O χρωματισμός μιας αλήθειας με έντονες και υπερβάλλουσες αποχρώσεις μπορεί να δημιουργήσει κάλλιστα ένα αληθινό ψέμα
Printable View
O χρωματισμός μιας αλήθειας με έντονες και υπερβάλλουσες αποχρώσεις μπορεί να δημιουργήσει κάλλιστα ένα αληθινό ψέμα
Βλέπουμε τον άλλο με τα δικά μας υποκειμενικά κριτήρια.
Τον μόνο που μπορούμε να δούμε περισσότερο - και ίσως ποτέ 100% - είναι ο εαυτός μας.
Όποιος δεν θέλει ή δεν αντέχει να σε δει σαν αυτό που είσαι,Quote:
Originally posted by anwnimi
Βλέπουμε τον άλλο με τα δικά μας υποκειμενικά κριτήρια.
Τον μόνο που μπορούμε να δούμε περισσότερο - και ίσως ποτέ 100% - είναι ο εαυτός μας.
θα σε δει σαν κάτι άλλο, που θέλει ή αντέχει να δει.
Όποιος δεν έχει βρει κομμάτια του, θα είναι ευκολότερο να τα βλέπει πάνω στους άλλους, μένοντας κατα κάποιο τρόπο τυφλός ( και κουφός) και απέναντι στον ίδιο και απέναντι στους άλλους.
;)
Η μνήμη μας, μας κάνει αυτό που είμαστε, συγκροτεί την αλήθεια μας.
Το σώμα είναι ο φύλακας της αλήθειας μας.
Απο το βιβλίο της Μιλερ, \" το σώμα δεν ψεύδεται\"
το σώμα, είναι ο χάρτης της ψυχικής- συναισθηματικής μας μνήμης.
Κάθε μη παθολογικό σωματικό σύμπτωμα, είναι ένας τρόπος ομιλίας του σώματος.
Η εξωτερική ομορφιά δεν αντέχεται εύκολά, όταν μέσα μας κυριαρχούν η θλίψη και ο πόνος.
Όλα είναι παρελθόν
\"Θα πρέπει να είμαι ελεύθερος, έστω κι αν εσένα δε σου αρέσει.
Κι αν δεν πρόκειται να μ\'αγαπήσεις - τέτοιος που είμαι-, αν είναι να φύγεις από δίπλα μου - τέτοιος που είμαι-, αν την πιο κρύα και μεγάλη νύχτα του χειμώνα σηκωθείς και μ\'αφήσεις...
κλείσε την πόρτα πίσω σου. Κατάλαβες; Μπαίνει το κρύο.
Κλείσε την πόρτα. Αν αυτή είναι η απόφασή σου, κλείσε την πόρτα.
........
Θα συμβιβαστώ μόνο με το αν με θέλεις ή δε με θέλεις.
Και, εν πάση περιπτώσει, αν δε μ\'αγαπάς εσύ, μην ανησυχείς για μένα, όλο και κάποιος θα υπάρχει ικανός να μ\'αγαπήσει.\"
Χορχε Μπουκαϊ - Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης
Η ελευθερία δεν είναι πολιτική ιδέα, ούτε φιλοσοφική σκέψη, ούτε κοινωνικό κίνημα. Η ελευθερία είναι η μαγική στιγμή, την ώρα της απόφασης-επιλογής, ανάμεσα σε δύο μονοσύλλαβες λέξεις: ναι και όχι.
Οκτάβιο Πας
Δρω ελεύθερα όταν δρω χωρίς φόβο.
Όλοι φοβούνται.
Όμως υπάρχουν άνθρωποι ελεύθεροι.
Ακόμα και το παρόν δευτερόλεπτο, μετά από ένα ακόμη δευτερόλεπτο είναι παρελθόν.Quote:
Originally posted by vince
Όλα είναι παρελθόν
Όμως, αν το παρόν δευτερόλεπτο πράττω κάτι όπως το θέλω, το παρελθόν αλλά ίσως και το μέλλον μου θα γίνει πιο όμορφο.
Εννοείται πως για κάθε λόγο υπάρχει και ο αντίλογος.. αν δεν υπήρχε τότε όλα θα ήταν στάσιμα.Quote:
Originally posted by anwnimi
Ακόμα και το παρόν δευτερόλεπτο, μετά από ένα ακόμη δευτερόλεπτο είναι παρελθόν.Quote:
Originally posted by vince
Όλα είναι παρελθόν
Όμως, αν το παρόν δευτερόλεπτο πράττω κάτι όπως το θέλω, το παρελθόν αλλά ίσως και το μέλλον μου θα γίνει πιο όμορφο.
Λοιπόν, μιας και θέλεις να συζητήσεις, με πολύ ευχαρίστηση θα μοιραστώ την σκέψη μου μαζί σου.
Ας υποθέσω πως βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο και σε έναν τοίχο υπάρχει ένα ρολόι. Αν το κοιτάξω, θα δώ πως ο χρόνος προχωράει, πάει μπροστά δηλαδή. Τι θα γινόταν όμως αν βρισκόμουν πίσω απο τον τοίχο και μπορούσα να δώ το ρολόι απο αυτήν την μεριά (αν για παράδειγμα ο τοίχος και η μορφή του ρολογιού ήταν απο τζάμι και φαινόντουσαν μόνο οι δείκτες).
Αν λοιπόν μπορούσα να δω από την άλλη μεριά του τοίχου, λογικά θα έβλεπα πως ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω, δηλαδή αντίστροφα (5..4..3..2..1) και όχι μπροστά (1..2..3..4..5).
Το ίδιο συμβαίνει και αν βλέπεις το ρολόι μέσα από ένα καθρέπτη. Είναι δηλαδή το σημείο παρατήρησης που μας δίνει την αίσθηση του χρόνου και όχι ο χρόνος ο ίδιος (ότι και αν είναι αυτός).
Τώρα βέβαια την στιγμή που έγραψα την παραπάνω πρόταση δεν σκεφτόμουν κάτι τέτοιο. Σκεφτόμουν αυτό ακριβώς που είπες εσύ. Ότι δηλαδή ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα ώστε αυτός μοιάζει περισσότερο με παρελθόν παρά με παρόν (και μερικές φορές ο χρόνος δεν περισσεύει, είναι δηλαδή πολύτιμος).
Αυτά βέβαια είναι στην σφαίρα της αντίληψης, ο χρόνος μπορεί να είναι απόλυτος ή σχετικός, γρήγορος ή αργός, άπειρος ή ελάχιστος κτλ.
Ότι και να ναι ο χρόνος δεν θα υπήρχε αν ο ουρανός ήταν άδειος. Είναι νομίζω κάτι ασύλληπτο και συνάμα μαγευτικό για τον άνθρωπο.
The curious paradox is that when I accept myself just as I am, then I can change.
Carl Rogers