Τι σκεφτεστε (μερος τριτο)

Σκέφτομαι τι να απαντήσω σε ένα μήνυμα "γεια τι κάνεις". Γιατί δεν ξέρω τι να πω σε αυτή τη κοπέλα. Είπα στην ψυ ότι με ρωτάνε να τους πω τα νέα και δεν έχω τίποτα να πω, τους λέω ένα καλά, και μου γκρινιάζουν πως νιώθουν άβολα που μιλάνε μόνο εκεινοι. Ε, μου λέει, πες τους "βαρετά, σήμερα δεν ήρθε η αστυνομία, δεν είχα καμία εισαγγελική, δεν ήρθε κανένα εξώδικο, ούτε μήνυση, δεν πήγα ψυχιατρείο και δεν είχα @πόπειρ@", να δεις πώς θα σε κοιτάξουν.

Οπότε λέω να απαντήσω: "όχι καλά, πολύ βαρετά, δεν ήρθε η αστυνομία, δεν είχα καμία εισαγγελική, δεν ήρθε κανένα εξώδικο, ούτε μήνυση, δεν πήγα νοσοκομείο, ούτε ψυχιατρείο, δεν γνώρισα κανέναν σαδιστή από το ίντερνετ, δεν βρέθηκα με κανέναν, ο φίλος δεν με ξεμπλοκαρε να με βρίζει κάθε μέρα, η φίλη ακόμα έρχεται, γενικά σιωπή παντού, περπατάω μόνη μου στους δρόμους, κάθομαι σε παγκάκια, κοιμάμαι όλο το βράδυ, και δεν έχω κανένα νόημα"

ή ένα "καλά", και να κλείσω κάθε ενδεχόμενο ειλικρίνειας (και απόρριψης).

Το θέμα είναι ότι εγώ στις φιλίες μου, θα ήμουν ειλικρινής και θα τα έλεγα αυτά. Βαριέμαι να κρύβομαι.

Είναι πολύ vanilla και οτιδήποτε και να πω θα φάω απόρριψη και μένουμε και στο ίδιο μέρος, σε μια συζήτηση με την άλλη κοπέλα πήγα να αναφέρω την φίλη με τις ουσίες και με κοιτούσε λες και είπα κάτι σοκαριστικό, εν τω μεταξύ δεν ήταν καν για εμένα αυτό που είπα. Φαντάσου τι σκέφτηκε.

Από την άλλη δεν βλέπω το νόημα να υποκρίνομαι και μου λείπουν αυτοί οι δύο φίλοι που μπορούσα να τους πω τα πάντα, τι ωραία που ήταν.

Quote:

---

Originally Posted by tommorello

Φίλε οκ καταλαβαίνω αυτό που λες.. αλλά δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να ακούν κραξίματα στις 7 το πρωί.
Ο άλλος μπορεί να δουλεύει βραδινός, να έχει χίλια προβλήματα η απλά να θέλει λίγη ησυχία στο σπίτι του. Αν σου φώναξε *και όχι μόνο ένας* πιθανότατα έχουν φτάσει στα όριά τους. Τυχαίο; δε νομίζω.
Δεν λέω να φιμώσεις το πουλί, αλλά μπορείς να το βάζεις από το βράδυ μέσα και να το βγάζεις πιο αργά το πρωί, αυτό που λέει κ ο george.. η να το μεταφέρεις στο δεύτερο μπαλκόνι αν έχεις.
Όταν κάτι ενοχλεί επανειλημμένα και δυνατά, ειδικά σε πυκνοκατοικημένη περιοχή, καλό είναι να το σκεφτόμαστε και από την πλευρά του άλλου. Γιατί αλλάζει η ποιότητα ζωής του διπλανού και είναι ότι πιο σπαστικό να μην μπορείς να ησυχάσεις στο ίδιο σου το σπίτι. Εσένα μπορεί να μη σε ενοχλεί.. ο διπλανός όμως μπορεί να τρελαίνεται με τις παραφωνίες. Ήρεμα το λέω.

---

Δεν είναι ότι είναι επανειλημμένα. Πρόσφατα το πήρα το πουλί. Με το πρωινό βρήκα την λύση. Το βάζω μέσα από το βράδυ και το βγάζω στις 9 αλλά και πάλι από την χαρά του κάνει κάποιες φωνές αλλά λίγο όχι πολύ. Το απογεύμε ξανά ξεκινάει αλλά και πάλι βρήκα την λύση απλά την βάζω μέσα στην άκρη του παραθύρου και σταματάει. Έτσι και παίρνει αέρα και ακριβώς μέσα δεν είναι να μην στεναχωριέται και δεν μιλάει. Το μεσημέρι κάνει ησυχία έτσι κι αλλιώς από μόνη της.

