Printable View
κοπελια δεν υπαρχει μονο η φαμπρικα..
μπορει να κανει κατι πιο δημιουργικο.
αλλα και φαμπρικα να ειναι, μπορει να της ειναι πολυ σημαντικο να ειναι ανεξαρτητη αντι να τρεμει το διαζυγιο γιατι δεν θα χει να φαει,,, (παρεμπιπτοντως, αυτος ειναι ο λογος που αυξηθηκαν τα διαζυγια..το οτι μειωθηκε η υποκρισια και οχι το οτι χαλασε ο κοσμος)
αν επιμενεις παντως, ΤΩΡΑ ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ ΤΗΝ ΡΕΙΝ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ ΘΑ ΕΙΝΑΙ !!!!!!!!!!!!!
Και δεν χαίρεσαι! Ξέρεις πόσα προβλήματα γλυτώνεις; Φαντάζομαι ότι θα έχεις πολύ μεγαλύτερη ηρεμία από όσους τυχαίνει να έχουν την ανάγκη να είναι πιο ενεργοί.Quote:
Originally Posted by isotiriatispsixis
Σκέφτομαι ότι, το σεξ δεν έχει καμμιά σχέση με την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Και επίσης έχει πολύ μικρή σχέση με τις συντροφικές σχέσεις. Πολύς κόσμος μπερδεύει τη σεξουαλική έλξη με το συναισθηματικό δέσιμο. Και ίσως καλύτερα έτσι, γιατί δεν "μπλέκεται" σε σκέψεις και αναλύσεις. Αλλά αν δεις τους άλλους γύρω σου, άσχετα το τι λένε ή πώς φέρονται, θα παρατηρήσεις ότι το σεξ δεν έχει καμμιά σχέση με τις συντροφικές σχέσεις. Το έχεις παρατηρήσει; Εγώ το παρατήρησα πολύ αργότερα -αν έχω καταλάβει σωστά-. Εσύ που είσαι αποστασιοποιημένος λογικά θα πρέπει να μπορείς να το εντοπίσεις ευκολότερα. Έχω δίκιο;
> Κι εγώ είχα φάει κόλλημα με τη σωτηρία της ψυχής (απο εκεί και το nickname) αλλά
> επειδή μάλλον είναι πολύ μεγάλο πράγμα είναι και δύσκολο να επιτευχθεί...
Ποιά είναι για σένα η σωτηρία της ψυχής;
.
Και όσο "μένω" στο θέμα, μου έρχονται κάποιες σκέψεις. Αν είσαι σε κάποιο θέμα ή κάποιο τομέα έστω ελαφρά λίγο έξω από το μέσο όρο, τότε "στιγματίζεσαι". Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν αφήνει τους ανθρώπους να είναι ελεύθεροι. Μπορώ να το πω: μια κοινωνία "του μέσου όρου".
Μόνο έδώ στο forum αν διαβάσεις θέματα άλλων θα διαπιστώσεις ότι μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα που βγαίνει προς τα έξω παρά το ίδιο το πρόβλημα. Και εγώ δεν διαφέρω από αυτό τον κανόνα. Το ίδιο το "πρόβλημα" είναι συνήθως ασήμαντο, η αντίδραση των άλλων μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα για αυτό.
Αν κάποιος είχε φόβο ή φόβους, αν είχε κάποια αποτυχία ή αποτυχίες, αν είχε κάποια αδυναμία ή αδυναμίες, αν είναι το ένα ή το άλλο, σίγουρα δεν θα αισθανόταν άσχημα αν δεν το "πέρναγε" σε εκείνον η αντίληψη του "κόσμου".
Π.χ. εσύ, αν δεν υπήρχαν οι άλλοι να σε "ενημερώσουν" για το ότι είσαι "έξω από το μέσο όρο" δεν θα το γνώριζες. Θα το ήξερες; Σκέψου το.
