Quote:
Originally posted by NADINE
Aς κάνω λοιπόν την αρχή...μάλλον ας συνεχίσω από κει που το αφήσα...
Χωροταξικά βρίσκομαι στο μπλεπράσινο δωμάτιο μου στη θάλασσα μπροστά...
Λίγο αργότερα θα προβάλει το φεγγάρι μου πορτοκαλί μέσα από τη θάλασσα
για ν'ανέβει σιγά σιγά στο κάδρο του παραθύρου μου,να ταξιδεύει τα όνειρα μου στο μυστήριο του
όσο ο ήχος του κύμματος με νανουρίζει...Η φύση κι η τεχνολογία παντρεύοναι και τυπικά τα έχω όλα.
Αγάπη και προσοχή με πνίγουν από παντού κι εγώ χαϊδεύομαι...Σε δυο εβδομάδες το κοριτσάκι μας θα γίνει 39
(πάντα μόλις περνά ο μισός χρόνος,βιάζομαι να ντυθώ τον επόμενο)κι ακόμα με ψάχνω...
Ξέρω τι θέλω,ξέρω τι λείπει κι ωστόσο αδρανώ...Μουδιασμένη και κουρασμένη λες και έφτασα ήδη στο τέρμα
και μου λένε πως δε στρέχεται και πρέπει να το πιάσω από την αρχή...Ούτε θυμάμαι γιατί ξεκίνησα ούτε δύναμη έχω να προχωρήσω.
Δε νιώθω να είμαι καλά,αλλά από την άλλη τα έχω όλα στα πόδια μου και με ακούω αχάριστη και γκρινιάρα...
Η επέμβαση δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα,οι πόνοι του σώματος συνεχίζουν καθημερινά να μου θυμίζουν
τα λάθη μιας ζωής και ο εγκέφαλος μου ατάραχος συνεχίζει στα δύσκολα να φαντασιώνεται φαγητό αποχαύνωσης.
Περνώ τη μέρα μου κάνοντας κλικς,διατηρώ εστιατόριο-καφέ και φάρμα,όλη μέρα μαζεύω ανακοινώσεις και προχωρώ επίπεδα.
Έχω μαζέψει πάρα πολλά χρήματα,κάνω δώρα στους γείτονες,όλο και κάτι καινούριο κυνηγώ να ολοκληρώσω...(facebook αυτά)
Κάποια τηλέφωνα στην ημέρα,κάποιες σειρές στο msn και το υπόλοιπο στα γεύματα,τα ροφήματα,το χρόνο και τον πόνο τους.
Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη,οι μήνες αλλάζουν,οι εποχές κι εγώ στη ρουτίνα μου."Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν"
Αναρρωτιέμαι αν οι άνθρωποι κάνουν παιδιά για να πάψουν να κανακεύουν το μεγάλο παιδί,τον εαυτό τους...
Εργάζονται,ταΐζουν,φροντίζ ουν,τρέχουν στις υποχρεώσεις,γίνονται ταξιτζήδες του γιού και της κόρης,
ασχολούνται με όλους και με όλα,ακόμα και με το διαζύγιο της Ελενίτσας και το πού θα δουλέψει του χρόνου η Τατιάνα
προκειμένου να μη πλησιάσουν το συρματόπλεγμα "μην αγγίζετε-η ζωή μου"
Ως άτεκνη και άεργη,είχα να τακτοποιήσω τις ζωές των φίλων μου και τώρα που κουτσά στραβά προχώρησαν
κι έπεσαν αναδουλειές,βρήκαμε μαζί με τα νέα πάντα πρόσωπα τα φατσοβιβλιοπαίχνιδα...
"Είμαι η Ναταλία και είμαι εντάξει"πρέπει να φωνάξω σε κάποιο κύκλο εθισμένων κι εγώ σύντομα μήπως το πιστέψω.
Και ποιός φταίει και γιατί και τι λείπει και τι κάναμε λάθος και τι και πώς και ως πότε...Κι ανάλυση και ψυχανάλυση
και έχουμε φτάσει στο έντερο του κουνουπιού κι ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί τελικά παραγεμίζουμε το δικό μας!
Πρέπει να είχα μια σχέση για κανα εξάμηνο...ίσως ακόμα την έχω...απροσδιόριστα αιωρείται μεταξύ ζωντανών και νεκρών.
Όσο πήγαινε σχετικά καλά με απασχολούσαν τα ανυπέρβλητα της ζητήματα και μόλις κλονίστηκε ξαφνικά φάνταζαν λιγότερο τραγικά
κι εστιάσαμε σε ό,τι χάσαμε...λες και είχαμε αγγίξει το όνειρο και τι κρίμα που χάθηκε πάλι κι αυτό...Και κανείς δε μας θέλει τελικά
πραγματικά για ό,τι σκατά είμαστε και πάνε και τα μετέπειτα σχέδια και μια αστείρευτη καταστροφολογία κι ισοπέδωση,
λες κι επιτέλους στανιάραμε,που στα ίδια μέρη ξαναβρεθήκαμε και να πω πως έχουν αλλάξει τουλάχιστον τρόπο να κοιτάνε τα μάτια,πάλι καλά...Αλλά μπα...
