Γειά σας,όμορφες και σατανικοί παπαράτσι!
Βγήκα χθες από την κλινική και μετά από μια μαραθώνια διαδρομή
ήρθα στο πατρικό μου να με φροντίσω...Με ενέσωσα πρωί πρωί
(οι γονείς,δεν τους πάει η καρδιά να τρυπήσουν το παιδί τους!)
είμαι όλη μέρα ανάσκελα,πιάστηκε η πλάτη μου για να μην πω τι άλλο
ακόμα μελανιασμένο...Προσπαθώ να παίρνω ένα παυσίπονο το βράδυ,
έχω πονάκια και τραβηγματάκια,είμαι στα υγρά(πεινάω πάντως,αλήθεια,ήδη).
Εντάξει,σε ανάρρωση είμαστε,τα ξέρουμε αυτά...Τουλάχιστον να πάνε όλα καλά
και να είναι το τελευταίο χειρουργείο!Με τις νέες 9 τομές,τα σημάδια στο στομάχι μου
είναι πλέον 20!Και το κακό είναι πως στην πλαστική θα πετάξουν το καλό,αποτριχωμένο,
αψεγάδιαστο δέρμα μου και θα τεντώσουν το φρανκενσταϊνικό μου...Ας φτάσουμε με το καλό εκεί...
Πάντως σε γενικές γραμμές,το περίμενα δυσκολότερο.Η επέμβαση κράτησε κάπου στις 6:30 ώρες,
μου είπαν πως με το που με άνοιξαν και με είδαν,ο Σκρέκας είπε στον αναισθησιολόγο να με ξυπνήσει,
πως δε με χειρουργεί...Φαντάζεστε να ξυπνούσα και να μου έλεγαν πως δεν έγινε τίποτα τόσο που περίμενα;
Τελικά του πήρε τέσσερις ώρες μόνο να καθαρίσει συμφύσεις για να φτάσει εκεί που ήθελε,να ψάξει και να φτάσει
τον δακτύλιο,του οποίου η βαλβίδα τελικά έμεινε μέσα μου,καθώς τον βρήκαν κομμένο κι εκείνη άφαντη.
Μου λέει,κάπου σε συμφίσεις θα κρύβεται,πως έχω ακόμα πάρα πολλές και πως αν αδυνατίσω και πεταχτεί
η βαλβίδα και τη βρούμε,θα με ανοίξουν με τοπική να τη βγάλουμε.Σε δουλειά να βρισκόμαστε,ένα πράγμα.
Το στομάχι ήταν πολύ παχύ στα τοιχώματα του από τον δακτύλιο,τα εργαλεία έσπαζαν...αξέχαστη θα τους μείνω,λένε.
Τέλος πάντων,έχω το δεύτερο συλλεκτικό βαζάκι μου δακτυλίου και μανικωμένο επιτέλους στομάχι!
Το πρώτο βράδυ ήταν δύσκολο(είχαμε πολύ αιματοεμετό)για δύο μέρες ένα βάρος στο στήθος και την καρδιά,
αρκετές καούρες και παλινδρόμηση από τον ταλαιπωρημένο 6 χρόνων οισοφάγο μου,αλλά από την τέταρτη μέρα
είμασταν πολύ καλύτερα,δόξα τω Θεώ!Είχα και τα γλυκά σας μηνυματάκια κάθε τρις και λίγο,ένιωθα την αγάπη
και τη σκέψη σας συνέχεια δίπλα μου...Απλά δεν ήμουν σε θέση να απαντήσω(είχαμε και δυσκολία με τις φλέβες
στα χέρια που σπάζανε,μελάνιαζαν και πρηζόντουσαν...μαύρο κι όποιο λευκό μέρος του κώλου από τις ενέσεις,
μαύρα και τα μπράτσα,αλλά άγια φαρμακευτική κάθε τρις και λίγο,πολύ μου συμπαραστάθηκες,να'σαι καλά!)
Ίσως κάπως ακούγονται όλα αυτά,αλλά αλήθεια,τα περίμενα χειρότερα.Μετά τον πρώτο δακτύλιο,όλα
είναι παιχνιδάκι!Κλείνω τώρα να ξαπλώσω,γιατί τραβάνε οι τομές στο καθιστό.Στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς
στο φρεσκοσυγχειρουργημένο μου Αλεκουζάκι και πολλά πολλά φιλάκια σε όλες τις λατρεμένες μου υπάρξεις!
Είστε όλοι συγκινητικότατοι!Σας ευχαριστώ τον καθένα ξεχωριστά για το ενδιαφέρον σας για μένα!
Να σας προσέχετε,πολύτιμοι μου!Τα λέμε αύριο πάλι...Φιλάκια πολλά πολλά!
