Printable View
Δεν είναι να απορεί κανείς???Quote:
Originally posted by Mak
:thumbup: συμφωνώ και επαυξάνω otiosa!Quote:
Originally posted by otiosa
Από την υπογραφή του μέλους Eli:
"Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές δίαιτες; Γιατί καμία δεν έχει αποτέλεσμα!!!"
Όντως!!!! :thumbup:
Μια αλήθεια που σε βοηθάει να απομυθοποιήσεις κάποια πράγματα.
:love::love::love::love:
Θέλω να με ακούς, χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου, χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι, χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν΄αποφασίζεις για μένα
Θέλω να με προσέχεις, χωρίς να με ακυρώνεις
Θέλω να με κοιτάς, χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα
Θέλω να μ΄αγκαλιάζεις, χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια, χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις, χωρίς να με φορτώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις, χωρίς ψέματα
Θέλω να πλησιάζεις χωρίς, να εισβάλλεις
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
Θέλω να ξέρεις …
πως σήμερα, σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου …
Χωρίς όρους…
(Χόρχε Μπουκάι)
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ)
…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απʼ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απʼ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
- Είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Όλα. Τα χάρισε όλα. Αποκλείεται να είχε σώες τις φρένες της. Ήταν άρρωστη και αυτό επηρέασε την κρίση της. Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Για μια φορά, ο Νόελ συμφώνησε μαζί της. - Πάντως εγώ δεν θα μείνω με σταυρωμένα χέρια..
- Σίγουρα δεν ήταν στα καλά της..
- Είναι πολλά τα χρήματα..
- Την εκμεταλλεύτηκαν, αυτό είναι όλο..
Η Ολίβια έχασε την υπομονή της. "Σταματήστε. Ούτε λέξη πια". Όταν έγινε σιωπή, η Ολίβια είπε:
Δεν θέλω να ακούσω τίποτε άλλο. Όλα τέλειωσαν. Η μαμά πέθανε. Τη θάψαμε σήμερα. Έτσι όπως αλυχτάτε σαν ψωριάρικα σκυλιά, θα πίστευε κανείς ότι το ξεχάσατε. Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι πόσα θα αρμέξετε από εκείνη. Ο κύριος Έντερμπυ μας εξήγησε τι μας αναλογεί. Και η μαμά δεν έχασε ποτέ τα λογικά της.. Αντίθετα, ήταν η πιο έξυπνη γυναίκα που γνώρισα στη ζωή μου. Θα μου πείτε, παραήταν γενναιόδωρη. Ναι, αλλά ποτέ με τρόπο παράλογο. Είχε πρακτικό μυαλό. Προγραμμάτιζε τα πάντα. Πώς αλλιώς φαντάζεστε ότι τα έβγαλε πέρα όλα εκείνα τα χρόνια που μας μεγάλωνε, με τρεις και εξήντα στο πουγγί της και μ' έναν άντρα που χαρτόπαιζε και σπαταλούσε όσα κατόρθωνε να της αρπάξει; Εγώ είμαι παραπάνω από ικανοποιημένη και νομίζω πως το ίδιο έπρεπε να ισχεύει και για σας. Εξασφάλισε και στους τρεις μας μαγικά παιδικά χρόνια κι ένα υπέροχο ξεκίνημα στη ζωή και τώρα που πέθανε μας εξασφάλισε πάλι και τους τρεις, κληροδοτώντας μας μια αξιόλογη περιουσία. Συνέταξε μόνη της τη διαθήκη της. Έκανε αυτό που ήθελε. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τις θελήσεις της.
Ύστερα από τη μικρή αυτή διαμάχη νομίζω πως χρειαζόμαστε όλοι ένα ποτό. Ουίσκυ για σας, κύριε Έντερμπυ;
"Ψάχνοντας για κοχύλια" της Ρόζαμουντ Πίλτσερ.
