Μα.... ο άνθρωπος πάνω στο άνθος της ηλικίας του:p:pQuote:
Originally Posted by Broken_DoLL
Printable View
Μα.... ο άνθρωπος πάνω στο άνθος της ηλικίας του:p:pQuote:
Originally Posted by Broken_DoLL
στο άνθος της ηλικίας του πρέπει να διασκεδάζει τη ζωή του, να σφύζει από ζωντανια και όχι να ταλαπωρείται με προβλήματα ψυχολογικου χαρακτηρα....τύχη ή ατυχίαQuote:
Originally Posted by tzina
τζινα αντε κ ειχα σκασει ;pQuote:
Originally Posted by tzina
Με αφορμή το ερώτημά σου θα κάνω μια σύντομη αναδρομή στη ζωή μου, για να κρίνετε εσείς. Πράγματι, κατόπιν ωρίμου σκέψεως συνειδητοποιώ ότι με εκείνους στο Γυμνάσιο δεν πολυταίριαζα. Αρέσκονταν ως επί το πλείστον να μιλούν για αθλητικά, celebrities και λοιπές σαχλαμάρες. Ίσως ο λόγος που κολλούσα σε αυτούς, παρόλο που με απέρριπταν, ενέκειτο στο ότι ήταν οι πρώτοι που με είχαν αποδεχτεί και εγώ, όπως προανέφερα, δυσχεραίνομαι στο να αποκτήσω καινούριους φίλους. Ένας άλλος που τον επισκεπτόμουν σπίτι του ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει γιατί με απέφευγε, ενώ θεωρώ ότι ταιριάζαμε.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Αργότερα, στη Β’ Λυκείου ήρθε και μου μίλησε ένα παιδί, όταν με είδε καθισμένο μόνο μου. Δεν είμαι σίγουρος αν είχαμε κοινό έδαφος, πάντως ένιωθα άνεση μαζί του και μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Μείναμε φίλοι για αρκετά χρόνια, αν και βγαίναμε σπάνια. Με τον καιρό είχα την αίσθηση ότι απομακρυνόμασταν, καθότι όλο και συχνότερα δεν απαντούσε στα μηνύματά μου με το αιτιολογικό ότι δεν είχε μονάδες, ενώ έπαψε να παίρνει την πρωτοβουλία να με καλέσει. Εκνευρισμένος από τη γενικότερα αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του θόλωσα και πήρα εκδίκηση, αλλά τελικά με αντιλήφθηκε και τώρα είμαστε σχεδόν σε ρήξη. Βλακεία μου, γιατί έτσι τίναξα στον αέρα τις απειροελάχιστες ελπίδες που είχα. Είχα γνωρίσει και έναν άλλον μέσω αυτού και συνηθίζαμε να βγαίνουμε οι τρεις. Αλλά όταν ήμασταν μόνοι ήταν ολοφάνερο ότι με βαριόταν, με αποτέλεσμα τελικά να αποστασιοποιηθούμε. Διόλου περίεργο, αφού δεν ταιριάζαμε ιδιαίτερα και μας συνέδεε μόνο ο κοινός φίλος.
Με το μοναδικό που κατάφερα να συμφιλιωθώ στη σχολή είχα πολλές συζητήσεις επιπέδου, αλλά μου δόθηκε η εντύπωση ότι σιγά σιγά χανόταν και, για να είμαι ειλικρινής, δεν περνούσα και πολύ ευχάριστα μαζί του.
Το καλοκαίρι που πέρασε εμφανίστηκε μια φίλη από το πουθενά που τελικά εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο. Την είχα γνωρίσει μέσω φβ, όπου και συνομιλούσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Της ανοιγόμουν και με άκουγε με υπερβάλλοντα ζήλο. Της εξομολογήθηκα μάλιστα το πρόβλημά μου και ήταν πρόθυμη να με βοηθήσει. Υπήρχε αυτό που αποκαλείτε χημεία. Βρήκα κάποια στιγμή το θάρρος να συναντηθούμε εκ του σύνεγγυς. Την ερωτεύτηκα κιόλας, αλλά αποδείχτηκε ότι με έβλεπα αποκλειστικά σε φιλικό επίπεδο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και συμβιβάστηκα μ’ αυτό, όμως τελικά τίποτα καλό δεν κρατάει για πάντα. Όταν της έκανα παρατήρηση που μου ανέβαλλε συνεχώς τις εξόδους, τσακωθήκαμε. Ως φαίνεται, δεν πρέπει να εκφράζεις τις υποψίες σου, γιατί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία γίνονται πραγματικότητα. Τα ξαναβρήκαμε βέβαια, αλλά υπέπεσα μετά σε άλλο λάθος, όχι τόσο σοβαρό και ασυγχώρητο, που όμως της προκάλεσε ανασφάλεια, άγχος και πίεση απέναντί μου, δίνοντας το τελειωτικό κτύπημα. Για εκείνο το «πταίσμα» έκανε στροφή 180 μοιρών και μου ζήτησε να ξεκόψουμε. Μου είναι αδιανόητο και ασύλληπτο με τι ευκολία με παράτησε, παρόλο που ήταν σχεδόν σαν δικός μου άνθρωπος. Μου έχει στοιχίσει βαριά και ταλαιπωρούμαι ακόμα να το ξεπεράσω. Δεν ξέρω αν ήμασταν απολύτως ταιριαστοί, μιας και πολλοί από την υπόλοιπη παρέα της διέφεραν μαζί μου σαν τη μέρα με τη νύχτα. Μάλλον ήταν από τα ανοικτά άτομα που συναναστρέφονται ευρύ φάσμα χαρακτήρων.