Όλα φταίνε,όλα είναι κάπως αλλιώς,όλο κάτι λείπει,κάτι που δεν κατακτήθηκε ποτέ,κάτι που απωλέσθηκε.κάτι ωστόσο,κάτι...
Ξαναγυρνώ στον αγαπημένο μου Ελύτη και το παράπονο του...δυστυχώς όσα χρόνια κι αν περάσουν,
απ' όταν με πρωτάγγιξε στου δρόμου τα μισά,αλλά και τώρα ακόμα στου ίδιου δρόμου τα δύο τρίτα,
ο αναστεναγμός που ελευθερώνω στο άκουσμα του είναι το ίδιο βαρύς,γεμάτος απορία:
Αφού γι'αλλού ξεκίνησες γιατί βρίσκεσαι ακόμα εδώ;Αφού λες πως άλλα είναι εκείνα που αγαπάς...
Αγαπώ πραγματικά αυτά που συνήθισα;Τιμώ την παρουσία τους στη ζωή μου όσο πολύτιμα κάποτε μου ήταν;
Αν μπορούσα να σβήσω όσα έμαθε ο εγκέφαλος μου να πιπιλίζει πως αποζητά,τα ίδια πάλι θα έθετα ζητούμενα;
Αν μπορούσα να καθαρίσω τα ζιζάνια που αλλότρια θέλω μου φύτεψαν και πνίγουν τα ολόδικα φυτά μου,θα τα πρόσεχα πιότερο;
Ή θα συνέχιζα σχεδόν άβουλη να τα παρακολουθώ ν'αργοπεθαίνουν;"Έπρεπε νωρίτερα...τώρα είναι αργά"
Μεγάλη παγίδα!Ορίζουμε το χρόνο με αρχή,μέση και τέλος,λες και τον ελέγχουμε,λες και του επιβάλλεται να έχει κι αυτός σειρά,
να μας ταιριάζει,να χωρέσει στις εγκεφαλικές μας πεπερασμένες δυνατότητες,να στριμώξουμε κάπως τη ζωούλα μας.
Παίζω κρυφτό!Κουσούρι μεγάλο η όποια ευφυΐα.Όσο ικανότερη,τόσο μεγαλύτερο κορόιδο σε πιάνει.
Πάντα κάτι βρίσκει να βολεύει το φόβο σου,να σε κρατά ψευδοασφαλή στα γνώριμα,να φθείρει το θέλω και το μπορώ σου.
Κι αν κατάφερνα να βγάλω τους μεγάλους αντιπερισπασμούς από τη μέση,αυτούς που ξοδεύουν όλη την ενέργεια και το αχ μου.
Αν μπορούσα να με δω ολόγυμνη,καθαρή,αμετάλλαχτ η,ποιά είμαι τελικά,τι θέλω,τι μπορώ να πραγματώσω;
Ξοδεύομαι και συνήθισα...σχεδόν πλέον δε με πειράζει...Επανάπαυση...πέφτ ουν οι παλμοί στη φλέβα,δε συγκινείται...
Μία ευθεία γραμμή με πτωτική μάλιστα τάση,υποκύπτουσα στους νόμους της φθοράς και της βαρύτητας.
Η ανηφόρα θέλει κόπο κι επιμονή...όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια...αργότερα παύει να σηκώνει καν κεφάλι.
Εξάλλου κι οι άλλες αλεπούδες σκυφτές βαδίζουν...Κάηκε και το δάσος γύρω,όλα πάνε κατά διαόλου...Πού να τρέχω;
Το βλέμμα δε βρίσκει έμπνευση στα πέριξ,η φλόγα της εφηβείας έσβησε στα ενδότερα...Χρειάζομαι κάτι,κάποιον να πιαστώ.
Μεταθέτω στην απουσία την ευθύνη,γυρνώ πλευρό για νέα όνειρα.Ούτε έτσι ησυχάζω όμως...Πάλι δεν είμαι καλά!Κάτι λείπει!Τι;
Δεν είμαι αυτή εγώ!Δε μπορεί να είμαι!Δε μου αρέσω!Δε με συμπαθώ καν!Δε με θέλω!ʼρνηση...Θέση;ʼλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε...
Σκέφτομαι την Ονειρένια...Εγώ είμαι ακόμα εδώ και χαραμίζω το χρόνο λες και βιάζομαι να περάσω απέναντι.
