το ξερω...και ο γιατρος αυτο μου λεει....ποσο δυσκολη και αυτη η νυχτα.
Printable View
μαρκελα εσυ που ασχολεισαι με τη δωρεαν υποστηριξη και λοιπα δωρεαν, δεν υπαρχει μηπως τπτ σχετικο για ολους οσους υποφερουν απ'τους γονεις τους ? βλεπω πολλα ατομα με το ιδιο προβλημα, κι εμενα αυτο ειναι το βασικοτερο, και σκεφτομαι αν υπαρχει καπου κατι να βοηθηθουμε, να μεινουμε κι ολας αν μας πεταξουν εξω απ'το σπιτι ? δε ξερω και το φορουμ εδω αν εχει κατι να προτεινει, εχω καιρο να διαβασω αρθρα στη κεντρικη, κι αναρωτιεμαι τι λενε οι ψυχολογοι σ'αυτες τις περιπτωσεις, οταν το περιβαλλον ειναι πολυ νοσηρο και δεν υπαρχει αλλη υπομονη...
ΚΕΝΟ στην θέση σου θα έκανα κάποιες επικοινωνίες με τις υπηρεσίες στην δωρεάν υποστήριξη και θάπαιρνα απόψεις.. φαντάζομαι ότι κι αυτοί κρίνουν βάση προτεραιοτήτων
δηλ. π.χ. αν δεν έχεις δουλειά δεν θα σου πουν φύγε απ' το σπίτι, ακόμα κι αν αυτό πρέπει να γίνει, αλλά κάνε ψυχολογική υποστήριξη για να μπορέσεις να το διαχειριστείς.
Μπορούμε να ρωτήσουμε και την marina38 που είναι ψυχολόγος, αλλά θα κάνω κι εγώ τηλέφωνα..
τι εννοεις στα τελευταια σου; ελπιζω να μην σκεφτεσαι κατι κακο.
αν καταλαβα καλα σε ενοχλει η αδιαφορια των δικων σου; τι θελεις απο αυτους; συζητας μαζι τους η τους δειχνεις την αναλογη αδιαφορια; αν τους συμπεριφερεσαι με το υφος οτι οταν γερασουν εσυ θα βγαινεις με τις φιλες σου αντι να τους φροντιζεις να τους βοηθας; το εχεις σκεφτει ετσι;
Ήρεμα, ΚΕΝΟ, γιατί εσύ δε συγκατοικείς με ένα στρατόκαβλο, ανάποδο αδερφό στο ένα σπίτι και ένα αναρχοκουμμούνι, τεμπελχανά και παρτάκια στο άλλο. Με τους γονείς τουλάχιστον, πιστεύω ότι, μπορεί να βρεθεί μια χρυσή τομή, γιατί είναι αυτοί που σε έφεραν στον κόσμο. Με τα αδέρφια όμως τι γίνεται; Και να φανταστείς ότι, ενώ είναι μαντράχαλοι πάνω από 30, μένουν ακόμα σε σπίτια της μάνας μου και παρόλο που διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν. Αλλά γιατί να χάσουν τη γλύκα του βολέματος; Κι όσο σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει προοπτική να χωρίσουν οι δρόμοι μας, αλλά για μια ζωή θα μου είναι κατσικωμένοι στο σβέρκο, μου έρχεται να φουντάρω.
ευχαριστω αλλα δε το εγραψα μονο για μενα, θα ανοιγα ξεχωριστο θεμα αν ηταν. γενικα μιλουσα επειδη βλεπω πολλους να προβληματιζονται με τους γονεις τους, και ξερω οτι η κατασταση γινεται αφοριτη οδηγωντας και στην αυτοκτονια. ολοι αυτοι θελουν τον δικο τους χωρο να νιωσουν ελευθεροι να αναπνευσουν, δεν ειναι αρρωστοι να χρειαζονται απαραιτητα γιατρο, απλα καταπιεσμενοι.
αυτη ειναι μια πολυ καλη ιδεα οντως, και θα με ενδιαφερε να συμμετεχω. οχι σαν τα μπιτς παρτυ και λοιπα, λες και σου προσφερει βοηθεια το να πας να πιεις ή να φας μια φορα. το θεμα ειναι που θα βρεθουν τα λεφτα για τα εξοδα οταν οι περισσοτεροι ειναι ανεργοι, χειμωνιατικα κι ολας με το κρυο κλπ.
