Δεν αγαπάω πιά τον σύζηγό μου...

Ολα αυτά που λες, εμένα μου φαίνονται φυσιολογικά. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι όλοι περνάμε τέτοιες φάσεις. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό που αισθάνεσαι, το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν θες, ή δεν έχεις το κουράγιο να το παλέψεις. Εκεί να εστιάσεις. Ο μικρός που λες απλώς είναι μια φαντασίωση. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι αν σήμερα το πρωί ο άντρας σου σηκωνόταν και μάζευε τα πράγματά του για να φύγει, όλο αυτό στο μυαλό σου θα γύρναγε ανάποδα. Γνώμη μου είναι να παλέψεις για το γάμο σου, να ζητήσεις βοήθεια. Η οικογένεια, η συντροφικότητα, είναι απείρως πιο σημαντικά από μια κρίση ανασφάλειας. Γιατί όταν αυτή η κρίση θα περάσει (που θα περάσει) θα είναι κρίμα να κοιτάξεις πλάι σου και να μην δεις τον άνθρωπό σου κοντά. Ζήτησε βοήθεια, εγώ αυτό θα έκανα.

Νομίζω πως που και που πρέπει να ενδίδουμε στους πειρασμούς, γιατί το για πάντα μαζί και μονογαμικοί το θεωρώ ψεύτικο και εντελώς τεχνητό, μια κοινωνική κατασκευή που διαρκώς παραβιάζεται δίχως να έχουμε τα κότσια να το παραδεχτούμε. Και ό,τι κάνει καλό και ανανεώνει σχέσεις, όσο και να μας το κηρύττουν θεσμοί ως ανήθικο και μπλα μπλα, εφόσον η πραγματικότητα των ανθρώπινων υπάρξεων είναι διαφορετική, ΕΚΕΙ ακριβώς είναι που γεννιούνται οι συγκρούσεις και οι ενοχές. Τα "φρεσκαρίσματα" αυτά είναι σα να ξαναβάφεις το σπίτι σου, ε, το ίδιο το ίδιο χρώμα, να τρως στη μάπα την ίδια απόχρωση χρόνο με το χρόνο, πως να το κάνουμε, είναι ψυχοφθόρο. Αν δε θες λοιπόν να μετακομίσεις,τότε βάφεις πριν σκουρύνουνε πολύ οι τοίχοι (αχ αυτοί οι παραλληλισμοί μου, λολ)

Ωραία, ας υποθέσουμε ότι εκτιμάς τον σύζυγο ενώ ποθείς το διαφορετικό σώμα, την άλλη σάρκα, το άλλο φιλί, το νέο το φρέσκο, βασικά έχεις ΚΑΙ εκεί μια φαντασίωση, είναι και στο νέο σώμα ένα φαντασιακό, μόνο που εκτελεί εκείνο το φαντασιακό και έναν ρόλο που δε φαίνεται με την πρώτη. Λειτουργεί σαν βαλβίδα ατμού, που θα εκτονώσει και θα βοηθήσει ουσιαστικά να διατηρηθεί η κύρια σχέση αλώβητη. Λίγη διακριτικότητα, λίγη καπατσοσύνη, αυτό που κόσμια τόσες δεκαετίες λέμε ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ, αμ τι λες τώρα, τσάμπα νομίζεις βγήκαν στην πιάτσα τη λεκτική τέτοιες έννοιες? Περιγράφουν όψεις της πραγματικότητας.

Αφού λες ότι δεν τον γουστάρεις πια, γιατί δεν του το λες να τελειώνει το θέμα?

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Νομίζω πως που και που πρέπει να ενδίδουμε στους πειρασμούς, γιατί το για πάντα μαζί και μονογαμικοί το θεωρώ ψεύτικο και εντελώς τεχνητό, μια κοινωνική κατασκευή που διαρκώς παραβιάζεται δίχως να έχουμε τα κότσια να το παραδεχτούμε. Και ό,τι κάνει καλό και ανανεώνει σχέσεις, όσο και να μας το κηρύττουν θεσμοί ως ανήθικο και μπλα μπλα, εφόσον η πραγματικότητα των ανθρώπινων υπάρξεων είναι διαφορετική, ΕΚΕΙ ακριβώς είναι που γεννιούνται οι συγκρούσεις και οι ενοχές. Τα "φρεσκαρίσματα" αυτά είναι σα να ξαναβάφεις το σπίτι σου, ε, το ίδιο το ίδιο χρώμα, να τρως στη μάπα την ίδια απόχρωση χρόνο με το χρόνο, πως να το κάνουμε, είναι ψυχοφθόρο. Αν δε θες λοιπόν να μετακομίσεις,τότε βάφεις πριν σκουρύνουνε πολύ οι τοίχοι (αχ αυτοί οι παραλληλισμοί μου, λολ)

