...ολοι εσεις..κι εγω..

Quote:

---

Originally posted by Remedy
κουραγιο αντουλα
πολυ καλη σκεψη να κανεις μια επισκεψη στο κ.ψ.υ. μηπως καπως βοηθηθεις.
εκτος απο αυτο, νομιζω οτι περνας απο διαφορες δοκιμασιες τον τελευταιο καιρο, οπως η μητροτητα, οι υποχρεωσεις της οικογενειας, τα θεματα της καθημερινοτητας, που οση χαρα κι αν προσφερουν, σου προκαλουν και πιεση, γι αυτο νομιζω και στεναχωριεσαι.
ισως αν προσπαθησεις να βρεις οτιδηποτε σου προσφερει χαρα, να νοιωσεις καλυτερα.
ο μικρος σου ειναι οπωσδηποτε ενα πολυ μεγαλο κομματι αυτης της χαρας.
βρες και αλλα πραγματα, εστω μικρα, οτιδηποτε σε κανει να αισθανεσαι ευχαριστα και απολαυσε το χωρις ενοχες (αν με εννοεις) για να αποφορτιζεσαι απο την πιεση.
θα ξαναβρεις την χαρα σου, κανε υπομονη

φιλακια

---

Σε ευχαριστω πολυ Ρεμ μου..:)...αληθεια κανω πραγματα που με ευχαριστουν..αλλα ναι... η πιεση ειναι μεγαλη..και πολυπλευρη...

Quote:

---

Originally posted by narnia
Ο καιρός ξαναχαλάει, δεν προλάβαμε να φτιάξουμε διάθεση. Adzik τουλάχιστον εντοπίζεις το θυμό σου, του δίνεις υπόσταση, εγώ όσο κι αν προσπαθώ να βρω το κέντρο του, την πηγή του, να τον κατανοήσω δεν μπορώ. Κι όμως ξέρω πως υπάρχει κι είναι αιτία της δυσθυμίας μου. Είναι σκοτεινή περιοχή που μάλλον φοβάμαι να φτάσω. Πρέπει από εκεί να ξεκινήσω.

---

:) ναρνια.. απο εκιε πρεπει να ξεκινησεισ...αν δεν αντιμετοπισουμε αυτα τα οποια κρυβουμε απο τον εαυτο μασ...τοτε ποτε δεν α εχουμε ευκαιρια να γινουμε εντελωσ καλα..

το δικο μου προβλημα ειναι πωσ τα αντιμετωπιζω...αλλα κανουν πολυ θορυβο...και σαματα.. :)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Adzik,όταν ενοχοποιούμε συνεχώς τον εαυτό μας,θα κλαίει και θα ξανακλαίει,θα χτυπιέται κάτω μέχρι να πάρουμε το μήνυμα.Ας δούμε τι λες,που θέλει αλλαγή για να πάψεις να νιώθεις ενοχές.Φωνάζω,κάνω κακό στον άνθρωπό μου και μετά κλαίω,μετανιώνω.Λοιπόν,για να το ξέρεις,κανένας ποτέ δεν πέθανε από τη φωνή ενός άλλου.Είναι ενήλικας ο σύντροφός σου,διαλέγει να είναι μαζί σου,με τις φωνές σου-προσωρινά-και με τα όλα σου.Είμαι λυπημένη και κουρασμένη.Να ξελυπηθείς και να αποφορτιστείς.Κάτσε και συζήτησε με τον εαυτό σου να δεις πού ακριβώς οφείλεται αυτός ο θυμός.Για να νιώθεις θυμωμένη,από κάπου έρχεται αυτό,δεν ξυπνάμε ένα πρωί και λέμε,τι καλά,ας θυμώσω λίγο πάλι σήμερα.Τι είναι άλυτο στη σχέση σας και σου βγαίνει σε επιθετικότητα;Προσωπική μου άποψη,ίσως έμαθες μια ζωή να φταίει η Adzik για όλα.Το δείχνει ακόμη και πως τον θυμό σου τον βλέπεις σαν ένα κακό συναίσθημα.Κανένα συναίσθημα δεν είναι κακό,όλα κάτι θέλουν να μας πουν και σε κάτι μας χρησιμεύουν.Χρησιμοποίησε αυτό που σου λέει ο θυμός σου,πως κάτι στη ζωή σου,στη σχέση σου,σε σένα,δεν πάει καλά και πως πρέπει να το φτιάξεις.Και απόδωσε ευθύνες,δίχως να φοβάσαι να το κάνεις.Μήπως παίζει αυτό το σκεπτικό\"πάλι εγώ φταίω,όλα εγώ τα κάνω\"μέσα σου τραμπολίνο;Kαι συζητήστε,ανοιχτά και ψύχραιμα,πώς μπορείτε να φτιάξετε πράγματα στη σχέση σας,ξανά.Αν υπάρχει κάποιο παρελθόν που σκοτεινιάζει,πρέπει να βγει ο θυμός,αν δε βγει,τότε η Adzik θα πρεσσαριστεί πέραν των ορίων της.Σοφό συναίσθημα ο θυμός.Βαλβίδα εκτόνωσης και φίλος μας αν τον δούμε έτσι.Δες τον θυμό σου σαν έναν άνθρωπο.Ρώτα τον,τι θέλεις να μου πεις φίλε;

