Quote:
Originally posted by murcielago
Καλημέρα!
Καλά σήμερα, νιώθω χάλια... Δεν βοηθάει κι ο καιρός, χώρισα και τον γκόμενο (ή αυτός με χώρισε- δεν έχω καταλάβει) - έχω ανάγκη επικοινωνίας με το υπερπέραν και γι' αυτό γράφω εδώ. Πιο πολύ απ' όλα με πείραξε που μετά από προσπάθεια 3 εβδομάδων όπου έχασα σκάρτα 3 κιλά πήγα χθες το βράδυ σ' ένα απ' αυτά τα εστατόρια του συρμού που διαφημίζουν τα περιοδικά (το σκυλομετάνιωσα βέβαια διότι το φαγητό ήταν με-τρι- ό-τα-το, το ψωμί μπαγιάτικο και το μενού ανέμπνευστο- αλλά ο λογαριασμός παχυλός) και σήμερα το πρωί έχω πάρει πάνω από 1 κιλό. Αι στο καλό δηλαδή... Για να μην πω τίποτα χειρότερο. Βέβαια η άνοδος είχε αρχίσει αρκετές μέρες πριν οπότε τώρα ξαναείμαι στα 107. 107! Το λέω και δεν το πιστεύω! Με πειράζει που δεν ανήκω πια στις ωραίες, με πειράζει που δεν είμαι το κέντρο του ενδιαφέροντος των ανδρών της παρέας, με πειράζει που λίγοι πια γυρίζουν να με κοιτάξουν όταν περνάω και τότε δεν είμαι σίγουρη για ποιο λόγο...
Αν και όλα αυτά ξεπερνιούνται... Στο κάτω κάτω δεν είμαι μόνο σώμα- έχω και ψυχικά χαρίσματα!!!
Εμένα αυτό που πιο πολύ μου τη δίνει είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω βάλει έναν στόχο και δεν τον έχω πετύχει! ίσως γιατί δεν προσπαθώ αρκετά... Γιατί για να είμαι ειλικρινής, με το φαγητό χαϊδεύω όχι μόνο τον ουρανίσκο μου αλλά και το θυμικό μου. Πονάω; τρώω. Αγχώνομαι; τρώω (τότε ειδικά!). Χαίρομαι; τρώω. Κλαίω; τρώω. Θυμώνω; όπως σήμερα... Ξανατρώω. Σήμερα κατέβασα μια σοκολάτα 150 γραμμάριακι ακόμα δεν έχει πάει ούτε μεσημέρι. Εγώ που στη ζωή και στη δουλειά μου χρησιμοποιώ τον ορθολογισμό και τον ντετερμινισμό ως εργαλεία με τόση επιτυχία, στο θέμα "κιλά" μοιάζει να έχω υιοθετήσει μια άποψη μοιρολατρική με πολλά μεταφυσικά στοιχεία: "δεν ξέρω πώς παχαίνω...", "ο μεταβολισμός μου δεν είναι καλός..." και άλλες τέτοιες μπούρδες. Εντάξει, σπέρματα αλήθειας υπάρχουν: προφανώς το γεγονός ότι έκοψα την περίοδό μου τεχνητά έχει να κάνει με την επιβράδυνση του μεταβολισμού μου- αλλά απ' την άλλη, ξέρω και μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες που έχουν αδυνατίσει με διατροφή- πιο δύσκολα αλλά τα κατάφεραν. Και δεν κατεβάζω πια μεγάλες ποσότητες φαγητού- κι αυτό αλήθεια, κι όμως συνεχίζω να παχαίνω γμ το κρτό μου! Πάντως τις σοκολατίτσες μου κάθε όποτε αλλάζω συναισθηματικό στάτους τις χτυπάω! Οπότε ας μην χρονοτριβώ! Ας δεσμευτώ επιτέλους απέναντι στον εαυτό μου κι ας σταματήσω να του κάνω τα χατήρια που μόνο χατήρια δεν είναι γιατί πάλι εγώ είμαι χαμένη!
Αντί να το ρίχνω στο φαί μπορώ να το ρίχνω στο κλάμα ή στο γέλιο, στις βόλτες ή στο daydreaming που μ' αρέσει πολύ. Τι κι αν όλα φαίνονται πιο φθηνά όσο μεγαλώνω; Τι κι αν τίποτα δεν έχει πια την ίδια γεύση; Ούτε ο έρωτας, ούτε οι φιλίες... ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ! Εγώ τρώω όλη μου την απογοήτευση που εν τέλει δεν ξέρω από πού πηγάζει: είμαι συναισθηματικά ανώριμη; είναι οι άλλοι μ@λ@κες; άνθρωποι αχάϊδευτοι με ράγισαν κι εμένα- κι εγώ με τη σειρά μου άλλους... Στη ζωή ερχόμαστε για να αγαπήσουμε λάθος ανθρώπους... Anyway, μετά από 4 σειρές εφηβικού συναισθηματισμού ο εγκέφαλός μου αρχίζει να παράγει ροζ ποπ κορν... οπότε φτάνει η κλάψα.
Επί του πρακτέου: τι ΔΕΝ μπορώ να κόψω: τους δυο διπλούς καφέδες την ημέρα με ζάχαρη και γάλα. Εντάξει ελεφαντάκι, θα σου κάνω μόνο αυτή τη χάρη. Αρχής γενομένης από σήμερα!
HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!
καλη επιτυχια αλλη μια φορα! να ξερεις οτι οταν πεσεις λιγο στα κιλα θα δεις τα πραγματα με αλλο ματι...