HMEΡΟΛΟΓΙΟ ΒΟΥΛΙΜΙΚΩΝ-ΥΠΕΡΦΑΓΙΚΩΝ

Quote:

---

Originally posted by POZ
άστα να πάνε Ελένη..δν ξέρω αν καπνίζεις αλλά μια φορά το έχω ξαναπάθει αυτό παλιότερα που προσπάθησα μια φάση να κόψω το κάπνισμα(κ απέτυχα βέβαια).Είναι καθαρά εγκεφαλικό , θέλω να ελπίζω πως δυσκολεύομαι τόσο επειδή είναι αρχή και αν με πιέσω σιγα σιγά θα ξεσυνηθησω να ξεδίνω έτσι.Τώρα κ εγώ βέβαια μέσα στις γιορτές το πήρα απόφαση-μεγάλη εξυπνάδα:rolleyes: Πάω να σφουγγαρίσω να μη σκέφτομαι..

---

γεια σας! εκοψες το τσιγαρο? & γω γμτ μου τη βαρεσε προχθες! βασικα μια βδομαδα το κοβω ταρχιζω & λεω να το κοψω να παει στο καλο...
σας διαβαζω απο το πρωι, κολλησα στο pc κ ξεχασα οτι θελω να καπνισω, κατι ειναι & αυτο!
καλη σας ημερα!

Quote:

---

Originally posted by eleni1201
Χα χα χα τα κλείδωσε τελικά??? Μπράβο Αλεξανδρίτα για την εγκράτεια!!!

---

Τα κλείδωσε και μου έκρυψε το κλειδί!!!Δε νομίζω να υπήρχε άλλος τρόπος!!!!
Εφαγα 2 μελομακάρονα μεγάλα και 2 δίπλες το Σάββατο και 3 μελομακάρονα και 1 δίπλα την Κυριακή.Η αλήθεια είναι οτι ήθελα κι άλλα,αλλά ντρεπόμουν να ζητήσω οπότε έκανα την καρδιά μου πέτρα... Επίσης βοήθησε πολύ και το οτι δεν τα έβλεπα..

αχ εχω φαει τοσα μελομακαρονα που μου ερχεται εμετος οποτε τα σκεφτομαι :((((( bravo alexandritsa πραγματικα!!!

Γεια χαρα!

Είμαι καινούρια στο forum, η αλήθεια είναι άργησα να το πάρω απόφαση αν και διαβάζω αρκετό καιρό τις ιστορίες σας! Νομίζω.. θα βοηθούσε λίγη συμπαράσταση, γιατί είμαι μένω εντελώς μόνη μου και στην ουσία ανακυκλώνω τις ίδιες βουλιμικές συμπεριφορές κάθε μέρα χωρίς να μπορέσω να σταματήσω (υπερφαγία- εμετός 3 φορές την ημέρα)

Anyway... Σήμερα.. Μέρα 1η (Ελπίζω καλή αρχή..)

Πρωί: 1 μήλο + 1 σουδάκι + 1 μικρό κρίθινο παξιμάδι, καφέ με γάλα + ζαχαρίνη
Ενδιάμεσο: 1 πράσινο μήλο φιρίκι + 1 μανταρίνι, ελληνικό καφέ σκέτο
Μεσημέρι: μεγάλη πράσινη σαλάτα (μαρούλι, καρότο, αγγούρι, ντοματίνια + 1κ.σ. λάδι), 1/2
μερίδα μπάμιες, 30 γρ. ανθότυρο, 1 μικρό κρίθινο παξιμάδι

Αυτά μέχρι στιγμής... νεώτερα το βράδυ..

ΥΓ.1 Οποιεσδήποτε παρατηρήσεις, σχόλια κλπ ευπρόσδεκτα, γιατί δεν πάω σε διαιτολόγο
ΥΓ. 2 Σκέφτομαι το βαριατρικό χειρουργείο (sleeve). Μπορεί να μου κάποιος τους κινδύνους? Μπορεί να είναι θανατηφόρο?

Καλησπέρα IRN.. Πες μας λίγα για σένα . Ηλικία, βάρος, ύψος, πόσο καιρο πάσχεις από βουλιμικά επεισόδια.