---

...Ρειν μου.. τοτε ηταν απλοσ θυμοσ...τωρα ειναι η κουραση..στην οποια συναιβαλε ολοσ αυτοσ ο θυμοσ.. η πιεση αυτου...και δεκαδεσ αλλα πραγματα...

και ναι..δεν κανουμε αλλη δουλεια...τα συζηταμε......απλωσ στο τελοσ εγω εχω λυπη και θλιψη..ενω εκεινοσ θεωρει πωσ ολοι εχουν τετοια προβληματα..και τιποτα αλλο....και πωσ μετα απο 2 ωρεσ..ειναι σαν να μην εχει συμβει τιποτα..

..για εμενα ομωσ δεν ειναι ετσι..ακριβωσ..

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Aντουλα,

καμια φορα υπάρχουν γυρω μας ανθρωποι που θελουν να μας σταθουν και -για τους λογους μας- δεν τους βλεπουμε.

Περιμενουμε νεα σου:)

---

..σε ευχαριστω πολυ...Σωφια μου...


να στε καλα....παιδια...

Adjik,και εμενα η συμβουλη ειναι ενας καλος ψυχολογος,κλινικος ψυχολογος η γνωσιακος.

Αγαπητη Adzik....διαβασα μοναχα τις πρωτες δημοσιευσεις (φυσικα τη δικη σου) λογω χρονου και θα ηθελα να πω το εξης....το οτι εκεινος μπορει να εχει φτασει στα ορια του, ειναι δεδομενο...αυτο ομως που δεν κανει καλα ειναι να αναφερει οτι οι φιλοι του τον συμβουλευουν να κανει το ενα η το αλλο...σε μια σχεση που πραγματικα νοιαζεσαι για τον αλλον, δεν βαζεις τριτα προσωπα, τα οποια δεν ξερουν το προβλημα και μπορουν και δινουν ετσι απλοχερα ευλογιες...

Το οτι μπορει να νοιαζονται για τον φιλο τους που τον ξερουν καιρο, ολοι το κανουμε και θελουμε να τους βλεπουμε χαρουμενους..αλλα δεν εχει κανενα δικαιωμα να σε βαραινει με την κριση τους. Αυτο για μενα ειναι ενα στοιχειο, που μου δειχνει, οτι δεν σε εχει καταλαβει οπως θα επρεπε και πως αν μετα τον ερωτα που ενιωθε για σενα, σε αγαπουσε, δεν θα εκανε τετοια κριτικη...

