Printable View
Χάλια, νιωθω ρακος, νιωθω ενα τιποτα. Τ χειλη μια ισια γραμμη, η καρδια σφιγμενη, τα ματια βρεγμενα, η φροντιδα του Νικολα μου φαινεται βουνο. Αλλα θα αντεξω....το ξερω. Χρονος, αλλα δεν περναει llacrymosa με τιποτα.......Σαν σημερα πριν εξι χρονια εχασα τον πατερα μου. Δυο πονοι στο ιδιο μυαλο δεν χωρανε, η μηπως χωρανε και κανουν και παρεα ο ενας στον αλλον!Quote:
Originally Posted by Lacrymosa
boubourina λυπαμαι πολυ...καταλαβαινω ποσο απαισιος ειναι ο πονος..θα το αντεξεις boubourina εισαι δυνατος ανθρωπος κ θα τα καταφερεις, να το λες αυτο συνεχεια στον εαυτο σου...καλη δυναμη!
Δεν νιωθω τιποτα
Δεν θυμαμαι τιποτα
Ολη μου η καρδια ειναι γεματη απο ενα απεραντο κενο και παγωνια
Προσπαθω να φερω στο μυαλο μου αναμνησεις απο τον αντρα που αγαπησα απο τις δικες μας μοναδικες στιγμες και το μονο πραγμα που επαναλαμβανεται μεσα στο μυαλο μου ξανα και ξανα ειναι μονο το τελευταιο μισαωρο πριν σβησει στα χερια μου. Και η εικονα ειναι τρομακτικη!
Πηγα στην ψυχολογο.
Μπυ ειπε οτι ειναι ανησυχητικο που δεν εχει βγει ακομα ο θρηνος.
Ειπε οτι εχω κολλησει στην κατασταση του σοκ, της αρνησης και του τρομου.
Ειπε οτι προσπαθω να φερθω οπως θα ημουν μετα απο 6 μηνες, ενα χρονο. Οτι εγω θεωρουσα σαν ψυχραιμια εκεινη το ειπε παρανοια
Μου ειπε οτι πρεπει να απομακρυνθω λιγο απο το παιδι. Το παιδι με κλειδωνει απο το να βιωσω την απωλεια και τον θρηνο. και αν επιμεινω στο πρωτο σταδιο της αρνησης και δεν περασω στο σταδιο του θρηνου συντομα, ειναι θεμα χρονου να καταρρευσω και να σαλεψει το μυαλο μου
boubourina προσπαθησε να ακολουθησεις οσα σου ειπε η ψυχολογος σου...κ εξεφρασε της ολες σου τις σκεψεις, τα παντα, ο,τι νιωθεις συζητα το, μην τα αφηνεις μεσα σου....
Καλη δυναμη!
Ειμαι ο πλεον ακατάλληλος άνθρωπος για συμβουλη...το μονο κοινό μας έιναι ο πόνος και η ημερομηνία που χασαμε τους αγαπημενους μας. Μιλα με γιατρό, το παιδακι σου άυτην τη φαση είναι κατι που δεν σε αφηνει να ηρεμησεις λεπτο. Το λεω διοτι μου το ειπε ότι αν ειχα παιδι μικρό θα ήταν χειρότερα. Μιλα με γιατρό φιλη.,,,,,,,,,,,,,,,,σύντομα. Καλύτερα με ψυχιατρο.
Γνωμη μου.
Λακριμοζα και Κατερινακι, το ξερω οτι εχετε δικιο αλλα δεν μπορω να κανω τιποτα για αυτο. που και που, μια φορα την εβδομαδα με πιανει το κλαμα.
Το Πασχα ηταν δυσκολη περιοδος για καποιον που εχει χασει το ταιρι του. Τον Τακουλη τον εχανα καθε Μ. Πεμπτη και τον ξαναεβλεπα Κυριακη απογευμα, ηταν η ψυχη της παρεας σουβλιζε ολα τα αρνια της παρεας εφτιαχνε με τους φιλους του ολα τα κοκορετσια χαμος. και μονο μετα το γλεντι και τα ψησιματα ξανασυναντιομασταν επιτελους!!! Φετος κανεις δεν εκανε Πασχα απο τους φιλους μας. Ολοι με δακρυα ελεγαν πως ολα τους θυμιζαν τον φιλο τους. Εφυγα Μ. Σαββατο και πηγα στην Αθηνα με το μωρο και τον μεγαλο γιο. πηγαμε στην κουνιαδα μου. πιστευα οτι ηταν καλυτερα να φυγα απο το σπιτι. Εκει αναρωτιομουν συνεχεια τι κανω εγω αναμεσα σε ολους αυτους. Λιγοι γνωστοι για παρεα να μιλανε για μαλακιες να περασει η ωρα και εγω να σκεφτομαι οτι ειμαι αλλου για αλλου. και ηρθε το βραδυ και πηγα με τον μικρο στο κρεββατι να τον κοιμησω απο τις 11. Αλλα δεν κοιμοαταν και στις 12 αρχισαν τα πυροτεχνηματα. και με επιασαν τα κλαμματα. Χριστος Ανεστη, οχι ομως και ο Τακουλης μου, η αγαπη μου. Επνιξα αλλη μια φορα τα δακρυα και ειδα DVD παιδικο με το παιδι. Την Κυριακη τον πηγαμε ολοι μαζι στο Αττικο Παρκο. απο το απογευμα και μετα ηθελα απελπισμενα να παω σπιτι μου. Νομιζα οτι τον ειχαμε αφησει ολοι μονο του. Ο τακουλης με περιμενε στο μυαλο μου και εγω ημουν μακρια.
