Printable View
Ποσο πολυ ταλαιπωρουμε τον εαυτο μας!!!!Εκει που εισαι φυσιολογικα & ασχολησαι με τα καθημερινα,ξεκινανε..."αρρυ� �μιες,πονακια,σουβλιες κτλ...& αποτελεσμα ,ο φοβος"Ασε που μπαινεις στη διαδικασια αντι να τα "φας" οπου αλλου γουσταρεις τα λεφτα,να εχεις δωσει μια περιουσια σε γιατρους....& ακομα ειμαι 34......!:mad:
εγω παλι καλα που ανοιξατε το θεμα μου παλι ανεβηκα για ασχετο τσεκ απ με πρηζει η μανα μου με τα γυναικολογικα ενω δεν ασχολουμαι και ενω πηγα σε ψυολογο και καποιος γατρος μου χε πει να παιρνω λεξοτανιλ των 1,5 3 φορες την μερα δεν ξερω αν παω καλα αλλα σημερα πηγα να περασω μια μεγαλη λεωφορο και καθησα σχεδον κατω με τρελη ταγχυκαρδια και τρεμουλα ενιωθα οτι εγινα ρεζιλι ερεμα σαν ψαρι αμαν αμαν και πως να ξεκινησω αγωγη και δνε με πιανει τιποτα?
Βρε παιδια,στις περιπτωσεις σαν τις δικιες μας,και καλα να ειμαστε,οταν το μυαλο μας ειναι κολλημενο εκει δημιουργουμε το ξεκινημα των σωματικων.....δεν το πιστευετε & εσεις αυτο?Εκει που δεν αισθανεστε κατι δηλαδη,η σκεψη να σας λεει "πως & ειμαι καλα,σιγουρα σε λιγο θα με πιασει καποιος πονος"και μετα απο λιγο να γινεται αλλα στ αληθεια,οχι "φαντασια" πονος......θα ηθελα να διαβασω την γνωμη σας!:confused:
ναι PANH και σε μενα συμβαινει.χθες μετα τις αιματολογικες που ηταν πολυ καλες μου ξανακολησε οτι εχω προβλημα στην καρδια και ειχα πονακια στην πλατη.
αφου βγηκα εξω και ''ξεκολησα'' απο σημερα το πρωι η σκεψη που μου ηρθε μ εχει διαλυσει
φοβαμαι μηπως εχω AIDS καθως ειδα τα συμπτωματα και καποια απο αυτα τα εχω οπως μυικους πονους,κοπωση και αλλα
δεν ξερω γαμωτο τι να κανω.μεχρι τωρα οτι πιστευα τελικα δεν το ειχα οποτε λεω να παω κοντρα αυτη τη φορα και να μη το ψαξω.ποο αυτη την αγωνια που περναω δεν την αντεχω αλλο...
Βρε gamder11,αφου εκανες αιματολογικες οπως ειπες,δεν θα εδειχνε για aids?
για τον hiv θελει ειδικες εξετασεις.εγω εκανα γενικη αιματος μονο και θυροειδη
μηπως εχετε και σεις τα παρακατω συμπτωματα.ρωταω να επιβεβαιωσουμε οτι ειναι απο το αγχος
1)τρεμουλες
2)μυικους πονους
3)ταχυπαλμιες
4)εγω μια νομιζω οτι η καρδια μου χτυπαει εντονα και μια οτι χτυπαει παααρα πολυ αργα
5)ιδρωτας στα χερια
καλα εχω κι αλλα πολλα
Παντως ολ αυτα που εγραψες(συμπτωματα) ειναι & της διαταραχης ανχους!
Βρε παιδια,μιας και σε σας συμβαινει πανω κατω το ιδιο,σας τυχαινει οτι και καλα να ειστε,σκεφτεστε "να τωρα σε λιγο θα με πιασουν,ταχυκαρδιες,αρρυθμ ιες,τσιμπιματα & ξαφνικα ανακοπη..." και να ξεκιναει η δυσπνια??:confused:
εμενα συνεχεια μου συμβανει.ειδικα αυτο με τη δυσπνοια ειναι κλασσικο.
πηγαινε σ ενα παθολογο να ηρεμησεις αν και παιζω το σπιτι μου οτι δεν εχεις τιποτα
βασικα ολοι οσοι γραφουμε εδω και φοβομαστε μην εχουμε κατι δεν εχω δει τελικα καποιος να του πει ο γιατρος οτι εχει σοβαρο προβλημα υγειας
Εμενα gamder οι "κολλητοι" γιατροι ειναι οι καρδιολογοι,τους εχω φαει με το κουταλι!Εχω παει & σε παθολογο(πιο παλια) που & αυτος μου ειχε πει οτι ολα τα δημιουργει το μυαλο μου.Και το ΞΕΡΩ ρε γαμωτο αυτο,αλλα λεω πως ο καθε πονος που εμφανιζεται ειναι διαφορετικος απο τους αλλους & στην συνεχεια λεω "λες να ταβλιαστω τωρα...?"δηλαδη,οτι μεχρι τωρα μπορει να μην εχω παθει κατι αλλα απ τα πολλα μηπως κουραστει τελικα η καρδια μου & κλαταρει!Και μπαινω & στο τρυπακι του να παω παλι στην καρδιολογο μου(που την εχω τρελλανει)αλλα λεω,παλι λεφτα & ασε που τι θα λεει & αυτη απο μεσα της!!Ευτυχως,ομως,δειχνει κατανοηση η γυναικα,τουλαχιστον προσπαθει!
Aυτό είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι καθημερινά!!!! Οταν με πιάνουν λέω να το με έπιασε και όταν είμαι καλά σκέφτομαι πότε θα με πιάσει!
Ακριβως ετσι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Tώρα εγώ θα ρωτήσω κάτι και εσείς θα με κοροϊδέψετε. θα πείτε " μα καλά ρε κοπελιά αυτά δεν λέμε τόσο καιρό και είπαμε πως είναι αγχός; τι ρωτάς πάλι;" Απλά εγώ θα ρώτήσω. Οταν λέτε πόνο στην καρδιά πόση ώρα διάρκεί; Γιατί εγώ δεν μιλάω για δευτερόλεπτα. Μπορεί να με εννοχλέι για μια ώρα εως και μιά μέρα. Οχι καθημερινά αλλά σύχνα. Νοιώθω έπίσης ένα τσιμπιματάκι πίσω στην πλάτη αλλά αυτό μπορεί να είναι και αυχενικό. Αλλά μήπως τελικά είναι καρδιά;Ή μήπως είναι κάτι στην αορτή στο λαιμό και χτυπάει εκεί;
Ετσι & εγω essie,καμια φορα ντρεπομαι να κανω καποιες ερωτησεις που νομιζω πως θα γινομαι κουραστικη στους αλλους,αλλα πιστευω πως σ αυτο το forum υπαρχουν ανθρωποι που θα καταλαβουν τις σκεψεις που κανουμε!Οσο για τους πονους,τι να σου πω βρε essie,& εμενα αλλες φορες μου κρατανε κατι λεπτα & αλλες φορες ωρες!ΟΥΦ!!
