Το μυαλό μου με το συναίσθημα βάζουν
τρικλοποδιές το ένα με το άλλο
κι αν κάποτε δίνουν τα χέρια
φροντίζουν σύντομα
να χωρίσουν πάλι!
Printable View
Το μυαλό μου με το συναίσθημα βάζουν
τρικλοποδιές το ένα με το άλλο
κι αν κάποτε δίνουν τα χέρια
φροντίζουν σύντομα
να χωρίσουν πάλι!
Γιατι ομως να ειναι αποκλειστικα επιλογες ζωης...; Ετσι πνιγεσαι περισσοτερο..
Πρεπει να κανεις επιλογες;..γιατι πρεπει;
Ωραία, λέγε μου τέτοια να με ξυπνήσεις απο τον λήθαργο που έχω πέσει!Quote:
Originally posted by Alterego
Γιατι ομως να ειναι αποκλειστικα επιλογες ζωης...; Ετσι πνιγεσαι περισσοτερο..
Πρεπει να κανεις επιλογες;..γιατι πρεπει;
Αχ.... πρέπει να κάνω επιλογές γιατί δεν μπορώ να τα έχω όλα...
Πρέπει να ζω αυτόνομα, γιατί θέλω να είμαι ανεξάρτητη.
Αρα βάζουμε τον οικονομικό παραγοντα.
Θέλω να ασχοληθώ με την Τέχνη και την Ψυχανάλυση/ψυχολογία. Αρχικά, απλά να έχω χρόνο να τα κάνω περιφερειακά, αργότερα ίσως καταπιαστώ πιο σοβαρά.
Και τρίτον, θέλω να απασχολώ το μυαλό μου, τα νομικά είναι η καλύτερη τροφή γι αυτό μα σιχαίνομαι την δικηγορία στην πράξη, ωστόσο λατρύω το μεταπτυχιακό μου.
Σε μια θέση δημοσίου υπαλλήλου το μυαλό μου θα δουλεύει ή θα βυθίζεται?
Να μερικά απλά ερωτήματα ;)
Αν το δουμε κουλτουριαρικα θα βυθιζεσαι...Θα γινει ρουτινα,θα δουλευεις με πολλους ανθρωπους που απλα θελουν να μπυν στο δημοσιο για πολλους λογους.Οτι λεω τα λεω βαζοντας εμενα στην θεση σου..γιατι ουτε και εγω θα μπορουσα.Οπως ουτε και τραπεζικος υπαλληλος.Οχι πως σνομπαρω απλα δεν μου καθονται τετοιες θεσεις.Ειναι ολα ιδια κλπ. Πιστευω θα πνιγεσαι περισσοτερο.Εκει πρεπει να προσποιησε,να φορας ενα χαμογελο καθημερινα..Αλλα απο την αλλη ισως να μην ειναι ετσι..δεν ξερω
Εξακολουθω να πιστευω οτι τα μπλεκεις περισσοτερο τα πραγματα απο οτι πρεπει.Σιγουρα θες να εισαι ανεξαρτητη δεν υπαρχει καλυτερο πραγμα,το εζησα και τωρα που ανεξαρτοποιηθηκα απο λεφτα εδω και κατι χρονια ειναι ολα διαφορετικα.Θελει ψαξιμο..αλλα μην πιεζεις τις καταστασεις.Ειναι καλα να βρεις μια δουλεια να παιρνεις ενα μισθο και μπορεις να το βρεις αργοτερα.Αλλα μην πνιγεσαι..
Βρίσκω δουλίτσες απο εδώ και απο εκεί, όλο το αναβάλλω, μα βρίσκομαι στην τελική ευθεία Αλτερ μου,
γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι,
κάποτε έρχεται η ώρα για τις Μέγάλες Αποφάσεις.
Πώς το έλεγε να δεις στην \"αισθουσα του θρόνου \" ο Τάσος Αθανασιάδης?
Όταν το είχα διαβάσει αντρίχιασα κι απο τότε καθυστερώ εκείνη την ώρα, μα εκείνη η ώρα ήρθε και θα την κοιτάξω κατάματα....
Και θα αναλάβω όλη την ευθύνη.
