Ερχόμενη απ' το κέντρο της Αθήνας και ζαβλακωμένη από τη ζέστη,
σκέφτηκα γι άλλη μια φορά ότι συγκρινόμενη με τους πωλητές
και τις πωλήτριες των σούπερ μάρκετ
και τις ταμίες που δουλεύουν με το χέρι μπανταρισμένο
γιατί η τενοντίτιδα πονάει αλλά πρέπει ν' αντέξουν,
διαφορετικά θα τις πετάξουν στο δρόμο,
σκέφτηκα λοιπόν ότι είμαι ένα κοπρόσκυλο που δεν έχει δικαιολογία για τίποτε,
κι ούτε δικαίωμα να διαμαρτύρεται και να κλαίγεται
και οι μόνοι άνθρωποι που έχουν τον απόλυτο σεβασμό μου
είναι οι καθημερινοί βιοπαλαιστές.
Είδα λοιπόν κάτι σχετικό και το παραθέτω αφού πιστεύω
ότι κάθε μέρα τέτοιοι άνθρωποι θα 'πρεπε να είναι το θέμα της ημέρας.
Σε είδα: να φτιάχνεις καφέδες
http://www.protagon.gr/resources/201...humb-large.jpg
Σε είδα να φτιάχνεις καφέδες, να στύβεις χυμούς,
να χτυπάς αφρόγαλα, να κρατάς τη σειρά,
να χειρίζεσαι την ταμιακή μηχανή και να χαμογελάς γλυκύτατα στους πελάτες
παραδίνοντας την παραγγελία τους.
Το δεξί σου χέρι ήταν μπανταρισμένο από την συνεχή κούραση.
Είσαι η μικρή, αθόρυβη, εργατική ηρωίδα της καθημερινότητας.
Ένα σπάνιο πουλί. Τι κρίμα που ποτέ δεν θα πάρεις κανένα βραβείο...
Λένα Διβάνη