Quote:
Originally posted by Eli
Αγγελάκι μου ξέρω πολύ καλά τι εννοείς, δυστυχώς και εγώ όλες τις ανασφάλειες μου και τα όνειρα ή της επιθυμίες που δεν πραγματοποίησα στην ζωή μου τις έχω φορτωθεί σε κιλά :mad:. Πάντα το άγχος, η στεναχώρια και η αίσθηση ότι δεν "γεμίζω" με αυτά που κάνω στην ζωή μου τα ξεπερνούσα με το φαγητό, έστω προσωρινά, ήταν η παρηγοριά μου. Μετά έβρισκα να ασχολούμαι με άλλα όπως τα περιττά κιλά μου και όχι αυτά που πραγματικά με προβλημάτιζαν.... Δεν σου φταίει σίγουρα ούτε η ταβέρνα, ούτε το φαγητό, άλλα σου φταίνε και ξεσπάς και εσύ εκεί. Δεν έχεις σε άλλα πράγματα έλεγχο και προσπαθείς να αποκτήσεις στην τροφή. Καταλαβαίνω ότι έχεις μία πολύ καλή σχέση με την οικογένεια σου και αυτό με καθυσηχάζει κάπως, αλλά βρε καλή μου τα έχεις συζητήσει αυτά που σε απασχολούν για το μέλλον σου με τους γονείς σου; Γιατί αν υποθέσω τι είναι αυτό που σπουδάζεις και έχει να κάνει με επάγγελμα μηχανικού, είναι δύσκολα τα πράγματα στην Ελλάδα για το συγκεκριμένο επάγγελμα. Δεν θέλω να σου βάζω ιδέες αλλά και εγώ σπούδασα μηχανικός Τ.Ε. και εκτός του ότι στην πορεία το μίσησα το επάγγελμα με αυτά που βίωσα επαγγελματικά πλέον δεν υπάρχουν και δουλειές... Δεν θέλω εν μέσω εξεταστικής να σε αναστατώσω αλλά όσο είναι νωρίς πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου και να δεις τι θέλεις, όσο δυσάρεστα και στρεσογόνα είναι αυτά που νιώθεις πρέπει να τα αντιμετωπίσεις.
Δεν λέω εννοείται να παρατήσεις τις σπουδές σου, εσύ ξέρεις καλύτερα από εμένα τι χρειάζεται να κάνεις για τον εαυτό σου, απλά να αλλάξεις αυτά που σε δυσαρεστούν, να δεις τη ζωή και τις σπουδές σου με μία άλλη προοπτική, πιο φρέσκια πιο ενδιαφέρουσα. Είσαι πολύ μικρή ακόμη :love:
Και εγώ να φανταστείς ακόμη δεν ξέρω τι θέλω... αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι όσο δεν ξέρω τι θέλω δεν θα μπορώ να είμαι ο καλύτερος μου εαυτός, αυτός που ξέρω εγώ ότι μπορώ να γίνω. Θα παλέψω και θα το βρω, κάντο και εσύ! Η ζωή θέλει τόλμη και ρίσκο :love:
Ελη μου με τους γονεις μου δεν εχω και τελειες σχεσεις. Ειναι και ενας λογος που ημουν κλεισμενη ψυχολογικα, παντα τους εβλεπα σαν εχθρους μου(απο την εφηβεια και μετα δλδ) , εχουν κανει πολλα λαθη και κατεληξα οπως κατεληξα. Τη σχολη δεν την ηθελα, ονειρο του μπαμπα ητανε, εγω απλα να παω φοιτητρια ηθελα, γτ ενιωθα καταπιεσμενη. Και πλεον δεν μπορω να τους αγαπησω οπως θελω. Συνεχεια βλεπω σ συτους λαθη που εχουν κανει και τα κανουν ακομα αλλα δεν καταλαβαινουν. Τους εχω μιλησει πολλες φορες και για τη σχολη, και για το πως βλεπω τη ζωη γενικοτερα και παντα προσπαθουν να μου αλλαξουν γνωμη και να μου περασουν τα δικα τους πιστευω. Γενικα ειναι πολυ μεγαλη συζητηση,,δεν ξερω τι να πρωτογραψω,πραγματικα. Το ρεζουμε ειναι οτι μου τη δινουν παρα πολυ, και απλα κανω πραγματα μαζι τους γιατι δεν κανω τιποτα αλλο! - αν εξαιρεσεις οτι που και που βρισκομαι με την κολλητη μου..-