Εφυγα Δευτερα πρωι μονη με τον μικρο. Απο τα διοδια της Ελευσινας μεχρι την Κορινθο δεν εβλεπα μπροστα μου απο το κλαμα. Πηρα τη μαμα μου να περιμενει να της αφησω το παιδι και ναφυγω αμεσως. Πηγα και μια αγκαλια λουλουδια. Ασπρα και κοκκινα.πηγα πρωτα απο τον μπαμπα μου. και υστερα στο αλλο χωριο που ειναι Εκεινος. μιση ωρα μακρια μου. Χριστος Ανεστη αγαπη μου. Τον στολισα χαιδεψα το μαρμαρο, το χτυπησα, του ειπα οτι το παιδακι μας τον ζηταει, τον ψαχνει ακομα. τι να του πω αγαπη μου? τι?δεν ηθελε τα πυροτεχνηματα γιατι νομιζε οτι θα καψουν τον μπαμπα που ειναι στον ουρανο!!!!
Σας εχει τυχει να νομιζετε οτι ουρλιαξατε αλλα να μην εχετε βγαλει αχνα?
Ετσι νιωθω. σαν να ουρλιαζει καποιος χωρις φωνη. με πονουν τα αυτια μου απο την κραυγη και ομως δεν εχει βγει αχνα απο το στομα μου. Μεσα στο μυαλο μου εχω μια τεραστια κραυγη....... αφωνη, χωρις ηχο. Θεε μου θα ηθελα τοσο να ουρλιαξω!!!!
Κλαιω μαζι σου με αυτα που διαβαζω.............δεν ειναι παρηγοριά αλλά σε μοιώθω κοριτσάκι μου........... κουραγιο...........τι να σου πω κι εγω...........
bou κλαίω κι εγώ με τον πόνο σου και δεν ξέρω αν εσύ ή το παιδί σου μπορείτε τόσο νωρίς να ξεπεράσετε την απώλεια. Δεν εννοώ να την ξεπεράσετε ξεχνώντας την μα κάνοντάς την συνειδητή. Είναι νωρίς κι όσο μιλάς, συζητάς, ξανοίγεσαι, ξεσπάς θα είναι καλύτερα, μα όχι μόνη σου, μην είσαι εσύ κι ο μικρός. Περισσότερο θα τον πονάς παρά θα τον βοηθάς. Και βοηθόντας τον βοηθιέσαι κι εσύ γλυκιά μου, γλυκιά μου.
Αχ βρε boubourina! Να ουρλιάξεις, και να χτυπηθείς, και να κάνεις ό,τι νιώθεις πως θα ήθελες! Αν δεν το κάνεις τώρα, πότε θα το κάνεις; Αν δεν το κάνεις για την αγάπη σου, για ποιον θα το κάνεις; Άσε λίγο το παιδί στη μαμά σου, σωστή συμβουλή, και κλάψε τον τον άνθρωπό σου... Και μην ακους που σου λένε να είσαι δυνατή, για το παιδί, κτλ. Είναι λόγια χωρίς αντίκρυσμα, για να έχουμε κάτι να πούμε. Μπροστά του να είσαι όσο πιο ήρεμη μπορείς, βέβαια, αλλά αν δεν το βγάλεις από μέσα σου θα μείνεις εκεί καθηλωμένη. Είναι ένα σκαλοπάτι που αν δεν το περάσεις δεν θα μπορέσεις να είσαι ήρεμη. Όσο για το μικρό, το νιώθει ότι η μαμά του είναι τόσο πληγωμένη, και αυτό θα του φαίνεται φυσικό, πίστεψέ με. Αν αναποδογυρίσει ο κόσμος, τι είναι φυσικό, να πέσει κανείς ή να στέκεται όρθιος; Πέσε λοιπόν, για να μπορέσεις μετά, σιγά-σιγά, ακουμπώντας να σηκωθείς.Quote:
Originally Posted by boubourina
Την αγάπη μου...