Τέλος πάντων, ελπίζω να σας κάλυψα.
..σελντον, έχω δυο ερωτήσεις...Quote:
Originally Posted by sheldon
Πόσο χρονών είσαι?
Εσύ τι πιστεύεις πως φταίει και οι άνθρωποι ενώ σε πλησιαζουν αρχικά, μετά απομακρύνονται?
Έχω γράψει ότι θα πάω τρίτο έτος, οπότε είμαι 20 χρονών. Και πιστεύω ότι αυτό που φταίει είναι ότι με βαριούνται, καθότι δεν είμαι και ο πιο ευχάριστος για συντροφιά. Βέβαια, ο καθένας θα έχει τη δική του εκδοχή.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Την ηλικία τη ρώτησα γιατί έχεις μια τάση να γράφεις σαν ηλικιωμένος (λολ).Quote:
Originally Posted by sheldon
Κοίτα, είσαι σε μια ηλικία που ούτε καν ξέρεις ποιος είσαι πόσω δε μαλλον να βάζεις ταμπέλες στον εαυτό σου τύπου "βαρετός".
Τώρα, στο θέμα του ότι δεν είσαι ευχάριστος, πρέπει να το δουλέψεις. Οκ, όλοι έχουμε την αναγκη να κλαφτούμε στους φίλους μας, αλλά εκτός αυτού έχουμε και την ανάγκη να γελάσουμε, να κάνουμε χαβαλέ, να διασκεδάσουμε και μάλιστα αυτές τις εποχές το έχουμε ανάγκη όσο ποτέ.
Η γκρίνια και η μιζέρια θέλουν πολύ μικρές δόσεις για να μη φυγουν οι άλλοι τρέχοντας.
Δεν λέω ότι το κάνεις, λέω πως μπορεί να το κάνεις.
Πού είδες την τάση να γράφω σαν ηλικιωμένος; Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να φαινόμαστε κατσουφιασμένοι μπροστά στους φίλους μας, αλλά δεν είναι κάτι που το ελέγχω. Και δε νομίζω να ευθύνεται μόνο αυτό.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
χρησιμοποιεις κάποιες πιο "βαριες" εκφράσεις γι αυτό το είπα, αλλά δεν είναι εκεί το θεμα μας.Quote:
Originally Posted by sheldon
Όσο και αν σου φαίνεται ανευ σημασίας, ή πως δεν ευθύνεται αυτό σε πληροφορώ πως έχει και μάλιστα μεγάλη.
Εγώ προσωπικά έχω κόψει πολύ κόσμο που ξεκίνησα γνωριμία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε φιλία και το σταμάτησα, ευγενικά μεν, αλλα απομακρύνθηκα τρέχοντας.
Οπως σου είπα και παραπάνω, όλοι έχουμε την ανάγκη να πούμε τον πόνο μας κάπου, αλλά όταν κάνουμε ΜΟΝΟ αυτό, οι άλλοι κουράζονται και ψάχνουν άτομα πιο ευχάριστα και αισιόδοξα προκειμένου να παίρνουν τέτοια ερεθίσματα και όχι να πέφτουν ακόμη περισσότερο.
Έστω, δεκτό. Υστερώ όμως σε χιούμορ και δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως να γίνω ευχάριστος. Να λέω ανέκδοτα; Αυτό έχει καταντήσει κλισέ. Και δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να φέρεσαι σαν χαρούμενος, όταν μέσα σου καίγεσαι.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
δεν έχει αξία κάτι αν δεν ξεκινάει από μέσα σου.Quote:
Originally Posted by sheldon
Δουλειά με τον εαυτό σου πρέπει να κάνεις και αυτό θα βγαίνει και στους άλλους.
Πχ, κάτσε και σκέψου τα θετικά που προκύπτουν από σένα. Θα σου πω εγώ το εξής ένα που μπορώ να ξέρω: είσαι μόλις 20 χρονών.
Αυτό σημαίνει πως έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να φτιάξεις πράγματα και να γίνεις ευτυχισμένος.
Φτάνει να το θες και να το κυνηγάς.
Είμαι σίγουρη πως αν ψάξεις θα βρεις και άλλα θετικά σε σένα.
