Quote:
Originally posted by RainAndWind
Μερικές μου σκέψεις Adzik πάνω σε μερικά από αυτά που έχεις γράψει.Γενικά χαίρομαι να σε διαβάζω,γιατί είσαι ένας χείμαρρος σε όσα γράφεις,αυτό δείχνει ικανή δυνατότητα προσέγγισης των όσων αισθάνεσαι,άλλο που κάποιες φορές τα \"ψιλοπαραποιείς\"(όλοι το κάνουμε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό)λόγω πρότερων βιωμάτων σου.
Μερικά από όσα παραποιείς δίχως να το γνωρίζεις είναι τα εξής.Γράφεις πως η σχέση σου με τη μητέρα σου είναι μία σχέση δυνατή.Αμέσως μετά,γράφεις πως είναι μακρινός σου άνθρωπος.Αυτό είναι σχέση εξάρτησης.Η δύναμη που έχει κάποιος πάνω μας,μέσω των συναισθημάτων που μας γεννά.Καθώς έχω αρχίσει να μπαίνω στο δικό μου κομμάτι του θυμού για τη μητέρα μου,το κατανοώ πλέον.Αλλά αν δεν αποδεχτείς το κομμάτι του θυμού σου,που είναι δίκαιος,δεν θα μπορέσεις να τον δουλέψεις.Αποδέξου τον.Είναι μέρος μίας απαραίτητης διαδικασίας να κανονίσεις τις συγκρούσεις μέσα σου.Τότε θα διαχειριστείς τον θυμό,στη ρίζα του,όχι στην έκφρασή του.Χάνεις το δάσος όταν δεν κοιτάς από πού προέρχεται αλλά πότε εκδηλώνεται και πώς.
Έπειτα,πλάθεις καθημερινά μία Adzik,που από φόβο μη δείξει στο παιδί της θυμό,καταπιέζει όλη μέρα τον εαυτό της,με αποτέλεσμα να βγάζει τον θυμό το βράδυ,εκεί που αυτό της \"επιτρέπεται\"περισσότερο,� �ηλαδή στον σύντροφό σου.Πιστεύεις πως είναι δυνατό να μη θυμώνεις ποτέ,να κρύβεις από κοντινά σου άτομα συναισθήματα που έτσι κι αλλιώς δεν είναι απειλητικά,ούτε δείχνουν ανισορροπία,εσύ το βλέπεις με τέτοιο τρόπο.Όλοι ενδέχεται να θυμώνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας,άλλοτε λιγάκι,άλλοτε περισσότερο.Να σε ρωτήσω κάτι;Aν κάτι σε θυμώσει κατά τη διάρκεια της ημέρας,θα το κρατήσεις γιατί δεν επιτρέπεται,για να μην πληγώσεις δήθεν το παιδί σου με τη φωνή.Λοιπόν,τα παιδιά δεν τρομάζουν παρά με ό,τι τρομάζει εμάς.Παράδειγμα,μπορείς να δεις παιδιά που οι μητέρες τους είναι υγιείς αλλά φωνακλούδες,δηλαδή με δυνατή φωνή.Τα παιδιά αυτά δεν τα τρομάζει η φωνή,ούτε η κατά περίσταση θυμωμένη μητέρα,γιατί το θεωρούν άλλο ένα φυσικό μέρος της καθημερινότητας,αφού η ίδια η μητέρα δε φοβάται το θυμό της.Εσύ τρέμεις τον θυμό σου,γιατί η μητέρα σου σε τιμωρούσε και σε έκρινε γι αυτόν.Ενδεικτικό είναι ένα παλιό σου ποστ.Γράφεις το εξής σε ένα μέλος:\"...μην νευριάζεις...τρομάζω...\"Γιατ ί σε τρομάζει το νευρίασμα των άλλων Άντα;Σε τρομάζει γιατί σε τρόμαζε μικρή,γι αυτό.Και σε σένα σε τρομάζει το δικό σου νευρίασμα,από εκεί ξεκινά το θέμα σου,έτσι ψάξτο-προσωπική μου άποψη και κρίση.Δεν σημαίνει κακοποιώ ούτε τραυματίζω το παιδί μου αν υψώσω λίγο τη φωνή μου Άντα μου,εσύ το βλέπεις έτσι,από ανασφάλειές σου.
Γιατί έμεινες στο ίδιο σπίτι για τέσσερις μήνες με τη μητέρα σου;Mία μητέρα που άφησες να εισχωρήσει στην καθημερινότητά σου και όπως έγραψες \"να σε κάνει κομμάτια μέσα στο ίδιο σου το σπίτι\";Θα μου απαντήσεις\"μα Ρέιν,ήθελα βοήθεια\".Που αντί γι αυτήν,πήρες τι;Κριτική,κατακραυγή και εισχώρηση στην ζωή σου,στο τώρα της Άντας με τον Μιχάλη.Εσύ το άφησες καλό μου να γίνει,γιατί αισθανόσουν πάλι \"μικρή\"και αυτοτιμωρήθηκες,όπως έχεις μάθει να κάνεις.Σε καταλαβαίνω,το έκανα τόσες φορές στο παρελθόν.Διαχειρίσου τον άλυτο θυμό προς την μητέρα σου.Ενδέχεται η μητρότητα να σου φέρνει στην επιφάνεια όλα αυτά τα συναισθήματα τα δεμένα με πόνο προς την μητέρα σου.Νομίζεις πως διαχειρίζεσαι τη σχέση με τη μητέρα σου καλύτερα.Στην πραγματικότητα δεν το κάνεις,όσο αυτός ο θυμός μένει ανείπωτος,ανεξερεύνητος,μη ομολογημένος από φόβο,θα τον βγάζεις αλλού και θα αναρωτιέσαι πάντα\"μα γιατί,γιατί δεν τον ελέγχω\".Πώς να ελέγξεις κάτι που δεν έχεις αγγίξει καν;H σχέση σου επηρεάστηκε από αυτήν την εισχώρηση της μητέρας σου σε μορφή βοήθειας.Έγινε κοινωνός του θυμού ο σύντροφός σου,σε αυτόν εκφράζεις ελεύθερα ό,τι δεν μπορείς να εκφράσεις στη μητέρα σου.
Aν κάτι σε θυμώσει κατά τη διάρκεια της ημέρας,θα το κρατήσεις γιατί δεν επιτρέπεται,για να μην πληγώσεις δήθεν το παιδί σου με τη φωνή.Λοιπόν,τα παιδιά δεν τρομάζουν παρά με ό,τι τρομάζει εμάς.