Και όσοι υποφέρουν από ένα πρόβλημα λόγω διαφοράς από το μέσο όρο, συνήθως γίνονται οι ίδιοι καταπιεστές των άλλων. Έχω παρατηρήσει, ότι οι καταπιεσμένοι άνθρπωποι γίνονται οι ίδιοι καταπιεστές. Όχι όλοι, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό.
Και για να επανέλθω στο θέμα, ξέρεις σε πόσους αρέσει εξαιρετικά το ψάρεμα; Σε πόσους είναι απλά αδιάφορο; Και από την άλλη πόσοι αηδιάζουν με το ψάρεμα; Αλλά το ψάρεμα δεν είναι ταμπού. Για την κοινωνία μας το σεξ είναι. Αν θες πολύ είσαι ******* ή πόρνος, μαλάκας ή χωρίς ηθική. Αν θες λίγο είσαι παράξενος ή ψυχρή. Και άλλος βγαίνει με τη σημαία της επιτυχίας και την ανεμίζει, άλλος παίρνει δύναμη από αυτό, άλλος επιβεβαίωση, κλπ, κλπ. Και έχουμε φτιάξει και κανόνες γι' αυτό. Βέεεβαια! Αν έχεις καλή σεξουαλική επαφή έχεις και καλή σχέση καθώς και ευτυχισμένη ζωή. Βέεεεεεβαια. Γι' αυτό όταν το χάσουμε εμφανίζεται εντελώς 'τυχαία' μπροστά μας η άβυσσος της κατάθλιψης...
Μην πω άλλα, γιατί αν πιάσει κανείς την κάθε πτυχή του θέματος γράφει βιβλίο. Νομίζω κατάλαβες τι θέλω να πω.
Ειπα οτι μιλησα για φαμπρικα γιατι ειχα στο μυαλο μου καποιες περασμενες δεκαετιες. Και επισης ειπα οτι δε συγκρινω με τα χειροτερα, πιθανοτητα οτι θα τρωει ξυλο αν δεν ειναι οικονομικα ανεξαρτητη κτλ, καθως επισης παλι τονισα οτι ολα αυτα τα ελεγα και για το τι ειναι πιο καλο για τα παιδια, δλδ να εχουν την μαμα τους διπλα τους στο μεγαλωμα τους. Οχι να εχουν την μαμα τους και να τρωει ξυλο. Ειπαμε ειναι λιγο ουτοπικη η αποψη μου, μιλαω για το ιδανικο, συμφωνα και με την επιστημη, και αναφερεται σε ατομα που θελανε να κανουν οικογενεια, οχι που παντρευτηκαν με το ζορι και θελανε να γινουν δικηγοροι, ηταν ομοφυλοφιλες, δεν ηταν για οικογενεια τελοσπαντων, και βρεθηκαν με δυο παιδια που μισουν επειδη νιωθουν οτι τους στερησαν τη ζωη ή με ενα συζυγο που επισης μισουν γιατι ειναι βιαιος. Οσο για το οτι αυξυθηκαν τα διαζυγια επειδη μειωθηκε η υποκρισια, καποιος παρατηρωντας την κατασταση θα ελεγε οτι μαλλον αυξηθηκαν τα διαζυγια επειδη αυξηθηκε η υποκρισια. Παντρευεσαι απο ερωτα κιολας, και ανακαλυπτεις σε δεκα χρονια οτι ο αντρας σου ειναι γκει/εχει 3 εξωγαμα/ειναι ναρκομανης/εχει χασει την επιχειρηση του στα χαρτια, οτι η γυναικα σου ειναι τραβεστι/την ενδιαφερει μονο το πορτοφολι/δεν σε θελει ερωτικα πια/τα εχει με τον κουμπαρο/κουμπαρα απο πριν το γαμο σας. Καποτε ξερανε οτι δεν ξερανε τι θα τους βγει ο αλλος που παντρευονταν αλλα επρεπε να το