3 αδερφια συνολικα ? τωρα που το σκεφτομαι, κι εμενα ο δικος μου αδερφος παιζει να με λεει επισης στρατοκαυλο. φταιει που ξυριζω το κεφαλι και τα στρατιωτικα που φοραω, αφου θα πηγαινα και στη χρυση αυγη αν μπορουσα. αλλα ευτυχως δε μενουμε μαζι πλεον, εκεινος ειναι τυχερος και σπουδαζει ακομα. σ'αυτες τις περιπτωσεις παντως πρεπει να εχεις παρεα να ξεκουμπιζεσαι απ'το σπιτι σιγα σιγα. μη περιμενεις να φροντισουν οι ηδη βολεμενοι γονεις + υπολοιποι.
Όχι, 4. Ο μεγαλύτερος είναι έγκλειστος σε ίδρυμα λόγω αναπηρίας.
Χαχα, μακάρι να τον έλεγα στρατόκαυλο για το κούρεμα, αλλά αυτός είναι στους τρόπους. Μιλάει σαν να δίνει διαταγές, οι συζητήσεις μαζί του έχουν ένα χαρακτήρα αντιπαράθεσης και όταν δει σκόνες ή τρίχες στο μπανιο, μπήγει τις φωνές. Τώρα, μάλιστα, απαιτεί να καθαρίζω μόνο εγώ το σπίτι, γιατί δήθεν λείπει την περισσότερη ώρα έξω.
Ναι, κατανοητή η ανάγκη της παρέας, αλλά κάτι που οι περισσότεροι συμφοιτητές είναι Αθηναίοι έχοντας ήδη τις παρέες τους από το σχολείο, κάτι η κρίση που ο κόσμος έχει στριμωχτεί, κάτι οι αποστάσεις, κάτι το διάβασμα, κάτι το αντικοινωνικό αντικείμενο της σχολής, καταλαβαίνεις ότι καθόλου εύκολο δεν είναι. Και πες πως βρίσκω μερικούς φίλους να βγαίνω. Πιστεύεις ότι θα μπορώ να εξαφανίζομαι μαζί τους από το μεσημέρι που γυρνάει μέχρι το βράδυ που πέφτω για ύπνο και μάλιστα κάθε μέρα; Δε γίνονται αυτά. Εδώ προτείνω καφέ σε κάποιους και αυτοί μου το κλείνουν καμιά βδομάδα μετά και πάλι, αφού το επιβεβαιώσω καμιά 10ριά φορές, γιατί μόνοι τους σημασία δε δίνουν. Μια καλύτερη ιδέα που μου ήρθε βέβαια, για να την κοπανάω από το σπίτι, είναι να κάνω τις εργασίες και το διάβασμα στη σχολή από δω και πέρα. Όταν τελειώσω, όμως, τι γίνεται; Ακόμα, θα εξακολουθώ να μένω μαζί τους και τρελαίνομαι! Αναθεματισμένοι γονείς, σας ένοιαζε μόνο να σπείρετε κουτσούβελα! Να φροντίσετε ώστε να είναι και ευτυχισμένα, καθόλου!
αφου λειπει τη περισσοτερη ωρα εξω, κι εχεις ελευθερο χρονο μονος, τον εκμεταλευεσαι. εγω που δεν εχω καθολου ? ξυπναω πρωι, εναν ριμαδοκαφε με το ζορι να φτιαξω, κι εκει παλι μεστα ποδια μου οι γονεις. συνταξιουχοι, αρνουνται να δεχτουν οτι εχουν αλλαξει τα πραγματα, αν θελω να μεινω μονος να βρω δουλεια λενε. λες και ειμαι αρνητικος και το κανω επιτηδες και δεν υπαρχει ανεργια στη χωρα μας. τεσπα θα μπορουσες να μη πατας και καθολου σπιτι, να τρως στην εστια ή οτι αλλο υπαρχει του πανεπιστημιου, και να διαβαζεις εκει. ετσι ολο και καμια γνωριμια θα κανεις, και δε θα σου χαλαει η διαθεση κλεισμενος μεσα. χειμωνιατικα βεβαια εχει και κρυο, αλλα αμα σταθεις τυχερος και βρεις παρεα, θα σου ρθουν ολα ευκολοτερα πιστευω. και να σε πεταξουν εξω απ'το σπιτι πχ θα εχεις καβατζα να πας καπου να μεινεις. αλλα αμα εχεις συνηθισει μονος καταλαβαινω οτι ειδικα στο ξεκινημα δε θα νιωθεις ανετα, μεχρι να συνηθισεις θα παρει χρονο. καλη τυχη anyway.
οτι δεν "ζω" απλα υπαρχω
ΣΚΕΥΤΟΜΑΙ,οτι χαραμιζομαι τζαμπααααααααα, η σε σουργελα θα πεφτω... η γενικα θα ειμαι μονος μου. ΟΙ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΑΠΟ το ιντερνετ το 95% ειναι FAIL .
http://www.youtube.com/watch?v=hWM8AP4d9_c
http://www.youtube.com/watch?v=D_ijtBuxEt0
ενα απο τα λιγα κινουμενα σχεδια που αναφερεται στα ναρκωτικα. εικοσαετιας και.
