Ναι δεν το συζητώ. Ψυχιατρείο δεν μπήκε ποτέ. Δεν στέκουν με τίποτα αυτά που λέει για όσα έζησε και όσα της είπαν εκεί.
Printable View
Ναι δεν το συζητώ. Ψυχιατρείο δεν μπήκε ποτέ. Δεν στέκουν με τίποτα αυτά που λέει για όσα έζησε και όσα της είπαν εκεί.
Μα αφού ρώτησα πριν και λέει δεν της συνταγογραφησαν φάρμακα γιατί δεν ήθελε ....Quote:
Originally Posted by Joanna8
Μα δεν γίνεται βρε Τζοάννα να λυθεί ο δεμένος και να του δίνουν κινητό κι από πάνω. Δεν γίνεται να λέει ότι βρίσκεται σε τόση απόγνωση και να μην της δίνουν φάρμακα, θα της έκαναν ένεση ειδικά και αν υποθετικά λυνόταν και τραβολογιόταν όπως λέει. Δεν υπάρχει αυτό, θα την θεωρούσαν κατ' αρχήν επικίνδυνη και για τους άλλους ασθενείς. Είπε ότι ήπιε σαπούνι και ήταν μια μέρα με σωληνάκια; Σοβαρά τώρα; Το πιστεύεις; Δεν υπάρχει αυτό...Quote:
Originally Posted by Joanna8
Συμφωνώ πως είναι ένας άνθρωπος ψυχολογικά ταλαιπωρημένος αλλά έγραψα για ποιους λόγους.
Εγώ πιστεύω ότι τα νοσοκομεία στν Ελλάδα είναι ένα μπουρδ@@ και ίσως να ίσχυαν κάποια από αυτά που έγραψε. Όμως μου φαίνεται αδιανόητο να τη ρώτησε ο γιατρός αν επιθυμεί να πάρει αντιψυχωσικό. Και όλο αυτό ότι στέλνει μηνύματα από το κινητό ατάραχη ενώ παρουσιάζει μια κατάσταση χαοτική δεν στέκει. Δεν γίνεται να την πήγαν στο νοσοκομείο από την αστυνομία και να την άφησαν να φύγει έτσι χωρίς φάρμακα. Σαν να έπλασε μια ιστορία δικιά της μου φαίνεται
Οχι ακριβως, θελει εναν αντρα που να τα ανεχεται ολα αυτα που ειπες.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Ναι, κι εγώ αυτό πιστεύω Χάρλεϊ. Ότι κυρίως επιδιώκει να βρει μια σχέση με το άλλο φύλο για να νιώσει άξια. Είχε γράψει εξάλλου ότι στην εφηβεία της οι συμμαθητές της δεν την πρόσεχαν, ότι δεν αισθανόταν όμορφη, ότι ρωτούσε συνεχώς τη μαμά της να της πει σε τι είναι καλή και ίσως από εκεί να της έχει μείνει το απωθημένο που έθρεψε την οριακή της. Είναι δύσκολο να έβλεπε τα άλλα κορίτσια να προχωράνε στη ζωή τους και να αισθανόταν ότι εκείνη μένει πίσω.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Το να θέλει να έχει έναν σύντροφο είναι απολύτως κατανοητό, αλλά αν δε φτιάξει χαρακτήρα, θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιος που δε θα εξαφανιστεί μετά, ιδίως αν μάθει πώς φέρθηκε στον πρώην της με τις απειλές και τις χρεώσεις παραγγελιών από εκδίκηση. Αλλά ποτέ μη λέμε ποτέ, εδώ παντρεύτηκε ο Δάνος Μουρατίδης (που είχε δολοφονήσει την Κική), οπότε πλέον πιστεύω ότι για όλους υπάρχει ελπίδα αναλόγως με το τι κυκλοφορεί εκεί έξω.
