Μπορει να τσιμπισεις κανα γκομενο στα μαθηματα.
Printable View
Μπορει να τσιμπισεις κανα γκομενο στα μαθηματα.
Ευτυχώς δεν μου έστειλε ξανά τίποτα για βόλτα, μόνο μια αντίδραση. Σε παρακαλώ, μην ξαναστείλεις. Με απελπιζει ο τεράστιος χρόνος κενού στην ανταλλαγή μηνυμάτων και θέλω να κλάψω, γιατί ΒΑΡΙΕΜΑΙ να απαντήσω το οτιδήποτε για να ξαναγράψεις αύριο, μεθαύριο, σε 3 μέρες.
Δυστυχώς, μου έστειλε ένας από το Τιντερ που είχε το κινητό μου, από τους λίγους που δεν τους είπα να πάνε να γα- και δεν μπλόκαρα. Δεν θυμάμαι ποιος είναι, αν με έχει δει, τι φωτογραφίες έχει δει, δεν θυμάμαι τι έχουμε πει, τι του έχω πει, τι μου έχει πει, γιατί έχω διαγράψει το τιντερ και τις περισσότερες συνομιλίες στο viber. Μου αρέσει, όμως, που αυτοί ΑΠΑΝΤΑΝΕ γρήγορα, μπορώ να έχω μια συζήτηση μαζί τους που ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ να ολοκληρωθεί.
Φοβάμαι πως θα με απορρίψει αν με δει από κοντά, όπως όλοι πέραν του Σ. δηλαδή, ο οποίος και πάλι, μου έριχνε έμμεσες προσβολές για την εμφάνισή μου με διακριτικό τρόπο, αλλά ναι. Αν δεν ήμουν σαν το ανάποδο τέρας, θα πήγαινα να τον γνωρίσω, αλλά αν με δει και βρει δικαιολογία να φύγει όπως οι άλλοι ή και δεν μου μιλήσει καθόλου ή με στήσει ή με δει και μετά δεν μου ξαναστείλει ποτέ όπως οι άλλοι,
Θα αρχίσω να κλαίω τόσο πολύ.
Τι απορρίψεις έχω φάει και να φανταστείς, εκείνες τις μέρες πρόσεχα πολύ την εμφάνισή μου, και πάλι όντως με βρήκαν αποκρουστική :(
Δεν θα αντέξω άλλη μία απόρριψη λόγω εμφάνισης. Αποκλείεται να το αντέξω.
Ναι, αξλ, όπως τα 12 χρόνια σχολείου και τα 4 πήγαινε έλα σε διάφορες σχολές, που δεν με πλησίασε ποτέ ούτε ένας. Ποτέ μου δεν με έχει πλησιάσει άτομο του άλλου φύλου. Π ο τ έ.
Οκ, εκτός από έναν Αιγύπτιο στα 19 και έναν άλλον αλλοδαπό πάλι στα 19. Αλλά άλλες ιστορίες αυτές. Όχι καλές.
Αυτοί θα πλησίαζαν και κατσίκα
-Θα σ' πάω στα καλύτερα μαγαζιά να πούμ' σι λέω κόυκλα μ'.
-Μπεεεεεεεεεε
Σκέφτομαι πόσο σκληρή είναι η ζωή τελικά.. Ειδα τη συνέντευξη της Μαρίνας Καλογήρου και μου έμεινε η φράση που είπε "το μόνο που θυμάμαι είναι ότι άντεχα".. Διάβασα και τα σχόλια από κάτω και ντράπηκα. Άνθρωποι να λένε "πρέπει να ακούσουμε και την άλλη πλευρά τι έχει να πει", "γιατί να τα πει δημόσια? Μας νοιάζει;" είναι όντως τόσο κενοί κάποιοι άνθρωποι;
Το να πεις η ζωή είναι σκληρή θα έπρεπε να λέγεται για καταστάσεις όπως ατυχήματα, ασθένειες, απώλειες, και όχι καταστάσεις όπως η κακοποίηση που ευθύνονται οι ίδιοι οι άνθρωποι που την προκαλούν.
Σε αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι είναι σκληροί.
Η πλειοψηφία θα είναι υποστηρικτική προς την ηθοποιό. Μην εστιάζεις στα λίγα σχόλια που θα είναι αρνητικά. Θα υπάρξουν, αλλά δεν θα είναι η πλειοψηφία.