υπομενουν. Τωρα υποτιθεται οτι ξερουν ποιος ειναι ο αλλος, εχουν εμπειριες, εχουν συγκατοικησει απο πριν και γνωριζονται, μπορουν να δουν απο πριν αν ειναι καλος ο αλλος κι αν υποκρινεται, οταν μιλαμε για χρονια σχεσης πριν οδηγηθουν στο γαμο, αρα θα περιμενε κανεις να μειωνονται τα διαζυγια για αυτους τους λογους, και να που ομως αυξανονται. Ωραια ναι μεν δεν υποφερουν για πολυ καιρο σε αδιεξοδες σχεσεις, αλλα και παλι ομως οτι φτανουν σε αυτους αδιεξοδους γαμους και κανουν και παιδια, και ζουν μετα τα παιδια με χωρισμενους περιστασιακους γονεις ειναι καλο; Ειπα παλι δε μιλαω για τα χειροτερα και δε συγκρινω με αυτα, ουτε τα κρινω, γιατι υπηρχαν λογοι που εχουμε οδηγηθει εδω ως κοινωνια, το θεμα ειναι ομως επιδη η κατασταση δεν ειναι η καλυτερη, να προσπαθησουμε να την αλλξαουμε, μιλαω λοιπον για το τι θα ηταν καλο. Γιατι ναι χρειαζεται και η κατανοηση και η υπομονη και η προσπαθεια και απο τα δυο μερη για εναν γαμο, αλλιως αστο ρε φιλε, μην το κανεις καθολου, οπως και με τα παιδια. Αυτο δυστυχως δεν εχουμε επιγνωση. Οτι δεν ειμαστε ετοιμοι για γαμους και παιδια και να μετα. Αρα με υποκρισια η χωρις, αυτο που λειπει ειναι η ευθυκρισια. Και πως να την αποκτησουμε οταν εχουμε κι εμεις μεγαλωσει καπως, επειδη κι οι γονεις μας μεγαλωσαν καπως απο τους δικους τους γονεις, και επαναλαμβανουμε μοτιβα. Πρεπει να σπασει ο κυκλος, για να μην δημιουργουμε ολο και πιο δυστυχισμενες γενιες. Κι αυτο γινεται μονο αν το καταλαβουμε..
ναι, χαίρω πολύ, αλλά πολύ ιδανικά τα βλέπω αυτά που αναφέρεις.Quote:
Originally Posted by carrie
Δεν έχω αντίρηση φυσικά, μακάρι να ήταν έτσι.
Εκεί που διαφωνώ κάθετα και οριζόντια είναι στα παρακάτω που τα θεωρώ ακραία και αναχρονιστικά.
Καταλάβαίνεις βέβαια πως το αρχικό σου ποστ δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό, έτσι δεν είναι?Quote:
Originally Posted by carrie
Εγω βλεπω να εχουν σχεση, καθε στιγμη δεν εχουμε την ιδια διαθεση, συναισθηματα και λογους για να μιλησουμε για κατι, εκεινη τη στιγμη ειχα στεναχωρεθει να βλεπω δυο νεα παιδια να εχουν τοσο πονο και αξοδευτα συναισθηματα. και ναι ειπαμε μιλαω για ουτοπιες. Συμφωνω οτι οι γυναικες και οι αντρες εχουν μπερδευτει με τους ρολους τους, αυτο ο ολος ο κοσμος το βλεπει. Συμφωνω οτι η φυση εκανε θηλυκο και αρσενικο για καποιους λογους, συμφωνω οτι οι μαναδες πρεπει να ειναι θηλυκα και συμπαραστατες στον αντρα τους και διαμορφωτες προσπωπικοτητας των παιδιων τους. Εκτος και αλλαξουμε