Κοίτα, αν τη νάρκωσαν για να την κάνουν καλά, ως παρενέργεια μπορεί να της βγήκαν κάποιες παραισθήσεις, εδώ οι χειρουργημένοι και σου λένε ότι είδαν τον Χριστό και διάφορους αγίους μεταξύ ύπνου-ξύπνιου, ποτέ δεν ξέρεις. Αν της βρήκαν και ψύχωση, καταλαβαίνεις ότι κάποια από τα πράγματα που γράφει θα είναι εκτός λογικής.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Συμφωνώ. Όπως τα έπαθε τώρα με αυτόν που γνώρισε, ίσως πήρε κάποιο μάθημα για να τα κάνει καλύτερα την επόμενη φορά^^Quote:
Originally Posted by Joanna8
Σωστό κι αυτό Τζοάννα μου... Μπορεί να ήταν ως παρενέργεια, μπορεί να ήταν και ψεματάκια.Quote:
Originally Posted by Joanna8
Τι να πούμε... Μόνο αυτή ξέρει την αλήθεια...
Εκτός από τα φάρμακα και όλη αυτή την δουλειά που πρέπει να κάνει με την ψυχοθεραπεία κλπ, θα πρότεινα ίσως να στραφεί σε έναν χώρο που ίσως της ταιριάζει καλύτερα. To BDSM.
Δεν το λέω για πλάκα. Εκεί οι άνθρωποι αναλόγως τον χαρακτήρα τους γίνονται ή Κυρίαρχοι ή Υποτακτικοί και οι σχέσεις είναι πιο δεμένες.
Αν λοιπόν η wanderner είναι Κυρίαρχη ας βρει έναν υποτακτικό άντρα να τον κάνει ό,τι θέλει, να του δίνει διαταγές, να είναι εύθραυστος και αγαπησιάρης. Αν είναι αυτή υποτακτική, ας βρει έναν Μαστερ να την κάνει αυτός ό,τι θέλει, να την προσέχει, να την καθοδηγεί κλπ. Είναι ωραία πιστεύω και στην Ελλάδα δεν κάνουν ακραία πράγματα όπως στο εξωτερικό. Αν θέλεις να μπεις σε αυτή την κοινότητα να δοκιμάσεις την τύχη σου wanderner η επίσημη ομάδα είναι εδώ
https://www.greekbdsmcommunity.com/
Γιατί ένας "κανονικός" άνδρας όπως λένε και τα μέλη παραπάνω δύσκολα θα βρεθεί νά σε αντέξει, και να τον αντέξεις κι εσύ.
Για να πάμε και σε αυτά που σε καίνε δηλαδή...
Οχι,το υπερπλουστευσα πριν. Αυτη δεν θελει να ειναι κακια, αλλα δεν ελεχγεται και πρεπει να την ελεγχουν που δεν το αντεχει επισης και μπαινει σε φαυλο κυκλο.
"Γι' αυτό" λέω να βρει έναν Κυρίαρχο, να την προσέχει, να έχουν σταθερή σχέση, να την καθοδηγεί, θα την φτιάξει αυτός.Quote:
Originally Posted by axl100
Φυλακη θα πανε και οι δυο στην καλυτερη. Παραμυθα με καλο παραμυθι θελει που θα την δικαιολογει στα στραβα, σαν τον πιτσιρικο στο αλλο θρεντ.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Γελάω τώρα με αυτό (συγγνώμη)! Αλλά ναι..... Μπορεί τελικά να έχεις και δίκιο.Quote:
Originally Posted by axl100
Ε για όλους υπάρχει κάποιος όπως είπε και η Τζοάννα. Το θέμα είναι να βρεθεί γρήγορα, να μην ταλαιπωρείται άλλο κι αυτή.Quote:
Originally Posted by axl100
Δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα της wanderer είναι ο σεξουαλικός της προσανατολισμός. Αυτό που κατάλαβα μεσα από αυτά που γράφει είναι ότι προσπαθεί να βρει την αποδοχή μέσα από τη συντροφιά κάποιου αγνώστου. Και δεν είναι το ίδιο με τις φιλίες κτλ για κάποιο λόγο ψάχνουμε να βρούμε την αποδοχή-αγάπη σε κάποιον γκόμενο όχι σε κάποια φιλική σχέση. Δεν το έχω αναλύσει γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά μου έχει συμβεί και εμένα συναισθηματικά στο παρελθόν αυτό ( όχι ακριβώς έτσι) αλλά το να βγω με κάποιον να μην τραβάει και καταβάθος να μην μ αρέσει αλλά να το κουράζω στο να συνεχιστεί. Γενικά πιστεύω ότι το να μπει σε μια κοινότητα bsdm δεν θα τη βοηθήσει κάπου και καταλαβαίνω ότι για καλό το είπες. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα, ίσα ίσα στη φάση που είναι αν μπλεχτεί σε κοινότητες με bsdm κτλ μπορεί να γίνει χειρότερα και να πέσει και θύμα εκμετάλλευσης λόγω το ότι είναι ψυχικά ασταθής.
