Originally posted by DissolvedGirl
Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Ισως όμως να ταυτίζεσαι με τα \"υπερβολικά\" παιδάκια και να πιστευεις οτι επειδη ησουν τετοιο και ελεγες και ψεματάκια,το ξυλο ειναι η φυσική συνεπεια των πραξεων σου .Απολύτως φυσιολογικό..
Απολύτως λάθος συμπέρασμα :D Δεν ταυτίζομαι με κανέναν, παιδάκι η γονέα, εξού και είπα ότι κρατάω πισινή. Μερικά πράγματα όμως είναι συνηθισμένα με όλα τα παιδάκια, και δεν έχω πρόβλημα να το παραδεχτώ. Τέλος, το ξύλο δεν είναι η φυσική κατάληξη του τίποτα.
Quote:
Originally posted by Sofia
Εαν ρωτησεις τα παιδια, θα δεις οτι 9 στα 10, θα σου πουν:
\"ημουν διαολος\",
\"εκανα πολλες αταξιες\",
\" οι γονεις μου ηταν αυστηροι αλλα ειχαν δικιο γιατι.....\",
\" οι γονεις μου ειχαν νευρα γιατι ειχαν πολλα στο κεφαλι τους κ εγω δεν ακουγα....\",
\"δεν ημουν καλος μαθητης....\"
και άπειρες ακομα δικαιολογιες για να καταληξουν στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κ ακλονητη αληθεια οτι
\" οι γονεις μας μας αγαπουν πιο πολυ απο τον καθενα στη γη και οτι κ αν κανουν ειναι για το καλο μας\". Αρα και να φας κ ξυλο δεν τρεχει κ τίποτα...Ολα καλα.
Σοφια, τίποτα από όσα ανέφερες για εμενα δεν συνιστούν δικαιολογία, τα λένε τόσο τα παιδιά που τρώνε ξύλο όσο και αυτά που δεν τα έχει χτυπήσει ποτε κανένας.. Αν ήσουν διάολος και έκανες πολλές αταξίες, θεωρείς ότι ήσουν διάολος και έκανες πολλές αταξίες. Αν οι γονείς σου ήταν αυστηροί, ε καί; Εάν είχαν νεύρα και εσύ δεν άκουγες, τώρα ξέρεις πως θα αισθάνονταν. Και αν δεν ήσουν καλός μαθητής, δεν ήσουν καλός μαθητής. Προσωπικά, όσα άτομα ξέρω, κανένας δεν υποστηρίζει αυτήν την ακλόνητη αλήθεια όπως λες.
Η μητέρα μου είναι ένας πολύ σκληρός άνθρωπος. Η μητέρα της είναι τρισχειρότερα. Και από τις ιστορίες που μου λέει για την παιδική της ηλικία, θα παραθέσω μονο μια:
Όταν ήταν παιδιά, η παρέα της έπαιζε στις γραμμές του τρένου. Όταν το πήραν χαμπάρι οι γονείς, τους είπαν να βρούν να παίξουν αλλου (ο παππούς μου μάλιστα έχτισε και καλύβα για τα παιδιά) αλλα η μαμά μου και η λοιπή κομπανία τίποτα. Μετά από λίγο καιρό άρχισαν οι απαγορεύσεις και οι τιμωρίες, αλλα κλασσικά όταν δεν επέβλεπαν οι γονείς, τσούπ όλη η παρέα ξανά στις γραμμές. Μια μέρα την πέτυχε η γιαγιά μου τη μαμά μου και την τραβολόγησε στο σπίτι όπου της έδωσε ένα φοβερό χαστούκι και την έκλεισε μέσα για το απόγευμα. 2 μέρες μετά, ένα τρένο πάτησε ένα από τα παιδιά, το έκοψε στα 2. Η μαμά μου είναι ακόμα ευγνώμων στη γιαγιά μου για εκείνο το χαστούκι.
Για τελευταία φορα, το αν θα τρέξει τίποτα η όχι, είναι υποκειμενικό, και όσο μεγαλώνεις το αποφασίζεις εσύ. Εγώ ξέρω ότι έχω φάει ξύλο στη ζωή μου, και δεν βρίσκω κανέναν λόγο, εφόσον δεν θυμάμαι από μονη μου κάτι το συγκλονιστικό, να το ξεθάψω από τη μνήμη μου με τη βία για να δω αν και ποσο θα με επηρεάσει.