Απόγνωση...

Remedy, εννοείται και πως σκέφτομαι πολύ έντονα την ύπαρξη 3ου προσώπου (εξάλλου δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο το όνειρο - αντικατοπτρίζει τις σκέψεις μου). Κατά καιρούς είχα γενικότερα τέτοιες "φοβίες", πάντα όμως με καθησύχαζε.
Αν λοιπόν "ερωτεύτηκε", αυτό είναι ίσως το μαναδικό που με εξοργίζει! Γιατί κι εγώ "ερωτεύτηκα" μέσα σε αυτά τα 18 χρόνια, και μου ήρθε κι εμένα να τα πετάξω όλα και να τρέξω πίσω από τον γαλανομάτη θεό που είχα γνωρίσει. Όμως το ξανασκέφτηκα, είδα τι θησαυρό είχα μεσα στα χέρια μου και επέλεξα να μην τον πετάξω. Και έσφιξα τα δόντια και έκανα προσπάθεια και αντί να βάλω σε όλα μπουρλότο, μετά από λίγους μήνες, με μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να νιώθω όπως τις πρώτες μέρες τις σέσης μας.
Και αυτός λοιπόν δεν τα σκέφτεται όλα αυτα και τα πετάει στα σκουπίδια για χάρη μιας γκομενίτσας;;; Εμένα; Τη ζωή μας; Τα αισθήματά μου; Το γάμο μας;;;
Ε, όχι, αυτό είναι το μοναδικο που με θυμώνει στην όλη υπόθεση!!!!

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά συνήθως οι άντρες αποφασίζουν να χωρίσουν όταν υπάρχει άλλη γυναίκα. Αλλιώς, κάθονται και βολεύονται. Σπανίως οι άντρες χωρίζουν απλά για να "βρουν τον εαυτό τους". Βεβαίως, σε κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις...

Ναι, Μαρία, δίκιο έχεις, αλλά κι εγώ ίσως "παραμυθιαζόμουνα" τόσο καιρό γιατί είχα πειστεί πως ο δικός μου ήταν διαφορετικός. Επράττε αντελώς διαφορετικά από όλους τους υπόλοιπους συγγενείς και φίλους άντρες, ήταν πολύ πιο ρομαντικός, πολύ πιο ευαίσθητος, με γενικότερα διαφορετικό τρόπο σκέψης από την (σε άλλους σε μικρότερο και σε άλλους σε μεγαλύτερο βαθμό) "καφρίλα" όλων των υπόλοιπων αντρών του περιβάλλοντός μου. Γι' αυτό και πίστεψα (και πιστεύω ακόμα - λες να είμαι πολύ ζωον;;;; ) στο ότι "θέλει να βρει τον εαυτό του" και θέλησα να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μπορέσει να τον βρει αλλά να είμαι και εγώ δίπλα του και να προσπαθήσουμε να τον βρούμε μαζί. Αλλά όπως έχει τονίσει πολλάκις, αυτό δε γίνεται, ότι είναι λεει μια διαδικασία την οποία πρέπει να περάσει μόνος του.

εισαι περισσοτερο θυμωμενη με σενα Αγγελικη;η ζωη παιζει περιεργα παιχνιδια αλλα δεν ειμαστε μαντεις να ξερουμε τι θα γινει στο μελλον ειδικα στην δικη σου περιπτωση που εβλεπες οτι ειχες θησαυρο οπως ειπες.
σου ξαναλεω οτι εισαι νεα και εχεις ευκαιριες ειναι πολυ σημαντικο ασχετα αν στην κατασταση που εισαι δεν μπορεις να το καταλαβεις.
σου ευχομαι να ξανασυναντησεις καποιον γαλανοματη θεο και ο θυμος να δωσει την θεση του στην απολυτη ευτυχια.

Οχι Γιώτα, δεν είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου, μαζί του είμαι ΑΝ ισχύει το σενάριο αυτό που εξετάζουμε τώρα. Γιατί τόσα χρόνια, όλες αυτές οι εκδηλώσεις υπερβολικής αγάπης δεν ήταν αντάξιες της ευκολίας με την οποία τα γκρέμισε όλα μπροστά στον "νεό έρωτα". Είμαι θυμωμένη, γιατί αν ισχύει αυτό το σενάριο, όλα αυτά τα υπερβολικά ήταν τελικά κούφια λόγια. Γιατί η αληθινή αγάπη που την εκτιμούμε και τη φυλάμε ως θησαυρό δεν χρίζει τέτοιας αντιμετώπισης, δεν την πετάμε στα σκουπίδια με τόση ευκολία. Αν υποτίθεται ήταν αυτά αληθινα, έπρεπε να το αποδείξει στα δύσκολα, στον πειρασμό. Ωραία είναι η αγάπη στα λόγια. Στις πράξεις όμως τί γίνεται; Τόσο κούφια ήταν όλα;;;; Και το λέω γιατί το έζησα, και πόνεσα γι' αυτό! Και αν βρίσκω κάτι που θεωρώ εγώ ως Αγγελική ότι έσφαλλα και ότι τώρα το πληρώνω, είναι ότι τότε (πριν 6 χρόνια!) αφέθηκα έστω για 2-3 μήνες και η καρδιά μου παρασύρθηκε (προς Θεού, ούτε απάτησα ποτέ το συντροφό μου, δεν είχα ούτε καν "πλατωνική" σχεση με τον άνθρωπο που τότε με ξεσήκωσε). Και μου προσάπτω το ότι ορισμένες φορές, ακόμα και σήμερα, όταν ακούω 2-3 συγκεκριμένα τραγούδια, ο νους μου πηγαίνει αυτόματα σε εκείνον και για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέμαι "τι θα είχε γινει αν....". Αμέσως όμως συνέρχομαι, κουνάω το κεφάλι μου και σταματάω αυτές τις σκέψεις.
Και θυμώνω πολύ μαζί του όταν μου λεει πως δεν είναι ερωτευμένος πλέον μαζί μου και ότι αυτό δεν είναι αναστρέψιμο! Θυμώνω γιατί ΞΕΡΩ (και του το είπα!) ότι είναι αναστρέψιμο!!! Αλλά είναι δύσκολο. Πρέπει να θέλεις να το αλλαξεις, πρέπει να θέλεις να ερωτευτείς ξανά τον άλλο. Και το έκανα!!! Προφανώς δεν θέλει, αλλά βρήκε τη μαγική φράση "δε γίνεται" και κρύβεται πίσω από αυτήν!