Καλησπέρα

Μόλις έγραψα τι έφαγα.. την έκανα την μ...α

γιαούρτι0%, μεγάλο μπωλ ρυζάλευρο για μωρά, 1 κουλούρι Θεσσαλονίκης με 300γρ ζάχαρη σε όλα

τώρα .. αφόρητες τύψεις και .. μάλλον πάω για εμετό

Για τα στοιχεία μου: είμαι 33 χρονών με βάρος 66 κιλά και ύψος 1.63
Έπασχα από βουλιμία για περίπου 10 χρόνια αλλά στη συνέχεια το πήρα απόφαση και το αντιμετώπισα οπότε έπεσα από τα 90 κιλά στα 53 (σε διάστημα 3 ετών) όπου και έμεινα 2 χρόνια (ασχολήθηκα με την ορειβασία). Το καλοκαίρι όμως πέθανε ένας άνθρωπος που αγαπούσα πολύ και τον Σεπτέμβριο που γύρισα από τις διακοπές δεν κατάφερνα με τίποτα να προσαρμοστώ και να αντέξω τη μοναξιά οπότε.. ξανακύλισα.. και τώρα πια έχω κόψει τον αθλητισμό γιατί είμαι καπνίστρια και με δυσκολεύουν τα κιλά.

Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, δεν το πιστεύω ότι τα κατάφερα και τώρα κυλάω πάλι στα ίδια

Πραγματικά αισθάνομαι σαν πρεζάκι που ξανακύλησε..

Δεν ξέρω τι να κάνω

Καμια πρόταση?

Πάντος σίγουρα το μανίκι (sleeve) δεν κάνει για σένα καλή μου. Εχεις σκεφτεί ποτέ τί σε οδειγεί σαυτά τα επεισόδια? Έχεις επισκευτεί ψυχολόγο?

Quote:

---

Originally posted by polinaki1983
Πάντος σίγουρα το μανίκι (sleeve) δεν κάνει για σένα καλή μου. Εχεις σκεφτεί ποτέ τί σε οδειγεί σαυτά τα επεισόδια? Έχεις επισκευτεί ψυχολόγο?

---

Ξέρω τι με οδηγεί.. αφενός η μοναξιά.. κυρίως αυτό, μένω πολλά χρόνια μόνη μου
Από την άλλη όταν ξανακύλησα τον Σεπτέμβριο, ζήτησα συμπαράσταση από την οικογένειά μου την οποία δεν πήρα οπότε ξαναήρθε στην επιφάνεια το πρόβλημα της δυσλειτουργικότητας της οικογένειας.

Μαλλον συνδέονται αυτά τα δύο

Παρακολουθούμε από ψυχίατρο τον τελευταίο 1 1/2 χρόνο, νοσηλευτηκα με απόπειρα πριν 1 μήνα και κάνω ψυχοθεραπεία 1 φορά την βδομάδα.
Όσο είμαι εκει είναι καλά. Αλλα όταν γυρνάω σπίτι είμαι πάλι μόνη μου και ξανακυλάω.

Μου είναι δύσκολο να ζω περιμένοντας την 1 φορά την εβδομάδα που θα παω για ψυχοθεραπεία και έχω αρχίσει να είμαι κακή και στη δουλειά μου

Γιατί δεν προσπαθείς να αλλάξεις λίγο το πρόγραμμά σου? να εντάξεις κάπιες δραστηριότητες στην ζωή σου? ή να πάρεις ένα σκυλλάκι για συντροφιά? ξέρεις πόσα άτομα έχουν βοηθηθεί από την παρουσία ενώς σκύλου ή γάτου σπίτι τους?
θα το πέρνεις βόλτα, θα βγαίνεις έξω, θα αλλάξεις πολλά πράγματα.

Quote:

---

Originally posted by IRN

Quote:

---

Originally posted by polinaki1983
Πάντος σίγουρα το μανίκι (sleeve) δεν κάνει για σένα καλή μου. Εχεις σκεφτεί ποτέ τί σε οδειγεί σαυτά τα επεισόδια? Έχεις επισκευτεί ψυχολόγο?