Katerinaki, narnia, streidi. Μπηκα στο φορουμ και επρεπε να κανω log in. username: Boubourina (οπως με βαφτισε Εκεινος πριν 13 χρονια) password: η ημερομηνια που τα φτιαξαμε. Και το ιδιο εχει και εκεινος σε καθε του καρτα κομπιουτερ, κινητο οπου δοκιμασα το ιδιο password.
Κοριτσια το προβλημα εδω ειναι η μαμα μου.
Ειναι 71. κραταει ενα μωρο απο το πρωι μεχρι τις 5-6 το απογευμα που γυριζω. Εαν της πω οτι θελω να τον κρατησει και αλλο να μεινω μονη μου δεν αντεχει, δεν θελει δεν μπορει. Αυτο δεν αλλαζει, Δεν αλλαξε ποτε μεχρι σημερα. Και να πω την αληθεια, με τον χαρακτηρα που εχει η μαμα μου και μεχρι σημερα εκανε τα παντα για τον εαυτο της, και το τοσο που κανει πολυ ειναι.
Το ΣΚ εννοειται οτι εχω τον μικρο 24 ωρες για να συνελθει και "να βρει τον εαυτο της"... της μαμας μου δεν της χαλας ευκολα την ζαχαρενια
οποτε αδιεξοδο για το να βρω χρονο μονη μου.
Σκεφτηκα ομως οτι υπαρχει ενα κοριτσακι που το ξερω απο τον παιδικο σταθμο και μου ειπε οτι θα μπορουσε να κραταει τον Νικο για λιγες ωρες με 4€ την ωρα. και νομιζω οτι ειναι η ωρα να την χρησιμοποιησω. Για τα οικονομικα μην τα ρωτατε, 1000€ μισθος και 3 παιδια. αλλα δεν βαριεσαι θα τα καταφερουμε.
Μπουμπου..............Πως τα παας κοριτσι μου? Παλευεις? Εγω τα χαλια μου, χειροτερα. Μονο που γυρισα στο σπιτι μας, ανακατωνω τα επιπλα, καθαριζω και τριβω πατωματα 100 φορες τη μερα, κουραση τρελλη και απο υπνο τιποτα..................ουτε πιαστηκα, ουτε ξεθυμανα, ουτε τιποτα. Το μυαλο ξεσπαει και στελνει τοσα δακρυα στα ματια μου που δεν βλεπω μπροστα μου...........
Ναι τελικα περασα στην θλιψη, στον θρηνο και στα δακρυα. Μονο που δεν αντεχω.
Τοσο δυσκολο να ξεκινησω την καθε μου μερα και αφορητο φορτιο να καταφερω να την τελειωσω.
Κλαιω με το παραμικρο πλεον, Και δεν νιωθω καμμια δυναμη μεσα μου, ψυχικη ή σωματικη.
Ειναι βαρυ να παω στη δουλεια, ειναι ασηκωτο να φροντισω το παιδι. Ενα κουρελι νιωθω απο το πρωι μεχρι το βραδυ.
Δακρυα, δακρυα, δακρυα αλλα δεν αλλαζουν τιποτα.
Ναι... το Ποτέ με τρελαινειιιιιιιιιιιιιιι!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!
δεν θα τον ξαναδω ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!! Ειναι απιστευτο, ειναι ασυλληπτο, Ρε Τακούλη, ρε Μπουμπουρίνο μου! τι γινεται τωρα?
Καθε μερα αγαπη μου απο τοτε που γεννησα το μωρακι μας, ρωτουσα τον εαυτο μου: Ποιον αγαπας περισσοτερο? Τον αντρα σου ή τον γιο σου? και ξερεις αγαπουλα ποια ηταν η απαντηση? Εσενα, εσενα, εσενα.... χωρις εσενα ποτε δεν θα αναζητουσα ενα παιδι, απο την αγαπη μου για σενα γεννηθηκε το μωρακι μας. Και τωρα αγαπουλα μου?????? τωρα εχασα εσενα, εχασα οτι ηθελα περισσοτερο στη ζωη μου, εχασα τον κοσμο μου, το σωμα μου, την ψυχη μου, το μυαλο μου, Νομιζεις οτι μπορω να συνεχισω???? Γραφω και σπαραζω αγαπη μου, καρδια μου. Αλλα δεν εισαι εδω να μου σκουπισεις τα δακρυα, δεν εισαι εδω να με παρηγορησεις, να με αγκαλιασεις, να με ησυχασεις.