Δεν θέλω να βγω με κανέναν. Τα μόνα άτομα που θα ερχόμουν προχτές και θα πήγαινα με χαρά και ενθουσιασμό, θα ήταν τα άτομα που αγάπησα και που με παράτησαν και δεν θέλουν να με ξαναδούν ποτέ στη ζωή τους - κυριολεκτικά.

Έχω γυρίσει στον παλιό παρατημένο εαυτό, που δεν χτενιζόταν ποτέ, που κοιμόταν και έβγαινε με τα ίδια ρούχα, που δεν την ένοιαζε ούτε η τριχοφυΐα στο πρόσωπο (χρειάζομαι ξυράφι στο πρόσωπο και στην κοιλιά και στα χέρια κάθε δύο μέρες, παρά τις θεραπείες που έκανα μικρή τουλάχιστον στο πρόσωπο), ούτε τα κιλά, ούτε τίποτα. Όλα αυτά τα διόρθωνα τον τελευταίο καιρό αλλά τώρα δεν υπάρχει λόγος. Ποιος θα με δει; Ο γείτονας ποτέ δεν με ένοιαζε πώς θα με δει.

Και δεν θέλω να βγω, δεν έχω κανένα κοινό, είναι υποκρισία, και δεν μπορώ να είμαι ειλικρινής... Αλλά δεν μπορώ και αυτές τις μλκιες που μου έλεγαν άλλοι "θα δούμε την άλλη εβδομάδα" και μπούρδες. Και έτσι δέχτηκα, αλλά ζήτησα να φέρει κι άλλο άτομο μαζί δική της φίλη, για να μιλούν μαζί κι εγώ να χαθώ και να μην χρειάζεται να μιλήσω.

*Είμαι πολύ πιο κουρασμένη που δεν κάνω τίποτα από αυτά, από τότε που τα έκανα, κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, τότε δεν μου στοίχιζε κάτι, τώρα είναι ανούσιο και αδύνατον.

Το αστείο είναι πως μου λένε μπράβο, που έσβησα τις εφαρμογές και δεν πάω να γνωρίσω κανέναν και δεν και δεν και δεν. Εν τω μεταξύ μου λένε μπράβο που παραιτηθηκαχαχαχαχαχα

Ο Σ. τώρα θα έχει ήδη γνωρίσει πολλές νέες κοπέλες και θα κοιμάται μαζί τους, αλλά ποιος νοιάζεται; Εγώ κοιμάμαι με την θλίψη.

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Δεν θέλω να βγω με κανέναν. Τα μόνα άτομα που θα ερχόμουν προχτές και θα πήγαινα με χαρά και ενθουσιασμό, θα ήταν τα άτομα που αγάπησα και που με παράτησαν και δεν θέλουν να με ξαναδούν ποτέ στη ζωή τους - κυριολεκτικά.

Έχω γυρίσει στον παλιό παρατημένο εαυτό, που δεν χτενιζόταν ποτέ, που κοιμόταν και έβγαινε με τα ίδια ρούχα, που δεν την ένοιαζε ούτε η τριχοφυΐα στο πρόσωπο (χρειάζομαι ξυράφι στο πρόσωπο και στην κοιλιά και στα χέρια κάθε δύο μέρες, παρά τις θεραπείες που έκανα μικρή τουλάχιστον στο πρόσωπο), ούτε τα κιλά, ούτε τίποτα. Όλα αυτά τα διόρθωνα τον τελευταίο καιρό αλλά τώρα δεν υπάρχει λόγος. Ποιος θα με δει; Ο γείτονας ποτέ δεν με ένοιαζε πώς θα με δει.

Και δεν θέλω να βγω, δεν έχω κανένα κοινό, είναι υποκρισία, και δεν μπορώ να είμαι ειλικρινής... Αλλά δεν μπορώ και αυτές τις μλκιες που μου έλεγαν άλλοι "θα δούμε την άλλη εβδομάδα" και μπούρδες. Και έτσι δέχτηκα, αλλά ζήτησα να φέρει κι άλλο άτομο μαζί δική της φίλη, για να μιλούν μαζί κι εγώ να χαθώ και να μην χρειάζεται να μιλήσω.

