..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Έκρυψα, έπνιξα, καταπίεσα για χρόνια τον \"άλλο\" μου εαυτό. Άφησα να φαίνεται και να διαφεντεύει η πλευρά που είχε να κάνει με τη λογική, με τη μαθηματική μου σκέψη. Δεν είχα χρόνο να δώσω στο συναίσθημα. Δεν ήθελα να το δουν μάτια που δεν ξέρουν να βλέπουν. Φοβόμουν πως δεν θα γινόμουν αρεστή κι αποδεκτή από μεγάλο κομμάτι του περίγυρου. Τα κατάφερα να κρύψω το συναισθηματικό μου άλλο εαυτό. Σταμάτησα και να διαβάζω γιατί με το διάβασμα ο διαχωρισμός γινόταν πιο εύκολος. Έγινα δημόσιος υπάλληλος ενώ ονειρευόμουν τέχνες. Και τι έγινε? Δε μου άρεσε να είμαι έτσι. Με μίσησα.

Γιατί... όλη μου τη ζωή την ξόδεψα παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη.

Quote:

---

Originally posted by narnia
Γιατί... όλη μου τη ζωή την ξόδεψα παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη.

---

Nα ξερες πόσο μα πόσο με συγκινεί αυτό που γράφεις...

Πολλοί το κάνουνε αυτο, δεν είσαι η μόνη.
Και έχε στο μυαλό σου, οτι ποτέ δεν είναι αργα. Π Ο Τ Ε, όσο υπάρχεις και ανασαίνεις :)

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Ναι,έχουμε ένα δεδομένο.Την επιτυχημένη λογική που βγάζει συμπεράσματα αναμφισβήτητα και καλά...Αλλά σύμφωνα με τι?με ποιον?με τι κριτήρια?Γιατί νιώθουμε καλά με τους ακριβείς υπολογισμούς της?Επειδή όντος ισχύουν πράγμα αποριπτέο αφού το συναίσθημα έχει άλλη γνώμη ή με βάση τόσων επίκτητων πραγμάτων σε μας και στην κοινωνία ολόκληρη....
Και ρωτάω

Πόσο εφικτό είναι να πάει κάποιος κόντρα στο επίκτητο?να δει γυμνή την ψυχή του και να την ακολουθήσει?
Γιατί νομίζω ότι μια τέτοια τάση έχουμε κι εσύ κι εγώ..να δούμε και να ακολουθήσουμε την ψυχή μας.Εγώ τουλάχιστον.
Αυτό όμως ίσως είναι ακατόρθωτο....και μάλλον γιατί η λογική έχει μάθει να λειτουργεί με την κοινή λογική έτσι δε μπορεί να συμφιλιωθεί με το συναίσθημα.
Ίσως θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι η ψυχή μας βρίσκεται σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον και η προσαρμογή της είναι απαραίτητη,δε μπορεί να είναι τόσο πρωτόγονη όσο θέλουμε.Ίσως δε μπορέσουμε ποτέ να τη δούμε πραγματικά γυμνή.

---

Arsi,ο προβληματισμός σου αυτός, είναι κατα τι διαφορετικός, απο το θέμα που έθεσα εγώ σχετικά με την διανόηση (λογική - επιστημονικότητα) και το συναίσθημα ( τένχες κτλ).
Ωστόσο έχουν κοινά στοιχεία μέσα τους.
Η λογικη, αναπόφευκτα συναντά την κοινή λογική στο διάβα της, ενώ το συναίσθημα, αναπόφευκτα συναντιέται με το ένστικτο και το ασυνείδητο.

Θα σου πρότεινα, αν δεν το έχεις ήδη διαβάσει, το \"Ζαχιρ\" του Πάολο Κοέλιο, να το κανεις.
Είναι ένας βαθιά πνευματικός άνθρωπος και πάω στοίχημα οτι θα δυσκολεύετηκε επίσης να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην γη και τον ουρανό...

Λοιπόν, σου παραθέτω κάποια κομμάτια.