Boubourina... ζήτα βοήθεια βρε κοριτσάκι μου... Αφού είναι τόσο δύσκολο αυτό που έχεις να περάσεις, ζήτα βοήθεια για να το σηκώσεις. Και καλύτερα όχι με φάρμακα, βρες έναν άνθρωπο να του μιλάς. Ψυχολόγο, φίλο, δεν ξέρω, αρκεί να μπορείς να του μιλάς και να τα βγάζεις από μέσα σου και να νιώθεις λίγο καλύτερα. Δεν ξέρω αν θέλεις να νιώσεις καλύτερα, βέβαια, μια τέτοια απώλεια νιωθω ότι ίσως να σε κάνει να θέλεις να θρηνείς για πάντα... Ωστόσο εκείνος θα ήθελε να είσαι λίγο καλύτερα κάθε μέρα που περνάει, δε θα ήθελε να τελειώσει η ζωή σου με την απώλειά του... Σκέψου ότι τώρα κατά κάποιον τρόπο ''ζεις και για τους δυο σας'', τον έχεις στην καρδιά σου, τον κουβαλάς μαζί σου όπου κι αν πηγαίνεις και προχωράς... Αυτό που λες να ζητήσεις βοήθεια με το μωρό δεν είναι κακή ιδέα, αρκεί να είναι κοπέλα που να νοιάζεται κ να μην το κάνει μόνο για τα χρήματα. Θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα καλή μου, θα το δεις... Ακόμα κι αν δε θέλεις ή δε μπορείς να το σκεφτείς τώρα... Καλή συνέχεια και περιμένουμε νέα σου.
μπου....καλημέρα...
σου στέλνω μια αγκαλιά, (ξέρεις, από κείνες που λέγαμε, με εμβόλια)...
Αχ στρειδι μου γλυκο, ναι τωρα του μιλαω αλλα παλι αποκριση καμμια, εχει αδειασει η ζωη μου, μακαρι να μην ειχα αγαπησει τοσο, Θεε μου ειναι τοσο βασανιστικο!!!!! Τον κουβαλαω μεσα μου και ειναι τοσο μεγαλο το φορτιο που νιωθω τα σπλαχνα μου ετοιμα να εκραγουν.Quote:
Originally Posted by streidi
Και ΘΥΜΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΝΩ, ΘΥΜΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΝΩ, ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥ!!
Και ΖΗΛΕΥΩΩΩΩΩΩΩ καθε γυναικα που εχει τον αντρα της και καθε παιδι που βλεπω με τον πατερα του και θελω να ΟΥΡΛΙΑΞΩ!!!!!!!!!! ειναι Α Δ Ι Κ Ο!!!! Α Δ Ι Κ Ο ΑΔΙΚΟ, μα πολυ αδικο, τρελαινομαι.........
Boubourina μαζί σου... Καλά κάνεις και τα νιώθεις όλα αυτά και να τα νιώθεις. Είναι τόσο φυσιολογικά...και αλήθεια, είναι τόσο άδικο πραγματικά... όμως από κάπου πρέπει να αντλήσεις και λίγη δύναμη και λίγη ελπίδα για το μέλλον... μπορώ να φανταστώ πόσο απεχθές σου είναι και να το ακούς αλλά πρέπει να κάνεις αυτή την προσπάθεια...για σένα...πες πως σε φροντίζεις για χάρη του Τάκη σου που δεν είναι εδώ για να το κάνει...Quote:
Originally Posted by boubourina
Θεοφανει την αρπαζω την αγκαλια σου, την εμβολιασμενη :) και ακουω το τραγουδι του Αλκινοου που εβαλες, ονειρο ηταν ναι ονειρο ηταν.
Ξυπνησε η Γιουλη, και με βρηκε βουτηγμενη στα δακρυα.
Και με αγκαλιασε
Και με παρηγορησε
Και μου ειπε..."για αυτο σε διαλεξε, γιατι ησουν δυνατη, γιατι αντεχες και αγαπουσες ταυτοχρονα........"
Πολυ μεγαλη κουβεντα
Πολυ μεγαλη παρηγορια
Σημερα δεν ειχα κουραγιο να παω στη δουλεια
Εμεινα σπιτι
Τωρα ειμαι μονη μου, η μικρη εφυγε για δουλεια στην καφετερια
Απο ανεμελη εφηβη στα δυσκολα
Παλι καλα που βρεθηκε δουλεια
Μενουμε μαζι
Συμφωνησαμε να μου πληρωνει τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ και εγω τα υπολοιπα.
Καλυτερα μαζι παρα να παω στη μαμα μου και εκεινα μονα τους.