Παντού μπορεί να πέσει θύμα εκμετάλλευσης. Και ήδη έχει πέσει. Βιάστηκε και εγκαταλείφθηκε. Από κάποιον που γνώρισε ίσως από το τίντερ; Δεν ξέρουμε, ποτέ δεν μας είπε.
Στο BDSM παίζουν δυνατοί χαρακτήρες που κάνουν συμφωνίες το τι θα κάνουν και μέχρι που θα το φτάσουν, παίζουν με τα όρια και τον έλεγχο και ίσως έλεγα πως εκεί θα έβρισκε κάτι.
Τώρα φυσικά και μπορεί να μην της ταιριάζει αυτός ο χώρος και να μην τον θέλει, κι εγώ δεν είμαι του χώρου απλά τον έχω μελετήσει.
Το θέμα είναι ότι για τη wanderer δν υπάρχουν όρια . Τώρα από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του
Τι κάνεις? Πως είσαι? Βγήκες από εκεί? Πως είναι τα πράγματα?Quote:
Originally Posted by wanderer010
Έχω βγει αρκετές μέρες τώρα. Είναι όντως έτσι όπως σας τα είπα - έχω το εξιτήριο με την διάγνωση και φωτογραφίες που είχα κρατήσει με τα δεσίματα, για να μην μπορούν να με βγάλουν τρελή αν κάποτε χρειαστεί να πω πώς μου φέρθηκαν. Ποτέ δεν επιτέθηκα σε νοσηλευτή - στην αρχή ήμουν δεμένη χωρίς αιτία, μετά με έλυσαν και προσπάθησα να φύγω από το νοσοκομείο, και από τότε με είχαν πάλι δεμένη. Δεν είπα ψέματα για τίποτα. Το σαπούνι το ήπια για να κάνω εμετούς και να αναγκαστούν να με λύσουν και να με πάνε σε γιατρό.
Βγήκα χωρίς αγωγή, με μια παραπομπή για ψυχοθεραπεία στο Αιγινητειο, πήγα κι εκεί, αλλά θα είναι μια φορά τον μήνα, 30 λεπτά... Θύμωσα, γιατί δεν είμαι καθόλου καλά, και δυσκολεύομαι πάρα πολύ καθημερινά.
Μίλησα με δύο ακόμη από εφαρμογή, μου είπαν ότι έτσι που είμαι δεν θα με θέλει κανείς γιατί δεν έχω τίποτα mainstream που ζητούν οι άλλοι.
Βγήκα πολύ χειρότερα από το νοσοκομείο, και δε ξέρω και τι να κάνω πια. Είναι προφανές ότι τα 30 λεπτά "ψυχοθεραπείας" σε έναν ολόκληρο μήνα (αιγινητειο) είναι ένα τίποτα. Δε ξέρω, δεν είμαι καθόλου καλά. Εξήγησα στο Αιγινητειο ότι εγώ δυσκολεύομαι να βγάλω την κάθε μέρα και μου λένε για 30 λεπτά σε έναν μήνα; Τους λέω, και πώς θα βγάζω τις μέρες μόνη μου;
Δεν έχω κάνει τίποτα για την σκλήρυνση, είμαι χωρίς αγωγή και για αυτό, ούτε τις εξετάσεις έκανα, τίποτα τίποτα. Ούτε την αντλία του διαβήτη έβαλα, θέλω να τους την επιστρέψω βασικά. Συνεχίζω βασίζομαι στη ζάχαρη στα χειρότερά μου (κάθε μέρα δηλαδή!), νιώθω πως πάλι θα φτάσω στην οξέωση (σίγουρα), και περπατώ με τις ώρες μόνη μου. Κλαίω, νιώθω πως χάνω επαφή με την πραγματικότητα, και νιώθω τελείως μόνη, γιατί δεν έχω άτομα.