---

Ξέρω τι με οδηγεί.. αφενός η μοναξιά.. κυρίως αυτό, μένω πολλά χρόνια μόνη μου
Από την άλλη όταν ξανακύλησα τον Σεπτέμβριο, ζήτησα συμπαράσταση από την οικογένειά μου την οποία δεν πήρα οπότε ξαναήρθε στην επιφάνεια το πρόβλημα της δυσλειτουργικότητας της οικογένειας.

Μαλλον συνδέονται αυτά τα δύο

Παρακολουθούμε από ψυχίατρο τον τελευταίο 1 1/2 χρόνο, νοσηλευτηκα με απόπειρα πριν 1 μήνα και κάνω ψυχοθεραπεία 1 φορά την βδομάδα.
Όσο είμαι εκει είναι καλά. Αλλα όταν γυρνάω σπίτι είμαι πάλι μόνη μου και ξανακυλάω.

Μου είναι δύσκολο να ζω περιμένοντας την 1 φορά την εβδομάδα που θα παω για ψυχοθεραπεία και έχω αρχίσει να είμαι κακή και στη δουλειά μου

---

εχεις σκεφτει το ενδεχομενο ομαδικης ψυχοθεραπειας? δε θα ηταν ευκαιρια και για κοινωνικοποιηση ισως?
μπορει ο ψυχιατρος ή καποιος ψυχολογος στην περιοχη σου να εχει υποψην καποια ομαδα.

με την ψυχοθεραπεια πώς τα πας? νιωθεις οτι εχει κερδισει την εμπιστοσυνη σου ο γιατρος? του μιλας ειλικρινα?
παρεμβαινει? πώς ειναι η μεθοδος?

Γεια χαρά

Καταρχην ευχαριστω για το ενδιαφέρον! Είναι τουλάχιστον συγκινητικό.. Ευχαριστώ ειλικρινά πολύ

Ομαδική ψυχοθεραπεία δοκίμασα το καλοκαίρι. Στην αρχή πήγαινε πολύ καλά. Μετα.. δεν ξέρω τι έγινε! Αισθάνομαι πολύ κοντα με τα μέλη της ομάδας μου απλώς μάλλον έκανα μια ¨αναπαράσταση" του ρόλου που είχα χρόνια στην οικογένεια: πάντα δυνατή, πάντα εκείνη που παίρνει αποφάσεις στην δύσκολη στιγμή, πάντα εκεί να σηκώσω και τους άλλους. Και μετά.. ξαφνικά μια μέρα.. ξεφούσκωσα!.. σαν να συρρικνώθηκα.. κουράστηκα να προσπαθώ, κουράστηκα να παλεύω και οι υπόλοιποι γύρω μου.. μάλλον δεν ξέρουν τι να κάνουν τώρα. Ξέρω ότι ενδιαφέρονται αλλά με αντιμετωπίζουν με μια αμηχανία.. Κι από την άλλη δεν θέλω να τις ρίξω τώρα που πήραν τα πάνω τους με τα δικά μου. Χαίρομαι πολύ για την προσπάθειά τους, δεν θέλω να τις ρίξω επειδή εγώω δεν θέλω να προσπαθήσω.

Ο ψυχίατρος.. δεν ξέρω. Παίρνω τα φάρμακα (και είναι πολλά) αλλά έθεσε ως προυπόθεση της θεραπείας να με υποστηρίξουν οι γονείς μου οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να το κάνουν, μετά τους έβαλε σε ξεχωριστή θεραπεία ζεύγους και μετά.. ξαναέπαιξα το ρόλο του γονιου των γονιών μου! Το ξέρω ότι ακούγεται γελοίο σε αυτήν την ηλικία αλλά.. πληγώθηκα που δεν θέλουν να μου συμπαρασταθούν... Μου είπαν κάτι σαν ότι φταίω που τους συμπαραστάθηκαν στα δικά τους προβλήματα χωρίς να βάλω όρια και τώρα οφείλουν στους εαυτούς τους να κρατήσουν εκείνοι όρια για να μην ξανακυλήσουν. Νομίζω αυτό με χαλάει χειρότερα από όλα

Και μάλλον πρέπει να βρω καινούριο ψυχίατρο???