Το βασικό είναι ότι σου δήλωσε ξεκάθαρα ότι θέλει να χωρίσει. Αν υπάρχει άλλη ή άλλες, αν θέλει να βρει άλλη ή άλλες, δεν έχει και πολλή σημασία. Ο ένας και μοναδικός άνθρωπος που θα περάσουμε όλη τη ζωή μας μ' αυτόν και για πάντα ερωτευμένοι υπάχει μόνο στη φαντασία.
Στην πραγματικότητα, 18 χρόνια είναι πολλά για να είναι κάποιος πιστός σε ένα άτομο. Ειδικά, αν δεσμεύτηκε μικρός.

"Επισήμως" δε δεσμέυτηκε μικρός, 33 χρονών ήταν όταν το επισημοποιήσαμε. Κατά τα άλλα οκ, όταν πρωτο-ήμασταν μαζί αυτός ήταν 21.

Γιατί η αληθινή αγάπη που την εκτιμούμε και τη φυλάμε ως θησαυρό δεν χρίζει τέτοιας αντιμετώπισης, δεν την πετάμε στα σκουπίδια με τόση ευκολία. Αν υποτίθεται ήταν αυτά αληθινα, έπρεπε να το αποδείξει στα δύσκολα, στον πειρασμό. Ωραία είναι η αγάπη στα λόγια.



+++++++

Quote:

---

Originally Posted by aggelik

Και το λέω γιατί το έζησα, και πόνεσα γι' αυτό! Και αν βρίσκω κάτι που θεωρώ εγώ ως Αγγελική ότι έσφαλλα και ότι τώρα το πληρώνω, είναι ότι τότε (πριν 6 χρόνια!) αφέθηκα έστω για 2-3 μήνες και η καρδιά μου παρασύρθηκε (προς Θεού, ούτε απάτησα ποτέ το συντροφό μου, δεν είχα ούτε καν "πλατωνική" σχεση με τον άνθρωπο που τότε με ξεσήκωσε). Και μου προσάπτω το ότι ορισμένες φορές, ακόμα και σήμερα, όταν ακούω 2-3 συγκεκριμένα τραγούδια, ο νους μου πηγαίνει αυτόματα σε εκείνον και για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέμαι "τι θα είχε γινει αν....". Αμέσως όμως συνέρχομαι, κουνάω το κεφάλι μου και σταματάω αυτές τις σκέψεις.
Και θυμώνω πολύ μαζί του όταν μου λεει πως δεν είναι ερωτευμένος πλέον μαζί μου και ότι αυτό δεν είναι αναστρέψιμο! Θυμώνω γιατί ΞΕΡΩ (και του το είπα!) ότι είναι αναστρέψιμο!!! Αλλά είναι δύσκολο. Πρέπει να θέλεις να το αλλαξεις, πρέπει να θέλεις να ερωτευτείς ξανά τον άλλο. Και το έκανα!!! Προφανώς δεν θέλει, αλλά βρήκε τη μαγική φράση "δε γίνεται" και κρύβεται πίσω από αυτήν!

---

Λοιπον μαλλον δεν θελει! Οπως εσυ τοτε ηθελες να μεινεις στη σχεση σας παρα τις σειρηνες, αυτος τωρα δεν θελει! Αυτος ο ανθρωπος που σου ειχε τραβηξει το ενδιαφερον τοτε, που βρισκεται τωρα; Τι θα ειχε γινει αν...; Μπορει εκεινος να ειναι ο ερωτας της ζωης σου!

Λοιπον τωρα θυμηθηκα μια αλλη ιστορια, ο συγκατοικος μου οταν σπουδαζα στο εξωτερικο ηταν 3 χρονια μαζι με μια κοπελια, απο Βορεια χωρα, οχι οτι εχει σημασια, εξ αποστασεως, και βρισκοντουσαν καθε τοσο σε διακοπες κι αυτος ειχε κανει τη διαδρομη με το αεροπλανο σαν την διαδρομη κουζινα μπανιο. 2-3 μηνες ειχαν κατι συννεφακια στη σχεση τους, αλλα τιποτα σοβαρα φαινομενικα, κανανε ονειρα οτι θα κανανε μαζι οικογενεια και παιδια και θα πηγαινανε να ζησουν μονιμα στην Ελλαδα, αυτη μαθαινε και ελληνικα!!! Λοιπον, ο συγκατοικουλης μου εψαχνε να της βρει μονοπετρο, τετοια εποχη ηταν πριν τρια χρονια, και κανονιζανε που θα πανε διακοπες το καλοκαιρι. Ενα πρωι τον ειχε πιασει μελαγχολια αυτον ηθελε να την δει, ηθελε να ερθει το καλοκαιρι, δεν αντεχε την αποσταση, και του ελεγε η κοπελια σε 2 μηνες θα ειμαστε μαζι σε ενα νησακι, και κανε υπομονη αγαπη μου και εμενα μου λειπεις κτλ κτλ. Και 7 ωρες μετα, το απογευμα, τον πηρε τηλεφωνο και του ειπε οτι θελει να χωρισουνε! Τελεια και παυλα! Ε ρε τι εγινε... Ο αλλος εκλαιγε μερα νυχτα την απρακαλαγε, του ειπε τελικα αυτη οτι νταραβεριζοτανε εδω και λιγο καιρο με αλλον, να μην στα πολυλογω, φινιτο. Τοσο ξαφνικα!

Αχ carrie... ο συγκεκριμένος δυστυχώς όχι μόνο βρίσκεται σε άλλη πόλη από εμένα, αλλά πλέον και σε άλλη χώρα! Ερχεται 1-2 φορές τον χρόνο Ελλάδα αλλά και πάλι τότε πηγαίνει Αθήνα, οπότε άστα βράστα. Θα μείνει για πάντα ο ανεκπλήρωτος μεγάλος έρωτάς μου! :)

Quote:

---

Originally Posted by aggelik

Αχ carrie... ο συγκεκριμένος δυστυχώς όχι μόνο βρίσκεται σε άλλη πόλη από εμένα, αλλά πλέον και σε άλλη χώρα! Ερχεται 1-2 φορές τον χρόνο Ελλάδα αλλά και πάλι τότε πηγαίνει Αθήνα, οπότε άστα βράστα. Θα μείνει για πάντα ο ανεκπλήρωτος μεγάλος έρωτάς μου! :)

---

Έτσι όπως έχουν πέσει τα εισιτήρια πια, και στο Β. Πόλο να μένει αγγελικούλα, άμα θες......:)
Έχετε επικοινωνία? Δηλαδη, μπορείς να τον βρεις άμα θες?