O ponos pou exw egw stin kardia diarkei apo 5 deuterolepta ews wres. Tha sou pw kati pou isws se iremisei ligo
Se periptwseis kardiakis prosvolis o ponos sto stithos diarkei max 10 lepta . An sou xekinisei stis 1 gia paradeigma stis 1:10 den iparxei periptwsi mia sto disekatommirio na patheis kati. An einai na patheis kati to pathaineis mesa se 10 lepta apo ekei kai panw den pathaineis tipota. I kardia den xarizetai an exei provlima kai egw episis exw ponous stin kardia 10 fores tin imera epi 4 xronia. Tha eprepe na eixa pethanei 100.000 fores mexri twra
Αααααααχ... κι εγώ, παιδιά, μια από τα ίδια... Καλώς σας βρήκα και καλώς με δεχτήκατε, λοιπόν κι άντε να δούμε τί θα κάνουμε μ' αυτό το άγχος. Συνοπτικά να πω πως και η δική μου η περίπτωση δεν διαφέρει σε τίποτα από όλα όσα διάβασα στο topic. Απεναντίας, τα έχω όλα αλλά καθόλου δεν συμφέρω γιατί σε λίγο από το χρήμα που έχω δώσει σε γιατρούς δεν θα έχω να ζήσω η ίδια. Αρρυθμίες (φτερουγίσματα, παύσεις, έκτακτες ή όπως το λένε αυτό το αίσχος)? Πολλές... τελευταία μάλιστα σε καθημερινή βάση. Και ναι, εννοείται πως όταν δεν τις νιώθω απλά τις περιμένω. Σε μια αναμονή είμαι διαρκώς. Ταχυκαρδία? Εννοείται... όχι τρελά πράγματα, αλλά ανεβάζω παλμούς συχνά και είναι πολύ κουραστικό. Ευτυχώς επί τούτου έχω το Inderal και το στρώνω (παίρνω καθημερινά μικρή ποσότητα, το συνέστησε ο γιατρός αφού με είδε σε κατάσταση λιποθυμική σχεδόν από το φόβο στην τελευταία μου επίσκεψη. Τόσο φοβόμουν που με έπιασαν μυικοί σπασμοί και από το τρέμουλο ο άνθρωπος έκανε 15 λεπτά για να καταφέρει να μου κάνει το καρδιογράφημα). Πόνοι, πονάκια, σφαξίματα, τσιμπιές, σουβλιές και τα σχετικά? Καθημερινά επίσης, ωστόσο είναι το τελευταίο που με ανησυχεί. Δύσπνοια? Και από αυτό διαθέτουμε αρκετές φορές. Καταστροφικές ιδέες (πεθαίνω, σβήνω, χάνομαι)? Τί να λέμε... όλη την ώρα! Όπως καταλαβαίνεται ζω κι εγώ ένα ΔΡΑΜΑ!
Δυστυχώς, τελευταία νιώθω ότι το πρόβλημα αυτό επηρεάζει όλο και περισσότερο την καθημερινότητά μου, τα ενδιαφέροντα, τις επιθυμίες, τη διάθεση, τη διαύγεια....όλα, τα πάντα! Δεν θέλω να γίνω η σκιά του εαυτού μου. Θέλω τη ζωή μου πίσω κι όμως... φοβάμαι να τη διεκδικήσω από τον φόβο.
ουφ τελικα δεν ειμαι ουτε προβληματικη ουτε εξωγηινη...εχουν και αλλοι τα ιδια προβληματα παλι καλα γιατι οταν τα ελεγα σε καποιους με κοιταζαν σαν να ημουν τρελη...:mad:...τεσπα...ολα αρχισαν πριν 3 χρονια οταν εχασα ενα αγαπημενο μου προσωπο ζαλαδεσ,εμετοι,ταχυπαλμιεσ ,πονοι στο στηθοσ ,πιεση στ κεφαλι,γενικο τρεμουλο ολαααααα αυτααααα...κοιμομουν και επιανα την καρδια μου να δω αν χτυπαει,οταν εφευγε το μυαλο μου απο το οτι θα παθω εμφραγμα σκεφτομουν οτι θα παθω εγκεφαλικο και δωσε η πιεση στο κεφαλι...ημουν καλα για ενα χρονο,ολα κυλουσαν ρολοι σχεση,φιλοι,οικογενεια...με� �ρι που πριν ενα μηνα χωριζω και καπακι χανω και τον παππου μου...ε επανηλθαν ολα τα παραπανω!αυτη τη στιγμη γραφω το κεφαλι μου γυριζει και η καρδια μου χτυπα σαν τρελη......ειχα γυρισει ολουσ τουσ γιατρουσ φυσικα δν βρηκαν τπτ και τλκ πηγα σε ψυχολογο...αρρωστοφοβικη και φοβος θανατου μου ειπε μαζι με ολα τα αλλα....χαιρω πολυ κυρια μου!:p κατα τη γνωμη μου δν χρειαζονται φαρμακα...θελει υπομονη και συζητηση με τον εαυτο σου και με ατομα εμπιστοσυνης(μαμα:p)...ολα θα τα ξεπερασουμε..αρκει να εχουμε την υγεια μας...σωματικη και ψυχικη....α και πολυ χιουμορ...μετα το μισαωρο τησ κρισησ πανικου βεβαια...
Tελικά είμαστε πολύ σε αυτή την κατάσταση. Δεν είναι ευχάριστο αλλά τουλάχιστον είναι λίγο καθησυχαστικό, όσων αφορά εμένα, γιατί βλέπω πως δέν έχω κάτι σπάνιο και μοναδικό!!!! Μέχρι τώρα νόμιζα πως είμαι η μοναδική!!!!
Σε ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία αυτή. Πραγματικά μου είναι καθησυχαστικό. Εγώ μπορεί να έχω εννοχλήσεις και όλη μέρα!!!Quote:
Originally Posted by LefterisThes
Καλωσορισατε oneofthosedays & katerina!!Κι εγω μολις διαβασα το φορουμ για πρωτη φορα αυτο ειπα,τελικα δεν ειμαι η μονη!!Για πειτε βρε παιδια,εσεις τι ακριβως σωματικα εχετε & ανα ποση ωρα?:confused:
Όχι, καθόλου μόνοι -ες δεν είστε. Πολύς κόσμος υποφέρει σιωπηλά. Δεν φαντάζεστε για πόσα άτομα έμαθα ότι περνάνε τα ίδια αφότου άρχισα να μιλάω με άλλους γι αυτό. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό! Δυστυχώς, είμαστε πολλοί.
