Σκεψεις εν ωρα κρισης...

\'Αρσι μου αρέσουν και με έχουν επηρεάσει τα ποιήματά τα δικά σας τόσο πολύ που νομίζω ότι τα δικά μου τις περισσότερες είναι ένα μίγμα από κομμάτια δικά σας, δεν είναι ολόδικά μου:)

Αλλά έστω κι έτσι, έχεις δίκιο, ότι κι αν γράψει ο οποιοσδήποτε, η αξία είναι πρωτίστως αλλού.

Σ\'ευχαριστώ για τα καλα σου λόγια αλλά κυρίως για τις τόσο δυνατές, εκφραστικές, μέσα από ψυχή λέξεις που έχεις αποτυπώσει εδώ μέσα.

Είναι ωραίο να συγκινείσαι με το ποίημα και το συναίσθημα κάποιου άλλου.
Αλλά και να θυμάσαι, να προβληματίζεσαι, να σκέφτεσαι.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
\'Αρσι μου αρέσουν και με έχουν επηρεάσει τα ποιήματά τα δικά σας τόσο πολύ που νομίζω ότι τα δικά μου τις περισσότερες είναι ένα μίγμα από κομμάτια δικά σας, δεν είναι ολόδικά μου:)

---

Έτσι νιώθω κι εγώ ανώνυμη μου.
Άλλωστε ποιήματα(όχι κείμενα)εδώ πρωτοέγραψα....
Μάλλον όλες μαζί αλληλοεπηρεαζόμαστε κ είναι σαν να ζωγραφίζουμε έναν πίνακα..
Kαθεμιά την πινελιά της.

Κι εγώ Άρσι μου εδώ πρωτοέγραψα.
Με αφορμή εσάς, ίσως αν δεν είχα αυτό το ερέθισμα να μην έγραφα και ποτέ. Ποτέ δεν μου είχε βγει αυτή η τάση.

Ακόμα κι αν δανείζομαι τις πινελιές σας, η διαδικασία είναι όμορφη...και ψυχοθεραπευτική.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
η διαδικασία είναι όμορφη...και ψυχοθεραπευτική.

---

Πολύ:)

Πινελιές πίνακα...
Ακριβώς το ίδιο βλέπω κι εγώ στην ποίησή σας. Τελικά οι \"καλλιτέχνες\" έχουν πολλά κοινά.

ΑΧ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΑΡΑΜΕΝΗ

Δεν ξέρω η καρδιά μου
που το πάει,
Νιώθω όμως ότι πονάει
και στο κρεβάτι ξενυχτάει!

Ξέρω ότι η ψυχούλα μου
έχει παραλύσει.
Πώς να την κάνω
να ξανά ανθίσει!

Θέλω να κάνω τόσα
πολλά.
Πράγματα ουσιαστικά!

Μα μπήκε εμπόδιο η
ψυχή μου.
Παραμένει «παράλυτη»
χωρίς την θέλησή μου!

Αχ μαραμένη μου ψυχή,
για σένα
χάνω μέρες από την
πολύτιμη ζωή!!!

Αλκυονίδες μέρες


Αλκυονίδες μέρες
στην καρδιά μου

Θέρμη και ήλιος μες στο καταχείμωνο
Υπέροχοι κρύσταλλοι μες στο κατάλευκο παγωμένο χιόνι.

Χαρά μες στη θλίψη
Θλίψη μες στη χαρά
Έλπίδα μες στην ματαίωση
Ματαίωση μες στην γαλήνη
Αμφισβήτηση μες στην σιγουριά
Πίστη μες στην αμφισβήτιση
Επιθυμία σφοδρή μες στην ανασφάλεια
Επιθυμία που εκλογικεύεται
σβήνει
κι άλλοτε φουντώνει.

Κι όλα τα συναισθήματα
ένα συνοθύλευμα
ανάμικτα
αλλά εκεί
υπάρχουν
είναι ζωντανά.

Όχι πια νεκρά.
Όχι.

\'γυάλινες εικόνες\'

Έσπασαν οι εικόνες κ δεν πιάνονται.
Χίλια κομμάτια,διαλύονται κ ξεκολάνε απ\'τη ζωή μου.
Τόση ψευτιά πως ν\'αντέξει????

