Quote:
Originally posted by Illusion
Καλημέρα weird !
πωπω.....νομίζω ότι καταλαβαίνω αρκετά καλά πως νιώθεις. Έχω κι εγώ παρόμοια προβλήματα στη σχέση μου με τους γονείς. κ ειδικά σ αυτό το κομμάτι που λες κι εσύ για την παιδική κ ενήλικη πλευρά και κατα πόσο μερικές φορές νιώθεις κι εσύ προέκταση του πατέρα σου.
Τέλος πάντων....
Αυτό που έχω να σου πω σαν συμβουλή είναι να κοιτάξεις αυτό που πραγματικά πιστεύεις ότι ειναι καλό για σένα και θέλεις πραγματικά και να το κυνηγήσεις χωρίς να αφήνεις να το δηλητηριάζει η προσδοκία ή οι επιθυμίες του πατέρα σου που είναι πιεστικές και σε κάνουν τελικά να μη το θες κ τόσο. Γιατί τελικά μ αυτό τον τρόπο θα ζημιωθείς εσύ η ίδια και θα είναι κρίμα.
Δεν ξέρω αν το εξηγώ καλά απλά είναι σκέψεις που είχα κάνει για μένα και ήθελα να στις πω μήπως βοηθήσουνε.
πχ εμένα η μητέρα μου ξέρω ότι θα θελε πάρα πολύ να κάνω ένα μεταπτυχιακό για διάφορους λόγους (οι περισσότεροι κατα τη γνώμη μου είναι λάθος αλλά τεσπα) ......ωραία.....ας ήθελε.......εγώ δεν ήθελα..........
Κάποια στιγμή όμως βρήκα ένα που μου άρεσε και θέλησα να το κάνω...για δικούς μου λόγους..... Μόλις βέβαια το ανακοίνωσα στους γονείς μου η μάνα μου κατενθουσιάστηκε, ταυτίστηκε, καταχάρηκε κι αρχισε να σχεδιάζει όλες τις λεπτομέρεις λες και θα το έκανε εκείνη! εμένα αυτό με διέλυσε, σιγά σιγά ένιωθα αυτό που λες κι εσύ ότι θα το έκανα για εκείνη κι όχι για μένα. ε....κι εκει προσπάθησα να κολλίσω στη σκέψη που σου πρότεινα, ότι αν το κάνω θα το κάνω για μένα , επειδή το θέλω εγώ , και δεν αξίζει το κόπο από αντίδραση στη μάνα να σταματίσω να θέλω κάτι που θα είναι καλό για μένα....κι έτσι σιγά σιγά προσπάθησα να αρχίσω να αγνοώ το γεγονός του πόσο υπέρ ήταν εκείνη και το πόσο το ήθελε, και να επικεντρώνομαι μόνο στη δική μου επιθυμία και όρεξη.
καλά το τι έκανα βέβαια τελικά έιναι άλλη ιστορία γιατί μπλέχτηκαν κι άλλοι παράγοντες αλλά απλά το ανέφερα για να αναδειχτεί κάπως καλύτερα το κομμάτι του τρόπου σκέψης που πρότεινα...
όπως και να χει σου εύχομαι να πάρεις την απόφαση που θα σου ταιριάζει περισσότερο και που θα έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για εσένα κ μόνο
Αγαπητή Illusion,
πήρα τον χρόνο μου τελικά και το σκεφτόμουνα απο εχθές να σου απαντήσω.
Το θέμα με τον πατερα μου... το ένιωσα πια στο πετσί μου.
Νιώθει οτι του ανήκουμε.
Κι εγώ κι η αδερφή μου.
Ο πατέρας μου, με θεωρεί ιδιοκτησία του.
Θεωρεί οτι αυτός με έπλασε. Αν μπορούσε να με κατοχυρώσει με πνευματικά δικαιώματα,να είσαι σίγουρη, θα το είχε πράξει.
Είναι δύσκολο να το δώσω με λόγια.
Εχει την αντίληψη οτι ως δικά του δημιουργήματα, δεν είμαστε αυτόβουλα όντα.
Η ανάγκη του να μας καθορίζει και να ασκεί εξουσία πάνω μας είναι μεγάλη και πηγάζει, πιστεύω, απο βαθύτατο άγχος.
