Τι σκέφτεσαι τώρα;

Quote:

---

Originally posted by marulenia
πω πω κι εγώ το παθαίνω... κι αυτό με τη σύγκριση το κάνω πολύ... κι ενώ καταλαβαίνω ότι θέλω να είμαι η μαρουλένια και να είμαι μαρουλένια όσο μπορώ καλύτερα κάθομαι και συκγρίνομαι συνεχως συνειδητα κι υποσυνείδητα... τραγικο... και τα σοσιαλ μιντια δε βοηθαν καθολου να γίνω καλύτερος άνθρωπος...

---

Αυτό το έκανα για πολλά χρόνια.
Το παλεύω να το νικήσω.
Άλλες φορές τα καταφέρνω, άλλες όχι.

Η σύγκριση είναι καταστροφική και άχρηστη.
Πάει χέρι-χέρι με την αυτο-απόρριψη.

Ένα ποίημα, πάλι του Χόρχε Μπουκάι, περιγράφει με όμορφο τρόπο, με τη μορφή παραμυθιού, τί μπορεί να κάνει η σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους...
https://www.youtube.com/watch?v=6OnKih6w-o8

Μαντζ νομιζω οτι απλα δεν έχω πολυ μεγαλο εγωισμό να κλείσω πόρτες κ φοβάμαι μην μείνω μονη χωρίς καμια φιλη. Δηλαδή στο τέλος η γενναιοδωρία μονο αυτό δεν είναι. Αλλά βλέποντας οτι δεν στοιχίζει τίποτα στους αλλους απτο να με χάσουν κ αυτοι σαν φιλη με την σειρα τους, αυτό με καίει περισσότερο. Τι είμαι δηλαδής? Δεν αξιζω λίγη παραπανω σημασία? -με έχουν δεδομενη? Η μηπως είμαι απλα κακομαθημένη ?

Quote:

---

Originally posted by Μαντάμ σου σου
Μαντζ νομιζω οτι απλα δεν έχω πολυ μεγαλο εγωισμό να κλείσω πόρτες κ φοβάμαι μην μείνω μονη χωρίς καμια φιλη. Δηλαδή στο τέλος η γενναιοδωρία μονο αυτό δεν είναι. Αλλά βλέποντας οτι δεν στοιχίζει τίποτα στους αλλους απτο να με χάσουν κ αυτοι σαν φιλη με την σειρα τους, αυτό με καίει περισσότερο. Τι είμαι δηλαδής? Δεν αξιζω λίγη παραπανω σημασία? -με έχουν δεδομενη? Η μηπως είμαι απλα κακομαθημένη ?

---

Κακομαθημένη σε καμία περίπτωση!
Μάλλον σε έχουν δεδομένη.
Είναι ένα συναίσθημα που κι εγώ έχω νιώσει.
Σ' αυτήν την περίπτωση πρέπει να αντλήσεις δύναμη από τον εαυτό σου και να πεις: "Δίπλα μου έχω μόνο όσους αξίζουν να είναι δίπλα μου. Προτιμώ να μείνω μόνη για λίγο καιρό, παρά να δίνω στον εαυτό μου μικρότερη αξία παραμένοντας δίπλα σε ανθρώπους που δεν αξίζουν."
Δεν θα μείνεις μόνη. Μπορείς να γνωρίσεις καινούρια άτομα.
Πάντως σίγουρα είσαι ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος που δεν χρειάζεται να κάνεις συνέχεια υποχωρήσεις για να έχεις δίπλα σου φίλες.
Απλά ίσως δεν έχουν έρθει ακόμα στο δρόμο σου οι άνθρωποι που πραγματικά θα αξίζουν να είναι φίλοι σου.

Μπορεί Μάντζι μου να φταίει ότι μάθαμε να κερδίζουμε τους φίλους μας με λάθος τρόπο... Η μέθοδος "κάνω χάρες, γίνομαι χαλί να με πατήσεις, προβλέπω και φροντίζω τους φίλους μέχρι αηδίας και όταν κάποια φορά που θέλω κι εγώ να με φροντίσουν ή έχω φτάσει στο αμήν και θέλω και κάποιος άλλος να προβλέει τις ανάγκες μου για μένα και παρ' όλα αυτά δεν δείχνω με κάποιο τρόπο αλλα περιμένω να μυρίσουν οι άλλοι τα δάχτυλα τους κι επειδή δεν το κάνουν σιχτιρίζω κι αυτούς και το γρύλλο τους" ίσως να μην είναι αποδοτική

Quote:

---

Originally posted by marulenia
Μπορεί Μάντζι μου να φταίει ότι μάθαμε να κερδίζουμε τους φίλους μας με λάθος τρόπο... Η μέθοδος "κάνω χάρες, γίνομαι χαλί να με πατήσεις, προβλέπω και φροντίζω τους φίλους μέχρι αηδίας και όταν κάποια φορά που θέλω κι εγώ να με φροντίσουν ή έχω φτάσει στο αμήν και θέλω και κάποιος άλλος να προβλέει τις ανάγκες μου για μένα και παρ' όλα αυτά δεν δείχνω με κάποιο τρόπο αλλα περιμένω να μυρίσουν οι άλλοι τα δάχτυλα τους κι επειδή δεν το κάνουν σιχτιρίζω κι αυτούς και το γρύλλο τους" ίσως να μην είναι αποδοτική

---

Λοιπόν, κατ' αρχάς λάτρεψα το "Μάντζι"!
Παρακαλώ να το καθιερώσετε!

Έχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτά που λες.
Έχουμε μάθει μια ζωή να είμαστε τα καλά παιδιά που δεν θα πουν ποτέ όχι και θα κάνουν πάντα υποχωρήσεις.
Αυτό πρέπει να το σταματήσουμε ευθύς αμέσως.
και τα λέω να τ' ακούω κι εγώ...

Η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη για να την σπαταλάμε κάνοντας συνεχώς χάρες σε άλλους ελπίζοντας κάποια στιγμή να μας αποδεχτούν.

Σκέφτομαι πως με τρώει ο πισινός μου να ζυγιστώ (όλοι μου λένε πως έχω αδυνατίσει ), αλλά πρέπει να κρατηθώ γιατί έχω βάλει στόχο το αραιό ζύγισμα....φάση μια φορά τον μήνα κι ακόμα δεν έχω κλείσει μήνα :/ Αλλά τρώγομαι και με βλέπω να ανεβαίνω..... (στην ζυγαριά εννοώ )

Τις τελευταίες μέρες, τα απογεύματα, όταν δεν κάνω κάτι και βαριέμαι, με πιάνει μια μεγάλη πείνα για φαγητό, που όμως είναι 100% συναισθηματική, γιατί οργανικά είμαι χορτάτη.
Ίσως φταίει και λίγο το ότι είμαι αδιάθετη, όμως έχω εντοπίσει ότι ο κύριος λόγος που με πιάνει αυτό είναι επειδή ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ και νιώθω ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ... :(

Περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσω να δουλεύω κάπου,
μέχρι τότε όμως βιώνω αυτά τα συναισθήματα και είναι πραγματικά δυσάρεστα. Και ξανάρθε και το σύμπτωμα της συναισθηματικής πείνας που είχε να με πιάσει εδώ και 2,5 μήνες.

Το θετικό είναι ότι εξαιτίας της συνειδητοποίησης ότι η πείνα είναι συναισθηματική, καταφέρνω τελικά να μην κάνω υπερφαγικά.
Προσπαθώ ν' απασχολήσω το μυαλό μου και κάποιες φορές τα καταφέρνω.
Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον ότι αν βρω τελικά κάτι να μου κεντρίσει την προσοχή και ν' ασχοληθώ μ' αυτό, η πείνα φεύγει αστραπιαία!

Πρέπει να γεμίσω την ημέρα μου με δραστηριότητες!

ισχύει αυτό μαντζουράνα!απλά καμιά φορά είμαι πολύ τεμπέλα κ δν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, μόνο να χαζεύω την οθόνη του pc και να μασουλάω. είναι κρίμα να είμαι νέα κοπέλα κ αντί να έχω όρεξη για δραστηριότητες ,να προτιμώ να απομονωθώ σπίτι κ να χαζεύω το ταβάνι.

Γι' αυτό και το χρήσιμο είναι να επικεντρωθούμε στο ψυχολογικό κομμάτι και όχι τόσο στην διατροφή.

Είναι τέλειο να βελτιώσουμε την διατροφή μας, ώστε να έχει ο οργανισμός τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά, να νιώθει ενεργητικός και να μην γίνεται σκουπιδοτενεκές άχρηστων και επικίνδυνων τροφών.
Όμως η διατροφική διαταραχή, δηλαδή η χρήση του φαγητού σαν μέσο αποφόρτισης των συναισθημάτων μας, ξεκινά καθαρά από τον ψυχολογικό μας παράγοντα. Και αυτόν πρέπει να δουλέψουμε.

Quote:

---

Originally posted by Μαντζουράνα

Όμως η διατροφική διαταραχή, δηλαδή η χρήση του φαγητού σαν μέσο αποφόρτισης των συναισθημάτων μας, ξεκινά καθαρά από τον ψυχολογικό μας παράγοντα. Και αυτόν πρέπει να δουλέψουμε.

---

:thumbup: Εύγε Μάντζι

:thumbup::thumbup:

:smilegrin:

Μαρούλι μου! :starhit:

Βασικά έχω κάτσει και το έχω σκεφτεί το ψυχολογικό κομμάτι.
Σε λίγες μέρες κλείνω 3 μήνες διατροφή, και όντας νηφάλια λοιπόν από το ναρκωτικό μου (τα γλυκά και τα αμυλούχα), μπόρεσα και έκανα κάποιες παρατηρήσεις.