\"Αν ξεχάσω την ιστορία που μου αφηγήθηκαν, θα ξεχάσω και πολύ σημαντικά πράγματα που μου δίδαξε η ζωή. Γιατί προσπάθησα να μάθω τόσα?.....η συσσωρευμένη γνώση.... ξεχνάω την προσωπική μου ιστορία, σημαίνει διατηρώ αυτό το κανάλι καθαρό, επιτρέπω στην ενέργεια να εκδηλώνεται κάθε μέρα, όπως το επιθυμεί... πολύ ρομαντικό αλλά πολύ δύσκολο...κανείς δεν μπορεί σήμερα να περνάει την ζωή του ταξιδεύοντας...Δεν μπορεί να ταξιδέψει σωματικά.Μπορεί όμως να το κάνει με το πνεύμα. Να πηγαίνει όλο και πιο μακριά, να απομακρύνεται απο την προσωπική του ιστορία, απο εκείνο που τον υποχρέωσαν να είναι.\"

σε άλλο σημείο \" ο κόσμος που ξέρουμε σήμερα είναι απλώς μια ιστορία που μας είπαν...η άλλη ιστορία, συμπεριλαμβάνει τα χαρίσματα, τις δυνάμεις, την ικανότητα να υπερβαίνει κανείς αυτά που γνωρίζει \"

( βάλε και την κοινή λογική μέσα... υπάρχει μια γκρι ζώνη, πιστεύω, ανάμεσα στην κοινή λογική και την τρέλα και σε αυτήν αναφέρεται ο συγγραφέας. Ζώνη βαθιάς πνευματικότητας. Αλλά σε άλλο σημείο του έργου του \" η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει\" βλέπουμε οτι υποστηρίζει το να μετέχει κανείς στις προκλήσεις της καθημερινότητας, ζώντας παράλληλα την \"τρέλα\" του).

Καλημέρα Αρσι μου :)

Έχω διαβάσει τα πιο πολλά βιβλία του Κοέλιο weird μου,και το \'η βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει\'(μ\'αρέσει σαν συγγραφέας),το \'Ζαχίρ\' όχι,να σου πω την αλήθεια δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αλλά φαίνεται πολύ ενδιαφέρον.
Θα το διαβάσω,σ\'ευχαριστώ για την πρόταση:)
Φιλιά,να έχεις μια όμορφη μέρα:)

Tης ψυχής μου το τραγούδι...

αυτήν την ώρα
είναι μια μαύρη κόλαση
ολοσκότεινη...
θλιβερή τόσο
απροσπέλαστη...

Ελα Κόλαση, να σου κεντήσω
έλα να σου χρυσοτραγουδήσω...

αχ πόσο πονάω, πόσο πονώ..
τα λόγια τούτα τα λεγα σε σένα
πριν σε χάσω

Μα πως γίνεται να χάνεις μέσα σε ένα καλοκαίρι
δυο τόσο αγαπημένα πρόσωπα?
Το ένα να το αποχωρίζεσαι
το άλλο να χάνεται...

πώς?

Αφήστε με επιτέλους να πενθήσω
σαν τους γύπες πέσατε πάνω μου
σας μισώ

όλους τους μισω μέσα στον πόνο μου
μα πιο πολύ εμένα.

Αφήστε με λέω! Δεν βλέπετε οτι πενθώ?
Δεν νιώθετε τι σκιά στο βλέμμα μου?
Τι άνθρωποι είστε?

Έχω κολλήσει.
Σε σταυροδρόμι.
Και οι καιροί με διατάσσουν να επιλέξω
κι ο ίδιος μου ο εαυτός μαζί.

Δεν την θέλω αυτή την επιλογή
οχι έτσι
οχι τώρα
θα θελα να με άκουγες
θα θελα να σουν εκεί όταν την έκανα
τώρα μόνη κι έρημη
που πάω?
Που πάω?

Μακάρι να βρισκα το θάρρος
να μου κάνω κακό
τόσο αιματηρό κακό
να σταματήσω να ζω.

Αλλά δεν μπορώ.
Την αγαπώ την ρημάδα.
Ακόμα κι έτσι.
Ακόμα και τώρα που θέλει να με παρασύρει στο
ρεύμα της
Μα δεν βλέπεις Ζωή οτι πενθώ?

Κι εσύ Χρόνε,
κουφάθηκες ή είσαι τυφλός?

