Πιστευω σε σενα οτι θα τα καταφερεις..λιγη υπομονη και δυναμη.
Καλη σου νυχτα..
Printable View
Πιστευω σε σενα οτι θα τα καταφερεις..λιγη υπομονη και δυναμη.
Καλη σου νυχτα..
Καλό σου βράδυ weird:)
Mπορεί να περνάς ότι περνάς και να είναι λίγο άτοπο αυτό που θα σου πω ακόμα μια φορά αλλά γράφεις υπερβολικά όμορφα.Είναι απ\'τα ξεχωριστά γραπτά σου για μένα το παραπάνω.
Alter μου,
να σαι καλά.
Χαίρομαι που σε εχω γνωρίσει, έστω και απο εδώ.
Αρσι μου,
τι να πω?
Ξέρω πως ότι γράφω θα το νιώσεις.
Ξέρω πως το αληθινό το αφουγκράζεσαι βαθιά,
το αισθάνεσαι στο πετσί σου.
Τόσο λεπτές ευαίσθητες κι ευγενικές ψυχούλες που διαβάζουν τον πόνο μου
που έχασε την πίκρα του
κι άρχισε να στάζει μέλι!
:)
τι λόγια.....Quote:
Originally posted by weird
Τόσο λεπτές ευαίσθητες κι ευγενικές ψυχούλες που διαβάζουν τον πόνο μου
που έχασε την πίκρα του
κι άρχισε να στάζει μέλι!
:)
Που μόνο από έναν άνθρωπο τόσο γλυκό όσο εσύ μπορούν να ειπωθούν.
ΟΙ ΓΥΠΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ
Μαύρη Κόλαση
Ολοσκότεινη
Θλιβερή τόσο
Σχεδόν απροσπέλαστη
Στα μήκη του ουρανού σου
Αχνοφαίνονται
Σαν γύπες
Οι θεοί του πόνου
Δεν είναι άνθρωποι
Αφού
Δεν βλέπουν τις σκιές
Στο βλέμμα των ανθρώπων
Κι εκείνη…
Βαδίζει μέσα σου
Μόνη και έρημη
Να ταιριάξει προσπαθεί
το βήμα της
Με της καρδιάς τον χτύπο
Ώστε γυρεύει απαντήσεις στα έρημα
Τοπία σου
Μα πιο πολύ
Γυρεύει την δύναμη της Καταστροφής
Γι αυτό
Δεν πάει ούτε μπρος μα
Ούτε και πίσω
Ο Χρόνος κι η Ζωή
Φιλιούνται
Έξαφνα
στο στόμα
Καθώς την αγριοκοιτούν
με Πόθο
Με μάτια ολοκόκκινα
Με μάγουλα γεμάτα λάσπη
Τρέχει εκείνη
Γυρεύει την κρυψώνα της
Να φτιάξει, λέει, θέλει
έναν τάφο
Από γράμματα
Από ενδύματα
Από κάλπικες χειρονομίες
Και μια κηδεία
Με άσπρο φέρετρο.
Το τραγούδι του χαμού της
Τραγουδά
«μα δεν χωρώ ολόκληρη
Στις επάλξεις της καρδιάς μου»
το βήμα της ανοίγει.
\"Μαύρη Κόλαση,
μαύρη κόλαση\"
τραγουδα
\"Παλεύουν στα εδάφη σου
τόση Αγάπη
και Μίσος τόσο\"
Συνεχίζει ολομόναχη
Στον θρήνο της
Να δίνεται
Ώσπου
Σαν γύπας πέφτει
Επάνω της
Το βλέμμα των ανθρώπων
Χωρίς καθόλου να βλέπει
Τις σκιές στα μάτια της,
ωσάν να ήταν
το βλέμμα τούτο
του πόνου ο θεός.
Mου έγραψες τα λόγια που είχα περισσότερο ανάγκη να ακούσω.
Είναι απίστευτο,
σαν να μου έδωσες την απάντηση,
χωρίς καν να σου θέσω ολοκληρωμένο το ερώτημα.
Σε ευχαριστώ!
Quote:
Originally posted by weird
Ο Χρόνος κι η Ζωή
Φιλιούνται στο στόμα
Την αγριοκοιτούν με πόθο
Με μάτια κόκκινα
Με μάγουλα γεμάτα λάσπη
Εγω σε ευχαριστω...