Ωραία, ας υποθέσουμε ότι εκτιμάς τον σύζυγο ενώ ποθείς το διαφορετικό σώμα, την άλλη σάρκα, το άλλο φιλί, το νέο το φρέσκο, βασικά έχεις ΚΑΙ εκεί μια φαντασίωση, είναι και στο νέο σώμα ένα φαντασιακό, μόνο που εκτελεί εκείνο το φαντασιακό και έναν ρόλο που δε φαίνεται με την πρώτη. Λειτουργεί σαν βαλβίδα ατμού, που θα εκτονώσει και θα βοηθήσει ουσιαστικά να διατηρηθεί η κύρια σχέση αλώβητη. Λίγη διακριτικότητα, λίγη καπατσοσύνη, αυτό που κόσμια τόσες δεκαετίες λέμε ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ, αμ τι λες τώρα, τσάμπα νομίζεις βγήκαν στην πιάτσα τη λεκτική τέτοιες έννοιες? Περιγράφουν όψεις της πραγματικότητας.

---

μιλωντας για διακριτικοτητα και εχεμυθεια, υποθετω οτι ολο το παραπανω πιστευεις οτι πρεπει να γινεται κρυφα απ τον συντροφο.
αντεληφθην καλως?

Δεν είναι θέμα τι πιστεύω ότι ΠΡΕΠΕΙ, είναι θέμα πραγματικότητας. Το πρέπει δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα τις περισσότερες φορές. Το ζήτημα είναι πως το κορμί θέλει ό,τι οι θεσμοί και τα κοινωνικά τείχη του αρνούνται. Ποιος λες νικάει ΠΑΝΤΑ? Το κορμί. Γιατί δεν το ενδιαφέρουν ούτε οι θεσμοί, ούτε τα κοινωνικά τείχη (δηλαδή τα πρέπει). Και αυτό αντανακλάται στη μυστικότητα του διαβόητου "κερατώματος". Δεν ξέρω αν ανήκετε στις ηθικά εκλεκτές που ποτέ δεν βγήκαν από το πρέπει, να σας πω την αλήθεια δε σας πιστεύω αν το ισχυρίζεστε...:P

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Δεν είναι θέμα τι πιστεύω ότι ΠΡΕΠΕΙ, είναι θέμα πραγματικότητας. Το πρέπει δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα τις περισσότερες φορές. Το ζήτημα είναι πως το κορμί θέλει ό,τι οι θεσμοί και τα κοινωνικά τείχη του αρνούνται. Ποιος λες νικάει ΠΑΝΤΑ? Το κορμί. Γιατί δεν το ενδιαφέρουν ούτε οι θεσμοί, ούτε τα κοινωνικά τείχη (δηλαδή τα πρέπει). Και αυτό αντανακλάται στη μυστικότητα του διαβόητου "κερατώματος". Δεν ξέρω αν ανήκετε στις ηθικά εκλεκτές που ποτέ δεν βγήκαν από το πρέπει, να σας πω την αλήθεια δε σας πιστεύω αν το ισχυρίζεστε...:P

---

...ρειν για να πω τη γνώμη μου, το θέμα δεν είναι τι γίνεται, αλλά τι ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται και το πρέπει τουλάχιστον όσον αφορά σε μένα, έχει να κάνει με την αλήθεια.
αν η θεματοέτρια πχ φτάσει κάποια στιγμή να ζήσει όλο αυτό που έχει στο μυαλό της με το αντικείμενο του πόθου της, θα της βγει τόσο ξινό από τις ενοχές και όλο αυτό που κουβαλάει σαν προίκα από την ανατροφή της και τα κοινωνικά στερέοτυπα που στο τέλος θα το δει σαν κάτι βρώμικο/λάθος/κατάπτυστο και όλα τα συναφή.
Ο τύπος αυτός δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η προσωποποίηση του τέλους του γάμου της, οπότε ακόμη και να κάνει κάτι κρυφά, τίποτε δεν λύνεται, μόνο κουκουλώνεται άτσαλα για λίγο και το πρόβλημα παραμένει εκεί.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

...ρειν για να πω τη γνώμη μου, το θέμα δεν είναι τι γίνεται, αλλά τι ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται και το πρέπει τουλάχιστον όσον αφορά σε μένα, έχει να κάνει με την αλήθεια.
αν η θεματοέτρια πχ φτάσει κάποια στιγμή να ζήσει όλο αυτό που έχει στο μυαλό της με το αντικείμενο του πόθου της, θα της βγει τόσο ξινό από τις ενοχές και όλο αυτό που κουβαλάει σαν προίκα από την ανατροφή της και τα κοινωνικά στερέοτυπα που στο τέλος θα το δει σαν κάτι βρώμικο/λάθος/κατάπτυστο και όλα τα συναφή.
Ο τύπος αυτός δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η προσωποποίηση του τέλους του γάμου της, οπότε ακόμη και να κάνει κάτι κρυφά, τίποτε δεν λύνεται, μόνο κουκουλώνεται άτσαλα για λίγο και το πρόβλημα παραμένει εκεί.

