Σκεψεις εν ωρα κρισης...

Quote:

---

Originally posted by Arsi
\'ο δειλός\'

Δε μιλάς.
Σκέφτεσαι,σκέφτεσαι,φαντασ ιώνεσαι κ ξανασκέφτεσαι...
Ώσπου οργιάζεις.
Χοροπηδάνε φυλακισμένες βρώμικες σκέψεις μεσ\'το στενό χώρο του μυαλού σου.

Κ τότε...

Τότε αρχίζουν και βρίσκουν χαραμάδες για να βγουν.
Έτσι,μολυσμένες φαντασιωμένες απ\'τη φυλακή τους.

Σ\'αρέσει που πληγώνουν ότι ποτέ δε μπόρεσες να φτάσεις.Ότι ποτέ δε θα μπορέσεις να φτάσεις.
Σπασμένα φτερά στη γωνία.
Τα κοιτάς κ μισείς ότι πετάει.

Δειλία με κακία.
Ερπετό που ρίχνει δηλητήριο για να σηκωθεί.


Η θέση του όμως είναι στη γη,να σέρνεται....κ να το απεχθάνονται όλοι.

---

Γιατί τέτοια αυστηρότητα με τον \"δειλό\" εαυτό?
όχι, όχι, ο δειλός δεν είναι καθόλου δειλός...
και αξίζει την αγκαλία, το ημέρωμα, την αποδοχή, όλα αυτά τα αξίζει καλή μου.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
\'πνεύμα ντροπής\'

Έφευγες σκυφτός χωρίς να βλέπεις τι αφήνεις.
Τα απομεινάρια μιας ψυχής.

Έλειπε ο ήλιος εκείνες τις ώρες.
Να σε μπερδεύουν οι σκιές.

Ποτέ στο φως.
Δεν είχε φως.

Σκοτάδι άφηνες το βρωμερό σου χνώτο
Να μη φαίνεται.

Όμως δε φρόντισες για την οσμή του.

Έφευγες λυτρωμένος χωρίς να κοιτάξεις πίσω.
Χωρίς να θες να δεις την ψυχή σου διαλυμένη
στο πάτωμα.

Κι όμως ήμουν μπροστά σου συνέχεια.
Κατάρα.

Την ψυχή μου την έλουζε φως σκότους για να τη βλέπεις.
Για να σε τιμωρώ κάθε μέρα.Κάθε ώρα,κάθε λεπτό.

Κρυβόσουν σε στοές,ελισσόσουν σαν ερπετό
για να κρυφτείς απ\'τις βρώμικες νύχτες.

Κι όμως ήταν πάντα εκεί.
Πάνω μου.

---

Αρσι αυτό που γράφεις εδώ βγάζει δύναμη εκτυφλωτική.
\"Χτυπά\" κατευθείαν την ψυχή μου.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
\'γυάλινες εικόνες\'

Έσπασαν οι εικόνες κ δεν πιάνονται.
Χίλια κομμάτια,διαλύονται κ ξεκολάνε απ\'τη ζωή μου.
Τόση ψευτιά πως ν\'αντέξει????

Που είσαι τώρα?
Τόσο λίγα τα λόγια μπροστά στις πράξεις....

Στα δύσκολα.
Σπάνε οι εικόνες με τα γυαλιά τους να σκίζουν τη σάρκα μου.
Γεμίζω αίμα κ πέφτουν στο χώμα.
Τις πέρνει ο αέρας κ φεύγουν,διαλύονται.
Γίνονται ανύπαρκτες.

Το αίμα μου θυμίζει ότι υπήρξαν.
Ώσπου να φύγει κι αυτό....

Σε τι να πιστέψω?

Κ πάλι θα ρθουν μπροστά μου γυάλινες εικόνες με εύκολες υποσχέσεις
Κ πάλι θα χαμογελάσω κ πάλι θα πλανευτώ κ πάλι θα ματώσω κ πάλι κ πάλι κ πάλι

Ώσπου να μάθω να μην παίρνω τις γυάλινες εικόνες μαζί μου
γιατί είναι φτιαγμένες από υλικό που ζει μόνο στο παρόν.

Κ ας έχουν πάνω τους το μέλλον.

