Σκεψεις εν ωρα κρισης...

Το τελευταίο βράδυ-Μ\'ακούς;

Το τελευταίο βράδυ
είχε γέλιο,
απλότητα,
ευθυμία.

Τελικά πόσα πράγματα
χρειάζονται για ένα άγγιγμα
έστω και από μακριά;
Τίποτα το ιδιαίτερο
τίποτα το σπάνιο.
Λίγη απλότητα
Λίγο χαμόγελο
αυτό μόνο.

Το τελευταίο βράδυ
είχε ένα τηλέφωνο
στον αδερφό
μετά από τόση αβάσταχτη απόσταση,
απομάκρυνση.

Κι έμεινε η φωνή καταγεγραμμένη
στον τηλεφωνητή
να ρωτά
μ\'ακούς;
μ\'ακούς;

Το τελευταίο βράδυ
είχε κάποια ανεπαίσθητα,
λεπτά αγγίγματα
κραυγές συγχώρεσης
κραυγές για κοντινότητα.

Το τελευταίο τηλεφώνημα
είχε ένα λεπτό, διακριτικό νοιάξιμο
όπως όλες οι πράξεις
αβέβαιες,
διφορούμενες,
με ερωτηματικά.

Σαν να ήξερες,
σαν να γνώριζες.
Σαν να μην έλεγες.
Σαν να αγωνιούσες
αλλά παράλληλα να γαλήνευες

Κι έπειτα
έπειτα
έμειναν πίσω
βουβοί
να ακούν το μήνυμα στον τηλεφωνητή
να ρωτά
ξανά και ξανά
μ\'ακούς;
μ\'ακούς;

\'Εμεινα
να φωνάζω
μ\'ακούς;
μ\'ακούς;

Νέα εποχή.


Σε είδα.
Μετά από χρόνια,
σ\'αντίκρυσα.
Ήσουν ακριβώς όπως σε είχα μέσα μου.
Μόνο που τώρα σε είδα.
Πρώτη φορά.


Δε θα μιλήσω για τη βρωμιά σου,
για την ασχήμια σου,
για τα μαύρα σου αρπαχτικά φτερά.
Ούτε για τα κατακόκκινα μάτια σου.


θα μιλήσω για την απελευθέρωση.
Από σένα.
Πια,δεν έχεις τη δύναμη να με φοβίζεις.
Τώρα έχεις περιοριστεί στον ορισμό σου.
Άθλιο αρπαχτικό.
Φωλιασμένο χρόνια στη σοφίτα του μυαλού μου.


Τώρα ξέρω την κρυψώνα σου,εσένα,τώρα μπορώ να σε διώξω.


Ηρεμία.
Τα φτερά σου δεν ακούγονται.Ούτε οι κραυγές σου.
Φως.
Το τοπίο δεν σκοτεινιάζει απ\'τη σκιά σου.
Καθαρός αέρας.
Η οσμή σου που διαπέρασε το δέρμα μου αρχίζει και εξατμίζεται.


Τώρα αρχίζω και ζω χωρίς εσένα.
Χωρίς την ψευδαίσθηση που με τόση ανελέητη οργή μου πρόσφερες.
Μολύνοντας τους δρόμους του μυαλού μου.
Την εικόνα του εαυτού μου.


Τώρα ο κεθρέφτης έσπασε.

Τώρα μπορώ να με δω.

Το ψέμα του αρπαχτικού.


Λυσσαλέα φρίκη ξεπετάγεται απ\'τα σωθικά σου και καίει την ψυχή μου.
Είσαι μια ατελείωτη άβυσσος με παράσιτα.
Γεμάτη απορρίματα και περιτώματα.

Βρωμάει το πτώμα που κουβαλάς.
Το πτώμα της αγάπης.
Ζέχνεις από χιλιόμετρα και αφανίζεις το οξυγόνο.

Έρχεσαι παντοδύναμο.
Περήφανο.
Με όπλο σου το θάνατο.
Το θάνατο της αγάπης.
Που δεν αντέχω.