Ακόμη έχω μια φωνή που επιμένει στην εκδίκηση.
Η αστυνομία βρήκε τον άνθρωπο που συνέχισε παρά πως τον εσπρωχνα και φώναζα, πήγα στο τμήμα για αναγνώριση της φωτογραφίας του, και ξεκίνησε η διαδικασία της μήνυσης... Ίσως με καλέσει ο ανακριτής για να ξαναπώ τι συνέβη κλπ. Και μετά ο εισαγγελέας... Θα πάρει καιρό όλο αυτό. Και να τιμωρηθεί, που μπορεί και όχι (σκέφτηκα πως λόγω των νοσηλειών μπορούν να υποστηρίξουν πως είμαι τρελή και αναξιόπιστη - το ίδιο μου φερθηκατε κι εδώ οι περισσότεροι, δεν θα το κάνουν και σε νομικό πλαίσιο; Θα το κάνουν.) και να τιμωρηθεί, λοιπόν, η δική μου ζωή έχει ήδη καταστραφεί.
Δεν ελπίζω σε τίποτα, τίποτα τίποτα, φοβάμαι πλέον τις συναντήσεις και την εφαρμογή γιατί ξέρω πως τίποτα δεν μου πηγαίνει καλά, ξέρω την πορεία της ζωής μου. Υποφέρω από την ώρα που ξυπνάω, διαβάζω 400 σελίδες σε 2 μέρες, μετά ξεκινώ άλλο βιβλίο, όσο με απορροφούν, ξεχνάω την ζωή μου. Μετά πάλι υποφέρω.
Αλλά πλέον είμαι μόνη μου, δεν υπάρχει κι άλλη επιλογή.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Τίποτα δεν ξέρω. Απλά βγάζω την μέρα.
Μια χαρα τα καταφερνεις.Quote:
Originally Posted by wanderer010
Και δυο τρομάρες.
Εύχομαι να τον είχα χτυπήσει. Μετανιώνω που δεν το έκανα.
Δεν ξέρω καν γιατί νιώθω έτσι. Απλά με θεωρώ τελείως ηλίθια που δεν το έκανα. Τι είχα να χάσω; Δεν ζω. Δεν είναι ζωή αυτή. Θλίψη είναι.
Μετά το δέσιμο, άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου. Ενώ είχα πάει μόνο για να μιλήσουμε, τώρα εύχομαι να είχα κάνει κάτι τελείως διαφορετικό. Τι ηλίθια που ήμουν, ήταν εκεί μπροστά μου και δεν το έκανα. Και δεν έκανα τίποτα...
Όλοι προχωρούν κι εγώ δεν έχω τίποτα να προχωρήσω...