\"\"Έρχεται κάποια στιγμή όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας είναι ανάγκη να περάσει στην Αίθουσα του θρόνου, με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά του, για να αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του...\"
Ναι καταλαμβαινω τι λες...καποτε το ειχα παθει και εγω αυτο.Ολο εκανα αλλες δουλειες,και ολο τις σταματουσα.Τωρα που ειμαι σε μια μονιμη δουλεια παρολο που ακομη να τελειωσω τις σπουδες μου,το μονο που με κανει και μενω εκει ειναι τα λεφτα και τιποτα αλλο.Δεν νιωθω οτι εκανα την μεγαλη μου αποφαση και κατασταλαξα.Ισως να μην κατασταλαξω ποτε και με τρομαζει.Γιατι ακομη δεν εχω καταλαβει τι θελω να κανω.Τι θα με γεμιζε.Σκεφτομαι αλλα επαγγελματα χωρις καν να ξερω αν θα τα ηθελα απο αληθεια.Ειναι περιεργη φαση..και ισως να μην της καταλαβω ποτε.
Ομως κουραστηκα να πνιγω τον εαυτο μου,να του επιβαλλω να ενταχθω καπου που δεν θελει..Εσυ ομωε ξερεις καλυτερα και οπως ειπες θα παρεις την ευθυνη,μα μην τον πνιξεις τον εαυτο σου...
Xαίρομαι που δεν πνίγεις τον εαυτό σου!
Δεν είναι ανάγκη να βιάζουμε τα πράγματα.
Μα στην περίπτωσή μου, θα αρχίσω να πνίγομαι αν αποφύγω να σηκώσω αυτό το βάρος της επιλογής.
Οξύμωρο μα έτσι είναι...
Αχ... αν είμαμε και δυο και τρεις ζωές, πόσο απλά θα ήταν όλα ε?
Στην μία θα ήθελα να διδάσκω σε παιδιά,
στην άλλη να ψυχαναλύω κόσμο
και στην τρίτη να ασχολούμαι με τα νόμικά.
:)
weird,σε καταλαβαίνω.Νομίζω ακριβώς.Quote:
Originally posted by weird
Καλησπέρα!
Μέσα μου παλεύουν δύο δυνάμεις.
Μέσα μου παλεύουν δύο εαυτοί.
Τί θα γίνει στο τέλος?
Πώς χαράζεις μια επιλογή, όταν είσαι κομμένος στα δύο?
Τι συμβαίνει όμως?Πως γίνεται η λογική να είναι τόσο δυνατή,τόσο αληθινή κι απ\'ην άλλη το συναίσθημα να εκφράζει μια τελείως διαφορετική λογική.Που ίσως να φαντάζει και αλλοπρόσαλη?
Που στηρίζεται η λογική και με τη βάση αναλύει,εκτιμάει και αποφασίζει?με μια ίσως \'φτιαχτή\' βάση.
Το συναίσθημα....η λογική της ψυχής,η γλώσσα της ψυχής.Της δικής μας ψυχής,της ξεχωριστής που και επομένως έχει τη δικιά της ανεξάρτητη \'λογική\'.
Σκέφτομαι ώρες ώρες πως ναι έχω καλή λογική αλλά δεν είναι δική μου!δεν είναι ένα με την ψυχή μου και δε μπορεί να σκεφτεί τις ιδιαιτερότητές της.
Γιατί είναι μαλωμένα αυτά τα 2?
Δε γίνεται κανένα απ\'τα 2 να προχωρήσει χωρίς το άλλο.Αν δεν είναι αγκαλιασμένα.Γι\'αυτό είμαι σίγουρη.Για μένα δεν υπάρχουν 2 δρόμοι,ο δρόμος της καρδιάς και ο δρόμος της λογικής αλλά μόνο ένας ο δικός μας δρόμος κι αν νομίζουμε ότι παίρνουμε έναν απ\'τους 2 ποτέ δεν το κάνουμε απλά συνυπάρχουν μαλωμένα με τη μία φορά να διαλέγουμε το ένα και να πονάει το άλλο κ.ο.κ.
Για μένα ο στόχος πρέπει να είναι να ενωθούν αυτά τα δύο.
Το νιώθω κι εγώ αυτό μέσα μου.
Μα δεν καταλαβες..και παλι τον πνιγω καθημερινα...γιατι αυτο που κανω δεν το θελω,μα νιωθω πως τωρα δεν εχω αλλη επιλογη.Επελεξα κατι μα οχι αυτο που με γεμιζει...σιγα σιγα,περιμενω τι να κανω;Οσο κι αν με εκνευριζει η ιδεα του περιμενω και δεν κανω και πολλα να το αλλαξω.
Εχουμε πολλες επιλογες και το νιωθω..οταν εχουμε ηρεμο το μυαλο μας και καθαρο πολλα μπορουμε να βρουμε,φτανει αν ειμαστε ετοιμοι να το πραξουμε...
Μην το αποφυγεις,ομως μην το βιασεις με τετοιο τροπο.Ολα θα γινουν οπως πρεπει.....