Που είσαι τώρα?
Τόσο λίγα τα λόγια μπροστά στις πράξεις....

Στα δύσκολα.
Σπάνε οι εικόνες με τα γυαλιά τους να σκίζουν τη σάρκα μου.
Γεμίζω αίμα κ πέφτουν στο χώμα.
Τις πέρνει ο αέρας κ φεύγουν,διαλύονται.
Γίνονται ανύπαρκτες.

Το αίμα μου θυμίζει ότι υπήρξαν.
Ώσπου να φύγει κι αυτό....

Σε τι να πιστέψω?

Κ πάλι θα ρθουν μπροστά μου γυάλινες εικόνες με εύκολες υποσχέσεις
Κ πάλι θα χαμογελάσω κ πάλι θα πλανευτώ κ πάλι θα ματώσω κ πάλι κ πάλι κ πάλι

Ώσπου να μάθω να μην παίρνω τις γυάλινες εικόνες μαζί μου
γιατί είναι φτιαγμένες από υλικό που ζει μόνο στο παρόν.

Κ ας έχουν πάνω τους το μέλλον.

\'αόρατος αποδέκτης\'

Αγάπη για όλους.Απλόχερη μεταμφιεσμένη καλοσύνη για όλα.Κ από πίσω μίσος να καίει ασταμάτητα το ψεύτικο ρούχο.Κ ο αγώνας της μεταμφίεσης κουραστικός..........
Δε μπορώ να το δεχτώ.Αδυνατώ να καταλάβω το μίσος για όλους και για όλα.Αναιξαιρέτως.
Κ προπάντων για μένα.
Άλλα πίστευα,άλλα ένιωθα και άλλο ήμουν.
Κ τι γίνεται όταν η αμφίεση δε γίνεται με τα χέρια?με το μυαλό?αλλά με κάτι άλλο που δεν ξέρω?
Ποιος με ντύνει?

Εγώ θέλω να είμαι αληθινή.

Ή μήπως αγάπη και μίσος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος?
....γιατί μόλις ένιωσα το ρούχο του μίσους....

Ποια είμαι?τι αισθάνομαι?γιατί εναλάσσονται τα συναισθήματα?
Ποια η αλήθεια?
Που κατευθύνονται τα συναισθήματα?
αλλάζει μορφή ο αόρατος αποδέκτης αλλάζουν κι αυτά...
τόσο ακραία...

Όσο ακραία ψεύτικη είναι η εικόνα του χαμένου αποδέκτη.
Κρυμμένη τόσο πολύ που με οδηγεί προς πάσα κατεύθυνση.
Προς τη γενίκευση.

Η μόνη λύτρωση είναι να βρω τον αποδέκτη κ την πραγματική του εικόνα.

\'θυμός\'

Κόλησε σα ρετσινιά πάνω σου.
Τρίβεις,τρίβεις κ μετά σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Δε θα φύγει ποτέ.

Το μάτι γυαλίζει.Έτοιμο να πετάξει φωτιές.
Αρκεί να φύγει από πάνω σου.
Να τον μοιραστείς,να ξελαφρώσεις.

Η σάρκα καίγεται.
Τώρα είσαι σίγουρος.Εδώ είναι η κόλαση,εδώ και ο παράδεισος.

\'\'Δώσμου λίγα ψίχουλα αγάπης,δώσμου κάτι για να σκεπάσω την οργή.
Δώσμου,δώσμου....γιατί αλλιώς θα σε πληγώσω.
Μόνο για τη μοιρασιά.
Να φύγει από πάνω μου.
Έστω και για ένα λεπτό.\'\'

Μέχρι να γυρίσει δριμύτερος σε σένα.

\'ο δειλός\'

Δε μιλάς.
Σκέφτεσαι,σκέφτεσαι,φαντασ ιώνεσαι κ ξανασκέφτεσαι...
Ώσπου οργιάζεις.
Χοροπηδάνε φυλακισμένες βρώμικες σκέψεις μεσ\'το στενό χώρο του μυαλού σου.

Κ τότε...

Τότε αρχίζουν και βρίσκουν χαραμάδες για να βγουν.
Έτσι,μολυσμένες φαντασιωμένες απ\'τη φυλακή τους.

