Originally Posted by
ioannis2
Πάω να γράψω εδώ για τα δικά μου και διαπιστώνω αμέσως πιο πάνω άλλος να πονάει για τα δικά του.
Βλέπω άτομα που ήξερα να έχουν ήδη προχωρήσει σε τομείς ζωης. Εγώ ούτε ένα απλό για τους άλλους βήμα δεν μπορώ να κανω.
Έχω νεύρα. Ξεσπώ με μια κίνηση. Ίσως υπερκτιμώ τον εαυτό μου. Δέχομαι μετα προσβολή. Η κατάσταση ηρεμά, αλλά μένω ενώ μπορώ να φύγω.
Ο φόβος αλλαγής, ο φόβος αποτυχίας και η καταστροφικότητα με συνοδεύουν. Πιστεύω πως αυτα που μου αποδίδουν ως χάλι θα συνεχίσουν όπου και να πάω να με ακολουθούν.
Το πόσο αδύνατοι είμαστε το διαπιστώνουμε εκεί που πρέπει να κάνουμε την αποφασιστική κίνηση.
Ο διαστρεβλωμένος τρόπος σκέψης δεν με αφήνει. Πληρώνω συνέχεια συνέπειες του, δηλαδή όπως διαμορφωθηκε από χρόνια πριν έως σήμερα.
Άλλοι έχουν προχωρησει περισσότερο, αλλά τους αναγνώρισα ήδη οτι δεν υποφέρουν απ αυτον τον τρόπο σκέψης.
Είναι η φάση που σχεδόν εξευτελίζεσαι από κάποιους συνεπεία όμως δικού σου εκνευρισμού αλλά δεν φεύγεις κι αυτό είναι ήδη ταπείνωση κι η εικόνα μου έχει τρωθεί. Αφού το σχετικά καλό δεν επιτρέπει την αλλαγή, αν και, και το σχετικά καλό έχει τα προβλήματα του, το δε άγνωστο είναι άγνωστο και ρίσκο. Προσπαθώ να σκεφτώ ότι και τα δυο έχουν τα θετικά τους κι ότι ο χρόνος όσο μπορεί γιατρεύει, η δε εκκρεμότητα είναι εκει....