Κι άλλα λέει της ψυχής μου το τραγούδι...

Νυχτιάτικα, αυτό ορέγεται καταστροφές...

Θα φτιάξω έναν μεγάλο τάφο
απο γράμματα
απο ενδύματα
απο χειρονομίες κάπλικες
και θα με χώσω μέσα
θα μου σκοτώσω την ψυχή
θα με λιανίσω

γιατί αυτός ο κόσμος
δεν με χωράει ολόκληρη
οχι μάλλον
εγώ δεν χωράω ολόκληρη
μέσα στις επάλξεις της καρδιάς μου

θα μου κάνω και κηδεία
και το φέρετρο θα είναι άσπρο
σαν το δικό σου
τότε που σε έχασα
και έτσι θα πορεύομαι
φάντασμα θλιβερό

έρμαιο της αδυναμίας μου

της αδυναμίας μου να σε μισήσω περισσότερο
απο οτι σε αγαπώ.

Γιατί σε ΜΙΣΩ
με όλη μου την δύναμη
με όλο μου το μέσα

δεκάρα τσακιστή δεν θέλω απο εσένα
κανένα χέρι βοήθειας τίποτα

άλλοτε τα ήθελα
και άλλοτε με πότισες βία
με πότισες πόνο και πικρα

τωρα, δεν θέλω ούτε μια στάλα ευτυχίας να δω
ουτε ενα ιχνος καμαρώματος
στο πρόσωπό σου για μένα
δεν θέλω να σου δώσω την χαρά
δεν θέλω να ξέρεις τι κάνω
δεν θέλω να ασχολείσαι μαζί μου
καταλαβαίνεις?

Γιατί σε ΑΓΑΠΩ
και η καρδιά μου πονά
να κάνω κάτι
που θα σε ευχαριστήσει λίγο
εώς καθόλου

γιατί τόσα χρόνια παλεύω
να μην με νοιάζεις εσύ
κι η γνώμη σου
και ακόμα με νοιάζει!

Πόσο πολύ ήθελα την αγκαλιά σου σήμερα.
Πόσο σε αγαπώ.

Πόσο σου αρέσει να με μειώνεις κάθε φορά και πόσα
ποσα χιλιόμετρα
ψυχικής απόστασης μας χωρίζουν!

Μαχαίρι που μου κόβει την ψυχή

στα δύο
στα δύο

Σήμερα καρφώθηκα παντού
σε όλο το εύρος της ψυχής μου
έχω αρχίσει το καλό ξεπούλημα
του εαυτού μου

τουλάχιστον η τιμή είναι καλή
και κυρίως
ΔΙΚΑΙΗ!

Ψυχή μου
μου λείπεις
Ελα πίσω
σε παρακαλώ!

Καλησπερα....τι εγινε;..
Θες να μιλησουμε;

Καλέ μου φίλε
αυτή τη στιγμή
είμαι σε μεγάλη έξαρση

απλά τα γράφω για να ξεσπάσω :)

Ενταξει......μην σταματας να γραφεις..

Με κοιτάω στον καθρέπτη
και μου φαίνομαι τόσο θλιβερή

Κουράγιο μου λέω
μια συναισθηματική κρίση είναι θα περάσει

απλά πρέπει να επιλέξεις
χαζούλα
απλό είναι

Δεν θέλω να επιλέξω
δεν θέλω να πάω μπροστά ούτε πίσω

Θέλω να μείνω ακίνητη.

Τα αμφιθυμικά συναισθήματα που έχω για τον πατέρα μου
με τρελαίνουν

weird,είμαι δίπλα σου.

Κάνε μια αναβολή στην επιλογή και μείνε ακίνητη για λίγο,όπως ακριβώς θες.

Σ ευχαριστώ Αρσι μου,
το να περνάω απο έντονες εξάρσεις συναισθήματος
δεν είναι πρωτόγνωρο για μένα.
Ετσι τα περνάω, έντονα.
Απλά αποφάσισα να τα γράψω απόψε.

Νομίζω οτι βρήκα τι μου φταίει και
θα φροντίσω να το βάλω σε μια σειρά :)

Καλό βράδυ παιδιά!