Printable View
Ευχαριστω,ευχαριστω......με κανεις και κοκκινιζω....αληθεια σου αρεσε?σκεφτομαι να τα δημοσιευσω...Quote:
Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ
αντε για σενα μονο...παρε αλλο ενα
....................,..................///.......................//////.......?
φιλενάδα τώρα ήρθα από κρασιά κ το ποιημά σου με συγκίνησε αν το πρωί το έβλεπα τοπ φαντάσου τώρα που ήπια.....................σευχαριστώ για την απόλαυση που μου προσφέρεις..εγώ να δεις μαγουλάκια που έχω!!!!Quote:
Originally Posted by nflu
Ελπιζω μια μερα να καταφερω να φτασω το δικο σου επιπεδο δασκαλε.....τα λογια σου μου δινουν κουραγιο να συνεχισωQuote:
Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ
βλέπε να μαθαίνειςQuote:
Originally Posted by nflu
που είσαι nflu κάνε καφέ
σκέτο με πάγο να είναι καλέ
καλημέρα σου είπα για να σου πω
να εχεις μια μέρα σαν παγωτό(γλυκια)
(αφιερωνω στην αγαπη της ζωης μου)
Αν χωρούσα κι εγώ
στο μικρό σου πλανήτη
αν ζητούσες να 'ρθω
να μην σ' έχει η λύπη
Τον παλιό μου εαυτό
θα τον άφηνα πίσω
τον κρυμμένο ουρανό
της καρδιάς σου να ζήσω
Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου
Αν ζητούσες να 'ρθω
στο μικρό σου τ' αστέρι
αν μπορούσα να δω
της ψυχής σου τα μέρη
Θα νικούσα το εγώ
που εδώ με κρατάει
έναν κόσμο να βρω
και τους δυο να χωράει
Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου
- Μικρός πρίγκηπας -
- Παρασκευάς Καρασούλος -
Ήθελα πάντα να σε βλέπω να γελάς
Να 'μαι κοντά σου τις στιγμές που το ζητούσες
Να κάνω σχέδια και όνειρα για 'μας
Και να σου λέω σ' αγαπώ όταν ρωτούσες
Ήθελα τόσα κάθε που 'ρχεται πρωί
στην αγκαλιά μου να ξυπνάς και να σ' αγγίζω
πνοή να παίρνω απ' το δικό σου το φιλί
Μα υπάρχουν κι άλλα στην ζωή που δεν ορίζω
Όπου κι αν πας Έτσι σ' αγάπησα
Κι αν ήταν όνειρο για μας, εγώ το κράτησα
Κάπου στο μέρος της καρδιάς
Κάπου στ' αστέρια που κοιτάς
Η ζωή με μίσησε
και το ποτό με σκίζει,
αγάπη δεν ένιωσα ποτέ
όσο κι αν μου αξίζει.
Προσπάθησα πολύ,
να βρω τον εαυτό μου,
μα όσο και αν έψαξα
έζησα μοναχός μου.
Σε τούτη την ζωή
τίποτα δεν αξίζει,
μονάχα η παρουσία σου
που το μυαλό κερδίζει.
Άσε με λίγο να σου πω
πόσο σε έχω ανάγκη,
γιατί η ζωή μου είναι μικρή
και φεύγω σε λιγάκι.
Κάτσε δυο λόγια να σου πω
όσο μπορώ ακόμα,
μη φύγεις σε παρακαλώ
θα περιμένω αιώνια!
Η απουσία σου βροχή
που πέφτει λίγη λίγη,
και γίνεται με τον καιρό
θάλλασσα και με πνίγει.
Όσο κι αν είμαστε μακριά
πολλά κι αν είναι τα μίλια,
ακόμη το αισθάνομαι
πως σε φιλώ στα χείλια.
Κομμάτια την καρδούλα σου ποτέ δεν θα στην κάνω
και μακριά την μοναξιά θέλω να σου πάρω.
Και το φεγγάρι αγκαλιά μαζί να το κοιτάμε
και να με σφίγγεις πιο δυνατά μαζί σου να κοιμάμαι.
Θα'ρθεις μια μέρα θα το δεις και ας λες πως είναι ψέμα
για μια ζωή και θα κυλάς μες της καρδίας μου το αίμα.
Θα ανοίγεις τα δυο χέρια σου και μέσα εκεί θα μπαίνω
και θα με κλείνεις πιο σφιχτά και ανάσα δεν θα παίρνω.
Θα παίρνω την ανάσα σου απ'τα καυτά φιλιά σου
και θα κοιμάμαι ως το πρωί μέσα στην αγκαλιά σου.
Σεντόνι θα'ν το φεγγάρι μας Τα αστέρια μαξιλάρια
και ο ουρανός μου θα'σαι εσύ τα μάτια σου διαμάντια.
Που λάμπουν και μου λεν πολλά μου λεν πως μ'αγαπανε
και κάποτε θα τα κοιτώ και άλλο δεν θα φοβάμαι!
Επέλεξα το παρόν θέμα για "αποθετήριο έμπνευσης" γιατί βρήκα τον τίτλο του απλό και άκρως δηλωτικό των προθέσεων του ποιητή...
Διαρκώς καλούμαστε να επιλέξουμε ποιούς δρόμους θα αφήσουμε και ποιούς θα ακολουθήσουμε στη ζωή. Αραγε, αυτά που επιλέγουμε να μη ζήσουμε, μήπως αυτά ήταν που θα άξιζε να ζήσουμε, επιβεβαιώνονας τα λόγια του Κούντερα "η ζωή είναι αλλού"?
ΣΚΙΕΣ
Οσοι χαθήκαν στον καιρό,
σκιές στους τοίχους απομείναν.
Ρούχο που κρέμεται σ’ ανύπαρχτο κορμί
Πλήκτρο παράφωνο στο πιάνο
που -όσο κι αν το ‘θελα- δεν έφτιαξα ποτές…
Οσων χαθήκαν στον καιρό,
το χάδι στην παλάμη χαρακιά,
στο μέτωπο ρυτίδα το γιατί
που δεν ετόλμησε κατάφαση να γίνει,
για πάντα μένοντας ηχώ του ίσως…ίσως
Οσα χαθήκαν στον καιρό,
στίχοι ποιημάτων που δεν έγραψα
ακοίμητοι του τίποτα φρουροί-
αγάλματα σε μια γωνιά του κήπου
και τούτη η σκέψη που συχνά με τυραννεί:
Μην είν’ η ζωή η ερώτηση
που απόφυγα για χρόνια ν’ απαντήσω
Κι όλα όσα επιμελώς επέλεξα να ζω
μην είναι μοναχά, σκιές
στον κόσμο των σκιών…