Εμεινα με οτι τον θυμιζει, αλλα χωρις αυτον τον ιδιο, εμεινα με οτι αγαπησα εξαιτιας του αλλα χωρις ΕΚΕΙΝΟΝ να αγαπω.
:'-( boubourina....Quote:
Originally Posted by boubourina
μπου...μαζί με την αγγαλιά, σου στέλνω τις σιωπές μου...μερικές φορές δεν χρειάζονται λόγια.....και ένα τραγουδάκι..
Μας @#$ες πρωί-πρωί..:)
http://www.youtube.com/watch?v=wTrESDwOuyg
Επιτηδες το κανω, ετσι για να σας κανω καταθληπτικους και εσας!!! :P :P :P :*Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
μπουμπου...θα το αντεξουμε και να εχουμε ακομα και ευτυχιες στη ζωη! να το δεις!
εγραψα πριν λιγο το ακολουθο μνμ στην Ναταλι...
"εια σου Ναταλι
Ο μικρος ειναι καλα τωρα απλα ετυχε να αρρωστησει τοτε που ειχα τα σαραντα. Την αλλη Κυριακη Ο Τακης κλεινει 3 μηνες απουσιας απο την ζωη μου
Πως νιωθω? Στην αρχη σοκ, μετα κλαμα, μετα αποξενωση απο ολους, μετα καταλαβα οτι κανενας δεν εμενε πλαι μου στον πονο μου και μεσα σε 3 μηνες εφτασα να εχω τον πονο μου καλα κρυμμενο πισω απο ενα πικρο χαμογελο στα χειλη, να ακουω προβληματα του τυπου "καποιος μου γρατζουνησε το αμαξι", 'η πηρα 4-5 κιλα το χειμωνα και τωρα δεν χωραω στα ρουχα μου" κλπκλπ. Εχουν οι ανθρωποι προβληματα! και εσυ χαμογελας οταν θελεις να ξεφωνισεις, και ολα γυρω σου εχουν το ρυθμο που ειχαν παντα και το συμπαν αδιαφορει για την αγαπη σου που χαθηκε και απλα συνεχιζει να κυλαει η καθε μερα οπως παντα, σαν να μην εχει συμβει τιποτα!!!! αλλα για σενα ολα εχουν αλλαξει, ολα εχουν χαθει, η καθε "χαρα" σε ποναει, το πρωτο ποδηλατο του μικρου σου φερνει δακρυα που δεν ειναι εδω ο μπαμπας να το δει, το dvd της βαφτισης και του γαμου ειναι μαρτυριο, νομιζεις οτι οι πιο χαρουμενες στιγμες σου τωρα δειχνουν τραγικες, και εισαι μονη σου, απιστευτα μονη σου, και ολοι σε ρωτανε πως εισαι και απαντας ... καλα ειμαι αφου ειμαι ορθια? αφου εγω δεν εχω πεθανει αρα ειμαι καλα!!!!!!!!!!! τραγικο? ειρωνικο?"
και να σας πω και το αποκορυφωμα τωρα!!!!!!!!
Παρασκευη ειμαι με τη μαμα μου και τον μικρο εξω γιατι ηθελε να του ψωνισει ρουχα.
Στην επιστροφη ενω οδηγω αρχιζει την μουρμουρα οπως παντα οτι δεν την προσεχω, δεν της δινω σημασια, αδιαφορω για τα προβληματα της κλπκλπκλπ
Της λεω οτι χιλια καλα μου κανει, μου κραταει το παιδι, με βοηθαει κλπ αλλα με αυτη την αποδοκιμασια της με αποξενωνει και χαλαει την σχεση μας
Μην πολυλογω αρχιζει οτι εχω μια φιλη που δεν ειναι αυτη που φαινεται και οτι πρεπει να απομακρυνθω απο κοντα της και στο τελος το ξεστομιζει!
ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΡΟ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ .... ΝΑ ΦΙΛΙΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ??????????
Εγκεφαλικο εγω
Και της λεω: και γιατι μου λες τωρα? τωρα που ποναω, πρεπει να μου μπηξεις αλλο ενα μαχαιρι? και τι θες να κανω τωρα? να ζητησω το λογο απο τον αντρα μου?
Ντροπη σου της λεω, το παιδι σου ποναει και εσυ του γυριζεις αλλο ενα μαχαιρι στην πληγη
στο λεω για να σε προφυλαξω απο αυτην, μου απανταει
Και τι να το κανω τωρα, θα μου κλεψει τον αντρα? Ακομα και αν ειναι αληθεια, τωρα τον εχουμε χασει και οι Δυο.
Περιμενω να ακουσω τα σχολια σας
Περιμενω αποψεις σας
μπου...
(περιμενα κάτι τελείως διαφορετικο όταν είδα το μνμ)......
