Σκεψεις εν ωρα κρισης...

Quote:

---

Originally posted by amelie74
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ.

τελευταια σε σκεφτομαι συχνα γλυκια μου.

σκεφτομαι την ορεξη με την οποια με μεγαλωσες,τα τραγουδια με τα οποια με γλυκονανουριζες,την μυρωδια που ειχε η ρομπα σου τοτε...

σκεφτομαι ομως και το σημερα.την πικρα σου βλεποντας με να μαραινομαι,τα κουρασμενα ποδαρακια σου,που εμενουν πεισματικα να ανεβοκατεβαινουν τις σκαλες του σπιτιου,κι ας κουτσαινουν, προκειμενου να κανεις τις δουλειες σου,το ομορφο χαμογελο σου που ως δια μαγειας δεν εχει φυγει απο το στομα σου.

συγγνωμη δεν μπορω να συνεχισω το γραμμα γιατι δεν βλεπω πια απο τα δακρυα.σου υποσχομαι οτι θα παλεψω σθεναροτερα για να ανεβω.να ξερεις ομως,οτι εχω ακομα αναγκη να κατσω στα πονεμενα ποδαρακια σου.
ισα-ισα για να παρω λιγη δυναμη και μετα να προχωρησω...

Συγγνωμη που δεν ειμαι αυτη που θα μπορουσα να ειμαι.Συγγνωμη που δεν ειμαι αυτη που ΕΣΥ με γεννησες για να ειμαι.

σ\'αγαπω
σε θαυμαζω
σ\'ευγνωμονω
σε ποναω
σε χρειαζομαι.

---

Λόγια μέσα απο την ψυχή, τόσο αληθινά...

Αχ καλή μου κοπέλα...
Μην ζητάς συγνώμη απο κανέναν ( όσο κι αν τον λατρεύεις) παρά μόνο απο τον εαυτό σου..
ΕΣΥ μόνο θα θέτεις τις προσδοκίες και εσύ θα τις εκπληρώνεις.
Να θαυμάζεις τον εαυτό σου, να τον αγαπάς, να τον πονάς.

Να μπορείς να κάνεις και χωρίς δεκανίκια.
Ελεύθερη!

Αγάπη, είναι ελευθερία.
Η αγάπη, δεν είναι σκλαβιά.
Σε αγαπώ, δεν σημαίνει σε κάνω κύριο του εαυτού και της ζωής μου, παντοτινό κριτή μου.

Σε αγαπώ, δεν σημαίνει εξαρτώμαι, σκλαβώνομαι...σε χρειάζομαι.

Είσαι αυτή που είσαι. Ακριβώς έτσι αν δεν σε αγαπήσεις, δεν θα είναι εύκολο να γίνεις αυτή που ΕΣΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ θα ήθελες να σαι...

Μην νιώθεις στεναχώρια, πίκρα, ενοχές...
Σε μεγάλωσε με αγάπη, όχι για να της δώσεις πίσω ανταλλάγματα, για να την ανταμείψεις, αλλά γιατί ήσουν ένα πλάσμα που της ομόρφαινε την ζωή.
Πήρε και η μανούλα σου πολλά απο την ύπαρξή σου.
Τα παιδικά σου ματάκια, τα μικροσκοπικά χέρια σου, τα πρώτα σου βήματα.


Πιο πολύ όταν μαραίνεσαι, πληγώνεις εσενα.
Και όσοι αγαπούν, αντέχουν το πιο τρομερό.
Να βλέπουν τον άνθρωπό τους να μαραίνεται
και να αντέχουν, χωρίς να τον κάνουν να νιώσει άσχημα
ΚΑΙ γι αυτούς..

Να αντέχουν, ακριβώς επειδή αγαπούν.

Και όταν κανείς αγαπά, δεν σε αγαπά μόνο όταν λάμπεις, μόνο στα όμορφα αλλά και στα άσχημα.

:)))

weird μου περιπου τα ιδια λογια που λες μου ειπε και η μητερα μου οταν της το διαβασα.
μου ειπε δλδ οτι εχω χρεος απεναντι στον ευαυτο μου να \"συνελθω\" και οχι απεναντι σε κεινη.:)

Quote:

---

Originally posted by amelie74
weird μου περιπου τα ιδια λογια που λες μου ειπε και η μητερα μου οταν της το διαβασα.
μου ειπε δλδ οτι εχω χρεος απεναντι στον ευαυτο μου να \"συνελθω\" και οχι απεναντι σε κεινη.:)

---

Είδες γλυκιά μου?
Σταμάτα να σκέφτεσαι τους άλλους,
απαλλάξου απο τις ενοχές σου και στρέψε όλη σου την αγάπη σε εσένα. ( ξέρω... δεν είναι εύκολο).
Δεν οφείλεις τίποτα, σε κανέναν άλλο...όσο κι αν σου μοιάζει σκληρό ή απόλυτο.
Η ύπαρξή σου, σου ανήκει.

