Τι σκεφτεστε (μερος τριτο)

Πέταξα κάποια βιβλία για εξοικονόμηση χώρου. Διάλεξα όσα θεωρούσα αχρείαστα. Ανάμεσα σ' αυτα κι ένα της αδερφής μου βοήθημα για τις πανελλαδικές. Κι αν της το λεγα είμαι βεβαιος πως δεν θα την ενοχλούσε καθόλου.
Όμως λυπήθηκα. Λυπήθηκα διότι ήρθε στη μνήμη μου η προσπάθεια της. Μιας αδύνατης μαθήτριας που πάλεψε την σχεδόν υστάτη αλλά δεν τα κατάφερε να περάσει και τελικά δεν σπόυδασε, αν και τα τελευταία δυο χρόνια του λυκείου το πάλευε. Και λέω δεν θα με πείραζε αν πέταγα δικά μου αντί για κείνο το βοήθημα.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Πέταξα κάποια βιβλία για εξοικονόμηση χώρου. Διάλεξα όσα θεωρούσα αχρείαστα. Ανάμεσα σ' αυτα κι ένα της αδερφής μου βοήθημα για τις πανελλαδικές. Κι αν της το λεγα είμαι βεβαιος πως δεν θα την ενοχλούσε καθόλου.
Όμως λυπήθηκα. Λυπήθηκα διότι ήρθε στη μνήμη μου η προσπάθεια της. Μιας αδύνατης μαθήτριας που πάλεψε την σχεδόν υστάτη αλλά δεν τα κατάφερε να περάσει και τελικά δεν σπόυδασε, αν και τα τελευταία δυο χρόνια του λυκείου το πάλευε. Και λέω δεν θα με πείραζε αν πέταγα δικά μου αντί για κείνο το βοήθημα.

---

Αφού λες δε θα πείραζε ούτε την ίδια, τότε να μην πειράζει ούτε εσένα. Δε χρειάζεσαι ένα παλιό σχολικό βοήθημα για να δεθείς με την πολυαγαπημένη σου αδερφή. Εκεί είναι η ίδια, ολοζώντανη, όταν ξαναειδωθείτε κάνε την μια μεγάααλη αγκαλιά. Καλά έκανες και ελευθέρωσες το χώρο σου αφού υπήρχε ανάγκη, τώρα θα μπορείς να βάλεις νέα βιβλία εκεί, ή οτιδήποτε άλλο, ή και τίποτα ακόμα. Και καλά έκανες και που το έγραψες εδώ για να φύγει από πάνω σου αυτό το αίσθημα που ένιωσες και να απελευθερωθείς. Είναι απόλυτα λογικό που ένιωσες έτσι όμως, το καταλαβαίνω, κι εγώ έτσι είμαι και γι αυτό πάσχω από άνεση χώρου. Δε βγαίνει όμως άκρη έτσι. Ταυτίζομαι με τα Hobbit του J.R.R.Tolkien που όπως γραφει στο βιβλίο είχαν ένα δωμάτιο στο χομπιτόσπιτο ειδικά για τα “mathoms” , για αντικείμενα δηλαδή που παρότι δεν τα χρειάζονταν πλέον, δεν ήθελαν όμως και να τα αποχωριστούν, συνήθως λόγω συναισθηματικής αξίας. Λοιπόν Γιάννη, αγαπητέ «συνάδελφε», δεν ξέρω το ύψος σου, αλλά από ότι μπορώ να διακρίνω έχεις κάτι λίγο από Hobbit σε χαρακτήρα σίγουρα, (τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι..) :)

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

δεν ξέρω τι φαρμακευτική αγωγή λαμβάνεις, όμως δεν χρειάζεται να τελειώσεις μια θεραπεία για να ξεκινήσεις να κάνεις πράγματα. Μπορείς να τα κάνεις όλα μαζί. Όσο για τα κιλά που γράφεις σε άλλο thread μην απογοητεύεσαι, κιλά είναι, με προσπάθεια θα τα χάσεις, απλά προσπάθησε να τρως σπίτι έτσι ώστε οταν βγαίνεις να μην τρως σουβλάκια κτλ

---

Δεν με βοηθάει καμία θεραπεία δυστυχώς όσο θα ήθελα.
Δυστυχώς με τα κιλά παλεύω τα τελευταία 4-5 χρόνια και δεν γίνεται τίποτα, προσπαθώ προσπαθώ χάνω λίγα και ξανά απ' την αρχή.
Έχω καταλάβει οπότε είμαι ντάουν τρώω τζανκ φουντ.
Δεν τρώω μόνο όταν βγαίνω, αλλά κυρίως όταν δεν βγαίνω έξω το ρίχνω σε πιτογυυρα κ.λ.π.