Μου έρχεται η τάση να φάω πολύ και κυρίως γλυκά, όταν περάσω κάποιο έντονο stress. Όταν νιώσω κάποια ανασφάλεια ή κάποιο φόβο.
Μετά από κάποια ώρα, με πιάνει συναισθηματική πείνα.
Μάλλον είναι ο τρόπος που έχει εκπαιδευτεί το μυαλό μου ν' αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις.
Κάθε φορά που νιώθω πείνα, προσπαθώ να διακρίνω αν είναι οργανική ή συναισθηματική.
Η οργανική πείνα αυξάνεται σιγά-σιγά καθώς περνά η ώρα, θες να φας κάποιο τρόφιμο γενικότερα και σε μένα η αίσθηση της πείνας ξεκινά από την περιοχή του στομαχιού.
Η συναισθηματική πείνα έρχεται απότομα, θες να φας οπωσδήποτε κάποιο αρκετά παχυντικό τρόφιμο (στην περίπτωσή μου γλυκό), και σε μένα η αίσθηση αυτού του είδους της πείνας ξεκινά από τον λαιμό!

Γενικά όταν καταλάβω ότι είναι συναισθηματική η πείνα, απλά δεν τρώω τίποτα και προσπαθώ ν' απασχολήσω το μυαλό μου. Επίσης κάνω θετικές σκέψεις τύπου "όλα πάνε καλά, είμαι ασφαλής" και με βοηθάνε.

Το γιατί έμαθα να χρησιμοποιώ το φαγητό σαν μέσο αντι-στρες, αυτό είναι κάτι που μόνο μέσα από ψυχοθεραπεία μπορώ να διαπιστώσω, και για ψυχοθεραπεία ζητάνε εξοργιστικά μεγάλο χρηματικό ποσό οι ψυχολόγοι, οπότε προς το παρόν δεν μπορώ να κάνω.

Και μόνο όμως η συνειδητοποίηση της συναισθηματικής πείνας, είναι πολύ σημαντική!

Επίσης έχω καταλάβει ότι για να μπορέσει κάποιος άνθρωπος ν' ασχοληθεί με τον ψυχολογικό τομέα και να συνειδητοποιήσει σημαντικά πράγματα σχετικά με αυτόν, είναι απαραίτητο να είναι "νηφάλιος", έστω για κάποιο διάστημα, από υπερφαγικά.

Γιατί όταν είσαι νηφάλιος, τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με το συναίσθημά σου, το οποίο φουντώνει (επειδή δεν το καταπνίγεις με τόνους φαγητού), και έτσι γίνεται πιο εμφανές. Και το συνειδητοποιείς καλύτερα.

Αυτά τα ολίγα! :smilegrin:

Τελειώνω με μια φράση που είχα διαβάσει κάπου...
"Πρόσεχε τί τρως και τί σκέφτεσαι, και θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!" :starhit:

Ουπς!
Δεν τελείωσα!
Ήθελα να σε ρωτήσω Τάσο..
Εσύ τόσο καιρό που είσαι στην διατήρηση, έχει τύχει κάποια φορά να έχεις συναισθηματική πείνα;
Να θες δηλαδή να φας πολύ εξαιτίας κάποιου γεγονότος που σε στεναχώρησε ή σε εκνεύρισε;

Αν όχι, τότε δεν νομίζω να υπάρχει κανένας λόγος ν' ανησυχείς!

Quote:

---

Originally posted by Tassos67i

Απορία: υπάρχουν άραγε καθαρά εκτόμορφα άτομα (που τρώνε το σαβουροκαταπέτασμα και δεν παίρνουν γραμμάριο) που ξεσπάνε στο συναισθηματικό φαγητό ή αυτό το έχουμε κατά κανόνα εμείς οι ενδόμορφοι;

---

Τάσο, νομίζω ότι έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Συγκεκριμένα, εκανα πρόσφατα κουμπάρο έναν τύπο ο οποίος είναι σα να γυμνάζεται κάθε μέρα δύο ώρες, αλλά στη ζωή του η γυμναστική που έχει κάνει είναι αυτή στο σχολείο, κανένα μπασκετάκι πού και πού και καμμιά ρακέτα το καλοκαίρι... Και με τις κονσόλες παίζει, και τα βρωμικα του κατεβαζει και τα ποτά του τα πίνει και 4 κουταλιές βάζει στον καφέ και με το αμάξι πάει παντού (περπάτημα μηδέν), αλλά κι αυτός και τα αδέρφια του έχουν μπράτσα και τυροπιτάκια. Βγαίνουμε έξω τρώμε και πλακώνεται στο φαγητό (μιλάμε για ποσότητες μεγάλες και λιπαρές) και δε βάζει δράμι!
Αδικίες της φύσης έχω να πω..

Μήπως δεν παίρνει κιλά επειδή δεν τρώει με ενοχές;;;
:smug: