Printable View
ΌΧΙ,ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ (Fernando Pessôa )
Όχι! Μα μην πεις τίποτα!
Ας υποθέσουμε ότι,
όσα με ασάφεια το στόμα θα πει,
έχουνε ακουστεί.
Άκουσα εγώ τα πιο καλά
απʼ όσα θα ΄λεγες.
Αυτό, που είσαι,
δεν μπορεί ν΄ ανθίσει
μεσʼ από φράσεις και ημέρες.
Είσαι κάτι καλύτερο απο σένα.
Να μην πεις τίποτα.
Χάρη του γυμνωμένου σώματος
που, αόρατη όντας, είσαι ορατή.
ΜΙΑ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ( Γιάννης Ρίτσος )
Ύστερα ήρθε ο χειμώνας.
Ο άνεμος με κυνηγούσε ως μέσα στη σπηλιά της μνήμης.
Τα δέντρα σήκωναν τα χέρια τους να με κρατήσουν.
Οι αστραπές μου σκίζανε τα μάτια.
Οι πέτρες μου ματώνανε τα πόδια.
Στάθηκα και κοίταξα κάτου.
Το μικρό μου χωριό, μαζεμένο στον κόρφο του κάμπου,
με τα μικρά παραθυράκια του ζεστά και φωτισμένα,
κελαηδούσε ακόμη σαν καναρίνι στο κλουβί της βροχής…
Η αληθινή αξία του δαχτυλιδιού
“Ήρθα δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;”
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:ʼΠόσο λυπάμαι αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά ίσως…” και ύστερα από μια παύση συνέχισε: “ αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσωʼ.
“ε… μετά χαράς, δάσκαλε” είπε διστακτικά ο νεαρός, νιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν γι” άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.ʼΩραία” συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας: “πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς γι” αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.”
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι” αυτό. Όταν το παιδί έλεγε “ένα χρυσό φλουρί” όλοι γελούσαν.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στον δρόμο του στην αγορά –και σίγουρα θα ήταν πάνω από 100 άτομα-, παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω. Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλιτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.
“Δάσκαλε” είπε, “λυπάμαι. Είναι αδύνατον να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.”
“Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό νεαρέ μου φίλε”, απάντησε ο δάσκαλος. “Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησε πόσα μπορεί να πιάσει. Όμως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.”
Ο νεαρός καβάλησε και έφυγε πάλι. Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με τον φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:
“Πες στο δάσκαλο αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.”
“Πενήντα οχτώ χρυσά;” Φώναξε το παιδί.” “Ναι” απάντησε ο κοσμηματοπώλης.
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
“Κάθισε” του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. “Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σε εκτιμήσει ένας αληθινά ειδικός. Γιατί στην ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;”
Και μ' αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού.
(από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: «Να σου πω μια ιστορία»)
Αυτό που θα ήθελα απόψε,είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.
Τόσο την σκόρπισα,τόσο την χαράμισα,τόσο την δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.
Από ποιον να τη ζητήσω τώρα.
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα θελα απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του να κλάψω.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Να κλάψω για όλα.Για όσα αγάπησα,για όσα ονειρεύτηκα,για όσα ένιωσα.
Για όσα περίμενα και πότε δεν ήρθαν.
Για όσα με πρόδωσαν.Για όσα με χαράκωσαν.Για όσα με θανάτωσαν.Για όσα με ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Για όλα.
Να γείρω στον ώμο κάποιου και να ακούσω τη φωνή του,να μου πει ψιθυριστά " μην κλαις " Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο.
Μην κλαις.Μόνο αυτό.
Από το «Παράπονο του Ελύτη:
".....Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες,να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στίβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα."
ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ (Χόρχε Λούις Μπόρχες)
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου 'χει απομείνει
μ' αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ' το παρελθόν
σαν να 'ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ' έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ' άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με -παρακαλώ το Άγνωστο-
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Βρέθηκα σ' αυτόν τον κόσμο κάποια μέρα -δεν ξέρω ποια, μέχρι εκείνη την ημέρα, και προφανώς από τότε που γεννήθηκα, έζησα χωρίς να νιώθω. Όταν ρωτούσα που βρισκόμουν, όλοι με κορόιδευαν, και μου έδιναν αντιφατικές πληροφορίες. Όταν ρώτησα να μου πουν τι να κάνω, όλοι με εξαπάτησαν, λέγοντάς μου ο καθένας άλλο πράγμα. Όταν, μη γνωρίζοντας προς τα που να προχωρήσω, σταμάτησα στο δρόμο, όλοι παραξενεύτηκαν γιατί δεν συνέχιζα ένα δρόμο που κανείς δεν ήξερε προς τα που οδηγούσε ή γιατί δεν γύριζα πίσω -μόνο που εγώ, ξυπνώντας πάνω στο σταυροδρόμι, δεν ήξερα καν από που ερχόμουν. Είδα πως βρισκόμουν πάνω σε μια σκηνή χωρίς να γνωρίζω το ρόλο που οι άλλοι, επίσης χωρίς να γνωρίζουν, απήγγειλαν στη στιγμή. Είδα πως φορούσα τη στολή του πάγη, κανείς δε μου έδωσε όμως τη βασίλισσά μου και με κατηγόρησαν που ήμουν χωρίς αυτήν. Είδα πως κρατούσα στα χέρια μου το μήνυμα που έπρεπε να μεταβιβάσω, μα όταν τους είπα πως το χαρτί ήταν λευκό, γέλασαν μαζί μου. Κι ακόμη δεν έχω καταλάβει αν γέλασαν επειδή όλα τα χαρτιά ήταν λευκά ή επειδή όλα τα μηνύματα μαντεύονται. Τελικά κάθισα πάνω στο σταυροδρόμι, όπως θα καθόμουν δίπλα στο τζάκι που ποτέ δεν είχα. Κι άρχισα, μόλις έμεινα μόνος, να φτιάχνω καραβάκια από χαρτί από τα ψέμματα που μου είχαν δώσει. Κανείς δεν θέλησε να πιστέψει εμένα, ούτε και σαν ψεύτη, και δεν είχα λίμνη για να αποδείξω την αλήθεια μου.
Φερνάντο Πεσσόα
Και υπάρχουν εκείνοι που
έχουν λίγα και τα δίνουν όλα.
Αυτοί είναι που πιστεύουν στη ζωή
και την αφθονία της ζωής,
και το κελάρι τους δεν είναι ποτέ άδειο.
Υπάρχουν εκείνοι που
δίνουν με χαρά,
κι αυτή η χαρά
είναι η ανταμοιβή τους.
Και υπάρχουν εκείνοι που
δίνουν με πόνο,
κι αυτός ο πόνος
είναι το βάφτισμά τους.
Και υπάρχουν εκείνοι που
δίνουν
χωρίς να νιώθουν πόνο,
και χωρίς να αναζητούν τη χαρά,
ούτε και δίνουν
επειδή το επιβάλλει η αρετή.
Δίνουν όπως σε μια κοιλάδα
η μυρτιά αναδίνει
το άρωμά της στο χώρο,
και μέσα από τα χέρια
τέτοιων ανθρώπων
ο Θεός μιλά
και πίσω από τα μάτια τους
χαμογελά στη Γη.
Χαλίλ Γκιμπράν
Βρίσκουμε καταφύγιο στη μετριότητα, από απελπισία για το ωραίο που ονειρευτήκαμε.
Γκουστάβ Φλωμπέρ
Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη
και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει και δυό φορές,
να ξαναρχίσει κάθε μέρα,κάθε ώρα,κάθε στιγμή.
Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος άλλο χέρι,άλλο όνομα,
άλλη σημαία,άλλη καρδιά,άλλο άστρο,άλλη δικαιοσύνη
απ'τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης
Τι ομορφο κομματι Ναταλιτσα και τι μυνηματα περναει!!! το χεις φιλεναδα το χεις!!!:thumbup:Quote:
Originally posted by NADINE
Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη
και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει και δυό φορές,
να ξαναρχίσει κάθε μέρα,κάθε ώρα,κάθε στιγμή.
Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος άλλο χέρι,άλλο όνομα,
άλλη σημαία,άλλη καρδιά,άλλο άστρο,άλλη δικαιοσύνη
απ'τη ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης
Τι έχω καλέ εγώ;Ο Τάσος ο Λειβαδίτης είναι ο δημιουργός αφού!
Εγώ τελώ απλά χρέη γραμματέως : Αντιγραφή-Επικόλληση :)
Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύμματα , όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα, πάιρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε...
Όχι δεν είμαστε πικραμένοι...Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία .Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης...Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε...Για το παραμύθι που δεν είπαμε...Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ'όνειρό μας...
Αλκυόνη Παπαδάκη
Μακριά εκεί στο ηλιόφωτο,
βρίσκονται οι υψηλότερες προσδοκίες μου...
Ίσως να μην μπορέσω να τις αγγίξω ποτέ,
μπορώ όμως να κοιτάζω ψηλά και να βλέπω την ομορφιά τους,
να πιστεύω σ' αυτές και να προσπαθώ να τις φτάσω...
Λουίζα Μέυ Άλκοτ