Originally Posted by
sheldon
Πρέπει να υποφέρω από κατάθλιψη, γιατί έρχονται στιγμές που, λες και με πλακώνει ένα πυκνό, μαύρο σύννεφο, χάνω την όρεξη για τα πάντα. Τα βλέπω όλα μάταια, εγκαταλείπω ό,τι σχέδια έκανα και το μόνο που θέλω είναι να κλειστώ στο σπίτι μου, χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα εκτός απ' το να χαζεύω στο ίντερνετ, ενώ ταυτόχρονα οι καθημερινές υποχρεώσεις τρέχουν αμείλικτες. Όπως, ας πούμε, σήμερα που πιέζω τον εαυτό μου να βγει έξω το βράδυ για το καλό του, αλλά βαριέμαι και μόνο στην ιδέα. Έτσι, επανέρχεται η σκέψη ότι δεν υπάρχει σωτηρία, τα πάντα θα μένουν εσαεί ίδια, η ζωή με προσπέρασε και ό,τι ήταν να ζήσω έληξαν τα χρονικά περιθώρια. Καλά μου τριάντα, λοιπόν, που θα βλέπω τα 17χρονα μέσα σε τεράστιες παρέες να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας και εγώ θα πεθαίνω από ζήλια που η ζωή μου αρνήθηκε βάναυσα τέτοιες χαρές, γιατί το παιχνίδι ήταν εξαρχής στημένο ώστε να το χάνω. Αν υπάρχει μετενσάρκωση, υπομονή μέχρι την άλλη ζωή, για να διορθωθεί το καρμικό σφάλμα.