---

Θα βρεις σε τι να πιστέψεις...
θα την βρεις τη μορφή σου
θα την βρείς,
την σκιά,
την φωνή σου
και όλα τα άλλα όσα σε απαρτίζουνε εσένα.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αλκυονίδες μέρες


Αλκυονίδες μέρες
στην καρδιά μου

Θέρμη και ήλιος μες στο καταχείμωνο
Υπέροχοι κρύσταλλοι μες στο κατάλευκο παγωμένο χιόνι.

Χαρά μες στη θλίψη
Θλίψη μες στη χαρά
Έλπίδα μες στην ματαίωση
Ματαίωση μες στην γαλήνη
Αμφισβήτηση μες στην σιγουριά
Πίστη μες στην αμφισβήτιση
Επιθυμία σφοδρή μες στην ανασφάλεια
Επιθυμία που εκλογικεύεται
σβήνει
κι άλλοτε φουντώνει.

Κι όλα τα συναισθήματα
ένα συνοθύλευμα
ανάμικτα
αλλά εκεί
υπάρχουν
είναι ζωντανά.

Όχι πια νεκρά.
Όχι.

---

Είσαι ζωντανή
εσύ
και όλα τα συναισθήματα
μικρά και μεγάλα
να λιάζεσαι στο φως τους,
στις αλκυονίδες ημέρες της καρδιάς σου...

με ζέστανες και εμένα γλυκιά μου Ανώνυμη :)

Εχω στα χέρια μου κλωστές,
κρατώ μια κόκκινη και τρέχω γρήγορα
την αφήνω και πιάνω μια μπλε που περνάει απο πάνω της,
σε λιγο εχω φτιάξει ιστο πολύχρωμο και τον κοιτώ απορημένη..
ειναι δικο μου αυτο το αριστούργημα?
Φοβάμαι πως ναι..

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή
Εχω στα χέρια μου κλωστές,
κρατώ μια κόκκινη και τρέχω γρήγορα
την αφήνω και πιάνω μια μπλε που περνάει απο πάνω της,
σε λιγο εχω φτιάξει ιστο πολύχρωμο και τον κοιτώ απορημένη..
ειναι δικο μου αυτο το αριστούργημα?
Φοβάμαι πως ναι..

---

Τα χέρια σου είναι δικά σου μα...
τι παράξενο ώρες ώρες επαναστατούν και δρουν ερήμην σου...

Χωρις μαμά


Χωρίς μαμά
μεγάλωσα μαμά
Δε θα στο ξαναπω ίσως ποτέ
γιατί θα σε πληγώσω ανεπανόρθωτα
γιατί είσαι η μικρή μου μαμά
η μανούλα μου
το μικρό και άμαθο παιδί μου.
Θα σου μαθαίνω
όσο μπορώ
όσο μ\'αφήνεις.


Κι αν στο δρόμο μου
θελησε η τύχη
ή μια καλή νεράιδα
όπως στο παραμύθι της σταχτοπούτας
να συναντήσω πολλές στοργικές μαμάδες
φευγαλέες
αλλά τόσο πολύτιμες
πιο ενήλικες
από σένα
μικρή μου μαμά
αγαπημένη μου μανούλα

εγώ εσένα θα αγαπώ
και θα προσέχω
πάντα...

Χωρίς μαμά
μεγάλωσα μαμά
Πάλι καλά...
που έφτασα ως εδώ...

Χανεσαι και εσυ οπως η φωτογραφια που ξεθωριαζει σιγα σιγα
Και μενω με τα ματια στο κενο και πια δεν μπορω να εκφραστω
Δεν εχω φωνη,δεν εχω παλμο,πεθανα η ζω;
Βλεπω τον εαυτο μου εξω απο εμενα και με νιωθω σαν τηλεκατευθυνομενο
που το χειριστηριο το κρατα καποιος αλλος και με παει οπου θελει.
Με παιρνει δεξια,αριστερα αλλα παντοτε με αφηνει στο ιδιο σημειο.
Εφτιαξα και παλι ενα θιασο.Μοιαζω με μαριονετα που με κρεμασαν στο σχοινι
Το πληθος περιμενει με αγωνια την παρασταση.Παρασταση σιωπης....βουβη,ατελειωτη.
Παγωνω,κουλουριαζομαι να ζεσταθω και ακομη κρυωνω.Μα το αιμα μου καζανι που βραζει
Και καει την καρδια και το μυαλο.
Παει.....
Η παρασταση δεν αρχισε ποτε.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Χωρις μαμά


Χωρίς μαμά
μεγάλωσα μαμά
Δε θα στο ξαναπω ίσως ποτέ
γιατί θα σε πληγώσω ανεπανόρθωτα
γιατί είσαι η μικρή μου μαμά
η μανούλα μου
το μικρό και άμαθο παιδί μου.
Θα σου μαθαίνω
όσο μπορώ
όσο μ\'αφήνεις.


