μαρκελα ειναι παρα πολυ λυπητερο αυτο το ποστ, εγω προσωπικα νιωθω πως εγινα κομπλεξικος με τους μεγαλυτερους, και δυσκολευομαι να τους σεβαστω και να συγκρατηθω μη ξεσπασω πανω τους. στα ματια μου αυτοι φταινε για ολα, που παραμενω ακομα με τους γονεις αναγκαστικα, που δεν εχω δουλεια, που δε θα κανω ποτε οικογενεια. πρεπει να πληρωσουν παση θυσια, κανω υπομονη και τον μαλακα τοσα χρονια, αλλα πλεον ξεχειλιζω κακια (κι οχι απλα ξυνιλα που ειπε η Χριστινα), σαν να εχει καταστραφει ο χαρακτηρας, η προσωπικοτητα, η ψυχοσυνθεση, τα παντα ολα μου ανεπανορθωτα. καθε μια σκεψη που κανω ειναι πληγμα κατα της ανθρωποτητας. ενα μυδραλιοβολο να μου διναν θα εβγαινα να πυροβολαω οποιον βρω μπροστα μου, χωρις να νιωθω τυψεις μετα. ειμαι σιγουρος κι αλλοι που βρισκονται σε παρομοια θεση νιωθουν τα ιδια. δοξα το θεο οι δικοι μου παππουδες και γιαγιαδες εχουν ηδη πεθανει, εκτος απο εναν που ζει μακρια και εχω να τον δω παρα πολλα χρονια (εχουμε καποιου ειδους κοντρα γιατι παλια ηταν αστυνομικος κι εγω δε σεβομαι τιποτα και βριζω την ελλαδα). και με τους υποτιθεμενους γονεις μου τα παω παρα πολυ ασχημα (υπαρχει επισης καποιου ειδους αντιπαλοτητας και δε συμπεριφερονται καλα), με χαρακτηρισμους πισω απ'τη πλατη μου σαν να μην ειμαι ανθρωπος, κοιταζουν μονο τον εαυτο τους. αυτοι ομως ζησαν τη ζωη τους, καλοπερνανε τωρα, κι εγω εμεινα ο μαλακας ο ξεκρεμαστος χωρις δουλεια, χωρις λεφτα, χωρις οικογενεια, χωρις μελλον εξαιτιας τους. γι'αυτο το σπιτι γενικα ειναι χωρισμενο σε δυο στρατοπεδα, απ'τη μια αυτοι που καλοπερνανε, κι απ'την αλλη εγω μονος και φοβισμενος, να αναζητω συνεχεια λιγη ησυχια κι αγαπη. το γραψα και στο αλλο θεμα που εκανα προσφατα αλλα δε βρηκα καμια λυση. ουτε τα φαρμακα να γινεις ζομπι ειναι λυση. ΕΛΠΙΖΩ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΛΩΝ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ. πραγματικα δε μπορω να φανταστω πως ειναι να ξαναβγαινει Πασοκ ή ΝΔ και να συνεχιζει αυτη η ζωη εδω περα. η ζωη στο ελλαδισταν καταληγει σε αυτοκτονια ή μακελειο (οχι του Στεφανου Χιου, αλλα κανονικο).