Quote:

---

Originally Posted by tony

Player χάπια και υπομονή ..... Φάσεις είναι θα περάσουν.... Και εγώ όταν είχα ρωτήσει γιατρό μου πόσο καιρό θα παίρνω τα χάπια μου είπε αρκετό....... Μετά από καιρό κατάλαβα ότι μάλλον θα τα παίρνω για όλη μου τη ζωή μου... Δεν τον ξανα ρώτησα... Σε μένα δεν έχει νόημα κιόλας . Από τη στιγμη που δεν μπορώ να επανέλθω στην προηγούμενη κατάσταση συμβιβάστηκα και συνεχίζω με αυτά.Μία ιδέα είναι ολα.....

---

Πάντα μπορείς να επανέλθεις στο αρχικό επίπεδο, η μάλλον έτσι νομίζω; Ίσως ζω με αυταπάτες ότι κάποτε θα είμαι όπως παλιά.
Εύχομαι υπομονή φιλε και μακάρι να τα κόψεις τα χάπια κάποια στιγμή όντας υγιείς ψυχικά.
Όπως και σε εμένα και σε όλους εδώ μέσα που περνάνε το ίδιο λούκι το εύχομαι.

Άλλο αλλαγή παραστάσεων κι άλλο φυγή.
Ηρεμία είναι το να διευθετήσεις το πρόβλημα κι όχι το να βρεθείς κάπου που προσφέρεται ηρεμία κι έπειτα να επιστρέψεις στα ίδια.
Μια καλή κατάσταση εκεί απ όπου θες να φύγεις είναι παγίδα για να χάσεις την ευκαιρία είτε να φύγεις είτε να ανακινήσεις το ζήτημα φυγής.
Μια φυγή δεν είναι πάντα αποφυγή, μπορεί να ναι και λύση.
Όσο καθυστεράμε μια φυγή, η παρουσία μας σε νέα μέρη φαντάζει χώρος όπου απαιτεί άθλους που δεν θα τους βγάλουμε πέρα.
Ο βαθιά ριζωμένος φόβος είναι αιτία της στασιμότητας.

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Αφού λες δε θα πείραζε ούτε την ίδια, τότε να μην πειράζει ούτε εσένα. Δε χρειάζεσαι ένα παλιό σχολικό βοήθημα για να δεθείς με την πολυαγαπημένη σου αδερφή. Εκεί είναι η ίδια, ολοζώντανη, όταν ξαναειδωθείτε κάνε την μια μεγάααλη αγκαλιά. Καλά έκανες και ελευθέρωσες το χώρο σου αφού υπήρχε ανάγκη, τώρα θα μπορείς να βάλεις νέα βιβλία εκεί, ή οτιδήποτε άλλο, ή και τίποτα ακόμα. Και καλά έκανες και που το έγραψες εδώ για να φύγει από πάνω σου αυτό το αίσθημα που ένιωσες και να απελευθερωθείς. Είναι απόλυτα λογικό που ένιωσες έτσι όμως, το καταλαβαίνω, κι εγώ έτσι είμαι και γι αυτό πάσχω από άνεση χώρου. Δε βγαίνει όμως άκρη έτσι. Ταυτίζομαι με τα Hobbit του J.R.R.Tolkien που όπως γραφει στο βιβλίο είχαν ένα δωμάτιο στο χομπιτόσπιτο ειδικά για τα “mathoms” , για αντικείμενα δηλαδή που παρότι δεν τα χρειάζονταν πλέον, δεν ήθελαν όμως και να τα αποχωριστούν, συνήθως λόγω συναισθηματικής αξίας. Λοιπόν Γιάννη, αγαπητέ «συνάδελφε», δεν ξέρω το ύψος σου, αλλά από ότι μπορώ να διακρίνω έχεις κάτι λίγο από Hobbit σε χαρακτήρα σίγουρα, (τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι..) :)

