Κρίσεις πανικού, φοβίες και χρόνια θεραπεία. Υπάρχει λύση τελικά???

Τελικά κατάλαβα και κάτι που μου συμβαίνει εδώ και κανά χρόνο...το έγγραψα και στο "ΙΔΨ με βίαιες σκέψεις-παρορμήσεις". Πέρσι τον Αύγουστο έπαθα μία δυνατή κρίση πανικού από ένα ομοιπαθητικό χάπι και έπρεπε να έφταιγε το ότι είχα αδιαθετήσει εκείνη τη μέρα, τον Οκτώβριο έχασα μία φίλη, και έγινα πιο χάλια. Τα οποία έχω ξαναγράψει πριν λίγο καιρό αλλά τότε ξεκίνησαν τα πιο πολλά, νόμιζα ότι θα έκανα κακό στον εαυτό μου ή στον άνθρωπο μου, και αυτό γινόταν πιο έντονο όταν περίμενα να αδιαθετήσω και όλο το διάστημα που ήμουν αδιάθετη. Τώρα είμαι καλύτερα, αυτά τα συμπτώματα τα είχα καμιά δεκαριά μέρες πριν, τώρα για παράδειγμα αδιαθέτησα το Σάββατο και ήμουν χάλια την Κυριακή, ξύπνησα από εφιάλτη και δεν ήθελα να δω κανέναν και σήμερα Δευτέρα μόλις ξύπνησα ήθελα να σηκωθώ αμέσως από το κρεβάτι για να μην είμαι δίπλα του και φοβόμουν μην του πω να χωρίσουμε. Είναι πολύ άσχημο να ξυπνάς δίπλα στον άλλο και να μην θέλεις ούτε να τον δεις, ούτε να του μιλήσεις ή να φοβάσαι μήπως του κάνεις κάποιο κακό. Βέβαια, πάντα υπάρχει κ ο φόβος μην κάνω κακό στον εαυτό μου. Όλον τον άλλο καιρό δεν τα έχω αυτά, αλλά όταν με πιάνουν φοβάμαι πολυ, σκέφτομαι μήπως πρέπει να φύγω από κοντά του, μήπως έχω βαρεθεί και βγαίνουν έτσι, και πολλές άλλες σκέψεις του τι μπορεί να συμβαίνει. Ξέρω ότι τον λατρεύω αλλά είναι πολύ δύσκολο συναίσθημα, έχει μειωθεί βέβαια, αλλά πρέπει να φύγει τελείως. Μερικές φορές όταν με πιάνει σκέφτομαι να πω να χωρίσουμε από τις φοβίες μου, ή να πάω κάπου αλλού εκείνη τη στιγμή που με πιάνει. Η γιατρός μου βέβαια λέει βέβαια ότι πρέπει να το αντιμετωπίσω και να μην το φοβάμαι γιατί είναι καθαρά από το άγχος. Ολα αυτά δεν τα είχα ποτέ πριν από ένα χρόνο περίπου και με τρομάζουν :( Θέλω να ξαναβρώ τον εαυτό μου.