Ακούγονται μόνο οι ανάσες μας.
Η δική μου : ο ήχος του φόβου.
ο ήχος της ελεύθερης πτώσης.
ο ήχος του κενού.
Η δική σου : ο ήχος του δολοφόνου.
ο ήχος του σπασμένου μυαλού.
ο ήχος της αρρωστημένης λύτρωσης.


Ιδρώνουν οι παλάμες μου.
Σφίγγεται η καρδιά μου.
Ξερένεται το στόμα μου.
Διαπερνά το ρεύμα σου το σώμα μου.


Χρόνια τώρα έρχεσαι κ φεύγεις.
Κ η σκηνή επαναλαμβάνεται...


Μα....


Μα τώρα καθώς σε κοιτάω.
Βλέπω πως είσαι ένα ψέμα.
Ένα ψέμα που με έπεισε για την ύπαρξή σου.
Τη δύναμή σου.
Βλέπω πως δεν υπάρχεις πια.


Απλά σε στοίχειωσα μέσα μου.





Ήσουν ένας άθλιος,αξιολύπητος μεταμφιεσμένος.

http://www.youtube.com/watch?v=QvSO8zdFp1c

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Το ψέμα του αρπαχτικού.


Λυσσαλέα φρίκη ξεπετάγεται απ\'τα σωθικά σου και καίει την ψυχή μου.
Είσαι μια ατελείωτη άβυσσος με παράσιτα.
Γεμάτη απορρίματα και περιτώματα.

Βρωμάει το πτώμα που κουβαλάς.
Το πτώμα της αγάπης.
Ζέχνεις από χιλιόμετρα και αφανίζεις το οξυγόνο.

Έρχεσαι παντοδύναμο.
Περήφανο.
Με όπλο σου το θάνατο.
Το θάνατο της αγάπης.
Που δεν αντέχω.

Ακούγονται μόνο οι ανάσες μας.
Η δική μου : ο ήχος του φόβου.
ο ήχος της ελεύθερης πτώσης.
ο ήχος του κενού.
Η δική σου : ο ήχος του δολοφόνου.
ο ήχος του σπασμένου μυαλού.
ο ήχος της αρρωστημένης λύτρωσης.


Ιδρώνουν οι παλάμες μου.
Σφίγγεται η καρδιά μου.
Ξερένεται το στόμα μου.
Διαπερνά το ρεύμα σου το σώμα μου.


Χρόνια τώρα έρχεσαι κ φεύγεις.
Κ η σκηνή επαναλαμβάνεται...


Μα....


Μα τώρα καθώς σε κοιτάω.
Βλέπω πως είσαι ένα ψέμα.
Ένα ψέμα που με έπεισε για την ύπαρξή σου.
Τη δύναμή σου.
Βλέπω πως δεν υπάρχεις πια.


Απλά σε στοίχειωσα μέσα μου.





Ήσουν ένας άθλιος,αξιολύπητος μεταμφιεσμένος.

---

Πολύ δυνατό ...

Αληθινό.
Με άγγιξε κάθε λέξη, σαν να μιλούσε σε κάτι δικό μου.

Nα\'σαι καλά weird μου :)

Έλειψες απ\'το φόρουμ.....

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Nα\'σαι καλά weird μου :)

Έλειψες απ\'το φόρουμ.....

---

Κι εσείς μου λείψατε γλυκιά μου, όλοι σας :)

Κι εσύ να σαι καλα.

Θέλω να μοιραστώ στην αγαπημένη μου αυτή στήλη,
κάτι εξαίσιο απο την ποιητική γραφή του Προυστ :

\"Όλα ο χρόνος τα σβήνει δεν σβήνει τα μάτια
Κι ας είναι απο οπάλλι ή απο αστέρι ή απο καθαρό νερό
Όμορφα όπως στον ουρανό ή στον αδαμαντουργό
Θα λάμπουνε για μας με μια φωτιά θλιμμένη ή χαρωπή

Κάποια στολίδια κλεμμένα απο τη ζωντανή τους κοσμηματοθήκη
Θα ρίξουν στην καρδιά μου τις σκληρές τους πέτρινες αντάυγειες
Όπως τη μέρα που καρφωμένα, μες στο βλέφαρο σφραγισμένα
Λαμποκοπούσαν με μια λάμψη πολύτιμη και απατηλή.\"


:)

Σ\'ευχαριστούμε.Υπέροχο!:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Σ\'ευχαριστούμε.Υπέροχο!:)

---

Καλή μου Βροχούλα, με άνεμο ανακατεμένη, σ ευχαριστω :)
χαίρομαι που το διαβαζεις και το απολαμβάνεις.