---

Όπως ο Hobbit, πρόσεξα πως στη ζωή μου χρειάζεται πάντα κάποιος για να με βγάλει από το χώρο ασφάλειας και να με μεταφέρει κάπου αλλού που χει περιπέτεια, που χει κάτι που τελικά θα μου ταιριάξει ή κάτι που θα πετύχω με δική μου προσπάθεια που θα ναι καταφανώς καλύτερο απ αυτό που αφήνω. Θυμάμαι που πέθανε οι γιαγιά, τόσο απλά σαν μια αλλαγή, οι συγγενείς που μέναν κοντά στο σπί της της λένε ε ότι έχει εδώ θα πεταχτεί. Αν ήμουν εγώ ο κοντα τα πράγματα θα ήταν ακόμα εκεί. Είναι ο φόβος της αλλαγής κι η συναισθηματικότητα φίλε που δεν αφήνουν να κάνουμε άμεσα και χωρίς σκέψη άλματα. Θυμάμαι άλλο φίλο που λίγο μετά που πέθανε ο βιβλιόφιλος μπαμπάς του πήρε όλα τα βιβλία του μπαμπά σε χωματερή. Εκείνο που μου θύμησε με το βιβλίο της αδερφής μου ήταν μάλλον η προσπάθεια της για τις πανελλαδικες που απέτυχε. Αυτή ήταν η συναισθηματική σύνδεση κι όχι το βιβλίο σαν βιβλίο.

Έγκυρες μέθοδοι ψυχοθεραπείας που γνώιρσα που παραπέμπουν σε υπνοθεραπεία, και διαλογισμό προφανώς στο πλαίσιο υπνοθεραπείας ή κάτι ανάλογου ως εργαλεία του διαλογισμού, λένε, να κατέβουμε στα κατώτερα επίπεδα του νου. Θεωρώ πως εκεί σε στέλνει κάθε μορφή ψυχοθεραπείας. Εκεί δηλαδή που βρίσκονται τα βιώματα, τα συναισθήματα που σου άφησαν, οι δυνάμεις και λοιπά θετικά σου, και το τι πραγματικά θέλεις. Κατεβαίνω στα κατώτερα επίπεδα του νου αλλά εκεί συναντώ σύγχυση, δηλαλή μεγάλο αριθμό βιωμάτων που έρχονται έντονα στη σκέψη μου, ποικίλα συναισθήματα, απουσία σαφών στόχων, λες και δεν υπάρχει άκρη. Άκρη βρίσκω εκεί που εδραιώθηκε ο συμβιβασμός, και πάλι όχι για όλα αλλά για κάποια, και γι αυτά τα κάποια αβέβαιο αν τα θέλω ή ποιο απ όλα θέλω.

Αρκεί κάτι να σου πάει λάθος που να το ποθείς και μολύνονται σαν συγκοινωνούντα δοχεία, θες δεν θες, όλα τα υπόλοιπα στη ζωή σου.

Με κατατρώει μια μελαγχολία αυτό το διάστημα, η οποία και πάλι έχει τα αίτια της. Όσες παραστάσεις κι αν αλλάξεις, όσο ωραίες και να ναι άμα δε διορθωθεί αυτό που θες, είναι λες και κάνεις ένα διάλειμμα κι έπειτα επιστρεφεις. Κι ούτε καν διάλειμμα είναι αφού η σκέψη γυροφέρνει στιγμές στιγμές εκει.

Από μικρός μικρός βάζεις στόχους, επιλέγεις δηλαδή ποιο δρόμο θα ακολουθήσεις. Όμως άλλο τα εμπόδια σ αυτό το δρόμο κι άλλο ο δρόμος δεν είναι όπως τον περίμενες, όπως ιδαίτερα δύσκολος σε σχεση με την ιδοσυγκρασία σου και το επίπεδο ευστροφίας που θέλει ο δρόμος. Κάποτε λες αν έμπαινα σ αυτόν θα προσαρμοζόμουν καθώς με ήθελε ο δρόμος. Όμως, μπορεί να ναι κι επιπόλαια σκέψη αυτό.

