Originally Posted by
tommorello
Φίλε, το χω ζήσει. Η πόρωση του κόσμου είναι το καύσιμο που κρατάει τη φωτιά του καλλιτέχνη αναμμένη.
Αλλά από ένα σημείο και μετά.. λέει να βάλεις και κάτι δικό σου. Αν έχεις ψυχή κι αισθητική, κάποια στιγμή βγαίνει από μόνη της.. μια νότα, μια φράση, κάτι που λες "όπα, τι παίχτηκε τώρα εδώ;".
Εκεί γεννιέται η ανάγκη να πεις κάτι δικό σου. Ο καθένας απο μας έχει ξεχωριστό δακτυλικό αποτύπωμα (καταλαβαίνεις τι θέλω να πω) και αν του το επιτρέψεις, κάποια στιγμή αυτό το αποτύπωμα ζητάει να ακουστεί. Ξέρω γω… τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ.