Αν χάσω την μήνυση, και με βγάλουν αναξιόπιστη, ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει
Και τι θα κερδιζες βρε wanderer αμα τον χτυπαγες που λες? Απολυτως τιποτα.. Ασε που θα εβαζες σε νεους πολυ σοβαρους μπελαδες στον εαυτο σου.. Εσυ τωρα εισαι μεσα σε ενα μαυρο συννεφο οπότε ακου να σου πει καποιος τα θετικα (ναι, υπαρχουν..) Πρωτον, τελειωσε η διαδικασία της υποχρεωτικης ακουσιας νοσηλειας που τωρα που τη δοκιμασες ξερεις πλεον ποσο δυσκολη ειναι και πως δε σε έκανε καθολου καλυτερα. Το ραντεβου μια φορα το μηνα για τριαντα λεπτα ψυχοθεραπεια ειναι αστειο, οταν εχεις αναγκη να βλεπεις το γιατρο καθε εβδομαδα, για να μην πω καθε μερα σε μια πολυ πολυ δυσκολη φαση. Ναι, γιατι οχι, οταν οι μερες κυλανε δυσκολα εκει εχεις αναγκη να βλεπεις το γιατρο σου οσο πιο συχνα γινεται. Δες το αμα μπορεις με τους δικους σου, αμα εχετε τη δυνατοτητα δηλαδη να πατε σε καποιον ιδιωτη τουλαχιστον μια φορα τη βδομαδα να σε παρακολουθει και να ρυθμισει και την αγωγη σου με στενο ελεγχο της καταστασης. Προσεξε λιγο και την υπολοιπη υγεια σου, ειμαι ο τελευταιος που θα σου κουνησει το δαχτυλο, ειδικα με το θεμα της διατροφης γιατι κι εγω εκει δινω τη μαχη μου, αλλα αυτο με την υπερβολικη ζαχαρη προσεξε το, περα απο ολα τα άλλα επιβαρυνει και το ψυχολογικο, επιδεινωνει την καταθλιψη. «Δεσε» εσυ η ιδια τον εαυτο σου, και απαγορεψε του να κανει το οτιδηποτε ασχημο η επικινδυνο, που θα σε βαλει σε μπελαδες. Κατσε εκει που εισαι, διαβαζε βιβλια να ξεχνιεσαι, μια χαρα, ακου μουσικη, βγες στο μπαλκονι και κατσε, πηγαινε μεχρι το παρκο αλλα με πολλη προσοχη, το νου σου και τα ματια σου δεκατεσσερα.. Ασε τον καιρο να κυλησει χωρις να συμβει κατι ασχημο και περιμενε να συνελθεις. Βγες περπατα οπως λες, μια χαρα, διοχετευσε το προς τα εκει, εκτονωσου με το περπατημα, αλλα προσεχε τους κινδυνους και απο ανθρωπους εκει εξω και απο αυτοκινητα κλπ. Μην πας δηλαδη και εισαι στον κοσμο σου, να προσεχεις οταν βγαινεις εκει εξω. Ολο αυτο που νιωθεις ειναι ενα πολυ εντονο αισθημα που συσσωρευτηκε μεσα σου και πρεπει να βγει να εκτονωθει. Γι αυτο νιωθεις ετσι ασχημα και λες δεν εχω ζωη, δεν ελπιζω τιποτα, μετανιωνω που δεν του εκανα κακο κλπ. Ολα αυτα δεν τα λες εσυ, μιλαει αυτο το αβασταχτο βαρος απο το δυσαρεστο αισθημα που νιωθεις και με αυτο τον τροπο βγαινει, εκτονωνεται. Αγορασε χρονο μεχρι να περασει και μην κανεις τιποτα κακο, παρορμητικο. Θα περασει αυτο το κυμα αμα κανεις λιγο υπομονη, δε θα εισαι παντα ετσι, θα ξανανιωσεις καλα. Και παλι σου υπογραμμιζω σε αυτη την οξεια φαση την αναγκη να εχεις στενη, στενοτατη παρακολουθηση απο γιατρο, εστω και ιδιωτικα, παρα αυτο το ανεκδοτο του μια φορα το μηνα για μιση ωρα. Αμα μπορει καποιος απο τους δικους σου να ερχεται μαζι σου οταν βγαινεις να περπατας, ακομα καλυτερα, ωστε να προσεχει λιγο και αυτος οσο θα ειστε