ρολους εντελως, η γυναικα να δουλευει και ο αντρας να μεγαλωνει τα παιδια. Κι αυτο γινεται, μονο να τα γενναει δε μπορει (ακομα), αλλα ειναι γεγονος οτι αυτη η φρντιδα και η συμπαρασταση χρειαζεται μες στην οικογενεια. Αμα λειπουν και οι δυο 12 ωρες και γυρνανε εξαντλημενοι ποιος θα τη δωσει σε ποιον; Οπως φυσικα ο αντρας πρεπει να τιμα και να σεβεται και να αγπαει τη γυναικα του και την οικογενεια του, αλλα η γυναικα εχει τα μητρικα ενστικτα, η γυναικα εχει την τρυφεροτητα και το συναισθηματισμο, η γυναικα παραγει την ορμονη της αγαπης, την ωκυτοκινη, ψεματα να πω; Και τωρα πια δεν τα βγαζει αυτα γιατι ειναι αδυναμια, γιατι ειναι γυναικουλιστικα και αλλα τετοια γραφικα, και προσπαθει να γινει αντρας. Συμφωνω οτι σε αυτη τη διαδικασια χασαμε τη θηλυκοτητα μας και τη γονιμοτητα μας. Ο ανθρωπος εχει αναγκη απο στοργη, απο προσοχη, φροντιδα, αγαπη τρυφεροτητα, αν και τα δυο ατομα ειναι ολη τη μερα εξω παλευοντας σε δουλειες στη ζουγκλα της κοινωνιας και οι δυο γυριζουν σπιτι και πεφτουν να κοιμηθουν εξαντλημενοι, τσακωνονται, θελουν χρονο για τον εαυτο τους ενω και ο χρονος που ειναι μαζι ειναι λιγοστος, δεν καλυπτεται αμφοτερα αυτη η αναγκη για γαληνη και φροντιδα και διαλυονται τα σπιτια.. Το βλεπω αυτο το σεναριο πολυ συχνα, δε μπορεις να μου πεις οτι ειναι της φαντασιας μου..
carrie μου κι εγώ έμεινα άναυδη διαβάζοντας το αρχικό ποστ, αλλά και στα υπόλοιπα έχω αρκετές ενστάσεις. Μιλάς για χρόνο, αγάπη και ενδιαφέρον, για τη σημασία της πρώιμης παιδικής ηλικίας και σε αυτά σαφώς συμφωνεί τόσο η επιστημονική κοινότητα όσο και η καθημερινή μας εμπειρία. Αλλά το πώς όλα αυτά ορίζονται και πόσο / με ποιον τρόπο είναι 'καθοριστικά' είναι υπό συζήτηση. Το να είναι η γυναίκα το 'θηλυκό ασφαλές λιμάνι που δίνει νόημα στη ζωή' του άντρα και των παιδιών τι σχέση έχει με την επιστήμη? Το να έχουν τα παιδιά έναν τουλάχιστον άνθρωπο δίπλα τους στο μεγάλωμά τους, είναι σαφώς σημαντικό, δηλαδή να υπάρχει ένας άνθρωπος που θέλει και μπορεί να ανταποκριθεί στις πρακτικές και κυρίως τις συναισθηματικές ανάγκες ενός παιδιού. Το να μεταφράζουμε όμως αυτή τη γενική ιδέα σε μια συγκεκριμένη εικόνα της γυναίκας που ασχολείται αποκλειστικά με την ανατροφή των παιδιών και δεν εναντιώνεται στην 'φύση' της (η οποία είναι??), σε αντίθεση με τη εργαζόμενη, αυτή που πάει βόλτα στο Μιλάνο, ή αυτή που αναθέτει ένα μέρος της φροντίδας στον παιδικό σταθμό, είναι μια εικόνα που απλά αναπαράγει στερεότυπα.