"στην σημερινη μας ιστορια η ελινα προσπαθησε να παρει το μαγικο ποτο το οποιο νομιζε πως θα την βοηθησει. ανακαλυψε οτι δεν υπαρχουν μαγικα ποτα. και ξερετε κατι. δεν υπαρχουν ουτε μαγικα ναρκωτικα. καθε φορα που παιρνετε ενα το οποιο σας δινει οποιοσδηποτε αλλος εκτος απο τους γονεις σας η τον γιατρο σας παιρνετε ενα μεγαλο ρισκο. τζογαρετε με την υγεια σας. ισως και με την ζωη σας.τα ναρκωτικα δεν διωχνουν τα προβληματα σας. απλως δημιουργουν περισσοτερα."
σκεφτομαι πως το 1994 ενας 73χρονος εκανε την αποσταση Αϊοβα - Γουισκονσιν της Αμερικης (περιπου 390 χιλιομετρα), οχι με αμαξι ουτε μοτοσυκλετα ουτε ποδηλατο, αλλα με κηπουρικη μηχανη! ηταν και καλοκαιρι οπως τωρα καλη ωρα, πως δεν επαθε τπτ ο ανθρωπος. σεβας και στον Ντεϊβιντ Λιντς που τον εκανε ταινια.
Και που λείπει συνέχεια, κάθε τρεις και λίγο κάνει ντου ξαφνικά, γιατί μόλις μια πόρτα απέχουμε. Πώς εννοείς δηλαδή να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου; Μέσα σε ένα ρημαδοδιαμέρισμα πέρα από υπολογιστή και τηλεόραση δεν μπορείς να ασχοληθείς και με τίποτα άλλο. Κρίμα που εσένα οι γονείς σου μπλέκονται συνεχώς μες στα πόδια σου, αλλά εντάξει, εφόσον είναι και προχωρημένης ηλικίας, καθώς λες, πόση ενέργεια θα έχουν να σου προκαλέσουν προβλήματα; Αλήθεια, δεν έχουν πουθενά να πηγαίνουν;
Όσο για τα υπόλοιπα, είναι επιεικώς για γέλια. Με τόσες απαιτήσεις που έχουνε εδώ, θα προτιμήσουν τον Αθηναίο που έχει την αμαξάρα του να τις τριγυρίσει και σπίτι για να τις ξεμοναχιάσει, παρά εμένα που δεν έχω τίποτα. Όχι κιόλας που θα με σπιτώσουνε! Μακάρι να ήταν τόσο ονειρικά όλα. Και την καβάτζα την είχα όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη, γιατί ο κίνδυνος να πεταχτώ από το σπίτι δεν είναι τόσο μακρινός. Ήδη, ας πούμε, αρχίσανε οι απειλές ότι άμα δεν καθαρίζω, θα μου κοπεί το ρεύμα και το τηλέφωνο.
...σκεφτομαι πως θα μπορουσαμε αυτοι που ειμαστε Αθηνα να οργανωθουμε και να κανουμε εργασιοθεραπεια, ας πουμε να βοηθουσαμε καποιο αλλο μελος με τα βαψιματα...
Εισαι ακόμα φοιτητης, το ότι μενεις με τους γονεις και τ αδερφια (ασχετως αν αυτοι λογω της ηλικιας τους θα πρεπε να κανανε κατι για να φυγουν) ειναι φυσιολογικό. Με το που θα ολοκληρωσεις τις σπουδες με επιτυχια και καποιο καλο μεταπτυχιακο (αυτο ειπαμε ειναι τωρα ο στοχος σου που θα σου δωσει εφοδια για το μελλον διαφορετικα θα πελαγοδρομεις σε δουλειες του ποδαριου και στην ανεργια, με ενα πτυχιο εχεις παντα ελπίδες) θα μπεις στη ροη για μια καλη δουλεια, θα το παλέψεις αυτο μεχρι να το πετυχεις (συνηθως αυτοι που το παλευουν κατι κερδιζουν στο τελος) και τοτε θα ανεξαρτητοποιηθεις επιτελους. Τωρα δεν εισαι οικονομικα αυτονομος για κατι τετοιο. Απλα τωρα θα παλευεις για τους στοχους. Το αν θα σου ειναι κατσικωμενοι στο σβερκο μια ζωη εξαρταται από το αν θα κανεις τα βηματα για να ανεξαρτητοποιηθεις.
