..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Τι καλη που εισαι...Θελω να σου πω και εγω με την σειρα μου οτι λατρευω τον τροπο γραφεις σου...Δειχνει τοσο συναισθημα, εχει τοσο βαθος και γενικα με αγγιζει πολυ...Καλα ειμαι...διαβαζω γενικα τα ποστ σας, απλα επειδη εχω τοσα μεσα μου που θελω να εκφρασω και να πω (γιατι οι συζητησεις ειναι πολυ ομορφες) που χανομαι και δεν εμπνεομαι απο τον κοσμο που περιβαλλομαι και δεν μπορω να γραψω...Αυτην την στιγμη βλεπω την φωτισμενη Ακροπολη...αστραφτει και ειναι απλα ομορφα...Νιωθω πολυ καλα...Ξερεις οταν εχεις τοσα πραγματα που σκεφτεσαι, μετα απο καποια φαση δεν μπορεις να βαλεις το μυαλο σου σε μια σειρα...Σκεφτεσαι μα δεν νιωθεις...Νιωθεις απλα ζαλη απο τα πραγματα που πρεπει η επρεπε να κανεις, αλλα πως να τα κανεις και ειναι σωστο η οχι...Σκορπιες σκεψεις, αναγκες και συναισθηματα...Χαιρομαι που ηρθα στην παρεα σας σημερα...

Quote:

---

Originally posted by anoiksi
Τι καλη που εισαι...Θελω να σου πω και εγω με την σειρα μου οτι λατρευω τον τροπο γραφεις σου...Δειχνει τοσο συναισθημα, εχει τοσο βαθος και γενικα με αγγιζει πολυ...Καλα ειμαι...διαβαζω γενικα τα ποστ σας, απλα επειδη εχω τοσα μεσα μου που θελω να εκφρασω και να πω (γιατι οι συζητησεις ειναι πολυ ομορφες) που χανομαι και δεν εμπνεομαι απο τον κοσμο που περιβαλλομαι και δεν μπορω να γραψω...Αυτην την στιγμη βλεπω την φωτισμενη Ακροπολη...αστραφτει και ειναι απλα ομορφα...Νιωθω πολυ καλα...Ξερεις οταν εχεις τοσα πραγματα που σκεφτεσαι, μετα απο καποια φαση δεν μπορεις να βαλεις το μυαλο σου σε μια σειρα...Σκεφτεσαι μα δεν νιωθεις...Νιωθεις απλα ζαλη απο τα πραγματα που πρεπει η επρεπε να κανεις, αλλα πως να τα κανεις και ειναι σωστο η οχι...Σκορπιες σκεψεις, αναγκες και συναισθηματα...Χαιρομαι που ηρθα στην παρεα σας σημερα...

---

Aνοιξη.... μου δίνεις την αίσθηση οτι θέλεις να βγάλεις απο μέσα σου αυτό το κάτι, το ασαφές, μα υπάρχει ένα εμπόδιο.

Σ ευχαριστώ για την όμορφη εικόνα που μου δίνεις, σαν να βρέθηκα κι εγώ νοητά, δίπλα στην Ακρόπολη για μια στιγμούλα...

Ας μοιραστώ κι εγώ κάτι μαζί σου όμως...

αυτό το κομμάτι.
Πάντοτε με συγκινεί βαθιά.

http://www.youtube.com/watch?v=loNU4fVpO8E

Εχει υπεροχους στιχους...
Ναι νιωθω οτι εχω πραγματα μεσα μου να εκφρασω να δωσω απλα δεν βρισκω τον τροπο, αυτο το μυστικο μονοπατι....Εμποδιο ναι υπαρχει και ειμαι απλα εγω...οι δικοι μου φοβοι οι δικες μου ανασφαλειες οι δικες μου φοβιες...Ο τρελος εαυτος μου....
Εμποδιο τα ιδια παθη μου, τα ταξιδια του ονειρου μου...Τα θελω μου πανε πισω απο τους φραγμους που βαζω εγω...Νιωθω εντονα...

Θελω να απελευθερωθω, απλα δεν θελω να καταστρεψω αυτο που εχω!!!

Γιατι θελεις να με διωξεις?Δεν ειμαι ομορφη?.....χαχαχα....

Ειναι πολυ δυσκολο να ξεπερνας τον φοβο σου...κολλαει στο μυαλο σαν βδελα και ξεκολλαει με πολυ δυσκολια...Θελεις τοσο αλλα παντα κατι πολυ δυνατο σε τραβαει πισω πισω...Ναι προσπαθεις να τον καταπολεμησεις αλλα ειναι πιο δυνατος απο την δυναμη της θελησης να κανεις αυτο που νιωθεις αυτο που σε εκφραζει αυτο που πρεπει...Φτανεις ομως καποια στιγμη στην ακρη του γκρεμου και ειτε πεφτεις αγαρμπα ειτε περνεις δυναμη απο την πιστη σου γυρνας και βαζεις ενα λυθαρακι για την αντιμετωπιση αυτου του κολληματος τελικα...Και απελευθερωνεσαι....