Το προβλημα που εχεις επειδη εχω κατι παρομοιο (με καταθλιψη) αλλα σε πιο ελαφρια μορφη, δεν μπορω να ξερω πως αντιμετωπιζεται, με θεραπεια, με χαπια? Αυτο που χρειαζεσαι παντως ειναι ενας ανθρωπος, διπλα σου με υπομονη, επιμονη, θεληση για να βοηθησει και που να σε αγαπαει πραγματικα. Το γεγονος οτι εχεις δεθει πολυ παραπανω απο οτι εκεινος μαζι σου, τον βαραινει και φυσικα εκει, μπερδευεται δεν ξερει τι να κανει...πως να συμπεριφερθει και ξεσπαει με τον τροπο του...
Αν νομιζεις οτι αξιζει τον κοπο η ολη σχεση σας, τοτε κανε αλλη μια προσπαθεια, αλλα αν δεν βλεπεις ανταποκριση απο εκεινον, οσο και αν σε ποναει (που θα πονεσει πολυ) ξεκοψε, γιατι οσο περισσοτερο το τραβας, τοσο περισσοτερο θα πονας...ειναι κριμα κυριως για σενα και μετα εκεινον....

triella moy....prepei na deis tis imerominies ..ayta poy les einia mia poliiiii palia istoria.. xeexexe
milas gia ton proin moy..axo perasi 40 kimata apo tote xexex...

pleon eimai pantremeni kai exo enan iperoxo gioka 8 minon..

pantos eyxaristo poli..

paidia eyxaristo kai pali..eimai kapos kalitera.. eimai poli zontanos anthropos..kai aplos thelo..eksakoloytho na thelo na zo polla pragmata..na diekdiko tin zoi moy... kai ta dikaiomata moy..ta opoia distixos kamia fora kai idika meta apo kairo ..klisimatos sto spiti me ena moraki.. tinoyn na ksexnioynte..

einai kai 26 xronon...kai oti kai na peite kapoioi apo esas exo na po pos nai..mpori na einai fobera ipeythino ..stromeno..kai logiko atomo..alla eimai nea..eimai 26 xronon..kai den exo zisi tin nioti moy opos oloi...gi ayto ..prospatho na palepso gia tis prosopikes moy eleytheries..

giati oso pio poli katapiezis kapoion toso poli soy feygi...kai oso perissotero ton afinis eleythero dinontas toy asfalia..kai empistosini ..toso dikos soy paramenei gia panta... ayto isxii stin diki moy periptosi..s atoma poy einai ithika...kai sosta... kai agapoyn olopsixa...

kai den bazoyn lanthasmenes protereotites.. asimantes epifaniakes protereotites..

sorry gia ta greeklish tha ta metafraso otan mporeso..

filakiaaaa

Adzik,
κατάθλιψη είναι η στροφή του θυμού προς τα μέσα...προς τον εαυτό.
Κι εμένα πριν κάποιο καιρό μου ήταν άγνωστο συναίσθημα...κι όταν με επισκέφτηκε \"χωρίς λόγο\", για πολλούς γύρω μου, και έρχεται και φεύγει, αλλά δε λέει να φύγει, μερικές φορές σου παίρνει το μυαλο και είναι όντως ψυχοφθόρο... Ίσως και πιο ψυχοφθόρο από το άγχος.

Αποδέξου το θυμό σου, μην τον αρνείσαι, μην τον ενοχοποιείς και δες γιατί υπάρχει και πως μπορεί να βγει με χρήσιμα αποτελέσματα προς τα έξω σου και όχι προς τα μέσα σου.
Για να υπάρχει, κάποιος σημαντικός λόγος θα υπάρχει καλή μου. Όσο κι αν νομίζεις ότι όλα είναι καλα κι εσύ είσαι η ένοχη για όλα, η παράξενη, η προβληματική.

Anvnimi moy..

..πλεον εχω διστυχωσ αποδεχτει μεχρι ενος σημειου τον θυμο μου.. ειναι κατι σαν αυτο που ακουσα προσφατα να λεει καποιοσ \'\'πλεον δεν μου χρειαζεται να ειναι ..να κανω ολουσ οσοι ειναι γυρω μου ευτυχισμενους..παρα μοναχα τουσ σημαντικουσ για εμενα..\'\'

λεω ομωσ δυστυχωσ γιατι οταν αποδεχομαστε κατι κακο σε εμασ..δεν καταβαλουμε πλεον την ιδια μεγαλη προσπαθεια για να φυγει...και ειναι τρομερο αυτο..