Και η δική μου ιστορία κάπως έτσι άρχισε, oneofthosedays, μετά από το θάνατο του πατέρα μου κάποιους μήνες πριν. Τότε ήταν που εντάθηκε η κατάσταση. Είχα δώσει δείγματα βέβαια και μερικά χρόνια πριν, μια δυο κρίσεις πανικού στο παρελθόν οι οποίες ωστόσο δεν πήγαιναν παραπέρα. Μετά το περιστατικό όμως... αααααχ! Χάλια... Πραγματικά παιδιά, δεν ξέρω αν υπάρχουν ψυχοσωματικά που να ΜΗΝ τα εμφάνισα μέσα σε αυτούς τους μήνες. Τί ζαλάδες αφόρητες σε σημείο να νιώθω ότι θα χαθώ, τί τάσεις για λιποθυμία, τί πόνοι παντού, τί τρέμουλα και μυικοί σπασμοί... Ε, όταν λέμε χάλια, ΧΑΛΙΑ! Κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση για τους πρώτους 3 μήνες, μετά άρχισαν να αραιώνουν τα διαστήματα (έπαιρνα και μισό αγχολυτικό τα βράδια βέβαια). Αυπνία... Είχα να κοιμηθώ σαν άνθρωπος 2.5 μήνες. Μέχρι και ακμή έβγαλα στα 28, εγώ που είχα πρόσωπο χαρτί, ούτε ένα σπυράκι πριν. Αγοραφοβία στο φουλ, πως τα κατάφερα και δεν έχασα τη δουλειά μου ένας Θεός το ξέρει. Και μετά από 6 μήνες μου έχει μείνει η φοβία με την καρδιά και δεν λέει να φύγει με τίποτα. Ταχυκαρδία, αρρυθμίες, δυσφορία.... Οι γιατροί, γιατί δεν είναι ένας δύο, είναι πολλοί, λένε δεν έχω τίποτα. Ένας μάλιστα, φίλος του μπαμπά κιόλας, έπιασε τη μάνα μου και της είπε να μη με ξαναφήσει να πάω σε άλλον. Καταλαβαίνετε όμως όλοι φαντάζομαι ότι αν μπεί στο μυαλό η ιδέα κι αν αρχίσουν, ιδιαίτερα αυτές οι έκτακτες, δεν κρατιέται κανείς σε ψυχραιμία.
Τελοσπάντων, γίνομαι κουραστική. Μέχρι κι εμένα κουράζω! Λυπάμαι για εμένα, για όλους εμάς που υποφέρουμε και δεν μπορούμε να χαρούμε τη ζωή μας ανέμελα και χωρίς πανικό. Ελπίζω κάποια στιγμή, σύντομα, όλα αυτά να είναι απλά ένα θλιβερό παρελθόν.
Τι συμπτωση!!!Και μενα μετα τον θανατο του μπαμπα μου ξεκινησαν ολα(βεβαια οχι αμεσως,σιγα σιγα).Η φοβια για τον θανατο απο καρδια(οπως εκεινου),οφειλεται καθαρα σ αυτο το γεγονος!Οι αρρυθμιες ομως ξεκινησαν πολυ αργοτερα.Εσυ katerina τις καταλαβαινεις η απλα σου ειπε ο γιατρος οτι εχεις?Αν ναι,καθε ποτε?Τι σου ειπαν οι γιατροι?Απο ποτε τις εχεις?Σε φοβιζουν η το χεις αποδεχτει?Συγνωμη για τις τοοοοσες ερωτησεις,αλλα μπορεις να καταλαβεις ποσο με βασανιζουν(εδω & εναμιση χρονο οι ριμαδες δεν εχουν σταματησει!!!!)
Εχω διαβασει πολλα απο τις εμπειριες ολονων σας και πραγματικα βρηκα μια παρηγορια, ενιωσα αυτο που πολλοι απο εσας λετε οτι , δεν ειμαι μονη. Εχω και εγω αυτες τις δαικοπες οπως τις λετε.Με ποιανει κυριως οταν ειμαι σε μια περιοδο που για καποιο λογο μικρο η μεγαλο εχω αγχος για τα παιδια, για την δουλεια , οταν δουλευα, για διαφορα τετοια θεματα. Εχω παει και εγω σε καρδιολογους να με τσεκαρουν που παντα με πιανει πανικος και εχω 130 σφιγμους απο το τρομερο αγχος μου μήπως και μου βρουν καποιο προβλημα. Αυτο το αγχος για την καρδια μου το ειχε δημιουργισει οταν ειμουν μικρη ενας παθολογος που πηγα να παρω μια απλα βεβαιωση γιατι επαιζα μπασκετ πολλα χρονια και αγχοθηκα καθως πρωτη φορα στη ζωη μου ειχα κανει καρδιογραφημα και με ολα αυτα τα καλοδια τρομαξα. με ειχε στειλει λοιπον να παω οποσδηποτε σε καρδιολογο και απο τοτε τρεμω μηπως κατι μου σημβαινει. Οσες φορεσ εκανα υπερυχο δεν μου βρηκαν κατι, απλα ειναι το αγχος, αλλα και παλι εγω υπαρχουν περιοδοι που πιανω τουσ σφηγμους μου, να μετρισω να δω αν παω καλα, οταν εχω αυτο το χασιμου του παλμου, πανικοβαλομαι και τρελενομαι.
Παντως θελω να σας ευχαριστησω για τις εμπηριες σας πραγματικα μου δωσατε μια ανασα ανακουφησης.
Εγώ κάποιες αρρυθμίες είχα από παλιά. Μία στο τόσο και κυρίως σε περιόδους που κάπνιζα πολύ (μέχρι και 50 τσιγάρα την ημέρα) και έπινα πολλούς καφέδες. Πριν από κάποια χρόνια λοιπόν, χωρίς να έχει παίξει ακόμα καν κρίση πανικού, το ηλεκτροκαρδιογράφημα κάτι είχε δείξει σε αρρυθμία και ταχυκαρδία αλλά αυτό που μου είχε πει επί λέξη ο καρδιολόγος ήταν ''είσαι πολύ νευρικός άνθρωπος, κοίτα να χαλαρώσεις και κόψε το τσιγάρο''. Δεν μου απέδωσε λοιπόν κάτι παθολογικό. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία λοιπόν και όποτε με έπιαναν δεν με τρόμαζαν.
Μετά το περιστατικό αυτό ωστόσο... αχ βαχ... χαμός! Και όταν λέω χαμός εννοώ ότι άρχισα πάλι να νιώθω αυτό το απαίσιο συναίσθημα που σου δημιουργεί αυτός ο άρρυθμος παλμός όλο και περισσότερο. Να σημειώσω ότι το τσιγάρο και την καφείνη τα έχω κόψει εδώ και μήνες. Το άγχος όμως κόβεται? Τον τελευταίο μήνα έχω πλέον πολύ συχνά, σχεδόν καθημερινά. Βέβαια, πλέον ζω και με το φόβο ότι θα κάνω αρρυθμία οπότε, καταλαβαίνεις, το κάνω χειρότερο. Ο γιατρός δεν μου είπε ότι βρήκε κάτι στο τελευταίο καρδιογράφημα. Αντιθέτως μου τόνισε ότι οι δείκτες μου είναι άριστοι και πως θα ήταν καλύτερα να μην ξαναπάω σε γιατρό γιατί, λέει, κυκλοφορούν πολλοί που εκμεταλλεύονται ανθρώπους σαν κι εμάς και τους υποβάλουν σε ένα σωρό εξετάσεις για... προσωπικό τους όφελος! Μου έδωσε Ιnderal, ωστόσο, 1/2 πρωί και 1/2 βράδυ, καθαρά για ψυχολογικούς λόγους μου είπε. Να ρίχνω την ταχυκαρδία όταν με πιάνει πολύ ώστε να μην τρέφω το φόβο μου με περισσότερο άχρηστο άγχος. Αυτά τα φτερουγίσματα, λέει, δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με την ποιότητα της καρδιάς μου αλλά με τη διαταραχή. Με συμβούλευσε να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή με κάποιον ψυχίατρο. Σου λέω, ο άνθρωπος με είδε στα χειρότερά μου.