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by nature
Weird, φτάνει κάποτε μια μέρα, αν κουράζουμε λίγο το μυαλό μας σ’αυτή και σε όλες τις κατευθύνσεις, όπως κάνεις εσύ, που οι γονείς μας, μας φαίνονται πολύ λίγοι. Όσα κι αν ξέρουν. Που δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να φτάσουν το επίπεδο των σκέψεών μας. Που ξέρουμε πια, ότι είναι δώρο άδωρο να τους πούμε τις σκέψεις μας, γιατί απλά δεν θα καταλάβουν. Το είχα διαβάσει στον Γιάλομ, στο «μάνα και το νόημα της ζωής» και το βρήκα πολύ δυνατό και αληθινό.
Η γνώση έχει μοναξιά weird. Και μας στερεί ακόμα και τους γονείς μας.

---

Καλή μου Φύση,
για κάθε γνώση,
για κάθε βήμα,
για κάθε σοφία,
υπάρχει ένα τίμημα.

Όσο αλαζονικό κι αν ακούγεται,
όσο πιο πολύ εμβαθύνω και προχωρώ,
τόσο λιγότεροι μπορούν να με ακολουθήσουν.

Ερχεται μια μέρα που οι γονείς φαίνονται λίγοι.
Κι άντε εσύ το αντέχεις.
Οταν δεν το αντέχουν εκείνοι και παν να σε μειώσουν,
είναι το πρόβλημα.

Σ ευχαριστώ για τα λόγια σου :)

---

είναι όμως δικό τους πρόβλημα πια....
εσύ έχεις φύγει μπροστά. Με γνώση, κριτική σκέψη και κριτική ...αγάπη :)

Έχεις φύγει μπροστά? Νιώθεις να σε ακολουθούν ή νιώθεις πάντα ένα βήμα πιο πίσω? Ακόμη κι αν έχεις βγει μπροστά σ\'αυτό το δρόμο είναι κανείς που ακολουθεί? Σ\'αυτό το δρόμο ποιος θέλει και μπορεί να ακολουθήσει, πόση δύναμη, πόση αυταπάρνηση, πόση ηθελημενη υποχώρηση να δείξει? Ενας γονιός με \"θέλω\" με \"απαιτώ\" με \"αξίζω\" δεν θέλει να έπεται. θέλει να προβαδίζει. Πόσο λάθος πήραμε αυτό το δρόμο!!!
Δεν θέλω στο δρόμο άλλους, ούτε μπρος μου ούτε πίσω μου. Θέλω να βαδίζω μόνη μου. Ο αγώνας με κούρασε. Θα πάρω άλλο μονοπάτι. Δεν περιμένω τίποτα να βρω.Κλείνω μάτια, κλείνω αυτιά... Δεν γίνεται τίποτα έτσι. Είμαι άνθρωπος. Ξανά γυρίζω πίσω. Καλύτερα πιο πίσω παρά μόνη.

Καλημέρα:)
Πολύ ησυχία......
Άλτερ τι κάνεις?
Εύχομαι να είσαι καλά:)

Κοίτα λίγο πιο ψηλά κάπου εκεί στ\' αστέρια
και μετά γίνε βροχή για να σκορπάς
τα όνειρα που δεν ήτανε για μας
πόσα λόγια σου είχαν μάθει για να λες
γι\' αυτό πάψε τώρα πάψε και μην κλαις

Τα τραγούδια είναι σιωπές που φωνάζουν την αλήθεια
για όσα καίνε το κορμί και το μυαλό
μια συνήθεια που πετά στον ουρανό
σαν μετράς των ματιών τις ενοχές
γι\' αυτό πάψε τώρα πάψε και μην κλαις

Πως αντέχεις και δε σπας, καρδιά μου
τα ψέματά τους σαν μετράς, καρδιά μου
σ\' ένα κόσμο μακρινό, να σε ψάξω να σε βρω, να σε μάθω να γελάς
σ\' ένα κόσμο μακρινό, να σε ψάξω να σε βρω, να σε μάθω να γελάς

Δεν θ\' αλλάξουνε ποτέ αυτοί που ζούνε με το ψέμα
τη μια κατάρα και την άλλη είναι ευχή
έτσι λένε είναι μάτια μου η ζωή
γι\' αυτό πάψε τώρα πάψε και μην κλαις
ξημερώνει και θα κλείσουν οι πληγές