Έλεος.
Μπες τσατ.
μπιμπι μου..δεν έχει σημασία...μα καμία σημασία αν φιλιόταν ή όχι..αν είδε σωστά η μαμά σου ή όχι...σημασία έχει ότι αγαπησες πολυ τον Τάκη και τον έχασες και πονάς και είνα αφόρητο.Για μένα πρέπει να πας σε καποιον ειδικό να σε βοηθήσει.Είναι κάτι που δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις μονη σου και προφανώς ακόμα και οι φίλοι που σε αγαπάνε πραγματικά δεν μπορούν να σε βοηθήσουν...Πραγματικά πες μου σε νοιάζει αν ο Τάκης φιλόταν τότε με εκείνη? Δεν νομίζω...εμένα δεν θα με ένοιαζε πια...ίσως να ήταν και αλήθεια, η μαμά σου προσπαθησε να σε προφυλάξει απο μια φίλη που μπορεί να μην είναι φίλη..απλά το έκανε με λαθος τρόπο,και οι γονείς είναι άνθρωποι....αυτό που έχει σημασία είναι να μπορείς να ζήσεις, να μπορέσεις κάποια στιγμή να ξαναχαμογελάσεις,να μπορέσεις να χαρείς το παδί σου, να μπορέσεις να ξαναγαπήσεις την ίδια σου την ζωή..και νομίζω πως πρέπει να ζητήσεις βοήθεια...και πάλι όπως πάντα...γνώμη μου...
Τι να πω βρε μπουμπουρίνα, μένω στο γεγονός πως η ζωή μπήκε σε κανονικούς ρυθμούς για όλους τους άλλους εκτός από σένα. Κ εσύ προσπαθείς να μπεις επίσης στο δικό τους κόσμο τον γνωστό καθημερινό αλλά από μέσα σου υποφέρεις.
Κάπου πρέπει να ισορροπηθούν τα πράγματα. Ούτε στο ένα άκρο, ούτε στο άλλο.
Να μπαίνεις κ εσύ στο δικό τους αλλά και οι υπόλοιποι στο δικό σου.
Αν και νομίζω ότι προέχεις εσύ ασυζητητή.
Τώρα για τη μαμά σου! Ασχολίαστο... Μου κίνησε την περιέργεια πάντως γιατί στο είπε μετά τα παράπονα και την έμμεση απόριψη τη δική σου σ'αυτά που ζητάει. Πιθανώς αν της έλεγες ναι μαμά έχεις δίκιο κλπ, μπορεί να μη στο είχε πει ακόμα..
Εύχομαι κουράγιο, δύναμη και να βρεις τον τρόπο σιγά σιγά έστω κ σταδιακά να φεύγει λίγο απ'το βάρος από πάνω σου.
Μπου μου, τι ήταν αυτό που διάβασα ? Τι υπερμεγέθη βλακεία μπορεί να ξεστομίσει κανείς ?...............
Τελικά, είναι τραγικό που τα παιδιά, δεν μπορούν να διαλέξουν τους γονείς τους....
Ότι κι αν σημαίνει αυτό .........
boubourina
διαβασα ,και δεν δικαιολογω τιποτα δεν υπαρχουν λογια ,αλλα θα σου πω τουτο ,μεσα απο αυτα που εχω περασει εγω ,και ακουσει ολο αυτο το διαστημα, απο τους δικους μου ,ειναι πανω κατω τα ιδια Ισως καποιοι να νομισουν οτι θελω να τους δικαιολογησω ,αλλα προθεση μου δεν ειναι αυτη . Θα πω μονο οτι με τα μυαλα που κουβαλανε και μιλαω για τους δικους μου μονο ,οτι θελω να πιστευω οτι το εκαναν με την προφαση οτι ετσι θα μαλακωσει ο πονος και η απωλεια μου, αν καταφερναν να σπειρουν αμφιβολιες προς το προσωπο του.
,Νομιζω οτι απλα δεν ξερουν αλλο τροπο (θελω να πιστευω) Ειναι ο απαξιωτικος , χωρις κανενα σεβασμο προς τον πονο σου, και σε στιγμες που θελεις μια παρηγορια να περνεις μαχαιρια Δεν ξερω αν το κανουν για επιβεβαιωση δικια τους ,η γιατι δεν αντεχουν,αν και ποναει αρκετα ,εγινα λιγο ποιο ανθεκτικη .