Quote:

---

Originally posted by alexandrita
Χρόνια Πολλά σε όλους!!!!
Προσωπικά ενέδωσα στους πειρασμούς αλλά αυτή τη φορά με μέτρο!!!πρωτοφανές...
Βοήθησε βέβαια και το γεγονός οτι η μάνα μου είχε κλειδώσει τα μελομακάρονα και μου έδινε όταν της ζητούσα,οπότε δεν ξέφυγα....

Εσύ loustam πώς τα πήγες?

---

Λοιπόν...
Το εντυπωσιακό με εμένα είναι ότι όταν τρώνε όλοι οι άλλοι και υπάρχει υπερ-αφθονία σε φαγητά, χάνω την όρεξή μου για υπερφαγίες. Το κυριότερο όμως που συμβαίνει τις ημέρες αυτές είναι ότι περνάω περισσότερο χρόνο με ανθρώπους δικούς μου, οι μέρες έχουν ένα χρώμα, υπάρχει καλή διάθεση. κοινώς ξε-ρουτινιάζω. Και όλα αυτά μου αποσπούν παντελώς την προσοχή από το φαγητό και παύω να θέλω να απομονωθώ εγώ και το φαγητό μου. Το να περιβαλλόμαστε από αγαπημένους μας ανθρώπους είναι πολύτιμο. Διεκδικείστε όσο περισσότερο χρόνο μαζί τους. Αξίζει... :-)

Quote:

---

Originally posted by IRN
Γεια χαρά

Καταρχην ευχαριστω για το ενδιαφέρον! Είναι τουλάχιστον συγκινητικό.. Ευχαριστώ ειλικρινά πολύ

Ομαδική ψυχοθεραπεία δοκίμασα το καλοκαίρι. Στην αρχή πήγαινε πολύ καλά. Μετα.. δεν ξέρω τι έγινε! Αισθάνομαι πολύ κοντα με τα μέλη της ομάδας μου απλώς μάλλον έκανα μια ¨αναπαράσταση" του ρόλου που είχα χρόνια στην οικογένεια: πάντα δυνατή, πάντα εκείνη που παίρνει αποφάσεις στην δύσκολη στιγμή, πάντα εκεί να σηκώσω και τους άλλους. Και μετά.. ξαφνικά μια μέρα.. ξεφούσκωσα!.. σαν να συρρικνώθηκα.. κουράστηκα να προσπαθώ, κουράστηκα να παλεύω και οι υπόλοιποι γύρω μου.. μάλλον δεν ξέρουν τι να κάνουν τώρα. Ξέρω ότι ενδιαφέρονται αλλά με αντιμετωπίζουν με μια αμηχανία.. Κι από την άλλη δεν θέλω να τις ρίξω τώρα που πήραν τα πάνω τους με τα δικά μου. Χαίρομαι πολύ για την προσπάθειά τους, δεν θέλω να τις ρίξω επειδή εγώω δεν θέλω να προσπαθήσω.

---

να ξεκινησω απο το τελος. δεν πιστευω καθολου οτι εσυ δε θελεις να προσπαθησεις, δε μου δινεις τετοια εντυπωση.
παντως αν και περνουσε ισως καπως ευχαριστα η ωρα στην ομαδικη, ετσι οπως την αντιμετωπισες, δεν ηταν καθολου θεραπευτικη, σωστα?
θελω να πω οτι οταν στη ζωη μας παιζουμε ενα ρολο καταπιεστικο που μας κατατρωει, το τελευταιο που πρεπει να κανουμε στην ψυχοθεραπεια, ειναι να παιζουμε ρολους.

Σκεψουτο λιγο. Μπορεις μια μερα να σηκωθεις και να πεις τελος! δε θα παιζω πια ρολο εκει, παω για να λεω αληθειες. ορθωσε αναστημα και πες κοριτσια σημερα θα πω αληθειες, δεν ειμαι ρομποτ, δεν ειμαι παντοδυναμη, δεν ειμαι απο ατσαλι και υποφερω και δεν ξερω τι να κανω.