Βέβαια, ένα μήνα μετά εγώ πάλι φοβάμαι... με αγχώνουν πολύ οι αρρυθμίες. Σημειωτέον, στην οικογένειά μου (ξαδέρφια, θεία, μαμά, αδερφός) όλοι νιώθουμε κατα διαστήματα αρρυθμίες ωστόσο κανείς, μα κανείς, στο σόι δεν έχει παρουσιάσει ποτέ θέμα καρδιάς ούτε κάποιο πρόβλημα. Απλά άγχος. Τώρα κι εγώ τί να πω? Συνεχίζω να φοβάμαι...
Εσύ, πως τις νιώθεις δηλαδή? Υπάρχουν πολλοί τρόποι? Αυτό το πετάρισμα, καμιά φορά κενό και μετά απανωτοί χτύποι, κάτι σαν ''γκντουπ'' άλλοτε... Πφφφφ, τί να πω?
Καλώς ήρθες κι εσύ dok... Υπομονή σε όλους μας εύχομαι και ψυχραιμία. Μα να μη μπορούμε, ρε παιδιά, να το πάρουμε χαλαρά με τίποτα? Και μετά βλέπεις κάτι άλλους που έχουν διαγνωσμένα 1002 προβλήματα οργανικά και ζουν τη ζωή τους ανέμελα και με το χαμόγελο στα χείλη. Εκεί είναι που με πιάνει μια ντροπή.... να εξαφανιστώ θέλω. Ουφ... !
Ασε βρε katerina...τις εχω καθε μερα,εδω & εναμιση χρονο,καταλαβαινεις??Μου χουν σπασει το νευρικο μου συστημα!!!Και εχω & δυο παιδια,που οσο να ναι πρεπει να βλεπουν τη μαμα καλα,ευτυχως,προσποιουμαι καλα!Οσο για την ερωτηση σου,ειναι φτερουγισματα,αλλα ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ & το γραφω ετσι γιατι αλλοι τις εχουν και ΔΕΝ τις καταλαβαινουν!Βρε δε πανε να μου εχουν πει οι γιατροι ενα σορο φορες οτι δεν θα παθω κατι απ αυτες,δεν μπορω να ησυχασω,μ ενοχλουν απιστευτα!!Τα interal καθως & πολλα αλλα τα χα παρει & εγω αλλα δεν μ επιαναν!!
Πόσο πολύ σε καταλαβαίνω... έτσι ακριβώς, δεν μπορώ να βρω ηρεμία με την καμία. Κοίτα, τα inderal ούτε εμένα μου κάνουν πολλά με τις αρρυθμίες. Εντάξει, ίσως βοηθάνε ψυχολογικά, αλλά πιο πολύ την ταχυκαρδία μου ρίχνουν. Εγώ πάλι να προσποιηθώ στην οικογένειά μου δεν μπορώ. Με πιάνει πανικός, αλλάζω χρώμα, τρέμω... ε, όσο να 'ναι όλο αυτό απαρατήρητο δεν περνάει.. Βέβαια, άλλη η δύναμη της μάνας κι εγώ δεν είμαι... κι έτσι όπως το πάω δεν με βλέπω να γίνομαι και ποτέ. Όλα μαύρα τα βλέπω γύρω μου όταν με πιάσουν, όλα μαύρα και τρομακτικά. Βαρέθηκα, κουράστηκα...
Εχεις απολιτο δικιο ΚατεριναΑ μου , πραγματικα και εγω ακουω τα χιλια τοσα προβλήματα του κοσμου και λεω μια χαρα ειμαι , παλι ομως οταν επιστρεφω στα δικα μου παλι εγω εκει το χαβα μου. Υπαρχουν περιοδου που ειμαι πολι χαλαρη πολι ψυχολογικα ανεβασμενη και μπορει να μην αντιληφθω καποιο συμπτωμα για παρα πολυ καιρο η και να νιωσω κατι δεν το δινω σημασια , αλλα οταν ειμαι φορτισμενη απο χιλια αλλα που με απασχολουν, δυστηχως χτυπαει με αυτο τον τροπο, Γραφω παιδια ημερολογιο, και κατα τιην διαρκεια των μαυρων αυτων ημερων το ημερολογιο μου ειναι μεσα στην καταθληψη, και υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι οταν γραφω ακομα και αν τα πραγματα δεν μου πηγαινουν πολυ καλα , παντα θα γραφω και κατι καλο που μου συνέβει την καθε μέρα , ετσι για να βλεπω την θετικη πλευρα της ζωης.
Το έκανα κι εγώ αυτό με το ημερολόγιο. Εκεί να δείτε μαυρίλα. Ξεσπούσα στις λέξεις... Το διαβάζω καμιά φορά και τώρα (έχω σταματήσει 2 μήνες να γράφω) και με πιάνει τρόμος. Σκέφτομαι πως άντεξα τόση ψυχική πίεση. Διαπίστωσα ότι έγραφα πολύ περισσότερο τις μέρες που ήμουν πολύ πολύ άσχημα. Μετά είχα ξεκινήσει παράλληλα με το ημερολόγιο να γράφω καθημερινά σε ένα άλλο τετράδιο ΜΟΝΟ τα καλά, τις επιτυχίες, έστω και τις πιο μικρές, της μέρας. Αυτό βοήθησε αρκετά στο να πάρω μια μικρή ελπίδα. Κάντο, θα σε βοηθήσει πιστεύω.
Καλημέρα,
Δε νομίζω να έχει και πολύ νόημα να σας εξηγήσω τι έχω περάσει.
Λίγο πολύ τα ίδια περνάτε κι εσείς.
Μέχρι και τα 26 μου νόμιζα πως ήμουν άτρωτος, δεν φοβόμουν τίποτα και ειλικρινά ούτε και το θάνατο.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς έγινε το κλικ μέσα μου και κιότεψα έτσι.
Έχω περάσει 2 φορές στη ζωή μου περίοδο άγχους, μία πριν 8-9 χρόνια και μία πάλι φέτος.
7 μήνες έκανα την πρώτη και τώρα, μετράω ήδη ένα χρόνο.
Οι αρρυθμίες το highlight των συμπτωμάτων. Από μικρός τις είχα, γεννήθηκα με ανεπάρκεια τριγλώχινας και έχω και ένα
θέμα αγωγιμώτητας (τα νεύρα δεν στέλνουν ολόκληρο το ρεύμα από την μιά κοιλία στην άλλη).
Με τόσα τεστ και εξετάσεις που έχω κάνει θα είχα πάρει 5 διδακτορικά.
Δεν πρέπει να ανισυχώ μου είπαν. Την ανεπάρκεια που έχω την έχει το 35% του πλυθισμού και το πρόβλημα αγωγιμότητας
δεν είναι επικύνδυνο.
ΟΚ μα γιατρέ το holter έδειξε 3000 αρρυθμίες το 24ωρο, είναι 2-3 σκιρτίματα το λεπτό.
Και να θέλω να το ξεχάσω δεν μπορώ, είναι ενοχλητικό.
Σε περιόδους ύφεσης γυρνάω πάλι πίσω στην επιφάνεια, ξαναζώ.