Διαβάζω από τις μεθόδους ψυχοθεραπείας ότι μεγεθύνουμε, παρεξηγούμε, κλπ συναφή ενώ έχουμε μόνο ενδείξεις. Να όμως που σε όλα υπάρχουν ενδείξεις, κι αυτό αφορά διαπροσωπικές σχέσεις.

Εκεί που δοκίμασες επανειλημμένα κι είχες αποτυχίες αλλά στο τέλος έστω λαβωμένος πέτυχες, δηλαδή ολοκλήρωσες το στόχο, εκεί, αμέσως με το που ολοκλήρωσες το στόχο να μείνεις, διότι εκεί έχεις ποια τις πιθανότητες επιτυχίας με το μέρος σου.

Άμα καταλάβεις πως τα περιθώρια στη ζωή σου σε κάποιους τομείς στενεύουν, να βοηθάς, να παρέχεις δηλαδή καθοδήγηση, σε καθέναν που αντιλαμβάνεσαι ότι έχει τις δυσκολίες που ειχες εσύ. Αυτό θα σου είναι πια η ικανοποίηση.

Mια από τα ίδια, βαριέμαι και πάει σχεδόν δεκαπενταύγουστος.

Απόδειξη του ότι δεν έχει βρει κάποιος το στόχο του ή δεν είναι ευχαριστημένος και θέλει να ναι έτοιμος για ότι νομίζει πως θα του είναι καλό, το ότι πολυπραγμωνεί.

Μας λένε πως αν αν δεν έχουμε πλάτες ή καλούς φίλους ή η πίστη μας στο Θεό δεν είναι δυνατή όσο θα πρεπε, θα πρέπει να ψάχνουμε να βρίσκουμε τις δυνάμεις μέσα μας και να τις αξιοποιούμε στο έπακρο. Αυτό αρμόζει για ήδη δυνατούς χαρακτήρες διότι από τη μια στιγμή στην άλλη και τις απαιτούμενες δυνάμεις να χεις μέσα σου άμα ο χαρακτήρας σου δεν σε αποδεικνύει δύνατο σε κείνο το βαθμό, τις δυνάμεις αυτές δεν θα τις βρεις μέσα σου κι αν ακόμα τις βρεις δεν θα μπορέσεις να τις αξιοποιήσεις σε εκείνο το βαθμό. Το αντίδοτο είναι ισχυρά τουλάχιστον σαν χαρακτήρες άτομα, που ήδη να στέκονται δίπλα σου.

Άμα κάτι το αναβάλλεις ή βρίσκεις δικαιολογίες τότε σημαίνει πως σε τρώνε αμφιβολίες έντονες. Εννοείται πως αν δεν το ήθελες δεν θα έδειχνες ενδιαφέρον. Αναρωτιέμαι πως ορίζεται το πρόβλημα εκεί που κάποιος έχει αμφιβολίες που φτάνουν μέχρι την μη αποδοχή αλλά μπαίνει στη διαδικασία για το εγχείρημα.

Πιστεύω πως λίγες καλές φρασούλες σαν συνθήματα αρκούν για να παίρνει κανείς θάρρος αντί να διαβάζει βιβλία αυτοβελτίωσης ή να φυτεύει πολλά από μεθόδους ψυχοθεραπείας. Ακόμα κι απ αυτά τα βιβλία ή μεθόοδυς, στο τέλος κάποιες κουβέντες, μέθοδοι ή φράσεις θα του μείνουν. Ίσως να ναι αυτές που τον άγγιξαν, δηλαδή που ταίριαξαν με την ανάγκη του.

Ότι ο φίλος δεν απάντησε.

Ότι έφαγα καινούριο report και φοβάμαι τόσο πολύ πώς θα έρθει πάλι η αστυνομία, ΕΛΕΟΣ. μου βγαίνει θυμός σε όσα λέω και δεν σκέφτομαι εκείνη την ώρα την τύφλα μου

1. Να αλλάξω πόλη σήμερα

2. Να αλλάξω χώρα

3. Να φάω πολύ να βαρύνω να μην μπορεί να με σηκώσει ούτε γίγαντας

...... τώρα θα πνιγώ στο άγχος 3 μέρες

Θέλω συγνώμη από άτομα που δεν θα μου πουν ποτέ συγνώμη

γιατί σου έκαναν report ?

σκεφτομαι οτι βαριέμαι και δν γράφει κανείς τπτα