Λεω, μια ιδεα........
απλα σκεψουτο.

Quote:

---

Originally posted by IRNΟ ψυχίατρος.. δεν ξέρω. Παίρνω τα φάρμακα (και είναι πολλά) αλλά έθεσε ως προυπόθεση της θεραπείας να με υποστηρίξουν οι γονείς μου οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να το κάνουν, μετά τους έβαλε σε ξεχωριστή θεραπεία ζεύγους και μετά.. ξαναέπαιξα το ρόλο του γονιου των γονιών μου! Το ξέρω ότι ακούγεται γελοίο σε αυτήν την ηλικία αλλά.. πληγώθηκα που δεν θέλουν να μου συμπαρασταθούν... Μου είπαν κάτι σαν ότι φταίω που τους συμπαραστάθηκαν στα δικά τους προβλήματα χωρίς να βάλω όρια και τώρα οφείλουν στους εαυτούς τους να κρατήσουν εκείνοι όρια για να μην ξανακυλήσουν. Νομίζω αυτό με χαλάει χειρότερα από όλα

Και μάλλον πρέπει να βρω καινούριο ψυχίατρο???

---

δεν μπορω να καταλαβω γιατι "εθεσε ως προυποθεση" το οτιδηποτε...
δηλαδη δεν ξερει πώς να βοηθησει οποιον εχει μαλακες γονεις? (συγνωμη κιολας...)

Οπως νομιζουν αυτοι οτι οφειλουν στους εαυτους τους ο,τι οφειλουν, ετσι κι εσυ οφειλεις στον δικο σου αλλα τοσα και περισσοτερα. Και σταματα να περιμενεις απο τους αλλους, ΕΙΔΙΚΑ απο αυτους.

Quote:

---

Originally posted by IRN
Καλησπέρα

Μόλις έγραψα τι έφαγα.. την έκανα την μ...α

γιαούρτι0%, μεγάλο μπωλ ρυζάλευρο για μωρά, 1 κουλούρι Θεσσαλονίκης με 300γρ ζάχαρη σε όλα

τώρα .. αφόρητες τύψεις και .. μάλλον πάω για εμετό

Για τα στοιχεία μου: είμαι 33 χρονών με βάρος 66 κιλά και ύψος 1.63
Έπασχα από βουλιμία για περίπου 10 χρόνια αλλά στη συνέχεια το πήρα απόφαση και το αντιμετώπισα οπότε έπεσα από τα 90 κιλά στα 53 (σε διάστημα 3 ετών) όπου και έμεινα 2 χρόνια (ασχολήθηκα με την ορειβασία). Το καλοκαίρι όμως πέθανε ένας άνθρωπος που αγαπούσα πολύ και τον Σεπτέμβριο που γύρισα από τις διακοπές δεν κατάφερνα με τίποτα να προσαρμοστώ και να αντέξω τη μοναξιά οπότε.. ξανακύλισα.. και τώρα πια έχω κόψει τον αθλητισμό γιατί είμαι καπνίστρια και με δυσκολεύουν τα κιλά.

Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, δεν το πιστεύω ότι τα κατάφερα και τώρα κυλάω πάλι στα ίδια

Πραγματικά αισθάνομαι σαν πρεζάκι που ξανακύλησε..

Δεν ξέρω τι να κάνω

Καμια πρόταση?

---

μη γραφεις τι τρως δε θα σου βγει σε καλο τοτε! Αμα σε ριχνει & το κλιμα μη γραφεις καθολου. Πολλες φορες νομιζουμε οτι βοηθιομαστε αλλα μας χαντακωνει. Μην κανεις αυτο το λαθος!

Quote:

---

Originally posted by IRN

Και μάλλον πρέπει να βρω καινούριο ψυχίατρο???

---

Καλημέρα.αυτό ακριβώς ήθελα να σου πω αλλά δεν είχα το θάρρος και δεν ξέρω και αν μου αρμοζει να εκφρασω αποψη.Αλλα το οτι εκανες αποπειρα(ειδικα αν ειναι και η πρωτη) μετα απο 1 χρονο ψυχοθεραπειας ειναι πολυ αρνητικο δειγμα για τη δουλεια του.