Σ\'αρέσει που πληγώνουν ότι ποτέ δε μπόρεσες να φτάσεις.Ότι ποτέ δε θα μπορέσεις να φτάσεις.
Σπασμένα φτερά στη γωνία.
Τα κοιτάς κ μισείς ότι πετάει.

Δειλία με κακία.
Ερπετό που ρίχνει δηλητήριο για να σηκωθεί.


Η θέση του όμως είναι στη γη,να σέρνεται....κ να το απεχθάνονται όλοι.

Γιάννης Ευθυμιάδης: \"Η ποίηση είναι η πραγματικότητα που αντέχουμε ή που ευχόμαστε\"


Μας προτείνει να αναγνώσουμε υπό μια νέα σκοπιά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας αρχετυπικά σύμβολα του παρελθόντος. Μας παρακινεί να καταρρίψουμε τα δεσμά του χρόνου, επανερμηνεύοντας το αμετάκλητο τέλος ως ταξίδι προς την απελευθέρωση και την αυτογνωσία.

Ο λόγος για τον βαθύτατα υπαρξιακό ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη που έχει καταθέσει αξιόλογα δείγματα σύγχρονης ποιητικής γραφής στις δύο δημοσιευμένες ποιητικές συλλογές του. Στη μεστή νοημάτων συνέντευξη που μάς παραχώρησε, καταθέτει τις σκέψεις του για την προσωπική σχέση που έχει οικοδομήσει με τον ποιητικό λόγο, το διάλογο της ποίησης με την πραγματικότητα, την πολυσημία και την ερμηνεία του ποιητικού κειμένου...

- Στο ποίημά σας «Το δέντρο» διερωτάσθε «Ποια η ζωή και ποια η ποίηση». Πόσο δυσδιάκριτα θεωρείτε ότι είναι τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα, όπως την βιώνετε καθημερινά και στην πραγματικότητα της ποίησης;
Η εικόνα ενός μεγάλου δέντρου με βαθιές ρίζες είναι αυτή που καλύτερα αποδίδει τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη σχέση της ποίησης με την πραγματικότητα. Μόνο που δεν ξέρω κάθε φορά ποια απ’ τις δυο είναι το δέντρο και ποια είναι οι ρίζες του. Η ποίηση συχνά αφορμάται από την πραγματικότητα για να αναρριχηθεί στη νέα, δική της πραγματικότητα, την ποιητική. Οι δυο τους μοιάζουν σαν δυο υποζύγια. Πότε τραβάει το ένα, πότε το άλλο για να πορευτεί ο ζυγός της αλληλένδετης αυτής πραγματικότητας.
Το ενδιαφέρον είναι πως αυτές οι δυο καταστάσεις, αυτή που καθημερινά βιώνουμε και η άλλη, η ποιητική, δεν ταυτίζονται μεταξύ τους. Καμιά φορά δεν μοιάζουν κιόλας. Η ποίηση άλλοτε γίνεται σκληρό κάτοπτρο της πραγματικότητας κι άλλοτε παραμορφωτικός καθρέφτης που την μεγεθύνει, που την ομορφαίνει, ανάλογα με τα μάτια που τον κοιτάζουν. Τελικά η ποίηση είναι η πραγματικότητα που αντέχουμε ή που ευχόμαστε. Ο ποιητής γράφοντας το ποίημα μεταφράζει την πραγματικότητα την αντιληπτή με τις αισθήσεις σε μια άλλη, δική του, υπερούσια. Κι έπειτα, επειδή ο αναγνώστης είναι συχνά συνδημιουργός, αποκωδικοποιεί το ποιητικό φαινόμενο φτιάχνοντας μια δική του τρίτη πραγματικότητα.