Σ\' εσένα,
που κοίτεσαι αιωνίως
μέσα στη γλυκιά γαλήνη
την απόκοσμη,
τραγουδούν τις νύχτες,
σ\' εσένα,
οι γρύλοι κι η σελήνη,
και
τα χαμένα παιδικά μου χρόνια,
σ\' εσένα
μονάκριβη αγαπημένη.

\"Απο μικρό παιδί δεν μπόρεσα ποτέ να συγκενρωθώ ή να επιδοθώ - με καλή επίδοση- σε όσα ήταν \"of professional interest\" και δραπετευα προς την αντιεπαγγελματική περιοχή όσων είχαν \"cultural value\". Αποτέλεσμα: δεν απόχτησα τυπικά προσόντα. Πολλοί λίγοι απο όσους αποκτούν τα προσόντα αυτά, ολοκληρώνοντας τις ακαδημαϊκές σπουδές τους και γίνονται καλόι επαγγελματιες (γιατροί, νομικοί, μηχανικοί κα.), βλέπω να έχουν καλλιέργεια. Γιατί η καλλιέργεια δεν αφήνει καιρό και χώρο για άλλο τίποτα και συχνά την ανταμώνουμε σε ανθρώπους που υστερούν επαγγελματικά στη ζωή τους ( με εξαιρέσεις πάντα).Απο την άποψη αυτή θα ονόμαζα την ανώτερη παιδεία κατώτερη - απο την άποψη της καλλιέργειας- και όλα τα πανεπιστήμια επαγγελματικές σχολές. Απο την ίδια άποψη βλέπω το σημερινό πανεπιστημιακό σύστημα βάρβαρο και όσα ενδιαφέρουν εμένα ( αλλά και άλλους) δεν βλέπω πού αλλού θα μπορούσε να τα διδαχθεί κανείς παρά κατά μόνας - αυτοδίδαχτος, \"

Collectanea.

I have never let my schooling interfere with my education.

Mark Twain

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ


Κάτω από τον Ήλιο το θερμό
όπως επέμενε να με επισκέπτεται
σχίζοντας τις κουρτίνες με την λάμψη του
γδέρνοντας τους ίσκιους
άρχισα να λιάζομαι
και να συνομιλώ με κάποιον αργοκίνητο θεό
του απομεσήμερου
μέσα στην γυμνή μπανιέρα.

Μου ζήτησε και το έκανα
να
ψάχνω με τα νύχια μου όσο πιο
βαθιά μέσα στα ανθρώπινά μου κύτταρα
να σκάβω όλο πιο βαθιά
κι αντί για αίμα
έτρεχαν θύμησες λησμονημένες
έξω από το σώμα μου
σαν ερινύες που λευτερώθηκαν απρόσμενα.

Χίλιες μικρές οπτασίες
πικρά χαμόγελα
δάκρυα καυτά
χαρούμενα ξεφωνητά
αναπήδησαν από μέσα μου
δίνοντας τη θέση τους σ ένα παρόν
άγουρο και φρέσκο.

Κατόπιν
Έπλυνα το πρόσωπο σε κείνο
το λουτρό του Ήλιου το πυρακτωμένο
κι άρχισαν να πέφτουν τα κομμάτια του
στο πάτωμα
ασβέστης σκέτος πήρε να ξεχύνεται στο δάπεδο
τρόμαζα καθώς έβλεπα να
να λιώνει ο μορφασμός μου
και αναδυόταν
η ζεστή του προσώπου μου
η Νέα σάρκα.

...ο καινούριος σου εαυτός. Φτιάξτον όπως θες και μη μετανοιώσεις ποτέ.