Ναι οκ εσύ μπορεί να το βλέπεις έτσι, μην το μπερδεύουμε όμως με την 'επιστημονική κοινότητα' που ανέφερες σε άλλα ποστ...Quote:
Originally Posted by carrie
Καλα αυτη ειναι η αποψη μου, και δεν την αλλαζω γιατι δεν με πειθει καποιο απο τα επιχειρηματα που εχω ακουσει, που δεν εχω ακουσει και κανενα, απλα διαφωνιες ακουω. Οσο για το οτι γυναικα πρεπει να ειναι ασφαλες λιμανι ναι , αν η σχεση θελουμε να ειναι καλη και να λειτουργησει χρεαιζεται αυτο, οπως και χρεαιζεται ο αντρας να σεβεται και να αγαπαει και να φροντιζει τη γυναικα του. αλλα το πρωτο ποστ απευθυνοταν κυριως σε αντρες καθως δυοα ρσενικα μελη μιλαγανε πριν, οποτε εχει λογο που ηταν ετσι. τα ιδια παντελακη μου, τα ιδια παντελη μου. Α και το ενα προσωπο που να φροντιζει το παιδι, δεν πρεπει να ειναι η μανα; Να ειναι και η φιλιππινεζα ειναι οκ; Που τα παιδια των β προαστειων οι πρτωες λεεις που λενε ειναι φιλιππινεζικες.
η επιστημονικη κοινοτητα μαρινα δε λεει οτι το παιδι χρειαζεται τη μανα του και τα πρωτα χρονια ειναι κρισιμα; σε αυτο το σημειο επικαλεστηκα την επιστημονικη κοινοτητα.
O αληθινός έρωτας είναι αγάπη για τον άλλο, πίστη και εμπιστοσύνη ασφάλεια, και σωστή επικοινωνία. Βέβαια το κατά πόσον αυτά θα δημιουργηθούν εξαρτάται από την ωριμότητα του καθενός, πως επιλέγει τον άνθρωπο του, την έλξη και τον πόθο, και αν θα θελήσει να συνεχίσει μαζί του μετά από αρκετό καιρό γνωριμίας. Βέβαια μετά άπό χρόνια γάμου κανείς δε ξερει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, όμως πιστευεω πως αν στηρίζεται σε τετοιες αρχές πιο εύκολα στεριώνει και κρατά στο χρόνο.
Άνθρωποι που διακατέχονται από τετοιες αρχές τις μεταδίδουν και στα παιδιά τους. Η οικογενεια είναι το φυσικό επεκόλουθο της ωραίας σχέσης και ευχαριστο αποτελεσμα για τετοιους ανθρώπους είναι η γεννηση και η ανατροφη των παιδιών, κι αμα κατι σου ειναι ευχαριστο και το θελεις, αφοσιώνεσαι και το αγαπάς. Η καλή και συνεχής επικοινωνία με τα παιδιά αποτρέπει από το να οδηγηθούν σε αποκλίνουσες μορφές συμπεριφοράς. Χρειάζεται βεβαια ο γονιός να αφιερώνει αρκετό χρόνο στο παιδί, παρά να γυρνά αργά το βραδυ στο σπίτι μετά από μια εξαντλητική μέρα και να ψάχνει υποκατάστατα της παρουσίας του, όπως γκουβερνάντες, ντιβιντι, τηλεόραση και συναφή. Επιτυχία για το γονιό είναι να τα καταφερει να δημιουργήσει σωστή επικοινωνία με το παιδί, το παιδί να τον εμπιστευεται. Επιτυχία είναι και να του περάσει σωστές αρχές ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει τις διάφορες προκλήσεις στην κοινωνία και στο σχολείο.
Ίσως είναι αρκετά εξειδανικευένα αυτά που γράφω για την εποχή μας. Σε όσους τα θελήσουν πιστευω δεν είναι ακατόρθωτα, άλλωστε ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν και αυτοί που δε χωρίζουν αλλά ζουν μονιασμένοι γιατί ζουν σ αυτό το πρότυπο.