---

συμφωνώ και με τα δύο οπότε καταλαβένετε ποσο μπερδεμένη είμαι.Κάποιες φορές σκέφτομαι οτι θέλω να το βάλω στα πόδια απο αυτο το γάμο όμως κάποιες αλλες σκέφτομαι οτι περνάω μια κρίση ηλικίας και αν ''ξεσπάσω'' κάπου στην φαντασίωση μου για παράδειγμα, ανανεωθώ και είμαι μια χαρα αλλα απ την άλλη πάλι θα με φάνε οι τύψεις κ επιπλέον ειμαι πολυ κακη ψευτρα, δεν λέω ποτε ψεμματα για την ακρίβια,μεγαλο πρόβλημα αυτο.Με συμβουλέυετε όλοι να παω σε ειδικό ,δεν μπορω να πάω εκτος απο το οτι δεν μπορώ να ανοιχτω σε κάποιον ξένο, δεν εχω και το κουράγιο ή μαλλον τη θέληση, δεν έχω αναγκη να αναλύω και να προσπαθώ και να συζητώ αυτο που έχω ανάγκη ειναι να ερωτευτώ ξανά τη ζωή να ξεσηκωθώ να ζωντανέψω..

και με τα δυο εννοω και με αυτο που λεει η RainAndWind και με αυτο που λεει η θεοφανία

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Τι είναι αυτό που θα ξαναέδινε νόημα στη σχέση με τον άντρα σου?
Τον ερωτεύτηκες και τον αγάπησες πριν τον παντρευτείς, ή ήταν απλά μια πολύ καλή γνωριμία, ένας άνθρωπος που έκανε για σπίτι αλλά στο βάθος του νου είχες όλο και καποιες αμφιβολίες για την επιλογή?

---

τον αντρα μου τον ερωτευτηκα πολυ πριν παντρευτούμε , τον παντρευτικα γιατι ήμουν ερωτευμένη μαζι του ,ομως τότε ηταν η αρχη δεν υπηρχε ρουτινα,καθημερινότητα,προ βληματα,γκρινιες,απογοητευ σεις,καναπες,κτλ κτλ

Γιατι δεν δοκιμάζεις να μιλήσεις σ' έναν καλό φίλο?

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Γιατι δεν δοκιμάζεις να μιλήσεις σ' έναν καλό φίλο?

---

οταν εισαι παντρεμενη ειναι δυσκολο να ανοιχτεις σε φιλους για τοσο προσωπικα θεματα γιατι δεν θελεις να δωσεις δικαιωματα για την οικογενεια σου , μεταξυ σοβαρου και αστειου λεμε με τις φιλες μου για αλλους αντρες,φλερτ κτλ αλλα δεν ειμαι ετοιμη να θεσω το προβλημα μου ακριβως ως εχει και δεν θελω και να εκθεσω τον αντρα μου.Δυστυχως οταν παντρευεσαι αλλαζουν πολλα πραγματα δηλαδη υπαρχει μεγαλο ενδεχομενο για παραδειγμα να συζητησω κατι τελειως προσωπικο με την κολλιτη μου και εκεινη καποια στιγμη που θα μιλαει για μας με τον αντρας της να του τα πει ολα ,καλοπροαιρετα μεν αλλα να τα πει δε ,οποτε εκτιθεται ο συζηγος στον αλλον.Ειμαι σιγουρη οτι οι περισσοτερες γυναικες το κανουν αυτο.Οποτε δεν γουσταρω τα προσωπικα μου να βγαινουν προς τα εξω.