:0)

Πάντως είναι όμορφο που το επικοινώνησες με την μαμάκα σου.

χωρίς λόγια.




Δεν υπάρχουν λόγια.Κανένας λόγος.
Κομμένη γλώσσα και πληγές άγλειφτες.

Σε μια στιγμή είδα τη δύναμη του χρόνου.
Που ξεγελάει ανύπαρκτος και ζωντανεύει σε στιγμές.
Τη σχετικότητά του.
Την επινόησή του.

Μια στιγμή φτάνει για μια ζωή.
Αν θέλει.

Ακριβές στιγμές μέσα σε φτηνό χρόνο.

Κόκκινη γραμμή.
Όριο απαράβατο.

Που αρκεί μια στιγμή για να το παραβεί.

ο πάτος


Αυτοκτονία.
Τέλος.
Ύστατη στιγμή.
Ηδονή ο θάνατος.

Πάτος.

Αν τον πατήσεις,δεν υπάρχει γυρισμός.
Αν τον περάσεις ξυστά,υπάρχει μόνο μια επιλογή.
Να ανέβεις.

Ο θάνατος είναι ο πάτος.

Ποτέ δε φτάνουμε στον πάτο.
Μόνο τον μυρίζουμε,
τον ποθούμε,
τον μισούμε,
τον φανταζόμαστε,
τον στήνουμε ψεύτικα λίγο πιο πάνω απ\'την ύπαρξή του ωστε να τον νιώσουμε εν ζωή.

Μα ο πάτος είναι ανύπαρκτος στη ζωή.

Γιατί είναι ο θάνατος.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
χωρίς λόγια.





Κομμένη γλώσσα και πληγές άγλειφτες.



Μια στιγμή φτάνει για μια ζωή.
Αν θέλει.

Ακριβές στιγμές μέσα σε φτηνό χρόνο.

---

Απομόνωσα αυτά που ξεχώρισα...
Αλλά χωρίς να σημαίνει οτι αρκούν μόνο αυτά, είναι το σύνολο που τα δένει...

Αρσι,
τα λόγια σου,
προκαλουν ένα μυστήριο ψυχικό ηλεκτρισμό
που κάνει το σώμα να εξαϋλώνεται...
Σ ευχαριστώ γι αυτή την αίσθηση που μου χαρίζεις...

... ίσως έχει οδύνη απο πίσω,
το γραπτό αυτό
αλλά...
δανειζόμενη μια πολύτιμη φράση που κάποτε μου είπαν,
νιώθω και γω με την σειρά μου να σου πω,
οτι πιστεύω στην ψυχή σου.

Quote:

---

Originally posted by Arsi


Ποτέ δε φτάνουμε στον πάτο.
Μόνο τον μυρίζουμε,
τον ποθούμε,
τον μισούμε,
τον φανταζόμαστε,
τον στήνουμε ψεύτικα λίγο πιο πάνω απ\'την ύπαρξή του ωστε να τον νιώσουμε εν ζωή.

---

Πόση αλήθεια και διάυγεια...
τον ποθούμε,
τον μισούμε,
θαρρούμε τον δοκιμάζουμε,
τον δαμάζουμε,
αλλά ξέρουμε κατα βάθος,
οτι δεν θα τον νιώσουμε
ποτε.

Quote:

---

Originally posted by weird
Αρσι,
τα λόγια σου,
προκαλουν ένα μυστήριο ψυχικό ηλεκτρισμό
που κάνει το σώμα να εξαϋλώνεται...
Σ ευχαριστώ γι αυτή την αίσθηση που μου χαρίζεις...

... ίσως έχει οδύνη απο πίσω,
το γραπτό αυτό
αλλά...
δανειζόμενη μια πολύτιμη φράση που κάποτε μου είπαν,
νιώθω και γω με την σειρά μου να σου πω,
οτι πιστεύω στην ψυχή σου.

---

Weird μου,χαίρομαι αν ένιωσες τα λόγια μου,μου δίνει τη χαρά του μοιράσματος και μιας ιδιόμορφης και πολύ σημαντικής επικοινωνίας.