Τώρα όσον αφορά το δημόσιο, δεν ξέρω κατά πόσο είναι οκ να λένε αυτά και να τα βλέπει οποιοσδήποτε χωρίς να γνωρίζει τι θα ακούσει, γιατί μπορεί για οποιονδήποτε λόγο να μην είναι σε θέση να ακούσει κάτι τέτοιο και τα triggers δεν είναι ευχάριστα. Δεν είναι ότι "δεν μας νοιάζει", απλά έχουμε τα δικά μας προβλήματα, και δεν έχουμε άλλο περιθώριο να ακούσουμε και άλλα και άλλα και άλλα, οπότε μπορώ να καταλάβω κάπως την επιθετικότητα.
Και όσον αφορά την σεξουαλική κακοποίηση, έχουμε δει πάρα πολλές περιπτώσεις που δεν υπήρχε στην πραγματικότητα. Θυμάστε τον πατέρα που του είπε η κόρη του ότι την κακοποιούσε ένας και την απειλούσε για αυτό δεν είχε πληρώσει τα τελευταία ενοίκια του μέρους όπου νοίκιαζε παρά το γεγονός ότι ο πατέρας της έστελνε χρήματα; Ο πατέρας πήγε και σκότωσε τον άλλον.
Μετά από έναν χρόνο, βρήκαν ότι τα μηνύματα με τις απειλές που είχε δείξει η κοπέλα, ήταν ψεύτικα/φτιαγμένα.
Εγώ ο Γιώργος.. Θεωρώ πολύ γενναίο αυτό που έκανε. Να μιλήσει δημόσια. Το είχε ανάγκη και το έκανε.
Το περιστατικό που λες δεν το ξέρω, αλλά το δίνεις σαν παράδειγμα για να μη μιλάει το θύμα επειδή μια ηλίθια έκανε όλο αυτό? Το θύμα είναι καλό να μιλάει. Οπότε θέλει. Όπως θέλει. Φτάνει να πάρει ανάσα, δύναμη
το ότι κάποι@ εκμεταλεύονται την δημοσιότητα του metoo για να κάνουν τη δουλειά τους πιο ξεδιάντροπα, δεν σημαίνει πως θα πάψουμε να ακούμε την άποψη του θύματος πάντα.
Δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθά το να μιλάς. Τουλάχιστον για τέτοια συμβάντα, ποτέ δεν με βοήθησε το να μιλάω. Τα είπα τα ξαναειπα τα ξαναξαναείπα τόσες φορές που πλέον δεν τα συζητώ όχι γιατί με δυσκολεύει αλλά γιατί βαριέμαι να τα ξαναπώ. Βαριέμαι. Αλλά και από την πρώτη φορά που τα είπα, δεν με βοήθησε ποτέ, ούτε βάρος έφυγε, τίποτα.
Με άλλα πράγματα, πχ με σκέψεις, με βοηθά το να τις λέω, αλλά τι να κάνουμε, ζούμε σε χούντα και δεν επιτρέπεται. Αλλά με βοηθούσε.
Όμως με αυτά τα γεγονότα, εκτός κι αν κινδυνεύει άλλος κόσμος οπότε έχεις την υποχρέωση να μιλήσεις για την προστασία των άλλων, και όχι τόσο για την τιμωρία.. γιατί το ότι ο άλλος θα τιμωρηθεί, για εσένα δεν αλλάζει τίποτα, απολύτως τίποτα, αν πλέον δεν κινδυνεύεις από αυτό το άτομο, δεν θα αλλάξει το τι συνέβη, δεν θα αλλάξει την επίδραση που είχε, ούτε θα βελτιώσει σε τίποτα εσένα.
Δεν είναι ότι λέω να μην τα πουν, είναι ότι δεν το καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω το νόημα.
Πέραν του ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να προβάλουν το ποιόν της ζωής και των ανθρώπων, και να βυθιζόμαστε μετά πιο πολύ στην απελπισία, γιατί κοίτα, και αυτή κακοποιήθηκε οπότε όλα είναι μαύρα, δεν αξίζει κλπ. Έχουμε αυτά τα μπλα μπλα μπλα η ζωή είναι όμορφη, η ζωή αξίζει, εν τω μεταξύ αυτά που λένε δείχνουν το ακριβώς αντίθετο και είναι dissonance. Παραφωνία, αλληλοσυγκρουόμενα.
Δεν δίνεις δύναμη. Απελπισία δίνεις.
Εγώ κάθε φορά που ακούω τέτοια δεν λέω α τι καλά δεν είμαι η μόνη. Λέω α τι σκ@τ@ που είναι ο κόσμος και δεν αξίζει.