- Στη δεύτερη ποιητική συλλογή σας με τον τίτλο «Καινός Διαιρέτης» μεταφέρετε τον αναγνώστη σ’ ένα μακρινό χωροχρόνο: Σε μια περίοδο πριν από το προπατορικό αμάρτημα και σ’ έναν τόπο πριν από τον Παράδεισο. Η φυγή αυτή ήταν απόρροια σκόπιμης επιλογής ή επιβεβλημένης – έσωθεν ή έξωθεν – ανάγκης;
Η μετατόπιση αυτή έγινε απολύτως συνειδητά. Είναι ένα ελάχιστο βήμα, κι ωστόσο μέγιστο. Αρκεί να μετατοπιστεί κανείς λίγα εκατοστά στον χώρο ή λίγες στιγμές στον χρόνο κι αμέσως αναφαίνεται ένας νέος κόσμος, αλλιώτικος στην ολότητά του. Αν η ποίηση είναι το ξανακοίταγμα του κόσμου, και σε έναν βαθμό η αναδημιουργία του, η μετατόπιση αυτή είναι και επιβεβλημένη. Ο δημιουργός πρέπει να απεκδυθεί το βλέμμα με το οποίο τον έχει γαλουχήσει η κοινωνία, για να μπορέσει να σταθεί έξω απ’ αυτήν, έξω κι απ’ τον ίδιο του τον εαυτό, και να τον κοιτάξει απ’ αρχής. Κι αν ο κόσμος υπάρχει επειδή τον βλέπουμε, κάθε νέα ματιά ξαναφτιάχνει τον κόσμο. Ο «Καινός Διαιρέτης» αποτελεί ένα ποιητικό αφήγημα της επανένωσης του εγώ με τη συνείδηση. Για να το κατορθώσει αυτό κανείς, πρέπει να φτάσει ως την πρώτη ώρα της απόλυτης ουσίας, πριν κι απ’ τον ίδιο τον χρόνο. Εκεί είναι που ο ποιητής αναβαπτίζεται στην ίδια του τη συνείδηση και μπορεί να ξανακοιτάξει τον κόσμο με την αθωότητα και συνάμα με την επίγνωση που απαιτείται για να συντελεστεί το ποιητικό φαινόμενο.

- Το ποιητικό υποκείμενο στο ποίημά σας «Καθρέφτες» αναζητά το πρόσωπό του μέσα στα νερά των τριών συμβολικά φορτισμένων ποταμών, του Ισμηνού, του Σκάμανδρου και του Ιορδάνη. Μιλήστε μας για το περιεχόμενο του στίχου «Όπου καθρεφτιστείς το πρόσωπό σου απαράλλαχτο», που ηχεί απαισιόδοξος στ’ αυτιά και τις ψυχές μας.
Τα ποτάμια έχουν μια περίεργη γοητεία. Το ήρεμο νερό του ποταμού γίνεται καθρέφτης ενώ κινείται. Βλέπεις το είδωλό σου κάθε στιγμή αλλιώτικο, κι ωστόσο πάντα ίδιο. Γιατί η συνείδηση αποτελεί ενιαία και αδιαίρετη ουσία. Ο καθρέφτης απλώς επιβεβαιώνει την ύπαρξή της στα μάτια μας. Είναι μάρτυρας αισθήσεων. Η ύπαρξή μας εξακολουθεί να υπάρχει και ερήμην του καθρέφτη. Όπως και η ποίηση: εξακολουθεί να υπάρχει και ερήμην του ποιητή, ερήμην του ποιήματος. Υπάρχει ως ουσία, ως ενέργεια και συντελείται πριν και μετά απ’ το ποίημα, έξω απ’ αυτό. Κατά συνέπεια ο κινούμενος καθρέφτης συμβολίζει την αέναη εναλλαγή των αποτυπώσεων της μορφής μας, της συνείδησής μας, της ποίησης, μέσα από την οποία καλούμαστε να διατηρήσουμε, και εν πολλοίς να συλλάβουμε, την ολότητά της.

- Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος των ποιητών σε μια πανθομολογουμένως αντι-ποιητική σύγχρονη εποχή;
Να μου επιτρέψετε να πιστεύω –κάπως αισιόδοξα ίσως– πως κάθε εποχή είναι το ίδιο ποιητική, τουλάχιστον υπό την έννοια της ποιητικής σύλληψης και βίωσης του ποιητικού φαινομένου. Αν ξεχωρίσουμε τον ποιητή που κατα-γράφει ένα ποίημα από τον ποιητικό νου που εγ-γράφει ένα ποίημα, μια ποιητική ιδέα, τότε ίσως μπορούμε να δεχτούμε πως η πραγματικότητα καθορίζει την ποιητική παραγωγή, όχι όμως και την ποιητική σκέψη, την ποιητική σύλληψη του κόσμου. Γιατί, αν το δεχτούμε αυτό, είναι σαν να παραδεχόμαστε την ήττα της ποίησης από την αντιξοότητα. Απεναντίας, όσο πιο τραχιά είναι η ζωή, τόσο πιο αδήριτη αναφαίνεται η ανάγκη για ποίηση, για ποιητικότητα ας πω καλύτερα, δηλαδή για καταβύθιση, για αναθεώρηση του κόσμου και αναδημιουργία. Η ποίηση στέκει εκεί πάντα για να μας δείχνει ολοκάθαρα τον κόσμο κι ύστερα να τον συμπληρώνει, να αναδεικνύει την ομορφιά του ή να απαλύνει την ασχήμια του. Είναι οι ταχύτατοι ρυθμοί που σήμερα δεν μας επιτρέπουν να σταθούμε και να συλλάβουμε το ποιητικό γεγονός, ακόμη και αυτό που συντελείται μέσα μας. Όπου και υπό όποιες συνθήκες εξακολουθεί να συναντά ο άδολος αναγνώστης την ποίηση, της παραδίνεται.
Ο ρόλος του ποιητή είναι να αποκρυσταλλώσει μια αέναα μετακινούμενη και αναδιαμορφωνόμενη πραγματικότητα. Για να το κάνει αυτό πρέπει για μια στιγμή να παγώσει τον χρόνο. Δεν είναι εύκολο, ούτε πάντα εφικτό. Κι όσο πιο έντονη είναι η κίνηση στην έξωθεν πραγματικότητα, τόσο πιο δύσκολο φαντάζει το έργο τού ποιητή. Υπό αυτή την έννοια θα συμφωνήσω πως ζούμε σε μια –επιτρέψτε μου την αναδιατύπωση– ποιητικά δύστοκη εποχή. Συλλαμβάνει κανείς ποιητικά τον κόσμο και διστάζει να το αποκαλύψει, πρώτα και κύρια στον εαυτό του. Δεν προλαβαίνει να το συνειδητοποιήσει, γιατί την επόμενη στιγμή δέχεται ένα νέο ισχυρό ερέθισμα που τον αποσυντονίζει. Αυτό που λείπει, νομίζω, από την εποχή μας δεν είναι η ποιητικότητα αλλά η νηφάλια περίσκεψη που προϋποθέτει η συνειδητοποίησή της. Κατά συνέπεια ο ποιητής σήμερα, πιο πολύ παρά ποτέ, επιχειρεί μια επαναστατική πράξη.

- Η ανάγκη σας για ποιητική έκφραση λειτουργεί για εσάς απελευθερωτικά ή νιώθετε ότι ενίοτε σας καταδυναστεύει;
Η ποίηση είναι μια δύναμη πέρα και πάνω από τον ποιητή και ως τέτοια, τον ελέγχει. Η σχέση του ποιητή με την ποίηση ενέχει τον αγώνα δυο ερωμένων να κατακτήσουν ο ένας τον άλλον και να επικρατήσουν καθένας επί του άλλου. Ο ποιητής αναλαμβάνει τον δύσκολο αγώνα να ελέγξει τα εκφραστικά του μέσα και να προχωρήσει –αν το μπορέσει– την ποίηση λίγο παραπέρα. Γιατί η ποίηση είναι η αποτύπωση της ποιητικής ιδέας κάθε ποιητικού νου. Δεν πρέπει να χρησιμοποιεί ο ποιητής την ποίηση, αλλά η ποίηση αυτόν. Αν ο μόχθος του ποιητή είναι να διαστείλει, έστω και στο ελάχιστο, τα όρια της ποίησης, αυτό σημαίνει ότι λειτουργεί εντός ορίων για να τα αναδιατάξει.
Το παράδοξο είναι πως για να το καταφέρει αυτό πρέπει, ακολουθώντας τις ποιητικές διεργασίες μέσα στα όρια της ποίησης, να κινείται με απόλυτη ελευθερία. Γιατί πώς αλλιώς, αν όχι με την παραφορά και την αμεριμνησία ενός εφήβου, να συλλάβεις και να αποτυπώσεις το έως τότε άρρητο; Ο ποιητής πορεύεται μέσα σε ένα σκοτεινό και δαιδαλώδες σπήλαιο. Κάποτε, αν ευτυχήσει, ανακαλύπτει μια σκοτεινή πτύχωση στον βράχο, πίσω από ένα σαθρό πέτρωμα. Και τότε αρχίζει με μανία, με απόλυτη προσήλωση, να το λαξεύει, για να αναδείξει μια ακόμη γωνιά, έστω και παραμικρή. Είναι απόλυτα ελεύθερος στην προσπάθειά του αυτή –αν και συνάμα απόλυτα μόνος. Και τότε αυτός είναι ο θρίαμβος του ποιητή και της ποίησης. Το νέο, το πρωτοειπωμένο, αν και από αιώνες εκεί.