Όταν όμως ξεκινάνε πάλι, ένα χέρι με τραβάει πάλι πίσω στο βυθό.
Δύσπνοιες, ζαλάδες, πόνοι, μουδιάσματα, κράμπες, νευρικός βήχας, πανικός, απαισιοδοξία, κατάθλιψη είναι μόνο λίγα από αυτά που πέρασα φέτος.
Κάθε μέρα στο γιατρό. Η κοπέλα μου στα πρόθυρα να με χωρίσει. Με το δίκιο της. Άντεξε αλλά έκανα κι εγώ προσπάθεια.
Δεν ξέρω πόσο καιρό θα άντεχε ακόμα. Δεν πίστευα ότι έχω άγχος. Κι όμως.
Μα είναι δυνατόν η δύσπνοια να κρατάει τόσο καιρό? 7 μήνες με ταλαιπωρεί. Αν δεν είχα πρόβλημα δε θα σταματούσε?
Για να γίνεις καλά πρέπει πρώτα να πιάσεις πάτο.
Το άγχος δεν περνάει τόσο απλά. Θέλει να φτάσεις στα όριά σου.
Αν παίξεις το παιχνίδι του έχεις χάσει από χέρι.
Θα σε πατήσει κάτω και μετά θα φύγει.
Και θα περάσει καιρός, πολύς καιρός.
Οι συγγενείς και οι φίλοι το χαβά τους: "Ξέχασέ το, μην το σκέφτεσαι. ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ!"
Μα είναι μαλάκες? Νομίζουν ότι είναι τόσο εύκολο? Και πού ξέρουν αυτοί?
Μπορεί να μη ξέρουν, αλλά έχουν κάτι που εγώ δεν έχω. Καθαρό μυαλό.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο σε μερικούς η λύση είναι αλήθεια αυτή.
Να το ξεχάσεις. Αλλά πριν γίνει αυτό θα πρέπει να το αποδεχτείς. Να το παραδεχτείς.
Ναι έχω άγχος! Αυτό με τσακίζει, ούτε καρκίνο έχω, ούτε σκλήρυνση κατά πλάκας ούτε τίποτα άλλο.
Οι εξετάσεις το πιστοποιούν, εγώ γιατί συνέχεια το αρνούμαι?
Πρέπει λοιπόν να αποδεχτείς ότι έχεις άγχος, αυτό πιστεύω είναι το πρώτο στάδιο της βελτίωσης.
Φοβάμαι όμως... μη πάθω αυτό ή το άλλο... τι να κάνω? Θέλω να το ξεχάσω αλλά δεν μπορώ.
Φοβάμαι.
Τι φοβάσαι?
Δεν ξέρω ακριβώς.
Αν προσπαθήσεις να το ξεχάσεις δεν θα τα καταφέρεις.
Δεν πρέπει να προσπαθήσεις. πρέπει να αψηφίσεις.
Τον πόνο, τις σκέψεις, το θάνατο. Όλα.
Εγώ δεν μπόρεσα.
Έφτασα τόσο χαμηλά που πλέον δεν με ένοιαζε για το πως θα καταλήξω και αν θα πάθω κάτι η δεν θα πάθω.
Κουράστηκα. Δεν είχα κουράγιο να ασχοληθώ άλλο.
Αυτό ήταν. Μέρα με τη μέρα ένοιωθα και πιό καλά.
Εφόσον δεν σκεφτόμουν πιά, τα συμπτώματα υποχωρούσαν.
Πήρε καιρό αλλά τα κατάφερα να βγώ απ' το βούρκο.
Πλέον μόνο οι αρρυθμίες επιμένουν. Φοβαμαι μη ξαναγυρίσω πίσω στα ίδια αλλά δεν το μεγαλοποιώ.
Παίρνω και φάρμακα (για την αρρυθμία - lopresor για όποιον ενδιαφέρεται) αλλά δεν βλέπω να κάνουν και τίποτα.
Τουλάχιστον είμαι καλά ψυχολογικά, κάτι είναι κι αυτό.
Παιδιά είναι δύσκολο πράγμα το άγχος αλλά σκεφτείτε και αυτούς που έχουν πραγματικά προβλήματα και αρρώστιες.
Πρέπει να συγκεντρωθούμε στο να ζούμε τη ζωή μας και όχι να σκεφτόμαστε τι θα μας βρεί.
Κάποιος μου έδωσε το παρακάτω σε ένα κομμάτι χαρτί.
Στη φάση που ήμουν τότε όταν το διάβασα έμπηξα τα κλάματα.
Μετά ένοιωσα καλύτερα.
Κάθε φορά που με έπαιρνε από κάτω το έβγαζα και το διάβαζα.
Πιστεύω πως με βοήθησε πολύ.
Ελπίζω να βοηθήσει και κάποιον άλλο.
Ένας αετός έπεσε στα χέρια μοχθηρού αλήτη,
που τον έδεσε με χοντρή αλυσίδα.
Ο βασιλιάς των αιθέρων έκαμε πολλά
μάταια φτερουγίσματα για να ελευθερωθεί.
Έπειτα τον κατέλαβε η μελαγχολία της σκλαβιάς,
δέυτερη αλυσίδα χονδρότερη από την πρώτη.
Κάποτε όμως η σκουριά έσπασε τον ένα κρίκο
της αλυσίδας, αλλά το σκλαβωμένο πουλί δεν
το αντελήφθη. Άν έκανε μόνο ένα βήμα,
μόνο ένα φτερούγισμα... θα μπορούσε να σπαθήσει
το γαλάζιο ουρανό. Είχε απελπισθεί.
Και δεν υπάρχει χονδρότερη αλυσίδα από την απελπισία.
Φιλικά,
Δημήτρης
Dimitri,μπραβο,μπραβοοοοο!!!!!!!!! !!!!!!!!!!Τα λες πολυ πολυ ωραια!!Πως ομως βρε παιδι μου καταφερες αυτες τις βασανιστικες αρρυθμιες να τις αγνοεις????ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ????Δεν σ ενοχλουν????????:confused::confused:
Πολύ ωραίο το κείμενό σου, Dimitri και άμεσο. Είναι μια όαση ελπίδας όταν ακούς ιστορίες ανθρώπων που πέρασαν τα ίδια και κατάφεραν να βγουν από το πηγάδι, όπως μ' αρέσει να λέω. Προσωπικά είναι στιγμές που νιώθω ότι δεν πρόκειται να γίνω καλά ποτέ, τόσα πισωγυρίσματα, τόσες προσπάθειες που μένουν λειψές, τόσες χαμένες ελπίδες αυτούς τους 6 μήνες. Τώρα είμαι πάλι στη βουτιά, βυθίζομαι όλο και πιο κάτω. Το αστείο είναι ότι πριν ένα μήνα πέρασα μια περίοδο αρκετά καλή, όχι ότι ήμουν απόλυτα σταθερή, αλλά έδειχνα σημάδια έντονης βελτίωσης. Το άγχος υπήρχε μεν, ωστόσο με άφηνε να ζω την καθημερινότητά μου με χαμόγελο κυρίως γιατί έβλεπα την πρόοδο. Πριν λίγο καιρό, επανήλθαν οι αρρυθμίες και μάλιστα συχνότερες. Ε, αυτό ήταν αρκετό για να με στείλει πίσω ξανά. Και από τότε, κάθε μέρα κάνω κι ένα βήμα πιο πίσω και πιο πίσω σε σημείο να αρχίζουν να επανεμφανίζονται και συμπτώματα που - πόσο χαζά! - θεωρούσα ότι είχα αφήσει στις μέρες της κολάσεως. Το κακό είναι ότι πλέον δεν αισθάνομαι πως έχω την αντοχή να ξανακάνω όλη αυτή την προσπάθεια από την αρχή. Γιατί πραγματικά έχω προσπαθήσει πολύ όλους αυτούς τους μήνες. Και μάλιστα μόνη, ο φίλος μου δεν ήταν τόσο υπομονετικός σαν την κοπέλα σου και την έκανε. Δεν τον κατηγορώ, είναι δύσκολο.