εκει εξω. Αμα θελεις παρεα, καποιον να μιλησεις, να βγεις μια βολτα, στειλε μου μηνυμα, στη διαθεση σου. Οπως τα λεμε εδω, τα ιδια θα πουμε πανω απο ενα καφεδακι και πιο ανετα. Φερε και τους δικους σου παρεα αμα θες, κανενα προβλημα, να κατσουμε καπου ωραια να τα πουμε. Θα περασει ολο αυτο, θα ειναι μια κακη αναμνηση και θα νιωσεις καλα παλι, πιστεψε το. Αρκει τωρα να κανεις υπομονη στα δυσκολα και να μην το χειροτερεψεις με τις δικες σου ζημιες. Συζητα με τους δικους σου πριν κανεις το οτιδηποτε, πες σκεφτομαι να κανω αυτο, τι λετε? Μπορει αλλου να εχετε τις διαφωνιες σας, αλλα εισαι σε μια δυσκολη φαση που δε σκεφτεσαι καθαρα και εχεις αναγκη μια πιο ψυχραιμη ματια, δε νομιζω πως θα σε συμβουλευαν να κανεις κατι επικινδυνο. Ευχομαι αυτη η δυσκολη φαση να περασει οσο γινεται γρηγορα και συντομα να νιωσεις καλα, να ανακουφιστεις. Οπως σου ειπα παραμενω στη διαθεση σου. Γραφε μας κι εδω να μαθαινουμε νεα σου. Αυτο το τραγουδακι με εχει βοηθησει σε δυσκολες στιγμες, με εχει ανεβασει λιγακι, βεβαια στα πολυ δυσκολα ουτε μουσικη μπορουσα να ακουσω ουτε τιποτα. Ολα αυτα περασαν ομως, γι αυτο σου λεω, θα το δεις κι εσυ, καποτε θα ερθει η ωρα που θα ειναι απλα μια κακη αναμνηση ολο αυτο.
https://youtu.be/_fy980qNES0?si=bKABAecolGAgRglC
Σε ευχαριστώ για όλα τα καλά σου και υποστηρικτικά λόγια.
Ευχαριστώ για την κατανόηση. Συνήθως μου λένε, κάτι είναι και η μία φορά τον μήνα από το τίποτα. Δεν συμφωνώ καθόλου.
Δεν υπάρχει δυνατότητα για ιδιώτη, όχι. Αλλά ούτως ή άλλως, και να υπήρχε, δεν θέλω να αγγίξω πάλι φάρμακα ψυχιατρικής φύσεως. Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά τα φάρμακα, ικετεύω και ορκίζομαι. Μακάρι να ήξερες πώς ξεκίνησε η επαφή μου με τα ψυχιατρικά φάρμακα. Και τι πέρασα από την πρώτη κιόλας φορά.
Θα το παλέψω μόνη μου, όπως όλες αυτές τις μέρες.
Έχεις δίκιο, δεν θα κέρδιζα τίποτα. Ποτέ δεν κερδίζω κάτι.
Δεν θα έχω ποτέ τίποτα, το γνωρίζω. Δεν είναι απελπισία, είναι διαπίστωση. Κανένα από τα σωματικά μου προβλήματα δεν έχει θεραπεία, εννοώ δεν θα φύγει ποτέ, και είναι όλα προβλήματα που εξελίσσονται. Με περιμένει ένα πολύ άσχημο μέλλον, και είναι αντικειμενικά ιατρικά αποδεδειγμένο. Θα ήταν το καλύτερο να φύγω. Απλά λέω, όχι σήμερα.
Αλλά θα έρθει αυτό το μέλλον. Και τότε θα είναι αργά.
Φοβάμαι. Δεν αξίζει. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο πω, απλά δεν αξίζει.
Έχω ένα άρρωστο σώμα. Είμαι καταδικασμένη. Αν δεν είχα αυτά, δεν θα είχα χάσει την ελπίδα μου, αλλά έχω δύο καταδίκες.
Δεν είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα, Βασίλη. Έχω ένα καταδικασμένο σώμα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Έχω ένα κατεστραμμένο πάγκρεας και έναν εγκέφαλο και αυχένα γεμάτο εστίες. Τι μου λες; Τα ψυχιατρικά δεν θα μου διορθώσουν τίποτα από τα δύο. Τίποτα από τα δύο δεν διορθώνεται.