Καλα σου λεει η Θεοφανία, είσαι 20 χρονών, έχεις όλη τη ζωή μπροστα σου να φτιάξεις πράγματα και να γίνεις ευτυχισμένος. Και ότι αμα ψάξεις θα βρεις και αλλα θετικα για σενα. Έχεις ήδη ένα τεράστιο θετικο που τωρα υποτιμάς αλλά παρα πολλοί σε ζηλεύουν, ότι εισαι 20 χρονών, μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου, ξεκινωντας από το τώρα, σταθερα, καθημερινα να κάνεις βήματα. Ψάξε βρες που είναι το πρόβλημα και όλοι φεύγουν. Μήπως στην αρχή ξέρεις τον τροπο να κινείς το ενδιαφέρον, όμως μετα αφήνεις τη φιλία/ σχεση να ατονεί, καθεσαι και περιμενεις από τους άλλους τις πρωτοβουλίες κι αυτο το επιζητας σαν επιβεβαιωση για σενα ότι σε θελουν για φίλο? μονο που αυτοι μπορει να μην το βλεπουν έτσι αλλά να περιμενουν και απο σενα πρωτοβουλίες και κατι να δώσεις, όχι μόνο αυτοι να δίνουν και εσύ απλά να το μοιραζεσαι μαζί τους. Μήπως είσαι καχύποπτος ή σου λείπει ο αυθορμητισμός ή δεν είσαι εύθυμος? γιατι είναι σημαντικο κομματι μιας φιλιας αυτα. Μήπως στη συνεχεια δε δινεις τίποτα το καινουργιο στη φιλία και ετσι την καταντας μια καθημερινοτητα όπου επαναλαμβανονται περιπου μηχανικα τα ιδια και τα ίδια? Μήπως δεν ανοιγεις το στομα και περιμενεις απ τους άλλους πρωτοι να μιλήσουν ή να θεσουν αυτοι τα θεματα προς συζητηση? Μήπως το υφος σου ειναι σκυθρωπο και τα λογια σου απαισιοδοξα για τη ζωή και όλο παραπονο? Μήπως φοβασαι ή κομπλαρεις να μιλήσεις ή να διεκδικησεις? Αυτα τα ερωτηματα σου τα θετω για προβληματισμό και σαν ξεκινημα για βελτιωση εκεί που υστερεις.
Ένα άλλο πολύ σημαντικο που σου βρισκω είναι ότι έχεις πολύ συγκροτημένο και ακριβή λόγο τεκμηριωμένο, σαφή, κι αυτο σου συνιστω να το καλλιεργήσεις περισσοτερο τόσο στην καριερα σου όσο και στις διαπροσωπικες σχεσεις. Φανταζομαι τα πας καλα με τις σπουδες σου ή αμα θες τα πηγαινεις ακομα καλυτερα.Κανε τον όπλο με το οποιο θα κερδίζεις τους άλλους. Γιατι ο λογος σου δείχνει συγκροτημενη προσωπικοτητα και είναι κριμα να παραμενει αδρανης λόγω της δυσκολιας στις συναναστροφες.
μαθε να μη χρειαζεσαι κανεναν και να μην εχεις αναγκες! οι ανθρωποι ειναι αδυναμια, θα σε κανουν αδυναμο κι εσενα, γεμιζωντας σε συναισθηματα.
ξεκινα τη τελετη, εις το ονομα του KENO του πατρος του υιου και του αγιου οινοπνευματος, ακολουθα τη κενοτητα, στασου στα ποδια μονος σου!
οταν θα το πετυχεις αυτο και θα νιωθεις δυνατος να ξεχωριζεις, τοτε θα δεις που και οι αλλοι θα κολλησουν διπλα σου σαν βδελλα...
ειναι καλο να στηριζεσαι στον εαυτο σου, αλλα σιγουρα ξερεις πως ειναι σταθερος? δεν εχουμε αναγκη ο,τι περιττο, αλλα οι σχεσεις δεν ειναι αγωνας δρομου. ουτε θελει εγχειριδιο. αμα δεν βρισκεις φιλους κατι φταιει. ειμαστε ''ζωα'' αγγελης! η μοναξια μας καταστρεφει και κατανταμε απλα να μν το παραδεχομαστε λεγοντας πως ''καλητερα μονος μου εγω κ ο πονος μου να κανουμε παρεα''Quote:
Originally Posted by KENO
δε διαφωνω Broken_Doll, απλα δεν ειμαστε ολοι οι ανθρωποι το ιδιο. καποιοι ξεχωριζουν απ'την αγγελη, ειναι οι μοναχικοι λυκοι και κανουν οτι μπορουν να επιβιωσουν μονοι τους (ή τουλαχιστον με λιγοτερους - αν τους ακολουθησει κανεις). γιατι δε ταιριαζουμε ολοι με ολους! δε γινομαστε ολοι αποδεκτοι το ιδιο ευκολα, κι ετσι τοτε τι μπορεις να κανεις ? να πιασεις τους αλλους απ'το λαιμο να τους πεις "θελω παρεα" ? δε μπορουμε να ελεξουμε τους αλλους ανθρωπους, κι ετσι το μονο που μπορουμε να κανουμε, ειναι να μαθουμε να ζουμε και να επιβιωνουμε μονοι (μηπως και στη πορεια αλλαξει τουλαχιστον αυτο)...Quote:
Originally Posted by Broken_DoLL