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Λοιπον τωρα θυμηθηκα μια αλλη ιστορια, ο συγκατοικος μου οταν σπουδαζα στο εξωτερικο ηταν 3 χρονια μαζι με μια κοπελια, απο Βορεια χωρα, οχι οτι εχει σημασια, εξ αποστασεως, και βρισκοντουσαν καθε τοσο σε διακοπες κι αυτος ειχε κανει τη διαδρομη με το αεροπλανο σαν την διαδρομη κουζινα μπανιο. 2-3 μηνες ειχαν κατι συννεφακια στη σχεση τους, αλλα τιποτα σοβαρα φαινομενικα, κανανε ονειρα οτι θα κανανε μαζι οικογενεια και παιδια και θα πηγαινανε να ζησουν μονιμα στην Ελλαδα, αυτη μαθαινε και ελληνικα!!! Λοιπον, ο συγκατοικουλης μου εψαχνε να της βρει μονοπετρο, τετοια εποχη ηταν πριν τρια χρονια, και κανονιζανε που θα πανε διακοπες το καλοκαιρι. Ενα πρωι τον ειχε πιασει μελαγχολια αυτον ηθελε να την δει, ηθελε να ερθει το καλοκαιρι, δεν αντεχε την αποσταση, και του ελεγε η κοπελια σε 2 μηνες θα ειμαστε μαζι σε ενα νησακι, και κανε υπομονη αγαπη μου και εμενα μου λειπεις κτλ κτλ. Και 7 ωρες μετα, το απογευμα, τον πηρε τηλεφωνο και του ειπε οτι θελει να χωρισουνε! Τελεια και παυλα! Ε ρε τι εγινε... Ο αλλος εκλαιγε μερα νυχτα την απρακαλαγε, του ειπε τελικα αυτη οτι νταραβεριζοτανε εδω και λιγο καιρο με αλλον, να μην στα πολυλογω, φινιτο. Τοσο ξαφνικα!

---

Όπως είπα μου περναει κι εμένα από το μυαλό το σενάριο του 3ου προσώπου, αλλά δε θέλω να το πιστέψω... Είπαμε, είχα πειστεί πως ο δικός μου ήταν "διαφορετικός" (δε θέλω να αναφέρω υπερβολικές ατάκες αγάπης που μου έλεγε μονο και μόνο γιατί είμαι σίγουρη πως θα αρχίσετε να γελάτε με το μέγεθος της υπερβολής την οποία ως χάπατο εγώ πίστευα). Να μου γράφει ποιήματα, πως ζει και αναπνέει μόνο για μένα και άλλα τέτοια ρομαντικά. Και νταραβεριζόταν με άλλη αυτός ο τόσο ρομαντικός άνθρωπος; Δεν το χωράει ο νους μου!
(Από την άλλη βεβαια, μήπως χωράει ο νους μου και τις υπόλοιπες σαχλο-δικαιολογίες του; Μπα...)

Είμαστε φίλοι στο facebook αλλά δεν έχουμε επικοινωνία, μια φορά "μιλήσαμε" όλη κι όλη, τα τυπικά, πριν από ενα χρόνο περίπου. Δεν ξέρω αν είναι δεσμευμένος. Αφήστε που ντρέπομαι :o

Quote:

---

Originally Posted by aggelik

Είμαστε φίλοι στο facebook αλλά δεν έχουμε επικοινωνία, μια φορά "μιλήσαμε" όλη κι όλη, τα τυπικά, πριν από ενα χρόνο περίπου. Δεν ξέρω αν είναι δεσμευμένος. Αφήστε που ντρέπομαι :o

---

χμ...βγάλε το "παντρεμένη" απ το στάτους σου, διέγραψε τα τραγούδια τύπου "οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ", ξεκίνα με΄το "κόκκινη γραμμή", άνοιξε το τσατ κάτω δεξιά να είσαι ον λάιν, (όπου θα φτιάξεις μια ομάδα με μοναδικό μέλος αυτόν), και περίμενε, κλαίγοντας μεν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.....

Quote:

---

Originally Posted by aggelik

Είμαστε φίλοι στο facebook αλλά δεν έχουμε επικοινωνία, μια φορά "μιλήσαμε" όλη κι όλη, τα τυπικά, πριν από ενα χρόνο περίπου. Δεν ξέρω αν είναι δεσμευμένος. Αφήστε που ντρέπομαι :o

---

o γαλανοματης μαγισσος, ηταν διατεθιμενος οταν γνωριστηκατε να ζησετε μαζι, η ειχε αλλα σχεδια για την ζωη του?

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

χμ...βγάλε το "παντρεμένη" απ το στάτους σου, διέγραψε τα τραγούδια τύπου "οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ", ξεκίνα με΄το "κόκκινη γραμμή", άνοιξε το τσατ κάτω δεξιά να είσαι ον λάιν, (όπου θα φτιάξεις μια ομάδα με μοναδικό μέλος αυτόν), και περίμενε, κλαίγοντας μεν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.....

---

Μπα... αν περιμένω μόνο από αυτόν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να κάνει πρώτος την κίνηση προσέγγισης, τον ξέρω καλά. Και την μοναδική φορά που επικοινωνήσαμε μετά από 5 χρόνια που είχαμε να βρεθούμε (και ενώ ήμασταν φίλοι στο facebook 2-3 μήνες) ήταν που εγώ του έστειλα ένα μήνυμα, ρωτόντας τον τα τυπικά. Μου απάντησε βέβαια στο ίδιο δευτερόλεπτο, αλλά αυτό ήταν, δεν συνεχίστηκε η επικοινωνία. Εξάλλου ο τύπος είναι θεός και το ξέρει, μπορεί να έχει οποιαδήποτε θελήσει οποτεδήποτε θελήσει. Είναι όμως καλό παιδί :)

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

o γαλανοματης μαγισσος, ηταν διατεθιμενος οταν γνωριστηκατε να ζησετε μαζι, η ειχε αλλα σχεδια για την ζωη του?

---

Αχ, για πρώτη φορά μετά από καιρό γράφω στο φορουμ και χαμογέλάω, πολύ καλό μου κάνετε!