Ναι ωραια θα ηταν να ειχαμε 3 ζωες και 4.Μα ετσι ομως δεν θα ηταν ολα απλα;Γιαυτο αρα εχουμε μονο 1;; Αφου την εχουμε ας την κανουμε 3 :)Ας κανουμε οσα μπορουμε!
Αρσι,
νιώθεις κι εσύ το ίδιο είδος διχασμού λοιπόν?
Υποτίθεται η θεραπεία θα κατέληγε στην ενοποίησή μου, έτσι το είχα στο μυαλό, αλλά δεν έγινε, ακόμα.
Ισως τελικά η ενοποίηση είναι έργο ζωής.
Αρσι, νομίζω οτι με καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά.
Κάποτε, θαρρώ, κι οι δυο μας, γίναμε κομμάτια.
Απο την άλλη, το δισυπόστατο είναι μέσα στην ίδια την φύση του ανθρώπου.
Και η αρμονία ταυτίζεται με την ένωση.
Αλτερ, επιλογές πάντα υπάρχουν,
μα υπάρχει και ο φόβος της επιλογής και ο φόβος της ελευθερίας εν τέλει.
Αρσι,
ένα κομμάτι μου θέλει να καταπιάνεται με την μελέτη, του αρέσει να βγαίνει πρώτο, τρελαίνεται για διανοητική ανάλυση και είναι εξυπναδουρίστικο και πολύ λογικό.
Ενα άλλο κομμάτι μου τα θέλει όλα απλά, εκφράζεται λυρικά, σιχαίνεται τον ανταγωνισμό, του αρέσει η συμπύκνωση ( γι αυτό και γράφει ποιητικά) και είναι τρομερά συναισθηματικό.
Αυτα τα δύο, θα μπορούσαν να συμβιβαστούν, τον τρόπο ψάχνω.
Αυτο ολο που βγαζεις,που εκμπεμπεις ειναι πανεμορφο...ισως γιαυτο να βρισκονται αυτα τα δυο κομματια χωρια.
Αλτερ μου,Quote:
Originally posted by Alterego
Αυτο ολο που βγαζεις,που εκμπεμπεις ειναι πανεμορφο...ισως γιαυτο να βρισκονται αυτα τα δυο κομματια χωρια.
νιώθω σαν να μου λες,
μην το ψάχνεις και μην αλλάζεις τίποτα πάνω σου, μείνε όπως είσαι.
Το ακούω αυτό που μου λες και σε ευχαριστώ!
Μπορεί και όντως, να είναι η φύση μου τέτοια, πολυμορφική με όλη την έννοια του όρου.
Πάντως το σημείο που βρίσκομαι, το θεωρω εξέλιξη, είναι αυτό το δώρο που είχε η ασθένειά μου να μου προσφέρει και το ευγνωμονώ.
Απο εκεί και πέρα, έχω την πίστη, οτι οι επιλογές που θα κάνω δεν θα με αλλάξουν
αλλά και οτι θα συνεχίσω να εξελίσσομαι προς μια ανώτερη ισορροπία, ώστε να αισθάνομαι πιο πλήρης και πιο συμπαγής.
:)
Οσον αφορά εσένα, δώσε χρόνο, χωρίς να σε μαστιγώνεις γι αυτό.
Ναι,έχουμε ένα δεδομένο.Την επιτυχημένη λογική που βγάζει συμπεράσματα αναμφισβήτητα και καλά...Αλλά σύμφωνα με τι?με ποιον?με τι κριτήρια?Γιατί νιώθουμε καλά με τους ακριβείς υπολογισμούς της?Επειδή όντος ισχύουν πράγμα αποριπτέο αφού το συναίσθημα έχει άλλη γνώμη ή με βάση τόσων επίκτητων πραγμάτων σε μας και στην κοινωνία ολόκληρη....
Και ρωτάω
Πόσο εφικτό είναι να πάει κάποιος κόντρα στο επίκτητο?να δει γυμνή την ψυχή του και να την ακολουθήσει?
Γιατί νομίζω ότι μια τέτοια τάση έχουμε κι εσύ κι εγώ..να δούμε και να ακολουθήσουμε την ψυχή μας.Εγώ τουλάχιστον.
Αυτό όμως ίσως είναι ακατόρθωτο....και μάλλον γιατί η λογική έχει μάθει να λειτουργεί με την κοινή λογική έτσι δε μπορεί να συμφιλιωθεί με το συναίσθημα.
Ίσως θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι η ψυχή μας βρίσκεται σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον και η προσαρμογή της είναι απαραίτητη,δε μπορεί να είναι τόσο πρωτόγονη όσο θέλουμε.Ίσως δε μπορέσουμε ποτέ να τη δούμε πραγματικά γυμνή.