Ασε τωρα το μέλλον και εστίασε λίγο στο παρόν, στο εδώ και τώρα, στο πως θα βγει η μέρα που περνάει δύσκολα. Δεν είναι ώρα να σκέφτεσαι τι μπορεί να γίνει στο μελλον, ούτε και το ξέρεις άλλωστε το τι θα γίνει. Ούτε και αυτο που λες με την ιατρική ισχύει, άλλωστε και η ίδια η ιατρική προχωράει και εξελίσσεται. Και δεν είναι αντικειμενική, είναι άκρως υποκειμενικη και εξατομικευμένη, διαφορετική είναι η κάθε ατομική περίπτωση. Θα τα δεις όλα αυτά, δεν είναι τώρα η ώρα, άσε το «θα ήταν καλύτερα να φύγω» και εστίασε στο «όχι σήμερα», μείνε εκεί και πάρτο αγκαλιά το όχι σήμερα και μην το αφήσεις ποτέ. Εγώ ειμαι ο πρώτος που δε συμπαθει τη συγκεκριμένη ειδικότητα και τα φάρμακα της και έχω φύγει και απο αυτούς και από αυτα εδώ και καιρό, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που είναι ανάγκη να πάρουμε μια στήριξη, εστω για κάποιο διάστημα. Σε έχει φέρει σε ακραίο σημειο αυτή τη στιγμή αυτό που νιώθεις και αφενός είναι κριμα να βασανιζεσαι τόσο και να μη βοηθηθείς, αφ´ ετέρου δεν είναι μικρός ο κίνδυνος από αυτό που νιώθεις που σου λέει «καλύτερα να φύγω». Γνώμη μου είναι να το ξανασκεφτείς. Το ό,τι δεν υπάρχει η δυνατότητα το καταλαβαίνω βέβαια αλλά όσο μπορειτε δείτε το σαν οικογένεια, κάποια λυση θα βρεθεί ωστε να σε δει ενας γιατρος νωριτερα απο τον ενα μηνα μετα.. Σε καθε περιπτωση ηρεμησε (οσο και οπως μπορεις), φερσου ψυχραιμα, συμβουλευσου τους δικους σου ανθρωπους πριν να κανεις το οτιδηποτε και αγορασε χρονο. Ο,τι αλλες διαφορες και να εχετε βαλτε τις προσωρινα στην ακρη και δωσε απλα εμπιστοσυνη στην πιο ψυχραιμη ματια τους (σε σχεση με σενα τωρα) και στο γεγονος οτι δε θα σε συμβουλευσουν για κατι που θα σε βαλει σε κινδυνο. Ολοι οι αλλοι ειναι ξενοι και δεν μπορεις να τους εμπιστευτεις, ουτε το κριτηριο σου μπορεις να εμπιστευτεις με τους ανθρωπους στην κατασταση που εισαι. Ολα καλα θα πανε, εδω ειμαστε και θα τα λεμε, να μπαινεις να γραφεις τα νεα σου και ο,τι αλλο θελεις. Καλο ξημερωμα..