Από το ίδιο βιβλίο,
- Και η Αντόνια;
- Δε μπορώ να της αφήσω κάτι που δεν έχω. Ελπίζω μόνο ότι μέχρι να τα τινάξω, θα έχει βρει έναν πλούσιο σύζυγο.
Ως εκείνη τη στιγμή αντιδικούσαν, αλλά ήρεμα. Η τελευταία, όμως, φράση του Κόσμο έκανε την Ολίβια έξαλλη.
- Κόσμο, μη λες τέτοια πράγματα, μη μιλάς με αυτό τον απαίσιο, βικτωριανό τρόπο, καταδικάζοντας την Αντόνια να εξαρτιέται από κάποιον άντρα σε όλη της τη ζωή. Πρέπει να έχει δικά της χρήματα. Κάθε γυναίκα πρέπει να έχει κάτι δικό της.
- Δεν ήξερα ότι το χρήμα είναι τόσο σημαντικό για σένα.
- Δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ σημαντικό για μένα. Γίνεται σημαντικό μόνο όταν δεν το έχεις. Και γιατί μ' αυτό αγοράζεις όμορφα πράγματα.. Όχι γρήγορα αμάξια ή γούνες ή κρουαζιέρες στη Χαβάη ή κάτι τέτοιες ανοησίες, αλλά αληθινά όμορφα πράγματα, όπως η ανεξαρτησία, η ελευθερία κι η αξιοπρέπεια. Και η μάθηση. Κι ο χρόνος.
Το έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο πριν τέσσερα περίπου χρόνια κ μου είχε αρέσει!!!!
Κ η Πίλτσερ είναι καλή!
Κανείς δε σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα
κανείς δε σκέφτηκε τον άνεμο που θα 'ρχόνταν σε λίγο
κανείς δε σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε κοντά του
φύλλα μαχαίρια βλέμματα ή τα τελευταία λόγια
που θα 'διναν στην παρεξήγηση ένα τέλος.
Θέλω να σ' αγαπήσω μα δε γίνεται έχω αργήσει
θέλω να σ' αγαπήσω όσο δε μ' αγάπησε κανένας
να σκιστώ για σένα ν' αλλάξω γειτονιά ν' αλλάξω στέκια.
Τώρα πελώρια άγνωστα χέρια ασυνείδητα με δέρνουν
τώρα ξαφνικά νερά μού έκλεισαν όλους τους δρόμους
τώρα παλιά τραγούδια λαϊκά βαραίνουν τον αέρα...
Αν θα σε ξαναβρώ δεν ξέρω πού θα σε τρακάρω πάλι
σε πόλη ολοκαίνουργια με εναέριους δρόμους
ή σε μοντέρνα ερημιά ή μες στο τελευταίο σκοτάδι...
Και θα 'χω άραγε ακόμα την παλιά καρδιά;
Θωμάς Γκόρπας: Τραγωδία
ax..Quote:
Originally posted by Γλαύκη
Και θα 'χω άραγε ακόμα την παλιά καρδιά;
Θωμάς Γκόρπας: Τραγωδία
Δεν είναι κείμενο ακριβώς , δεν είναι καν όμορφο ............
Αφγανιστάν: Πρώτη μέρα στο σχολείο
" Ο άνθρωπος είναι ένα κλάσμα
που αριθμητή έχει την πραγματική του αξία
και παρονομαστή την ιδέα που έχει για τον
εaυτό του. Ο αριθμητής παραμένει ο ίδιος
( δηλαδή η πραγματική αξία του ανθρώπου ).
Γι' αυτό όσο μεγαλύτερος είναι ο παρονομαστής
( η ιδέα που έχει για τον εαυτό του ) τόσο
μικρότερο είναι το κλάσμα (δηλαδή ο άνθρωπος )".
Λέων Τολστόι
Το παιδί και το κουτάβι
Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω από το κατάστημα του, που έγραφε: “Διατίθενται κουτάβια”.
Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:
“Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι”;
Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια.
Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε:
“Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο τα κουτάβια”;
Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.
Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.
Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από τα άλλα κουταβάκια.
Τότε ο μικρός ρώτησε:
“Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει”;
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα στο γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.
Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα:
“Θέλω να το αγοράσω” του φώναξε αποφασιστικά.
Ο άντρας γέλασε και του είπε:
“Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο κουτσό κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω”…
Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει το κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει το χρέος του στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα.
Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε:
”το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου όπως τα άλλα σκυλιά…”.
Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να ξεπροβάλλει το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό σίδερο.
“Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του… επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει…”.
Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.
Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε:
“εύχομαι… όλα τα κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα”…
************
Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά, σε δέχεται και σε εκτιμά γιʼ αυτό που είσαι χωρίς όρους…
—————————————————
Από: http://antikleidi.wordpress.com/2011/11/08/dog/
Ντόρα, πολύ συγκινητική, μα και ελπιδοφόρα ιστορία.
Σοκολατίτσα, αν σου πω ότι έχω διαβάσει κάθε βιβλίο της συγκεκριμένης τουλάχιστον είκοσι φορές θα με πιστέψεις; Ειδικά το "ψάχνοντας για κοχύλια", που είναι το καλύτερό της κατά τη γνώμη μου, μπορεί να το έχω διαβάσει και τριάντα φορές.. Τα τελευταία βιβλία της, γιατί έχω τα άπαντα, προσεγγίζουν τα άρλεκιν, οφείλω να το παραδεχτώ. Αλλά δεν την κατηγορώ. Όλοι γινόμαστε ευάλωτοι στο γρήγορο χρήμα, ιδίως όταν έχουμε ρεύμα..
Μου απευθύνει ιδιαίτερα αυτή η συγγραφέας. Μπορεί να είναι μεγάλη, να γράφει λιγάκι παλιομοδίτικα, αλλά... Τα θέματά της άπτονται πάντα της σύγχρονης ζωής, έχει συγκλονιστικό τρόπο να περιγράφει τον ψυχισμό, την ομορφιά στην καθημερινότητα, να σε κάνει να εκτιμάς τις απλές χαρές. Πρέπει να είναι αξιόλογο άτομο και θα ήθελα πάρα πολύ να τη γνωρίσω.. Όχι ότι γίνεται αυτό, αλλά μια φορά πλησίασα κάπως.. Γνώρισα κάποιον, που κατάγεται από την Κορνουάλη. Του μίλησα γι' αυτή και εντυπωσιάστηκε που είναι παγκόσμια γνωστή. Τον ρώτησα αν τα τοπία είναι όντως αυτά που περιγράφει και μου απάντησε ότι έτσι είναι ακριβώς! Στα προσεχώς, λοιπόν, ένα ταξίδι στην Κορνουάλη.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ : ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ (απόσπασμα,1964)
Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα
που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι
σε μιαν αναβολή.
Μια ταπείνωση που δεν ανταποδόθηκε, αναπηδάει μια άλλη ώρα, σαν μαχαίρι, μέσα σου
για να σκοτώσει ο,τι πιο πολύ αγαπάς.
Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο που τουʼ κλεισες την πόρτα,
κάθεται και απέξω χρόνια τώρα
κι όταν σε βρουν νεκρό, κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες ν' ακούς
αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του να γδέρνουνε την πόρτα σου.
Όλα όσα αρνηθήκαμε- αυτό είναι το πεπρωμένο μας.
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται μ
ε βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...»
Mario de Andrade (Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία).
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ : ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (1972)
Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης.
Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό.
Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή. Γι΄ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια,
χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς,μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ' ακούσουν.
Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες. Δεν τους ξέρω και, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα ή δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω. Δουλεύει ο καθένας όπως
νοιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας
και το όνειρο συμβασιλεύουν.
ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ [ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ (1940) ]
I
Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.
--->ΑΛΚΗΣΤΣΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ (Ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική Ηλία Ανδριόπουλου)