Δεν τα βλέπεις και δεν τα ακούς ως 'επιχειρήματα', γιατί έχεις μια συγκεκριμένη ιδέα για το τι σημαίνει 'φύση' carrie, για την ακρίβεια ξεκινάς από τις δυνατότητες που δίνει η φύση (π.χ. τοκετός), τους διευκολυντικούς παράγοντες της φύσης (π.χ. οξυτοκίνη) και καταλήγεις σε συμπεράσματα για τις συναισθηματικές σχέσεις και τους κοινωνικούς ρόλους που 'πρέπει' να υπάρχουν.
Η επιστημονική κοινότητα ναι λέει αυτό που έγραψα παραπάνω, ότι το παιδί χρειάζεται δίπλα του έναν τουλάχιστον άνθρωπο που θέλει και μπορεί να ανταποκριθεί στις πρακτικές και κυρίως τις συναισθηματικές ανάγκες του. Συνήθως αυτός ο άνθρωπος είναι η βιολογική μητέρα. Και φυσικά λέει ότι τα πρώτα χρόνια είναι σημαντικά (όχι απαραίτητα καθοριστικά για όλη τη μετέπειτα πορεία του). Οπότε τι σημαίνει αυτό? Ότι π.χ. το παιδί της εργαζόμενης γυναίκας που έχει βοήθεια και από φιλιππινέζα έχει περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα? Ενώ η γυναίκα που μένει στο σπίτι ως συμπαραστάτης του άντρα της, διαμορφώνει πιο υγιείς προσωπικότητες?
Λογικα αν το παρεις, οτι το παιδι που εχει λαβει λιγοτερη γονεικη αγαπη και προσοχη, ή και καθολου, συνηθως θα δημιουργησει δυσκολοτερες σχεσεις πανω σε αυτο το μοτιβο και στο παιδι του θα βγαλει τυχον απωθημενα (επειδη εμενα οι γονεις μου δε με αγκαλιαζαν το σκαω το παιδι στις αγκαλιες) ή θα ανακυκλωσει την ιδια συμπεριφορα, και θα πρεπει να επεξεργαστει τα θεματα του για να τα ξεπερασει και νακανει καλες σχεσεις. Δεν ειναι τυχαιο που πολλα ατομα που εχουν φαει ξυλο ως παιδια θεωρουν το ξυλο οτι τους εκανε καλο και το χρησιμοποιουν και στα δικα τους παιδια. Παιδια που εχουν αναπτυξει μια ασφαλη προσκολληση και στο νεαρο της ηλικιας τους εχουν λαβει συναισθηματικη υποστηριξη, οκ εστω και απο τη φιλιππινεζα, γιατι η μανα τους δεν τα ενδιαφερει εφοσον ειχαν αγαπη απο τη νταντα τους, εχουν μεγαλυτερες πιθανοτητες να εχουν μεγαλυτερη αυτοεκτιμηση και θα κανουν καλυτερες σχεσεις. Νομιζω οτι δεν τα λεω μονο εγω αυτα.
Εγώ carrie συμφωνώ σχεδόν σε όλα που γράφεις.Ειδικά σε κάποια παραδείγματα που αναφέρεις έχεις απόλυτο δίκιο.Δυστυχώς η γυναίκα του σήμερα είναι άμεσα υπεύθυνη για την κατάντια των σχέσεων και του θεσμού της οικογένειας.Χωρίς να παραβλέπω και την ευθύνη των αντρών και το ότι η ζωή είναι πολύ απαιτητική πλέον για να δουλεύει μόνο ο ένας,αυτό το πράγμα με τις σημερινές γυναίκες είναι εξωφρενικό και δεν ξέρω που θα οδηγήσει.Αυτό το ανελέητο κυνήγι καριέρας,αυτό το ότι 'δεν έχουμε ανάγκη τους άντρες ' ,αυτό το 'κόντρα στη φύση' έχει γεμίσει τον τόπο με 'αρσενικές' γυναίκες,ανέραστες,νευρωτι κές.