Κι αν στο δρόμο μου
θελησε η τύχη
ή μια καλή νεράιδα
όπως στο παραμύθι της σταχτοπούτας
να συναντήσω πολλές στοργικές μαμάδες
φευγαλέες
αλλά τόσο πολύτιμες
πιο ενήλικες
από σένα
μικρή μου μαμά
αγαπημένη μου μανούλα

εγώ εσένα θα αγαπώ
και θα προσέχω
πάντα...

Χωρίς μαμά
μεγάλωσα μαμά
Πάλι καλά...
που έφτασα ως εδώ...

---

Μπράβο σου που έφτασες μέχρι εδώ.
Κι έτσι να συνεχίσεις.


Θα \"βρεις\" τη μανούλα που έχεις ανάγκη όχι γύρω σου, φευγαλέα αλλά μέσα σου, παντοτινα.

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Η θάλασσα
έβγαζε κάτι φλόγες
ολόθερμες τόσο
που κιτρίνισε ο ουρανός
κι ο αχός σου
άγγιζε την παλάμη μου
πάνω στην άμμο

Θυμάμαι που τίναξες απο μέσα σου
τόση σκόνη
όλα αυτά είναι μαζί
και τόσα άλλα
που με τριγυρνούν

μικρά θαυματουργά
και κάτι βλέμματα
γεμάτα στάχτες και
χειλιδόνια
κι εκείνο το όνειρο
σαν βαθουλό στερέωμα
διάφανο τόσο
τρομακτικό

Τα πουλιά σου πήρανε τα χέρια
τα έσπρωξαν να πιάσουν ρίζες
βαθιά μέσα στην γή
και ύψωσαν τα πόδια σου
στον ουρανό
να αγγίζουν τα σύννεφα.

Άκουγα εκείνο το τραγούδι
που μυρίζει δέντρο
κι η πνοή σου μ\' ακολουθούσε
μέσα στις φυλλωσιές

ατένιζες
τον παλμό της μητέρας
φύσης
τόσα λόγια της είπες που
δεν καταλάβαινες μα εκείνη
σε άκουγε πάντα

Κι έστελνε ρυάκια
κι έστελνε αχτίδες
κι έστελνε βροχή
μέσα σε άγρια καταιγίδα
και αέρηδες
να ανασαίνεις

Μου έλεγες οτι δεν προφταίνεις
να σε ζήσεις
όσο θα το ήθελες
πάντα κάτι λείπει
κάτι δεν φτάνει
κάτι δεν είναι αρκετό.

Κι εγώ σου γέμιζα
το στόμα με
μολόχες
σε κάθε σου λέξη
τι δροσερή που ήταν η γεύση σου
σαν ζουμερό καταμεσήμερο Αυγούστου

Με τριγυρνούν ακόμα αυτά τα
καταμεσήμερα
βυθίζομαι μέσα τους
και αναπνέω.

ΘΟΛΗ ΜΟΥ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ

Βλέπω στον καθρέφτη
την δική μου μορφή.
Η εικόνα που βλέπω,
πολύ θολή!
Ακόμη και στο πρόσωπό μου
φαίνεται η αλλοίωση
που υπάρχει στην ψυχή!

Δεν με αναγνωρίζω!
Όλο και πιο πολύ
μια ξένη στον εαυτό μου
αντικρίζω!!

Όχι, έτσι δεν με αντέχω!!
Και όμως νιώθω,
όλο και περισσότερο
στον πάτο να οδεύω
επειδή είμαι πια
αδύναμη για να παλεύω!!\"

Quote:

---

Originally posted by Φούλα
ΘΟΛΗ ΜΟΥ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ

Βλέπω στον καθρέφτη
την δική μου μορφή.
Η εικόνα που βλέπω,
πολύ θολή!
Ακόμη και στο πρόσωπό μου
φαίνεται η αλλοίωση
που υπάρχει στην ψυχή!

Δεν με αναγνωρίζω!
Όλο και πιο πολύ
μια ξένη στον εαυτό μου
αντικρίζω!!