*Είμαι πολύ πιο κουρασμένη που δεν κάνω τίποτα από αυτά, από τότε που τα έκανα, κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, τότε δεν μου στοίχιζε κάτι, τώρα είναι ανούσιο και αδύνατον.

---

Έχεις πάει σε ενδοκρινολόγο; Τριχοφυΐα και παχυσαρκία μπορεί να σημαίνει και σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, ιδίως αν δεν έχεις σταθερό κύκλο.

γειά, τί κάνεις; συνήθως καλά απαντάμε αν κι εγώ προσπαθώ να απαντώ κυριολεκτικά πχ χασμουριέμαι, τρώω, περπατάω, γελάω κλπ.
δουλεύεις; -όχι, χάλασα

Δίνεις πληρωμένες απαντήσεις, user!

βλέπω τα μαλλιά μου στο καθρέφτη και με πιάνει απεπλισία....οχι μόνο μου τα έκοψε καρέ αλλα είναι και φιλαριστά με αποτέλεσμα τα μισά να φτάνουν στο μισό της κεφαλής......το αστείο είναι οτι αφου με κούρεψε της είπα οτι ειναι υπέροχα ..κλαίω :(

Ti καλη καρδια που εχεις lolz

Ο υπολογιστής είναι παλιός πια για παιχνίδια. Ήθελα να δοκιμάσω να παίξω κάποια, to life is strange double exposure και το umamusume, αλλά θα πρέπει να πάω στα νετ, και πέραν του ότι για να τα ολοκληρώσω θα πρέπει να κάτσω 14 ώρες, και ενώ δεν είναι ακριβές οι ώρες, δεν μπορώ να κάθομαι πολλές ώρες, την τελευταία φορά που έμεινα σχεδόν 24 ώρες και ήπια πολλά monster (10; 12;), είναι που μουδιασε το πόδι και το έσερνα μέρες, είχα πάει και στα επείγοντα. Βέβαια μετά επανήλθε η κινητικότητα, αλλά όχι η αισθητικότητα. Ακόμη δεν νιώθω το πόδι μου μήνες μετά, αλλά αν το ακουμπήσει και λίγο κάτι, πονάει πάρα πολύ.

Σιχαινομαι τις ειδικότητες στο πρόγραμμα που δήλωσα, όχι μόνο δεν με ενδιαφέρουν, τις σιχαίνομαι. Σιχαίνομαι και τις τάξεις (στα 27 θα κάτσω σε τάξη; Έλεος) και τα μαθήματα (δεν μπορούσα να αποστηθισω στα 17, λένε να μπορώ στα 27;) και ότι έχει εξετάσεις στο τέλος (δεν τα κατάφερα στα 18, ούτε στα 21 να δώσω εξετάσεις) και μόνο αν τις επιτυχεις, παίρνεις το επίδομα... μετά από έναν χρόνο. Μλκιες.

Παθαίνω κρίσεις πανικού όταν είμαι σε έναν χώρο και δεν έχω την δυνατότητα να φύγω, από τα 17 (στο σχολείο το πάθαινα πολύ και στο φροντιστήριο και στη σχολή μετά έπεφτα και στο πάτωμα και μετά δεν μπορούσα να σηκωθώ), χρειάζομαι πάντα να ξέρω και να νιώθω πως δεν είμαι εγκλωβισμένη και μπορώ να σηκωθώ να φύγω από οπουδήποτε, αλλιώς έπεφτα στο πάτωμα, έκανα εμετό πάνω μου, καλούσαν ασθενοφόρα στη σχολή μπλα μπλα μπλα. Φοβάμαι πολύ πως αν πάω σε τάξη παλι, θα ξεκινήσουν τα ίδια. Το μόνο που σταμάτησε τις κρίσεις ήταν όταν σταμάτησα να βρίσκομαι σε πλαίσια που με αναγκάζουν να μην μπορώ να φύγω, aka δουλειά και τάξη. Έχω άθλιες εμπειρίες από τάξεις και δεν θέλω να ξαναβρεθώ ποτέ σε τέτοιο χώρο.

Αφού πηγαινα στο κτήριο, και καθόμουν έξω από την αίθουσα, δεν μπορούσα να μπω με τίποτα και έφευγα. Έτσι είχα πρόβλημα με τις απουσίες, όχι γιατί δεν πήγαινα, αλλά γιατί δεν μπορούσα να μπω στην τάξη.