πλεον απλοσ ειμαι λιγοτερο συμπαθητικη προσ τον αντρουλη μου ..εφοσων αρπαζομαι πολυ πιο ευκολα..και δεν το ελεγχω οταν συμβαινει κι απο πανω... εκεινοσ δοξα το θεο λεει πωσ δε επιρεαζεται καθολου και πωσ ειμαι η ιδια για εκεινον..αλλα..εγω νιωθω την διαφορετικοτητα μου..ειναι ενα πολυ ασχημο στοιχειο που τινει να γινει κομματι μου.. και ποτε δεν θα μου αρεσει...

σε κανενα δεν αρεσουν οι ανθρωποι που θυμωνουν ευκολα..ειδικα αν ειναι ειδη..υπερευαισθητοι..κυκλο θημικοι..κλαψιαριδεσ....καμι α φωρα παραπονιαριδεσ...καταθλυπτ� �κοι και ψωριασικοι απο πανω..

(μιλωντασ για τα αρνητικα).(οχι δεν ειμαι το τερασ του λοχνεσ..ευτυχωσ εχω κανα 2 πραγματικα πολυ καλα στοιχεια που αντισταθμιζουν ολο αυτο το κακο...) χεχεχεχ..

Εξακολουθω να μην ξερω πωσ να αντιμετοπιζω τον θυμο μου..και απλοσ τελικα μεταλλασεται σε ξενερωμα.. ξενερωνω εγκεφαλικα..αρα δυστυχωσ και ερωτικα...και τσουπ να τα αλλα προβληματαααα....ουφ...

Μάλιστα Adzik.Kαι ψωριασικοί από πάνω.Αυτό πού κολλάει anta,δεν κολλάει στο αυτομαστίγωμα;Το αισθάνεσαι ως μείον σου,το κολλάς στο θυμό,οπότε το υποσυνείδητο μήνυμα είναι\"βρε,δε φτάνει που σου κάνει τη χάρη να είναι μαζί σου,θυμώνεις κι από πάνω;\".Για δική σου πληροφόρηση,έχει ο καθένας μας δικαίωμα στο θυμό,δίχως να θεωρεί πως ο θυμός τον ασχημαίνει ή τον κάνει απωθητικό,λιγότερο ελκυστικό ή οτιδήποτε άλλο.Γίνε η τέλεια γυναίκα που δεν εκφράζει το θυμό της,για να μην είναι απωθητική και θα διαπιστώσεις πως ο θυμός που δεν εκφράζεται,γυρνάει σε μας.Είσαι σίγουρη πως ο σύντροφός σου προτιμά μία βολική από μία ισορροπημένη γυναίκα;Ρώτα το απλό:προτιμάς να εκφράζω το θυμό μου ή να αρρωσταίνω;Ως ενήλικας,που δεν τον φοβίζει ο θυμός σου,θα προτιμήσει να είσαι υγιής και να διεκδικείς το δικαίωμά σου να είσαι ισότιμη με τον σύντροφό σου στις εκφράσεις των συναισθημάτων σου.

Adzik
όταν από την αρχή λες ότι ο θυμός είναι κάτι κακό σε σένα, αυτόματα τον/σε καταδικάζεις. Και αυτόματα τον στρέφεις σε σένα.
Αν καταπιέζεσαι συνεχώς δεν θα καταφέρεις προπαντώς να κάνεις ευτυχισμένη εσένα και αφού δε θα είσαι ευτυχισμένη εσύ πως θα κάνεις τους γύρω σου ευτυχισμένους;
Δε σου λέω να αρχίσεις να σπας ότι βρεις μπροστά σου και να οδηγηθείς σε ανεξέλεγκτο θυμό για τα πάντα και για όλους. Να τον εκφράζεις αλλά και να ψάξεις...υπάρχει λόγος που υπάρχει... Αν αυτός ο λόγος εκλέιψει, θα εκλείψει και αυτός ο \"ακατανόητος\" θυμός.

adzik,
ειναι λογικό να εχουν αλλαξει οι ρυθμοί σου με τον ερχομό του μωρού,ακόμα και η σχέση σου με τον άντρα σου θα αλλάξει.Αλλαζουν τα δεδομένα και εμεις ακολουθούμε..Ειναι στο χέρι σας η αλλαγή αυτή να σας κρατάει μαζί.
Να θυμάσαι πως εχεις ενα υγιές μωρακι (ειναι πολύ σημαντικό,γιατι δεν το εχουν ολοι αυτο) και να μην αποκοπείς απο τον αντρούλη σου.Να κάνετε τα του παιδιού μαζί,αυτό θα σε ξεκουράζει.
Επισης αν έβρισκες ενα τροπο να κάνεις κατι για σένα και να σου κρατούσε το μωρό κάποιος συγγενης?
Εγω επειδή δεν ειχα καποιον τα παίρνω μαζί μου.Στις αρχές δεν μπορούσα ,εκνευριζόμουν που δεν ειχα χρόνο για μένα,αλλα ειπα θα τα μπάσω στη ζωη μου σαν χαρά οχι σαν εμπόδιο.Ειναι και θέμα να συνηθίσεις,θέλει λιγο χρόνο.
Τώρα για τον θυμό..οταν γεννηθηκε το παιδί το πρωτο ειχα σοβαρό προβλημα,δεν εξαρτιόταν απο μένα η λυση του,και ολο τον θυμό μου τον εκανα γαργάρα,(για να εκτονωθώ επρεπε να δείρω τους υπεύθυνους ομως αυτο δεν θα βοηθουσε),στο τέλος οταν εληξε αυτό και περασαν ολα,εγω ειχα κατάθλιψη..
Ολοι σου λενε ,καλα κάνεις και θυμώνεις ετσι εκτονώνεσαι,αλλα εσενα δεν σου αρεσει θελεις να εκτονωθεις αλλιως,σε καταλαβαίνω αλλα ουτε εγω ξερω την λύση..

Quote:

---

Originally posted by Adzik
σε κανενα δεν αρεσουν οι ανθρωποι που θυμωνουν ευκολα..ειδικα αν ειναι ειδη..υπερευαισθητοι..κυκλο θημικοι..κλαψιαριδεσ....καμι α φωρα παραπονιαριδεσ...καταθλυπτ� �κοι και ψωριασικοι απο πανω..

---

Αντα,

αυτα που γραφεις θα μπορουσα να τα πω κι εγω πολλες φορες, μιλωντας με τον εαυτο μου για τον εαυτο μου (ασχετο που δεν ειμαι παντρεμενη με παιδι). Προσωπικα, εχω νιωσει πολλες φορες αβολα με αυτο που λες: τί τον κανω τον θυμο, κανεις δεν θα με θελει θυμωμενη κ τα σχετικα με ολο αυτο. Βγαλε τον θυμο και βαλε στη θεση του, την στεναχωρια, το κλαμα, την φορτιση και οτι αλλο θεωρεις βαρυ. Κ μετα σκεψου: θα θελες να εισαι και να φαινεσαι συνεχως χαρουμενη, γελαστη, αισιοδοξη...Αυτο ομως ποσο αληθινο μπορει να ειναι? Ποσο \"εσυ\" ολοκληρη θα ηταν αυτο? Θα θελες να κυκλοφορεις με μια μασκα, κρυβωντας αυτο που αισθανεσαι? Και αντιστροφα, θα ηθελες να κανουν το ιδιο σε εσενα τα αγαπημενα σου προσωπα?

Θα ηθελες τον αντρα σου, σε τοση αποσταση λοιπον? Σε ενα αλλο περιβαλλον, απο αυτο που βρισκεσαι πραγματικα καθε στιγμη? Ή πώς θα σε εκανε να νιωθεις, ο ιδιος ο αντρας σου, αν παριστανε τον ηρεμο κ χαρουμενο ενω στην πραγματικοτητα δεν ειναι? Ποσο καλυτερα νομιζεις οτι θα σας εδενε αυτο σαν ζευγαρι?