Πρέπει να ρισκάρουμε να τα χάσουμε όλα για να τα εκτιμήσουμε έμπρακτα;Σαν εκείνους που γλύτωσαν
από θανατηφόρα αρρώστια και βρήκαν πραγματικό νόημα στη ζωή;Πόσος πόνος ακόμα,πόση στέρηση των πραγματικά ποθητών,
πόση αντοχή μέχρι ν'αλλάξουμε ρότα;Πάλι εστιάζω στο δέντρο και χάνω το δάσος!Πάλι αφήνομαι,πάλι,πάλι,πάλι...
Δυστυχώς δεν έπιασα τον πάτο να δώσω μιά να πάρω ώθηση για επάνω.Πλέω κι όπου με πάει...
Με βαρέθηκα,με βαρεθήκατε κι εσείς και καλά κάνετε!Αλλά στην ερώτηση πώς είμαι,η απάντηση είναι ο παραπάνω μονόλογος
κι όχι είμαι εδώ,πήγα εκεί,έχασα τόσα,τρώω αυτά κι εκείνα και μετά να πιάσω να σας πω για τα νέα των άλλων...
Έχω καιρό να γράψω στο φόρουμ κι ας φαίνεται γουμαριά κι αιδιαφορία,γιατί δε χωράω στο φόρουμ.Είμαι εκτός θέματος,τόπου και χρόνου.
Κι αν μιλήσω θα πω τα ίδια και τα ίδια.Είτε αφορούν το οργανικό κομμάτι είτε το ψυχολογικό...
Θα πειράξω κάποιον,θα κάνω κάποιο λογοπαίγνιο η "σχολιομπουρδουκλώστρα",� �α ρίξω το επίπεδο της κουβέντας
με ακόμα ένα σεξουαλικό υπονοούμενο,θα κοτσάρω και μια φωτογραφία...άντε στο τσακίρ κέφι και κανά τραγούδι
και η ζωή συνεχίζεται...Όσο τα έκανα τα ένιωθα,τα απόλαυσα,τ'αποζητούσα...Εκε� �νη η NADINE δεν υπάρχει πια.
Χρησιμοποιώ το λογαριασμό της για να σας μιλάω πού και πού,όσοι όμως λίγο παραπάνω με ξέρετε,το νιώθετε από καιρό
πως δεν είμαι εγώ,δεν είμαι καλά...
Βλέπω ένα γλάρο αυτή τη στιγμή να φλερτάρει με το ρίγος της θάλασσας και ζηλέυω την ελευθερία του πετάγματος του.
Δε θέλω να είμαι τυπική,συνεπής,ν'ανταποκρί� �ομαι στις προσδοκίες...Θέλω να είμαι εγώ κι αυτό το εγώ ακόμα δεν το βρίσκω.
Θα ήθελα να υπήρχε ένας άλλος χώρος να επικοινωνούμε...Ένα blog ίσως...Εμένα πάντως δε με καθορίζει
το βάρος μου,δε με αφορά καμία μέτρηση ή δίαιτα...
Με νοιάζετε πάρα πολύ εσείς,οι σκέψεις μας,οι ανάγκες μας,το βαθύ μας μοίρασμα.Από κει και πέρα η τέχνη,η ζωή...
Η αφορμή ήταν τα κιλά μας.Η ευλογία που γνωριστήκαμε,χτυπηθήκαμε κι ίσως καταλάβαμε πέντε πράγματα για μας παραπάνω.
Προσωπικά δε χρειάζομαι από πολύ καιρό ένα φόρουμ διατροφικών διαταραχών.Αλλού είναι η διαταραχή μου!
Τα κιλά μου είναι το σύμπτωμα.Πάντα ήταν και θα είναι όσο ακόμα τα χρειάζομαι να τα κουβαλώ.
Τέλος πάντων...Ας βάλω μια τελεία,να μη σας
κουράζω περισσότερο...Είπα ψέμματα πριν που έλεγα δεν είμαι καλά.
Η αλήθεια είναι πως είμαι μέτρια.Κι η μετριότητα είναι ό,τι σιχαίνομαι!Θέλω να γίνω καλά!Γιατί το χάλια πια δε με τρέφει.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα...Νομίζω το είχα ανάγκη αυτό το μοίρασμα...Εύχομαι από καρδιάς να είστε πραγματικά καλά
κι όχι μέτρια κι εσείς!Και να τα πούμε σύντομα εκ βαθέων και πάλι!
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,πολύτιμες μου!Σας στέλνω όση θετική ενέργεια έχω στις άκρες της γης,όπου αναπνέει το φυσικό σας σώμα.
Τις ψυχές μας τις θέλω ελεύθερες κι αλανιάρες!Να μου σας προσέχετε!Να μας αγαπάμε!
κοπελια εισαι ΘΕΑ!