Να εισαι οσο πιο καλα μπορεις..
weird περαστικούλια. Ευτυχώς συνήλθες λίγο. Γιατί τόση βαρύτητα στις σκέψεις-αποφάσεις του μπαμπά? Μεγαλώνουμε όταν για τις αποφάσεις και τα λάθη μας παύουμε να κατηγορούμε τους γονείς μας.
Μακάρι να ήταν απλό να αποφασίζουμε και να πράτουμε ότι μας κατεβαίνει. Αν δεν είχε και συνέπειες θα ήταν θαύμα.
Alter μου έχεις λείψει μικρέ μου. Είσαι καλά?
Καλημερα!!...
Πως εισαι σημερα;
Σημερα ετοιμαζομαι γιατι το μεσημερι ταξιδευω για Ελλαδα,παω για την εξεταστικη μου..Ειμαι ενταξει,ειχα καλο υπνο και αυτο μου εδωσε δυναμη.
Ελπιζω να εισαι καλα και εσυ..
΄Ερχεσαι από πού? Καλό σου ταξίδι. Καλή δύναμη στην εξεταστική σου. Γρήγορα να περάσει κι αυτό. Θα σου στέλνω ελπιδοφόρα κύμματα ενέργειας. Μη λυγίσεις, χαμογέλα.
Ερχομαι απο Κυπρο.. :) Ειμαι απο Κυπρο.
Σε ευχαριστω πολυ...θα τα καταφερω και θα εχω ολη την θετικη ενεργεια μαζι μου.
Πως εισαι εσυ;
Μία πάνω, μία κάτω. Παλεύω με τον εαυτό μου. Αλλά έχω καινούρια ελπίδα. Αρχίζω να με γνωρίζω. Τα θέλω μου τα ψάχνω, μέχρι χτες δεν υπήρχαν. Αποφάσισα να τα γυρέψω και να τα ικανοποιήσω όσο βαστώ κι όσο μπορώ να την παλέψω.
Χαιρομαι που μεσα απο ολο αυτο βγαινει μια θετικη σκεψη και ας ειναι αδυναμη.Υπαρχει και θα υπαρχει οσο εσυ την αφησεις να ειναι εκει..
Να εισαι οσο πιο καλα μπορεις,γιατι μονο εσυ μπορεις να το κανεις τοσο καλα.Καλη υπολοιπη ημερα!
καλημεραQuote:
Originally posted by Alterego
Δεν ξερω κατα ποσο επρεπε αυτο το θεμα να το γραψω σ\'αυτη την ενοτητα,ομως για μενα αυτο που εχω να πω δεν αποτελει καμια αλλη ενοτητα εκτος απο τις φοβιες γιατι ολες μου οι φοβιες και ανασφαλειες ξεκινανε απο αυτο ακριβως το προβλημα.
Μου πηρε καιρο να παρω το θαρρος να καταγραψω την δικια μου ιστορια.Μερικοι με εχουν γνωρισει απο τις διαφορες απαντησεις σε αλλα θεματα που δεν αφορουσαν εμενα.Ακομη και τωρα που πηρα το θαρρος να γραψω ειναι τοσο δυσκολο.Αυτο που δυσκολευει περισσοτερο ειναι η σκεψη για το πως μπορει ο καθενας να το αντιληφθει,γιατι αυτο που θελω ειναι ο καθενας να το καταλαβει ακρι βως ετσι οπως ειναι,αν και ειναι πολυ μα πολυ δυσκολο.Ισως μιλησω περισσοτερο απο οτι μπορουν τα ματια σας να διαβασουν,μα πιστευω πως αξιζει και περισσοτερο αξιζει για μενα αλλα και για ατομα που ισως,ισως εχουν παρομοιο προβλημα.
Βρισκομαι στην ηλικια των 23 χρονων.Σπουδαζω εδω και τρια χρονια σε μια σχολη που ιδιαιτερως δεν με αγγιζει,αλλα η μανια τοτε που ειχα να φυγω μακρια,εφερε αυτο το αποτελεσμα,της λαθος επιλογης,του λαθος θελω.Στην ηλικια των 13 χρονων ανακαλυψα πως κατι παει λαθος με μενα,κατι δεν παει οπως επρεπε να πηγαινει,συγκρινοντας παντοτε τον εαυτο μου με τους υπολοιπους.Αναγκαστηκα απο μικρο παιδι να κρυβω την διαφορα μου με τους αλλους,να προσπαθω να ενταχθω στην κοινοτητα τους,μα ματαια.Εφηβεια,δυσκολα χρονια.Στην ολη πορεια ανακαλυψα κατι που επρεπε να το δεχθω,να το αγαπησω γιατι οτι ημουν ως πριν το ανακαλυψω ενιωθα να μην υπαρχω και ειναι τραγικο να νιωθεις πως δεν υπαρχεις πουθενα!
