Εμένα με μπέρδευε πολύ το ότι υπήρχαν φορές σε συζητήσεις όπου αναγνώριζε τα σφάλματα του και έκανε παραδοχές του εαυτού του ζητούσε και συγνώμη.. βέβαια είχε πει πολλές φορές «ότι τον απογοητεύει ο εαυτός του» και όποτε τον βόλευε διευκρίνιζε ότι «δεν κάνουμε τη συζήτηση για να κερδίσει κάποιος από τους δυο» που πλέον θεωρώ ότι το έκανε στα πλαίσια χειραγώγησης και σα να ήταν κουβέντες που είχε αντιγράψει από προηγούμενες σχέσεις του. Δε θεωρώ ότι πραγματικά συνειδητοποιούσε τι έλεγε. Είχε προσπαθήσει να του πω ότι ο τρόπος που φερόταν ήταν ουσιαστικά αχρείαστος γιατί καταλάβαινα από πριν να φθάσει σε εκείνο το σημείο ότι είχε πληγωθεί και είχε νιώσει ότι τον καταλαβαίνω. Φυσικά η οποία συγνώμη και όλα τα παραπάνω έχουν νόημα όταν ένας μέσος άνθρωπος προσπαθεί μην να τα επαναλάβει. Και όποτε προσπαθούσα να του υπενθυμίσω κουβέντες παλιότερες και την πόσο όμορφη έκβαση τους εφθανε στην ακύρωση εφόσον ήθελε να με υποτίμηση λέγοντας ότι τελικά έλεγε μαλακιες πχ ότι η δουλειά που κάνω με τον ψυ μου πάλι δεν είναι καλή ενώ είχα φθάσει στο σημείο να προσπαθώ να είμαι όσο αναλυτική μπορούσα. Παρόλα αυτά εφθανα να ανοιγομαι όλο και παραπάνω σε αυτή μου τη προσπάθεια για να ακούω λόγια απαξίωσης πως «του τα παρουσιάζω χαοτικά» ότι του λέω μόνο λόγια και δεν κάνω πράξεις ότι τον έχω αποκόψει από τον κύκλο μου (που δεν ισχύει γιατί πάντα όταν κανονιζα και του ζήταγα να έρθει και εκείνος ενώ μπορεί να ήταν ετοιμος να έρθει και τελευταία στιγμή θα μου έλεγε πάω να ξαπλώσω) μετά ακολουθούσε ξανά το ίδιο μοτίβο πως δεν είναι πουθενα στις δικές μου παρέες ενώ εγώ είμαι παντού και μου τα έχει δείξει όλα για τη ζωή του. Μάταια προσπαθούσα να του πω ότι εγώ σχεδόν πάντα θέλω και ακολουθώ. Η απάντηση στο τέλος κατέληγε του τύπου «το αποτέλεσμα μετράει» ή ότι «δεν ένιωσα πραγματικά ότι με ήθελες μαζί σου». Ειχα άρχισε να πιστεύω ότι όντως έχω πρόβλημα και δεν του επικοινωνώ εγώ πράγματα με απλό τρόπο. Παράνοια πραγματική. Από ένα σημείο και ύστερα προσπαθούσα να μην θυμώσω και εμπλακώ σε καβγά αλλά πραγματικά δεν σε αφήνουν σε ησυχία, θέλουν να σε δουν να αντιδράς με τον οποιοδήποτε τρόπο. Με νεύρα; Με κλάματα; Αφού κάποιες φορές για να λήξει πιο γρήγορα αυτό το στάδιο είχα προσπαθήσει να δείξω πολύ νωρίτερα μια θλίψη μήπως και ξεπεραστεί και ξεμπερδεύουμε με το οποίο του κόλλημα. Και φυσικά πάντα όταν βρισκόταν εκτός εαυτού για το οποίο μικροπράγμα ξεκινα φωνάζοντας «εντάξει τώρα; Πήρες αυτό που ήθελες;» Νομίζω πως αυτή η ατάκα θα μου γυρνάει στα αυτιά για χρόνια. Χαχα Από χθες κρατούσε τη στάση της σιωπής και γύρισε προς το βράδυ μέχρι και σήμερα το πρωί με γλύκες. Δεν του έδωσα πολλές ελπίδες. Έχω κανονίσει με μια φίλη μου να έρθει να πάρουμε κάποια πράγματα από το σπίτι αλλά πραγματικά δεν σας κρύβω ότι ενώ πλέον είμαι πολύ συνειδοποιημενη πριν λίγο έβαλα και τα κλάματα. Δεν του έχω πει κάτι ακόμα. Νομίζω πως πρώτα θα πάρω κάτι λίγα που δε θα ήθελα να μείνουν εδώ και μετά θα του πω κάτι του τύπου «δεν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο» γιατί αν του πω ότι εγώ δε θέλω αποκλείεται να υπάρχει σωτηρία. Όχι ότι δε θα γίνει πάλι ανελέητος αλλά λέμε τώρα..