Originally posted by mariafc
Quote:
μας έχει καταπιεί μια κατάσταση , που έγινε συνήθεια και πράγματα που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα, τώρα φαντάζουν όλο και πιο μακρινά και αδύνατα.Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν παραμένω ασυνείδητα σε αυτή την κατάσταση με το όποιο τίμημα μονό κ μόνο για να αποφύγω τις ευθύνες μιας γεμάτης ζωής.Πάντως εδώ κ πολύ καιρό έπαψα να προσπαθώ για εμένα και μ αρκεί να χαίρομαι με την ευτυχία των φίλων μου και των δικών μου.Για να τα καταφέρνουν κάτι θα κάνουν καλύτερα απο εμένα.Είναι μεγάλή η φθορά πλέον και εγώ όχι απλά δν περιμένω να φωτίσει η ζωή μου αλλά ούτε καν το επιδιώκω.Ξέρω ιστορίες ανθρώπων που έφτασαν στον απόλυτο πάτο και μπόρεσαν και ξαναέφτιαξαν τη ζωή τους.Εντάξει.Εγώ απλά δν μπορώ..
Αχ βρε Ροζ έχουμε πολλά κοινά εμείς οι δύο. Κάνουμε τις ίδιες σκέψεις ακριβώς. Έχεις δίκιο. Είναι πολύ μεγάλη η φθορά. Για να μιλήσω για τον εαυτό μου τουλάχιστον υπήρχαν μέρες που αδυνατούσα να σηκωθώ σπό το κρεββάτι που είχα μια απάθεια και αδυναμία να συνεχίσω. Δεν μπορούσα ή ίσως και να μην ήθελα να βγω από το τέλμα που είχα πέσει. Ίσως να με βόλευε να κάθομαι και να κλαψουρίζω όλη μέρα για να δικαιολογήσω και άλλες καταστάσεις.
Κάποτε ήμουν ένα τροφαντό κορίτσι αλλά γελαστό και με όνειρα. Όλα άλλαξαν όταν έπεσα στην παγίδα των θερμίδων. Έφτασαν να ορίζουν τη ζωή μου +- 100 γραμμάρια. Το γελαστό κορίτσι μετατράπηκε σε ένα θλιμμένο, μελαγχολικό πράγμα που όλη μέρα έβριζε, είχε νεύρα, δεν ήθελε να βγει έξω, τις βρώμαγαν όλες οι παρέες της.
Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω ξανά μια αχτίδα φωτός στον ψυχολογικό κυρίως τομέα. Την σχέση με το φαγητό πιστεύω σχεδόν την έχω αποκαταστήσει εκεί όμως που χρειάζομαι δουλειά είναι στο ψυχολογικό κομμάτι. Βλέπω τις μέρες να περνάνε και δε θέλω να χάσω άλλο χρόνο.
Καμιά φορά φοβάμαι δεν ξέρω αν υπάρχει η απολυτη γιατρειά στην ανορεξία ή τη βουλιμία όμως δε θέλω να ξαναγυρίσω στα ίδια.
Πόλλά γυαλιά έχουν ραγίσει και θα ναι δύσκολο να τα ξανακολλήσω όμως ήρθε η ώρα να το παλέψω και να μην παραδοθώ αμαχητί.
ʼντε ροζούλα μου υπομονή. Μια φύση απαιόδοξη σου λέει ότι κατι καλό μας περιμένει και μας γι αυτό το κεφάλι ψηλά και υπομονή.