Τελικα, μηπως δεν αποδεχεσαι εσυ την θυμωμενη, στεναχωρημενη, κλαψιαρα Αντα κ βλεπεις αυτη την απορριψη στα ματια του αντρα σου (ενω ουσιαστικα υπαρχει μεσα σου)?

(Η αποδοχη, δεν εχει γκρινια νομιζω. Εχει αγαπη κ καταννοηση).

Quote:

---

Originally posted by Adzik
αυτο νιωθω... ειμαι.. συναιχωσ ετοιμη για φωνεσ...

ειναι μια φρικτη κατασταση.. ο θυμοσ ερχετε ξαφνικα και χτυπαει..οτι βρει..

και μαζι του..και ο φοβοσ..μην παψει εκεινοσ να με αγαπαει...

..ο φοβοσ ...μην τυχων μετα την ψυχοθεραπεια..αυτοσ ο απαισιοσ οξυθημοσ ανθρωποσ που ειμαι τον τελευταιο καιρο..αποδηχθει πωσ ειναι κομματι του αληθινου χαρακτηρα μου..... και μεινει..παντοτινα...

και δεν τον θελω αυτον τον ανθρωπο..μου ειναι ξενοσ..

και κλαιω παλι...γιατι ...δεν μπορω να το ελεγξω...δεν ξερω τι να κανω..
δεν μπορω να ελεγξω τισ φωνεσ μου...
...την επιθετικοτητα...

θεε μου ..τι ηλιθια ιδεα να υπαρχει η επιθετικοτητα...ειναι κατι τοσο βρομικο...σαν να ριχνεισ μπουνιεσ με το συναισθημα... και το θυμα? ο αντρασ τησ ζωησ μου.. και υστερα εγω...

δεν αντεχω τον θυμο και χτυπαω το κεφαλι μου..με τα χερια..

προσπαθω να παρω αναπνοεσ..παλια βοηθουσε...τωρα τιποτα...

προσπαθω να φωναζω μεσα μου..\"ΗΡΕΕΕΜΙΣΕΕΕΕΕ\"...και δεν ηρεμω...

κανω κακο στον μονο ανθρωπο που αγαπω οσο τιποτα αλλο... και δεν το ελεγχω...οταν το προσπαθω...κλαιω.....ξανα..

---

To αρθρο που έβαλες είναι εξαιρετικό.

Εγώ θέμα με τον θυμό είχα μια ζωή, αλλά μόνο τελευταία έχω αρχίσει να το βλέπω και να μπορώ να αναλάβω πλέον την ευθύνη αυτού, παλιότερα όλα γίνονταν ανεπίγνωστα..

Όλα όσα γράφονται στο άρθρο μου φαίνονται πολύ γνώριμα.

Η έλλειψη ψυχραιμίας, η παρορμητικότητα, η έκφραση του θυμού ( φωνές, ουρλιαχτά, λόγια σκληρά, αλήθειες σκληρά ειπωμένες... )
με όποιον τρόπο μπορώ για να γλυτώσω, να το βγάλω απο μέσα μου, είναι για μένα κάτι πολύ συνηθισμένο.

Προσπάθησα να μην είμαι έτσι, αλλά αυτή είμαι.

Καταλαβαίνω πόσο άσχημα αισθάνεσαι, και τις ενοχές που ακολουθούν μετά, ειδικά αν έχεις πληγώσει κάποιους που αγαπάς...

Και φοβάσαι, πόσα αποθέματα υπομονής μπορεί να έχουν πια?
Και πώς θα σου βγάλουν εκείνη την αφοπλισμένη τρυφερότητα που σου έβγαζαν πριν αντιρκίσουν το \"τέρας\" του θυμού σου?

Αν μπορούσα να το παρομοιάσω με μια εικόνα, είναι σαν εκείνη την ώρα να βγαίνει ο Hulk απο μέσα μου, χαχαχαχα

Ορμή, οργή, κραυγή, φευγίο, να βαράω πόρτες, να λέω τέρμα, να βρίζω και.... όποιον πάρει ο χάρος.
Κι αν δεν έχω βασανιστεί με αυτό το πράγμα.
Κι αν δεν έχω χιλιοζητήσει συγνώμη μετά γι αυτά που έκανα ή είπα.