Τον μάγισσο τον γνώρισα όταν ήμουν φοιτήτρια και ενώ όλο το πανεπιστήμιο ήξερε ότι είχα σοβαρή σχέση ετών. Αυτός (μάλλον δεν το ήξερε ακόμη) σε ένα χορό έκανε την "κίνησή του" κι εγώ με τα χίλια ζόρια αντιστάθηκα. Μετά από λίγο καιρό ήταν που χωρίσαμε με τον δικό μου για κάποιους μήνες. Ενα βράδυ ο "μάγισσος" ξαναεκανε την κίνησή του, εγώ όμως τη συγκεκριμένη βραδιά ήμουν εντελώς χάλια, έπινα και κάπνιζα μέχρι σκασμού γιατί "πενθούσα" για τον ίδιο λόγο που "πενθώ" και σήμερα και ήμουν πολύ χάλια. Εκαίνη τη βραδιά επέμενε πολύ, επέμενα πολύ κι εγώ όμως, δεν είχα όρεξη, τον ξενέρωσα. Από τότε (και ενώ ακόμα ήμουν χωρισμένη) έκανε πολύ μικρές προσπάθειες προσεγγισης, εγώ όμως παρόλο που έλιωνα γι' αυτόν ήθελα κάτι "τρανταχτό", δεν μπορούσα να πειστώ με τα "μικρά" που μου έδειχνε. Το αποτέλεσμα; Εκανα (όντας χωρισμένη- το ξανατονίζω) μια σχέση με έναν άλλο, ο οποίος ένα βραδυ που ήμουν εγώ "καλά" μου εξέφρασε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του. Από τότε ο "μάγισσος" άρχισε να απομακρύνεται, αν και μέχρι να φύγει στρατο και να χαθούμε, βρισκόμασταν αρκετές φορές στην ίδια παρέα.

Quote:

---

Originally Posted by aggelik

Και την μοναδική φορά που επικοινωνήσαμε μετά από 5 χρόνια που είχαμε να βρεθούμε (και ενώ ήμασταν φίλοι στο facebook 2-3 μήνες) ήταν που εγώ του έστειλα ένα μήνυμα, ρωτόντας τον τα τυπικά. Μου απάντησε βέβαια στο ίδιο δευτερόλεπτο, αλλά αυτό ήταν, δεν συνεχίστηκε η επικοινωνία.

---

AXA!!!!! Kαι σου απαντησε στο ιδιο δευτερολεπτο.... Χμ... :cool::rolleyes:

Αγγελικη ειδες; εσκασες ενα χαμογελο καλη αρχη ε; θα δεις οτι σιγα σιγα θα τα βλεπεις ολα πιο ψυχραιμα.και που εισαι, δεν χανεις τιποτε να ξαναστειλεις μεσω φεϊς κανενα μηνυμα στον γαλανοματη θεο..ολα θα πανε καλα.

Συμφωνώ με τις κυρίες του φόρουμ!!!

Λοιπόοον...
έχει τρεις μέρες που γύρισα πίσω. Αναπνέω και πάλι με το ζόρι, είμαι σαν φάντασμα τόσο μέσα στο σπίτι όσο και εκτός...
Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, μόνο να κοιμάμαι, ούτε καν να τρώω. Με το ζόρι πήγα στη δουλειά, ένιωθα να πνίγομαι, να μου κόβεται η αναπνοή.
Ούτε και να ντυθώ δεν μπορώ, κάθε ρούχο που έχω είτε θα είναι δώρο του είτε θα μου θυμίζει κάτι, κάποια από τις όμορφες στιγμές.
Όταν ήμουν ακόμη με τους γονείς μου με πήρε τηλέφωνο, μου είπε πως μ' αγαπάει πολύ αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να αλλάξει η τροπή που πήραν τα πράγματα. Δεν μπόρεσα να μιλήσω, να του απαντήσω, δεν έβγαινε η φωνή. Εκλεισα το τηλ και έκλαιγα για ώρες.
Δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω άλλο, δεν ξέρω τι να κάνω...

Καλώς ήρθες γλυκιά μου. Περνάς τόσο δύσκολα, όλοι σε καταλαβαίνουμε. Όσο και αν σου φαίνεται αδύνατο να συμβεί αυτή τη στιγμή, ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές σου. Τώρα σε ό,τι αφορά το τηλεφώνημα, τι να πω. Δε νομίζω ότι θα σου κανει καλό η όποια επικοινωνία έχετε. Ενταξει, σε αγαπάει, ωραία, αλλά δεν μπορεί να είναι μαζί σου. Έκανε την επιλογή του, τα τηλεφωνήματα δεν έχουν νόημα.

Συγγενικό μου πρόσωπο που μετά απο χωρισμό ήταν στην ίδια κατάσταση περίπου με εσενα, πείστηκε και πήγε σε έναν ψυχίατρο - ψυχοθεραπευτή. Τον βοήθησε πάρα πολύ. Ίσως μια τέτοια βοήθεια να σε στήριζε σε αυτή την πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής σου.

αγγελικουλα μου γλυκεια....

ειναι λογικο κουκλα μου που σε πιανουν τα κλαμματα τωρα που γυρισες σπιτι...ειναι η πρωτη φορα νομιζω που συνειδητοποιεις τον χωρισμο...κλαψε να ξεσπασεις,μην το πνιγεις μεσα σου...δωσε χρονο εστω δυο τρεις μερες στον εαυτο σου να εκτονωθει με οσο κλαμα,φαγητο,γλυκο θελει, χωρις καμμια ενοχη...επειτα θα φωναξεις καποιον δικο σου να σε βοηθησει να μαζεψεις πραγματα που στον θυμιζουν μεσα στο σπιτι και θα τα αποθηκευσετε καπου για να μην εχεις αμεση επαφη.
παντως συμφωνω και εγω για καποιον ψυχοθεραπευτη..18 χρονια ειναι πολλα για να τα αποτιναξεις απο πανω σου,μονη σου...ζητα βοηθεια...

λοιπον...κλαψε οσο θες κι επειτα σου εχουμε σχεδια...δεν θα καθεσαι ολη μερα σπιτι να βασανιζεσαι εε..?

τωρα εγω θα σου πω κατι τελειως spiritual ας το πουμε... :p

διαβαζοντας το μηνυμα σου δεν ενιωσα λυπη για σενα..αντιθετα ενιωσα ενα θετικο προαισθημα...
πιστεψε το η μη...κατι μου λεει.... πως ολα ηρθαν ετσι οπως ηρθαν για καλο...κατι καλο θα σου συμβει συντομα...

σε φιλω!

Serena, αυτές οι "διαισθήσεις" που έχεις γενικά σου βγαίνουν; Αμα είναι να παίρνω ελπίδες! :)
Πάντως είσαι το δεύτερο άτομο από το οποίο ακούω κάτι τέτοιο. Μια φίλη μου, μου είπε κάτι παρόμοιο, ότι αισθάνεται πως κάτι καλό θα μου συμβεί. Τι να πω... Μακάρι!!!