Πηγή: http://www.artmag.gr/art-interviews/artists/916-giannis-euthimiadis-interview

\'πνεύμα ντροπής\'

Έφευγες σκυφτός χωρίς να βλέπεις τι αφήνεις.
Τα απομεινάρια μιας ψυχής.

Έλειπε ο ήλιος εκείνες τις ώρες.
Να σε μπερδεύουν οι σκιές.

Ποτέ στο φως.
Δεν είχε φως.

Σκοτάδι άφηνες το βρωμερό σου χνώτο
Να μη φαίνεται.

Όμως δε φρόντισες για την οσμή του.

Έφευγες λυτρωμένος χωρίς να κοιτάξεις πίσω.
Χωρίς να θες να δεις την ψυχή σου διαλυμένη
στο πάτωμα.

Κι όμως ήμουν μπροστά σου συνέχεια.
Κατάρα.

Την ψυχή μου την έλουζε φως σκότους για να τη βλέπεις.
Για να σε τιμωρώ κάθε μέρα.Κάθε ώρα,κάθε λεπτό.

Κρυβόσουν σε στοές,ελισσόσουν σαν ερπετό
για να κρυφτείς απ\'τις βρώμικες νύχτες.

Κι όμως ήταν πάντα εκεί.
Πάνω μου.

\'Τέλος.\'

Τέλος σε όλα.
Κλείνω το βιβλίο κ γυρίζω την πλάτη.

Επιτέλους βαρέθηκα.

revolution.

Σιχάθηκα αυτά τα ηλίθια μονοπάτια που έχουν μόνο αγκάθια κ λαβυρίνθους.
Κουράστηκα κ φεύγω για αλλού.
Έχω μάθει απ\'έξω σαν παπαγάλος κάθε κρυφό σημείο τους.
Έχω νιώσει κάθε πτυχή τους.
Είναι άχρηστα.

Τα σιχάθηκα με όλο μου το είναι.

Πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι...αμέτρητα πάλι.
Ποτέ ξανά.

Αυτό το μονοπάτι το εξάντλησα.

Δε με χωράει πια,το περπατάω με κλειστά μάτια κ οι ώρες νεκρές με ζωή χωρίς καμιά εξέλιξη.

Φεύγω, ακόμα κι αν δε βλέπω που πάω

Ίσως δημιουργήσω το δικό μου δρόμο
το δρόμο της δικής μου ζωής.

Μακριά απ\'το δρόμο που μου χάραξες εσύ και εσένα.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
\'θυμός\'

Κόλησε σα ρετσινιά πάνω σου.
Τρίβεις,τρίβεις κ μετά σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Δε θα φύγει ποτέ.

Το μάτι γυαλίζει.Έτοιμο να πετάξει φωτιές.
Αρκεί να φύγει από πάνω σου.
Να τον μοιραστείς,να ξελαφρώσεις.

Η σάρκα καίγεται.
Τώρα είσαι σίγουρος.Εδώ είναι η κόλαση,εδώ και ο παράδεισος.

\'\'Δώσμου λίγα ψίχουλα αγάπης,δώσμου κάτι για να σκεπάσω την οργή.
Δώσμου,δώσμου....γιατί αλλιώς θα σε πληγώσω.
Μόνο για τη μοιρασιά.
Να φύγει από πάνω μου.
Έστω και για ένα λεπτό.\'\'

Μέχρι να γυρίσει δριμύτερος σε σένα.

---

Θα φύγει καλή μου...
μην προσπαθείς να σκεπάσεις την οργή.
Το έφαδος υπάρχει για να το βγάλεις απο μέσα σου.
Θα φύγει...