Λυπαμαι γι αυτο που μου λες. Πρεπει ομως καπως να διορθωθει η θεληση σου να παλεψεις, να μην το βαλεις κατω. Εκει μπορει καποιος ειδικος να σε βοηθησει. Αλλα και ανεξαρτητα απο αυτον βρες εσυ και αντλησε απο καπου τη δυναμη να παλεψεις. Προς το παρον το «οχι σημερα» ειναι μια καλη αφετηρια, αλλα δε θα μεινεις μονο εκει, πρεπει να ανεβουμε κι αλλο.Quote:
Originally Posted by wanderer010
Είναι δύσκολο αυτό που μου περιγράφεις, δεν μπορώ να σου πω κάτι. Το να γράψω κάτι πισω απο μια οθονη κι ενα πληκτρολογιο, αυτο ειναι το ευκολο, το δυσκολο ειναι η πραγματικοτητα που εχεις εσυ και το σεβομαι απολυτα αυτο. Δε θελω να σε κουρασω με περιττα λογια που δεν θα αλλαξουν κατι απο αυτα που εχεις. Αλλα πρεπει απο καπου να πιαστεις, να βρεις τη δυναμη να παλεψεις, να συνεχισεις. Το δεν αξιζει που λες το δεχομαι μονο σαν εκφραση του πως αισθανεσαι, επι της ουσιας δε συμφωνω με το δεν αξιζει. Ουτε εσυ ξερεις το αν αξιζει η οχι. Οσο αναπνεουμε θα πολεμαμε και οταν πεφτουμε θα κοιταμε πως να ξανασηκωθουμε. Η ζωη μας δεν μας ανηκει γιατι δεν τη φτιαξαμε μονοι μας, απλα διαχειριστες του χρονου μας ειμαστε, θα φυγουμε με τον ιδιο τροπο που ηρθαμε, χωρις δηλαδη τη δικη μας συμμετοχη σε αυτο,εμεις θα παλευουμε να συνεχιζουμε οσο μας δινεται παραταση χρονου. Αυτο θα κανεις γιατι αυτο αξιζει. Περα απο αυτο εχεις την πληρη κατανοηση και το σεβασμο μου στο οτι νιωθεις πως «δεν αξιζει» κι αν εστω λιγο σε ανακουφιζει να μιλας και να το εξωτερικευεις αυτο κανε το. Εδω ειμαστε και θα μιλαμε οσο θες. Και παρε και απο την ιατρικη ο,τι εχει να σου δωσει, και για τα σωματικα προβληματα και για τη δικαιολογημενα επηρεασμενη ψυχολογια σου. Καλη δυναμη σου ευχομαι και να μην το βαλεις κατω, να δωσεις τη μαχη σου.
> βρες εσυ και αντλησε απο καπου τη δυναμη να παλεψεις
Ακριβώς αυτόν τον ρόλο είχε ο άνθρωπος από την εφαρμογή.
Μέχρι που, αστυνομία. Και διαλύθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη, κυριολεκτικά από τη μία στιγμή στην άλλη.
Αυτό ήταν το νόημα της εφαρμογής. Να βρω έναν λόγο.
Βέβαια και όσο τον έβλεπα, πάλι με ένα όχι σήμερα πορευομουν, κάθε μέρα ήταν ένα όχι σήμερα. Δεν ήταν στήριγμα, οπότε δεν μου κάνει εντύπωση τώρα. Πίστευα πως ήταν στήριγμα. Τότε.
Τώρα τίποτα. Με λυπάμαι.
Με ένα όχι σήμερα είμαι 2 μήνες, κάθε μέρα. Μερικές δεν το τήρησα τόσο πολύ. Μακάρι να μπορούσα να μην είναι έτσι. Αυτό του το είχα πει μια φορά, θα ήθελα να μπορώ να δω ένα αύριο. Να μην πιστεύω πως αύριο θα είναι το τέλος. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, η επόμενη μέρα ήταν το τέλος.
Ξέρεις, από τότε που ξεκίνησα να τον βλέπω, από τότε ξεκίνησε το "όχι σήμερα". Πριν από αυτόν, είχα σίγουρα ταλαιπωρηθεί πολύ από όλα τα προηγούμενα, αλλά δεν ήμουν στο "όχι σήμερα". Μόλις τον γνώρισα, ξεκίνησε και το όχι σήμερα.
Δεν ήμουν τόσο χάλια πριν.
Οι τραυματισμοί ξεκίνησαν αμέσως μετά από εκείνον. Εγώ δεν είχα σημάδια παρά μόνο ένα μικρό στο χέρι. Αλλά μόλις άρχισα να τον συναντώ, οι τραυματισμοί μου έγιναν ανάγκη. Και κάθε φορά που θα τον ξαναέβλεπα, είχα περισσότερους. Αλλά πήγαινα, δεν του έλεγα όχι. Πήγαινα...
Τώρα μόνιμα σημαδεμένη. Ούτε αυτά θα φύγουν ποτέ.
Δεν με καταλαβαίνω. Γιατί δεν το σταμάτησα ενώ ήταν κάτι που με πονούσε τόσο πολύ;
Μάλλον τον χρησιμοποίησα για να πονέσω. Τα κατάφερα πάντως.