Κατά τα άλλα είμαι μια από τα ίδια χάλια. Δεν υπάρχει μια μέρα που να μη με πιάσουν τα κλάμματα, δεν υπάρχει ένα βράδυ που να έχω κοιμηθεί ήσυχα, χωρίς να πεταχτώ από τον ύπνο μου με ταχυπαλμίες και καταιδρωμένη...

Και τα όνειρα συνεχίζουν να με βασανίζουν. Και γίνονται χειρότερα! Από εκεί που συνήθως ονειρευόμουν ότι είμαστε μαζί και είναι όλα καλά, πλέον σχεδόν κάθε βράδυ ονειρεύομαι πως όχι μόνο είμαστε καλά αλλά φιλιόμαστε και κάνουμε έρωτα. Και είμαι (στο όνειρο) τόσο ευτυχισμένη... Και μετά ξυπνάω και είμαι χάλια :(
Λέτε να είναι απλώς η "έλλειψη" την οποία πλέον αρχίζω και νιώθω έντονα ή μηπως κάτι άλλο; Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τα όνειρα αρκετά, πιστεύω όμως πως κάτι συμβολίζουν (δεν ξέρω τί!).

Χμ, να σου πω τι συμβολίζουν τα συγκεκριμένα όνειρα: το κομμάτι του εαυτού σου που έχασες κι επιθυμείς διακαώς να ξαναβρείς. Κι αυτό που έχασες και σου λείπει, δεν είναι (μόνο) εκείνος (απλά ήσασταν τόσα χρόνια μαζί, που λογικό είναι να βλέπεις εκείνον να σε αγκαλιάζει στο όνειρο), αλλά η θηλυκή σου υπόσταση, η συντροφική κι ερωτική σου πλευρά. Φυσικά και θα σου συμβεί κάτι καλό :)

Το ονειρο δειχνει απλα οτι εισαι και θες. Εισαι κολλημενη με αυτον, και θες να ειστε μαζι. Και βασικα, οχι μονο αυτο, αλλα ειναι σαν να εχεις γυρισει πισω το χρονο και το ζεις. Ισως πιο λογικο θα ηταν καποια στη θεση σου να βλεπει οτι ο αλλος την παραταει, την κερατωνει, τη βριζει. Ειχες πει αν θυμαμαι καλα οτι ειχες δει και τετοιο ονειρο, προφανως οταν ολα ηταν πιο φρεσκα, τωρα εχει φυγει καπως ο αποηχος και αντι να προχωρησεις μπροστα εκανες αλμα στο χρονο προς τα πισω. Αυτο σε κανει ευτυχισμενη, γιαυτο το βλεπεις σαν ονειρο.

Γεια σας και πάλι μετά από αρκετό καιρό...!
Η κατάσταση μου δυστυχώς δεν έχει αλλάξει και πολύ - για να πω την αλήθεια, είναι ημέρες που νιώθω καλύτερα από πριν αλλά και μέρες που είμαι πολύ χειρότερα, τον σκέφτομαι συνέχεια, θέλω να τον πάρω τηλέφωνο και κλαίω μέχρι σκασμού!
Εχω παρατηρήσει ότι είμαι "χάλια" όταν μένω μόνη μου στο σπίτι, ενώ αντιθετα είμαι πολύ καλύτερα όταν βγαίνω έξω, είμαι με κόσμο κλπ κλπ. Αλλά δε γίνεται να είμαι με άλλους όλη την ώρα, όσο κι αν προσπαθώ να το κάνω, αναγκαστικά κάποιες ώρες της ημέρας θα μείνω μόνη και αυτές είναι οι χειρότερες, αυτές είναι που δνε περνάνε με τίποτα...
Εξακολουθώ και έχω επίσης πρόβλημα με τον ύπνο. Δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα, και αν το κάνω θα είναι για λίγες μόνο ώρες.
Αρχισα να επισκέπτομαι και μια ψυχολόγο, αλλά επειδή δεν έχω προηγούμενη εμπειρία για το αποτέλεσμα των συνεδριών, θα ήθελα τη γνώμη σας.
Δεν έχω κάνει πολλές συνεδρίες, 5 αν δεν κάνω λάθος! Αλλά βρε παιδιά δε νιώθω να με βοηθάνε καθόλου. Πηγαίνω, μιλάω (κυρίως για τον πρώην άντρα μου) και φεύγω. Η ψυχολόγος μου πετάει κάτι ατάκες του στυλ "α, μάλιστα..." "α, δύσκολη η κατάσταση..." και τίποτα περισσότερο. Σε κάποια φάση με ρώτησε "εγώ πώς θέλεις να σε βοηθήσω"!!!! Εκεί έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Εγώ θα της πω;;;;;
Γενικότερα, δε νιώθω τίποτα διαφορετικό από το να μιλάω μπροστά σε ένα τοίχο, ακόμα και οι φίλες μου περισσότερο feedback μου δίνουν.
Είναι φυσιολογικά αυτά; Τι λέτε;

Αν νιώθεις ότι μιλάς μπροστά σε έναν τοίχο, προφανώς κάτι δεν πάει καλά. Και οπωσδήποτε δεν μπορεί οι συνεδρίες να είναι ατέλειωτοι μονόλογοι. Συζητήσατε καθόλου στην αρχή τι είναι αυτό που θα κάνετε μαζί, τι είδους αποτέλεσμα θα ήθελες εσύ να έχεις και τι δυνατότητες υπάρχουν μέσα από τη συμβουλευτική διαδικασία? Ο κάθε ψυχολόγος έχει βέβαια τη δική του προσέγγιση, αλλά χρειάζεται να σου εξηγήσει ποια είναι αυτή και πώς θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Επίσης, μη διστάσεις κι εσύ να πεις αυτό ακριβώς που νιώθεις, όπως το έγραψες εδώ. Κι αν φύγεις με την αίσθηση ότι δεν συνεννοείστε, απευθύνσου κάπου αλλού.

αγγελικη αν κ σιγουρα δεν ειμαι η καταλληλη επι του θεματος εχεις σκεφτει πως οταν εισαι πολλα χρονια με εναν ανθρωπο,εχεις συνηθησει να ζεις μαζι του,ειναι κομματι σου κ απλα γι'αυτο δε μπορεις να ζεις μακρυα του?το λεω σε σενα να το ακουω κ εγω.....
ΥΠΟΜΟΝΗ......