Και, όντως βρε φίλε μου, πώς το καταφέρνεις να αγνοείς το απαίσιο αυτό αίσθημα των αρρυθμιών? Μπράβο σου...
Να σας πω ότι το έχω καταφέρει θα είναι ψέμα.
Φυσικά και με ενοχλεί. Το αγνοοώ ως ένα σημείο.
Αν οι γιατροί έχουν επιβεβαιώσει ότι είναι ακίνδυνες δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.
Το συνετό είναι όποιος έχει αρρυθμίες να το ελέγξει.
Triplex, καρδιογράφημα και αν επιμένουν ή δεν φανούν στο καρδιογράφημα και Holter ρυθμού.
Οι περισσότεροι έχουν τις καλοήθεις. Έκτοπες υπερκοιλιακές. Άν είναι άλλου τύπου τότε υπάρχει κάποιο παθολογικό αίτιο το οποίο θα χρήζει και κάποιας διαφορετικής αντιμετώπισης.
Στο τέλος της εξέτασης κάνω πάντα την ίδια ερώτηση:
-Γιατρέ μπορώ να γυμνάζομαι κανονικά;
-Φυσικά και μπορείς, θα συνεχίσεις να κάνεις ότι και πριν. Η άσκηση μόνο καλό θα σου κάνει.
Κάθε μέρα βρίσκω και μια διακιολογία για να μην πάω γυμναστήριο. Φοβάμαι ακόμα.
Άσε να περάσει καμια βδομάδα μπάς και καλυτερέψω και μετα.
Το λέω μήνες τώρα.
Με τι κότσια να πάω? Εγώ που κάθε 10 λεπτά πιάνω το σφυγμό στα κρυφά μη με δούνε.
Αυτή τη στιγμή χαίρομαι που έχω ανακάμψει ψυχολογικά.
Οι αρρυθμίες με χαλάνε, αλλά το να έχω σώας τας φρένας είναι πιό σημαντικό για μένα τώρα.
Θα φύγουν κι αυτές που θα πάνε.
Κατερίνα λες ότι είσαι έτσι 6 μήνες ή κατάλαβα λάθος?
Είναι πολύς καιρός γι'αυτόν που το περνάει. Μπορεί να πάρει παραπάνω, μην απελπίζεσαι όμως.
Θα πάρει περισσότερο αλλά μη μπείς σε διαδικασία να το σκεφτείς.
Το άγχος βγαίνει με το βελόνι και μπαίνει με το τσουβάλι.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να γίνει καλά από τη μιά μέρα στην άλλη κάνει μεγάλο λάθος και αυτό θα ενεργήσει εις βάρος του.
Σε περίπτωση που δεν υπάρχει σοβαρότερο πρόβλημα, το άγχος είναι η αιτία. Ο φόβος επίσης.
Το άγχος φέρνει ένα σωρό ψυχοσωματικές διαταραχές, η αρρυθμία είναι μία από αυτές.
Πριν 8 χρόνια είχα περάσει πάλι τα ίδια. Και τότε οι αρρυθμίες ήταν έντονες όπως τώρα.
Αποδείχτηκε πως το άγχος μου επιβάρυνε την κατάσταση. Για 8 χρόνια μετά ήμουν καθαρός.
Ούτε άγχος ούτε αρρυθμίες. (τουλάχιστον όχι τόσο συχνές και ενοχλητικές, όπως σας είπα τις έχω από μικρός)
Τι έγινε δηλαδή γιατρεύτηκα ως δια μαγείας? Ε όχι.
Όταν το άγχος είναι έντονο είναι έντονες και οι αρρυθμίες.
Σκέψου την καλή περίοδο που λές ότι πέρασες.
Τι έγινε νομίζεις? Έφτιαξε η καρδιά σου και μετά ξαναχάλασε? Ε όχι.
Θυμίσου πως ήσουν πριν από όλα αυτά.
Με δεδομένο ότι δεν έχεις σοβαρό καρδιακό πρόβλημα, να είσαι σίγουρη ότι θα ξαναγίνεις πάλι όπως πριν.
Να είσαι σίγουρη.
Να είσαι απόλυτα σίγουρη.
Στο λέω χωρίς να θέλω να σε κάνω να νοιώσεις καλύτερα.
Το ότι θα επιστρέψεις στην παλιά σου ζωή είναι δεδομένο.
Αυτό που δεν είναι δεδομένο είναι το πότε.
Πέρασες δύσκολη περίοδο με το γεγονός του πατέρα σου.
Δεν είμαι σε θέση να το καταλάβω γιατι έχω τους γονείς μου δόξα το θεό.
Παρόλα αυτά ο πατέρας μου είχε πάθει έμφραγμα πρίν χρόνια και έκανε μπαλονάκι, έτσι ξεκίνησε κι εμένα η πρώτη περίοδος.
Τώρα τον βλέπω να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ στα χωράφια στα 60 του και μένω μαλάκας.
Εγώ με τα βίας ανεβαίνω τα σκαλιά...
Στις αρχές της χρονιάς έχασα κοντινό μου φίλο στην ηλικία μου από καρκίνο.
Ο χαμός του με τσάκισε, παρόλα αυτά δεν με επιρρέασε αμέσως. Έκανε όμως την αρχή.
PANH - Κατερίνα
Ένας θάνατος είναι δύσκολος να ξεχαστεί και να ξεπεραστεί.
Εμείς όμως μένουμε πίσω, θέλοντας και μη πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε.
Πρέπει να επικεντρωθούμε σε μας. Δεν εξυπηρετεί κανένα να ζούμε υποφέροντας.
Η καλύτερη ζωή θα ξαναρθεί.
Και θα έρχεται σαν μια σταγόνα μέρα με τη μέρα.
Πιστέψτε το και θα γίνει.
Οι αρρυθμίες εντείνονται με το άγχος αυτό το ξέρετε ήδη.
Αντιμετωπίστε αυτό και τα υπόλοιπα θα φτιάξουν να είστε σίγουρες.
Κάντε το παρακάτω ψυχολογικό τρικ.
Κλείστε τα μάτια και κάντε δύο νοητούς κύκλους στο σκοτάδι.
Ένα τεράστιο και ένα πολύ μικρό.
Στον μικρό βάλτε την πιό αισιόδοξη σκέψη / ανάμνηση που μπορείτε να σκεφτείτε.
Στον μεγάλο βάλτε όλα τα άσχημα συναισθήματα που έχετε αυτό τον καιρό.