Και το ότι πολλές κάνουν παιδιά γιατί 'έτσι πρέπει' και γιατί 'έτσι κάνουν και οι άλλοι' και μετά τα παρατάνε σε γιαγιάδες και μπειμπισίτερς για να κάνουν ταξιδάκια,φανερώνει και τη σύγχυση που υπάρχει στο μυαλό τους.Από τη μια κάνουν τα παιδιά 'για να μη λέει ο κόσμος ότι δεν έκαναν' μην έχοντας ιδέα για το πως πρέπει να μεγαλώσεις ένα παιδί,ούτε αυτές ούτε δυστυχώς και ο άντρας τους πολλές φορές και από την αλλη όταν τα παιδιά αυτά καταλήγουν με κακές παρέες,ναρκωτικά,εκτρώσεις κλπ να αναρωτιούνται 'τί πήγε στραβά;'
Ναι δεν τα λες μόνο εσύ αυτά και δεν νομίζω να διαφωνήσει κάποιος για τη σημασία της αγάπης και της προσοχής, ή τις καλές προοπτικές που σου ανοίγει ένας υγιής συναισθηματικός δεσμός με τη μητέρα και τους γονείς εν γένει. Με εξαίρεση βέβαια τη φράση που έβαλα με έντονα γράμματα, γιατί από πουθενά δεν προκύπτει ότι ένα παιδί που παίρνει αγάπη και από τη νταντά, αυτόματα παύει να ενδιαφέρεται για τη μάνα του.Quote:
Originally Posted by carrie
Όμως αυτή η αγάπη και η προσοχή, δεν προϋποθέτει μια γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι ή απόλυτα αφοσιωμένη στο μητρικό ρόλο (και του 'λιμανιού-συμπαραστάτη' στο σύζυγο). Η κοινωνική ζωή, τα ατομικά ενδιαφέροντα, η μόρφωση, η εργασία κλπ δεν αποτελούν απαραίτητα εμπόδιο, αντίθετα μπορούν να αποτελέσουν και διευκολυντικό παράγοντα στη συναισθηματική ισορροπία τόσο του ίδιου του ατόμου-μητέρας όσο και του ζευγαριού ή στη σχέση με το παιδί.
Θέλω να πω και γω τη γνώμη μου ως εργαζόμενη μητέρα. Δεν είναι δυνατόν να χτίζουν και οι δύο γονείς καριέρες χωρίς να μείνουν συναισθηματικά κενά στο παιδί. Δεν εννοώ απλά δουλειά, εννοώ καριέρα, που απορροφά πολύ χρόνο και ενέργεια από τον εργαζόμενο. Το παιδί χρειάζεται χρόνο και για ψυχική/συναισθηματική κάλυψη (αγκαλιές, ασφάλεια, παιχνίδι, ανατροφή/καθοδήγηση σε μικρή ηλικία αλλά και σε μεγαλύτερη φίλοι, καυγάδες, απογοητεύσεις κλπ) όσο και για πρακτικά πράγματα (διάβασμα, πηγαιν-έλα στα εξωσχολικά, φαγητό κλπ).
Ο ένας από τους δύο γονείς τουλάχιστον, πρέπει να κάνει πίσω στο θέμα της καριέρας. Μια πρωινή δουλεία, χωρίς τρομερό άγχος, που λήγει το πολύ στις 5, θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο για αυτόν/αυτήν που θα αναθρέψει το παιδί (συνήθως, αλλά όχι απαραιτητα, η γυναίκα).
Κατά τ άλλα, συμφωνώ πως η μητέρα θα πρέπει να αποτελεί πρότυπο για το παιδί- κι αυτό το πετυχαίνει ούσα ανεξάρτητη, εργαζόμενη, ενδιαφέρουσα και όχι τμήμα της επίπλωσης του σπιτιού.