originally Posted by george1520
Χάχα ναι. Αλλά θυμάμαι και μια άλλη fructis για ατιθασες μπούκλες (την διαφήμιση και το σλόγκαν).
Τώρα πέρα από την πλάκα. Έχεις δώσει σε αυτόν τον άνθρωπο ότι μπορούσες και με το παραπάνω. Αντί να το εκτιμήσει, το εκμεταλευτηκε. Βρες μου ένα λόγο για να είσαι κολλημένος μαζί του. ΕΝΑ.
Χαχα, george, και γέλασα με το ετοιμόλογό σου και στεναχωρέθηκα, γιατί θυμήθηκα τις μπούκλες του...Quote:
Originally Posted by george1520
Γιατί νομίζω πως δε θα με κοιτάξει ξανά άλλος τόσο τρελός, ωραίος και αρρενωπός.
(Δεν ξέρω αν αυτός είναι 'λόγος', μιλάω, όμως, όπως νιώθω).
Γιατί ήταν η ανατροπή στην, κατά τ' άλλα τακτοποιημένη, ζωή μου.