Αλλα μαθε να τα προσπερνας καλη μου ολα αυτα οσο και αν πονανε ,Επικεντρωσου σε σενα στο Νικολα ,και μεινε με ανρωπους που αισθανεσαι ομορφα και ζεστα ..Ξερω οτι περιμενουμε απο τους δικους μας ανθρωπους πρωτα μια γλυκια κουβεντα, αλλα αν αυτο δεν ειναι εφικτο ,οσο και αν το θελαμε μεσα μας απλα συνεχιζουμε ,και ο απολογισμος ,οταν θα αισθανθουμε δυνατη μεσα μας
bou δεν αμφιβάλλω ότι πιθανόν ήταν ένας τρόπος της μητέρας σου να σε προσεγγίσει, ακριβώς επειδή είχατε αυτή την κουβέντα περί αποξένωσης πριν. Δεν είναι τυχαίο το πότε ξεφουρνίζονται κάτι τέτοια 'μυστικά'. Από εκεί και πέρα όμως, η 'αλήθεια' είναι κάτι πολύ σχετικό... για μένα είναι αυτό που νιώσαμε, αυτό που ζήσαμε και τίποτα παραπάνω. Κράτα το και άστο με τον χρόνο να γίνει μέρος του εαυτού σου όπως εσύ θα επιλέξεις.
Πολλές φορές οι άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία μετά από μια απώλεια να ζήσουν το 'παραμύθι' ή το 'δράμα' που δεν έζησαν κοντά στον άνθρωπο που χάθηκε. Όμως εσύ κι ο Τάκης είχατε τόσα πολλά και δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Οπότε μην ασχολείσαι με όποιον προσπαθήσει για δικούς του λόγους να στρέψει τις αναμνήσεις σου σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η απώλεια δεν γίνεται μικρότερη ούτε με το να εξωραϊζουμε πρόσωπα και καταστάσεις, ούτε με την υποτίμηση και το θυμό.
Διαβασα τα σχολια σας και σας ευχαριστω που απαντησατε.
Διοδιο, Σαββα, αρσι, σοφτακι ολοι πιασατε ενα μερος της ουσιας.
Η σχεση μου με την μαμα μου ειναι ενα μεγαλο κεφαλαιο στη ζωη μου ισως το μεγαλυτερο και δεν το εχω λυσει ακομα στα 40 μου. Και μαλλον θα συνεχιζω να παριστανω την εφηβη απεναντι της οπως εκεινη θελει, να μου διαλεγει ρουχα, αντρα, φιλους κλπ κλπ κλπ
Δεν ειναι κατι που θα το λυσω τωρα, δεν εχω τη δυναμη.
Καταφερα πολλα μα παααααρα πολλα πραγματα στη ζωη μου, ξεπερασα σε αντοχες ενα μεσο ανθρωπο αλλα δεν καταφερα να ενηλικιωθω ακομα στα ματια της
οποτε θα γινει το εξης:
Περα απο τις φρασεις που σας ειπα δεν ειπαμε κατι περισσοτερο για το θεμα
Δεν θα την ρωτησω τιποτα
Δεν θα χωρισω τη φιλη μου, αλλωστε 1-2 φορες το μηνα τη βλεπω και δεν ειναι οτι στηριζομαι σε εκεινη και αν με προδωσει θα πεσω
Δεν θα χαλασω την εικονα που εχω στην καρδια μου για τον αντρα μου
Αν ειναι να ποναω, θελω να ποναω για οσα προλαβαμε να ζησουμε μαζι και οχι για οσα ισως ρισκαραμε να ζησουμε χωρια
Αν ειχε κατι με τη φιλη μου και περισσοτερο φιλη του τοτε και εκεινη θα ποναει αρκετα οπως και εγω και δεν τολμαει να το πει
Αμφιβαλλω οτι εχει γινει το οτιδηποτε μεταξυ τους
Εκεινη ηταν η μονη που ηξερε τα 3 πρωτα χρονια τη σχεση μας και την σερναμε την καημενη σε καθε ταξιδι μαζι μας για καλυψη, και εβγαζε και τρελο τον καθενα που μας επαιρνε χαμπαρι.
Θεωρω οτι ειναι πολυ πιθανο να υπηρχε τρυφεροτητα μεταξυ τους και αγαπη και ισως να εκφραζονταν με τροπο υποπτο για τους πιο εξω.
Εζησαν πολλα μαζι και ηταν ενωμενοι
Δεν νομιζω οτι σε μια ερωμενη λες την αλλη μερα το πρωι :" Κοιτα πως λαμπει η μπουμπουρινα σημερα! .... την τακτοποιησα χθες βραδυ"!!!!
Ο αντρας μου ηταν πολλα πραγματα αλλα οχι γυναικας. Ηταν μονιμως σπιτι, ηταν συνεχεια με τον μικρο, δεν εβγαινε με φιλους δεν ειχε βραδυνες παρεες και στο τελος τελος ολα αυτα ειναι αυτη τη στιγμη που εφυγε περιττα, Δεν βλεπω σε τι μου χρησιμευει μια οποιαδηποτε πληροφορια αυτου του τυπου.