καλή μου oktoberthird, είναι φανερό πως νιώθεις εγκλωβισμένη, αλλά ένα μέρος αυτής της 'ασφυκτικής' αίσθησης είναι λιγάκι και δικό σου δημιούργημα. Κλείνεις την πόρτα σε όλες τις πιθανές διεξόδους ή διευκολύνσεις, οπότε έτσι είναι φυσικό να μην νιώθεις καλά και τίποτα να μην κινείται. Αυτή τη στιγμή έχεις πολύ συγκεκριμένες απόψεις στο μυαλό σου για το πώς είναι τα πράγματα ή για το πώς πρέπει να είναι. Όμως το βασικότερο εμπόδιο για να αλλάξει η ζωή μας και να νιώσουμε καλύτερα είναι ακριβώς αυτό: οι σκέψεις μας, οι πεποιθήσεις μας, η γενικότερη στάση μας. Αν κάτι θέλουμε να αλλάξει, καλό είναι να αλλάζουμε και τον τρόπο που μέχρι σήμερα λειτουργούμε, να αναθεωρήσουμε λίγο αυτά που μέχρι σήμερα πιστεύουμε. Αλλιώς, έτσι όπως ακούγονται είναι:
- δεν πάω σε ειδικό για χ και ψ λόγους, δεν μπορώ - δεν θέλω
- δεν επικοινωνώ αποτελεσματικά με τον σύντροφο και δεν ξέρω τι να κάνω
- δεν μπορώ να μιλήσω σε φίλους για χ και ψ λόγους
- δεν μπορώ να βρω τρόπους κάποιας 'απομάκρυνσης'
- δεν γίνεται να ανανεωθώ ερωτικά έξω από το γάμο
κλπ κλπ...

Καταλαβαίνεις, ότι έτσι δουλειά δεν γίνεται... και πραγματικά, αυτοί είναι περιορισμοί που ναι μεν έχουν μια ρεαλιστική βάση, όμως σε ένα μεγάλο βαθμό τους βάζεις η ίδια στον εαυτό σου. Όλα σχεδόν όσα σου πρότειναν οι προηγούμενοι, είναι πράγματα διαφορετικά από όσα μέχρι σήμερα κάνεις ή πιστεύεις. Δοκίμασε να ξεκινήσεις από κάτι... κάνοντας μια μικρή 'υπέρβαση' και αμφισβητώντας τον εαυτό σου για λίγο. Εξάλλου ο εαυτός σου είναι που σε έφερε ως εδώ σωστά? Και αυτό που γίνεται τώρα στη ζωή σου, δεν σου αρέσει. Γι' αυτό, για να μπορέσεις να ξαναεμπιστευτείς τον εαυτό σου και να ζήσεις πράγματα που είναι πολύ φυσικό κι ανθρώπινο να επιθυμείς, κάνε μια μικρή αλλαγή και δοκίμασε κάποια από τις ιδέες που σου προτάθηκαν :)

δεν εχεις κ αδικο, ετσι οπως το θετεις βλεπω και εγω το ποσο αρνητικη ειμαι με ολα.Πρεπει να ξεκινησω απο καπου..Ειναι δυσκολο να αλλαξει καποιος στα σχεδον 40ντα του, ειμαι απ τη φυση μου απαισιοδοξη και πραγματικα εχω προσπαθησει να το αλλαξω αυτο και δεν μπορω και αυτο με θλιβει.

Quote:

---

Originally Posted by oktoberthird

δεν εχεις κ αδικο, ετσι οπως το θετεις βλεπω και εγω το ποσο αρνητικη ειμαι με ολα.Πρεπει να ξεκινησω απο καπου..Ειναι δυσκολο να αλλαξει καποιος στα σχεδον 40ντα του, ειμαι απ τη φυση μου απαισιοδοξη και πραγματικα εχω προσπαθησει να το αλλαξω αυτο και δεν μπορω και αυτο με θλιβει.

---

...διαβασε προσεκτικά όσα σου έγραψε η μαρίνα, είναι όλο το ζουμί του προβλήματος σου, ακόμη και αν δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις.
Όλα τα όρια/ενοχές/δισταγμούς/αναποφασιστικότητα τα βάζεις εσύ στον εαυτό σου.
Επειδή έχεις μεγαλώσει με όλα αυτά, δεν υπάρχει περιπτωση να κάνεις εξωσυζυγική σχέση γιατί θα "ματώσεις" ακόμη περισσότερο.
Η μοναδική λύση είναι το διαζύγιο, γιατί όσο ζεις μέσα σε αυτή την κατάσταση εγκλωβισμένη από τον ίδιο σου τον εαυτό, θα γίνεσαι όλο και χειρότερα.

παρε συντομα βοηθεια γιατι τα χρονια περνανε και αν περνας την φαση σου λογω ηλικιας τωρα, αργοτερα να δεις εκει στα 50 την γλυκα, που βλεπεις οτι εχεις χασει και το παιχνιδι και δνε εκανες κατι να μπορεσεις να πορευτεις με τον αντρα σου ξεπερνωντας τον νεαρο.γιατι μη μου πεις οτι εχεις μελλον μαζι του;κι αν γινει μετα δεν υπαρχει επιστροφη.εισαι αρνητικη σε ολα και θελεις να βρεις λυσεις.εμ ετσι δεν γινεται δουλεια.ξεκινησε απο μια ψυχολογο και θα δεις ποσο ευκολα θα μπορεσεις να ανοιχτεις.ολοι ειχαμε τις δυσκολιες στην αρχη.