Επικεντρωθείτε στο να μικρύνετε το μεγάλο κύκλο και να μεγαλώσετε το μικρό.
Μεγαλώστε τα καλά συναισθήματα και φέρτε τα πιό κοντά μέχρι να πιάσουν όλο το οπτικό πεδίο σας, απομακρύνετε τα κακά μέχρι να εξαφανιστούν.
Μπορεί να μη νοιώσετε τίποτα, αλλά το υποσυνείδητο σας θα το μεταφράσει χωρίς να το καταλάβετε.
Φιλικά,
Δημήτρης
Δημητρη,θελω να σ ευχαριστησω για αυτα τα μηνυματα,γιατι πιστευω οτι ειναι πολυ τονοτικο να διαβαζουμε τετοια λογια απο εναν ανθρωπο που εχει αισθανθει οτι & εμεις!!Ξερεις βρε Δημητρη,κι εγω στο τελος της επισκεψης απ τον γιατρο,ρωταω(για 100η φορα!!)="θα παθω κατι,θα πεθανω μ αυτες??"(αρρυθμιες)και η απαντηση απο ΟΛΟΥΣ που εχω παει ειναι οχι,αλλα αυτο το οχι "δουλευει" μεσα στο μυαλο μου για λιγες μερες(ας πουμε οτι καπως με καθησυχαζει),οταν ομως οι μαλ....ς συνεχιζουν,αρχιζει & φευγουν τα λογια των γιατρων & ερχεται η σκεψη="μα τοοοοσο καιρο,γιατι δεν φευγουν??Μηπως τελικα οι αρρυθμιες προκαλεσουν σοβαρο προβλημα στην καρδια & "αντε γεια"??????:mad::mad:
ΡΑΝΗ,
Έτσι κάνω κι εγώ, το ίδιο ακριβώς.
Καθησυχάζομαι για λίγες μέρες και μετά πάλι τα ίδια.
Εντελώς οι σκέψεις δεν φεύγουν ποτέ. Ειναι εκεί σε μια γωνιά και περιμένουν.
Μόλις σε βρούν σε ευαίσθητη στιγμή τσούπ σου ορμάνε.
Πριν 2 μήνες πέρασα μια ίωση, φαρυγγίτιδα από στρεπτόκοκκο.
Επίσης είχα σουβλιές και κράμπες σε όλο μου το σώμα.
Κάπου διάβασα στο internet για το ρευματικό πυρετό ότι προκαλείται από το στρεπτόκκοκο και ότι μπορεί να προκαλέσει μόνιμη βλάβη σε βαλβίδες της καρδιάς.
Είχα και τα ρευματικά συμπτώματα... λέω αυτό είναι σίγουρα.
Κάθε μέρα για εξετάσεις ήμουν. Φυσικά ούτε καν πλησίασα στο να έχω κάτι τέτοιο.
Μια συμβουλή:
Σταματήστε να διαβάζετε ιατρικά θέματα στο ίντερνετ!
Γνωστός μου γιατρός μου είπε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι δουλειές τους γιατί μπαίνουν όλοι στο ίντενρετ,
κάνουν διάγνωση από μόνοι τους, τους δημιουργείται φόβος και τρέχουν στο γιατρό με το παραμικρό.
Κι εγώ διάβασα κάπου ότι αν δεν αντιμετωπιστούν οι πολλές αρρυθμίες αυξάνονται οι πιθανότητες να πάθεις ζημιά, από έμφραγμα μέχρι και εγκεφαλικό.
Το θέμα είναι ότι θα τα πάθω και τα 2 αν συνεχίσω να το σκέφτομαι όλη μέρα.
Μια μικρή χαρά, μιά μικρή βελτίωση μέρα με τη μέρα και η διάθεση αλλάζει.
Σιγά σιγά όμως. Έχεις προσέξει ότι αυτό το τονίζω συνέχεια.
Θα σου περάσουν τα συμπτώματα και ούτε θα το καταλάβεις.
Θα περάσει καιρός και σε κάποια άσχετη στιγμή θα το συνηδειτοποιήσεις.
Δεν θα πιστεύεις πόσο εύκολα σου πέρασε και για ποιό λόγο.
Θα καταλάβεις πως τόσο καιρό τρωγόσουν με τα ρούχα σου.
Έκανες κακό στον εαυτό σου, με το να πολεμάς να του κάνεις καλό.
Όλα θα πάνε καλά.
Εδώ θα είμαστε και θα με θυμηθείτε...
φιλικά,
Δημήτρης
Καλημέρα. Θα ήθελα να αναφέρω το δικό μου πρόβλημα. Εδώ και αρκετά χρόνια, αντιμετωπίζω μια ιδιόμορφη κατάσταση ταχυκαρδίας κατά την διάρκεια της νύχτας. Να αναφέρω ότι από 15 ετών γυμνάζομαι σε τακτική βάση (και με αντιστάσεις/ βάρη, και αερόβια και ομαδικά προγράμματα). Όσον αφορά το βάρος μου, κυμαίνεται εντός φυσιολογικών ορίων (75- 80kg., με ύψος 183cm.). Έχω πραγματοποιήσει όλες τις σχετικές εξετάσεις (ΚΓ, ΥΓ, Holter, Tilt Test). Στο Tilt Test διαπιστώθηκε ότι δεν μπορώ να στέκομαι αρκετή ώρα όρθιος και ακίνητος (γι' αυτό όταν ήμουν μικρός και στεκόμουν όρθιος [πχ στην εκκλησία] λιποθυμούσα. Όμως, δεν ξέρω εάν αυτό σχετίζεται με κάτι που μου συμβαίνει τα βράδια: Κατά τις ώρες 02:30 - 03:00 (κάτι που το έχω διαπιστώσει), ξυπνάω, γιατί νιώθω δυσφορία, μούδιασμα στα κάτω άκρα, αδυναμία, τάση λιποθυμίας, και μετά από λίγα δευτερόλεπτα έντονη και ακανόνιστη ταχυκαρδία. Να σημειώσω, ότι όταν ξυπνάω, τις αρχικές στιγμές νιώθω κάτι σαν 'ανεπάρκεια λειτουργίας' στην καρδιά: Ότι χτυπάει αρκετά αργά, και με αδύνατο ρυθμό. Μετά, μου έρχεται πάντα η τάση για εντερική κένωση. Η διάρκεια των γεγονότων είναι περίπου 10 λεπτά. Μετά όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα, και υποσυνείδητα προτιμώ και νιώθω πιο ασφαλής με το να παραμείνω ξύπνιος. Γιατί όμως συμβαίνουν τέτοια γεγονότα? Δεν εμφανίζεται συχνά αυτό το φαινόμενο, αλλά σποραδικά και αναμενόμενα. Έχει συμβεί και σε άλλους κάτι παρόμοιο? Είναι μια τέτοια κατάσταση επικίνδυνη (δηλ. μπορεί να εμφανιστούν καρδιακά επεισόδια από αυτό που συμβαίνει?)