Σ\'ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου,
για την πίστη σου στην ψυχή μου και μάλιστα σε μια περίοδο που είναι τόσο εύθραστη και ευάλωτη.
Σε μια δύσκολή μου φάση,που εγώ η ίδια αμφιβάλλω γι\'αυτήν.

http://www.youtube.com/watch?v=hEUWrpHniAI

\'\'τραμπάλα\'\'

Μέσα μου βαθιά υπάρχει ένα μαύρο τερατάκι που με απορίπτει.Με προκαλεί διαρκώς να θάβομαι βαθιά ώσπου να αφανιστώ.
Απ\'την άλλη υπάρχει ένα λευκό κομμάτι που με αποδέχεται.Πιστεύει σε μένα και με προτρέπει να βγω στην επιφάνεια.Να ζήσω.

Κ κάπου εκεί στη μέση βρίσκομαι εγώ σαστισμένη να παρακολουθώ αυτή τη μάχη.
Να φοβάμαι την έκβαση μα πιο πολύ τα πυρά επίθεσης και αντεπίθεσης.

Ξέρω πως και τα δυο είναι δικά μου.Κτήμα μου.Κομμάτια μου.Απόψεις μου.Αντικρουόμενες.


Τραμπάλα αυτός ο διχασμός.


Κάπου στη μέση εγώ......
να παρακολουθώ..
να επιλέγω την τραμπάλα
να διαλέγω πότε το μαύρο και πότε το άσπρο

Ωσπου να συμφιλιωθούν αυτά τα δυο κομμάτια,να συζητήσουν και να ανακαλύψουν πως οι αντιφάσεις τους δεν αφορούν κοινά πράγματα παρά μένουν μέσα στη δύνη ισχυρών συναισθημάτων
Οργής και πόθου.
Πληγής και αγάπης.
Καταστροφής και δημιουργίας.
Υποταγής και ελευθερίας.
Στασιμότητας και εξέλιξης.

Ζωής και θανάτου.


Όμως


Ήδη αρχίζω να περπατάω και βλέπω πως όλα είναι θέμα ζωής.Δικής μου και των συναισθημάτων μου.


Η μάχη η άτσαλη κ καθυστερημένη βίωση συναισθημάτων.
Κ η σαστισμένη παρακολούθησή της με την αναμονή της έκβασης, η διακαιολογία για τη μη ζωή.

\'\'η χώρα των δακρύων\'\'

Φυσάει ένας αέρας αλλοπρόσαλος.Που μυρίζει απ\'το χθες και προμηνύει το αύριο.Ακούγονται και οι χτύποι της καρδιάς μου.Ο γνωστός φόβος της φυλακής.
Όχι πάλι.
Μα τι κι αν δε θέλω.Τα πόδια πια δεν ακολουθούν τις σκέψεις μου.
Ακόμα μια φορά.Απ\'τις ατελείωτες.
Όχι πάλι.
Προτιμώ να πεθάνω.Παρά να μπω πάλι εκεί.
Λυπάμαι που έφτασα πιο ψηλά για να πέσω με πιο μεγάλη φόρα.
Λυπάμαι για τον αέρα που με σέρνει από δω κι από κει.
Λυπάμαι που δε μπορώ.

Η χώρα των δακρύων.
Η χώρα με πολίτες αριθμού ένα.Όσοι κι αν την απαρτίζουν είναι πάντα ένας.Αόρατος για τους άλλους κ αόρατοι οι άλλοι για τον έναν.
Η μοναχική χώρα.Για να μη μοιράζονται τα δάκρυα κ ελαφραίνει ο πόνος.
Κ εκεί μέσα το τρυπ είναι το πιο σκληρό απ\'όλα.
Ναρκωτικό στο αίμα.
Φτιαγμένο απ\'το σώμα μου για το σώμα μου.
Η δόση απροσδιόριστη.Υπεύθυνη για τη σχετικότητα του χρόνου που κυλάει μέσα μου.

Δεν ακούω,δε βλέπω,δε νιώθω τίποτα πραγματικό.

Είναι απλά ένα ναρκωτικό της χαράς.

Κ η ισορροπία χωρίς χαρά με σέρνει στο άκρο της θλίψης.

Κι εγώ πάλι αγωνιώ πόσο θα κρατήσει......