Αφήστε με να τα πάρω πίσω, ήμουν εν βρασμώ...

Αυτός ο βρασμός επιτέλους... σαν να βράζω είμαι.
Δεν με επιβαρύνει που έιμαι έτσι, σε περιόδους πίεσης και έντασης φυσικά έχω διακυμάνσεις προς το χειρότερο, αλλά, πλέον το βλέπω σαν στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μου...

Δεν θέλω στην τελική να το αλλάξω.
Κι ας φοβάμαι μήπως, μετά απο το αντίκρισμα αυτής της πλευράς μου, θα με αγαπούν λιγότερο, θα ψυχρανθούν κτλ...

Αν το κάνουν, τότε δεν με άντεξαν. Δεν με άντεξαν ολόκληρη.
Αντεξαν τα θετικά μου μόνο, που είναι το πιο εύκολο...

Αλλά ξέρεις Αντούλα μου,
τις μέρες αυτές σκέφτηκα και κάτι άλλο.

Σταμάτησα να νιώθω ενοχές για τους άλλους και ένιωσα πόσο αδύναμη είμαι εγώ την ώρα του θυμού μου.
Πόσο δεν έχω βρει έναν τρόπο να μην τον αφήνω να ρέει ανεξέλεγκτα και να παίρνει και επιθετική μορφή για αυτούς που αγαπώ.

Εκείνη την ώρα, αν και νομίζω οτι \"εκφράζομαι\", ο ίδιος μου ο θυμός με φιμώνει, με ακινητοποιεί, σφετερίζεται την ανάσα μου και το στόμα μου και...

και τελικά, δεν μπορώ να επικοινωνήσω αυτό που νιώθω. Συχνά θα χαρακτηρίσω το πρόσωπο ή τις πράξεις του άλλου και θα εκτοξεύσω κατηγορώ.
Κουβέντα για το πόσο πονάω μέσα μου και φέρομαι έτσι.


Μα κατάλαβα, οτι αυτό είναι ο θυμός μου.

Μια αποτυχημένη προσπάθεια έκφρασης στον άλλο του συναισθηματικού μου πόνου ή αυτού που με ενοχλεί.

Γι αυτό λοιπόν, λέω.
Δώσε χρόνο. Κατανόησε τι κρύβεται πίσω απο τον θυμό σου.
Εξέφρασέ το με καθαρότητα και επιχειρήματα αφού πάρεις πρώτα μια ανάσα.

Εντάξει, άνθρωποι είμαστε και μάλιστα παθιασμένοι, γεμάτοι ζωντάνια και παρόρμηση. Που να το τιθασεύσεις εύκολα εκείνο το αμόκ που σε πιάνει. Εκείνη την ενέργεια που συσωρεύεται και ζητά επειγόντως να εκτοξευθεί.

Οπότε παράλληλα με την δική μου προσπάθεια, ζητώ την κατανόηση των γύρω μου και την αποδοχή τους.

Οι άνθρωποι΄μου το ξέρουν οτι προσπαθώ.
Και ένιωσα αφάνταστα όμορφα όταν σε συζήτηση με μια φίλη τις προάλλες γύρισε και μου είπε
\" Με μια σου συγνώμη τα ξεχνάω όλα και γενικά δεν σε παρεξηγώ. Σε ξέρω καλή μου οτι αυτός είναι ο δικός σου ο τρόπος, σε δέχομαι και σε αγαπώ έτσι όπως ακριβώς είσαι\".

ήταν υπέροχο να το ακούσω.
Άλλο ένα στήριγμα στον αγώνα μας να εκφράζουμε πιο εποικοδομητικά τον θυμό μας : Η αποδοχή των γύρω μας.

Αυτοί απο τους γύρω μου που τα είχαν πολύ καλά με τον εαυτό τους, ήταν εκείνοι που με αποδέχθηκαν με την μεγαλύτερη ευκολία.


Φιλιά αντούλα και δεν είσαι μόνη σου γλυκιά μου.
Να μας γράφεις εδώ πώς τα πηγαίνεις.