Όχι, έτσι δεν με αντέχω!!
Και όμως νιώθω,
όλο και περισσότερο
στον πάτο να οδεύω
επειδή είμαι πια
αδύναμη για να παλεύω!!\"

---

μη ψάχνεις σε καθρέφτες πια.
δες μέσα σου να βρεις τι χάθηκε
δες μέσα σου να δεις τι πόνεσε
δες μέσα σου να δεις τα όνειρα σου
νιώσε τα

και μετά

κοίτα στον καθρέφτη και πάλι

τα μάτια σου
την λάμψη τους

η δύναμή σου είναι εκεί
πάντα ήταν

αυτή θόλωσε το τοπίο
για να σπάσεις τους καθρέφτες
και να δεις μέσα σου.

http://www.youtube.com/watch?v=uokbGY6ilcE

καλημέρα:)

\'Kάτι χαμογελαστό σήμερα?΄


Κάτι όμορφο?κάτι μυρωδάτο?ζεστό?χαρούμενο?
μικρές στιγμές απαρατήρητες,στο περιθώριο κουκουλωμένες.
Τόσες πολλές.
Γυρίζω και τις κοιτάζω,τις ξεσκεπάζω.
Τις πλησιάζω.
Τις δίνω προσοχή και επιτέλους υπάρχουν.

Αόρατες ήταν,όχι ανύπαρκτες.

Γλυκές μου στιγμές σας πρόδιδα.
Μου φέρνατε δώρα κι εγώ σας έκλεινα την πόρτα.
Κουρασμένες,ελπίζατε μια μέρα να γίνετε ορατές.

Ευτυχώς δε φύγατε.

Όμορφος ο ήλιος,ζεσταίνει και φωτίζει
όμορφη η βροχή,δροσίζει και ξεπλένει τις σκόνες
τι όμορφο το χιόνι,ασπρίζει τα πάντα

Ζω
ακόμα μια καινούρια μέρα ζω
για να δω τα μάτια σου
να μάθω κάτι παραπάνω
να ξαναγελάσω
να ξανακλάψω
να ζωγραφίσω στο βιβλίο της ζωής μου και πάλι
να προχωρήσω ένα ακόμα βήμα πάνω στον κύκλο της ολοκλήρωσης

μπορώ
απλά να ταξιδέψω σ\'ότι μέρη έχω ανάγκη
στα μέρη της χαλάρωσης,
της ξεκούρασης,
του πρωτόγονου ενστίκτου,
της μάθησης,
του συναισθήματος,
της λογικής,
του μέσα,
του έξου,
του γέλιου της ψυχής,
του στόματος,
να αφεθώ στο ποτάμι της ζωής να κυλάω αδιάφορα ή να απολαμβάνω την ομορφιά του.

Γλυκές στιγμές,στην καινούρια μέρα μου.

μου φέρατε τη ζωή.

\'\'Έλα\'\'

Έλα κοντά μου
πιο κοντά
ακόμα
ώσπου να γίνουμε ένα

εσύ κι εγώ

και τότε θα δω μέσα από σένα
θα δεις μέσα από μένα
τα κομμάτια μας

έλα να εξερευνήσουμε τη μαγεία
που λέγεται ζωή
εαυτός και δυνατότητες

μοιρασμένο το ταξίδι
είναι πιο όμορφο

θα χαιρόμαστε διπλά σε οάσεις
θα πονάμε μισά σε ερήμους

δώσμου το χέρι σου να ξεκινήσουμε
αργήσαμε

για να φτάσουμε εδώ
σ\'αυτό το ανέλπιστο σημείο του πραγματικού ξεκινήματος
πέρα από χιλιόμετρα,χρόνο και υπολογισμούς.

Σε ένα αιώνιο ταξίδι που κρατάει μια στιγμή.

Σε μια άλλη διάσταση μαζί σου.

Άγρια ελευθερία
ξεπηδάς από μέσα
από βάθη μεγάλα
άραγε γεννήθηκες;
ή ήσουν πάντα εκεί;

Άλλοτε είσαι τόσο όμορφη
ευτυχισμένη
γοητεύεις και γοητεύεσαι

κι άλλοτε είσαι τόσο τρομακτική
ανώφελη
αδιέξοδη
μάταιη.

Πως να σε πιάσω;
Πως να παραμείνω στην άγρια ράχη σου,
ανάμεσα στα πελώρια δυνατά φτερά σου
και να μη γκρεμοτσακιστώ;
Πως να σε φυλακίσω;
Πως να μη σε πνίξω
τόσο εύθραστη που είσαι;
Πως;
Πως;