σκέφτομαι ότι πλησιάζουν οι διακοπές μου που τις περιμένω πως και πως..μια βδομαδούλα βέβαια μετά από ένα χρόνο σερί δουλειάς τι να σου κάνει? αλλά ας είναι...αυτή η εβδομάδα δεν περνάει με τίποτα
ειναι συνταξιουχοι οι δικοι μου δεν υπαρχουν και πολλα να κανουν. καθονται ολη μερα σπιτι μεχρι να τα κακαρωσουν.
και δε σου ειπα να βρεις γκομενα, αλλα καποιον συμφοιτητη εστω για παρεα. με τον οποιο οταν τα πατε καλα, θα μπορεις να μεινεις σπιτι του για λιγο αν σε πεταξουν απ'το δικο σου. τοσο ονειρικο μοιαζει κι αυτο ?
οτι η κοπελα που μου αρεσει εχει σε μια foto στο fb κοντα στα 60 like(s) (τα 20 ειναι απο αγορια) οποτε ....
Α λάθος, άλλου είδους γνωριμία κατάλαβα. Τέλος πάντων, αντιλαμβάνεσαι και μόνος σου ότι άμα ψάχνεις με το κυάλι τη σήμερον να κάνεις μια φιλία, όχι απλώς ονειρικό, αλλά πέραν από κάθε φαντασία φανταζει να βάλει κανείς ξένο άνθρωπο σπίτι του. Απορώ κιόλας γιατί σου προξενεί τόση εντύπωση. Άμα ήταν παίξε-γέλασε, γιατί δεν μπορείς να κάνεις κι εσύ μια γνωριμία; Και μη μου πεις ότι είναι επειδή εσύ δε σπουδάζεις, γιατί δε θα είχαμε ανάγκη ούτε από σχολές, ούτε από κοινωνικούς κύκλους, σε περίπτωση που ήταν τόσο απλά. Και τους βασικούς λόγους που συναντώ ανυπέρβλητες δυσκολίες ώστε να κάνω φιλίες στο περιβάλλον της σχολής σού τους ανέφερα προηγουμένως. Τι με ξαναρωτάς; Μια τελευταία ελπίδα, βέβαια, είναι να αποταθώ σε καμία παράταξη, μπας και δω φως. Άτιμο Ελλαδιστάν, τελικά θα με λυγίσεις να υποταχθώ στα χουνέρια σου.
γιατι πολυ απλα εγω δεν ψαχνω τοσο για φιλους. τα ανεμελα χρονια του παιχνιδιου μαζι τους κι οτι αλλο μπορουν να σου παρεχουν αυτοι, εχουν περασει για μενα. τωρα πια ψαχνω κατι σοβαρο να αποκατασταθω τοσο στα ερωτικα οσο και στα επαγγελματικα.
ο ioannis2 πρεπει να ειναι Κυπρο και στα λεει αυτα.
Οι φίλοι υποτίθεται ότι δεν είναι μόνο για το παιχνίδι. Όταν μεγαλώνεις, ο ρόλος τους υποτίθεται είναι να μοιράζεσαι μαζί τους τα προβλήματά σου. Και η προτεραιότητά σου να αποκατασταθείς στους άλλους τομείς δε διακρίνω γιατί να σε εμποδίζει σε αυτό.
Πράγματι. Εδώ μου έλεγε ένας Κύπριος μες στην τρελή χαρά για τα σχέδιά του να πιάσει δουλειά το καλοκαίρι στο μέρος του, όπως κάθε χρόνο, σαν να ήταν κάτι αυτονόητο.
ναι δεν ειπα οτι με εμποδιζει ουτε οτι ειμαι αρνητικος. απλα δεν εκατσε κι εχω αλλες προταιρεοτητες. μπαινω πχ στο zoo.gr και δε ψαχνω για φιλους αλλα για γκομενες.
σκεφτομαι απο που κι ως που ο πακιστανος ητανε αλογο ? αυτο το ερωτημα τριβελιζει το μυαλο μου. ποιος τον εβαλε να κανει τετοια δουλεια ή πως τα καταφερε μονος του ? πηγαινε με ωριμες και τον πληρωναν κι ολας, κι εγω που το εχω φαντασιωση δε τα καταφερα ακομα ουτε δωρεαν.
μολις βρηκα τον εργοδοτη του, 39 χρονων ελληνας http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/...post_6520.html
ο γιος μου:
μουααα!!!πουτσιζει,φτου φτουτσα!!!!!!
μεταφραση:
μανουλα καρπουζι!φτου τα κουκουτσια!!
χαχα μαθε του και ανεκδοτα
χαχαχαχαχαααααχαχα.......