Ότι κι αν λέω όμως,δεν παύει να είναι λόγια απ\'τη χώρα των δακρύων....


http://www.youtube.com/watch?v=m09-omJZp8M

Εκανα ενα ονειρο καποτε,αλλα χαθηκε μεσα σε μια ψυχη ματωμενη με σημαδια που ακομα δεν μπορω να κλεισω
Προσπαθω να το ξαναθυμηθω,τωρα που το εχω αναγκη,ομως ειναι θολο στη μνημη μου,δεν θυμαμαι τις λεπτομερειες,δεν το θυμαμαι ολο,ουτε πως αρχιζε
Ο πονος ειναι τοσο δυνατος , που το θελω πισω λεω,το χρειαζομαι!
Δεν θελω παλι να βουλιαξω στην θλιψη και στη μιζερια τη ζωη μου
Γιατι να ,πνιγομαι,θελω να κλαψω αλλα δεν μπορω,εχω στερεψει ,απ ολα αυτη την ωρα
Το θελω πισω,
Γιατι ξεμακρυνε τοσο ???
Αφησου, λεω στον εαυτο μου θυμησου το ξανα,αφου ηταν εκει στο βαθος του μυαλου σου,το δικο σου δημιουργημα για ν αντεξει η ψυχη
Παντα προσπαθουσες να το φτασεις,υπηρξαν φορες που το προλαβες το αγγιξες το αγαπησες το λατρεψες , γιατι ηταν δικο σου εστω και για αυτες τις λιγες στιγμες,που το αισθανθηκες, και ηταν τοσο ομορφο που το μοιραστηκες ,και ενιωσες την ελπιδα και την πιστη να φουντωνει μεσα σου .
Εχει σβησει ,δεν το βλεπω πια ,το εχασα.
Το ξεχασα.
Δεν ξερω αν εχω την δυναμη να θυμηθω ξανα τις λεπτομερειες ,δεν ξερω αν εχω αλλο κουραγιο,το μυαλο μου ειναι μπερδεμενο ζαλισμενο,σκεψεις βαριες υπαρχουν μονο
Και με βλεπω πισογυριζω ,υποφερω. καιγομαι πεφτω σφιγγω την καρδια μου τις γροθιες ,μου κοβεται η αναπνοη απο τον πονο,αλλα δεν τολμω η δεν θελω να πω ακομα οτι παλευω με αορατες δυναμεις και σκιες που δεν μπορω να πολεμησω αλλο,και ας επεστρεψαν οι εφιαλτες για να μου θυμισουν πως ειναι να ξημερωνωμαι μεχρι το πρωι.,να μου θυμισουν παλι τους φοβους και τις αγωνιες μου γι αλλη μια φορα.
Εχω κλειδωσει καλα ολες τις πορτες μου,ουτε γω μπορω πια να τις ανοιξω για να με ελευθερωσω
Μαλλον δημιουργημα της φαντασιας μου ηταν το ονειρο,και οτι ενιωσα και εζησα ψευτικο
Καπου εδω ειμαι,προσπαθωντας να μην με χασω παλι
Δυσκολο ειναι,αισθανομαι οτι δεν υπηρξε τιποτα ποτε αληθινο ,και δεν θα υπαρξει τιποτα ξανα ,ολα στη φαντασια μου
για να απαλυνει να γλυκανει να δινει φαιδρες ελπιδες παρηγοριας για λιγο στο πονο την ωρα που σου ξεσκιζε το σωμα και την ψυχη,και επρεπε να κανεις κατι να σκεφτεις κατι γιατι δεν το βαστουσες και δεν το αντεχες
Τι παχνιδι και αυτο του μυαλου εε?,αν ξερεις τους κανονες το παιζεις ,αρκει να εχεις τις αντοχες
Και γω δεν νομιζω οτι τις εχω πια, ουτε θελω να το παιξω αλλο,το παχνιδι ,ξεχασα τους κανονες, κουραστηκα!!

δεν ηθελα ν ανοιξω θεμα δικο μου,δεν υπαρχε λογος κανενας
μην επαναλαμβανομαστε
sorry Arsi που το εβαλα εδω .

Δε χρειαζεται sorry soft,το αντιθετο χαρηκα που μοιραστηκες τις σκεψεις σου :)
Γι\'αυτο υπαρχει το θεμα,οπως αλλωστε ειπες κι εσυ.
Να\'σαι καλα.

Φυσάει , απόψε , μες τις κιθάρες μας φυσάει

και σπάσανε οι χορδές της καρδιάς μου από συγκίνηση.

Χωρίς λόγια η μουσική, κατέκλυσε το νου μου ,

δεν μπορεί πια να σκεφτεί δεν ξέρει τι να πει

Μόνο αισθάνεται ευγνωμοσύνη για όλους εσάς

Διακριτοί

του ΠΗΓΑΙΜΟΥ μας φίλοι,

που μου τροφοδοτείτε με το χαμόγελό σας την πίστη μου στον ΑΝΘΡΩΠΟ

και μου ενισχύετε το δικαίωμα

στο Όνειρο, το Όραμα και την Ελπίδα.

Ευχομαι πάντα να αντλείς τόσα πολλά, τόσο ανταποδοτικά. Με συγκινείς.