Πως αντέχεις και δεν σπας, καρδιά μου
τα ψέματά τους σαν μετράς, καρδιά μου
σ\' ένα κόσμο μακρινό, να σε ψάξω να σε βρω, να σε μάθω να γελάς
σ\' ένα κόσμο μακρινό, να σε ψάξω να σε βρω, να σε μάθω να γελάς

ΣΤΑΘΗΣ ΑΡΤΙΝΟΣ

Καλησπερα....προσπαθω να ειμαι οσο καλα μπορω.
Λιγο δυσκολευουν τα πραγματα,μα παλευεται ακομη.

Πως ειστε ολοι σας;

Καλημέρα. Πάντα έχεις μια δύναμη κρυμμένη και τη χρησιμοποιείς στα δύσκολα. Προσπαθείς κι αυτό μου δίνει κουράγιο. Η προσπάθειά σου σημαίνει με αγαπώ, με αναγνωρίζω, με στηρίζω και προχωρώ. Προχώρα αλτερ...

σου αξιζει να παλευεις για το καλυτερο...και να το αποκτας...αλλα ο δρομος ειναι αυτος που σου μαθαινει πιο πολλα παρα το αποτελεσμα που θα εχεις...ετσι μην σταματησεις ποτε να αγωνιζεσαι για αυτο που θελεις και για αυτο που πραγματικα ειναι σημαντικο για σενα...σε αυτο τον δρομο δεν θα εισαι ποτε μονος γιατι η ψυχη σου εχει συμμαχους...προσπαθησε να λυγιζεις αλλα να μην σπασεις την καρδια σου...και οταν βλεπεις οτι δεν παει αλλο κοιταξε ψηλα και θυμησου τα λογια μου αυτα...δεν εισαι μονος, δεν το αξιζεις, το αστερι εκει ψηλα μπορει να εχει σβησει αλλα και παλι σου χαριζει την ομορφη λαμψη του και συνεχιζει να υπαρχει για σενα...Μην δινεις τροφη στον εαυτο σου για να σκοτωσει το ομορφο, αλλα δωσε τροφη στον εαυτο σου να δημιουργησει κατι ομορφο...

Καλη συνεχεια

Μικρέ μου ποιητή μπορεί να θες να μείνεις σιωπηλός γιατί όλοι δεν έχουν πάντα κάτι να πουν.
Θέλω όμως να έρθω εδώ στο χώρο σου επισκέπτρια να δω και να δακρύσω με όσα έχουν γραφτεί, με όσα έχουν ειπωθεί εδώ. Τόσο δυνατά, τόσο λυρικά, τόσο... ήσυχα.
Καθένας εκφράζεται με έναν δικό του τρόπο μοναδικό και η ένταση καμιά φορά είναι μια ώθηση προς τα μπρος πέρα από το ανάμεσα και το τέλμα. Εδώ όμως ξεκουράζομαι σαν μέσα σε αγκαλιά χωρίς λόγια, χωρίς εικόνες, χωρίς τίποτα που να κρύβει κάτι άλλο.
Ηθελα να σου πω μια καλημέρα που δεν σημαίνει κάτι άλλο ούτε πιο λίγο ούτε πιο πολύ. Καλημέρα.

Μικρά καραβάκια μέσα μου
Η ανατολή κι η Δύση
Αρμενίζουν ανέμελα
Προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Με τραβούν
Ανέμελα μια πέρα
Και μια δώθε
Οργώνουν την εσωτερική μου
Θάλασσα
Σκορπούν την τρικυμία.

Αλτερ, Νάρνια, καλώς σας βρήκα.

Ανέμελα... Σαν τη βαρκούλα με τους ανέμους σε κάποιο διήγημα.
Ανέμελα... σαν τη φτωχή μου σκέψη.
Ανέμελα...σαν τη διαίσθησή σου και την ικανότητά σου να βλέπεις διορατικά και βαθιά.
Ανέμελα...

Quote:

---

Originally posted by narnia
Ανέμελα... Σαν τη βαρκούλα με τους ανέμους σε κάποιο διήγημα.
Ανέμελα... σαν τη φτωχή μου σκέψη.
Ανέμελα...σαν τη διαίσθησή σου και την ικανότητά σου να βλέπεις διορατικά και βαθιά.
Ανέμελα...

---

Τι μου θύμησες...
\" Η βαρκάρισα της χίμαιρας\", ένα απο τα αγαπημενα μου της Αλκυόνης.
Για πολλούς και διάφορους λόγους :)