Το τι ανακαλυψα δεν ειχε και τοση σημασια τοτε,γιατι ηταν μεγαλος ο φοβος μου μην τυχον και οσα νιωθω δεν μπορουν να επιζησουν,ενιωθα και το νιωθω ακομη και τωρα πως ειμαι πλασμα υπο εξαφανιση.Ηθελα με μανια να σταματησω αυτο που προχωρουσε τοσο εντονα και γρηγορα,εκεινη την ανακαλυψη δηλαδη.Ομως δεν μπορεσα ποτε.Μερικες φορες πρεπει να δεχεσαι τα πραγματα ως εχουν αλλιως οσες προσπαθειες αρχισεις να κανεις,τα κανεις ολα χειροτερα.Ετσι το δεχθηκα και εκεινο που μου εμεινε ειναι να αρχισω να ζω ετσι ακριβως οπως το ηθελα,ετσι οπως μου εδειξε η πορεια μου οτι πρεπει να ζω.Δεν ηταν αποφαση εφηβεας,δεν ηταν κατι επιπολαιο,ηταν η ουσια που ηρθε στην επιφανεια τοσο απροσδοκητα.Επρεπε να μεταδωσω και στους υπολοιπους τα οσα ενιωθα,γιατι δεν υπαρχει χειροτερο συναισθημα απο την μοναξια και τον εγκλωβι σμο στον ιδιο σου τον εαυτο.
Ζω σε ξενο σωμα.Δεν ξερω κατα ποσο εχετε ακουσει η ζησι κατι τετοιο μα υπαρχει και ειμαι ενα παρακλαδι αυτου του γεγονοτος.Ουτε και εγω πιστευα ποτε οτι υπαρχει κατι τετοιο,ωσπου και μου ετυχε.Γεννηθηκα ενα ανοιξιατικο μεσημερι,στις 12 του Μαη του 1984.Η μητερα μου εφερε στον κοσμο ενα υγιεστατο κοριτσακι.Τωρα πια ξερω γιατι εκλαψα οταν βγηκα απο την κοιλια της μητερας μου.Ειδα την μοιρα απεναντι μου να με κοιταζει με ειρωνεια.Απο τοτε ηξερα πως τα πραγματα δεν θα ειναι και τοσο ροδινα.Οι οικογενεια μου ειναι δεμενοι,αγαπημενοι.Δεν ειχα ποτε οποιαδηποτε βια απανω μου η εστω να την δω καταματα.Ολα ειναι ησυχα,ηρεμα..Δεν υπαρχει κανεις αλλος στην οικογενεια μου που να εχει το ιδιο προβλημα.Τα λεω αυτα γιατι η ψυχολογος που επισκεπτηκα με ρωτησε πως ειναι η οικογενιακη μου κατασταση και αν εχω υποστει βια κλπ.Τιποτα απο ολα αυτα δεν εχουν συμβει..αρα πως γινεται;Μου πηρε χρονια μα το εχω καταλαβει.Ζω σε ξενο σωμα.
Οποιος κι αν το θελησε ηρθα στον κοσμο για να αλλαξω την φυση μου.Επρεπε να δεχθω οτι το σωμα που κουβαλω δεν μου ανηκει,γιατι τοτε δεν θα μπορουσα να ζησω.Η καρδια μου κτυπα τοσο δυνατα και τιποτα δεν αναγνωριζει στο σωμα μου.
Εχω φερει κοντα μου ανθρωπους,εχω κανει σχεσεις και ολες οσες ηταν μαζι μου ηξεραν και ενιωσαν ακριβως τι ειμαι..Μπορει ποτε να μην μπορω να πω σε τριτους πως με λενε,γιατι αλλο θα θελα να πω κι αλλο βλεπουν,μπορει εσυ αναγνωστη μου να μην μπορεσεις να καταλαβεις ακριβως τι ειμαι,μα σημασια εχει οτι αγαπηθηκα και αγαπησα τοσο βαθια που ακομη και καποιος \"φυσιολογικος\" να μην το πετυχει ποτε.Εζησα μεγαλους και δυνατους ερωτες..με δεχθηκαν.Ολες οι κοπελες που ηταν μαζι μου ειναι φυσιολογικες.Δεν ειναι ομοφυλοφιλικες,ουτε κι εγω ειμαι.Δεν αναγνωριζω το κορμι μου και δεν θα μπορουσα να κανω δεσμο με κοπελα που ειναι ομοφυλοφιλη.Δεν εχω κατι μαζι τους απλα εγω θεωρω τον εαυτο μου κατι αλλο απο αυτο που φαινεται.Αυτο το ξεχωριζω,ξερω τι ειμαι και τι θελω..
