Printable View
Έχεις δίκιο η Παπαδάκη γράφει για μένα μέσα από εμένα σαν εμένα. Αυτοθαυμάζομαι κι επαίρομαι. Μέχρι σήμερα ταυτιζόμουν με τη Βαμβουνάκη, ένιωθα να βγάζει στο λόγο της αυτά που ήθελα να πω. Αλκυόνη Παπαδάκη διάβασα μόνο το \"χρώμα του φεγγαριού\" κάποτε που ήμουνα χαρούμενη και δεν με άγγιξε αρκετά. Τρέχω να διαβάσω αυτό που μου προτείνεις. Βρήκα αληθινά να έχει πει κάτι από αυτά που σας έλεγα παλιότερα.Μου μοιάζει.
Ειναι φορες που σκυβω και βλεπω..το νιωθω το αντιλαμβανομαι,εκεινο που με δυσκολευει παντοτε ειναι το πρωτο βημα.
Θα κανω οτι καλυτερο μπορω,αν και μπορω περισσοτερα και το ξερω.Σε ευχαριστω.Να εισαι καλα...οσο καλα μπορεις.Και μην ξεχνας να χαμογελας...εστω και λιγο.
Απόψε ένα ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο πάνω μου,Quote:
Originally posted by Alterego
Ειναι φορες που σκυβω και βλεπω..το νιωθω το αντιλαμβανομαι,εκεινο που με δυσκολευει παντοτε ειναι το πρωτο βημα.
Θα κανω οτι καλυτερο μπορω,αν και μπορω περισσοτερα και το ξερω.Σε ευχαριστω.Να εισαι καλα...οσο καλα μπορεις.Και μην ξεχνας να χαμογελας...εστω και λιγο.
που είναι όλο δικό σας!!
Θα είμαι δίπλα σου με την σκέψη.
Και να μην πραγματώνεις όλο το δυναμικό σου με την πρώτη,
μην απογοητεύεσαι,
σιγά σιγά.
Δώσε στην προσπάθειά σου τον σεβασμό που της πρέπει.
Να είσαι ήρεμος εύχομαι ολόψυχα.
Δεν θα τα παρατησω ποτε!Οσο αναπνεω και υπαρχω θα αγωνιζομαι..Για την νικη απο τα τερατα.Αυτη δεν ειναι η γλυκια γευση της ζωης;...
Σε ευχαριστω.Σας ευχαριστω..
Καλο βραδυ
Να με θυμάσαι κάθε Σεπτέμβρη.
Στους ανέμους να μιλάς για τα βράδια
που ικέτευα ένα φιλί κι ένα χαμόγελο.
Στους καθρέφτες να μιλάς για τα κλειστά δωμάτια
που φυλάκιζαν όνειρα και προσμονές.
Και στη βροχή να μιλάς,
εξηγώντας τις μυστικές διαδικασίες που σχηματοποιούσαν
σ’ ένα τεράστιο «Εσύ» τον κόσμο
και όλα γύρω έπαιρναν το δικό σου περίγραμμα...
Το « Εσύ» κρατάω στις χούφτες μου,
ιερή παρακαταθήκη για τα χρόνια που θα ’ρθουν.
Το « Εσύ» τραγουδάω
και ομολογώ πως
τότε που πια δε θα μπορώ
-όσο κι αν απλώνω τα χέρια μου-
να σ’ αγγίξω,
τότε που πια δε θα μπορείς
- όσο κι αν σου μιλώ-
να μ’ ακούς,
τότε που η απόσταση θα είναι χαοτική
και που οι θύμησες θα γίνονται
μαχαίρια πορφυρά,
θα παίρνω τους γνώριμους δρόμους
αναζητώντας τα ίχνη σου
ακόμα και στις ανάσες του δραπέτη ανέμου.
Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ - \"Να με θυμάσαι...\"
Πολύ όμορφο το να με θυμάσαι.
Η αλήθεια είναι μνήμη.
Η πάλη, αξίζει.
Μερικοί άνθρωποι, γεννήθηκαν για να παλεύουν.
Και λίγο εκεί, σαν σηκώνονται απο την πτώση τους, μέχρι να πέσουν πάλι, γεύονται μέσα στον ιδρώτα τους, το πιο αγνό απόσταγμα ζωής.
Και κρατάν την γεύση τους στον κόρφο.
Είναι ωραία η μάχη.
Καλημερα....
Καλησπέρα!
Μέσα μου παλεύουν δύο δυνάμεις.
Μέσα μου παλεύουν δύο εαυτοί.
Τί θα γίνει στο τέλος?
Πώς χαράζεις μια επιλογή, όταν είσαι κομμένος στα δύο?
Καλησπερα....Ισως να πρεπει να υπαρχουν αυτοι οι δυο εαυτοι για να υπαρχει μαι ισσοροπια μεσα σου;...Ισως να χρειαζεται να υπαρχουν αυτες πο δυο δυναμεις για να μην επικρατει τοσος πανικος μεσα μας;..Μπορει..Καποιες φορες ισως να ειναι για καλο,για να παρθει μια επιλογη πιο ευκολα..
Αλτερ, το ένα κομμάτι μου είναι το μυαλό μου
και το άλλο η συναισθηματική πλευρά μου.
Το ένα είναι ο βαθύς αναλυτικός συλλογισμός μου
και το άλλο ο ποιητικός μου λόγος.
Καταλαβαίνεις?
Καταλαμβαινω..εμενα μου μοιαζει με ομορφο συνδιασμο ομως.Το ενα συμπληρωνει το αλλο..Δεν ξερω.Θες να μου πεις περισσοτερα;
Ας πούμε οτι, πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, στοχεύοντας στον νου.Quote:
Originally posted by Alterego
Καταλαμβαινω..εμενα μου μοιαζει με ομορφο συνδιασμο ομως.Το ενα συμπληρωνει το αλλο..Δεν ξερω.Θες να μου πεις περισσοτερα;
Διαμορφώνοντας έναν εαυτό που ήξερε καλά να μελετά, να αναλύει, να σκέφτεται σε βάθος.