Μαρίνα, μου είπε πως επειδή δε με ξέρει καθόλου στην αρχή θα περάσουν κάποιες συνεδρίες έτσι ώστε να μπορέσει να βγάλει ένα συμπέρασμα για την περίπτωσή μου και πως μετά θα δούμε πώς θα πορευτούμε.
Με ρώτησε τι θέλω εγώ να έχω ως αποτέλεσμα του είπα, αλλά η κουβέντα έμεινε εκεί, δεν τη συνέχισε, δε μου είπε "οκ, αυτό θα το πετύχουμε με αυτόν και τον άλλον τρόπο". Την επόμενη εβδομάδα θα ξαναρωτήσω, αν τουλάχιστον έβγαλε αυτό το συμπέρασμα για την περίπτωση μου και πώς το βλέπει να προχωράμε από εδώ και πέρα...

Καλημέρα Αγγελική..διαβάζοντας το ποστ σου κατέληξα για πολλοστή φορά στο ίδιο συμπέρασμα...είμαστε ανθρωπάκια όλοι.Ανθρωπάκια ταλαιπωρημένα, ο καθένας μας πορεύεται με τη δική του άβυσσο, με τη δική του μαύρη τρύπα.Ο άντρας σου προφανώς το έκανε για πολλά χρόνια αυτό και τώρα έκανε το μεγάλο μπαμ..ήρθε πολύ κοντά στη μαύρη τρύπα του και προκειμένου να πέσει μέσα έκανε την κίνηση που θεώρησε ότι θα τον βοηθούσε να βγει από αυτήν.Και ενώ αυτός φαίνεται να βγαίνει σιγά σιγά..εσύ βουλιάζεις βιώνοντας τον απόηχο της δικής του απόφασης.
Ο άντρας σου είναι κάτι σαν το ανεύρυσμα...το ανεύρυσμα αν ξέρεις είναι μια φλέβα που σε κάποιο σημείο μαζεύει πολύ αίμα και πρήζεται σαν μπαλόνι..το πότε θα εκδηλωθεί:άγνωστον. Έτσι και ο άνθρωπος ανεύρυσμα. Έχει δύο χαρακτηριστικά: 1ον δε σε ενημερώνει ποτέ αληθινά για τις πραγματικές του προθέσεις - έτσι σε υπνωτίζουν κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι όλα πάνε καλά με τη σχέση σας και 2ον όταν αποφασίσει να εκραγεί, σε ξαφνιάζει και δε σου δίνει χρόνο να αντιδράσεις. Και μετά τρέχεις να μαζέψεις τα σπασμένα...Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ τώρα είναι να προχωρήσεις στη ζωή σου.Μην ελπίζεις να γυρίσει πίσω...πάντα μετά από την εκδήλωση ενός ανευρύσματος η ζωή του ασθενή είναι χειρότερη..Θες η ζωή σου να είναι πάντα λίγο χειρότερη?Θες να συμβιβαστείς με αυτό?Δε θέλεις.Απλώς ακόμα πονάς πολύ.Είσαι πολύ μικρή για να συμβιβάζεσαι και να αρκείσαι με ημίμετρα.Εάν ο άλλος έχει τέτοιο πρόβλημα, όσο καλός άνθρωπος κατά τ'άλλα κι αν είναι, λυπάμαι, αλλά είναι δικό του πρόβλημα.Εσύ ασχολήσου με τον εαυτόσ σου στην παρούσα φάση.
όσον αφορά τον ψυχολόγο, συζήτησέ το μαζί του. Η χημεία μεταξύ ψυχολόγου και ασθενούς είναι πάρα πολύ βασική.Αλλά έχε υπόψη σου ότι εκεί πας όχι μόνο για να μιλήσεις αλλά για να ακούσεις και να σκεφτείς.Όλα καλά θα πάνε.Υπομονή και δύναμη.

Void, η περιγραφή σου για το ανεύρυσμα και τις επιπτώσεις του ταιριάζει πράγματι τόσο μα τόσο πολύ στη δική μου περίπτωση...!
Χθες μπορώ να πω πως ήταν η χειρότερη μέρα από άποψη πόνου από όλες όσες έχω περάσει μέχρι σήμερα.
Μέχρι τώρα, προσπαθούσα να φανώ όσο μπορώ δυνατή, να απασχολώ το μυαλό μου με χιλιες-δυο ασχολίες, να βγαίνω, με σκοπό πάντα να μη σκέφτομαι, και τις περισσότερες φορές τα κατάφερνα. Από ότι αποδείχτηκε όμως, όχι γιατί πραγματικά άρχισα να το ξεπερνάω, αλλά γιατί δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ/συνειδητοποιήσω.
Χθες λοιπόν επικοινωνήσαμε για θέματα διαδικαστικά. Εκεί ένιωσα ένα απίστευτο συναίσθημα να με κατακλύζει, ένα συναίσθημα απελπισίας-πανικού-απόγνωσης.
Σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτόν και η σκέψη με τρέλαινε, πραγματικά με έπιανε πανικός και ταχυκαρδία. Τόλμησα λοιπόν να αναφέρω τη σκέψη μήπως να το ξανασυζητήσουμε, μήπως υπάρχει τελικά ελπίδα.
Τι τεράστιο λάθος...
Μου απάντησε με τον χειρότερο τρόπο! Μιλούσε απότομα και πολύ προσβλητικά. Χρησιμοποιούσε φράσεις που πονάνε πολύ (π.χ. "σε βαρέθηκα, γιατί δεν το καταλαβαίνεις"). Είναι δυνατόν να τα λέει αυτός;;; Αυτός που μου έλεγε πως μακάρι να πεθάνει αυτός πρώτος όταν γεράσουμε για να μην τον αφήσω μόνο του;;;
Δε μπορώ να σας περιγράψω την αισχρή κατάσταση στην οποία βρισκόμουν χθες όλη μέρα. Εκλαιγα ασταμάτητα κα το συναίσθημα του πανικού κόντευε να με πνίξει. Το απόγευμα είχα μια δουλειά, οπότε ντύθηκα, βάφτηκα και βγήκα, μόλις όμως πήγα στο ραντεβού όλοι (άτομα που δε γνωρίζουν την κατάστασή μου, έχουμε μόνο τυπικές σχέσεις) με ρωτούσαν τι έχω, γιατί φαινόμουν πως δεν ήμουν καλά. Το κατάλαβαν, παρόλο που είχα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μη δείξω τίποτα...
Σήμερα νιώθω τόσο πολύ εξαντλημένη, ψυχικά. Δεν έχω κλάψει ακόμα, παρόλο που νιώθω τόσο χάλια. Σαν να μην έχω άλλα δάκρυα. Κοιτάω συνέχεια έξω από το παράθυρο αλλά δεν κάνω συγκεκριμένες σκέψεις, μόνο ένα ακαθόριστο άσχημο συναίσθημα, ένας κόμπος στο λαιμό μου και το κενό...
Δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν, δε θέλω να βγω για να περάσω καλά και να ξεχάσω τα προβλήματά μου. Αισθάνομαι να κατρακυλάω...