Ειναι κατι που με πνιγει,ειναι ενας καημος βαρυς και ασηκωτος που δεν λεει να ησυχασει ποτε,γιατι ποτε δεν θα μπορω να συνυπαρξω με σενα οπως εγω θελω,δεν θα μπορεσω να σταθω πλαι σου και να μπορεσεις να με δεις μεσα στα ματια,να καταλαβεις τι κρυβω μεσα μου,παντα θα πρεπει εγω να σου εξηγω,να σου λεω το ενα το αλλο ωσπου να γινω βαρετος και πλεον να σου φανει και ανιαρη η συζητηση μας.Ειμαι σαν το ποταμι που κυλαει και δεν μπορει να σταματησει,οπως την βροχη που γδερνει τον δρομο και δεν μπορει να του γλυκανει λιγο τον πονο με ενα χαδι.Ειμαι απο αμμο,φαινομαι ενιαιος μα ειμαι συναρμολογημενος απο το απειρο.Οι απειραριθμοι κοκκοι μου δειχνουν ιδιοι μα ειναι τοσο διαφορετικοι μεταξυ τους.Μεσα μου συγκρουονται οι κοσμοι μου,επικρατει ενα χαος,μια οαση.Δυσκολευομαι ακομα και εγω να ηρεμησω τον ανελπιδο “καβγα” τους,μου ειναι δυσκολο ακομα να μπορω να αντιστεκομαι,να χαραζω τα ορια μου,να ξεχωριζω,δυστηχως οσα χρωματα κι αν μου δειχνουν δεν τα αναγνωριζω,τα μπλεκω πασχω απο αχρωματοψια.Οσο κι αν θελω να πεταω παντα κατι βρισκεται και με προσγειωνει,καποιος με θελει κτητικα κοντα του,εσυ,αυτος,αυτη,αυτοι..ολ οι.
Κανεις δεν θα μαθει πως ειναι να θες κατι και να μην μπορεις να το εχεις απλα επειδη φαινεσαι ανικανος,εισαι λειψος δεν εχεις οτι θα πρεπε,κατι σου λειπει.Εσυ δεν γνωριζεις πως ειναι να ερωτευεσαι και να μην το εχεις,να κλαις,να γελας με τον δικο σου ξεχωριστο τροπο και να μην μπορεις να τον εκφρασεις,να προσπαθεις να κρατας τις αποστασεις μηπως και τους διωξεις ολους,να δακρυζεις αθορυβα γιατι οι ανθρωποι αν σε δουν να δακρυζεις αδιαφορουν.Χιλιες φορες να αδιαφορεις παρα να μην καταλαμβαινεις τι ειναι και πως ειναι να ζεις μυστικα,να μπαινεις στην φωλια σου καθε που νυχτωνει.Ποσο ασχημο ακουγεται να μπορω εγω να σε δω ενω εσυ οχι,να μην μπορεις να δεις απο τι υλικο φτιαχτηκα,πως καταφερα να φτιαξω τα μεσα μου,ποιος ειναι ο μεγαλυτερος μου καημος.Ομως αυτο οριστηκε,να ζω με τον δικο μου τροπο και να μην μπορω να τον εκφρασω.Ποιον να κατηγορησω;
Ελπιζω να το εχω εξηγησει οσο πιο καλα γινεται.Ελπιζω να με κρινεται οπως πρεπει.Ελπιζω να καταφερα να σας δανεισω τα ματια μου να δειτε οτι βλεπω,ετσι θα ειναι καλυτερα να με νιωσετε.Ποσο δυσκολο φανταζει να πατησω το κουμπι να καταχωρησω το προβλημα μου αυτο..
Θα θελα να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολους εκ των προταιρων και ιδιαιτερα αυτη την σελιδα που με αφηνει να εκφραζομαι και να μιλαω ελευθερα.Σας ευχαριστω και συγνωμη αν σας κουρασα..
αν σου ζηταγα με 2 λογια να περιγραψεις οχι τι εισαι γιατι ομολογω πως μπερδευτηκααλλα δεν εχει και τοση σημασια , οσο το τι θαλελες να εισαι που για μενα τουλαχιστον εχει τη σημασι του μπορεις να το κανεις?