Μέχρι την κρίση.
Μετά ήρθε πιο πολύ στο φως ο συναισθηματικός μου ευατός.
Η λυρικότητα κτλ.
Οχι οτι πριν δεν ήμουν συναισθηματική, είχα εκρήξεις συναισθήματος αλλά δεν έβλεπα το συναίσθημά μου.
Τελοσπάντων.
Παλιά, προ κρίσης, τα πράγματα, ήταν απλά.
Ηξερα που πήγαινα.
Τώρα πια, δεν είναι έτσι.
Και το περιβάλλον μου απορρεί με την αλλαγή μου.
σαν να έχουν απέναντί τους έναν άλλο άνθρωπο.
Συχνά κατηγόρησαν εκ των υστέρων την ψυχολόγο μου \" σου άλλαξε τα μυαλά\".
Αυτό έχει και μια δόση αλήθειας.
Με την κρίση ( άγχος - φοβίες) γκρεμίστηκα, και χτίστηκα πάλι εξ αρχής σε κάποια κάιρια σημεία μου.
Μόνο που εν τω μεταξύ, πορευόμουν σε έναν δρόμο και τώρα ήρθε καιρός και για εξωτερικές αλλαγές.
Και παράλληλα με αυτό, θραύσματα του παλιού μου εαυτού νοσταλγούν εκείνο που τότε ήθελαν με τόση διαύγεια και με μπερδεύουν.
Περίεργη κατάσταση που νομίζω δεν θα καταλάβει κανείς αν δεν την ζήσει.
Είναι σαν το καλλιτεχνικό μου στοιχείο να παλεύει με το λογικό - διανοητικό.
Κι άντε να βρω συγκερασμούς ανάμεσα στα δύο.
Αχ αυτός ο διχασμός.
Σαν πιστός φίλος με ακολουθεί.
υγ. ο διχασμός μου προυπήρχε της κρίσης, μόνο που μετά την θεραπεία μου έγινε πιο εμφανής και συγκεκριμένος στα στοιχεία του.
Ισως τωρα ειναι ετσι γιατι εχεις ψαξει τον εσωτερικο σου κοσμο και μπηκες σε αλλους δρομους;Και ειδες μεσα σου την αληθεια;..
Ισως τωρα τα πραγματα να σε μπερδευουν αλλα αργοτερα καταφερεις κατι αλλο;Που δεν πιστευες;...
Εχω την αποψη οτι οι ανθρωποι που εχουν μελετησει,εχεις ψαξει τον εσωτερικο τους κοσμο,τον αναλυσαν και καταφεραν να αγγιξουν μεσα τους κομματια που δεν πιστευαν ειναι αυτοι που θα καταφερνουν να μην λυγιζουν,να σεβονται το νεαυτο τους,να εκτιμουν,να ζουν...Θα δινουν απλοχερα βοηθεια και θα καταφερνουν παντα να βρισκουν την λυση και το φως μεσα τους...Δεν ξερω αν το εκφραζω οπως θελω..
Πιστευω ακομη οτι ο παλιος σου εαυτος ειναι εκει..και παντα θα ειναι και οποτε κοιταξεις λιγο πισω θα την βρεις.Μπορεις να τον βρεις με την μνημη,τις μυρωδιες,την νοσταλγια,μια αγαπη ισως..
Εξακολουθω να πιστευω οτι αυτη η αλλαγη ειναι σαν ακολουθια με τα οσα εχεις κανει χρονια τωρα..και ισως να ειναι αυτος ο δρομος για την Αληθεια σου..Με ολα αυτα βγαινουν τοσο ωραια πραγματα απο εσενα.Τοση ομορφη γαληνια ψυχη....
Είναι απίστευτο το να επιλέγεις.
Να ακούς πιο πολύ την καρδιά ή το μυαλό σου?
Μου είναι δύσκολο το να επιλέξω.
Μήπως εγώ μου το κάνω δύσκολο?
Σιχαίνομαι την αξιολόγηση, τον έλεγχο, τον ανταγωνισμό.
Κι όμως, μου αρέσει η νομική σκέψη, ξέρω οτι το έχω.. το βάθος, την ανάλυση.
Μα δεν μπορώ το κλίμα τους!
Δεν θα αντέχω την μυρωδιά τους καν.
Σιχαίνομαι τον μικρόκοσμό τους κι όμως μπορώ να τους κάνω να μου δώσουν το εισητήριο...
Απο την άλλη...
το μυαλό μου, δεν μπορεί να κάθεται.
Θέλει με κάτι να ασχολείται.
Και τα νομικά είναι η αγαπημένη του τροφή, κυρίως τα θεωρητικά.
Κι αν ασχοληθεί με κάτι άλλο, ίσως να νιώσει βαριεστημένο.
Να αλλοιωθεί...
Θα έχει τα ερεθίσματα που του είναι κατάλληλα?
Ή όχι? Κι αν μαραζώνει αυτό, τι να το κάνω το συναίσθημα μετά?
Μάλλον θα με παρασέρνει μετά.
Μπορώ εγώ να του δίνω τα ερεθίσματα.
Να το φροντίζω και να καλύπτω τις ανάγκες της συναισθηματικής πλευράς μου παράλληλα.
Σκέψεις...
Άλτερ μου,
γαλήνια νιώθω κι εγώ.
Μα η ζωή προσωρά.
Και πρέπει να κάνω επιλογές.
Επιλογές ζωής.