Μου έχει μεταδώσει κι εμένα αυτήν την αίσθηση! Μου την εμφύτευσε μέσα μου απο μικρή. Κάποτε, έγραφα στο φόρουμ, οτι δεν νιώθω την δική μου ταυτότητα, οτι είμαι ενα παρακολούθημα του dna του πατέρα μου.
Με τα χρόνια συνειδητοποίησα με πόσο βάρος και ανελευθερία με έλουζε όλο αυτό.
Είναι απίστευτο αλλά ο πατέρας μου, φέρεται σαν να είναι ο θεός μας κι εμείς να πρέπει να τον σεβόμαστε ως τέτοιο και να γίνουμε καθ εικόνα και καθ ομοιώση του...
Εξου και το οτι με θεωρεί προέκταση του δικού του εαυτού, το θηλυκό του αντίγραφο ίσως?
Διαρκώς επαναλαμβάνει την φράση \"εγώ σε γέννησα\" ή \"δεν ξέρω τι ( εννούσε τι πράγμα και κατ επεκταση εμένα) έχω\"?
Πλέον το βλέπω ξεκάθαρα.
Κατανοώ με πόνο τον δικό μου χώρο, που μου στερήθηκε, την αυτονομία μου, την κρίση μου, την ταυτότητά μου, που ποτέ δεν μου άφησε το περιθώριο να τα ξετυλίξω όπως είχα ανάγκη.
Ευτυχώς μετά την κρίση, και την ψυχοθεραπεία, αναπήδησαν τα χαμένα κομμάτια ( τα απωθημένα) απο μέσα μου. Τώρα ακόμα βρίσκομαι σε διαδικασία συγκόλλησης του παλιού με το καινούργιο.
Τα ίδια ακριβώς συμπτώματα απώλειας ταυτότητας ( ουσιαστικά πρόκειται για ναρκισσισμό: δεν σου δίνω, παρα μόνο την ευκαιρία να είσαι όπως σε θέλω για να μου είσαι αρεστός και να με ικανοποιείς, υπαγορεύει ο γονιός στο παιδί, το οποιό αρχίζει να χτιζει προσωπεία και να παλευει να γίνεται αρεστό με ψευδοταυτότητες) παρουσιαζει και η αδερφή μου.
Μα πώς τα \"κατάφερε\" ο πατέρας μου όλα αυτά?
Εννοώ, το να γιγαντωθεί στα μάτια μας η πατρική φιγούρα, σχεδόν να μας ορίζει...
Μετά τον χαμό της μητέρας μου, μάλλον και ο ίδιος πανικοβλήθηκε κι ένιωσε το βάρος της ευθύνης δυο μικρών παιδιών, εκεί που ήταν αραχτός και λαιτ.
Αρχισε να την νιώθει τόσο έντονα αυτήν την ευθύνη, που ακόμα και σήμερα, που έχει καταστεί βάρος για μας και την ανάπτυξή μας, δεν λέει να αποσύρει τα πλοκάμια της απο επάνω μας.
Κι εμείς... εμείς ορφανέψαμε απο μάνα. Ενας πατέρας μας έμεινε. Μόνο αυτόν είχαμε. Στα χέρια του νιώθαμε ασφάλεια αλλά και έρμαια συνάμα. Απο τότε μάθαμε να τρέμουμε, μήν τον χάσουμε. Ηταν ο μόνος που μας έμεινε.
Κι απο τότε μέχρι σήμερα, πάλι ο μόνος είναι που μας μένει.
Γι αυτό και τούτα τα κατάλοιπα της επιρροής του πάνω μας.Γι αυτό και ο βαθύς φόβος μην πάθει κάτι που ώρες ώρες μας ωθεί σε συμβιβασμούς και μπερδέματα.
Γι αυτό και κάτι φορές, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα θέλω μου απο τα δικά του, την ταυτότητά μου απο την δική του, μπερδεύομαι και χάνομαι ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν.
Ηρθε η ώρα να μείνω στο παρόν όμως.
Τώρα που πια, τα βλέπω όλα πεντακάθαρα.
Και θα πράξω, αναλόγως.
:)
