Originally Posted by
RainAndWind
Τα ξημερώματα πέθανε ένας σύντροφος. Ο σκύλος μου. Δε χρειάστηκε ποτέ να σκεφτεί τι είναι ο θεός, τι κάνει σε τούτο το ντουνιά, αν θα πάει σε παράδεισο ή κόλαση και ποια τα κριτήρια για την "μετάβαση" στο ένα ή στο άλλο. Ήξερε μόνο να είναι κοντά και να προστατεύει τα μέλη της αγέλης του, τα άτομα του σπιτιού, να τρώει όταν πεινάει, να πίνει όταν διψά, να γυρνά ανάσκελα για χάδια στην κοιλιά και να υπάρχει δίχως να αναρωτιέται το γιατί.
Δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά, θα πω κάποια και θα αποχωρήσω οριστικά από τη συζήτηση. Η υποκειμενική εμπειρία του καθενός δεν αποτελεί απόδειξη ύπαρξης θεού, μόνο απόδειξη ύπαρξης ανάγκης. Αν η ανάγκη αυτή είναι σεβαστή? Σαφώς. Όσο δεν χρησιμοποιείται από θεσμούς και εξουσίες, όταν μένει σε επίπεδο προσωπικό, τότε δε βλάπτει κανέναν και δεν αφορά κανέναν παρά τον ίδιο. Συμβαίνει αυτό συχνά στις ανθρώπινες κοινωνίες? όχι. Εκεί είναι το σημείο που η προσωπική ανάγκη μετασχηματίζεται και αλλοιώνεται, για να γίνει όχημα εξυπηρέτησης συμφερόντων. Αν το προσωπικό μας λοιπόν γίνεται μοχλός κάποιων συμφερόντων, τότε έχει ξεφύγει από το προσωπικό και έχει αναχθεί σε κοινωνικό. Για το ποιον βαρύνει η υποχρέωση αποδείξεων για το εύρημα του θεού, γιατί διάβασα και το ούτε η πλευρά των άθεων μπορεί να αποδείξει πως δεν υπάρχει θεός, στη φιλοσοφία υπάρχει το λεγόμενο the burden of proof. Και δεν είναι υποχρέωση του αθειστή, καθώς δε λέει αυτός πως υπάρχει κάτι πρώτος, it's not his/her claim-η δήλωσή του έπεται της υποστήριξης πως υπάρχει. Αν εγώ πω σήμερα πως στην αποθήκη μου ζει ο bigfoot ή στη λίμνη του χωριού μου ένα τέρας σαν τη nessie, είναι δική μου υποχρέωση να παράσχω στοιχεία για τη στήριξη των ισχυρισμών μου.
Όσο για το σχόλιό σου αλέξανδρε3, μόνο στο δικό σου παράλληλο σύμπαν μπορεί να θεωρηθεί ψόγος το "πακιστανί". Στο δικό μου δεν αποτελεί λόγο να θιχτώ.
Δεν υπάρχουν κατασκευές μέσα μου που να με καθησυχάσουν για την ύπαρξη πόνου στο πέρασμα το δικό μου και των γύρω μου από τη γη. Ούτε για να μου μαλακώσουν την αίσθηση της ματαιότητας, ούτε για να τις έχω ως μπούσουλα ηθικό. Από την άλλη, ίσως να φτιάχνεται το πράμα πιο ανώδυνο για όσους τις κρατάνε. Καθώς γνωρίζω πως κάποιοι θέλουν να πατήσουν στις ανάγκες μου για ελπίδα, σκοπό, παρηγοριά και συνέχεια, δεν σκοπεύω να τους δώσω την άδεια. Από αυτή την άποψη, κρατάω το παράδειγμα των πλασμάτων που δεν αναζητούν τέτοιες μακάβριες, άγριες άγκυρες, αλλά μένουν μέσα στην αληθινή φύση των πραγμάτων, χωρίς την ύπαρξη μεταφυσικών ερωτημάτων. Όπως ο σκύλος μου, που ένα λαχταριστό κόκαλο και μία μικρή βόλτα στο πάρκο του αρκούσε για να ήταν ευτυχισμένος.:)