Καλώς ήρθατε Δημήτρη78 και κατερίναΑ στην παρέα μας. Πραγματικά είμαστε πάρα πολλοί. Και εμένα ο γιατρός μου αυτό μου είπε με το ιντερνετ. Κάποια φορά πήγα και του είπα πως έχω στηθάγχη. Με ρωτάει τι έχω και το κατάλαβα. Του λεώ τα συμπτώματα και μου είπε πως αυτό δεν είναι στηθάγχη αυτό είναι άγχος. Ετσι και εγώ τον ρώτησα ποια είναι τα συμπτώματα της στηθάγχης ώστε να τα ξέρω και να πάω στο γιατρό όταν τα νοιώσω. Και μου είπε "ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΘΑ ΞΑΝΑΕΡΘΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΤΑ ΕΧΕΙΣ" !
Κωνσταντίνε καλησπέρα,
Καταλαβαίνω τι εννοείς είχα κι εγώ παρόμοιο περιστατικό μια - δυό φορές.
Για να μην αναφέρεις άλλο πρόβλημα από αυτό της ορθοστασίας ας υποθέσουμε πως η καρδιά σου είναι μια χαρά.
Λογικά θα σου είχαν πει αν είχες κάποιο σοβαρό θέμα.
Θα έχεις κανει τουλάχιστον γενικές εξετάσεις αίματος οπότε γενικά θα είσαι οκ.
Στον ύπνο σου βλέπεις εφιάλτες και ξυπνάς ή ξυπνάς λόγω δυσφορίας?
Νοιώθεις δυσφορία στην καρδία ή στην αναπνοή και ξυπνάς?
Έχεις παρατηρήσει όταν παθαίνεις τα περιστατικά, προηγουμένως να είχες περάσει μια δύσκολη μέρα?
Η ταχυκαρδία που σε πιάνει μετά είναι από το φόβο σου, επίσης και η εντερική κένωση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία σε αυτό.
Με δεδομένα όλα αυτά πιστεύω - χωρίς να θέλω να το παιξω γιατρός - αφού έχεις αποκλείσει άλλα παθολογικά αίτια, ότι πάσχεις από διατάραχή πανικού, όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα.
Έχω ξυπνήσει μέσα στη νύχτα από δυσφορία στην αναπνοή.
Ξυπνησα, προσπαθούσα να πάρω ανάσα και δε μου έφτανε ο αέρας.
Στη συνέχεια σκέψεις ότι τρελαίνομαι, ότι ανοίγει το μυαλό μου στα 2.
Το κεφάλι μου έκαιγε στο κούτελο σα να μου είχες ακουμπήσει πυρωμένο σίδερο.
Στη συνέχεια φόβος, φούσκωμα στο στομάχι, ταχυκαρδία, κένωση.
Οι κρίσεις πανικού κρατάνε το πολύ 10 - 15 λεπτά.
Το ότι το παθαίνεις μόνο στο ύπνο σου και όχι και κατά τη διάρκεια της μέρα δεν έχω άποψη.
Ψάξε να βρείς τι είναι αυτό που σε απασχολεί.
Αν υπάρχει κάποια στρεσσογόνα πηγή στο περιβάλλον σου.
Από το πιό μικρό και ασήμαντο μέχρι το πιό μεγάλο.
Προσπάθησε να αποφύγεις όλα αυτά που σε χαλάνε.
Επικεντρώσου σε αυτά που γουστάρεις κι αγαπάς.
Και προπάντων:
ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ
Αν είχες κάτι σοβαρό θα στο είχαν πεί.
Κοίτα να τα βρείς με τον εαυτό σου και όλα θα πάνε καλά.
Το έχω βιώσει κι εγώ αυτό, Κωνσταντίνε, και μάλιστα τελευταία πολύ συχνά. Σε εμένα συμβαίνει κυρίως στο μεσοδιάστημα ύπνου και μη και πετάγομαι πάνω πανικόβλητη με βαθιά εισπνοή αφού νιώθω ότι ''κάτι'' μου παίρνει τον αέρα και με ένα αίσθημα ιλίγγου. Πολλές φορές θέλησα να το περιγράψω αλλά δεν βρίσκω λόγια. Σαν κάποιος να σε έχει πετάξει στη θάλασσα ενώ είσαι λιπόθυμος και ξαφνικά εκεί που βυθίζεσαι ανοίγεις τα μάτια σου και ενστικτωδώς προσπαθείς να ανέβεις στην επιφάνεια χωρίς να καταλαβαίνεις καν τί συμβαίνει. Πολύ αστεία το διατυπώνω ως εξής... νιώθω ότι μου φεύγει η ψυχή. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό μου έρχεται σαν εικόνα αμέσως κάθε φορά που το βιώνω. Και ναι, είναι τρομακτικό, πολύ, ωστόσο, εγώ πλέον το συγκεκριμένο το έχω συνηθίσει.
Δημήτρη, να είσαι καλά πάντα και να χρησιμοποιείς τη δύναμή σου σε κάθε δυσκολία. Πολύ υποστηρικτικά και βοηθητικά τα κείμενά σου, σε ευχαριστούμε. Ναι, 6 μήνες τώρα είμαι έτσι. Πίστευα ότι τελευταία σημειώνω πρόοδο ωστόσο πρόσφατα πήγα πίσω πάλι. Το θέμα είναι ότι κουράστηκα να προσπαθώ και να υπομένω. Ξέρεις, καμιά φορά με πιάνει το παράπονο και λέω ... γιατί γαμώ το εγώ να πρέπει να προσπαθώ και να παλεύω για κάτι που άλλοι το έχουν δεδομένο? Γιατί να χάνω μέρες, μήνες, χρόνια από τη δική μου ζωή πολεμώντας με έναν αόρατο εχθρό τον οποίο μάλιστα μισθώνει ο ίδιος μου α εαυτός να με επισκέπτεται? Πολλά γιατί αναπάντητα και η αναμενόμενη θλίψη μετά... Και όλα αυτά ένας φαύλος κύκλος. Σήμερα η ψυχοθεραπεύτριά μου με ''μάλωσε''... Τα παράτησα μου είπε, τα άφησα να με κυριεύσουν πάλι. Δίκιο είχε, τα άφησα... Κουράστηκα, όμως, ρε γαμώ το. Αυτό κανείς δεν το καταλαβαίνει? Τέλος πάντων, ήταν ένα καλό χαστούκι νομίζω από μέρους της, σαν να με αφύπνισε λίγο και καθώς γύριζα σπίτι ένιωσα πως πρέπει να συνεχίσω να παιδεύομαι, αν θέλω κάποια στιγμή να μην παιδεύομαι άλλο.
Ουφ... Παλιοαρρυθμίες!
Δημήτρη πραγματικά πολυ εμψυχωτικά αυτά που γράφεις. Εχεις μάλλον πολύ περισσότερη δύναμη απο εμάς. Είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η δύσπνοια και η ταχυκαρδία και λέω στον εαυτό μου "οχι σήμερα δεν θα σε αφήσω να μου χαλάσεις το κέφι" Και όμως με κερδίζει!!! Δεν ξέρω τι δεν κάνω καλά. Σίγουρα κάτι δεν κάνω καλά αλλά ακόμη δεν έχω βρεί το κουμπί μου.
Ο ψυχολόγος μου λέει πως η κρίση πανικού είναι σαν τον πυρετό. Απλά προειδοποιεί πως κάτι δεν πάει καλά. Αν βρείς αυτό το κάτι μετά ξέρεις και το βοηθάς να θεραπευτεί!!!