Αγγελική μπορεί να σου φανεί κάπως περίεργο αυτό που θα σο πω..κοίτα, εγώ πιστεύω ότι στη ζωή πρέπει να πενθούμε γι'αυτά που χάνουμε, γι'αυτά που μας πρόδωσαν..δεν είσαι καλά.Οκ.Το περίεργο θα ήταν να ήσουν καλά και σα να μην τρέχει τίποτα.Είναι αβάσταχτος ο πόνος ώρες ώρες..είναι σα να πέθανε κάποιος βασικά..αλλά, θα περάσει αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Και μόλις γίνει αυτό θα έχει αλλάξει ριζικά η ζωή σου.Επειδή πιστεύω στο θεό, θα συμφωνήσω με κάτι που είπε μια κοπέλα σε προήγουμενο ποστ.Ότι δηλαδή ο Θεός σου δείχνει το δρόμο για κάτι άλλο.Με πόνο?ναι, με πολύ πόνο.Αλλά ο δρόμος έχει ανοίξει.Ακόμα είναι δύσκολο να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν..αλλά θα γίνει, πίστεψέ με.Απλά θέλει χρόνο.Κανείς μας δε θέλει ούτε αντέχει να πιάνει πάτο αλλά είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση.Γράψτα όλα στα τέτοια σου.Έχεις φάει καταθλιψάρα τώρα αλλά στα τέτοια σου!Θα σηκωθείς και πάλι.Και όταν στερέψει κάποια στιγμή το κλάμμα θα αρχίσεις να συνέρχεσαι.Κι αν δε θέλεις να μιλάς σε κανέναν μη μιλάς.Και μη βγαίνεις για να ξεχάσεις τα προβλήματά σου.Βγαίνε μόνο όταν το έχεις ανάγκη.Δεν πειράζει που κατρακυλάς.Κάποια στιγμή θα σταματήσει από μόνο του.Πάνε μόνο τρεις μήνες.

Quote:

---

Originally Posted by void

Καλημέρα Αγγελική..διαβάζοντας το ποστ σου κατέληξα για πολλοστή φορά στο ίδιο συμπέρασμα...είμαστε ανθρωπάκια όλοι.Ανθρωπάκια ταλαιπωρημένα, ο καθένας μας πορεύεται με τη δική του άβυσσο, με τη δική του μαύρη τρύπα.Ο άντρας σου προφανώς το έκανε για πολλά χρόνια αυτό και τώρα έκανε το μεγάλο μπαμ..ήρθε πολύ κοντά στη μαύρη τρύπα του και προκειμένου να πέσει μέσα έκανε την κίνηση που θεώρησε ότι θα τον βοηθούσε να βγει από αυτήν.Και ενώ αυτός φαίνεται να βγαίνει σιγά σιγά..εσύ βουλιάζεις βιώνοντας τον απόηχο της δικής του απόφασης.
Ο άντρας σου είναι κάτι σαν το ανεύρυσμα...το ανεύρυσμα αν ξέρεις είναι μια φλέβα που σε κάποιο σημείο μαζεύει πολύ αίμα και πρήζεται σαν μπαλόνι..το πότε θα εκδηλωθεί:άγνωστον. Έτσι και ο άνθρωπος ανεύρυσμα. Έχει δύο χαρακτηριστικά: 1ον δε σε ενημερώνει ποτέ αληθινά για τις πραγματικές του προθέσεις - έτσι σε υπνωτίζουν κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι όλα πάνε καλά με τη σχέση σας και 2ον όταν αποφασίσει να εκραγεί, σε ξαφνιάζει και δε σου δίνει χρόνο να αντιδράσεις. Και μετά τρέχεις να μαζέψεις τα σπασμένα...Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ τώρα είναι να προχωρήσεις στη ζωή σου.Μην ελπίζεις να γυρίσει πίσω...πάντα μετά από την εκδήλωση ενός ανευρύσματος η ζωή του ασθενή είναι χειρότερη..Θες η ζωή σου να είναι πάντα λίγο χειρότερη?Θες να συμβιβαστείς με αυτό?Δε θέλεις.Απλώς ακόμα πονάς πολύ.Είσαι πολύ μικρή για να συμβιβάζεσαι και να αρκείσαι με ημίμετρα.Εάν ο άλλος έχει τέτοιο πρόβλημα, όσο καλός άνθρωπος κατά τ'άλλα κι αν είναι, λυπάμαι, αλλά είναι δικό του πρόβλημα.Εσύ ασχολήσου με τον εαυτόσ σου στην παρούσα φάση.
όσον αφορά τον ψυχολόγο, συζήτησέ το μαζί του. Η χημεία μεταξύ ψυχολόγου και ασθενούς είναι πάρα πολύ βασική.Αλλά έχε υπόψη σου ότι εκεί πας όχι μόνο για να μιλήσεις αλλά για να ακούσεις και να σκεφτείς.Όλα καλά θα πάνε.Υπομονή και δύναμη.

---

βοιντ ειλικρινεστατα χαιρομαι παρα πολυ που σε εχουμε εδω. Ξεχειλιζεις σοφια, αν και απο οτι καταλαβα μικρουλα εισαι. Τι να πω, μπραβο! Δεν υπαρχει ειλικρινα κανενας λογος να αισθανεσαι καπως με τις πετυχημενες και καλα ομορφες φιλες σου και τον περιγυρο σου, εισαι πραγματικα αξιολογη, και το διαπιστωνω σε καθε ποστ σου. Αν και δεν ειμαστε στο νημα σου, επειδη το ξεκινησα εδω θα το συνεχισω.. Μαλλον λοιπον επειδη εισαι τοσο διαφορετικη και σοφη, ειναι δυσκολο να κανεις παρεα με ατομα που εχουν αλλα ενδιαφεροντα. Ισως δεν ειναι η ζηλεια αυτο που νιωθεις καλη μου για τους βολεμενους και ομορφους φιλους σου, ειναι η διαφορετικοτητα σου που σε βασανιζει, αλλα η αποκλιση της θετικοτητας ειναι θετικη, και παλι λιγοι ανθρωποι μπορει να εκτιμανε αυτο που εισαι γιατι οι περισσοτεροι δε μπορουν να το δουν, το θεμα ειναι ομως να το βλεπεις εσυ, να σε αγαπας και να σε φροντιζεις!!!!