Η μητερα μου θελει να μου δειξει ποσο κουτη και κοριοδο ειμαι που μαζεψα τα παιδια του, που δεν πηγα να ζησω μαζι της, που στηριζομαι σε αλλους και οχι σε εκεινη και μονο.
Δεν καταλαβαινει οτι ακομα και αν με απατουσε παλι θα μαζευα τα παιδια του αυτη την δυσκολη ωρα. Γιατι ετσι ειμαι εγω, γιατι αυτο με φερνει σε ισορροπια με τον εαυτο μου, γιατι αυτο μου δινει ησυχο υπνο τα βραδυα.
Και αν ποτε στη ζωη μου υπαρξει αλλος ανθρωπος, που η μαμα μου θα ηθελε πολυ να τον διαλεξει η ιδια, αυτα τα παιδια ειμαι σιγουρη οτι θα ειναι πλαι μου σε καθε αποφαση και οχι εμποδιο, οπως εκεινη πιστευει γιατι αυτα τα παιδια δεν διεκδικουν απο μενα ουτε μανα ουτε πατερα, ειμαστε απλα ενωμενοι για να περασουμε τα δυσκολα και ευχομαστε το καλυτερο ο ενας για τον αλλον.
Η μαμα μου θα ενηλικιωθει και εκεινη καποτε
Ελπιζω να μην ειμαι πολυ μακρια οταν θα γινει αυτο και ευχομαι να μην με πονεσει και αλλο, αρκετα εχω πονεσει μεχρι σημερα.
Ρε μπουμπού, έλεος, τι σου λαχαίνει και σένα μέσα στο ζόρι σου! Να ξέρεις πως η στάση σου είναι ψύχραιμη και είναι υπέρ σου που δεν άφησες τόσο προφανέστατα χειριστική
κίνηση να σε καταβάλλει. Δεν είχε νόημα όλο αυτό, γιατί να σου προστίθενται κομμάτια επώδυνα πάνω στην πορεία σου και φρέσκα βάρη? Ακατανόητο. Ίσως να ήθελε να σε υποτιμήσει για να ανέβει εκείνη, αλλά ήταν *κομματάκι* ανήθικο αυτό. Και κάτι που δεν σου είχα αναφέρει ως τώρα, το γεγονός πως τα παιδιά του συντρόφου σου από τον προηγούμενό του γάμο τα λες παιδιά σου και τα έχεις κάνει κομμάτι της δικής σου ζωής, και μόνο αυτό λέει πολλά για το ότι δε συνδέεις τη μητρότητα με την ιδιοκτησία ή το δικό σου μόνο "αίμα".Και σπανίζει και είσαι για μπράβο κοπελιά! Νά'σαι καλά και να τους δίνεις από τη ζεστασιά σου, σε έχουν όλα τους ανάγκη και θα μάθουν τόσα από σένα. Φιλιά πολλά.:)
σε ευχαριστω Rain, και εγω μαθαινω απο εκεινα
και ειναι εκεινα ολα που με κανουν να νιωθω οτι εχω ακομα οικογενεια, οτι δεν ειμαι μονη μου αλλα εχω ολα αυτα που αγαπησα μαζι του
Πραγματικά είναι πολύ σημαντικό που αυτά τα παιδιά σε έχουν.
Και είναι σημαντικότερο που έχετε γίνει οικογένεια.
Μπομπου ειναι ανηθικο αυτο που ε'κανε η μανα σου,συγγνωμη κι 'ολας. Το πονο μας δεν μπορει να το καταλαβει κανεις αν δεν το ε'ζησε.Ασε...μη ψαχνεις.
Αλλα μη κανεις το λαθος να αμφιβαλεις για τον αγαπημενο σου.Γιατι αυτη τη στηγμη αυτο κανεις:δεν ηταν ερωμενη.σου ειπε η μανα σου οτι δηθεν κατι ειδε (της φανηκε). Και εσυ αμεσως- *ερωμενη*.Δεν τον ξερεις τον αντρα σου? Δεν ξερεις τη φιλη σου? Και στο κατω-κατω απο ενα φιλι μεχρι *ερωμενη* υπαρχει και καποιος δρομος...Quote:
Δεν νομιζω οτι σε μια ερωμενη λες την αλλη μερα το πρωι
Εμενα τωρα αν μπορουσα να τον γυρισω...οτι θελει ας ε'κανε...λεξη δεν να ελεγα..μονο να ζουσε...την ψυχη μου θα πουλουσα στο διαβολο...μονο να ζουσε...