Quote:

---

Originally Posted by aggelik

Μέχρι τώρα, προσπαθούσα να φανώ όσο μπορώ δυνατή, να απασχολώ το μυαλό μου με χιλιες-δυο ασχολίες, να βγαίνω, με σκοπό πάντα να μη σκέφτομαι, και τις περισσότερες φορές τα κατάφερνα. Από ότι αποδείχτηκε όμως, όχι γιατί πραγματικά άρχισα να το ξεπερνάω, αλλά γιατί δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ/συνειδητοποιήσω.
Χθες λοιπόν επικοινωνήσαμε για θέματα διαδικαστικά. Εκεί ένιωσα ένα απίστευτο συναίσθημα να με κατακλύζει, ένα συναίσθημα απελπισίας-πανικού-απόγνωσης.
Σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτόν και η σκέψη με τρέλαινε, πραγματικά με έπιανε πανικός και ταχυκαρδία.

Μπορεις να τολμησεις να σκεφτεις τη ζωη σου χωρις αυτον και να τρελαθεις απο χαρα; Αυτο θα επρεπε να κανεις, γλιτωσες απο χρονια σπαταλημενα, και τωρα μπορεις να τα ζησεις οπως θες. Να μενεις ςστο τωρα και σε εσενα!!! Προσπαθησε το σε παρακαλω!! ΤΩΡΑ, ΕΣΥ, ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΣΕ ΒΑΡΕΘΗΚΕ!! ΞΕΧΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ. Κοιτα λιγο τον εαυτο σου οπως εκανε και αυτος, τον βαζεις κατω απο απιστευτο στρες και μπορει ακομα και να αρρωστησεις. Λιγο εγωισμο δεν εχεις; Μεινε στο τωρα και σε εσενα. Αξιζει να αρρωστησεις για καποιον που σου μιλαει ασχημα; Βγες απεξω και δες το σαν τριτη. πες οτι σε ρωταγα εγω. Θα μου ελεγες ναι αξιζει;;;;;

Τόλμησα λοιπόν να αναφέρω τη σκέψη μήπως να το ξανασυζητήσουμε, μήπως υπάρχει τελικά ελπίδα.
Τι τεράστιο λάθος...
Μου απάντησε με τον χειρότερο τρόπο! Μιλούσε απότομα και πολύ προσβλητικά. Χρησιμοποιούσε φράσεις που πονάνε πολύ (π.χ. "σε βαρέθηκα, γιατί δεν το καταλαβαίνεις"). Είναι δυνατόν να τα λέει αυτός;;; Αυτός που μου έλεγε πως μακάρι να πεθάνει αυτός πρώτος όταν γεράσουμε για να μην τον αφήσω μόνο του;;;

Ειναι δυνατον, εκεινη τη στιγμη μπορει και να το εννοουσε, αλλα τωρα κοιταει πανω απο ολα τον εαυτο του, κατι που πρεπει να κανεις και εσυ

Δε μπορώ να σας περιγράψω την αισχρή κατάσταση στην οποία βρισκόμουν χθες όλη μέρα. Εκλαιγα ασταμάτητα κα το συναίσθημα του πανικού κόντευε να με πνίξει. Το απόγευμα είχα μια δουλειά, οπότε ντύθηκα, βάφτηκα και βγήκα, μόλις όμως πήγα στο ραντεβού όλοι (άτομα που δε γνωρίζουν την κατάστασή μου, έχουμε μόνο τυπικές σχέσεις) με ρωτούσαν τι έχω, γιατί φαινόμουν πως δεν ήμουν καλά. Το κατάλαβαν, παρόλο που είχα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μη δείξω τίποτα...
Σήμερα νιώθω τόσο πολύ εξαντλημένη, ψυχικά. Δεν έχω κλάψει ακόμα, παρόλο που νιώθω τόσο χάλια. Σαν να μην έχω άλλα δάκρυα. Κοιτάω συνέχεια έξω από το παράθυρο αλλά δεν κάνω συγκεκριμένες σκέψεις, μόνο ένα ακαθόριστο άσχημο συναίσθημα, ένας κόμπος στο λαιμό μου και το κενό...
Δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν, δε θέλω να βγω για να περάσω καλά και να ξεχάσω τα προβλήματά μου. Αισθάνομαι να κατρακυλάω...

---

Quote:

---

Originally Posted by void

Επειδή πιστεύω στο θεό, θα συμφωνήσω με κάτι που είπε μια κοπέλα σε προήγουμενο ποστ.Ότι δηλαδή ο Θεός σου δείχνει το δρόμο για κάτι άλλο.Με πόνο?ναι, με πολύ πόνο.Αλλά ο δρόμος έχει ανοίξει.

---

μερικες φορες, οταν ειμαστε τοσο εκτος πορειας και τυφλωμενοι, δεν υπαρχει αλλος τροπος να δουμε οτι παμε αλλου για αλλου, περα απο ενα πολυ δυνατο χαστουκι.. Ο πονος ειναι σημαδι, και η αποφυγη του κινητρο για να βρουμε τον σωστο δρομο.

Καλησπερα!
Ειμαι καινουριο μελος. διαβασα κατα τυχη την ιστορια της αγγελικης καθως εψαχνα για ενα δικο μου προβλημα στο ιντερνετ. Ηθελα απλα να μαθω πωσ εισαι αγγελικη κ αν εχεις καταφερει να συνελθεις καπωσ μετα απο τον χωρισμο. αυτο επειδη ταυτιστηκα απολυτα με την ιστορια σου και βλεπω οτι εχεισ μηνεσ να μπεισ στο φορουμ, εχω την περιεργεια να μαθω πωσ τα πασ. ελπιζω να ακουσω καλα νεα ωστε να πω επιτελουσ μεσα μου πωσ ολα ξεπερνιουνται κ ολοι βρισκουμε τον δρομο μασ τελικα.

και εγω ειμαι νεος μελος και εψαχνα και εγω για ενα δικο μου θεμα και συγκλονιστηκα με την ιστορια της Αγγελικης...εχει κανενας νεα της?